«2 Φεβρουαρίου· ἡ Ὑπαπαντή τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ». Πολλά καί θαυμαστά τά γεγονότα τῆς ἑορτῆς. Ὁ Χριστός τεσσαρακονθήμερος ἀφιερώνεται στό ναό καί οἱ γονεῖς του προσφέρουν τίς καθιερωμένες θυσίες. Ὁ γέροντας Συμεών καί ἡ πρεσβύτιδα Ἄννα τόν ὑποδέχονται, δοξολογοῦν τόν Θεό καί λαλοῦν «περί αὐτοῦ πᾶσι τοῖς προσδεχομένοις λύτρωσιν», ζητώντας τήν ἀπόλυσιν τοῦ βίου.
  Καί τά θαυμαστά καί παράξενα; Μᾶς τά περιγράφουν τά τροπάρια τῆς ἑορτῆς. «Αὐτός πού μεταφέρεται ἀπό τά Χερουβίμ καί ὑμνεῖται ἀπό τά Σεραφίμ, σήμερα στό θεϊκό ναό προσφέρεται ὡς νήπιον», «ὁ παλαιός τῶν ἡμερῶν». «Ὁ κόλπων τοῦ Πατρός μή χωρισθείς», «ὁ ὤν σύν τῷ Πατρί ἐπί θρόνου ἁγίου», «ὁ ἐπιβλέπων ἐπί τήν γῆν καί ποιῶν αὐτήν τρέμειν», σέ τρεμάμενα χέρια ἑνός κουρασμένου γέροντος ἐνθρονίζεται. Ὡς Θεός δέχεται τά δῶρα πού προσφέρει ὁ Ἰωσήφ γι’ αὐτόν, τό ζεῦγος τῶν τρυγόνων ἤ δύο νεοσσούς τῆς περιστερᾶς.
  Κι ὅλα αὐτά γιά νά φέρει σέ μένα, τόν πεσμένο ἄνθρωπο, τήν ἀνάσταση καί τή σωτηρία. Γι’ αὐτό φόρεσε τήν ἀνθρώπινη σάρκα ὁ Θεός. «Νηπιάζει δι’ ἐμέ ὁ παλαιός τῶν ἡμερῶν, καθαρσίων κοινωνεῖ ὁ καθαρώτατος Θεός, ἵνα τήν σάρκα πιστώσῃ μου τήν ἐκ Παρθένου».
  Ἕνας ἄνθρωπος, ὁ Συμεών, ἀφοῦ εἶδε νά ἐκπληρώνεται ἡ προφητεία πού ἔλεγε «μή ἰδεῖν θάνατον πρίν ἤ ἴδῃ τόν Χριστόν Κυρίου», εὐλογεῖ τήν Θεοτόκο Μαρία προφητεύοντας τά σημάδια τῶν παθημάτων πού θά τῆς προσφέρει Αὐτός τόν ὁποῖο γέννησε. Καί καθώς βλέπει τό νήπιο στά χέρια του, εὐχαριστημένος ὁ γέροντας Συμεών ζητάει ἀπ’ αὐτό τήν ἀπόλυσιν τοῦ βίου. «Καί ταῦτα Συμεών μυσταγωγούμενος, ἐπέγνω τόν αὐτόν Θεόν φανέντα σαρκί· καί ὡς ζωήν ἠσπάζετο, καί χαίρων πρεσβυτικῶς ἀνεκραύγαζεν· Ἀπόλυσόν με· σέ γάρ κατεῖδον τήν ζωήν τῶν ἁπάντων». «Μοῦ πρόσφερες, Χριστέ μου, τήν ἀγαλλίαση τοῦ σχεδίου τῆς σωτηρίας· πάρε κοντά Σου τόν πιστό σου λάτρη, πού γέρασε στή σκιά περιμένοντας γιά νά γίνει ὁ νέος ἱεροκήρυκας τῆς χάριτός Σου. Τώρα, Δέσποτα, πάρε με, ὅπως μοῦ τό προεῖπες. Τώρα, πού σ’ ἔχω στά χέρια μου, τώρα, πού τά μάτια μου εἶδαν τό προαιώνιο φῶς, τώρα πού ἡ καρδιά μου σέ νιώθει Σωτήρα καί Λυτρωτή ὅλων τῶν ἀνθρώπων, τοῦ χριστωνύμου λαοῦ, ἀλλά καί ἐμοῦ προσωπικά».
  Ὁ μέν Συμεών, ἐπειδή ἦταν «δίκαιος καί εὐλαβής», ζητάει «νῦν ἀπολύεις, Δέσποτα». Ἐμένα ὅμως, μέ φοβίζει τό «νῦν», δέν θέλω τώρα! Γιατί τά μάτια μου εἶναι ἀκόμα κλειστά, ἡ καρδιά μου σφαλισμένη γερά καί δέν ἅπλωσα καί τά χέρια μου νά σέ δεχτῶ. Γι’ αὐτό, νήπιον Δέσποτα, σέ παρακαλῶ ἐγώ ὁ νήπιος, τότε, πρίν μέ πάρεις «Λάμπρυνόν μου τήν ψυχήν καί τό φῶς τό αἰσθητόν, ὅπως ἴδω καθαρῶς καί κηρύξω σε Θεόν». Ἄνοιξέ μου τά μάτια νά δῶ τό φῶς Σου, θέρμανε τήν καρδιά κι ἄνοιξε τήν ἀγκαλιά μου νά σέ δεχτῶ, καί ἔτσι, μέ Σένα στά χέρια μου νά παραδοθῶ στήν αἰώνια ἀγκαλιά Σου. Ἀμήν.

