Πῶς θά μπορούσαμε νά θεωρηθοῦμε ἄξιοι μαθητές τῶν ἀποστόλων ὅταν, ἐνῶ μᾶς δίνουν ἐκεῖνοι παράδειγμα θυσίας καί σταθερότητας, ἐμεῖς καί σέ καιρό εἰρήνης ἐμφανιζόμαστε δειλοί καί λιποτάκτες; Κανείς δέν μᾶς πολεμᾶ, κι ὅμως αἰσθανόμαστε ὅτι μᾶς σφάζουν. Κανείς δέν μᾶς καταδιώκει, κι ὅμως νιώθουμε ἐξασθενημένοι. Σέ καιρό εἰρήνης καλούμαστε στή σωτηρία καί οὔτε αὐτό τό κατορθώνουμε. Οἱ ἀπόστολοι, ὅταν ἡ φωτιά τῆς ἀπιστίας ἐξαπλωνόταν σέ ὅλη τήν οἰκουμένη, δέν φοβήθηκαν νά μποῦν σ᾿ αὐτή καί νά ἁρπάξουν μέσα ἀπ᾿ τίς φλόγες ὅσους καίγονταν, ἐνῶ ἐσύ οὔτε τόν ἑαυτό σου δέν μπορεῖς νά σώσεις.

 Πῶς, λοιπόν, μποροῦμε νά σταθοῦμε μπροστά τους; Δέν ὑπάρχουν πιά οὔτε μαρτύρια οὔτε φυλακίσεις οὔτε ἄρχοντες οὔτε συναγωγές οὔτε κάτι παρόμοιο ἐναντίον μας. Ἀντιθέτως μάλιστα τήν ἐξουσία κατέχουν ἄνθρωποι βαπτισμένοι χριστιανοί. Δηλαδή ὄχι μόνο δέν ὑπάρχουν διωγμοί γιά ὅσους πιστεύουν στόν Χριστό, ἀλλά μποροῦν νά ἀνέλθουν σέ μεγάλα ἀξιώματα καί νά ἀπολαύσουν τιμές καί δόξες. Οὔτε ὅμως καί ἔτσι, μέσα στήν ἄνεση καί στήν ἐλευθερία καταφέρνουμε τή σωτηρία μας.

 Οἱ ἀπόστολοι ἀλλά καί οἱ μαθητές τους, ἐνῶ καθημερινά συλλαμβάνονταν καί ἔφεραν πάνω στό σῶμα τους πληγές καί τραύματα ἀπό τά βασανιστήρια, ἔνιωθαν πιό εὐτυχισμένοι κι ἀπό ὅσους εἶναι στόν παράδεισο. Ἐμεῖς ὅμως, ἄν καί οὔτε στόν ὕπνο μας δέν ὑποφέραμε τίποτα ἀπό αὐτά, τό φρόνημά μας εἶναι τόσο «μαλακό», περισσότερο κι ἀπό τό πιό μαλακό κερί.

 Καί ἐπιπλέον οἱ ἀπόστολοι συχνά κακοπαθοῦσαν ἀπό ἐκείνους πού εὐεργετοῦσαν. Εἰσέπρατταν κακό ἀντί τοῦ καλοῦ πού ἔκαναν, ἀλλά δέν ταράσσονταν. Ἐσύ ὅμως ἄν τυχόν ἔχεις εὐεργετήσει, ἔστω καί στό ἐλάχιστο, κάποιον κι ἐκεῖνος σοῦ φερθεῖ ἄσχημα, ἀναστατώνεσαι, ἐνοχλεῖσαι καί μετανιώνεις γιά τό καλό πού ἔκανες. Ἄν, λοιπόν, συμβεῖ διωγμός, πράγμα πού δέν τό εὔχομαι, σκέψου πόσο θά γελοιοποιηθοῦμε καί πόσες προσβολές θά ὑποστοῦμε, διότι δέν ἔχουμε καθόλου τό μαρτυρικό φρόνημα τῶν ἀποστόλων!

Ἰω Χρυσοστόμου, Εἰς Ματθαῖον 33,5· ΕΠΕ 10,446

Ἀπόδοση Ε.Χ.

