Πῶς ἕνα μυροδοχεῖο διατηρεῖ τήν εὐωδιά τοῦ μύρου, κι ὅταν ἀκόμη ἀδειάσει ἀπό τό περιεχόμενό του; Πῶς κάποιος πού στέκεται κοντά σέ μιά μεγάλη πυρκαγιά κρατεῖ πολύ καιρό τή θερμότητα, κι ὅταν ἀκόμη ἀπομακρυνθεῖ ἀπό τή φωτιά; Ὁμοίως, ἀπό ἀπερίγραπτη εὐωδιά φιλανθρωπίας καί φλόγα ἀγάπης εἶναι γεμάτα τά σπλάχνα τῆς Θεοτόκου, πού φιλοξένησαν ἐννέα μῆνες τό ἀκένωτο μύρο, τήν ἴδια τήν αὐτοαγάπη καί τό ἴδιο τό αὐτοέλεος καί τήν αὐτοευσπλαγχνία... Ἄς προστρέχουμε, λοιπόν, μέ ταπείνωση καί πίστη στό οὐράνιο μύρο καί στό πῦρ τῆς ἀγάπης, πού ἀστείρευτα ξεχειλίζουν ἀπό τήν ἀγκάλη τῆς Παρθένου, καί θά λάβουμε τή βοήθεια καί τή χάρη της.
 Κανένα κτίσμα δέν ἀγάπησε ποτέ τόσο τόν Ἰησοῦ Χριστό καί δέν συμμορφώθηκε τόσο μέ τό θέλημά του ὅσο ἡ Παναγία μητέρα του... Ἄν, λοιπόν, ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί ἀγαπητός υἱός τῆς Παρθένου, πού δαπάνησε ὅλη του τή ζωή καί πρόσφερε τόν ἑαυτό του ὡς ἀντίτιμο γιά τή σωτηρία τῶν ἀνθρώπων, τήν ὅρισε μητέρα καί συνήγορό μας, πῶς θά μποροῦσε ποτέ ἡ Παναγία Θεοτόκος νά ἀρνηθεῖ τό θέλημά του; Γι᾿ αὐτό σέ κάθε μας ἀνάγκη ἄς προστρέχουμε μέ ἐμπιστοσύνη καί θάρρος στό ἀσφαλές μας καταφύγιο!
            
        
Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Ὁ ἀόρατος πόλεμος, κεφ. Ν΄, σ. 177-178.
            Ἐλεύθερη ἀπόδοση Β.Τ.