Μέσα στῆς καρδιᾶς τά μύχια, «ἐν τῷ κρυπτῷ», κατεργάζεται ἡ πιστή ψυχή τό πολυτίμητο μύρο τῆς ἀγάπης της στόν Θεό. Εἶναι οἱ στιγμές πού Τόν συναντᾶ προσωπικά, ἰδιαίτερα. Βιωματικά, ἁπλά, ἀσταμάτητα περισυλλέγει τή δροσιά τοῦ Παρακλήτου. Γίνεται ἕνα ἄντλημα ὅλη ἡ ὕπαρξη, πού πληρώνει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ καί περισσεύει νά σκορπᾶ καί ὁ­λόγυρα «εὐωδία Χριστοῦ».
  Ἀπό τά μέρη τῆς Ἀνατολῆς, μικρα­σιάτισσα ἀρχόντισσα τῆς βυζαντινῆς ἐ­ποχῆς, ἡ νεαρή Καλή, ἔζησε γύρω στόν 15ο αἰώνα, πρίν ἀπό τήν ἅλωση τῆς Πό­λης. Ἀπό μικρή «ὁσιόφρων», ἀφι­ε­­ρώ­­θη­κε στοῦ Χριστοῦ τή δούλεψη. Ὁσία Κα­λή τήν ἔχει καταγεγραμ­μέ­νη ὁ ἱερός συ­ναξα­ρι­στής. Τήν ἀνέσυρε ἀπό τήν ἀνω­νυμία. Πῶς νά μείνει ἄγνωστη μέ τέ­τοιο κάλλος ψυχῆς; Τό πέρα­σμά της εὐω­δί­αζε πα­ντοῦ «εὐποιΐα». Τήν τί­­μησε ὁ φι­λάνθρωπος Πα­τέρας μέ τά χαρί­σμα­τά του: τήν ἀγαθοσύνη, τή χρηστότητα. Δέν τήν πλάνησαν οἱ χαρές καί τά πλού­τη τῆς παρού­σας ζωῆς. Μόνο πόθησε νά γίνει τό δοχεῖο τῆς μακαρίας ζωῆς καί νά τή μοιράζει πλου­σιοπά­ρο­χα πα­ντοῦ. Τό ὄνομά της ἀποτυπώθηκε στή ζωή της.
«Κατεσκεύασε καλ­λοποιῶν παντοί­ων ἀρε­τῶν» μύρο ἀκριβό γιά τόν λα­τρευτό της Νυμφίο Χριστό. Χρεω­μένη ἔνιωθε μπροστά στοῦ Σταυροῦ τήν ἀ­κατάληπτη θυσία. Πῶς νά ἀντα­πο­κρι­θεῖ μέ τήν ἁπλή, καθημερινή της ζωή στό ἀπέραντο ἔλεος τοῦ Κυρίου της; Πῶς νά ἀνταποδώσει στούς αἰώνιους θησαυ­ρούς πού τῆς ἐμπιστεύθηκε ὁ Θε­ός; Κέ­νωσε τόν ἑαυτό της ἀπό τά ἀν­θρώπινα καυ­χήματά του. Ἔζησε ὡς πά­ροικος στή γῆ αὐτή. Ἀγάπησε τά οὐ­ρά­νια μᾶλ­λον παρά τά ἐπίγεια. Εὐ­τρέ­πισε τόν ἑ­αυτό της μέ τῆς «ἁγνείας καὶ τῆς σω­φρο­σύνης τὸ κάλλος». Ἡ χαρά της, ἡ ἀ­ναπνοή της, ἡ καταφυγή της ἦταν ὁ Ἰη­σοῦς.
  Μέ ἐπιμέλεια καί προσοχή δούλευε στό ἔργο τῆς αὐταπάρνησης καί τῆς ὑ­πακοῆς. Θέλησε ὁλόκαρδα νά γίνει ἕνα ὁλοκάθαρο σκεῦος, εὔχρηστο στή δια­κο­νία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πόσο ἀνα­παυ­­­όταν ἡ ψυχή της! Δέν δείλιασε νά σταυρώσει τή ζωή της μέ τήν παρθενία καί τήν ἄσκηση. Ἡ νεαρή Καλή, «διαυ­γεστάτη κρήνη», ἀνάβλυζε ἀγάπης μύρα «ἀρίστως τῷ Κτίστῃ» της. Ἀνασκάλευε τόν κῆπο τῆς καρδιᾶς της μέ ἀγρυπνίες καί νηστεῖες, γιά νά γίνει «πολύκαρπος», ἕνας μικρός «παράδεισος πολυποίκιλος ἄνθεσιν». Στίς ὧρες τῆς περισυλλογῆς, μέ τήν προσευχή καί τή μελέτη τοῦ λό­γου τοῦ Θεοῦ, ἡ παρθένος κόρη κόμιζε τῆς εὐγνωμοσύνης τό μύρο στόν Δε­σπό­τη της Χριστό.
