Ἡ γοητεία τοῦ καινούργιου χρόνου γρήγορα σβήνει. Ἡ ρουτίνα τῆς καθημερινότητας πνίγει τή γλυκύτητα καί τή χαρά καί βυθίζει στή μονοτονία τήν ὕπαρξή μας... Τό νιώθω αὐτό κάθε Γενάρη ἀμέσως σχεδόν μετά τίς γιορτινές μέρες.
 Κι ὅμως κάποιοι ἄνθρωποι μένουν καινούργιοι μέ ἀναφαίρετη τή χαρά στήν καρδιά τους. Ἐκεῖνοι πού στό χθές καί στό σήμερα ζοῦνε μέσα στό χρόνο, ἀλλά καί ἔξω ἀπ᾿ τό χρόνο, τήν ἀνανεωτική παρουσία τοῦ Θεοῦ. Πόσο τούς ἔχει ἀνάγκη ὁ κόσμος μας καί φέτος, τό 1999, στή λυκαυγή τοῦ 21ου αἰώνα, νά γίνουνε ἁλάτι, νά φέρουνε φῶς! Ἡ ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας διασώζει τέτοιες μορφές πού ἔμειναν ἀνεξίτηλες στοῦ καιροῦ τό διάβα.
 Νά, ἡ ἀδελφή μας Θεοδούλη ἀπό τό 298 μ.Χ., 17 αἰῶνες νωρίτερα. Στήν Ἀνάζαρβο τῆς Κιλικίας, στό δικαστήριο ὅπου μέ βία τήν ἔσυραν ἐπειδή ἦταν χριστιανή, ὁμολόγησε μέ παρρησία. Κι ὅταν ἀμέσως μετά τήν ὁδήγησαν στό ναό τῶν εἰδώλων, αὐτή, μιά ἀδύναμη γυναίκα μέ καταπληγωμένο τό σῶμα ἀπό τά βασανιστήρια, πόσο δυνατή στάθηκε! Τί θαῦμα ἦταν αὐτό, στ᾿ ἀλήθεια! Ἡ προσευχή της συνέτριψε τό εἴδωλο τοῦ ψεύτικου θεοῦ καί καταντρόπιασε τούς εἰδωλολάτρες. Μανιασμένος ἀπό τήν ἥττα του ὁ ἡγεμόνας Πελάγιος διέταξε νά μπήξουν καρφιά στήν ἁγία κεφαλή της καί σ᾿ ὅλο της τό σῶμα. Κι ἐκείνη, δούλη Θεοῦ πιστή, ἱλαρή καί γενναία, ὑμνοῦσε τόν Κύριο. Ὁ δήμιος Ἑλλάδιος, ἔκπληκτος μπροστά στό ζωντανό θαῦμα, θέλησε νά γνωρίσει τήν πίστη τῆς Θεοδούλης κι ἔγινε χριστιανός. Κι ἄλλος δήμιος ἀνέλαβε στή συνέχεια νά τή βασανίσει. Πῶς μαλάκωσε ὅμως ἡ σκληρή του καρδιά καί μέρωσε ἡ ἄγρια ὄψη του, ὅταν μέσα στούς πόνους της ἡ μάρτυς τοῦ Χριστοῦ τόν κατηχοῦσε στήν ἁγία πίστη! Καί ἡ σχάρα ἡ πυρωμένη δέν τήν πτόησε τήν ἁγία, πού βρῆκε τέλος μακάριο στίς φλόγες μιᾶς μεγάλης φωτιᾶς.
  Ἡ ἁγία Θεοδούλη μέ τήν ἀγάπη στόν Θεό καί στούς ἀνθρώπους, πού ἐκφράστηκε στή ζωή της μέ τήν ὑπακοή στό θέλημά Του καί τήν ἱεραποστολή, κατήργησε τά ὅρια τοῦ χρόνου. Μέσα ἀπ᾿ τό συναξάρι της, στίς 18 Ἰανουαρίου, μποροῦμε ἐμεῖς οἱ τυπικοί καί χλιαροί χριστιανοί τοῦ 21οῦ αἰώνα, νά μάθουμε πώς ὁ πιστός ὑπερβαίνει τό χρόνο, νικᾶ τή φθορά του καί κερδίζει τήν αἰωνιότητα ὁδηγώντας σ᾿ αὐτήν κι ἄλλες ψυχές. Γιατί ὁ χρόνος ἔπαψε νά εἶναι δυνάστης ἀπό τότε πού εἰσῆλθε σ᾿ αὐτόν ἀγαπητικά ὁ ἄπειρος Θεός κι ἔδωσε στόν πεπερασμένο ἄνθρωπο τή δυνατότητα νά ἐξέλθει ἀπό τό χρόνο.
 

Ἰχνηλάτης