Πεινᾶς καί κρυώνεις. Ἐγώ ὅμως ἔχω πολλούς λόγους νά μή θέλω, νά μήν πρέπει, νά μήν μπορῶ νά σέ βοηθήσω.

•  Πρῶτον, εὐθύνεσαι. Θυμᾶσαι τί ἔκανες στή ζωή σου καί τί θά μποροῦσες νά εἶχες κάνει γιά νά μήν εἶσαι σήμερα ἔτσι;
•  Δεύτερον, ἄν σέ βοηθήσω, σέ βοηθάω λάθος. Πῶς λέει ἐκείνη ἡ σοφή παροιμία «ἀντί νά δώσεις στόν πεινασμένο ἕνα ψάρι, μάθε του καλύτερα νά ψαρεύει»;
•  Τρίτον, ἄν σέ ἀφήσω, μπορεῖ νά πάρεις τήν τύχη στά χέρια σου. Ἀλλιῶς κακομαθαίνεις.
•  Τέταρτον, ἄν σέ βοηθήσω ἔτσι, σέ μειώνω. Ζητιάνος εἶσαι, ν’ ἀφήνω σακοῦλες ἔξω ἀπ’ τήν πόρτα σου;
•  Πέμπτον, πές ὅτι σέ βοηθάω σήμερα. Αὔριο τί θά κάνεις; Ἤ πές ὅτι βοηθάω ἐσένα. Οἱ χιλιάδες ἄλλοι σάν καί σένα τί θά κάνουν;
•  Ἕκτον, γι’ αὐτό σοῦ λέω ἡ ἐλεημοσύνη δέν λύνει οὔτε τήν πείνα οὔτε τή φτώχεια. Χρειάζονται κράτη σύγχρονα, κοινωνικά, κράτη δικαίου καί πρόνοιας νά λύσουν τό πρόβλημα γιά ὅλους καί γιά πάντα.
•  Ἕβδομον, ἡ φιλανθρωπία σήμερα εἶναι μόδα καί ἐγώ θέλω νά μείνω ἔξω ἀπ’ αὐτήν τήν αὐτάρεσκη τάση καί στάση.
•  Ὄγδοον, οὔτε πού θυμᾶμαι πόσοι μοῦ ζήτησαν βοήθεια τώρα τελευταῖα ἀπ’ τή γειτονιά μου μέχρι τήν Τανζανία.
•  Ἔνατον, τώρα πού τό πολυσκέφτομαι δέν εἶμαι καί σίγουρος πόση ἀνάγκη ἔχεις. Στό οἰκονομικό ὅλοι κλαίγονται καί εἶναι ἀμέτρητες οἱ περιπτώσεις ἀπάτης.
•  Δέκατον, ἄν τελικά λές ἀλήθεια καί πράγματι πεινᾶς καί κρυώνεις, ἡ σκέψη μου εἶναι μαζί σου. Ὁ Θεός εἶναι μεγάλος, δέν ἀφήνει κανέναν· θά σοῦ βρεῖ καί τροφή καί ροῦχα. Καί ἴσως τά προβλήματα πού ἔχεις ἐσύ νά εἶναι τά μικρότερα, καί τά δικά μου πού δέν φαίνονται τά μεγαλύτερα. Νά πᾶς στό καλό.

.....................................................
 Ὅμως παρά τή δική μας εἰρωνεία, ἀδιαφορία, σκληρότητα ἤ ἁπλῶς ἀναποτελεσματικότητα, ὁ Θεός εἶναι πράγματι μεγάλος καί θυμᾶται ὅλους αὐτούς πού ἐμεῖς ἔχουμε ξεχάσει, καθώς περιμένουμε τό τέλειο κοινωνικό, πολιτικό καί οἰκονομικό σύστημα τό ὁποῖο δέν ὑπῆρξε ποτέ στήν ἱστορία καί τό πιθανότερο εἶναι ὅτι καί δέν θά ὑπάρξει. Τό κρύο ὅμως ὑπάρχει καί δέν περιμένει -ἑκατοντάδες παιδιά πεθαίνουν ἀπ’ αὐτό στό Ἀφγανιστάν, σήμερα, ὄχι αὔριο. Αὐτόν τό χειμώνα.
 Κι ἄν ἐμεῖς ἔχουμε δέκα καί πάνω λόγους νά μή δίνουμε, ὑπάρχουν ἐκεῖνοι πού δίνουν, καί μ᾿ αὐτά πού τοῦ δίνουν δίνει κι ὁ Θεός μέ τή σειρά του σ’ ὅλους αὐτούς πού νύχτα-μέρα τοῦ κράζουν «δός ἡμῖν, Κύριε». Γιατί ἔτσι θέλησε: νά δίνει αὐτά πού τοῦ δίνουν. Καί ποιά εἶναι αὐτά;

•      Πρῶτον, τό δίλεπτο τῆς χήρας καί κάθε ἐνδεοῦς πού μέσα στήν ἔνδειά του συνεχίζει νά ἔχει μιά μεγάλη γενναιοδωρία.
•      Δεύτερον, τό 1/10 τῶν μισθῶν, τῶν εἰσοδημάτων, τῶν περιουσιακῶν στοιχείων ὅλων αὐτῶν τῶν ἁπλῶν χριστιανῶν πού παίρνουν χαρτί καί μολύβι νά ὑπολογίσουν σχολαστικά τί χρωστοῦν κάθε φορά στόν Θεό καί στούς πένητας ἀδελφούς.
•      Τρίτον, ἡ μισή περιουσία αὐτῶν πού ζοῦν στή ζωή τους τή μετάνοια τοῦ Ζακχαίου καί «ἰδού, τά ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων» τους τά δίνουν στούς φτωχούς, κι ἄν κάποιον τόν ἀδίκησαν τοῦ ἀποδίδουν τετραπλάσια.
•      Τέταρτον, ὁλόκληρη ἡ περιουσία αὐτῶν πού θέλουν νά εἶναι τέλειοι καί γι’ αὐτό πουλοῦν ὅλα ὅσα ἔχουν, τά μοιράζουν ὅλα στούς φτωχούς καί αὐτοί κρατοῦν γιά τόν ἑαυτό τους μόνο διατροφάς, σκεπάσματα καί τόν Χριστό, Αὐτόν πού ἐνῶ μποροῦσε νά κατεβάσει λεγεῶνες ἀγγέλων γιά νά χορτάσουν μέ μάννα ἀπ’ τόν οὐρανό τούς πεινασμένους τῆς γῆς, συνεχίζει νά περιμένει καί νά παρακαλάει νά τοῦ δώσουμε ἐμεῖς γι’ αὐτούς.

Ζωή Γούλα, Φιλόλογος