Ὀκτώβριος! Ὁ μήνας πού σηματοδο­τεῖ τίς νίκες καί τίς ἐπιτυχίες τῶν προγό­νων μας καί ὁδηγεῖ τά βήματά μας στά δικά τους χνάρια! Ἰδιαίτερα ἑορτάζει ἡ αἱμα­τοβαμ­μένη καί ἐσχάτως πάλι ἀδικη­μένη Μακε­δο­νία μας. Δανειζόμενοι τά λό­για τοῦ καπετάν Κόρακα θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι «ἡ Μακεδονία πολέμησε σάν λιοντάρι καί κέρ­δισε τήν ἐλευθερία της μέ τό αἷμα της. Αὐτό δέν πρέπει νά τό ξεχά­σει κανείς ποτέ». Εὔ­στοχα ἐπισφραγίζει ὁ Ἐλ. Βενιζέλος: «Εἰς τήν Μακεδονίαν μία δράξ ἀνδρῶν ἐνέπνευ­σαν τόν τρόμον εἰς τάς ἀπειραρίθμους στρα­τιάς τῶν τυράν­νων καί συνέτριψαν τά δεσμά τῆς δουλείας τῶν κομιτατζήδων... Ὁ Μακε­δονικός Ἀ­γών ἐπιβάλλουν λόγοι ἐθνικοί νά γίνη τό Εὐαγγέλιον τῆς Ἑλληνικῆς Φυλῆς».
Μέ τούς Βαλκανικούς πολέμους δι­­και­ώθηκαν οἱ ἀγῶνες τῶν Ἑλλήνων καί ἐγ­κα­ταστάθηκε ἡ ἐλευθερία στή μέχρι τότε σκλα­βωμένη Μακεδονία μας. Ὁ ἱστορικός Γ. Βεντήρης ὑπογράμμιζε τό 1912: «Ἡ γε­νεά, ἥτις ἀπέρχεται, δέν ἐφείσθη ἐν τῷ συνόλῳ της οὔτε ἀγώνων οὔτε θυσιῶν οὔτε στερή­σεων, διά νά παραδώση εἰς τούς υἱούς αὐτῆς γῆν ἐλευθέραν, κάτω ἀπό τόν ἥλιον τῆς Ἑλ­ληνικῆς μεσημβρίας».
 Ἔτσι, στίς 28 Ἰουλίου τοῦ 1913 στό Βουκουρέστι -ἐξ οὗ καί ἡ ὀνομασία- συνο­μο­λογήθηκε ἡ γνωστή συνθήκη μεταξύ Ἑλ­λά­δας, Ρουμανίας, Σερβίας καί Μαυ­ρο­βου- νίου ἀπό τή μιά καί τῆς Βουλγαρίας ἀπό τήν ἄλλη, μέ τήν ὁποία ἔληξε ὁ Β΄ Βαλκανικός Πόλεμος ἀκριβῶς μετά τήν ἥττα τῆς τελευ­ταίας. Ἡ συνθήκη αὐτή εἶ­ναι ἕνας βαρυ­σή­μαντος σταθμός στήν ἐ­θνική μας ἱστορία. Ἡ ἐλευθερία ἐπανερχ­όταν στή γῆ τῆς Μακε­δονίας, στή γῆ τοῦ Μεγάλου Ἀλεξάνδρου, στόν τόπο ἀπ᾽ ὅ­που εἶχε ξεκινήσει ἄλλοτε τό ἑλληνικό φῶς, γιά νά φτάσει στίς ἐσχα­τιές τῆς τότε Οἰκουμένης. Οἱ Μακεδόνες μέ τόν Μακεδονικό Ἀγώνα μποροῦσαν νά χαί­ρονται τήν ἐλευθερία τους. Ἀξίζει αἰώνια εὐ­γνωμοσύνη σέ ὅλους ἐκεί­νους πού μέ τούς ἀγῶνες καί τίς θυσίες τους ἔθρεψαν τό δέν­τρο τῆς ἐλευθερίας!
Ὅμως, ἀπό τούς θριάμβους καί τά ἔν­δοξα σελαγίσματα ἐκείνης τῆς περιόδου φθάσαμε στά δύστηνα χρόνια πού ζοῦμε, κατά τά ὁποῖα τό ὄνομα «Μακεδονία» ἐκ­χω­ρεῖται σέ ἐπίβουλους καί μάλιστα ἀπό ἡ­μετέρους. Καί γλῶσσα καί ἐθνότητα μα­κε­δονική τούς ἀναγνωρίζεται μέ τήν ἐπο­ν­εί­διστη λεγόμενη συμφωνία τῶν Πρε­σπῶν. Εἰ­δικοί καί ἔγκριτοι ἐπιστήμονες ἔχουν δια­τυπώσει τίς ἀπόψεις τους γιά τό ἀνυπό­στα­το τῆς συμφωνίας, καθώς καί γιά τούς λό­γους ἀκύρωσής της. Ἐπιπλέον ἰσχυρί­ζον­ται ὅτι δέν ἔχει ἰσχύ ἡ παραλί­μνια συμ­φω­νία, γιατί παραβιάζει σημαν­τικά σημεῖα τῆς Συν­θήκης Εἰρήνης τοῦ Βουκου­ρεστίου καί τῶν συμφωνητικῶν της. Γιά νά ὑπο­γραφεῖ, θά ἔπρεπε πρῶτα νά ἔχει κη­ρυχθεῖ ἄκυρη ἡ Σύμβαση τοῦ Βουκουρε­στίου, κάτι πού δέν ἔγινε.
