Συνήθως αὐτός εἶναι ὁ νόμος πού ἰσχύει μεταξύ δύο ἀντιμαχόμενων πλευρῶν. Μήπως ὅμως τελικά δέν εἶναι ἔτσι; Μήπως ὁ θάνατος τοῦ συνανθρώπου μου, πού ἐγώ προκαλῶ ἔμμεσα ἤ ἄμεσα, ὁδηγεῖ σταθερά καί στόν δικό μου ἐξαφανισμό; Μήπως μᾶς συμβαίνει ὅ,τι καί στή μέλισσα;
   Λίγο πολύ ὅλοι γευτήκαμε κάποτε τό ὀδυνηρό αἴσθημα πού προκαλεῖ τό τσίμπημα τῆς μέλισσας. ῾Υπάρχουν περιπτώσεις πού ἀλλεργικά ἄτομα κινδύνεψαν θανάσιμα ἤ καί ὑπέκυψαν στό θάνατο ἀπό ἕνα τέτοιο τσίμπημα. Νά εἶστε σίγουροι ὅμως ὅτι καί ἡ μέλισσα δέν εἶχε καλύτερη τύχη, διότι τό ἀγκιστρῶδες κεντρί της, ὅταν μπεῖ στή σάρκα τοῦ «ἐχθροῦ», δέν μπορεῖ νά βγεῖ πιά. Στήν προσπάθεια πού κάνει τό ἔντομο νά ἀπαγκιστρώσει τό κεντρί καί νά φύγει, καταστρέφονται τά ἐσωτερικά του ὄργανα, μέ ἀποτέλεσμα νά πεθάνει μετά ἀπό λίγο.
   ῎Ας τό ξανασκεφτοῦμε, λοιπόν, ἀπό δῶ καί πέρα πρίν ἐπιχειρήσουμε νά... «τσιμπήσουμε» κάποιον.

 
Φυσιοδίφης