Ἡ ἐγκύκλιος τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας γιὰ τὴν ὑλοποίηση στὸ Γυμνάσιο Θεματικῆς Ἑβδομάδας Ἐνημέρωσης καὶ Εὐαισθητοποίησης σὲ ζητήματα Διατροφῆς, Ἐθισμοῦ - Ἐξαρτήσεων καὶ Ἐμφύλων Ταυτοτήτων προκάλεσε πανελλήνιο σάλο γιὰ τὸν τρίτο ἄξονά της, τὸν σχετικὸ μὲ τὶς «Ἔμφυλες Ταυτότητες», ἀφοῦ θεωρήθηκε ἐπιχείρηση ἀποδόμησης τῆς ὀντολογικῆς ὑπόστασης τοῦ ἀνθρώπου. Στὴ συνέχεια ἡ προσπάθεια νὰ γίνουν διευκρινίσεις γιὰ τὸ συγκεκριμένο ζήτημα ἀποκάλυψε τὴν ὑποκρισία, μὲ τὴν ὁποία οἱ ὑπεύθυνοι διαχειρίζονται καὶ προωθοῦν ἐξουσιαστικὰ καὶ καταναγκαστικὰ τὴν ἐπιβολὴ ἀντιλήψεων, ὄχι μόνο ἀντιθέτων προς την πίστη καὶ τὴν παράδοση τοῦ λαοῦ μας, ἀλλά και ἀστήρικτων ἐπιστημονικὰ.
  Παραθέτω ἀπόσπασμα ἀπὸ τὶς διευκρινιστικὲς δηλώσεις τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας, κ. Κωνσταντίνου Γαβρόγλου: «Τώρα τὸ ζήτημα, τὸ ὁποῖο κατὰ κάποιον τρόπο ἔχει παρεξηγηθεῖ, δὲν ἰσχύει. Στὰ σχολεῖα θέλουμε νὰ συζητηθοῦν οἱ σχέσεις ἀνάμεσα στὰ ἀγόρια καὶ τὰ κορίτσια, στοὺς ἄνδρες καὶ τὶς γυναῖκες, ἡ ἰσότητα τῶν φύλων».
  Μὲ τὴν πρώτη ἀνάγνωση τῶν παραπάνω δηλώσεων ἀναπηδοῦν μέσα μας αὐθόρμητα κάποια ἐρωτήματα: Ποιὸ εἶναι τὸ ζήτημα, τὸ ὁποῖο «ἔχει κάπως παρεξηγηθεῖ»; Τὸ ὅτι ἡ ἐγκύκλιος στὸν τρίτο ἄξονα θεματολογίας ἀναφέρεται ἁπλῶς καὶ μόνον στὶς σχέσεις ἀγοριῶν καὶ κοριτσιῶν, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν καὶ στὴν ἰσότητα τῶν φύλων, ἐνῶ οἱ ἐπικριτές της φαντάζονται καὶ ἀναφορὰ στὴν ἀποδοχὴ τῶν ὁμοφυλοφιλικῶν σχέσεων ὡς φυσιολογικῶν;  Ἀλλὰ τὴν πρόθεση τῶν συντακτῶν τὴν ἀποκαλύπτει ἡ εἰκόνα τοῦ τρίτου ἄξονα τῆς Θεματικῆς Ἑβδομάδας, ὅπως εἶναι καταγεγραμμένη στὴ γνωστὴ ἐγκλυκλιο.
  Καὶ ἐρωτοῦμε: Ὁ γενικὸς τίτλος τοῦ ἄξονα «Ἔμφυλες ταυτότητες» δὲν ἐμπεριέχει τὸ ζήτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας; Οἱ ὑπότιτλοι  στὶς θεματικὲς γιὰ μαθητὲς «Βιολογικὸ καὶ Κοινωνικὸ Φύλο» καὶ «Ἀποδομώντας τὰ ἔμφυλα στερεότυπα» δὲν μαρτυροῦν εὐνοϊκή ἔναντι τῆς ὁμοφυλοφιλίας στάση με στόχο τὴν ἀναγνώρισή της ὡς φυσιολογικῆς κατάστασης;  Ὁ ὑπότιτλος στὶς θεματικὲς γιὰ γονεῖς καὶ ἐκπαιδευτικοὺς «Ὁμοφοβία καὶ Τρανσφοβία στὴν κοινωνία καὶ στὸ σχολεῖο» δὲν παραπέμπουν σαφέστατα στήν ἀντίληψη ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία, ὁ σοδομιτισμὸς, εἶναι φυσιολογική μορφή σχέσης στὴν