Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, ρίζα καί θεμέλιο τῆς πίστεώς μας ἐμπνέει τή ζωή καί τό κήρυγμα τῶν πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μας. Ἀπό τήν πλούσια πατερική διδασκαλία σταχυολογοῦμε μερικά στοιχεῖα, πού μᾶς βοηθοῦν νά προσεγγίσουμε θεολογικά καί βιωματικά τό μεγάλο αὐτό γεγονός τῆς πίστεώς μας.
 •    Ὁ Χριστός ἀναστήθηκε μέ τήν ἀνθρώπινη σάρκα του.
 «Ἀληθινά ἔπαθε κι ἀληθινά ἀναστήθηκε ὁ Χριστός κι ὄχι ὅπως λένε μερικοί ἄπιστοι ὅτι φαινομενικά εἶχε πάθει… Ἐγώ καί μετά τήν ἀνάσταση γνωρίζω καί πιστεύω ὅτι εἶχε σάρκα. Καί ὅταν ἦρθε σ’ αὐτούς, πού ἦταν μαζί μέ τόν Πέτρο τούς εἶπε· «Λάβετε, ψηλαφῆστε με καί δεῖτε ὅτι δέν εἶμαι φάντασμα ἀσώματο». Κι ἀμέσως τόν ἄγγιξαν καί πίστεψαν, μόλις ἦρθαν σ’ ἐπαφή μέ τή σάρκα του καί μέ τό πνεῦμα του. Γι’ αὐτό καί τόν θάνατο περιφρόνησαν καί ἀναδείχθηκαν ἀνώτεροι ἀπό τόν θάνατο. Καί μετά τήν ἀνάσταση ἔφαγε καί ἤπιε μαζί τους σάν ἄνθρωπος μέ σάρκα, παρ’ ὅλο πού πνευματικά ἦταν ἑνωμένος μέ τόν Πατέρα» (Ἰγνατίου, Πρός Σμυρναίους 3).
 •    Τό ἀναστημένο σῶμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι διαφορετικό ἀπό τό θνητό ἀνθρώπινο σῶμα.
 «Ὁ Χριστός… σ’ ἄλλους ἐμφανιζόταν μετά τήν ἀνάσταση, ἐνῶ σ’ ἄλλους δέν ἐμφανιζόταν. Πράγματι, ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς καί ἡ σάρκα του ἔγινε πιό λεπτή, διότι ἦταν ἄφθαρτη… Αὐτό τό σῶμα ὅταν ἤθελε τό ἀπέκρυπτε καί ὅταν ἤθελε τό καθιστοῦσε φανερό. Μετά τήν ἀνάσταση δέν εἶχε πλέον τίς ἀδυναμίες τοῦ σώματος καί τίς ἀναγκαῖες χρεῖες» (Νείλου, Ἐπιστολαί 3,120).
 •    Ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἴδιος ἡ ἀνάσταση.
 «Χριστός Κύριος ὁ τῆς ἀναστάσεως ἥλιος» (Κλήμεντος Ἀλεξ., Προτρεπτικός 8). «Ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐγένετο ἀνάστασις» (Μ. Ἀθανασίου, Κατά Ἀρειανῶν 1,64). «Εἶναι ἡ ἀνάσταση ὁ Χριστός, διότι μᾶς ἀνασταίνει καί μᾶς ἐπαναφέρει στή ζωή» (Γρηγορίου Θεολόγου, Λόγοι 30,20).
 •    Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ ἐγγυᾶται τήν ἀνάσταση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
 «Γι’ αὐτό (ὁ Χριστός) πῆρε τό σῶμα, πού μποροῦσε νά πεθάνει, ὥστε αὐτό ἀφοῦ γίνει κοινωνός τοῦ ἐπί πάντων Λόγου νά γίνει ἱκανό νά πεθάνει ἀντί ὅλων καί συγχρόνως νά παραμείνει ἄφθαρτο ἐξ αἰτίας τοῦ Λόγου πού κατοίκησε μέσα σ’ αὐτό, καί ἔτσι νά παύσει γιά ὅλους ἡ φθορά μέ τή χάρη τῆς ἀναστάσεως» (Μ. Ἀθανασίου, Περί ἐνσαρκώσεως 9,1). «Ἀφοῦ ἔγινε ἀρχή τῆς ἀναστάσεως μέ Ἕναν, ἡ ἀνάσταση ἁπλώνεται σ’ ὅλη τήν ἀνθρωπότητα» (Γρηγορίου Νύσσης, Λόγος Κατηχητικός 16). «Ὑπάρχει ἀνάσταση σωμάτων. Τοῦτο βεβαιώνει ὁ ἄδειος τάφος στά Ἰεροσόλυμα (Χρυσοστόμου, Εἰς τάς Πράξεις 2,5). «… στήν Ἐκκλησία τοῦ Θεοῦ πατέρα καί Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ… τήν ἐλεημένη καί ἑδραιωμένη στήν ὁμόνοια τοῦ Θεοῦ, πού ἀγάλλεται μέ τό πάθος τοῦ Κυρίου μας χωρίς δισταγμούς καί μέ τήν ἀνάστασή του χορταίνει ἀπό πλούσιο ἔλεος» (Ἰγνατίου, Πρός Φιλαδελφεῖς, προοίμ.).
 •    Ἡ ἀνάσταση κατέστη ἡ σημαία τῆς Ἐκκλησίας.
 «Πράγματι, ἐπί Ποντίου Πιλάτου καί τετράρχου Ἡρώδου ὁ Χριστός σταυρώθηκε γιά χάρη μας σωματικά… γιά νά ὑψώσει σημαία μέ τήν ἀνάστασή του, μέσα στούς αἰῶνες πρός τούς ἁγίους καί τούς πιστούς του, εἴτε ἀνάμεσα στούς Ἰουδαίους εἴτε ἀνάμεσα στούς εἰδωλολάτρες, καί νά τούς ἑνώσει σέ ἕνα σῶμα, στήν Ἐκκλησία του» (Ἰγνατίου, Σμυρναίους 1,2).