Εἶναι δεδομένο ὅτι γιά ὅλους τούς λαούς, πού θέλουν νά διατηρήσουν τήν ἱστορική τους συνέχεια καί μνήμη, ἡ γλώσσα ἀποτελεῖ στοιχεῖο τῆς ἐθνικῆς ταυτότητάς τους. ῾Ωστόσο, ἡ ἑλληνική γλώσσα μέ τήν ἀδιάκοπη δημιουργική πορεία της ἀλλά καί τήν ἐκφραστική της ἀρτιότητα ἀνήκει στήν κατηγορία τῶν ἐντελῶς προνομιούχων γλωσσῶν τῆς οἰκουμένης, γιά νά μήν ποῦμε ὅτι ἴσως εἶναι καί μοναδική. Τήν ἀλήθεια αὐτή τήν ἀποδίδει μέ τή δική του ποιητική συλλογιστική ὁ ᾿Οδυσσέας ᾿Ελύτης·

    «Εἶμαι ἄλλης γλώσσας, δυστυχῶς,
    καί ῾Ηλίου
    τοῦ Κρυπτοῦ, ὥστε
    οἱ ὄχι ἐνήμεροι τῶν οὐρανίων
    νά μ᾿ ἀγνοοῦν.
    Δυσδιάκριτος
    καθώς ἄγγελος ἐπί τάφου σαλπίζω...
    ... Αὐτά στή γλώσσα τή δική μου
    καί ἄλλοι ἄλλα σ᾿ ἄλλες».
               («Ρῆμα τό Σκοτεινόν»)

    ῾Υπογραμμίζω τό στίχο «οἱ ὄχι ἐνήμεροι τῶν οὐρανίων», πού ἀναφέρεται στούς ξένους, στούς ἄλλους, πού λένε ἄλλα σ᾿ ἄλλες γλῶσσες. ῾Ο νομπελίστας ποιητής μας στούς λίγους αὐτούς στίχους δένει ἁρμονικά τή γλώσσα καί τήν πίστη, τά δυό ὑπαρκτικά γνωρίσματα τῆς ταυτότητάς μας.
    Στό σημεῖο αὐτό εἶναι χρήσιμη, νομίζω, μιά σύντομη ἀναδρομή στήν ἱστορική παρουσία τῆς γλώσσας μας. Μέ τόν λεγόμενο β' ἀποικισμό, δηλ. ἀπό τά μέσα τοῦ 8ου ὥς τόν 6ο αἰώνα π.Χ., ἡ ἑλληνική γλώσσα ἁπλώθηκε σ᾿ ὅλη τή λεκάνη τῆς Μεσογείου καί βορειότερα στίς ἀκτές τῆς Μαύρης Θάλασσας. Μασσαλία, νότια ᾿Ιταλία, Σικελία, βόρεια ᾿Αφρική, Μικρά ᾿Ασία, Πόντος, ἀνατολικά παράλια τῆς Κολχίδας, στάθηκαν κοιτίδες προαιώνιες ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Σημαντικό ὅμως εἶναι καί τό γεγονός ὅτι ἀργότερα καί κατά διάφορους καιρούς καί περιστάσεις ἡ γλώσσα αὐτή χρησίμευσε ὡς ὄργανο γιά τό ἐμπόριο καί τή διοίκηση καί σέ γεωγραφικούς χώρους, ὅπου δέν μιλήθηκε ἀπό τά πλατιά στρώματα τῶν γηγενῶν πληθυσμῶν. Στά ἑλληνιστικά χρόνια π.χ., μέ τήν ἐκπολιτιστική ἐκστρατεία τοῦ Μ. ᾿Αλεξάνδρου, ἔπαιξε τό ρόλο τοῦτο σέ μιά τεράστια ἔκταση, πού ἀνατολικά ἔφτασε ὥς τόν ᾿Ινδό ποταμό. Πρόκειται γιά τή μεγάλη ἐκείνη πνευματική κατάκτηση πού ἐξυμνεῖ ὁ Καβάφης·

    «Καί τήν κοινήν ἑλληνική λαλιά
    ὥς μέσα στή Βακτριανή τήν πήγαμεν,
    ὥς τούς ᾿Ινδούς».