ἀνθρώπινη κοινωνία; Τόσο ἄσχετοι στὸ νὰ κατανοοῦν ἕνα κείμενο εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι, ποὺ ἔκριναν καὶ κατέκριναν τὰ συγκεκριμένα σημεῖα τῆς ἐγκυκλίου; Ἤ μήπως πρόθεση τῶν συντακτῶν τῆς ἐγκυκλίου ἦταν νὰ δοθῆ ἡ εὐκαιρία στοὺς ἐκπαιδευτικοὺς καὶ στοὺς ἐγκεκριμένους φορεῖς νὰ μιλήσουν γιὰ τὸ καταστροφικὸ πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματά της στὸν ἄνθρωπο καὶ στὴν κοινωνία;
   Ἄν πράγματι τὸ «παρεξηγημένο ζήτημα … δὲν ἰσχύει», κατὰ τὴν δήλωση τοῦ κ. Ὑπουργοῦ, τότε γιατὶ ὁ ἴδιος δὲν προχώρησε νὰ καταδικάση τέτοιου εἴδους ἀντιλήψεις καὶ προσπάθειες; Γιατί, ἐπίσης, δὲν ἀκούστηκε οὔτε ἡ παραμικρὴ ἀντίδραση ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο στὶς δηλώσεις ὁμοφυλοφιλικῶν Συλλόγων, οἱ ὁποῖοι τὸ συγχαίρουν γιὰ τὴν συγκεκριμένη πρωτοβουλία του καὶ προτρέπουν τὰ στελέχη του νὰ μὴν πτοηθοῦν ἀπὸ τὶς διάφορες ἀντιδράσεις, ἀλλὰ νὰ μείνουν σταθεροὶ καὶ ἀταλάντευτοι στὴν πραγματοποίηση τῶν ἀποφάσεών τους;
   Τὰ κείμενα καὶ οἱ λόγοι, ποὺ ἀσκοῦν κριτικὴ στὴν ἐγκύκλιο γιὰ τὸν ἄξονα «Ἔμφυλες Ταυτότητες» περιέχουν σοβαρὰ ἐπιχειρήματα καὶ προκλητικὰ ἐρωτήματα, τόσο γιὰ διαδικαστικὰ, ὅσο καὶ γιὰ οὐσιαστικὰ ζητήματα. Ἔχουν τὴν ἐντύπωση οἱ ἄνθρωποι τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ὅτι μποροῦν νὰ τὰ προσπεράσουν ὅλα αὐτὰ μὲ τὴν ἰσχὺ τῆς ἐξουσίας, μὲ μία γενικόλογη καὶ ἐκτὸς πραγματικότητας διευκρίνιση ὅτι «τὸ ζήτημα, τὸ ὁποῖο κατὰ κάποιον τρόπο ἔχει παρεξηγηθεῖ, δὲν ἰσχύει» καὶ μὲ ἕνα κολακευτικὸ πυροτέχνημα «ὅτι ἡ Ἱεραρχία ἔχει τὴ σοφία νὰ καταλάβει καὶ τὶς ἐγκυκλίους καὶ τὶς διευκρινίσεις»;
   «Ἄν πρέπει νὰ πιστεύουμε κάπως στὸν Πλάτωνα, γράφει ὁ Μ. Βασίλειος, αὐτὸ εἶναι τὸ τελευταῖο ὅριο τῆς ἀδικίας, τὸ νὰ φαίνεται κανεὶς δίκαιος χωρὶς νὰ εἶναι» (Πρὸς τοὺς νέους, 6· ΕΠΕ 7,334).
   Εἶναι κρῖμα!  Ἄνθρωποι, ποὺ τοὺς ἔχει ἀνατεθῆ ἡ πιὸ ὡραία καὶ πιὸ σημαντικὴ ἀποστολή, ἡ καλλιέργεια τῶν νέων ἀνθρώπων, νὰ πνίγονται μέσα στὴν ὑποκρισία, φιλοδοξώντας νὰ γίνουν ἀποδομηταὶ τῆς πιὸ ἀληθινῆς παιδείας, τῆς Ὀρθόδοξης παιδείας, αὐτῆς ποὺ γαλούχησε  γενεὲς, οἱ ὁποῖες μεγαλούργησαν.
   Εὐτυχῶς ὑπάρχει τὸ καλὸ «προζύμι», οἱ συνειδητοποιμένοι γονεῖς καὶ ἐκπαιδευτικοί. Αὐτοὶ ποὺ μάχονται πνευματικὰ καὶ ἀντιστέκονται μὲ στέρεη τὴν πίστη ὅτι στὸ τέλος θὰ νικήση ἡ Ἀλήθεια.

Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Γ. Μύρου, Δρ Θ.

  Στήν ἐποχή μας, ἐποχή πού τό παράλογο διεκδικεῖ μέ λογικοφανῆ ἐπιχειρή­ματα τή θέση τοῦ λογικοῦ, πού ἡ διαστροφή βαπτίζεται ἐλευθερία καί ἀναφαί­ρετο δικαίωμα, πού ἐν ὀλίγοις πραγματοποιεῖται καί πάλι ὁ προφητικός λόγος, ὅτι κη­ρύσ­σεται «τὸ πονηρὸν καλὸν καὶ τὸ καλὸν πονηρόν» (Ἠσ 5,20), δέν ἀποτελεῖ ἔκ­πλη­ξη ἡ ἀμνήστευση καί ἡ ἔντονη διαφήμιση ἀπό ποικίλους κύκλους τοῦ πάθους τῆς ὁ­μοφυ­λοφι­λίας.

  Οἱ Χριστιανοί ἔχουν χρέος καί εὐθύνη νά μή μισοῦν καί νά μήν ἀπορρίπτουν κα­νέναν συνάνθρωπό τους. Οὔτε φυσικά ἁρμόζει στούς πιστούς νά ἐπιχειροῦν νά περιο­ρί­σουν ἤ νά κατευθύνουν αὐταρχικά τίς ἐπιλογές κάποιου ἤ κάποιων. Δέν μποροῦν ὅμως καί νά μήν διαμαρτύρονται ἐνάντια σέ συμπεριφορές καί νοοτρο­πίες ὀλέθριες ὄχι μόνο γιά τήν γενιά μας, ἀλλά κυρίως γιά ὅσες ἀκολουθοῦν· τίς γενιές τοῦ αὔριο· τό μέλλον τοῦ τόπου μας.

  Γι’ αὐτό καί εἶναι ἀνάγκη νά ὑπομνησθοῦν ἐπί τοῦ θέματος ὁρισμένες κρί­σι­μες ἀλή­θειες: Κατ’ ἀρχήν πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι τό πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας δέν εἶναι φυσιο­λογική κατάσταση, ὅπως τόσο ἔντεχνα προσπα­θοῦν πολλοί ἐδῶ καί χρόνια νά μᾶς πεί­σουν. Ἀντίθετα εἶναι ἁμαρτία καί ἀποτέλε­σμα ἁμαρτίας. Εἶ­ναι, ὅπως τονίζει ὁ ἀπόστο­λος Παῦλος, συνέπεια τῆς μωρίας καί τῆς ἀσέβειας τοῦ ἀν­θρώπου ἀπέναντι στήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ (βλ. Ῥω 1,22-27). Μάλιστα ἡ ἁ­γία Γραφή ὑπογραμ­μίζει ὅτι τό συγκεκριμένο πάθος εἶναι «βδέλυ­γμα» (Λε 18,22) ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, δηλαδή ἀηδιαστική ἀποστρο­φή. Τό πάθος αὐτό ὁδήγησε στόν πλή­ρη, ἐξοντωτικό ἀφανι­σμό τίς πόλεις τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρρας, οἱ ὁποῖες «πρόκεινται δεῖ­γμα», ὅπως τονίζει καί πάλι ἡ Γραφή (βλ. Ἰδ, 7)· δηλαδή ἀ­ποτε­λοῦν κανόνα καί γνώμονα, πού δείχνει ξεκάθαρα σέ ποιά, αἰώνια πλέ­ον, κα­τα­δίκη ὁδηγεῖ αὐτή ἡ ἀντί­θεη συμ­περιφορά. Καί ἀκόμη, ἡ ἁγία Γραφή ἐπιτρέ­πει νά ἐννοή­σουμε σαφῶς ὅτι τό συγ­κεκριμένο παρά φύσιν πάθος, ὅπως καί ἄλλα τέ­τοια, ἀ­φάνισαν  στήν ἀρχαιότητα ὁλόκληρα ἔθνη, πού ἀποσύρθη­καν ἐντελῶς ἀ­πό τό προσκήνιο τῆς ἱστορίας∙ ἐ­πειδή ἀκριβῶς προσβάλλει τήν ἴδια τήν ὑπό­σταση τοῦ ἀνθρώπου.

