Νά προσέξουμε πολύ τά ἐκ προθέσεως σφάλματα, γιατί αὐτό πού θά ἐξετάση ὁ Θεός εἶναι ἡ πρόθεσή μας. Τά σφάλματα πού κάνουμε ἀπό ἀπροσεξία εἶναι ἐλαφρότερα. Μερικές ἁμαρτίες εἶναι ἁμαρτίες, ἀλλά ἔχουν καί ἐλαφρυντικά. Ὕστερα, ὅταν σφάλουμε χωρίς νά τό θέλουμε, ὁ Θεός οἰκονομάει ἔτσι τά πράγματα, ὥστε νά χρησιμοποιηθῆ τό σφάλμα μας γιά καλό. Δηλαδή, ὄχι ὅτι ἔπρεπε νά σφάλουμε, γιά νά γίνη αὐτό τό καλό, ἀλλά ἀφοῦ σφάλαμε χωρίς νά τό θέλουμε, ὁ Θεός ἀξιοποιεῖ τό σφάλμα μας καί βγαίνει καλό. Ὅταν ὅμως κάνουμε ἕνα σφάλμα ἐν γνώσει μας καί ἔπειτα μετανοιώσουμε, νά εὐχηθοῦμε νά μή γίνη κακό ἀπό τίς συνέπειες τοῦ σφάλματός μας.

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῆς ἐνθέου ἀγάπης τὸ πῦρ δεξάμενος ὑπερβαλλούσῃ ἀσκήσει ἐδόθης ὅλος Θεῷ, καὶ παράκλησις πολλῶν ἀνθρώπων γέγονας, λόγοις θείοις νουθετῶν, προσευχαῖς θαυματουργῶν, Παΐσιε θεοφόρε· καὶ νῦν πρεσβεύεις ἀπαύστως ὑπὲρ παντὸς τοῦ κόσμου, Ὅσιε.