Ζοῦμε σέ καιρούς ἀποκαλυπτικούς ἤ, σύμφωνα μέ τήν ὁρολογία τῆς Βίβλου, σέ καιρούς «ἐσχάτους». Ἔσχατοι καιροί εἶναι οἱ περίοδοι τῆς κρίσης, τῆς δοκι­μα­σίας, ὅταν δοκιμάζεται ἡ πίστη καί ἡ ἀγάπη τῶν ἀνθρώπων στόν ἅγιο Θεό. Καί πράγματι ἡ ἀνομία στήν ἐποχή μας ἔχει πληθυνθεῖ. Οἱ ἄνθρωποι στήν πλειονότητά τους ἔχουν ἐγκαταλείψει τόν Κύριο καί τίς ἐν­τολές του καί ἐπιδίδονται μέ πάθος στήν ἱκανοποίηση τῶν πιό ἀντίθεων ἐπιθυμιῶν τους. Ἡ διαφθορά καί ἡ σήψη νομιμοποιοῦνται καί λιτανεύονται πανηγυρικά καί διδάσκονται σάν φυσιολογική ἐπιλογή ἀκόμη καί στά νηπιαγωγεῖα. Καί πάνω ἀπ’ ὅλα ἔχουμε στήσει «σέ τόπο ἅγιο» (Μθ 24,15) καί λατρεύουμε ὡς ὑπέρτατο Θεό τό ξόανο τοῦ ἑαυτοῦ μας. Ποιός Θεός; Ἐ­μεῖς εἴμαστε ὁ Θεός. Ὁ ἀνθρώπινος νοῦς, οἱ ἱκανότη­τές μας. Καί τό διακη­ρύσσουμε κιόλας ἔτσι, ἀδιάντρο­πα. Πρόσφατα ἕνας νεα­ρός φιλόσοφος, πού ἔχει πλῆθος συνοδοιπόρους σ’ ὅλο τόν κόσμο καί κολακεύονται ἀπό τούς ἐπαίνους του ἀκόμη καί κυβερ­νῆ­τες κρατῶν, ἐξέδωσε ἕνα βιβλίο του, τό ὁποῖο ἔγινε best seller, μ’ αὐτό ἀκρι­βῶς τό θέμα: «Ὁ ἄνθρωπος Θεός». Εἶναι δέ τόσο σκληρός αὐτός ὁ σατανικός, ἀντίχριστος πειρασμός, ὥστε νά ἀπειλεῖ «ἀκόμη καί τούς ἐκλεκτούς» (Μθ 24,24).
Ἀλλά παρόμοιες ἐποχές ὑπῆρξαν καί στήν ἱστορία τοῦ ἀρχαίου λαοῦ τοῦ Θεοῦ, τοῦ Ἰσραήλ. Ἕνας τέτοιος, ἀνάλογος καιρός ἦταν φέρ’ εἰπεῖν αὐτός πού ἔδρασε ὁ πύρινος προφήτης Ἠλιού ὁ Θεσβίτης, ὁ προφήτης-σύμβολο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Ὁ Ἠλίας διακόνησε τήν ὑπόθεση τοῦ Θεοῦ στό βασί­λει­ο τοῦ Ἰσραήλ, ὅταν βασιλιάς ἦταν ὁ ἀνίκανος καί ἀσεβής Ἀχαάβ. Ὁ ἄνθρωπος αὐτός ἦταν τόσο ἰταμός ἀπέναντι στόν Κύριο ὅσο κανείς ἀπό τούς προηγούμενους βασιλεῖς. Δέν ἐκτράπηκε μόνο στήν εἰδωλολατρία, ἀλλά νυμφεύθηκε καί τήν ἀλλογενῆ καί εἰδωλομανῆ Ἰεζάβελ, ἡ ὁποία ἦταν κόρη