    Στά ἴδια ἐκεῖνα χρόνια, καθώς καί στή ρωμαϊκή περίοδο, ἡ ἑλληνική γλώσσα εἶχε εἰσδύσει στή Συρία, στήν ᾿Ιορδανία, στήν Αἴγυπτο, στήν Παλαιστίνη. ῞Οσο γιά τή βυζαντινή περίοδο μέσῳ τῆς ᾿Εκκλησίας ἔθρεψε πολιτιστικά σχεδόν ὅλες τίς σλαβόφωνες περιοχές τῆς βόρειας Βαλκανικῆς κι ἀκόμη παραπέρα.
     Στούς σημερινούς δίσεκτους καιρούς ἔχουμε δύο ὄψεις· ᾿Ασφαλῶς, ἡ ἑλληνική κοινότητα -ἑπομένως καί ἡ ἑλληνική γλώσσα- στήν Κωνσταντινούπολη, στήν ῎Ιμβρο καί στήν Τένεδο, στήν ᾿Αλεξάνδρεια καί στό Κάιρο, στήν ᾿Οδησσό καί ἐν μέρει στή Ρουμανία συρρικνώθηκε φοβερά, ἄν καί ἡ ἱστορία μακροχρόνια ἔχει πολλά γυρίσματα. ῾Ωστόσο, ὑπάρχει ἀκμαῖος ἑλληνισμός πού διατηρεῖ τή γλώσσα του στίς ῾Ηνωμένες Πολιτεῖες, στόν Καναδά, στήν Αὐστραλία, στή Μ. Βρετανία, μέ τήν κυπριακή προπαντός κοινότητα, στήν πρώην Σοβιετική ῞Ενωση μέ τούς ῾Ελληνοποντίους, στήν ᾿Αλβανία καί μέ τούς Βορειοηπειρῶτες ἀλλά καί μέ τούς Βλάχους καί τούς ᾿Αλβανούς πού μαθαίνουν ἤδη ἑλληνικά, στά Σκόπια μέ τήν πνιγμένη φωνή. Θά συμπληρώσω ὅτι σ᾿ ὅλα τά λιμάνια τοῦ πλανήτη μας, ἐκτός ἀπό τίς ἀναρίθμητες μικρές κοινότητες, ἀκούγεται ἡ ἑλληνική λαλιά μέ τά πλοῖα τῆς ἐμπορικῆς ναυτιλίας μας πού προσορμίζονται παντοῦ, συνεχῶς. Αἰσιόδοξα, βέβαια, σημάδια πού δείχνουν τήν ἀντοχή τῆς γλώσσας μας, ἀλλά ὁπωσδήποτε δέν συγκρίνονται μέ τό ἔνδοξο παρελθόν. ῎Αρα χρειάζεται ἀκλόνητη ἐμμονή καί προπαντός πολλή καί συστηματική δουλειά.