Παραβιάστηκε ἡ ἐν λόγῳ συνθήκη, διότι ἡ Ἑλλάδα καί ἡ Σερβία μέχρι στι­γμῆς δέν ἔχουν καταγγείλει οὔτε ἔχουν ἀποκηρύξει τό Πρωτόκολλο τῶν Ἀθηνῶν (5 Μαΐου 1913), τήν Ἑλληνο-Σερβική Συν­θήκη Φιλίας (1 Ἰ­ουνίου 1913), τό Ὁρι­ο­θετικό Πρακτικό (21 Ἰουλίου 1913), πού προέβλεπαν ρητά κοινά σύνορα. Αὐ­τά καταπατήθηκαν μέ τή δη­μι­ουργία τοῦ κράτους τῶν Σκοπίων. Τά ἄλλα συμβαλ­λόμενα μέρη στή Συνθήκη τοῦ Βου­κου­ρε­στίου περιθωριοποιήθηκαν ἤ καί πα­ρα­κάμφθηκαν ἀπό τήν Ἑλλάδα στή Συμ­­­- φω­­νία τῶν Πρεσπῶν. Κανένα κράτος μετα­ξύ Ἑλλάδος καί Σερβίας δέν μπορεῖ νά θεω­ρήσει τά σύνορά του ὡς ἔγκυρα, ἄν δέν τά προσυπογράψει - ἀναγνωρίσει ἐπίσημη δι­μερής Ἑλληνο-Σερβική Ἐπιτροπή.
Μέ βάση ὅλα ὅσα προβλέπονται στή Συνθήκη τοῦ Βουκουρεστίου «ἡ ὕπαρξη τῆς χώρας μέ τό ὄνομα “Μακεδονία”, εἶ­ναι παν­τελῶς αὐθαίρετη καί παράνομη», το­νίζουν ἐπιστήμονες. Πρίν ὑπογραφεῖ ἡ Συν­θήκη τοῦ Βουκουρεστίου τό 1913, στήν Ὀ­θω­μα­νική Αὐτοκρατορία στά Βαλ­κάνια ὑπῆρχαν τά Βιλαέτια τοῦ Κοσ­σό­βου, τοῦ Μοναστη­ρίου καί τῆς Θεσσαλονίκης, χωρίς νά ὑπάρ­χει ὁ ὅρος Ὀθωμα­νικό Βιλαέτι Μακεδονίας ἤ γεωγραφική Μακεδονία. Ἡ ὕπαρξη τῆς χώρας μέ τήν πλαστή ὀνομασία «Βόρεια Μακεδονία» εἶναι παντελῶς αὐ­­θαίρετη καί παράνομη, παραβιάζει τήν ἱστορική ἀλήθεια καί ἀπο­τελεῖ διαρκῆ ἐδαφική ἀπειλή γιά τήν Ἑλ­λάδα. Ἡ ἀνύ­παρκτη, τεχνητή δῆθεν ἐ­θνότητα «Μακε­δόνων», δέν καταγραφό­ταν πουθενά στίς μέχρι τότε ἐπίσημες ἀπο­γρα­φές τῆς Ὀθω­μανικῆς Αὐτοκρα­τορίας στά Βιλαέτια Θεσσαλονίκης, Μο­ναστηρίου καί Κοσσό­βου. Μέ τή Συμφω­νία τῶν Πρε­σπῶν παρα­δό­θηκαν στούς Σκοπιανούς ὅσα αὐτοί ὀνειρεύονταν ἐπί δεκαετίες: τό ὄνομα «Μα­κε­δονία» στό κρατικό τους μόρφωμα, ἡ «μα­κε­δονική» ἐθνό­τητα (nationality) καί ἡ «μα­- κε­δονική» γλῶσσα. Ἡ διατήρηση ἑνός ψευ­δώνυμου κράτους, πού δημιουργήθηκε μόνο καί μόνο γιά νά ἁρ­πάξει τό ἔδαφος τῆς Ἑλ­λάδος, εἶναι ἔτσι καί ἀλλιῶς προβλημα­τική καί παντελῶς ἀμφίβολη, λόγῳ τῆς πα­ρα­τη­ρούμενης ἐκεῖ ἀποστα­θεροποιητικῆς τά­σης.