τοῦ βασιλιᾶ τῶν Σιδωνίων Ἰεθεβαάλ. Οἱ συνέπειες αὐτοῦ τοῦ γάμου ὑπῆρξαν ἐκρηκτικές: Ὁ Ἀχαάβ ἐπιδόθηκε ἀκατάσχετα στή λατρεία τοῦ ἀκόλαστου ψευτοθεοῦ Βάαλ, παρασύροντας σ’ αὐτό τό βάρα­θρο καί ὅλο σχεδόν τόν λαό τοῦ Θεοῦ, ἐνῶ παράλληλα υἱοθέτησε καί διέ­δωσε καί τή λατρεία τῆς Ἀστάρτης, τήν ὁποία τιμοῦσε ἡ Ἰεζάβελ. Ἡ Βίβλος λέει ὅτι ὁ μέν Ἀχαάβ διέθετε τετρακόσιους πενήντα «προφήτας (ἱερεῖς) τῆς αἰσχύνης» (Γ΄ Βα 18,19) ἀφιερωμένους στή θρησκεία του, ἐνῶ ἡ σύζυγός του σίτιζε στό τραπέζι της τετρακόσιους ἱερεῖς τῶν δα­σῶν-ἱερῶν τῆς ὀργιαστικῆς ψευτοθεᾶς της. Καί μόνον οἱ ἀριθμοί αὐτοί δηλώνουν πόσο ὑποβαθμίστηκε τό ἦθος τῶν Ἰσραηλιτῶν, πού διδάσκονταν μέ τόν πιό ἐπίσημο τρόπο νά δουλεύουν στούς θεούς ψεῦδος, ἀνηθικότητα καί ἀσέλγεια.
Ἡ κατάντια αὐτή τοῦ λαοῦ πού ὁ Θεός υἱοθέτησε, ἀνέδειξε καί δόξασε, προκάλεσε τήν ὀργή τοῦ οὐρανοῦ. Ὁ προφήτης Ἠλίας κατ’ ἐντολήν τοῦ Κυρίου ἀνήγγειλε στόν Ἀχαάβ ὅτι δέν θά ξαναβρέξει κι ὁ τόπος καί οἱ ἄν­θρωποί του θά παραδοθοῦν στήν ξέρα καί στόν λιμό. Καί πράγματι ἐπί τρία χρόνια δέν ἔβρεξε καθόλου καί θέρισε τά ἄνομα τέκνα τοῦ Ἰακώβ ἡ πείνα. Ἔβρεξε μόνον ὅταν ὁ λαός ὁμολόγησε ὅτι ὁ ἀληθινός Κύριος καί Θεός εἶναι ὁ Γιαχβέ καί κανείς ἄλλος. Ἀλλά καί τότε ἀκόμη, γιά νά παγιώσει ὁ Κύριος αὐτή τήν ὁμολογία καί νά τήν κάνει συνείδηση στούς Ἰσραηλίτες, δέν ἀρκέστηκε στούς ὅρκους τους στό ὄνομά του, τούς ὁποίους ἄλλωστε εἶχαν καταπατήσει στό παρελθόν τόσες καί τόσες φορές. Ἔδωσε ἐντολή στόν Ἠλία νά σφάξει ὅλους τούς ἱερεῖς τῆς ἀθλιότητας καί νά μή λυπηθεῖ κανέναν. Κι ὁ προφήτης, γεμάτος ἀπό τή θεία ἀγανάκτηση καί ὑπηρέτης της, τούς ἔσφαξε ὄντως στόν χείμαρρο Κισσών. Καί γιά τήν οἰκογένεια τοῦ Ἀχαάβ καί γιά τήν ἀδίστακτη Ἰε­ζάβελ προέβλεψε ὅτι θά τούς καταφᾶνε τά σκυλιά καί τά ὄρνια, ὅπως καί ἔγινε.
