Μετά ἀπό κάθε μεγάλη γιορτή πού τιμοῦμε τό κύριο πρόσωπο, ἀκολουθεῖ    ἡ «σύναξη» τοῦ δεύτερου στήν τάξη  προσώπου. Γι’ αὐτό μετά τά Θεοφάνια γιορ­τάζουμε τόν ἅγιο Ἰωάννη τόν Βαπτιστή καί τήν ἑπομένη τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τελοῦμε τή Σύναξη τοῦ ἀρχαγγέλου Γαβριήλ.
  Τί πιό ὡραῖο, λοιπόν, ἀπό τό νά τιμοῦμε μετά τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ τή Σύναξη τῆς Θεοτόκου στίς 26 Δεκεμβρίου! Μετά ἀπό κάθε γέννα σπεύδουν συγγενεῖς καί φίλοι νά συγχαροῦν τή μητέρα καί νά δώσουν δῶρα καί εὐχές γιά τό χαρμόσυνο γεγονός. Στήν περίπτωση τῆς Παναγίας μας συνάζονται οἱ χριστιανοί, μά τά συγχαρητήρια δέν ἀρ­κοῦν καί οἱ εὐχές μετα­βάλλονται σέ δοξολογίες. Πρόκειται γιά μία γιορτή πού μᾶς δίνει τήν εὐκαιρία νά σταθοῦ­με μέ εὐγνωμοσύνη μπροστά στήν πολυαγαπημένη μας Παναγία, νά τήν εὐχαριστήσουμε γιατί μπῆκε στή ζωή μας σκέπη καί προστασία, ἰατρός καί εὐεργέτιδα φανερή ἀλλά καί ἄδηλη.
Ἡ «μητράνανδρος βρεφοτρόφος» στέκει στήν κορυφή τῆς ἀνθρωπότητας, πρότυπο ἄφθαστης ἁγιότητας ἀλ­λά ταυτόχρονα προσιτή καί στόν πιό ἁπλοϊκό πιστό πού τήν ἐπικαλεῖται καρδιακά. Εἴτε ἑνώνουμε τή φωνή μας μέ τόν ψαλμωδό στό ὑπέροχο «Τί θαυμάζεις Μαριάμ;» εἴτε τῆς μιλοῦμε μέ λόγια αὐθόρμητα, δέχεται τίς προσευχές μας ὡς μητέρα, μᾶς ἐνισχύει μέ τή μεσιτευτική της θωπεία.
  Ἡ Παναγία μας πού ὑπηρέτησε τό κορυφαῖο θαῦμα τῆς ἐνανθρώπησης γιά τή σωτηρία μας ἁπλώνει τά ἄ­χρα­ντα χέ­ρια της ὡς πλατυτέρα τῶν οὐ­ρανῶν καί δέεται γιά τοῦ καθενός μας τήν ἀναγέννηση. Αὐτή πού διατηροῦσε ἄ­σπιλο τό «ταμεῖον» της στήν κακόφημη Ναζαρέτ χώρεσε «ἐν γαστρὶ» τόν ἀχώρητο Θεό καί καταθέτει μέ παρρησία λιτές, γιά  νά γίνουμε ὅλοι μας χωρη­τικοί τοῦ Χριστοῦ. Τό ἅγιο Δωδεκαήμερο μέ τίς ὑπέροχες λατρευτικές εὐκαιρίες προσφέρε­ται γιά τέτοιες ἀλλοιωτικές κινήσεις καί ἡ Σύναξη τῆς Ὑπερευ­λογημένης μᾶς ἐξα­σφα­­λίζει ἕναν θερμό σύμμαχο στήν προ­­σπάθεια νά ἐπεκτείνουμε τή χωρητικότητα τῆς ὕπαρξής μας: νά χωρέσουμε ὅλους μέσα μας ἀνεξάρτητα ἀπό τίς πληγές πού μπορεῖ νά μᾶς προξένησαν, γιά νά αὐξηθεῖ καί ὁ χῶρος τοῦ ἀχώρητου Θεοῦ.
