Γιατί παρευρέθηκαν οἱ ἄγγελοι διδάσκοντας τούς μαθητές ὅτι ἀνέβηκε στόν οὐρανό ὁ Κύριος; Γιά τούς ἑξῆς δύο λόγους:
Πρῶτον, διότι πάντοτε πονοῦσαν οἱ μαθητές γιά τήν ἀναχώρηση τοῦ Χριστοῦ. Ἄν δέν μποροῦμε νά ὑποφέρουμε τόν πόνο ὅταν χωριζόμαστε ἀπό φίλους καί συγγενεῖς, πῶς οἱ μαθητές βλέποντας νά χωρίζεται ἀπό αὐτούς ὁ Σωτήρας, ὁ διδάσκαλος, ὁ κηδεμόνας, ὁ φιλάνθρωπος, ὁ ἥμερος, ὁ ἀγαθός, πῶς νά μήν πονοῦσαν; Πῶς νά μήν ἔνιωθαν ὀδύνη; Γι᾿ αὐτό παρουσιάσθηκε ὁ ἄγγελος γιά νά παρηγορήσει τή λύπη τῆς ἀνόδου μέ τήν ἐπάνοδο… Πονέσατε, λέει πού ἀναλήφθηκε; Μήν πονᾶτε πιά, διότι θά ξαναέρθει…
   Ὁ δεύτερος λόγος τῆς παρουσίας τῶν ἀγγέλων, δέν εἶναι λιγώτερο σοβαρός· τόν ἐκφράζει ὁ ἄγγελος προσθέτοντας· «ὁ ἀναληφθείς». Ποιός λοιπόν εἶναι αὐτός ὁ λόγος; Ὁ Ἰησοῦς ἀναλαμβανόταν στόν οὐρανό. Ἦταν μεγάλο τό διάστημα καί δέν ἔφτανε ἡ δύναμη τῆς δικῆς μας ὁράσεως νά δεῖ τό σῶμα πού ἀναλαμβανόταν μέχρι τόν οὐρανό, ἀλλά ὅπως ὅταν ἕνα πτηνό πού πετᾶ ψηλά ὅσο ἀνεβαίνει στά ὕψη τόσο περισσότερο χάνεται ἀπό τά μάτια μας, ἔτσι καί τό σῶμα ἐκεῖνο ὅσο ἀνέβαινε ψηλά τόσο περισσότερο κρυβόταν καί δέν μποροῦσαν τά ἀδύναμα μάτια νά τό παρακολουθήσουν, διότι ἦταν μεγάλο τό διάστημα. Γι᾿ αὐτό παρευρέθηκαν οἱ ἄγγελοι, διδάσκοντας τήν ἄνοδο στόν οὐρανό, γιά νά μή νομίσουν ὅτι ἀνέβηκε ὅπως ὁ Ἠλίας πού φαινόταν ὅτι ἀνεβαίνει πρός τόν οὐρανό, ἀλλά ὅτι ἀνέβηκε πραγματικά στόν οὐρανό. Γι᾿ αὐτό λέει· «Αὐτός πού ἀναλήφθηκε ἀπό σᾶς στόν οὐρανό». Καί δέν τό πρόσθεσε αὐτό ἔτσι χωρίς λόγο. Ὁ μέν Ἠλίας, λοιπόν, φάνηκε ὅτι ἀναλήφθηκε στόν οὐρανό, διότι ἦταν δοῦλος, ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς ἀναλήφθηκε ὄντως στόν οὐρανό, διότι ἦταν Κύριος· ἐκεῖνος μέ πύρινο ἅρμα, αὐτός μέ νεφέλη. Ὅταν ἔπρεπε νά κληθεῖ ὁ δοῦλος ἐστάλη ἅρμα, ὅταν ὁ Υἱός, θρόνος βασιλικός κι ὄχι ἁπλῶς βασιλικός θρόνος, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ πατρικός, διότι γιά τόν Πατέρα λέγει ὁ Ἠσαΐας· «Ἰδού Κύριος κάθηται ἐπί νεφέλης κούφης». Ἐπειδή, λοιπόν, ὁ Πατέρας κάθεται πάνω σέ νεφέλη γι᾿ αὐτό καί στόν Υἱό τή νεφέλη ἔστειλε. Καί ὁ μέν Ἠλίας ὅταν ἀνέβαινε ἔρριξε τή «μηλωτή» πάνω στόν Ἐλισσαῖο, ἐνῶ ὁ Ἰησοῦς, ὅταν ἀνέβηκε, ἄφησε στούς μαθητές χαρίσματα πού δέν κάνουν ἕναν προφήτη, ἀλλά μύριους Ἐλισσαίους, καί μάλιστα πολύ πιό μεγάλους καί πιό λαμπρούς ἀπό ἐκεῖνον. Μπρός, λοιπόν, ἀγαπητοί, ἄς ρίξουμε τό βλέμμα μας σ᾿ ἐκείνη τήν ἐπάνοδο.