Ἰ. Ἀ. Νικκολαΐδης

  ῾Ο ὅρος ταυτότητα τούς τελευταίους καιρούς λέγεται καί γράφεται συχνά. Συνήθως συνοδεύεται καί ἀπό ἕνα ἐπιθετικό προσδιορισμό· ἐθνική ταυτότητα. Εἶναι μιά ἔννοια κυριολεκτικά ὑπαρκτική, γι᾿ αὐτό καί φορτισμένη μέ ἔντονο συναισθηματισμό. ῎Ας ἐγκύψουμε στή λέξη σύμφωνα καί μέ τήν ἀρχαία σοφία, ἡ ὁποία καθόρισε ὅτι «᾿Αρχή παιδεύσεως ἡ τῶν ὀνομάτων ἐπίσκεψις». (Ρήση τοῦ κυνικοῦ φιλοσόφου ᾿Αντισθένη πού τήν διασώζει ὁ ᾿Επίκτητος).
    Ταυτότης λοιπόν σημαίνει, κατά τά πιό ἔγκυρα λεξικά, «τό εἶναί τι ταὐτόν», δηλ. κάτι νά εἶναι ἀκριβῶς τό ἴδιο μέ κάτι ἄλλο, ἤ ἐμβαθύνοντας περισσότερο, νά εἶναι τό ἴδιο μέ τόν ἑαυτό του. ῾Η σημασία αὐτή ἀποτελεῖ μιά πρώτη λεξικογραφική προσέγγιση.
    Περνώντας τώρα στήν περιοχή τῆς ψυχολογίας καί τῆς κοινωνιολογίας παρατηροῦμε τά ἑξῆς· Ταυτότης ἐδῶ σημαίνει «τό σύνολον τῶν χαρακτηριστικῶν, τά ὁποῖα διακρίνουν ἕν ἄτομον ἀπό ἄλλο, τό νά εἶναι αὐτός ὅστις λέγει ὅτι εἶναι». ῎Αν ἀντικαταστήσουμε τόν ὅρο ἄτομο μέ τόν ὅρο ἔθνος, θά βροῦμε τί εἶναι ἐθνική ταυτότητα. Δηλαδή ἐθνική ταυτότητα εἶναι τό σύνολο τῶν χαρακτηριστικῶν πού ξεχωρίζουν ἕνα ἔθνος ἀπό ἕνα ἄλλο ἐξασφαλίζοντας τήν ἱστορική του συνέχεια μέ τρόπο αὐθεντικό.
    ῞Υστερα ἀπό τά εἰσαγωγικά αὐτά, ἄς δοῦμε τά χαρακτηριστικά τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας τῶν ῾Ελλήνων. Γιά νά τά προσδιορίσουμε δέν θά καταφύγουμε βέβαια στή λογική τοῦ DΝΑ, τῶν χρωματοσωμάτων καί τῶν γονιδίων, κατά τήν χονδροειδῆ τακτική τοῦ Φαλμεράιερ, πού ἀναζητοῦσε γνησιότητα φυλῆς καί αἵματος. ῾Ωστόσο κάποια δεδομένα τῆς σύγχρονης βιολογίας μποροῦν ἴσως νά μᾶς βοηθήσουν ἔμμεσα. «Τά γονίδια» γράφει ὁ ὁμότιμος καθηγητής τοῦ Γεωπονικοῦ Πανεπιστημίου ᾿Αθηνῶν Χ. Γιαμβριᾶς, «εἶναι τό πιό σπουδαῖο βιολογικό μόριο, διότι περιέχουν τίς γενετικές πληροφορίες τοῦ κάθε ζωικοῦ ἤ φυτικοῦ ὀργανισμοῦ... ᾿Επειδή κάθε κύτταρο ἔχει τά χρωματοσώματα ἀνά ζεύγη, κάθε ὀργανισμός ἔχει δύο γονίδια γιά κάθε κληρονομική ἰδιότητα». («᾿Ακτίνες» τεῦχος 598, σελ. 35).
     Μεταφέροντας αὐτή τή θεμελιώδη βιολογική ἀρχή στόν πνευματικό καί πολιτιστικό χῶρο, θά ἐπισημάνω ὅτι κατ᾿ ἀναλογία δύο εἶναι τά κύρια χαρακτηριστικά «γονίδια» -τά στοιχεῖα- τῆς ἐθνικῆς ταυτότητας τῶν ῾Ελλήνων, πού ἐγγυῶνται σταθερή τήν ὕπαρξή τους μέσα στό μεταβαλλόμενο ἱστορικό γίγνεσθαι· ῾Η ὀρθοδοξία καί ἡ γλώσσα.
    Στή μελέτη ὅμως αὐτή θά γίνει λόγος μόνο γιά τό ἕνα σκέλος τοῦ ζεύγους, γιά τή γλώσσα, πού ἐμπίπτει στόν κύκλο τῶν ἐπιστημονικῶν καί λογοτεχνικῶν ἐνδιαφερόντων τοῦ γράφοντος καί ἀποτελεῖ τόν μόνιμο καημό του, μιά ἀκοίμητη, θά ἔλεγα, ἀγωνία.
    «Μήγαρις ἔχω ἄλλο στό νοῦ μου πάρεξ ἐλευθερία καί γλώσσα;», εἶχε γράψει ὁ ἐθνικός μας ποιητής, ὁ Διονύσιος Σολωμός, θέλοντας νά διδάξει ὅτι ἡ ἐθνική ἐλευθερία συνάπτεται μέ τήν ἑλληνική γλώσσα. ῞Υστερα ἀπό 150 χρόνια ἕνας ἄλλος διακεκριμένος ποιητής μας, ὁ ᾿Οδυσσέας ᾿Ελύτης, ἐπανέλαβε μέ τόν δικό του τρόπο τήν ἴδια θέση ὑπογραμμίζοντας ὅτι ἡ ἱστορική συνέχεια τοῦ ῎Εθνους καί ἡ γλώσσα του συμπορεύονται· «Μονάχη ἔγνοια ἡ γλώσσα μου στίς ἀμμουδιές τοῦ ῾Ομήρου». Συνεπῶς δυό κορυφαῖοι δημιουργοί ἔδωσαν τό στίγμα τους γιά τήν ἀναγνώριση τῆς πνευματικῆς ἐθνικῆς τους ταυτότητας.
    ῾Η ἑλληνική γλώσσα πράγματι ἀποτελεῖ τό ἕνα ἀπό τά δύο θεμελιώδη στοιχεῖα τῆς ἐθνικῆς μας ταυτότητας. Μία περιουσία κυριολεκτικά ἀναπαλλοτρίωτη. Παρά τίς ἐθνικές περιπέτειες καί τίς ἀναπόφευκτες ξένες ἐπιδράσεις κράτησε ἀναλλοίωτα μές στούς αἰῶνες τά βασικά χαρακτηριστικά της· πλούσια, πλαστική, μουσική, ἀκριβόλογη. ῾Ο λεξιλογικός της θησαυρός εἶναι ἕνα ὀρυχεῖο ἀνεξάντλητο. Λίγο νά ξύσει κανένας τήν παγκόσμια ὁρολογία τῆς ἐπιστήμης, τῆς φιλοσοφίας, τῆς τέχνης, τῆς τεχνικῆς, θ᾿ ἀνακαλύψει κάτω ἀπό τήν ἐπιφάνεια ἕνα ἀπίθανα μεγάλο ἀριθμό ἑλληνικῶν λέξεων. Χώρια τά ἀθάνατα ἀριστουργήματα πού ἔχουν γραφεῖ σ᾿ αὐτήν κατά τίς διάφορες περιόδους τῆς μακραίωνης ἐθνικῆς ζωῆς καί ἐκφράζουν μέ πληρότητα τήν ψυχή τοῦ λαοῦ μας. ῾Ελληνική γλώσσα λοιπόν καί γραμματεία. ᾿Απ᾿ αὐτά ἐμπνέεται ὁ Νικηφόρος Βρεττάκος ὅταν γράφει· «Οὐχ ἑάλω ἡ ρίζα, οὐχ ἑάλω τό φῶς». Μέ τίς λέξεις ρίζα καί φῶς ὑπονοεῖ ὁ ποιητής τή διαχρονική ἑλληνική παράδοση καί παιδεία. Τά μεγάλα ὅμως αὐτά πνευματικά μεγέθη εἶναι συνυφασμένα μέ τή γλώσσα, πού ὅσο καλλιεργεῖται καί διατηρεῖται κατά τό δυνατόν ἀδιάφθορη, τόσο καί ἡ ἐθνική ταυτότητα παραμένει ἀνόθευτη.

