Ἡ ἀέναη τοῦ χρόνου πορεία βρίσκει τήν Ἐκκλησία μας, τή μία, ἁγία, καθολική καί ἀποστολική Ἐκκλησία, νά ὁδοιπορεῖ στήν ἔρημο τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας βαστάζουσα τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου καί κηρύττουσα τήν ἀνάστασή του ὡς τή μόνη παραμυθία τῶν ψυχῶν. Σέ μᾶς τά παιδιά της διδάσκει νά δεόμαστε «ὑπὲρ τῆς καταστάσεως τοῦ σύμπαντος κόσμου» καί μᾶς καλεῖ νά ἀναλάβουμε τίς εὐθύνες μας, δίνοντας τή δική μας προσωπική συμβολή στή διαφύλαξη τῶν ἱερῶν θεσπισμάτων. Σέ καιρούς χαλεπούς, χρέος μας νά σταθοῦμε ἀγωνιστές, δέκτες τοῦ οὐρανοῦ, πομποί τῆς ἐλπίδας του στόν τραγικό κόσμο μας. Καθοδηγητικός στόν ἀγώνα μας ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί τό συναξάρι τῆς Ἐκκλησίας. Οἱ βίοι τῶν ἁγίων μας, ἐφαρμοσμένο εὐαγγέλιο, γίνονται ὁδοδεῖκτες.
 Πιστός στό δικό του χρέος στάθηκε καί ὁ νεαρός Δάναξ. Μέλος ζωντανό στό σῶμα τῆς τοπικῆς ἐκκλησίας στήν Αὐλώνα τοῦ Ἰλλυρικοῦ στήν Ἤπειρο. Ἡ καρδιά του ἔπαλλε ἀπό τόν πόθο τῆς ἀφιέρωσης στόν Θεό καί μέ βαθύ συγκλονισμό χειροθετήθηκε ἀναγνώστης. Πόθος καί λαχτάρα του, ἔγνοια του γλυκειά ὁ Κύριος καί τά δικά του, ὁ ναός καί ὁ λαός τοῦ Θεοῦ.
 Ἡ πατρίδα του μαστιζόταν ἀπό τίς ἐπιδρομές ληστῶν καί πειρατῶν. Σέ μία τέτοια βίαιη ἐπιδρομή ληστῶν ὁ φόβος τοῦ Δάνακτος ἦταν ἕνας: τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς πίστης του. Ἡ ἀγωνία του βαθειά: μήν πέσουν τά ἅγια στούς ἄπιστους εἰδωλολάτρες. Ὁ φλογερός μαθητής τοῦ Χριστοῦ δέν προβληματίζεται, δέν διστάζει. Ἐκεῖνες τίς κρίσιμες στιγμές τοῦ πανικοῦ πού ἀπορρυθμίζει, τοῦ φόβου πού καταβάλλει, στέκεται νηφάλιος καί δυναμικός. Ζητώντας μυστικά τή θεία χάρη μπαίνει στόν ναό καί παίρνει τά ἱερά σκεύη τῆς Ἐκκλησίας, γιά νά τά διασώσει ἀπό τή βεβήλωση τῶν ἀπίστων.
 Οἱ ὧρες καί οἱ στιγμές ζυγίζουν αἰωνιότητα. Ὁ Δάναξ κρύβει πάνω του ὅσο καλύτερα μπορεῖ τά ἱερά σκεύη, τά φυλάγει στόν κόρφο του, τά δένει στό κορμί του καί φεύγει. Γίνεται ὁλόκληρος ἕνα ἀρτοφόριο, ἕνα σκεῦος ἱερό. Τό σῶμα του φυλάγει τόν πιό μεγάλο θησαυρό πού ἤδη τόν εἶχε θησαυρισμένο στήν καρδιά του. Φεύγει, μά ἔχει μαζί του τόν Κύριό του καί τά δικά Του. Ἀσφαλίζει τά ἱερά κειμήλια σέ τόπο ὀχυρό, πέντε μίλια μακριά ἀπό τήν πόλη, πρός τή θάλασσα.
 Οἱ ἄπιστοι ὅμως τόν ἀναζητοῦν μέ μανία σατανική καί τόν συλλαμβάνουν. Τόν ἐκβιάζουν γιά νά τούς δώσει τά ἱερά σκεύη καί τόν προκαλοῦν νά προσκυνήσει τά εἴδωλα. Ἐκεῖνος ὅμως μέ ἱλαρότητα καί παρρησία ὁμολογεῖ τήν πίστη του στόν Χριστό. Τόν πιέζουν μέ κάθε τρόπο νά θυσιάσει στόν θεό Διόνυσο. Ὁ Ἅγιος δέν ὑποχωρεῖ στίς πιέσεις καί στούς ἐκβιασμούς, ἀλλά μένει ἀκλόνητος καί σταθερός στήν πίστη του. Καί ὅταν ἀρχίζουν τά βασανιστήρια καί βάναυσα καῖνε καί κτυποῦν τό νεανικό του κορμί, ὁ καλός στρατιώτης τοῦ Χριστοῦ μένει γενναῖος καί ἀπτόητος, ὥσπου πέφτει κατακρεουργημένος ἀπό τά βαριά χτυπήματα.
 Δοκιμάστηκε ὅπως τό χρυσάφι καί ἔτσι ἡ ψυχή του ἀπέκτησε ἄφθαρτη λάμψη, τήν αἴγλη τῆς οὐράνιας δόξας ἀπ’ τόν Ἥλιο τόν ἄδυτο, γιά νά ἀπολαμβάνει αἰώνια τήν ἀνέσπερη ὀγδόη ἡμέρα. Φυλάγοντας τίμια καί ἀνδρεία τήν πίστη του, χωρίς νά ἐγκαταλείψει τή σημαία της οὔτε στιγμή, ἔφθασε στά κράσπεδα τοῦ οὐρανοῦ σημαιοφόρος ἄριστος.
 Στίς 16 Ἰανουαρίου ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία τιμᾶ τή μνήμη του καί οἱ πιστοί μέ σεβασμό τοῦ ἀπευθύνουμε χαιρετισμό: «Ἀφῃρέθης τὸ δέλτα σὺν κάρα Δάναξ. Τμηθεὶς γὰρ ὤφθης οὐρανοκράτωρ ἄναξ».
 Ὁ μάρτυρας Δάναξ ὁ ἀναγνώστης εἶναι ὁ προστάτης ἅγιος τῶν Ἀναγνωστῶν, τῶν Ἱεροπαίδων, καί τῶν Ἱεροσπουδαστῶν. Ἐμπνέει ὄντως στούς νέους πού πλαισιώνουν τόν ἱερό μας κλῆρο τήν ἔννοια τοῦ χρέους καί τό ὑψηλό αἴσθημα τῆς εὐθύνης. Ἡ πίστη του ἡ ζυμωμένη μέ αἷμα διδάσκει ὅλους μας γιά τήν πορεία τῆς νέας χρονιᾶς τήν ἐπιταγή τοῦ καθήκοντος γιά τή διαφύλαξη τῶν ὁσίων καί ἱερῶν τῆς Ἐκκλησίας μας ἔναντι ὅσων τά ἐπιβουλεύονται. Ὁ κάθε ἐχθρός νά συναντήσει καί σήμερα στά μετερίζια τῆς Ὀρθοδοξίας μας ἕναν Δάνακτα, ἀγωνιστή καί μάρτυρα ἄχρι θανάτου!

Ἰχνηλάτης