Καθώς διαβάζεις ἱστορία, αὐθόρμητα ἕλκει τή συμπάθειά σου καί κλέβει τήν ἀγάπη σου ἐκεῖνος ὁ λαός πού ἐπίμονα παλεύει γιά τή λευτεριά τῆς σκλαβωμένης του πατρίδος. Ὅταν ὅμως σέ τέτοιους τίμιους ἀγῶνες κι αἱματηρές θυσίες πρωτοπόρα εἶναι τά νιάτα καί μάλιστα τά χριστιανικά νιάτα, τότε τό θερμόμετρο τῆς καρδιᾶς σου πιότερο πυρακτώνεται κι οἱ χορδές της πάλλουν ἄτακτα καί ξέφρενα ἀπό θαυμασμό καί συγκλονισμό γιά τό μεγαλεῖο τους. Τέτοια ἔντονα σκιρτήματα ξεπηδοῦν μέσα σου, ὅταν σταθεῖς μπρός στούς ἐθνομάρτυρες τοῦ Κυπριακοῦ ἔπους 1955-59.
  Πάει καιρός πού τό ἡφαίστειο τῆς ψυχῆς τοῦ Γρηγόρη ἀπό τή Λύση κοχλάζει ἀπό τήν ἀνεπιθύμητη παρουσία καί προκλητική συμπεριφορά τοῦ Ἄγγλου κατακτητοῦ· ὥσπου ἡ λάβα του δυναμικά ξεχειλίζει μέ τήν ἀνατολή τῆς 1ης Ἀπριλίου 1955, ἐπίσημη μέρα τῆς ἐθνεγερσίας τοῦ κυπριακοῦ Ἑλληνισμοῦ. Ἀπό τήν πρώτη κιόλας μέρα τοῦ ἐθνικοῦ συναγερμοῦ ἀρχίζει τό μαρτύριο τοῦ παλληκαριοῦ. Στέκεται ἄτυχο, διότι ἡ προσπάθειά του ν᾿ ἀνατινάξη μαζί μέ τήν ὁμάδα του τίς πετρελαιαποθῆκες τοῦ ἐχθροῦ στίς στρατιωτικές τους ἐγκαταστάσεις στή Δεκέλεια ἀστοχεῖ. Κι ἀκόμη ἀκούσια ἀφήνει στό δυνάστη φιλοδώρημα γενναῖο τήν ταυτότητά του.
  Ἀπό τότε ἕνα ἄγριο, ἀσταμάτητο κυνηγητό διαδραματίζεται εἰς βάρος του, ἡ πλοκή τοῦ ὁποίου θυμίζει μυθιστόρημα. Τί κι ἄν τό κάθε δευτερόλεπτο τῆς ζωῆς τοῦ Αὐξεντίου κυλᾶ μέσα σ᾿ ἕνα πλέγμα λαχτάρας καί ἀγωνίας, τρόμου καί ἀνησυχίας; Τί κι ἄν παραμονεύει σέ κάθε του βῆμα ὁ θάνατος, προπάντων τώρα πού τό ποσό τῆς ἐπικήρυξής του φτάνει στό ὕψος τῶν 5.000 λιρῶν; Ἐκεῖνος μένει προσηλωμένος στό χρέος του. Ὀργανώνει συστηματικώτερα τίς ὁμάδες τῆς ΕΟΚΑ. Μές στήν ἀντάρα τοῦ πολέμου πραγματική ὄαση γιά τούς ἀγωνιστές εἶναι ἡ στιγμή πού ὁ ὑπαρχηγός της Γρηγόρης ἑρμηνεύει τό λόγο τοῦ Θεοῦ καί σταλάζει μέσα τους τά μεγάλα ἰδανικά τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος. Διαρκῶς ἀλλάζει τόπους καί κρησφύγετα, ψευδώνυμα («Ζῆδρος», «Αας») καί προξενεῖ στόν κατακτητή σοβαρές ζημιές καί ἀπώλειες. Τά σοφίσματα καί μηχανεύματά του στίς διάφορες ἐπιθέσεις ἀναγνωρίζει κι ὁ ἀντίπαλος. Τό ἐξομολογεῖται ἕνας Ἄγγλος ἀξιωματικός στό γερο-Πιερῆ, μιά μέρα πού ἔψαχνε τόν Γρηγόρη στό χωριό του· «Σάν στρατιωτικός θέλω νά συλλάβω τό γιό σου. Σάν ἄνθρωπος σέ συγχαίρω γιά τό γιό πού ἀνέθρεψες!».