Ἰ. Ἀ. Νικολαΐδης

῎Ερευνα τοῦ Πανεπιστημίου Δυτικῆς Μακεδονίας (κατά τή σχολική χρονιά 2008-09) σέ μαθητές δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης τῆς Κοζάνης (Γυμνάσιο, Λύκειο, ΕΠΑΛ) καί καθηγητές φιλολόγους, καταδεικνύει ὅτι ἡ διαδεδομένη χρήση τῶν greeklish (= ἀνάμειξη ἑλληνικῶν καί ἀγγλικῶν λέξεων) ξεκινᾶ ἀπό τό Δημοτικό καί ὁδηγεῖ στήν αὔξηση τῶν ὀρθογραφικῶν λαθῶν στά γραπτά τοῦ σχολείου. Οἱ μαθητές παραλείπουν τόν τονισμό, τά σημεῖα στίξης, χρησιμοποιοῦν ἀγγλικά σημεῖα στίξης, συνδυάζουν ἑλληνικά καί λατινικά γράμματα στήν ἴδια λέξη, κάνουν ὀρθογραφικά λάθη (π.χ. ο ἀντί γιά ω), φωνητικά λάθη (κυρίως στούς φθόγγους π.χ. κσ ἀντί γιά ξ), καθώς, ἐπίσης, σύντμηση λέξεων (π.χ. tespa ἀντί τέλος πάντων, tpt ἀντί γιά τίποτα, dld ἀντί γιά δηλαδή κ.ἄ.).