Σήμερα βέβαια, στόν καιρό μας πού ἔχει τόσες ἀναλογίες μ’ ἐκεῖνον, ὅπως εἶπα ἤδη, τά «προοδευτικά» μυαλά, πού περίσσεψαν σ’ Ἀνατολή καί Δύση, ἐξανίστανται καί παραδομένα στό μεθύσι τῆς αὐτάρκειάς τους καί τῶν διε­στραμμένων ἡδονῶν τους παραμιλοῦν γιά τόν Θεό τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, πού εἶναι δῆθεν ἀπάνθρωπος καί αἱμοβόρος καί ἐκδικητικός καί φθονερός. Θά προτιμοῦσαν ἀσφαλῶς ἕναν Θεό ὁ ὁποῖος νά χαϊδεύει τά καπρίτσια μας καί νά διακονεῖ τό ὄργιο τῆς ἀσυδοσίας στίς κοινωνίες μας, πού τόσο προκλη­τικά ὀνομά- ­ζουν «δικαιώματα» καί «ἐλευθερίες» καί τό εὐλογοῦν. Τολμοῦν μάλιστα τό ἀνήκουστο: Διαφοροποιοῦν τόν «δολοφόνο» Γιαχβέ ἀπό τόν Κύριο Ἰησοῦ, «τόν Θεό τῆς ἀγάπης», καί μιλοῦν γιά «ἀσυμβίβαστο» καί «διαφορετικούς Θεούς» καί γιά «τό παραμύθι τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης». Ἀλλά αὐτή ἀ­κρι­βῶς ἡ ἀντίληψη δείχνει πόσο ἀλλοπρόσαλλη εἶναι ἡ κρίση τους καί πόσο τελικά ἐμπαίζει τόν κόσμο μας ὁ σατανᾶς. Ὁ Θεός εἶναι ἕνας καί ὁ ἴδιος στούς αἰῶνες καί εἶναι ἀγάπη. Μόνον ἀγάπη. Ἄν στήν Παλαιά Διαθήκη ἐκφράζεται, ὅπως μεμψιμοιροῦμε, μέ ἀγριότητα, αὐτό γίνεται διότι τότε ὁ ἄνθρωπος ἦταν σκληρόκαρδος, ἀνεπίδεκτος κάθε εὐαισθησίας. Δέν καταλάβαινε ἄλλη γλῶσ­σα. Καί βέβαια ὅταν ἔχεις νά δουλέψεις πέτρα καί μάρ­μαρο, δέν χρησιμοποιεῖς φτε­­ρό ἤ πινέλο ἀλλά καλέμι καί σφυρί. Ἐκτός ἄν παίζεις καί χαριεντίζεσαι. Ἀλλά ὁ Κύριος δέν παί­ζει μέ τή σωτηρία μας. Ὅ­μως καί στήν Και­νή Διαθήκη, πού ὁ Θεός ἐκφράζεται κυρίως ὡς ἔλεος, δέν ἀ­πουσιάζουν οἱ ἐκ­δηλώσεις τῆς ὀργῆς του καί ἡ αὐστηρό­τητά του. Κι ἄν συνεχίσουμε νά πορευόμαστε ἔ­τσι, κατευθεῖαν στόν ὄλεθρο, μέ μά­τια βαριά καί φιμωμένες συνειδήσεις, πρέ­πει νά περιμένου­με πολλές ἀκόμη πανδημί­ες καί κο­ρω­νοϊ­ούς, μήπως καί ἐπιτέλους ξυπνήσουμε. Ἀκρι­βέ­­στερα, πρέ­πει νά τίς προσδο­κοῦμε μέ εὐ­γνωμοσύνη.
Θά πεῖ βεβαίως κάποιος ὅτι αὐτές οἱ καταστάσεις τῶν δοκιμασιῶν καί τῶν θλίψεων δέν ἀν­τιμετωπίζονται ἔτσι ἀπό τόν κόσ­μο, ἀλλά θεωροῦνται κατάρες καί εἰσαγγελικές καταδίκες. Ναί, αὐτό συμβαίνει συ­ν­ήθως. Ἄν εἶσαι μόνο δέρμα, ἄν ἔχεις νεκρώσει τά πνευματικά σου αἰσ­θητήρια, διότι δέν θέλεις νά βλέπεις κατάματα τήν ἀλήθεια καί βολεύ­τη­κες μέ τό ψέμα πού σέ ἀποκοιμίζει μακάρια, ἔτσι γίνεται. Ἀλλά καί στήν περίπτωση αὐτή τό πρόβλημα εἶναι ἀποκλειστικά δικό μας. Δέν εἶναι -ποτέ δέν ἦταν- πρόβλημα τοῦ Κυ­ρίου.

Εὐάγγελος Ἀλ. Δάκας