Ἡ ἀποστολική τακτική

  Ἀπό τήν τελευταία ἡμέρα τοῦ Ἰουνίου, ὅπου ἡ ἐκκλησιαστική μας τάξη τούς ἔχει τοποθετήσει, οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι χρωματίζουν καί ὀνοματίζουν ὅλο τόν μήνα Ἰούνιο, τό «μήνα τῶν ἀποστόλων». Ἀρκετές φορές συμπίπτουν ἐπίσης τό μήνα αὐτό καί δύο ἄλλες μεγάλες γιορτές (κινητές): Ἡ μνήμη τῶν 318 ἁγίων πατέρων τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οἱ ὁποῖοι στιγμάτισαν τίς κακοδοξίες τοῦ Ἀρείου καί διατράνωσαν τήν πίστη στή θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, καί ἡ γενέθλια ἡμέρα τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ἁγία Πεντηκοστή. Θά στρέψουμε τώρα τή σκέψη μας στήν ἀρχή, στά πρῶτα βήματα τῆς Ἐκκλησίας. Ἀπό ἐκεῖ θά ἀντλήσουμε ἕνα σπουδαῖο μήνυμα γιά τή σημερινή της πορεία.
  Ὁ θεάνθρωπος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστός, ἡ κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αἰῶνας» (Ἑβ 13,8). Οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι, τούς ὁποίους μέ τήν Πεντηκοστή ἐνέπνευσε, φώτισε καί ἀπέστειλε στόν κόσμο ὁ Κύριος, καί οἱ διάδοχοι ἐκείνων, οἱ ἅγιοι πατέρες καί διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας, δέν εἶναι διάδοχοι τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι οἱ ἀντιπρόσωποί του, πού συνεχίζουν τό ἔργο του καί σηματοδοτοῦν τήν ἀόρατη ἀλλά ζωντανή καί σωστική παρουσία του στόν κόσμο. Οἱ ἀπόστολοι ἐν Πνεύματι ἁγίῳ γράφουν τό Εὐαγγέλιο καί παραδίδουν στήν Ἐκκλησία αὐτά πού παρέλαβαν ἀπό τόν Κύριο. Οἱ πατέρες, μέ τό φωτισμό τοῦ ἁγίου Πνεύματος, παραλαμβάνουν ἀπό τούς ἀποστόλους, διαφυλάττουν καί ἑρμηνεύουν αὐτή τήν παράδοση.
  Ἡ πρόκληση τοῦ νέου μπορεῖ νά δελεάζει καί νά θαμπώνει τά κοσμικά συστήματα. Καί πολύ εὔλογα, διότι ἐκεῖνα καί ἡμερομηνία λήξεως ἔχουν καί βελτίωση ἐπιδέχονται. Στήν Ἐκκλησία ὅμως δέν τίθεται τέτοιο θέμα. Εἶναι ἐξαρχῆς ὅλη καλή καί ὡραία ἡ ἄσπιλη νύμφη τοῦ οὐρανίου Νυμφίου. Παραμένει ἀνά τούς αἰῶνες νέα καί ἀνανεούμενη, ἐφόσον βέβαια κρατᾶ τήν «ἅπαξ παραδοθεῖσαν πίστιν» (Ἰδ 3) καί ἀκολουθεῖ σταθερά τήν ἀποστολική διδαχή, ὑπακούοντας στήν παύλεια προτροπή· «στήκετε καί κρατεῖτε τάς παραδόσεις ἅς ἐδιδάχθητε ετε διά λόγου ετε δι᾿ ἐπιστολῆς ἡμῶν» (Β΄ Θε 2,15). Διαφορετικά, κινδυνεύει νά διδάσκει «ἕτερον εὐαγγέλιον» (Γα 1,6) κι εἶναι αὐτό ἐκτροπή καί ἔγκλημα πού ἐπισύρει τό «ἀνάθεμα».
  Στίς μέρες μας δελεάζει πολλούς ἡ λεγόμενη οἰκουμενιστική κίνηση. Στό ὄνομα τῆς ἀγάπης καί τῆς ἑνότητος ἐπιχειρεῖται ἡ ἀλλοίωση τῆς ποιότητος καί τῆς ἴδιας τῆς ὀντότητος τῆς Ἐκκλησίας. Ἀμφισβητεῖται ἡ μοναδικότητά της. Ἀλλά γιά ποιόν Χριστό θά μιλήσουμε καί σέ ποιά σωτηρία θά καλέσουμε τόν κόσμο, ὅταν θά ἔχουμε ἀλλοιώσει καί ὑποβιβάσει τήν Ἐκκλησία στή θέση ἑνός ἀπό τούς πολλούς κοσμικούς ὀργανισμούς; Μέ τέτοιες τακτικές μπορεῖ νά ἀρέσουμε στούς ἀνθρώπους, ἀδυνατοῦμε ὅμως νά τούς προσφέρουμε αὐτό πού μόνο ἡ Ἐκκλησία διαθέτει. Ἐπιπλέον, δυσαρεστοῦμε καί πικραίνουμε τόν διο τόν Χριστό. Δέν εἶναι αὐτή ἡ διδαχή τῶν ἀποστόλων οὔτε ἡ γραμμή τῶν πατέρων. Στῶμεν καλῶς!

Στέργιος Ν. Σάκκος

Ἀπολύτρωσις 60 (2005) 163