Ἦταν με­­γάλη πό­­λη, τά Πον­τικά Κό­­μανα, συνηθισμένος σταθμός τῶν ταξι­διω­­τῶν, ὅπου ἔβρισκαν κάθε ε­ἴδους προ­­μήθειες καί ἀνά­παυση. Ἀλ­λά ὁ ἄ­σπλαχνος ἀξιωματικός ἔδωσε σῆμα νά προχωρήσουν πα­ραπέρα καί διέσχισαν τήν πόλη ὅπως περνᾶ κα­νείς μιά γέφυρα.
 Σέ ἀπόσταση δέκα ἤ ἕντεκα χιλιομέτρων ἀπό κεῖ βρισκόταν μικρός ἔ­­ρημος ναός, ὅπου οἱ ἀξιωματικοί διέταξαν νά σταθμεύσει ἡ φρουρά. Ὁ Χρυ­­σό­στομος ἐξαντλημένος τοποθετήθηκε σ᾿ ἕνα ἀπό τά παραρτήματα τοῦ ναϋδρίου. Τό ἐξωκκλήσι αὐτό ἦ­ταν ἀ­φιερωμένο στόν ἅγιο μάρ­τυρα Βα­­­σι­λί­σκο. Ἐκεῖ μέσα βρισκόταν κι ὁ τά­φος του. Ὁ Βασιλίσκος ἦταν ἐπίσκοπος Κο­­μά­νων τόν 3ο αἰ­ώνα. Διώχθηκε γιά τήν πίστη στήν Ἀντιόχεια μαζί μέ τόν μάρτυρα Λουκιανό κατά τό διωγμό τοῦ Μαξι­μί­νου Δάια. Κατά τή διάρκεια τῆς νύχτας ὁ Χρυ­σό­στο­μος εἶδε ἕνα ὅ­ραμα. Τοῦ φάνηκε ὅτι ὁ ἐπίσκοπος Βα­σι­λί­σκος στε­κόταν ὄρ­θιος μπροστά του καί τοῦ ἀπηύθυνε τά ἑξῆς λόγια: «Ἔχε θάρρος, Ἰω­άν­νη, ἀδελφέ μου· αὔ­­­ριο θά εμαστε μα­ζί». Τήν ἴδια νύ­χτα ἤ τήν προηγούμενη ὁ ἱερέας, ὁ κα­θ­ο­ρι­σμέ­νος γιά τή συντήρηση τοῦ να­οῦ καί τή φύλαξη τοῦ τάφου, εἶδε πα­ρόμοιο ὅρα­μα. Ὁ μάρτυρας τοῦ εἶχε πεῖ: «Ἑτοίμασε θέ­ση γιά τόν ἀ­δελφό μας Ἰωάννη. Πρόκειται νά ἔλθει». Αὐτός ὁ ἱερέας βε­βαί­ωσε ἀρ­γό­­τερα τήν ἀλή­θεια τοῦ ὁ­ρά­ματος. Ὁ Χρυσόστομος, μέ τή σι­γου­ριά ὅτι πῆρε ἐν­τολή ἀπό τόν Θεό, προσπάθησε τήν ἑπομένη τό πρωί νά ἐμποδίσει τήν ἀναχώρησή τους. «Μείνετε, σᾶς ἱκετεύω», παρακα­λοῦ­­σε τούς ἀξι­ωματικούς, «μείνετε του­­­λά­χι­στον ὥς τήν πέμπτη ὥρα». Ἀ­ναμ­φί­βο­λα πίστευε ὅτι ἡ ὥρα αὐτή τοῦ ὑπο­δεί­χθηκε μέ τρόπο ὑπερφυσικό. Ἀλ­­­­λά οἱ πραιτωριανοί, ἀντί νά ὑπο­χωρή­σουν, ἐ­πιτάχυναν τήν ἀναχώρηση.
 Εἶχαν βαδίσει περίπου πέντε χι­λιό­­μετρα, ὅταν ὁ ἐξόριστος κυ­ριεύ­θηκε ἀπό ἕνα παραλήρημα πυρετοῦ, πού ἔ­θεσε σέ κίνδυνο τή ζωή του. Τρο­­μαγμένοι μήπως τόν δοῦν νά πε­θαίνει στά χέρια τους, πάνω στό δρό­μο, οἱ στρατιῶτες γύρισαν πίσω καί ξα­ναμπῆκαν στό ἐξω­κκλή­σι, πού εἶ­χαν ἀ­φήσει λίγες ὧρες πρίν. Ὁ Χρυ­σό­­­στο­μος, δίχως νά μπορεῖ πιά νά στηριχθεῖ, ὁδηγήθηκε κον­τά στήν ἁγία τρά­πε­ζα. Ἀπό τόν φύ­­λακα ἱε­ρέα τοῦ ναοῦ ζήτησε νά φο­ρέσει ὁ­λό­λευ­κα ἄμ­φια. Ἔ­νιωθε ὅτι πλη­σιάζει τό τέ­λος του. Ὁ ἱε­ρέ­ας τοῦ τά ἔφερε κα­τά τήν ἐπιθυμία του. Κι ὁ Χρυσόστομος ντύθηκε, ἀ­φοῦ πρῶτα μοί­­ρασε ὅλα ὅ­σα εἶχε, ἀκόμη καί τά παπούτσια του, στούς παρ­ευ­ρι­σκο­­μέ­νους. Στή συνέχεια, θέλησε νά κοι­νωνή­σει τά ἄ­χραν­­τα μυστήρια ἀπό τά χέρια τοῦ ἱερέα. Μετά τή θεία Κοινωνία προσ­ευχήθηκε μέ θέρμη. Ἀποτέλειωσε τήν τε­λευ­ταία του προσευχή μ᾿ ἐ­κεί­νη τή φρά­ση πού συχνά ἀνέβαινε στά χεί­λη του: «Δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν. Ἀμήν!». Ἔκανε τό σημεῖο τοῦ σταυ­ροῦ κι ἔγειρε πάνω στό πλακό­στρω­το, γιά νά μήν ξανα­ση­κω­θεῖ πιά.
 «Ἡ ψυχή του», λέει ὁ ἱστορικός Παλ­­­­λάδιος γιά τή συγκινητι­κή αὐτή σκη­νή, «τί­ναξε τή σκόνη ἀπ᾿ αὐτή τή θνη­τή ζω­ή. Ἑνώθηκε μέ τούς πατέρες του». Κον­τά στό ναό κατά τύχη πρόσφατα εἶχε ἀνοιχθεῖ ἕνας τάφος. Τόν μετέφε­ραν ἐκεῖ. Κι ὁ δεύτερος αὐτός μάρτυρας τάφηκε δίπλα στόν πρῶτο. Αὐτό συνέβη στίς 18 τῶν καλενδῶν τοῦ Ὀ­κτωβρίου, κα­τά τήν ἕβδομη ὑπατεία τοῦ Ὁνωρίου καί τή δεύτερη τοῦ νέου Θεοδοσίου. Συμ­πίπτει μέ τίς 14 Σε­πτεμ­βρίου τοῦ 407 μ.Χ. Ὁ Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ἔ­ζη­σε ἑξήντα χρόνια. Διετέ­λεσε ἐπί­σκο­­πος ἐν­νιά χρόνια κι ἑπτά μῆνες πε­ρί­που. Ἀπό τό διάστημα αὐτό τρία χρό­νια καί τρεῖς μῆνες ἦταν ἐξόριστος.

Amedee Thierry