  «Τὴν εὐσπλαγχνίαν Θεοῦ καὶ τὸ ἀ­μέτρητον ἔλεος ἐκμιμουμένη» ἡ ἁγία Καλή, «τῶν δυστυχούντων παράκλησις φιλαδέλφως ἐχρημάτισεν, δι᾽ οἶκτον ἄ­μετρον».
  «Ποῦ σου, Καλή, τὰ ἱμάτια; Τὸν Χρι­στόν μου ἐνέδυσα. Ἀληθῶς σύ, χαρι­τό­βρυτε, τὸν Χριστὸν ἐνδεδυμένη, γυ­μνητευόντων ὤφθης περιβόλαιον». Σάν τίς Μυροφόρες ἔτρεχε νά συναντήσει τόν ἀναστημένο Χριστό, γιά νά Τοῦ ἀ­ποδώ­σει τιμή, γιά νά Τοῦ ἐκφράσει τήν ἀγάπη της. Μέ ἱλαρότητα Τόν ὑπο­δε­χόταν στό σπίτι της, σάν ἑτοίμαζε ἀ­βρα­μιαία φι­λο­ξενία γιά τούς ξένους, τούς πένητες. Μέ στοργή Τοῦ μύρωνε τά πόδια, ὅταν θώ­πευε τά ὀρφανά σάν μάνα τους. Μέ χα­ρά Τόν ὑπηρετοῦσε, σάν φρόντιζε ἀδιά­κριτα ἄστεγους, ἀνή­μπο­ρους ἀδελφούς της. Τή θαύμασε αὐτή τήν ὁμάδα τῶν ἡρωικῶν γυναικῶν, πού διακόνησαν τόν Κύριο μέ τό ὅποιο κό­στος. Πόθησε νά τίς μοιάσει. Λα­τρευ­τικά νά μείνει κοντά στόν Ἰησοῦ καί στόν Σταυρό καί στήν Ἀνάσταση. Τυφλοί, χω­λοί, ἀναγκεμένοι ἦταν γι᾽ αὐτήν τά σταυ­ρωμένα μέλη τοῦ Χριστοῦ. Τά περιποιοῦνταν μέ θυσια­στι­κή ἀγάπη. Μάτια καί πόδια καί χέρια τά εἶχε ὅλα ἐπι­στρα­τευ­μένα στήν ἱερή δια­κονία.
  Περίσσευε ἡ ἀγάπη της, περίσσευαν καί τά ἀγαθά της. Ὅσο τά μοίραζε, τόσο δέν τελείωναν. Καί τό ψωμί πού ζύμωνε ἀκατάπαυστα τό μοίραζε. Χόρταιναν οἱ πεινασμένοι, μά ἐκεῖνο δέν λιγόστευε. Κι ὅταν χρειάστηκε -ἀπό ἀνάγκη- νά μπεῖ σέ ἀναμμένο φοῦρνο, γιά νά βγάλει κι ἄλλο ψωμί γιά τούς πεινασμένους, οἱ φλόγες δέν τήν ἄγγιξαν καθόλου.
  Τήν προίκισε θαυμαστά τήν Καλή ὁ Δημιουργός της. Ἐκείνη χαλάλισε τή ζω­ή της. Ἀκριβό τό ἀνταπόδομά της. Σάν ἀλαβάστρινο μυροδοχεῖο τήν πρό­σφερε ὁλοκληρωτικά στόν Νυμφίο της Χριστό. Ἐκεῖνος «μεγάλως τὴν ἐδό­ξα­σε». Πλημ­μύρισε τήν ὕπαρξή της ὁ ἴδιος· αὐτός πού εἶναι τό αἰώνιο μύρο, τό «μύρον τὸ ἀκένωτον». Τῆς χάρισε τά μεγαλεῖα του. Τήν ἁγίασε. Τήν ἀνέδειξε «διαυγεστάτην πηγήν... κρουνοὺς θαυμάτων βρύουσαν καὶ χειμάρρους ἰαμάτων ἀενάως ἐκ­βλύ­ζουσαν».
  Τιμώντας τή μνή­μη της κάθε χρόνο στίς 22 Μαΐου, ἄς ἀ­ποζητοῦμε τήν ἁγία πρεσβεία της: νά γε­μίσει τῆς ψυχῆς μας τά δοχεῖα μέ τό δικό της αἰώνιο μύ­ρο, γιά νά τό διαχέουμε στόν δύσοσμο κόσμο μας.

Οὐρανοδρόμος

"Ἀπολύτρωσις", Μάιος 2023