Σ᾿ ἕνα ἐπαρχιακό Γυμνάσιο ἡ φιλόλογος προσπαθεῖ νά παρουσιάσει στούς μαθητές τά στοιχεῖα τοῦ τέλειου ἀνθρώπου ὅπως αὐτά διαφαίνονται μέσα ἀπό τά κλασικά κείμενα.
 Τελειώνοντας ὁμολογεῖ: «Ὅμως, παιδιά, οὐσιαστικά τέλειος ἄνθρωπος εἶναι μόνο ὁ Χριστός, διότι εἶναι ὁ μόνος ἀναμάρτητος».
  Ὁ Βασίλης ἀπό τό τρίτο θρανίο, πού συνήθως πρόσεχαν οἱ ἄλλοι αὐτόν καί αὐτός κανέναν, σήκωσε τό χέρι καί, χωρίς νά περιμένει, εἶπε: «Τί λέτε, κυρία! Ἐγώ ξέρω κι ἕναν ἄλλο ἀναμάρτητο, τόν περσινό μας καθηγητή στά θρησκευτικά»!
  Δέν ξέρω ἄν ἡ φιλόλογος ἦταν σέ θέση νά ἐκτιμήσει τό βάρος πού εἶχαν τά λόγια τοῦ Βασίλη, οὔτε κι ἄν ὁ ἴδιος καταλάβαινε πόση χάρη καί ἀλήθεια ἔκρυβε μέσα της αὐτή ἡ «βλάσφημη» διαπίστωσή του.
 Ἐκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι ὁ περσινός του καθηγητής, ἔχοντας ἀσφαλῶς ἐγκατεστημένο στό δίσκο τῆς καρδιᾶς του τό ἱερό πρόγραμμα τοῦ προσωπικοῦ του ἁγιασμοῦ, κατάφερε μέσα σέ ἐννιά μῆνες νά προβάλει στό φωτεινό προτζέκτορα τῆς μορφῆς του ὁλόκληρο τό θεολογικό γνωστικό ἀντικείμενο, μέρος τοῦ ὁποίου κλήθηκε νά μεταφέρει στούς μαθητές.
  Ἕνας ἀγωνιζόμενος ἄνθρωπος, καθώς κατατείνει νά ὁμοιάσει τοῦ Θεοῦ, λιτανεύει τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν» μπροστά στίς εἰκόνες Του, τίς ὁποῖες ἄλλοι πασχίζουν μέ πολυμέσα καί ψευτομεθόδους νά τίς πείσουν γιά τήν τυχαία προέλευσή τους, τήν ἄσκοπη ὕπαρξή τους καί τόν μοιραῖο ἀφανισμό τους.
  Ὅμοιο τοῦ Θεοῦ εἶδε τόν καθηγητή του ὁ ἀπρόσεκτος Βασίλης. Ἐμεῖς μελετώντας τόν πιστό ἀναγεννημένο ἄνθρωπο, τόν βλέπουμε νά σπάζει τά κτιστά του ὅρια καί νά ἀγγίζει, κατά χάρη, τή θέωση καί τήν ἀναμαρτησία.
  Ὅσο κι ἄν δέν ξέρει ὁ Βασίλης, οἱ ἑπόμενοι δάσκαλοί του, ἄν δέν ἀκολουθοῦν τήν ἴδια διδακτική μέθοδο τοῦ περσινοῦ θεολόγου, ἄς μήν προσπαθήσουν νά τόν ἐπαναφέρουν στήν πρόσκαιρη, ἄρα ψεύτικη, πραγματικότητα. Ἄς τόν ἀφήσουν νά πλανιέται σ᾿ αὐτήν τήν τείνουσα πρός τήν ἀλήθεια διαπίστωσή του.