Ὁ δάσκαλος, ὅπως καί κάθε ἄρχοντας, δέν πρέπει νά ξεχωρίζει ἀπό τήν ἐπιθυμία τῶν τιμῶν, ἀλλά ἀπό τίς ἀρετές. Ἡ ζωή του νά εἶναι τόσο ἐνάρετη καί ἀδιάβλητη, ὥστε νά μήν μπορεῖ νά τήν ἀμαυρώσει καμιά κατηγορία.
   Δέν μπορεῖ νά κυβερνήσει καί νά καθοδηγήσει κανείς ἄλλους, ἄν δέν ἔχει τή δύναμη νά ρυθμίζει τόν ψυχικό του κόσμο καί τή συμπεριφορά του καί ἄν δέν εἶναι σέ θέση νά ἄρχει καί νά ἄρχεται.
   Ἡ πρώτη ἀρετή τοῦ ἀληθινοῦ δασκάλου εἶναι ἡ ἀγάπη καί ἡ φιλοστοργία. Πιστεύει ὅτι ἀποτελεῖ ἕνα σῶμα μέ τούς μαθητές του, γι᾿ αὐτό καί τήν προκοπή τους τή θεωρεῖ δική του ἐπιτυχία. Οἱ παρεκτροπές καί οἱ πτώσεις τῶν μαθητῶν του τόν κάνουν νά πονᾶ καί νά θλίβεται.
   Ὁ καλός δάσκαλος εἶναι ἄνθρωπος αὐταπαρνήσεως καί θυσίας. Παραβλέπει τά δικά του συμφέροντα καί φροντίζει γιά τά προβλήματα τῶν μαθητῶν του.
   Ἀπαλλαγμένος ἀπό τήν ἔπαρση καί τήν ἀλαζονεία καί ἀπό τό προστακτικό καί ἐξουσιαστικό ὕφος, εἶναι ταπεινός, ἔχει πνεῦμα μαθητείας καί ἀποφεύγει κάθε περιαυτολογία, διότι συναισθάνεται καί ἀναγνωρίζει τίς δικές του ἀτέλειες καί ἀδυναμίες. Κάθε ἐπιτυχία τήν ἀποδίδει στόν Θεό, διότι πιστεύει ὅτι κάθε ἀγαθό ἐπιτελεῖται μέ τό φωτισμό καί τή δύναμή Του.
   Εἶναι ἤπιος, ἤρεμος, πρᾶος καί δέν ἐρεθίζεται, ὅταν τόν προσβάλλουν καί τόν κατηγοροῦν. Γι᾿ αὐτό καί ἡ διδασκαλία του εἶναι δυνατή καί πειστική.
   Ὁ καλός δάσκαλος εἶναι ὀλιγόλογος, ἀλλά τά λόγια του ἔχουν βαρύτητα. Εἶναι ἀξιόπιστος, ἔμπειρος, συνετός, τολμηρός καί θαρραλέος. Ὑπομένει καί ἐπιμένει νά συμβουλεύει, νά προτρέπει καθημερινά, νά διδάσκει, νά παρακινεῖ στό καλό ἕως ὅτου καρποφορήσει ἡ διδασκαλία του. Δέν ἀπογοητεύεται. Καί δέν βοηθεῖ τούς μαθητές του μόνο μέ τό λόγο του ἀλλά καί μέ τίς προσευχές του!