«8 Ἰουλίου, Παγκόσμια ἡμέρα Ἀλ­λεργίας…», διαβάζω στό διαδίκτυο μέ μεγάλα γράμματα, καθώς ἀνοίγω τόν ὑπολογιστή. Δέν ξέρω ποιός ἀποφασίζει γιά τήν ἀνακήρυξη τῶν Παγκόσμιων Ἡμερῶν, ἀλλά σκέφτομαι ὅτι τό θέμα ἔχει καταντήσει τό λιγότερο ἀστεῖο καί ἀνούσιο. Παγκόσμια ἡμέρα ἀνέμου, αὐγοῦ, ὕπνου, φωνῆς εἶναι λίγα ἀπό τά τραγελαφικά τῆς ὅλης ἱστορίας. «Παγκόσμια ἡμέρα κατά τῶν κουνουπιῶν», διαβάζω παρακάτω, κα­θώς πολεμῶ νά πιάσω τό κουνούπι πού μέ ἐνοχλεῖ ἐ­πίμονα ἐδῶ καί ὥρα καί ἀναρωτιέμαι κα­τά πόσο αὐτές οἱ «παγκόσμιες γιορτές» ἔχουν νά ποῦν κάτι στήν κοινωνία μας. Σέ ἕναν κό­σμο πού μάταια προσπαθεῖ νά βρεῖ σέ παγκόσμιο ἐπίπεδο κάποια νησίδα ἐπικοινωνίας καί σέ μία κοινωνία πού τό καράβι τῆς ἀνθρωπιᾶς, σω­στό ναυάγιο, χτυπιέται καθημερινά ἀπό τά κύματα τῆς ἀδιαφορίας καί τῆς ἀ­ποξένωσης. Κι ὅμως, κάπου πρέπει νά συναντηθοῦμε... Γι᾽ αὐτό καί βαφτίζου­με ἀνούσιες καί ψεύτικες πολλές φο­ρές τίς ἡμέρες μας.
Ἐπιλέγουμε τίς παγκόσμιες «γιορτές» γιά νά ἑνώσουμε τά τραγικά μας ἀδιέξο­δα, νά δώσουμε χρῶμα στή μο­να­ξιά μας. Γιατί τελικά ἀδυναμία καί μοναξιά εἶναι ὅ,τι μᾶς ἀπομένει... Σήμερα, πού μιά παγκόσμια ἐπιδημία συθέμελα μᾶς ταρακου­νᾶ, ἀντιλαμ­βανόμαστε περισσότερο ἀπό ποτέ αὐτή τήν ἀδυναμία μας καί τήν ἀπέραντη μοναξιά μας.
Εἶναι ἡ δίνη τῆς παγκοσμιοποίησης πού σέ ὅλα τά ἐπίπεδα προσ­παθεῖ νά ἐπιβάλει ἕνα προϊόν, μιά πίστη, μιά πολιτική ἰδέα, μιά κοσμοθεωρία… γι᾽ αὐτό καί μιά παγκόσμια ἡμέρα γιά ὅλους. Μέσα σ᾽ αὐτόν τόν ἀσφυκτικό κλοιό ὁ ἄν­θρωπος χάνει τή δυνατότητα νά συλλογιστεῖ, νά ἀγαπήσει, νά δημιουρ­γήσει, νά τραγουδήσει. Γιατί ἀκόμη καί τό τραγούδι ἐπι­λέγεται νά εἶναι κοινό γιά ὅλους.
Κι ὅμως, μέσα στόν ἄφιλο κόσμο μας, οἱ φίλοι τοῦ Θεοῦ μέ τό δι­κό τους τραγούδι κάνουν καθημερινά γιορτή τή ζωή μας! Εἶναι αὐτοί πού τίμησαν μέ τή ζωή τους τόν Θεό καί ὁ Θεός τούς ἀν­τιδό­ξα­σε. Ἄς μήν ψάχνουμε γιά παγκόσμιες ἡμέρες, ὅταν οἱ παγκόσμιοι ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἔχουν ἤδη χρωματίσει τήν κάθε ἡ­μέρα μέ μιά πινελιά θυσιαστικῆς ἀγάπης.
Ἡ κάθε ἡμέρα φανερώνει ἕναν ἅ­γιο, κι ἐκεῖνος μέ τή σειρά του ζητᾶ μιά θέση στήν καρδιά μας. Ὁ κάθε ἅ­γιος, προστάτης καί πολιοῦχος, δίνει πολλές φορές τό ὄνομά του στόν τόπο τοῦ μαρτυρίου του, ἀλλά καί γίνεται συμπαραστάτης σέ κάποια ἀ­σχολία μας. Σέ διαφορετική ἐποχή ὁ καθένας πολλά ἔχει νά μᾶς δώσει. Κάποιοι ὑπῆρξαν πλούσιοι καί ἄλλοι φτωχοί, ἀξιωματοῦ­χοι ἀλλά καί ἄγνωστοι γιά τούς πολλούς. Οἱ ἅγιοι περπάτησαν κάθε ἡλικία, μικρά παιδιά καί ἔφηβοι, ἀλλά καί ὥριμοι, μεσήλικες καί ἡλικιωμένοι.
