Ὑπάρχουν κάποιοι, πολύ λίγοι, πού δέν εἶναι διατεθειμένοι νά χαρίσουν στόν κόσμο οὔτε ἕνα βλέμμα, οὔτε μιά σκέ­ψη. Δέν θέλουν καί δέν εἶναι τοῦ κόσμου τούτου. Ἡ ζωή τους εἶναι «ἡ πιό ἀκραία στάση ἀπέναντι στήν Ἱστορία». Εἶναι ἡ ζωή τῆς παρθενίας. Γι᾽ αὐτούς ἔχει ἀρχίσει ἤδη ἡ Βασιλεία καί στή Βασιλεία γά­μοι δέν θά γίνονται, ἀφοῦ δέν θά ὑ­πάρ­χει θάνατος. Ὅσοι διάλεξαν αὐτήν τή ζωή δέν χρειάζεται νά ἀφήσουν πί­σω τους ἄλλα ἴχνη, οὔτε παιδιά, οὔτε ἔρ­γα. Ἀφήνουν τό ὕψιστο. Τή μαρτυρία τῆς Ἀ­ναστάσεως. Κάθε μέρα πού ξημερώνει, πρίν ἀκόμα οἱ ἄλ­λοι ἄνθρωποι ἀρχίσουν στίς ἀγορές τίς συναλλαγές καί τίς ἀγοραπωλησίες, αὐτοί οἱ λίγοι μᾶς βεβαιώνουν ἀπ᾽ τόν βαθύ ὄρθρο ὅτι καί σή­μερα ὁ τάφος τοῦ Κυρίου βρέθη­κε ἄ­δειος. Ἀπό κεῖ καί πέρα ὅλοι οἱ ὑ­πό­λοι­ποι ἄς κάνουμε ὅ,τι νομίζουμε.
  Ἐάν αὐτό εἶναι τό ἕνα ἄκρο ζωῆς, τό ἄλλο εἶναι ἡ πορνεία. Ἡ διαθεσιμότητα γιά ὅλους. Ἕνα πραγματικό σπα­τά­λημα τῆς ζωῆς. Σάν τούς πέντε, ἕξι ἄνδρες πού εἶχε ἡ Σαμαρείτισσα. Μία εὐκολία νά ἀνήκει σέ ὅλους, ἐνῶ τό μό­νο πού πραγματικά ἤθελε ἦταν νά ἀνήκει στόν Θεό.
  Ἀνάμεσα στά δύο βρίσκεται ὁ γά­μος. Ἀκριβῶς γι᾽ αὐτό. Γιά νά θεραπεύσει αὐ­τήν τή διάχυτη, τή διάτρητη καί τήν ἀνεξέλεγκτη διαθεσιμότητα στήν ὁποία ρέ­πει ἡ ἀνθρώπινη φύση. Νά τό κάνουμε μόνοι μας ἦταν ἀκατόρθωτο. Κατορθώνεται μόνο μυστηριακά. Μέ τό μυστήριο τοῦ γάμου. Ὁ κάθε ἄνδρας θά ἔχει πλέ­ον ἀποκλειστικά τή δική του γυναίκα καί ἡ κάθε γυναίκα ἀποκλειστικά τόν δικό της ἄνδρα. Ἀποκλειστικά καί ἐν μυστηρίῳ.
  Ὁ γάμος εἶναι ἡ μόνη ἀνθρώπινη σχέση πού εἶναι μυστηριακή. Δέν εἶναι κἄν ἡ μητρότητα, δέν εἶναι ἡ φιλία, δέν εἶναι ἡ σχέση τοῦ πνευματικοῦ πατέρα μέ τά τέκνα του πού τά γέννησε «ἐν τῷ εὐαγγελίῳ». Καί ἀκριβῶς ἐπειδή εἶναι μυστήριο, πρέπει αὐτήν τή σχέση νά τή δοῦμε ἀντεστραμμένα, ὅλες τίς ὑ­πόλοι­πες τίς βλέπουμε ἀπ᾽ τήν ἀρχή τους μέ­χρι τό τέλος τους, πῶς θά ἐξελιχθοῦν. Πῶς θά ἐξελιχθεῖ γιά παράδει­γμα μιά ἀδελφική ἀγάπη ἀπ᾽ τά πρῶτα χρόνια ὥς τά στερνά. Ὁ γάμος εἶναι ἡ μοναδική σχέση πού πρέπει νά τή δοῦ­με ἀπ᾽ τό τέλος πρός τήν ἀρχή. Τό τέλος εἶναι τό «ἀνάλαβε τοὺς στεφάνους αὐτῶν ἐν τῇ βασιλείᾳ σου». Ὁ ἄν­θρωπος πού στέκεται δίπλα σου καί στεφανώνεσαι στό ὄ­νομα τῆς ἁγίας Τριάδος, μπορεῖ νά βρί­- σκεται ἐκεῖ για­τί παγιδεύτηκες, γιατί σοῦ χαρίστηκε ἤ γιατί σοῦ φορτώθηκε στόν ὦμο σάν Σταυρός. Εἶναι αὐτός ὅ­μως μέ τόν ὁποῖο ἔχεις φτάσει στή Βασιλεία. Αὐτό εἶναι τό τέλος, τό μέλλον. Μετά θά ἀρ­χίσεις νά ξετυλίγεις καί νά ἑρμηνεύεις τά παρόντα καί τά παρελθόντα τῆς ζω­ῆς σου.
  Ὅλες οἱ ἀνθρώπινες σχέσεις εἶναι ἕνα κουβάρι πού πρέπει νά τυλίξουμε. Μόνον ὁ γάμος εἶναι ἕνα κουβάρι πού πρέπει νά ξετυλίξουμε. Καί βέβαια εἶναι ἀδιάλυτος. Τόν διαλύει μόνον ὁ λόγος γιά τόν ὁποῖο θεσμοθετήθηκε. Ἡ διαθεσιμότητα καί γιά ἄλλους.
  13 Φεβρουαρίου. Μνήμη Ἀκύλα καί Πρίσκιλλας τῶν ἀποστόλων. Ἕνα ἀλη­θι­νό ἀνδρόγυνο. Γιατί αὐτό εἶναι τό μυστηριακό στοιχεῖο στόν γάμο. Φαίνονται δύο, ἀλλά στήν οὐσία εἶναι ἕνα πρόσω­πο. Διαθέσιμοι ἀποκλειστικά ὁ ἕνας γιά τόν ἄλλον καί διαθέσιμοι μαζί γιά τόν ἀ­πόστολο Παῦλο καί διαθέσιμοι ὅλοι μαζί γιά τή Μία Ἀγάπη, τόν Θεό.

Ζ.Γ.

"Ἀπολύτρωσις", Φεβρ. 2024