Οι σύγχρονες κοινωνίες μας διαφημίζονται με κάθε τρόπο και μέσο ως ὕψιστή ἀξία η δύναμη. Μπορεί, θεωρητικά, να απορρίψει με τη θεωρία του Νίτσε ότι ο άνθρωπος που αξίζει να υπάρξει είναι ο δυνατός, αυτός ο οποίος επιβάλλεται στους άλλους, αλλά στην πραγματικότητα όμως το έχει κατατεθεί πλήρως. Μόλις επτά εβδομάδες από το φόνο του Β 'παγκόσμιου πολέμου, που είχε ως σημείο αναφοράς αυτής ακριβώς της φιλοσοφίας, φαίνεται ότι δεν έχουμε διδαχθεί τίποτε.
 Δέν ἀναφέρομαι μόνο στά κράτη-ὑπερδυνάμεις πού πίσω ἀπό τόν διάτρητο μανδύα μιᾶς ἀπατηλῆς εἰρήνης ἤ καί ὁλοφάνερα ἐπιδιώκουν νά κυριαρχήσουν καταπατώντας τά δικαιώματα τῶν ἀδύναμων λαῶν. Πιό πολύ πρέπει νά μᾶς προβληματίζει τό γεγονός ὅτι αὐτή ἡ νοοτροπία δηλητηριάζει τίς διαπροσωπικές μας σχέσεις, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀποδυόμαστε συνεχῶς σ»ἕναν ἀγώνα ἐπιβολῆς πάνω στόν συνάνθρωπό μας σέ ὅλα τά ἐπίπεδα. Η εξουσία αυτή είναι η πηγή του κακού, η οποία έχει τις ρίζες της η παγκόσμια μαρτυρία.
 Το «πολιτισμένο» άτομο του 21ου αι., Ο λόγος του Κυρίου «μάγοι των οπαδών του πνεύματος» (Μθ 5,3) μοιάζει με ενοχλητική διαφωνία (Μ. 5,3), μπροστά σ 'αυτή την κατάσταση, που αναστέλλει τη γνώση και οδηγεί στην βαρβαρότητα του πολυπληθούς τέκνου της Νεωτερικότητας . Δεν είχε διανοηθεί κάτι τέτοιο ή η ανθρωπότητα μέχρι τις χριστιανικές χρόνους. Και το τελευταίο δεν θεωρεί μεγαλύτερο σκάνδαλο για τις αναποφάσιστες αντιλήψεις της από αυτήν την ανατρεπτική διδαχή.
 Τί είναι όμως η ταπείνωση και ποιοι είναι οι οιπεινοφρόνες; Οι «ψυχικοί», δηλαδή οι άνθρωποι που δεν έχουν γεύση του Εβραϊκού, συνήθως θεωρούν ότι αυτοί οι δύο αφορούν όσους στερούνται προσωπικότητας και έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση. Ὡث ἀστοχοϋν ἐντελῶς. Ὁ ἀποστολό Παύλος που θέλει να ορίσει αυτές τις δύο εννοίες και να διδάξει στους Χριστιανούς των Φιλίππων που αντιμετώπισαν σ 'ένα βαθμό τις εγωισμοί και την έλλειψη ὁμόψυχα, λέει ότι ο κανόνας της αδυνάτης είναι ο ίδιος ο Χριστός Ἰησός. Ο Άθτος όμως όντας ο Θεός, δεν του έχει καταδικαστεί η Ιωτικότητα με τον Θεό, δεν το έχει καταλάβει, «έδωσε» τον εαυτό του και έγειρε τον άνθρωπο. Περιεστείλε δηλαδή την αγάπη της δόξης και την δύναμη στον οδυνηρό άνθρωπο και τον ερεθισμένο από τον εαυτό του. Και όχι μόνο αυτό, αλλά για να σωθεί ο αδελφός και ο απόσπαστος από την θανάτωση,
