Ἄν τοῦ κάθε ἁγίου τή μνήμη τήν ἐπιτελοῦμε μέ ὕμνους καί μέ τά ἀνάλογα ἐγκώμια, πόσο περισσότερο τή μνήμη τῶν ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, τῆς ὑψηλότατης κορυφῆς τοῦ κορυφαίου χοροῦ τῶν ἀποστόλων; Αὐτοί οἱ δύο εἶναι οἱ πατέρες καί καθοδηγηταί ὅλων ἐκείνων πού παίρνουν ἀπό τόν Χριστό τό ὄνομα τους, ἀποστόλων, μαρτύρων, ὁσίων, ἱερέων, ἱεραρχῶν, ποιμένων καί διδασκάλων, ποιμαινομένων καί διδασκομένων, ὅλων, διότι εἶναι οἱ ἀρχιποιμένες καί οἱ ἀρχιτέκτοντες τῆς εὐσεβείας καί τῆς ἀρετῆς, καί οἱ φωστῆρες τοῦ κόσμου, πού κρατοῦν τό λογαριασμό τῆς ζωῆς. Ξεπερνοῦν στή λάμψη ὅλους ἐκείνους πού ἔλαμψαν στήν εὐσέβεια καί στήν ἀρετή ὅσο ξεπερνᾶ ὁ ἥλιος τά ἄλλα ἀστέρια. Εἶναι οἱ οὐρανοί τῶν οὐρανῶν, πού διηγοῦνται τήν ὑψίστη δόξα τοῦ Θεοῦ.
    Αὐτοί οἱ λαμπροί φωστῆρες πού ἀνατέλλουν μαζί σήμερα φαιδρύνουν τήν Ἐκκλησία. Ἡ συνάντησή τους... προκαλεῖ περίσσεια φωτός... καί προσφέρει διπλῆ λάμψη στίς ψυχές τῶν πιστῶν...
    Ὁ Πέτρος μέ τή μετάνοια καί τό κατώδυνο πένθος, ὄχι μόνο θεράπευσε τήν ἄρνηση στήν ὁποία εἶχε παρασυρθεῖ, ἀλλά καί ξερρίζωσε ἐντελῶς ἀπό τήν ψυχή του τό πάθος τῆς ὑπερηφάνειας, ἐξαιτίας τοῦ ὁποίου τόν εἶχε ἐγκαταλείψει ὁ Κύριος... Θέλοντας νά τό φανερώσει αὐτό σέ ὅλους ὁ Ἰησοῦς, μετά τό κατά σάρκα πάθος πού ὑπέμεινε γιά μᾶς καί τήν τριήμερη ἀνάστασή του ἐκ νεκρῶν... τοῦ λέγει· «Σίμων Ἰωνᾶ, ἀγαπᾷς με πλεῖον τούτων;», δηλαδή περισσότερο ἀπό τούς μαθητάς μου; Καί πρόσεξε τήν ἀλλαγή του πρός τήν ταπείνωση. Αὐτός πού πρῶτα, χωρίς νά ἐρωτηθεῖ, ἔβαζε τόν ἑαυτό του πάνω ἀπό τούς ἄλλους κι ἔλεγε ὅτι ἄν ὅλοι σέ ἀρνηθοῦν, ἐγώ ὄχι, τώρα πού τόν ρωτᾶ ὁ Κύριος ἄν τόν ἀγαπᾶ περισσότερο ἀπό τούς ἄλλους, συναινεῖ ὅτι τόν ἀγαπᾶ, ἀλλά ἀφήνει «τό πλεῖον», ἀπαντώντας· «Ναί, Κύριε, σύ οἶδας ὅτι φιλῶ σε»...
    Τί εἶναι ὁ Παῦλος, καί ποιά γλῶσσα ἤ μᾶλλον ποιές καί πόσες θά μπορέσουν νά παραστήσουν ἔστω καί μέτρια τήν μέχρι θανάτου καρτερία του γιά τόν Χριστό; Αὐτός καθημερινά πέθαινε ἤ μᾶλλον ἦταν πάντα νεκρός, διότι, ὅπως ὁ ἴδιος ὁμολογεῖ, δέν ζοῦσε πλέον αὐτός, ἀλλά εἶχε μέσα του ζωντανό τόν Χριστό. Καί γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ ὄχι μόνο τά παρόντα τά θεωροῦσε σκύβαλα, ἀλλά καί τά μέλλοντα τά ἔθετε σέ δεύτερη μοῖρα συγκρίνοντάς τα μέ τόν Χριστό... Κι εἶχε ζῆλο Θεοῦ ὥστε νά μᾶς ζηλεύει μέ ζῆλο Θεοῦ. Σέ ποιόν ἀπ' ὅλους παρά μόνο στόν Πέτρο θά ἀναγνώριζε κανείς τά ἴδια;...
    Βλέπετε πόση εἶναι ἡ δόξα καί ἡ ὁμοτιμία τοῦ Πέτρου καί τοῦ Παύλου καί πῶς καί οἱ δύο μαζί βαστάζουν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ; Γι' αὐτό καί αὐτή τώρα ἀποδίδει καί στούς δύο μία καί τήν αὐτή τιμή, γιορτάζοντάς τους μαζί καί τούς δύο μέ τήν ἴδια τιμή σήμερα. Κι ἐμεῖς μελετώντας τό τέλος τους ἄς μιμηθοῦμε τή διαγωγή τους· ἄν ὄχι στ' ἄλλα τουλάχιστον στή διόρθωση πού παρέχει ἡ ταπείνωση καί ἡ μετάνοια. Τά ἄλλα εἶναι μεγάλα καί ὑψηλά· ταιριάζουν σέ μεγάλους, καί μεγάλοι μποροῦν νά τά μιμηθοῦν· μερικά μάλιστα ἴσως εἶναι ἐντελῶς ἀμίμητα· ἡ διόρθωση διά τῆς μετανοίας ὅμως ἁρμόζει περισσότερο σέ μᾶς παρά σέ κείνους, καθότι καθημερινά σέ πολλά σφάλματα πέφτουμε ὁ καθένας καί δέν ὑπάρχει πουθενά ἄλλη ἐλπίδα σωτηρίας, ἄν δέν ἁρπάζουμε αὐτή πού προσφέρει ἡ συνεχής μετάνοια.

Γρηγορίου Παλαμᾶ, Ὁμιλία κη΄, Κατά τήν ἑορτήν τῶν ἁγίων καί κορυφαίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, PG 151,353ἑ.