Ὁ νήπιος
Ἀπολύτρωσις 45 (1990) 21

  Γνώρισμα ζωῆς καί πλοῦτος ἀκριβός τοῦ ἀνθρώπου ἡ ἐλπίδα. Ἀνάσα τῆς ψυχῆς του ὄχι ἁπλῶς ἰσάξια, ἀλλά ἀναγκαιότερη ἀπό τοῦ σώματος τήν ἀνάσα. Τήν θαύμασαν ὅλοι ἀπό τά πανάρχαια χρόνια. Τήν ἀπεικόνισαν μέ χρώματα ἐξαίσια οἱ ζωγράφοι. Τῆς ἔπλεξαν ἐγκώμια καί ὕμνους οἱ ποιηταί. ἘμΒάθυναν στό νόημά της οἱ σοφοί. Μά καί τούς ἁπλούς ἀνθρώπους συγκίνησε ἡ παρουσία της. Τήν καμάρωσαν ὡς τήν πολυτιμότερη περιουσία τους ἐκεῖνοι πού αἰσθάνθηκαν νά τούς φουσκώνει τά στήθη τό χαρούμενο φτερούγισμά της κι ἔνιωσαν διπλᾶ ἔρημοι καί δυστυχισμένοι ἐκεῖνοι πού στερήθηκαν τή συντροφιά της.

 Πεθαίνει ἡ ζωή δίχως ἐλπίδα. Ἀδυνατεῖ νά πορευθεῖ ὁ κάθε στρατοκόπος τῆς γῆς χωρίς αὐτή τήν πολύτιμη βακτηρία. Κι ἦταν γι᾿ αὐτό ἕνα βάσιμο κουράγιο, ἕνα στέρεο στήριγμα γιά τόν ἄνθρωπο τό γεγονός ὅτι ἀπό τό ξεκίνημά της ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα, ὅλος ὁ κόσμος, ζοῦσε κι ἀναπτυσσόταν μέ τήν προσδοκία, ἀνάσαινε μέ τήν ἐλπίδα.

 Στό κύλισμα τῶν χρόνων αὐτή ἡ ἐλπίδα ἔγινε τό μέσο ἐπικοινωνίας καί συνεργασίας τῆς γῆς μέ τή χάρη τοῦ οὐρανοῦ. Ὄχι ρομαντικά, φιλοσοφικά ἤ ποιητικά καί ἀόριστα, ἀλλά συγκεκριμένα καί ἁπτά ἐπί αἰῶνες αἰώνων τό ἱστορικό γίγνεσθαι διαμορφώνεται στό πλαίσιο πού ὁρίζει καί ὑποδεικνύει ἡ προσδοκία. Εὐκρινέστερα ὁδηγητική ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ στήν πορεία τοῦ περιουσίου λαοῦ του, τοῦ Ἰσραήλ, στέλνει ἀλλεπάλληλα τά προφητικά μηνύματα, πού δυναμώνουν τήν προσδοκία τῶν ἐθνῶν καί μορφοποιοῦν τήν ἐλπίδα τοῦ Ἰσραήλ στό ἀναμενόμενο "σωτήριον τοῦ Θεοῦ".

