Φοροῦσε τό μαῦρο ράσο κι ἔνιωθε πώς ἦταν ντυμένος τήν ἅγια παράδοση τῶν αἰώνων. Μέ τή συναίσθηση τῆς ἱερῆς κληρονομιᾶς του, ζοῦσε καί διακονοῦσε μέ ἀγάπη καί αὐταπάρνηση τό ποίμνιό του στήν πολιτεία τοῦ Κορινθιακοῦ, τή στολισμένη μέ πλέρια ὀμορφιά.
 Στό ναό καί στό δρόμο, στόν ἄμβωνα καί στό ἐξομολογητήρι, ἦταν ὁ ἐπίσκοπος Ζαχαρίας ὁ ποιμένας ὁ καλός. Στοῦ τριμμένου ράσου του τή σκιά βρίσκαν καταφύγιο καί στήριγμα οἱ ψυχές. Καί στήν ἅγια Τράπεζα οἱ ἄγγελοι ἔπαιρναν τίς καυτές προσευχές του γιά τούς ραγιάδες καί τίς ὕψωναν στό θρόνο τοῦ Θεοῦ.
 Ἔτσι, ντυμένος τό ράσο καί τήν ἀτίμητη κληρονομιά του, στάθηκε ὁ Ἱεράρχης τῆς Κορίνθου κι ὅταν τό 1684 τόν ὁδήγησαν μπρός στόν κατή, κι ὅταν τόν ἔρριξαν μέ μίσος στή φυλακή κι ὅταν τόν βασάνισαν ἀπάνθρωπα. Στά εὐλαβικά του στήθη κόχλαζε ἡ πίστη στόν Θεό, ἡ ἀγάπη στήν πατρίδα. Τό μαχαίρι τοῦ Τούρκου ἔδωσε τέλος μακάριο στόν ἅγιο Ἐπίσκοπο. Ἦταν ἄνοιξη, 30 Μαρτίου. Ἡ γῆ ἑτοίμαζε μυστικά τήν καρποφορία. Ἦταν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως. Ὁ πόνος τοῦ Σταυροῦ ἔκρυβε τό θρίαμβο τῆς Ἀνάστασης.
 Κι ὁ μαρτυρικός θάνατος τοῦ ἡρωικοῦ Ἐπισκόπου μήνυσε στούς ραγιάδες τήν καρποφορία τῆς θυσίας, τήν ἀνάσταση τοῦ Γένους.
 Ἔτσι ζοῦνε κι ἔτσι πεθαίνουν οἱ ὀρθόδοξοι κληρικοί χθές, τότε καί σήμερα. Ἡ βιογραφία τοῦ ἁγίου Ζαχαρία προστέθηκε στό συναξάρι τῆς Ἐκκλησίας μας, πλάι στούς βίους τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων· μά καί στήν ἱερή φάλαγγα τῶν νεομαρτύρων καί ἱερομαρτύρων, πού μέ τό ἅγιο παράδειγμα καί τήν ἡρωική θυσία τους ἔσπειραν τό φύτρο τῆς ἐλευθερίας. Προστέθηκε σέ κείνους πού μοιάζει νά τούς ἔχει ξεχάσει ἡ σημερινή Ἑλλάδα. Κι αὐτή ἡ λησμοσύνη βάζει μπουρλότο στά θέμελά μας. Ξεδιπλώνοντας μέ δέος τίς ματωμένες πτυχές τοῦ θαύματος τῆς 25ης Μαρτίου, θά ἀντικρύσουμε τίς ἀδούλωτες καρδιές ἑκατοντάδων ἱερομαρτύρων. Ἡ εὐγνωμοσύνη στό ματωμένο τους ράσο θά χαρίσει σέ μᾶς τή δύναμη νά διαφυλάξουμε ὅ,τι μᾶς παραδίδουν: τή λευτεριά τοῦ ξάστερου οὐρανοῦ καί τῆς τίμιας ζωῆς.

Ἰχνηλάτης

Ἀπολύτρωσις 54 (1999) 59