  Δυό χρόνια περίπου ξεφεύγει τά μπλόκα καί τίς ἐνέδρες τῶν Ἄγγλων. Πόσες φορές δέν πέρασε ἀπ᾿ ἀνάμεσά τους χωρίς νά τόν ἀναγνωρίσουν! Κι ἄλλοτε πάλι στό μοναστήρι τοῦ Μαχαιρᾶ πρόσωπο μέ πρόσωπο συναντιέται μέ τόν διοικητή, πού ζητᾶ τή συνεργασία του· «Μπορεῖς ἐσύ νά μᾶς βοηθήσεις νά βροῦμε τόν Αὐξεντίου; Νά σοῦ δώσω τόν ἀριθμό τοῦ τηλεφώνου μου. Ἄν τύχει καί μάθεις τίποτε, ἤ περάσει ἀπό δῶ ὁ Αὐξεντίου, μοῦ κάνεις ἕνα τηλεφώνημα».
  Φεβρουάριος τοῦ 1957. Καί τό βλαστάρι τοῦ Πιερῆ καί τῆς Ἀντωνοῦς, ὁ θρυλικός ὑπαρχηγός τῆς ΕΟΚΑ ἔχει ἄσχημες προαισθήσεις... Τό νέο του λημέρι βρίσκεται τώρα χίλια μέτρα πιό πέρα ἀπό τή μονή τῆς Στρατηλάτισσας τοῦ Μαχαιρᾶ. Βρίσκει τόν ἡγούμενό της Εἰρηναῖο καί τοῦ ἀπευθύνει τά λόγια· «Ὅπου νά ᾿ναι ἔρχονται τά βαριά ὅπλα. Κι ὁ Μαχαιρᾶς θά γίνη Κούγκι. Νά μᾶς κοινωνήσεις. Εἴμαστε σέ κίνδυνο. Ἀλλά εἴμαστε λερωμένοι. Θά ᾿ρθοῦμε αὔριο νά καθαρισθοῦμε καί νά κοινωνήσουμε». Τρεῖς μέρες ἀπεγνωσμένα τόν γυρεύουν τά ὄργανα τῆς Ἀγγλοκρατίας. Καί θά ἔφευγαν, ἄν δέν ἐμφανιζόταν ὁ προδότης -ὁ ἀγωγιάτης τοῦ μοναστηριοῦ- πού τούς ἀποκαλύπτει τήν κρύπτη τοῦ καταζητουμένου.
 Καί στέλνει ὁ στρατάρχης Χάρντιγκ, ὁ Ἄγγλος Κυρβερνήτης τοῦ νησιοῦ, δυνάμεις τῆς στεριᾶς καί τοῦ ἀέρα, γιά νά κονταροχτυπηθοῦν μέ τό «λιοντάρι» τῆς σπηλιᾶς. Ἤδη ἀπό πάνω της φτερουγίζουν δύο ἑλικόπτερα. Γύρω της καταλαμβάνει θέση ἡ τρίτη Ταξιαρχία πεζικοῦ, πού διατάσσει τόν Αὐξεντίου καί τούς τέσσερις συντρόφους του νά βγοῦν ἔξω, ἐνῶ μέσα ἀπό τή γῆ ἠχοῦν δυό μονάχα λέξεις· «Μολών λαβέ». Δέν θά τούς δώσει τή χαρά νά τόν συλλάβουν ζωντανό. Μόνο στ᾿ ἀγαπημένα του παλληκάρια τόν Αὐγουστή Εὐσταθίου, τόν Φειδία Συμεωνίδη, τόν Ἀνδρέα Στυλιανοῦ καί τόν Ἀντώνιο Παπαδόπουλο, παρά τήν ἄρνησή τους, ἐπιμένει ν᾿ ἀδειάσουν τό κρησφύγετο καί νά τόν ἀφήσουν μόνο. Μέ τίς λέξεις «ἐγώ πρέπει νά πεθάνω», τούς κατευοδώνει. Ἄξαφνα μιά χειροβομβίδα τοῦ πληγώνει τό λαιμό καί τό γόνατο. Ὁ ἐχθρός νομίζοντας πώς ὅλα ἔχουν τελειώσει, διατάσσει τόν Αὐγουστή νά φέρει τόν νεκρό ἀρχηγό του. Κι ἐκεῖνος σάν ἀνταμώνει μέ τόν φίλτατο συμπολεμιστή του κράζει στούς ὁπλισμένους· «Ἐλᾶτε, εἴμαστε δυό τώρα».