  Ναί, ἡ ἐλπίδα πώς θά φανεῖ στήν ταλαίπωρη γῆ τό "σωτήριον τοῦ Θεοῦ" εἶναι τό ζείδωρο ὀξυγόνο μέσα στήν ἀποπνικτική ἀτμόσφαιρα τῆς ἄγνοιας, τῆς ἁμαρτίας καί τῆς φθορᾶς τοῦ προχριστιανικοῦ κόσμου. Αὐτό τό ὀξυγόνο ζωογονεῖ τήν ἑτοιμοθάνατη καρδιά τοῦ πρεσβύτη Συμεών, κρατᾶ ἀνοιχτά τά γέρικα μάτια του καί τά ἑτοιμάζει νά ἀντικρύσουν καί νά ἀναγνωρίσουν τήν Ἐλπίδα ἐνσαρκωμένη, τόν Λόγο πού ἔγινε σάρξ καί "ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν".
 Κοσμοϊστορική καί μοναδική ἐκείνη ἡ συνάντηση στό ναό τοῦ Σολομῶντος κι ἄς ἔμοιαζε ἐξωτερικά μέ μυριάδες ἄλλες. Ἡ Παναγία Μητέρα φέρνει στό ναό σαρανταήμερο βρέφος τό Παιδί πού συνέλαβε ἀσπόρως, κυοφόρησε ἀρρήτως, γέννησε καί γαλακτοτρόφησε ὑπερλόγως. Θά τό ἀφιερώσει στόν Θεό, ὅπως ὁρίζει ὁ νόμος. Κι ἐκεῖ τό θεῖο Παιδί ἀπό τή δική της ἀγκαλιά περνᾶ στήν ἀγκαλιά τοῦ δικαίου Συμεών, στοῦ ὁποίου τά στήθη πάλλει ἡ ἐλπίδα.
 Ὁ σεμνός γέροντας εἶναι ὁ μόνος ἄνθρωπος ὁ ὁποῖος ἐκείνη τήν ὥρα εἶχε συνείδηση ὅτι ἀντικρύζει καί κρατᾶ τόν "Χριστόν Κυρίου", τό φῶς τοῦ κόσμου, τήν ἐλπίδα καί δόξα τοῦ Ἰσραήλ. Αὐτό τό γνώρισμα ἀνάγει τή μορφή τοῦ πρεσβύτη σέ σύμβολο τῆς ἀνθρωπότητος καί προφητεία τῆς ἱστορίας της.
 Εἶναι ὁ λευκασμένος Συμεών ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ πεσμένου ἀνθρώπου, πού ἐναγώνια περίμενε τή λύτρωση, ἀλλά ἀναδεικνύεται καί τό σύμβολο τῆς βεβαίας ἐλπίδος γιά τή λύτρωση, πού ἐπί τέλους ἦλθε. Στό πρόσωπό του ἐκφράζονται ὅλες οἱ προφητεῖες τοῦ Ἰσραήλ, ἐνσαρκώνονται ὅλοι οἱ πόθοι τοῦ κόσμου καί συνάμα ἀπαντᾶ ἐκπληρωμένη ἡ ἐπαγγελία, πραγματοποιημένη ἡ ἐπιθυμία, χειροπιαστό καί ζωντανό τό "σωτήριον τοῦ Θεοῦ".
  Γοργοκτυπᾶ ἡ ἀκάματη καρδιά του, καθώς ἐμπνευσμένη ἀπό τό Πνεῦμα τό ἅγιο διακρίνει ὅτι ὁ Υἱός τῆς Παρθένου θά εἶναι τό "σημεῖον ἀντιλεγόμενον", πού "κεῖται εἰς πτῶσιν καί ἀνάστασιν πολλῶν". Καί ἤδη ὁ ἴδιος ὁ πρεσβύτης ζῆ τήν "ἀνάσταση". Κάτοχος τῆς ζωντανῆς Ἐλπίδος ἱκετεύει εἰρηνικά· "Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν σου, Δέσποτα". Τώρα, Κύριε, πού μ᾿ ἀξίωσες νά δῶ καί νά κρατήσω στά χέρια μου "τό σωτήριόν σου", τώρα πού μοῦ χάρισες τή σωτηρία, ἄς τελειώσει ἡ ἐπίγεια ζωή μου. Ἔχει ἐκπληρώσει πλέον τόν προορισμό της.