  Γι’ αὐτό καί ἡ καρδιά ξεχειλίζει ἀπό ἀγάπη γιά τή γλυκύτατη Παναγία μας καί μαζί μέ τόν ὑμνωδό βιώνουμε μία εὐφρόσυνη πραγματικότητα καί ψάλλουμε μέ ἐνθουσιώδη κατάνυξη πώς «ἡ ψυχή μου ἐκολλήθη ὀπίσω σου ψαλμικῶς, Θεοτό­κε». Ποιός μπορεῖ νά μᾶς βοηθήσει περισσότερο ἀπό τήν Παναγία νά προσεγ­γίσουμε τή Γέννηση τοῦ Χριστοῦ; Ἡ πάναγνη Μητέρα ὅλων μας, καθώς δάνεισε τό αἷμα της στόν θεάνθρωπο Ἰησοῦ, συγγένεψε μέ τόν κάθε πιστό πού μεταλαμβάνει Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ.
  Εἶναι τό ἄφθορο «δοχεῖον τοῦ Ἀ­στέ­κτου», ἡ «περιβεβλημένη τὸν Ἥ­λι­ον». Κι αὐτή ἡ ἄυλη ὑπερουράνια λάμψη της πη­γάζει ἀπό τή μεγαλειώδη ρήση της «Ἰ­δοὺ ἡ δούλη Κυρίου». Ἡ ὑποταγή της στό θέλημα τοῦ Θεοῦ τήν ἐξύψωσε τόσο πού ἀναδείχθηκε περίλαμπρα τιμιότερη κι ἀπ᾽ αὐτά τά πολυόμματα Χερουβίμ καί ἀσύγκριτα πιό ἔνδοξη ἀπό τά πυρφόρα Σεραφίμ. Ἡ ταπείνωση καί ἡ ὑπακοή της ἀποτελεῖ ἅπαξ φαινόμενο στήν παγκόσμια ἱστορία, ἀσύλληπτο γιά τά ἀνθρώπινα δεδο­μένα. Μέ τή Γέννηση τοῦ Ἐμ­μα­­νου­ήλ ἔγινε κατεξοχήν «μυστολέκτης καὶ μυστιπόλος τῆς Ἐκκλησίας». Καί ρίχτηκε ἔκτοτε στή σταυροαναστάσιμη περιπέτεια τοῦ Θεοῦ.
Ἀλλά καί γιά μᾶς τούς μικρούς ἀγωνιστές τῆς καθημερινότητας ἀφήνει παρακαταθήκη νά ἐπιλέξουμε στή ζωή μας τήν πιό συναρπαστική περιπέτεια, πού δέν εἶναι ἄλλη ἀπό τήν ἐν Χριστῷ ζωή! Δύσκολο ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος νά σκύψει τό κεφάλι καί νά δηλώσει ὅπως ἡ Μα­ριάμ «δοῦλος Κυρίου». Συνήθως μέσα μας κρύβουμε τόν «δόλιον τῷ Κυρίῳ» καί μέ τίς ποικίλες πονηριές μας πληγώνου­με καί τόν Κύριο καί τά ἀδέλφια μας.
Μποροῦμε, ὡστόσο, νά δωρίσουμε στόν Χριστό γιά τή Γέννησή του τό ἀ­κρι­βότερο δῶρο γενεθλίων. Νά ὑπακούσου­με στήν προτροπή πού «διαβά­­ζου­με» στή ζωή τῆς ἀμόλυντης Θεοτόκου: Νά ἐναποθέσουμε τήν ὅποια ρυπαρία μας στό σπήλαιο καί νά ἐξέλ­θουμε ἄδολοι, γιά νά μεταφέρουμε παντοῦ ὡς ἐλάχιστοι ἀγγελιοφόροι πώς «ἐτέχθη ἡμῖν σήμερον Σω­τήρ!».
  Πρῶτος ἐξάγγελος ἡ Παναγία μας φα­νερώνει στή σύναξή της τό μεγάλο μυστικό τῆς δικῆς της εὐτυχίας. Ἡ θέ­ση της ἄκρως πρωταγωνιστική στήν ἱε­ρουργία τῆς Λύτρωσης τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἀλλά ἡ ἴδια σιωπηλή, μέ μία σι­ωπή πού μαρτυρεῖ σύνεση καί σοφία. Ὁ «φιλοπρωτεύων» πολίτης τοῦ 21ου αἰώ­να καλεῖται νά μεταμορφωθεῖ σέ φιλοαθόρυβο προσκυνητή τῆς φάτνης.
Ἰχνηλατώντας τούς ἄδολους καί ταπεινούς βοσκούς, ἀξίζει ὁ κάθε πιστός νά ἐπιδιώξει μιά τέτοια ὁρόσημη συνάντηση ἀναδημιουργίας μέ τόν τεχθέντα Πλαστουργό.

Α.Τ.