  Περνοῦν ἐννιά ὧρες. Ὁ σταυραετός τοῦ Μαχαιρᾶ μάχεται τραυματισμένος, γονατιστός, αἱμόφυρτος, ὥσπου νιώθει νά κολυμπᾶ μέσα στή βενζίνη. Τό ἀσκέρι τοῦ ταξίαρχου Χόπγουντ καταστρώνει τόν ἐπίλογο αὐτῆς τῆς τιτανομαχίας. Περιλούει τόν τόπο μέ τριάντα γαλόνια βενζίνης! Ἐκεῖ, στό νοτιοανατολικό ἄκρο τῆς Ἑλλάδος, στόν Μαχαιρᾶ τῆς Κύπρου, ἀνασταίνεται τό Κούγκι, τό Ἀρκάδι... Καπνίζει, φλέγεται ἡ σπηλιά κι ὁ Αὐγουστής τήν ἐγκαταλείπει. Λαμπαδιάζει ὁ 29χρονος ἐθνομάρτυρας, κάνει ὅμως μία ὕστατη προσπάθεια -μ᾿ ὅ,τι τοῦ ἀπέμεινε- μέ τό ἕνα του πόδι νά στείλει τήν τελευταία του βόμβα. 3 Μαρτίου 1957, Κυριακή, 2μ.μ. Ἀπό τά μπαρουτοκαπνισμένα βάθη τῆς γῆς ἐξέρχεται «μιά μάζα καμένο κρέας, μιά μάζα σάν κάρβουνο, μ᾿ ἕνα μόνο πόδι καί δυό κόκκαλα, ἐκεῖ πού ᾿πρεπε νά ᾿ναι τά χέρια... ἕνα στρογγυλό πρᾶμα, πού θύμιζε ἀνθρώπινο κεφάλι».
  Στόν Ἀγαρηνό, πού σήμερα μέ τόση ἰταμότητα ποδοπατᾶ χώματα ποτισμένα μέ αἵματα ἡρώων, παραμένουν ἄγνωστα καί θεωροῦνται ἀνερμήνευτα τέτοια ὁλοκαυτώματα. Τόν Κύπριο ὅμως Ἕλληνα δέν μποροῦν ν᾿ ἀφήσουν σέ ἐφησυχασμό καί σέ ἀδράνεια, ἀλλά τόν χρεώνουν μέ συνεχῆ ἐπαγρύπνηση καί τόν ὑποχρεώνουν στήν ἐπίμονη διεκδίκηση τῶν δικαίων αἰτημάτων του.

Ἑλληνίς

Ἀπολύτρωσις 51 (1996) 84-85

 Ὁ γέροντας γονάτισε μέ δέος δίπλα στό σκῆνος. Κι ἔτσι ὅπως τό παρατηροῦσε μέ σεβασμό καί ἱερή στοργή, ἔφερε αὐτόματα στό νοῦ του τήν πρώτη φορά πού τήν εἶδε. Εἶχαν περάσει ἀκριβῶς δυό χρόνια ἀπό τότε. Τή συνάντησε ξαφνικά μέσα στήν ἔρημο. Θυμόταν καλά ὅτι τή βρῆκε ὁλομόναχη μέ μόνη συντροφιά τ᾿ ἀγρίμια. Καί ἡ ἴδια, ἄλλωστε, μέ ἀγρίμι ἔμοιαζε πιό πολύ παρά μέ ἄνθρωπο. Κι ἀκόμη λιγότερο μέ γυναίκα. Τή λυπήθηκε, ἔκλαψε γι᾿ αὐτήν. Ἦταν, λές, στηλωμένο κουφάρι, ἕνα πραγματικό σκέλεθρο ἀπό τήν ταλαιπωρία...