  Ὅλα ὅσα ἀναφέρθηκαν δέν ἀποτελοῦν ἀπειλή -δέν ἀπειλεῖ ὁ Θεός. Ἐπισημαί­νουν ἁπλῶς ὅτι τέτοιες καταστάσεις εἶναι, ὅπως λέχθηκε ἤδη, συνέπειες τῆς ἁμαρ­τίας, δηλαδή ἐσφαλ­μένων προσωπικῶν ἐπιλογῶν τοῦ ἀνθρώπου. Ὁ Θεός εἶναι μό­νο ἀγάπη καί ἔλεος. Ἔγινε ἄνθρωπος καί θυσιάσθηκε «ὑπέρ πάντων», γιά ὅλους μας, χωρίς προσωπο­ληψία. Ἀναστήθηκε ἀπό τούς νε­κρούς καί ἵδρυσε τήν Ἐκκλη­σία του, γιά νά ἀπο­τελέσει αὐτή πνευματικό ἰατρεῖο καί νο­σοκομεῖο· ὥστε ὅποιος θέλει, νά ἀπολαμ­βάνει ἐκεῖ λύτρωση καί αἰώνια ζωή. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος λέει ρητῶς: «Μὴ πλανᾶσθε· οὔ­τε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοι­χοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔ­τε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπα­γες βασιλεί­αν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι. Καὶ ταῦτά τινες ἦτε· ἀλλὰ ἀ­πελούσασθε, ἀλλὰ ἡγιά­σθητε, ἀλλὰ ἐδικαιώθητε ἐν τῷ ὀνόμα­τι τοῦ Κυ­ρίου Ἰησοῦ καὶ ἐν τῷ Πνεύματι τοῦ Θεοῦ ἡμῶν» (Α΄ Κο 6,9-11). Δη­λαδή ἡ ἁμαρτία, ἡ ὁποια­δή­πο­τε ἁμαρτία, θερα­πεύεται. Τήν θερα­πεύει ὁ Χριστός μέ τόν λόγο του καί μέ τό μυ­στήριο τοῦ Σώ­ματος καί τοῦ Αἵματός του. Δέν ἔχει ση­μασία πόσο καί πῶς ἤ­μα­σταν κάποτε δοῦ­λοι της. Αὐτό πού ἔχει σημα­σία εἶναι ἡ μετάνοιά μας. Ἡ ἀλ­λα­γή τῆς ζωῆς μας. Νά ἀποφασίσουμε ἐλεύ­θερα νά ἐγκατα­λεί­ψουμε τά πάθη μας, νά μισή­σου­με τήν πλάνη καί νά ἐπι­στρέ­ψουμε στό σπίτι τοῦ οὐράνιου Πα­τέ­ρα.

  Αὐτή εἶναι ἡ ἐμπειρία τῶν ἁγίων καί αὐτή εἶναι ἡ πρόταση τῆς Ἐκκλησίας σ’ ὅ­ποιον καλο­προ­αίρετα θέλει νά ἀκούσει τόν λόγο της.

Εὐάγγελος Δάκας

Δρ Θεολογίας, Φιλόλογος