Ἰω. Χρυσοστόμου
Εἰς τήν ἀνάληψιν τοῦ Κυρίου ἡμῶν, PG 50,450

  Κανένα ἄλλο γεγονός δέν ἀποδίδει τόσο ἐκφραστικά, ζωηρά καί περίλαμπρα τό μεγαλεῖο καί τήν δόξα τοῦ λυτρωμένου ἀνθρώπου, ὅσο τό γεγονός τῆς ᾿Αναλήψεως τοῦ Κυρίου. ῾Ο ᾿Ιησοῦς Χριστός ἀνέβηκε στόν οὐρανό ὡς Θεάνθρωπος καί στό πρόσωπό του ἀνέβηκε μαζί του ἡ ἀνθρώπινη φύση!

 ᾿Αλλά, γιά νά κατακτήσουμε αὐτήν τήν οὐράνια καί θεϊκή τιμή, ἀπαιτεῖται νά εἴμαστε μέλη τοῦ ἀνειλημμένου σώματος τοῦ Χριστοῦ, χριστιανοί γνήσιοι. Δέν εἶναι ἀλλιῶς εὔκολο νά πιστέψεις στήν ᾿Ανάληψη. Χρειάζεται πρῶτα νά μαθητεύσεις στόν ᾿Ιησοῦ καί στό Εὐαγγέλιό του, νά ξεπεράσεις τήν ἀντίρρηση καί τήν ἀποδοκιμασία τοῦ κόσμου, νά σταθεῖς στό πραιτώριο, νά ἀνεβεῖς στόν σταυρό, γιά νά φθάσεις στήν ἀνάσταση κι ἀπό ἐκεῖ νά πορευθεῖς στήν δόξα τῆς ἀναλήψεως. Μέ ἄλλα λόγια, γιά νά γίνει ἡ ᾿Ανάληψη τοῦ Χριστοῦ προσωπικά δική μας, πρέπει ἐμεῖς οἱ ἴδιοι πρῶτα νά ἀναληφθοῦμε ἀπό τά φθαρτά καί γήινα. Νά ἀποδεσμευθοῦμε ἀπό τόν «ὄγκον» (῾Εβ 12,1) τοῦ ἐγωισμοῦ καί τῆς αὐταρέσκειας· νά ἀπαλλαγοῦμε ἀπό τά πάθη καί τίς ἁμαρτίες μας· νά ἀφήσουμε τόν κόσμο καί τήν νοοτροπία του καί νά στραφοῦμε στόν Σωτήρα Κύριό μας ᾿Ιησοῦ Χριστό, πού τόν ξεπροβοδίσαμε στούς οὐρανούς, ἀπ’ ὅπου καί τόν περιμένουμε νά ξανάρθει.
 Αὐτό δέν σημαίνει ὅτι ἀπορρίπτουμε τήν παροῦσα ζωή· ἀντίθετα, τήν κερδίζουμε γιά τήν αἰωνιότητα, τήν ἀξιοποιοῦμε καί τήν χαιρόμαστε χωρίς τήν πίκρα τῆς ἁμαρτίας, χωρίς τόν φόβο τοῦ θανάτου. Καί πρό πάντων δέν σημαίνει ὅτι πιστεύουμε σέ μία οὐτοπία· οἱ οὐρανοί γιά μᾶς δέν εἶναι χῶρος παραμυθένιος. Εἶναι ἡ διάσταση τοῦ πνεύματος, μέσα στήν ὁποία ζοῦμε ἀπό τώρα, ἀπό τήν στιγμή πού τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ πέφτει πάνω μας καί μᾶς καθαρίζει μυστηριακά μέ τήν μετάνοια καί τήν θεία Κοινωνία. Οἱ οὐρανοί εἶναι ἕνας τρόπος ζωῆς, ἡ ζωή τῶν λυτρωμένων.