 Τώρα εἶχε μπροστά του ὅ,τι ἀπέμεινε ἀπό ἐκείνη τή σκιά τῆς παρουσίας της· τά λίγα κόκκαλά της κι ἕνα σημείωμα γραμμένο ἀπό τά χέρια της: «Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, θάψε ἐδῶ τό σῶμα τῆς ἄθλιας Μαρίας. Πέθανα τή μέρα πού κοινώνησα. Νά προσεύχεσαι γιά μένα».
 Ἦταν δωδεκάχρονο κορίτσι, ὅταν ἐγκατέλειψε τούς δικούς της γιά τή «μεγάλη ζωή» στήν πόλη τῆς Ἀλεξάνδρειας. Γρήγορα κατάντησε διαβόητη πόρνη. Πουλημένη ἐξολοκλήρου στό πάθος της ἀτιμαζόταν καί ἀτίμαζε. Πήγαινε ὁπουδήποτε θά μποροῦσε νά ἱκανοποιήσει τίς διαστροφές της, πολλές φορές χωρίς νά ζητᾶ χρήματα, μέ μόνο ἀντίτιμο τήν ἡδονή.
 Κάποια φορά μέσα στή ζάλη της σκέφθηκε νά ἐκμεταλλευτεῖ τά καραβάνια τῶν προσκυνητῶν, πού ταξίδευαν γιά τήν ἁγία γῆ. Πῆγε, λοιπόν, καί στά Ἰεροσόλυμα. Κι ἔκανε κι ἐκεῖ τά ἴδια. Ὥσπου μιά μέρα πέρασε ἀπό τήν ἐκκλησία καί θέλησε νά μπεῖ μέσα ἀπό περιέργεια. Μέ τό ξυπασμένο της θράσος ἀνέβηκε τά σκαλοπάτια σπρώχνοντας τό πλῆθος κι ἔκανε νά διαβεῖ τό μαρμάρινο κατώφλι. Μά ξαφνικά στάθηκε. Μαρμάρωσε ἡ ἴδια. Δέν μπόρεσε νά κάνει βῆμα παραπέρα. Μιά ἀκατανίκητη δύναμη τήν ἔσπρωχνε ἔξω. Τήν πίεζε ἀσφυκτικά. Κι ἐνῶ ὅλος ὁ κόσμος περνοῦσε στό ναό, αὐτή ἦταν ἀδύνατο νά προχωρήσει.
 Κι ἔμεινε ἐκεῖ δίπλα στή μεγάλη πύλη νά κλαίει μέ λυγμούς, αὐτή πού ποτέ της δέν λογάριασε φραγμούς καί ὅρια· πού ποτέ της δέν ἔνιωσε τήν ἀπόρριψη, τήν ἀποστροφή, τήν ἔσχατη ἐξουθένωση.
 Τότε, ἀνάμεσα στά κλάματα, «πληγεῖσα τήν καρδίαν», κατάλαβε. Ὁ Θεός τήν ἤθελε καθαρή, στήν πρώτη της παιδιάστικη ἁγνότητα· ὅταν στό πρόσωπό της μποροῦσε νά διακρίνει κανείς κάτι ἀπό τό κρυστάλλινο τοῦ οὐρανοῦ κι ὄχι ὅπως ἦταν τώρα, μέ τά πορνικά βαψίματα καί τούς μαύρους κύκλους τοῦ ξενυχτιοῦ γύρω ἀπό τά μάτια, μ᾿ ἕνα σῶμα καί μιά ψυχή κατασπιλωμένα ἀπό τήν ἁμαρτία. Ἔνιωσε τότε ξαφνικά ὅτι εἶχε ξεπέσει μπροστά Του· ὅτι Τόν εἶχε προδώσει.
 Δέν ἀπελπίστηκε. Μάζεψε ὅσο κουράγιο εἶχε κι ἔφυγε τήν ἴδια μέρα στήν ἔρημο, πέρα ἀπό τόν Ἰορδάνη. Κανένας δέν τήν ξαναεῖδε. Ἀλλά καί κανένας δέν ἀναρωτήθηκε ποτέ μέ συμπόνια γι᾿ αὐτήν ἄν ζῆ ἤ ἄν πέθανε.