  Ἡ γεροντική ἀγκαλιά τοῦ Συμεών, πού κλείνει μέσα της τήν ἐνσαρκωμένη Ἐλπίδα γίνεται ἐπίσης ὁ τύπος ὁ προφητικός, πού προλέγει ἄφωνα καί προδιαγράφει ἀλάνθαστα τό μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος. Σέ κάθε ἐποχή ἡ ἀνθρωπότητα ἔρχεται ἀντιμέτωπη μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό. Ζυγίζεται καί μετριέται ἀπό τή θέση της ἀπέναντί του καί ἤ ἐκτινάσσεται στά ὕψη τῆς πίστεως, ὅπου ἡ ἐλπίδα καί ἡ αἰώνια χαρά, ἤ κατακρημνίζεται στά βάραθρα τῆς ἀπιστίας, μέ ἀναπόφευκτο ἐπακόλουθο τήν ἀπελπισία.
  Καί σήμερα, ὅπως σέ κάθε ἐποχή, ἐπίκαιρος ὁ προφητικός λόγος καί ἡ μορφή τοῦ ἁγίου Συμεών. Ὁ σημερινός κόσμος, ἄν καί ἔφθασε ἤδη στό κατώφλι τοῦ 21ου αἰώνα τῆς μετά Χριστόν ζωῆς του, ἔχει ἔντονα τά σημάδια τῆς ὁμοιότητος μέ τόν προχριστιανικό κόσμο. Γηρασμένος ἐπικίνδυνα ἀπό τήν ἁμαρτία ἔχει χάσει τόν προσανατολισμό του. Παραπαίει στήν ἀβεβαιότητα, συνθλίβεται ἀπό τό ἄγχος κι ἀπεγνωσμένα κραυγάζει· "ζητεῖται ἐλπίς". Σ᾿ αὐτόν τόν κόσμο ὁ γέροντας Συμεών δίνει τήν ἀπάντηση, μία ἀπάντηση αὐθεντική, κατοχυρωμένη ἀπό τήν ἱστορία καί ἐπιβεβαιωμένη ἀπό τήν πραγματικότητα: Ὑπάρχει ἐλπίς! Εἶναι ὁ Χριστός!
  Ἄν ὁ κόσμος θελήσει νά ἐναγκαλισθεῖ καί ἐνστερνισθεῖ τόν Χριστό, θά ρεύσει ἡ ζωή στίς φλέβες του, θά θρονιασθεῖ ἡ ἐλπίδα στήν καρδιά του. Διότι ὁ Χριστός εἶναι ἡ Ζωή καί ἡ Ἐλπίδα. Ἄν ἐπιστρέψει στόν Χριστό ὁ κόσμος μας, δέν θά πεθάνει. Κι ἄς βρίσκεται -ὅπως τό βεβαιώνουν εἰδικοί καί μή- ἐγγύς ἀφανισμοῦ. Θά ζήσει. Ὄχι διότι θά ἐκλείψει τό φαινόμενο τοῦ θανάτου, ἀλλά διότι θά γίνει ὁ ἄνθρωπος κοινωνός στήν ἀληθινή, στήν αἰώνια Ζωή, στή βεβαία Ἐλπίδα.
  Μία ὑπαπαντή χρειάζεται σήμερα ἡ ἀνθρωπότητα καί ἡ καρδιά μας. Νά ὑπαντήσει τόν Χριστό, πού τόν ἐναποθέτει ἡ Ἐκκλησία ὄχι στήν ἀγκαλιά μά μές στήν ἴδια τήν καρδιά μας. Νά τόν δεχθεῖ καί νά τόν κρατήσει. Θά ᾿χει τότε δική της χειροπιαστή τήν Ἐλπίδα.

Στέργιος Ν. Σάκκος

Ἀπολύτρωσις 52 (1997) 28-29