Ἀλλά τί νά πεῖ κανείς γιά τήν κατά­φω­ρη περιφρόνηση τῆς βούλησης τῆς συν­τρι­πτικῆς πλειονότητας τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ -στόν τόπο πού γεννήθηκε ἡ δημοκρατία-, ὁ ὁποῖος ἀπαιτοῦσε δημοψήφισμα ἀντί­στοιχο μέ ἐκεῖνο τῶν Σκοπίων! Ἀπαίτηση ἐπιτα­­κτική εἶναι ἡ διεξαγωγή δεσμευτικοῦ δημο­ψη­φίσματος, γιά νά ἀποφανθεῖ ὁ ἴ­διος ὁ λαός μας γιά τήν πατρίδα μας. Ἡ παροῦσα κυβέρνηση ὀφείλει νά ἀποκα­τα­στήσει τήν τραυματισμένη δημοκρατική μας συνείδηση, διενεργώντας δημοψή­φι­σμα, τή στιγμή μά­λιστα πού οἱ παρα­βιά­σεις αὐτῆς τῆς «συμ­φωνίας» ἀπό τήν πλευρά τῶν Σκοπίων ἀγ­γίζουν τίς 50.
Ἐπιπλέον, ἡ περιφρόνηση τῆς Συνθή­κης τοῦ Βουκουρεστίου ὁπλίζει τήν Τουρ­κία μέ ἕνα ἀκόμη ἐπιχείρημα, μέ ἀποτέλεσμα νά ἐπικαλεῖται ἐπικαιροποίηση τῆς Συνθήκης Εἰρήνης τῆς Λωζάνης. Γιά ὅ­λους αὐτούς τούς λόγους ἡ ἐπαχθέστατη δουλοπρεπής συμφωνία τῶν Πρεσπῶν δέν μπορεῖ νά ἔχει συνέχεια.
Ἡ Μακεδονία -πρέπει νά τό κατα­λά­βουν ὅλοι- εἶναι Ἑλλάδα καί δέν ἀποτελεῖ ἰδιοκτησία κανενός πολιτικοῦ ὁ­ποι­ασ­δή­ποτε ἀποχρώσεως. Ἀνήκει στόν Θε­ό πού τήν ἐμπιστεύθηκε στούς Ἕλ­ληνες Μακε­δόνες, γιά νά εἶναι σέ ὅ­λους τούς αἰῶνες Ἑλλάδα. Γι᾽ αὐ­τήν θυσιάσθηκαν ὁ βασι­λιάς Φίλιπ­πος ὁ Β’, πατέρας τοῦ Μεγά­λου Ἀ­λε­ξάν­δρου, ὁ Μέγας Ἀλέξαν­δρος, χι­λιάδες ἀνά τούς αἰῶνες, κατά τήν πε­ρίοδο τῆς Ρωμανίας καί ἕως τίς ἡμέρες μας. Ἀξίζει νά μνημο­νεύ­σουμε τόν Παῦλο Με­λᾶ, τόν Τέλο Ἄγρα, τόν Καπετάν Κώ­τα, τά 8.000 παλ­ληκάρια Ἑλλή­νων στήν πιό φονι­κή μάχη γιά τή Μα­κεδονία, αὐτή τοῦ Κιλκίς-Λαχανᾶ (19-21 Ἰουνίου 1913) ἐναντίον τῶν Βουλγάρων καί τόσα ἄλλα ἄλκιμα παλλη­κάρια. Ἡ Μακε­δο­νία ἀνήκει σέ αὐτούς πού ἔχυσαν τό αἷμα τους, γιά νά εἶναι παντοτινά ἑλ­ληνική!
Ἔγραφε τό 1904 ὁ πανεπι­στη­μια­κός Καζάζης στή μηνιαία ἐπιθε­ώρηση «Ἑλ­ληνισμός»: «Ἡ Ἑλλάς, ἡ ἐλευθέ­ρα πα­τρίς, ἐπιλήσμων τῶν κα­θηκόν­των αὐτῆς ἐξα­κο­λουθεῖ πολι­τευομένη μέ τήν αὐτήν ἀδια­φο­ρίαν. Θά ἠχήση ὁ κώδων τῆς κατα­στρο­­φῆς. Τότε μό­νον θά ἀνανήψωμεν καί θά ἐξεγερ­θῶ­μεν. Ἀλλά συγχρόνως θά ἀκού­σωμεν καί τήν φοβεράν καί ἀδυσώ­πη­τον κραυγήν τῆς ἱστορικῆς Νεμέσεως: Εἶ­ναι ἀργά πλέον». Λίγο ἀργότερα ἐπι­ση­μαίνει τήν ἀνάγκη ἑνός ἐθνικοῦ συναγερ­μοῦ: «Γρη­γο­ρεῖ­τε οἱ τεταγμέ­νοι τήν περι­φρού­ρησιν τῶν ἐθνικῶν ἐπάλξεων. Γρη­γο­ρεῖτε. Τῆς Μακεδο­νίας ἀπώλεια θά ἐπι­ση­μάνη πεν­θίμως τόν ἐπιθανάτιον (ρόγχον) τῆς ἑλληνικῆς φυ­λῆς».

Εὐδοξία Αὐγουστίνου