 Γιά σαρανταεπτά ὁλόκληρα χρόνια ἔζησε κατάμονη «μόνῳ Θεῷ προσευχομένη». Πάλεψε ἀσυμβίβαστα μέ ὅ,τι βρώμικο κουβαλοῦσε μέσα της. Οἱ προσευχές της δέν μετριοῦνταν μέ ὧρες ἀλλά μέ ἡμέρες καί νύχτες. Πόσες φορές τά φαράγγια θ᾿ ἀντήχησαν τίς κραυγές τῆς ὀδύνης της! Πόσες φορές τό ξερό χῶμα θά νοτίστηκε ἀπό τά καυτά της δάκρυα! Δέν ζητοῦσε ἀπό τόν Θεό μερίδιο στό ἔλεός του. Ἔνιωθε ἀνάξια γι᾿ αὐτό. Μόνο τά ψίχουλα γύρευε σάν τό «σκυλί», ὅπως ἄλλοτε ἐκείνη ἡ Χαναναία· «καί γάρ τά κυνάρια ἐσθίει ἀπό τῶν ψιχίων τῶν πιπτόντων ἀπό τῆς τραπέζης τῶν κυρίων αὐτῶν...». Ἔλειωνε μέσα στήν ἀγωνία καί στή λαχτάρα της. Κι ἔτσι σιγά-σιγά ἐξαφανίστηκε ἡ φημισμένη ὀμορφιά της, σκέβρωσε τό κορμί της, σκελετώθηκε. Ἀπέμεινε φάντασμα.
 Ὥσπου ὁ Κύριος ἀποφάσισε ὅτι ἔληξε ὁ καιρός τῆς δοκιμασίας της καί τῆς χάρισε αὐτό πού ζητοῦσε. Ἔστειλε τόν δοῦλο του Ζωσιμᾶ νά τή βρεῖ. Κι ἐκεῖνος, ἀφοῦ ἄκουσε τήν ἐξομολόγησή της, τήν καταξίωσε νά κοινωνήσει τῶν ἀχράντων μυστηρίων ἕνα χρόνο μετά.
 Ἦταν Μ. Πέμπτη, ὅταν δέχτηκε μέσα της τόν οὐράνιο Ἄρτο. Ὁ μαθητής πρόδιδε τόν Διδάσκαλο στούς παρανόμους. Ἅπλωνε τά χέρια στά ἀργύρια καί μαζί μ᾿ αὐτόν τά ἁπλώναμε κι ὅλοι ἐμεῖς, τά τέκνα τοῦ Ἀδάμ, ἐκείνου τοῦ πρώτου προδότη. Διότι τί ἄλλο θά πεῖ ἁμαρτία παρά προδοσία, ξεπούλημα τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ πού πάσχει γιά χάρη μας;
  Ἰδού ὅμως ὅτι ἡ Μαρία ἡ πόρνη, μία ἀπό ἐμᾶς, ξεπλήρωσε τοῦτο τό χρέος της. Κι ἐνῶ ὁ Ἰούδας ἄνοιγε τήν πόρτα στή νύχτα, αὐτή μετανοώντας ἐγκατέλειπε τό σκοτάδι κι ἔμπαινε στή χαρά τῆς βασιλείας Του «ἐν κροσσωτοῖς χρυσοῖς περιβεβλημένη, πεποικιλμένη». Ἡ Μαρία πού τήν εἴπανε Αἰγυπτία...

Ἰωάννης

Ἀπολύτρωσις 57 (2002) 87-88

  Δέν εἶναι ψέμα πρωταπριλιάτικο. Εἶναι ἀλήθεια ἐπικυρωμένη ἀπό τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ, δωρεά χορηγημένη ἀπό τή χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος, αὐτό πού μᾶς προσφέρει ἐποπτικά καί βιωματικά ἡ Ἐκκλησία μας τήν 1η Ἀπριλίου: Τήν ἡμέρα αὐτή  τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία τή μνήμη τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας. Δίπλα στό «ἄνθος τῆς ἀφθαρσίας», τήν Παναγία μας, στήν ἁγιότερη μορφή τῆς ἀνθρωπότητος, πού ἰδιαίτερα τιμοῦμε αὐτήν τήν περίοδο, ἀπονέμει τιμή καί στήν πιό ἄθλια ἀνθρώπινη ὕπαρξη, πού κυλίσθηκε στόν χειρότερο ἠθικό βόρβορο καί πάτησε τά ἀπύθμενα βάθη τῆς διαφθορᾶς.
