Πλαστικοποίηση

plastikaΠρασίνισε ἡ φύση κι ἄρχισαν οἱ φωνές ἀπό τό ξύπνημά της νά φτάνουν στ᾿ αὐτιά μου. Τό ἄνοιγμα τοῦ παραθύρου μου τό περιμένει ἀνυπόμονα ἡ μύγα καί ἡ μέλισσα, γιά νά μέ παρασύρουν στό ξαναζωντάνεμά τους. Ἀ­νοίγω καί τά δέχομαι ὅλα. Μά πιό πολύ περιμένω τίς φωνές τῶν παιδιῶν τῆς γειτονιᾶς. Περίεργο ὅμως, ἄκαιρο, δέν ἀκούγεται τίποτα, οὔτε καί καμιά μπάλα δέν ξεφεύγει στό χαμηλό μπαλκόνι μου. Ὅλα βουβά καί κρύα, χειμωνιάτικα.
 Στήν ἀπέναντι γωνία, πού βλέπει στόν κεντρικό δρόμο, τό κατάστημα πού ἑτοιμαζόταν ἀπό καιρό ἄρχισε νά λειτουργεῖ. Ἐκεῖ βρῆκα καί τά παιδιά. Σ᾿ ἕναν χῶρο κλειστό, κάτι μεταξύ καφετερίας καί λούνα πάρκ. Στά μεγάλα τζάμια τῆς βιτρίνας πολύ πετυχημένες παραστάσεις ἀπό παραμύθια μέ ζῶα, πουλιά, δάση κ.ἄ., πού ἀπομόνωναν τό ἴδιο πετυχημένα ὅσους βρίσκονταν μέ­σα. Πίσω ἀπό ἕνα “ζωντανό” πουλί δι­έ­κρινα ἕναν πιτσιρίκο, πού προσπαθοῦσε νά σκαρφαλώσει σ᾿ ἕνα πράσινο, πλαστικό κατασκεύασμα πού μᾶλ­λον παρίστανε τό δέντρο.
 Στό πάτωμα ἀμέτρητες πολύχρωμες μπάλες -εὔχρηστες βόμβες γιά βίαιους, παιδικούς, ἐκτονωτικούς πολέμους- δη­μιουργοῦσαν στό βάδισμα μιά πλήρη ἀβεβαιότητα. Ἐκεῖ τά παιδιά, στούς παι­δότοπους ὅπως τά λένε, «παίζουν» ἀσφαλισμένα καί οἱ μεγάλοι δίπλα τά περιμένουν πίνοντας καφέ, κάτω ἀπό τίς ἐξαγριωμένες φωνές τῶν εὐτυχισμένων παιδιῶν.
 Ἕνα κοριτσάκι πίσω ἀπό ἕνα πλέ­γ­­μα -αὐτό ἐκτός ἀπό φυλακή τί ἄλλο θά μποροῦσε νά θέλει νά μιμηθεῖ;- μέ κοιτάζει μέ βλέμμα κουρασμένο. Πόσους τέτοιους πλαστικούς παραδείσους εἶναι καταδικασμένο νά ἐπισκεφτεῖ ἀκόμα;
 Στή σκέψη μου ἦρθε τό «σταμάτα, δάσκαλε, νά ἀκούσουμε τό πουλί» καί θέλω κι ἐγώ νά φωνάξω: «Σταματῆστε νά φυλακίζετε τά παιδιά μέσα σέ εἰκονικούς παραδείσους. Σταματῆστε νά τούς κρύβετε τό στέρεο χῶμα μέ μιά ρευστή πλαστικότητα. Σταματῆστε νά ἁ­πλώνετε ἀπό πάνω τους γαλάζιες ζελατίνες καί ἀφῆστε τα νά μποροῦν ἐ­λεύ­θερα, πατώντας στή γῆ νά στρέφονται πρός τόν οὐρανό».
Δέν μᾶς κούρασαν τά πλαστικά χαμόγελα καί οἱ συνθετικές ἐπικοινωνίες; Γιατί καταδικάζουμε τίς ἑπόμενες γενιές σέ μιά καθολική πλαστικοποίηση;
Δια-κριτικός