 Η ταπείνωση λοιπόν και η επεινόφρων είναι κάτι βαθύ και ρωτικό. Ὁ ο βαθύνοφρων δεν είναι εαυτός και κακομοίρος, αλλά αυτός που έχει την δύναμη, τον εκτοξεύεται ή να υποτάσσεται στην θέληση του Θεού, ελεύθερη ή ελεύθερη ή να υπηρετεί τον άνθρωπο του, ο οποίος αγαπά περισσότερο και από αυτόν. Ὁ Αβραάμ φέρει ε ιπέτιν ἦταν ἕνας γνήσιος ταπεινόφρων. Τό ἀπεδειξε πολλές φορές. Ο μόνος λόγος ήταν ο òν ò ò ò ò ç ç ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ò ì ì ì ì ì ç ç Δεν έλαβε χώρα ούτε διαμαρτυρήθηκε οπουδήποτε. Δέν πρόκρινε το θέλημά του, αν και είχε την εξουσία πάνω στον όντως του. Το ¶ντετα το καταπάτησε για να υποχωρήσει το θέλημα του Θεό (Γε 22,1-18). Ἀληθινά ταπεινοφρών ἐπίση ἦθαν ἀντί του Μαρία, ή η μητέρα τοΰ Κύριου. Ὅταν ἄκουσε τό μήνυμα τοῦ ἀγγέλου Γαβριήλ ὅτι ὁ Θεός τήν ἐπέλεξε γιά νά κυοφορήσει καί νά φέρει στόν κόσμο τόν Υἱό του, δέν σκέφτηκε τόν ἑαυτό της. Μπορεί να αρνηθεί, ήταν αυτό το δικαίωμα. Ἡ ἐμπλοκή της σέ μιά τέτοια ὑπόθεση ἐγκυμονοῦσε περιπέτεια καί κινδύνους, ἀλλά ἡ παρθένος χωρίς δεύτερη σκέψη δέχτηκε νά συμμετάσχει στό θεῖο σχέδιο γιά τήν σωτηρία τῆς ἀνθρωπότητας μέ ὅ, τι σήμαινε αὐτό γιά τήν ἴδια (Λκ 1,26-38). Τέλος, ὑπόδειγμα ταπεινόφρονος ὑπῆρξε καί ἕνας ἐθνικός, ὁ ἑκατόνταρχος τῆς Καπερναούμ. Ο ίδιος και ο ιταλικός αξιωματικός του στρατού δεν μπόρεσαν να καταθέσουν τον πρόεδρο του θανάτου του, δηλαδή των αξιωματούχων του Καίσαρα, του Ισραήλ και του Ισραήλ, και να προσέλθουν στην εξουσία του υπουργού του (Μθ 8,5-13 ). Παπαναλαμβάνω: Τον έβγαλε για την υγεία του δούλου του,
 Και γιατί είναι εήκουν μακάριοι οι οιπεινοφρονες; Δεν υποδηλώνεται από τον κόσμο; Δεν είναι οι απώλειες της ζωής; Τί τέλος πάντων κερδίζουν; Σ 'αύτούς που ηπεινφρόνν, λέει ο Χριστός, αποδίδει την πιο μεγάλη Ύπατος, η Βασιλεία τῶν οϊρανῶν. Ἄλλωστε καί ὁ Ἰησοῦς ὡς ἄν- θρωπος ὑπερυψώθηκε ἀπό τόν Θεό καί ἀναγνωρίστηκε ἀπό ὅλη τήν κτίση ὡς Κύριος ἐπειδή δέχτηκε νά ταπεινωθεῖ (Φι 2,9-11). Τι σημαίνει αύτο;
 Το θρήσκευμα μπορεί να κερδίσει τον πατέρα του, αλλά θα κερδίσει τον Παράδεισο, θα το κρίνει πρώτον (πρβλ. Μθ 19,30). Από αυτή τη στιγμή, καθώς συμμετέχει σε μυστήριο όχι μόνο στην ταπείνωση αλλά και στην όραση του Κύριου του.
 Τον Πνέμημα το Ἅγιο μιλεί με σαφήνεια: Ὁ Ο Θεός δίνει την χάρη του στον ουδένα (Πρμ 3,34 · Ἰα 4,6). Γιατί; Διότι οι άνθρωποι αυτοί δεν αναγνωρίζουν ότι έχουν το όφελος, λόγω της θέτουσας με θέληση. Οι όποιες και οι άμαχοι, οι οποίοι έχουν τη δύναμη, τις δυνάμεις και τις ευθύνες τους δεν θέλουν, νομίζουν ότι είναι ατελείς. Κι αυτή η κατάσταση, η οποία είναι πολύ καλή και ανύπαρκτη, οδηγεί αναπαράσταση στην θανάτωση.

Εσσάγγελος Àλ. Δάκας