 Ἔκθαμβη ἡ ἀνθρωπότητα θαυμάζει τήν ἄσπιλη ἁγνότητα τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας καί τή μεγαλύνει ὡς «καθαρωτέραν λαμπηδόνων ἡλιακῶν». Εὐλαβικά κλίνει τό γόνυ μπρός στήν ὑπέρλογη ὑπακοή καί στήν ὁλόψυχη ἀφοσίωση τῆς Κεχαριτωμένης, γιά τά ὁποῖα ἡ σεμνή Μαρία ἀναδείχθηκε ἡ κορυφαία τῶν συνεργατῶν τοῦ Θεοῦ, ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Θεανθρώπου.
 Μέ δέος ἡ ἱστορία καταγράφει τήν πορεία τῆς ἄλλης Μαρίας, τῆς Αἰγυπτίας: Χωρίς ἀναστολές καί αἰδώ ἔθεσε στήν ὑπηρεσία τῆς ἁμαρτίας τά σπάνια σωματικά καί ψυχικά χαρίσματά της. Παραδόθηκε ὁλοκληρωτικά στή δούλεψη τοῦ σκότους, ἔγινε μία διαβόητη πόρνη. Κι ὅταν ἔφθασε στό ναδίρ τῆς ἀθλιότητος, ἐκεῖ πού τό κακό «δέν ἔπαιρνε ἄλλο», πῆρε τήν ἡρωική ἀπόφαση: νά παραδοθεῖ στόν Θεό. Συγκλονιστική ἡ πολυετής μετάνοια καί ἄσκησή της στέκει παράδειγμα στούς αἰῶνες.
 Στόν παράδεισο ἡ Μαρία ἡ Αἰγυπτία ἀγάλλεται μαζί μέ τήν ἀειπάρθενο Μαρία. Ἀλλά καί στήν ἐπί γῆς στρατευομένη Ἐκκλησία, αὐτή πού κυλίσθηκε στή βρωμιά καί στήν ἀθλιότητα καί μ’ ὅλο τό εἶναι της ἐναντιώθηκε στό νόμο τοῦ Θεοῦ συνεορτάζεται μέ τήν ἄσπιλη, τήν πάναγνη καί κεχαριτωμένη δούλη τοῦ Κυρίου. Τί μήνυμα κατανυκτικό καί χαρμόσυνο! Τί δροσιά γιά τίς ψυχές πού πυρώνει ὁ πειρασμός καί σείει ἡ ἁμαρτία! Τί εὐφροσύνη γιά τούς πικραμένους ἀπό τό φαρμάκι τῶν παραβάσεων! Τί ἐνθάρρυνση γιά τούς ἀπελπισμένους ἀπό τίς ἀπανωτές πτώσεις στόν πνευματικό ἀγώνα!
Τό σκέφθηκες, ἀδελφέ μου συναμαρτωλέ; Μέ τή γέφυρα τῆς μετανοίας μποροῦμε ὅλοι οἱ ἁμαρτωλοί καί βρώμικοι νά περάσουμε στή δόξα τῆς καθαρότητος, στή μακαριότητα τῆς ἀναμαρτησίας. Ὁ παράδεισος εἶναι γιά ὅλους, γιά τούς ἁγίους ἀλλά καί γιά τούς ἁμαρτωλούς. Τό βεβαιώνει ἡ μνήμη τῆς ὁσίας Μαρίας τῆς Αἰγυπτίας δίπλα στόν ἐγκωμιασμό τῆς Παναγίας. Τό ἐγγυᾶται τό αἷμα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, πού «καθαρίζει ἡμᾶς ἀπό πάσης ἁμαρτίας» (Α΄ Ἰω 1,7). Καθώς πορευόμαστε, λοιπόν, πρός τή Μεγάλη Ἑβδομάδα, νά ἑτοιμασθοῦμε! Μέ μετάνοια, ἐξομολόγηση καί ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε τή δυνατότητα, ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί καί ἀνάξιοι, νά συναντήσουμε τόν ἄσπιλο Νυμφίο καί νά ἀποδεχθοῦμε τή σωτηρία πού μᾶς χαρίζει.

Στέργιος Ν. Σἀκκος

Ἀπολύτρωσις 60 (2005) 99