Γι᾽ αὐτό καί ὅλοι μποροῦμε νά ταυτιστοῦμε μέ κάποιον ἅγιο, νά προσπαθήσουμε νά ἀποτυπώσουμε μέσα μας τά μηνύματα πού μᾶς δίνει ἡ ζωή του, νά ἰχνηλατήσουμε στήν ἁγία βιο­τή του. Οἱ ἅγιοι εἶναι τά ἀδέλφια μας πού ἔζησαν στήν πληρότητά τους τίς ἐντολές τοῦ Θεοῦ καί γι᾽ αὐτό καθίστανται παγκόσμιοι. Ἡ δίνη τῆς παγκοσμιοποίησης, πού ἐπιχειρεῖται νά ἐπιβληθεῖ ἀπό ἀν­θρώπους, ἐρήμην τοῦ Θεοῦ, ἔχει μέσα της τόν σπόρο τῆς φθορᾶς, γι᾽ αὐτό καί ἀποτελεῖ ἀποτυχία. Ἡ ἀληθινή παγκοσμιότητα γνωρίζεται πρωταρχικά στό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί χαρί­ζε­ται σέ κάθε ἄνθρωπο πού ἑνώνεται μαζί του, σέ κάθε ἅγιο.
Καί εἶναι οἱ ἅγιοι αὐτοί πού πρε­σβεύουν γιά ὅλο τόν κόσμο καί ἔτσι ὑ­πογράφουν τήν ἀληθινή, τήν πνευματική παγκοσμιότητα, πού δωρίζει τό ἅ­γιο Πνεῦμα. Ὁ καθένας μέ τό ἰδι­αί­τερο χάρισμα πού τοῦ ἔδωσε ὁ Θεός στέκεται μπροστά μας φωτεινός σέ κά­θε σελίδα τοῦ ἡμερολογίου μας. Μᾶς προσκαλεῖ νά γιορτάσουμε μαζί του γνωρίζοντας ἀπό κοντά τό χάρισμά του καί ἀπολαμβάνοντας τήν πρεσβεία του.
Ἅγιοι προστάτες γιά κάθε ἐπάγγελ­μα, ἅγιοι προστάτες τοῦ γάμου καί τῆς οἰκογένειας, ἀλλά καί τῶν ἀπροστά­τευ­των μητέρων καί παιδιῶν, τῶν ἀτέκνων ζευγαριῶν καί τῶν πολυτέκνων οἰκογενειῶν ἀλλά καί τῶν νεο­γνῶν. Ἅ­γιοι πού πρεσβεύουν ἰδιαίτε­ρα κατά τῶν ἀ­νιάτων ἀσθενειῶν καί τῶν ἐπιδημιῶν, προστάτες τῶν ὀ­φθαλμῶν, τῶν δοντιῶν, τῶν σωματι­κῶν ἀναπηριῶν καί τῶν νευ­ρα­σθενειῶν.
 Ἅγιοι προστάτες τῶν γραμμάτων, τῶν δασκάλων καί τῶν μαθητῶν, τῶν ναυτικῶν καί τῶν γεωργῶν, τῶν ἠθο­ποιῶν καί τῶν ξενοδόχων, τῶν φυλακισμένων. Ἕτοιμοι νά προπορευτοῦν στό δύ­σ­­­βατο μονοπάτι τῆς ζωῆς μας. Γιατί ἡ ἁγιότητα εἶναι ἡ μεγαλύτερη δύναμη στόν κόσμο. Εἶναι ἡ προσ­ευ­χή ὅλων τῶν ἁγίων, πού αὐτές τίς δύσκολες ἡμέρες φρουρεῖ τήν πατρίδα μας καί μεσιτεύει ἱκετευτικά γιά ὅλο τόν κόσμο. Καί εἶναι τόσοι πολλοί οἱ ἅγιοι τοῦ προηγούμενου 20οῦ αἰώνα, πού μᾶς φρουροῦν καί ταυτόχρονα μᾶς προσκαλοῦν στήν ὁδό πού οἱ ἴ­διοι βάδισαν λίγα χρόνια πρίν!
Ἁγιότητα, πρόσκληση τοῦ ἴ­διου τοῦ Κυρίου μας καί πρόκληση ἱερή. Ἡ ὡ­ραιότητα καί τό μεγαλεῖο πού μᾶς χρειάζεται ὅ­σο τίποτε ἄλλο στήν ἔρη­μο τοῦ σήμερα. Κάποτε πρέπει νά νιώ­σου­με πώς τό νά φυτεύεις λουλούδια, ὄχι μόνο στό χῶμα, ἀλλά κυρίως στόν χῶ­ρο τῆς ψυ­χῆς εἶναι ἀδή­ριτη ἀνάγκη γιά τόν κόσμο μας. Παγκό­σμι­α χρεία νά φυτέψουμε στίς καρδιές τῶν παιδιῶν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ καί τήν ἐπιθυμία τῆς ἁγιότητας. Γιά νά ἀν­θίσει ὁ κό­σμος τῆς χάριτος ἐν­τός μας καί γύ­ρω μας.
Ἀ­μήν!

Μ. Δανιήλ