Στόμα Θεοῦ ἡ ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη, μεταφέρει στούς ἀν­θρώπους κάθε ἐποχῆς τή φωνή τοῦ Θεοῦ καί ἐπιμαρτυρεῖ ὅτι «ζῇ Κύριος» (Γ´ Βα 17,1). Αὐτός χωρίς νά καταργεῖ τήν ἐλευθερία τοῦ ἀνθρώπου κατευθύνει τήν ἱστορία του σέ κάθε περίσταση.
Στούς καιρούς τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης οἱ προφῆτες, μεταφέροντας τή φωνή τοῦ παντογνώστη καί παντεπόπτη Κυρίου, μαστιγώνουν τό κακό καί τρέφουν τήν ἐλπίδα ὅτι θά ἔρθει στήν ταλαίπωρη γῆ μας ὁ Λυτρωτής. Αὐτός θά τή μεταβάλει σέ γῆ εὐλογίας καί εὐδοκίας, ἐφόσον οἱ ἄνθρωποι Τόν ἀποδεχθοῦν καί Τοῦ ἐπιτρέ­ψου­ν τήν πρόσβαση μέ τή μετάνοιά τους. Αὐτά τά δύο στοιχεῖα διακρίνουν καί τό κήρυγμα τοῦ προφήτη Ζαχαρία, ἑνός ἀπό τούς δώδεκα μικρούς προφῆτες, πού τιμοῦμε στίς 8 Φεβρουαρίου.
Τό κήρυγμά του ἀκούστηκε πρίν ἀπό εἰκοσιπέντε αἰῶνες (520 π.Χ.), μέσα σέ μία ἀτμόσφαιρα φόβου, ἀνασφάλειας καί πικρῆς ἀπογοήτευσης. Οἱ Ἰουδαῖοι, ἕνα ἰσχυρό ἄλλοτε ἔθνος, ἔχουν ἐπιστρέψει στήν πατρίδα μετά ἀπό τήν ὀδυνηρή ἑβδομηντάχρονη βαβυλώνια αἰχμαλωσία. Ξεκίνησαν ἤδη καί τήν ἀνοικοδόμηση τοῦ Ναοῦ, πού θά ἀναπτερώσει τό ἠθικό τους καί θά στηρίξει τό θρησκευτικό καί τό ἐθνικό τους φρόνημα. Γρήγορα ὅμως οἱ οἰκονομικές δυσχέρειες καί ἡ ἐχθρότη­τα τῶν γειτονικῶν λαῶν δημιουργοῦν πολλά καί σοβαρά προβλήματα, πού σκοτει­νιάζουν τόν ὁρίζοντα, πνίγουν τήν ἐλπίδα καί ἐξαλείφουν κάθε ἴχνος αἰσιο­δοξίας. Κλονίστηκε ἡ πίστη τους στήν πρόνοια καί στή δύναμη τοῦ Θεοῦ, σαλεύονται τά θεμέλια τῆς ὕπαρξής τους. Ἀνάχωμα ἀντίστασης ὑψώνει ὁ Ζαχαρίας, προβάλλοντας μέ δύναμη τή ζωντανή καί ἀδιάλειπτη παρουσία τοῦ Κυρίου μέσα στήν ἱστορία. Μέ ἀκρίβεια ἀποτυπώνει τό πορτραῖτο τοῦ Χριστοῦ, πού συνδυάζει τή βαθύτατη ταπείνωση -πρώτη ἔλευση- καί τήν ὑπέρτατη δόξα -δευτέρα παρουσία· μέ ἀκάνθινο ἀλλά καί μέ ὁλόχρυσο στεφάνι δόξας. Εἶναι ὄντως ἐντυπωσιακό ὅτι αὐτά πού ὁ Ζαχαρίας προφητεύει, πέντε αἰῶνες ἀργότερα καταγράφονται ὡς γεγονότα στά Εὐαγγέλια.
Δέν ξεχνᾶ ὁ Θεός τούς δικούς του καί δέν θά ἀφήσει νά χαθοῦν. Αὐτή τήν ἀ­λή­­θεια τονίζει ὁ Ζαχαρίας μέσα ἀπό ὀκτώ παράδοξα ὁράματα καί τήν ὑποδη­λώ­νει μέ τό ἴδιο τό ὄνομά του, πού σημαίνει «ὁ Γιαχβέ θυμᾶται», «Θεο­μνημόνευτος». Προσπαθεῖ νά ἐνθαρρύνει τόν πτοημένο λαό καί νά τοῦ ἐμφυσήσει τήν αἰ­σιοδοξία τῆς πίστης. Τή λύση στά προβλήματα δέν θά τή φέρει ἡ δύναμη οὔτε ἡ ἐξουσία τῶν ἀνθρώπων, ἀλλά τό πνεῦμα τοῦ παντοδύναμου Θεοῦ (βλ. 4,6). Μᾶς θυμᾶται Ἐκεῖνος καί νοιάζεται γιά μᾶς. Ἐμεῖς τόν ἀποζητοῦμε;