25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα ἔρχομαι, συλλογισμένος ἐπισκέπτης, στά γενέθλιά Σου, Κύριε. Ἔρχομαι ἀπό τότε, πού μικρό παιδί μ’ ἔφερνε ἀπ’ τό χεράκι ἡ μαμά, νά προσκυνήσω τή φάτνη τοῦ μικροῦ Χριστοῦ. Μέσα ἀπ’ τά πολύχρωμα δῶρα καί τά φανταχτερά λαμπιόνια, ἡ παιδική μου καρδιά ἀνεκάλυπτε τή φτωχή σπηλιά κι ἐρχόταν μέ χαριτωμένη ἁπλότητα ν’ ἀποθέσει στή γιορτή Σου τό δῶρο της: ἕνα χριστουγεννιάτικο τραγουδάκι στήν ἀρχή, κάποια καλή πράξη, ἡ πρώτη παιδική ἐξομολόγηση, ἡ πρώτη συνειδητή Θ. Κοινωνία ἀργότερα. Καί μέσα στήν ἁπλοϊκή της διάθεση, ὅλα φαίνονταν φυσικά, ἁπλά, φωτεινά καί ὄμορφα.
 Ὅμως, σιγά-σιγά ἡ διάθεση ἄλλαξε. Καί ἡ γέννησή Σου δέν ἦταν πιά κάτι ἁπλό γιά μένα. Ἐρχόταν νά ταράξει τή φυσική τάξη τῶν πραγμάτων γύρω μου καί τήν ὑποκειμενική αἰτιότητα τῆς λογικῆς μέσα μου. Ἡ σιωπηλή ἀποδοχή τοῦ θαύματος δέν ἱκανοποιοῦσε πιά τήν ταραγμένη μου ὕπαρξη, καί στεκόμουν ἀπέναντι στή γέννησή Σου μέ πνεῦμα δύσπιστο καί κριτικό. Ἔφερνα μπροστά στή φάτνη σου ὅλη τήν ἀνθρώπινη λογική καί σοφία, γιά νά Σέ καταλάβω καί νά Σ΄ ἑρμηνεύσω, κι ὅλη τήν ἀνθρώπινη γνώση καί ἠθική, γιά νά μπορέσω νά Σέ δεχτῶ. Καί χανόμουν μέσα σ’ ἕνα πλῆθος ἀμφισβητήσεων καί διαλογισμῶν. Κι Ἐσύ ὅλο ἀπομακρυνόσουν, Κύριε, κι ἐγώ ὅλο προσπαθοῦσα μέσα ἀπ΄ τήν ἀνθρώπινη διάνοια, γεμάτος ἀγωνία, νά Σέ φτάσω, νά Σέ φτάσω, νά Σέ φτάσω, Κύριε… ὥσπου ἔφτασα στά ὅρια τῆς ἀνθρώπινης φύσεώς μου, καί κουρασμένος κι ἀπογοητευμένος τώρα πιά, παραδέρνω μέσα σ΄ ἕνα ἀδιέξοδο παραλογισμοῦ καί ἀπελπισίας.
 25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ. Καί φέτος τέτοια μέρα ἔρχομαι, ἕνας κουρασμένος ἄνθρωπος στά γενέθλιά Σου, Κύριε. Ἔρχομαι μόνος, χωρίς δῶρα, μέ τήν ψυχή γυμνή ἀπ΄ τ΄ ἀνθρώπινα, χωρίς γνώση, χωρίς σοφία, χωρίς ἀρετή, χωρίς ἀξιοπρέπεια. Ἔξω ἀπό τήν πόρτα τῆς φάτνης Σου ἀφήνω -ὄχι δίχως πόνο-ὅλη τήν πολύτιμη περιουσία μου· τή μόρφωσή μου, τήν κουλτούρα μου, τήν ἠθική μου, τήν οἰκογενειακή μου ἀγωγή, ὅλο τόν μόχθο τῆς ζωῆς μου. Μιᾶς ζωῆς, πού μάταια περιπλανήθηκε στά σταυροδρόμια τοῦ κόσμου καί ἀστόχαστα δαπανήθηκε σ΄ἕνα σωρό ξένες ἀπό μένα σκοπιμότητες.
 Κι ἔρχομαι, Κύριε, μέ ὅ,τι μοῦ ἀπέμεινε, ἀποκλειστικά δικό μου, στή μέχρι τώρα πολιτεία μου. Τήν ἀθλιότητά μου. Τήν ἀποθέτω μπροστά στή φάτνη Σου. Καί Σέ παρακαλῶ νά τή δεχτεῖς. Καί μαζί Σοῦ προσφέρω καί τή ζωή μου. Μιά ζωή τόσο μικρή καί τόσο εὔθραυστη, ἀλλά τόσο πολύτιμη κοντά Σου. Καί Σέ παρακαλῶ ν΄ ἀναγεννήσεις τή ζωή μου, Κύριε. Στά δικά Σου γενέθλια θέλω νά γιορτάζω καί τά γενέθλια τῆς δικῆς μου ψυχῆς. Ζητῶ μιά θέση δίπλα στή φάτνη Σου, ἀνάμεσα σέ ὅλους τούς δικούς Σου, βοσκούς καί μάγους, πού Σέ προσκυνοῦν. Σήμερα πού ἐσύ πολιτογραφεῖσαι στή γῆ, ἐγώ ζητῶ νά πολιτογραφηθῶ στόν οὐρανό. Γιατί σήμερα, νιώθω νά γεννιέμαι μέσα στήν Ἐκκλησία ἀπό Σένα, Κύριε, καί ἀποδέχομαι τή σχέση τῆς πατρότητας μέ τήν ὑποταγή μου στό θέλημά Σου.

 25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα θά ἔρχομαι ταπεινός προσκυνητής στά γενέθλιά Σου, Κύριε. Θά ἔρχομαι ὅπως τότε, σάν μικρό παιδί, νά προσκυνήσω τή φάτνη τοῦ μεγάλου Θεοῦ. Μέσα ἀπ΄ τίς ὀρθολογιστικές σκέψεις καί τίς πομπώδεις ἀμφισβητήσεις, ἡ νεανική μου ψυχή θ΄ ἀνακαλύπτει τήν περιφρονημένη ἀπ΄ τούς ἀνθρώπους φάτνη, καί θά ΄ρχεται γεμάτη δέος μυστικό, γιά προσευχή καί δοξολογία.
 25 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ. Στά γενέθλιά Σου, Κύριε, Σοῦ προσφέρω τά δῶρα μου· ἀθλιότητα καί ἀδυναμία.
Στά γενέλια τῆς ψυχῆς μου, Κύριε, ἱκετεύω τή δική Σου Δωρεά· Ἔλεος καί Χάρη.
 

Νίκη Ραφαηλίδου