Ὁ πόθος γιά τή νίκη ἀτσάλωνε τά γυμνασμένα σώματα, καί τά ἄγρια ἄλογα ἔπαιρναν φτερά. Σ᾿ ὁλόκληρη τήν Καπ­παδοκία ἦταν ὀνομαστά γιά τήν ἱκανότητά τους στήν ἱππασία τοῦτα τά τρίδυμα ἀδέλφια: Πεύσιππος, Ἐλάσιπ­πος, Μέ­σι­π­­πος. Τά ἴδια τά ὀνόματά τους, δοσμένα ἀπό τόν πετυχημένο ἱπ­πέα πατέρα τους, διαλαλοῦσαν τήν ἐκ­πλη­κτική τους δεξιοτεχνία στήν τιθάσευση τῶν ἵππων. Κι αὐ­τοί οἱ ἀγῶνες τούς χάρισαν τή νίκη καί τό κλαδί τῆς ἐλιᾶς, πού στόλισε τά περήφανα νεανικά τους πρόσωπα. Ὁ δρόμος γιά τούς περίφημους Ὀ­λυ­μπια­­κούς ἀγῶ­νες ἄ­νοι­γε πιά γι᾿ αὐτούς. Ποιά εὐτυχία νά ζητήσουν μεγαλύτερη;
 Μά ἦταν κάποια ἄλλη θύρα πού ἄνοιξε μπροστά τους ἐκείνη τή στιγμή, στόν τρελό τῆς νιότης καλπασμό, γιά νά τούς ὁδηγήσει στήν ἀληθινή εὐτυχία καί μακαριότητα. Ἡ γιαγιά Νεονίλ­λα, ἡ γνωστή γιά­­τρισσα τῆς περιοχῆς, εἶχε ἀναλάβει ὑ­πό τήν προστασία της τά τρία παιδιά μετά τήν πλήρη ὀρφάνια τους. Ἡ γεροντική καρδιά τούτης τῆς σεβάσμιας γυναίκας εἶ­­χε φωτιστεῖ μέ τῆς ἀληθινῆς πίστης τό φῶς. Κι ἕνα βρα­δινό στάθηκε μπροστά στά τρία ἐγ­γό­νια της καί τούς μίλησε μέ παρ­­­ρησία καί σταθερότητα. Στά κατά­πλη­κτα μάτια, στίς διψασμένες νεανικές καρδιές ἄφησε νά ξετυλιχτεῖ τό θαυμάσιο σχέδιο τῆς θείας οἰκονομίας, ἡ ἐνανθρώπηση καί ἡ θυσία τοῦ Σωτήρα Χριστοῦ.
 Εὐλογημένη ὥρα, ἀθώρητη στά μάτια τοῦ κόσμου, γραμμένη ἀνεξίτηλα στό βιβλίο τοῦ οὐρανοῦ. Ὁ λυτρωτικός σπόρος μπαίνει βαθιά στίς νεανικές καρ­­διές καί δημιουργεῖ ἀληθινή κοσμογονία. Γκρε­μί­ζει θεούς καί θεές, συν­τρί­­βει εἴδωλα, ἐξαφανίζει βωμούς. Ὁ Ἥ­λιος τῆς δικαιοσύνης λάμπει στίς ψυχές τους· τό πνεῦμα τῆς θείας δύναμης τούς κατακλύζει καί ὁμολογοῦν τήν πίστη στόν Ἰησοῦ Χριστό.
 Τό νέο ἀντιλαλεῖ στήν Καππαδοκία, τότε, στό τέλος τοῦ 2ου αἰώνα. Τό μαθαίνουν ὅλοι ἐκεῖνοι πού τούς ζητωκραύγαζαν στούς ἱππικούς ἀγῶνες, πού τούς καταχειροκροτοῦσαν στίς νίκες τους. Κι εἶναι ἡ ἀντίδρασή τους σφο­δρή, ὅπως φοβερή ἦταν καί ἡ ἥττα τοῦ πονηροῦ πού ἔχανε τίς ψυχές, τίς ὁποῖες εἶχε κατακτήσει ὁλοκληρωτικά πιά ὁ Ναζωραῖος. «Θά σᾶς κάψουμε ζων­τανούς!», ἀντιλαλεῖ ἡ ἀπειλή. Καί οἱ νικητές τοῦ ἱππόδρομου καλπάζουν τώ­ρα γιά μιά ἄλλη νίκη. «Κἄν ὦσιν ἱπ­πεῖς, κλήσεων σημασίᾳ, πεζοί τρέχουσι τρίδυμοι τρεῖς πρός φλόγα», σημειώνει ὁ συναξαριστής τή μέρα τῆς μνήμης τους, στίς 16 Ἰανουαρίου. Ἡ φλόγα πού πυρώνει τίς καρδιές νικᾶ τό φόβο γιά τίς πύρινες φλόγες. Τό σῶμα λειώνει στήν καταλύτρα φωτιά, μά ἡ ψυχή σάν τό χρυ­­σάφι στό καμίνι καλλύνεται, λαμ­πρύ­νε­ται γιά νά εἰσέλθει στή Βασιλεία τῆς αἰώνιας δόξας.
 Συγκλονιστική στ᾿ ἀλήθεια καί τούτη ἡ σελίδα ἀπό τό μαρτυρολόγιο τῆς Ἐκ­κλη­σίας μας. Γραμμένη μέ αἷμα καί φωτιά φλογίζει τίς ψυχές ὅσων μποροῦν νά τή διαβάζουν μέ καρδιά πού ἀναζητᾶ τήν ἀλήθεια καί ποθεῖ τό αἰώνιο.

Ἰχνηλάτης

Ἀπολύτρωσις 57 (2002) 17-18