Ἡ λειτουργία τοῦ νοητικοῦ καί πνευματικοῦ μας χώρου δημιουργεῖ συνειρμούς ἀναζήτησης γιά κείνη τήν ἄλλη θέα, τή θέα τοῦ παραδείσου· «διελογισάμην ἡμέρας ἀρχαίας καί ἔτη αἰώνια ἐμνήσθην καί ἐμελέτησα». Ὁ ψαλμωδός, βέβαιος γι’ αὐτή τήν ἀναγκαιότητα γυρίζει πίσω στήν πρώτη τοῦ ἀνθρώπου νιότη. Τό στόμα, πικρό ἀκόμη ἀπό τόν καρπό τῆς παρακοῆς, κι ἡ Πύρινη Ρομφαία, ἔλεγχος καί μνημόνιο τῆς πληρότητας καί τῆς τρυφῆς. Τῆς Εὔας τά παιδιά συγκλονισμένα στέκουν μπροστά στά σκηνώματα τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ. Στό ἐρώτημά τους συμπυκνώνεται ὅλος ὁ σπαραγμός τους. Ἄραγε, αἰώνια μᾶς ἐγκατέλειψε ἡ χάρη καί τό ἔλεος; Ἄραγε, πέσαμε στή λησμοσύνη τοῦ Θεοῦ; Μά τότε, τί ᾿ναι τάχα ὅ,τι μᾶς ἀπόμεινε; «Τί γάρ μοι ὑπάρχει ἐν τῷ οὐρανῷ καί παρά σέ τί ἠθέλησα ἐπί τῆς γῆς;». Τό μέτρο τοῦ πραγματικοῦ εἶναι τό αἴσθημα τῆς ματαιότητας.
 Ἀλλά, ἀνέλπιστα, στήν κρίσιμη ὥρα τοῦ θανάτου ἡ ἀτέρμονη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ φανερώνει τούς οἰκτιρμούς της «ἐν χειρί ἀγγέλου αὐτοῦ» ἀποκτένοντος «πᾶν πρωτότοκον ἐν γῇ Αἰγύπτου». Ἡ συγκίνηση τῶν παιδιῶν τοῦ Θεοῦ γίνεται ὠδή καί δοξολογία.
 Ὅμως, ἡ ἀνθρώπινη μνημοσύνη σπάνια διατήρησε τήν εὐγνωμοσύνη καί τήν εὐχαριστία κι ἐλάχιστες φορές ἀπέτρεψε τήν κυριαρχία τῆς λήθης. Κι οἱ γιοί τοῦ Θεοῦ «ἐπελάθοντο τῶν εὐεργεσιῶν αὐτοῦ καί τῶν θαυμασίων αὐτοῦ». Οἱ συνέπειες τῆς ἀμφιταλαντευόμενης ἀνθρώπινης πορείας δέν μπορεῖ παρά νά εἶναι καταλυτικές. Ἡ ἐμμονή στήν παρακοή δέν μπορεῖ παρά νά πλαταίνει τό χάσμα ἀνάμεσα στό ἀνθρώπινο καί στό θεῖο. Ἀλλά καί ἡ ἐμμονή τῶν οἰκτιρμῶν τοῦ Θεοῦ συνιστᾶ τό παράδοξο ὅσο καί τό πραγματικό. Ἡ ἀνόρθωση τοῦ κατερραγμένου ἀνθρώπου εἶναι ἡ μέριμνά του. Κι ἔτσι, «ὁ ποιῶν τούς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα καί τούς λειτουργούς αὐτοῦ πυρός φλόγα» ἀποστέλλει πάλι τόν ἄγγελό του νά «λειτουργήσει τῷ θαύματι». «Καί εἶπεν αὐτῇ ὁ ἄγγελος· Ἰδού, συλλήψῃ ἐν γαστρί καί τέξῃ Υἱόν... καί τῆς βασιλείας αὐτοῦ οὐκ ἔσται τέλος». Ὁ ἀρχάγγελος, τοῦ ὁποίου «τῇ φωνῇ ἡ πλάνη ἐκμειοῦται», γεύεται πρῶτος τήν ἔκπληξη καί τήν ἀγαλλίαση, πρῶτος θαυμάζει τῆς εὐδοκίας τήν παραχώρηση. Καί μέ δέος περιμένει τήν ὥρα πού θά συνδοξολογήσει Αὐτόν πού δοξολογεῖται «ἀσιγήτοις δοξολογίας καί ἀκαταπαύστοις στόμασι» ἀπό Ἀγγέλους, Ἀρχαγγέλους, Θρόνους, Κυριότητες, Δυνάμεις, Ἐξουσίες, τά Χερουβίμ καί τά Σεραφίμ μαζί μέ τήν πεσμένη ἀλλά στραμμένη πρός τόν οὐρανό ἀνθρώπινη φύση. «Ἰδού, εὐαγγελίζομαι ὑμῖν χαράν μεγάλην, ἥτις ἔσται παντί τῷ λαῶ». Ἔκπληκτοι οἱ «δυνατοί ἰσχύι, οἱ ποιοῦντες τόν λόγον αὐτοῦ» ἄγγελοι παρακολουθοῦν τόν «μεγάλης βουλῆς Ἄγγελον» νά οἰκοδομεῖ τήν Ἐκκλησία Του: «ἀπαγγελῶ τό ὄνομά σου τοῖς ἀδελφοῖς μου...». Καί διακονοῦν στό ἔργο τῆς σωτηρίας μέχρι καί τήν ὁριοθέτηση τῆς Ἀνάστασης.
 Στήν ἱκεσία· «ἐμφάνηθι ὁ καθήμενος ἐπί τῶν Χερουβίμ καί ἐξεγέρθητι», ἄγγελος μέ τήν «ἰδέα αὐτοῦ ὡς ἀστραπή καί τό ἔνδυμα αὐτοῦ λευκόν ὡσεί χιών» δείχνει τόν ἄδειο τάφο. «Ἠγέρθη, οὐκ ἔστιν ὧδε ἀλλ’ ὑπάγετε, επατε τοῖς μαθηταῖς αυτοῦ». Τά «λειτουργικά πνεύματα εἰς διακονίαν ἀποστελλόμενα» μεταφέρουν τό μήνυμα τῆς χάρης τῆς θεϊκῆς καί τῆς αἰώνιας Βασιλείας στούς νέους ἀγγέλους, πού θά τούς διαδεχτοῦν στή διακονία «διά τούς μέλλοντας κληρονομεῖν σωτηρίαν». Ὁ Κύριος τῶν Δυνάμεων, ὁ ἀναπαυόμενος καί μεταφερόμενος ἐπί τῶν Χερουβίμ, θά ἀποκαλύπτεται στόν κόσμο στήν κοινωνία μέ τήν Ἐκκλησία του· «Καί τῷ ἀγγέλῳ τῆς... ἐκκλησίας γράψον».
 Στό ἀγωνιῶδες ἐρώτημα τοῦ ἀνθρώπου τῆς παρακοῆς «Κύριε, τίς παροικήσει ἐν τῷ σκηνώματί σου;», ὁ Κύριος «ἔκλινεν οὐρανούς καί κατέβη καί ἐπέβη ἐπί Χερουβίμ καί ἐπετάσθη», γιά νά τόν ἀνεβάσει μαζί Του στή βασιλεία Του.
 Ἀπερινόητο τό θαῦμα, ἀδιαμφισβήτητο τό μυστήριο! «Ἄσωμεν τῷ Κυρίῳ, ἐνδόξως γάρ δεδόξασται!», «...σύν ἀρχαγγέλοις ὑμνήσωμεν Χριστόν...».

Κύριλλος