Οἱ φιλόλογοι δήλωσαν ὅτι συνάντησαν λέξεις γραμμένες σέ greeklish στά γραπτά τοῦ σχολείου σέ ποσοστό 64,3%. Παρατήρησαν ἀκόμη καί μή ἀναμενόμενα λάθη, ὅπως ἀλλαγή χρόνου ἤ προσώπου στά ρήματα, ἀλλαγή πτώσης στά οὐσιαστικά, ἀντικατάσταση λέξης μέ ἄλλη, μέ ἐντελῶς διαφορετική σημασία.

Σύμφωνα μέ τήν ἔρευνα οἱ μαθητές πού παραδέχτηκαν ὅτι τά χρησιμοποιοῦν ἀγγίζουν στό Γυμνάσιο τό 67,8%, στό ΕΠΑΛ τό 70,2% καί στό ΓΕΛ 88,5%. ᾿Απ᾿ αὐτούς περισσότεροι ἀπό τό 63% τά χρησιμοποιοῦν καθημερινά ἤ πολλές φορές τή μέρα.

Οἱ μαθητές δήλωσαν ἀκόμη πώς πέρα ἀπό τά ἠλεκτρονικά μέσα ἐπικοινωνίας (sms, e-mail, chatforum, smartphone, pda) χρησιμοποιοῦν τά greeklish καί σέ χειρόγραφα (προσωπικές σημειώσεις, σχολικές ἐργασίες, σημειώματα κ.ἄ.) λόγῳ συνήθειας, ἐξοικονόμησης χρόνου -τό θεωροῦν χρήσιμο ἤ βολικό ἐργαλεῖο γιά νά ἀποφεύγονται ὀρθογραφικά λάθη- ἀλλά καί λόγῳ μόδας.

᾿Επίσης, τό 58,5% τῶν μαθητῶν θεωρεῖ ὅτι ἡ χρήση τους ἀπειλεῖ τήν ἑλληνική γλώσσα, ἐνῶ τήν ἴδια ἄποψη ἔχει μόνο τό 64,3% τῶν φιλολόγων· τό 53,6% ἔχει παρατηρήσει αὔξηση τῶν ὀρθογραφικῶν λαθῶν σέ μαθητές πού παλαιότερα παρουσίαζαν καλύτερες ἐπιδόσεις στό γραπτό λόγο (βλ. ἐφημ. «Τό Βῆμα» 7/9/09).

Εἶναι γεγονός ὅτι ἡ γλώσσα μας ὅλο καί φτωχαίνει, ὅλο καί περισσότερο συρρικνώνεται τό λεξιλόγιό της. ᾿Επιβεβαιώνεται ἔτσι ὅ,τι μέ πόνο ψυχῆς ὁ κράτιστος φιλόλογος Σαράντος Καργάκος παρατηρεῖ· «Τό ῾Ελληνόπουλο, μολονότι εἶναι κληρονόμος τοῦ μεγαλύτερου γλωσσικοῦ θησαυροῦ, χρησιμοποιεῖ κάπου λιγότερο ἀπό 1.000 λέξεις, ὅσες δηλαδή κι ὁ κτηνοτρόφος γιά νά συνεννοηθεῖ μέ τό κοπάδι του». Καί παρακάτω· «Οἱ νέοι μας, ὅπως ἀκρωτηριάζουν τίς προτομές τῶν ἡρώων, ὅπως βεβηλώνουν ἱερούς χώρους καί μνημεῖα, ἔτσι ἀκρωτηριάζουν καί βεβηλώνουν καί τή γλώσσα μας».

Βεβαίως ἡ γλώσσα μας, ἡ ὁποία ἄντεξε σέ τόσες «βάρβαρες ἐπιδρομές», κινδυνεύει ἀπό τήν πρόσφατη εἰρηνική εἰσβολή τοῦ «ἐξ ῾Εσπερίας» πολιτισμοῦ. ῾Ο κίνδυνος εἶναι μεγαλύτερος ὄχι μόνον διότι καμία ἀντίσταση δέν προβάλλεται, ἀλλά διότι ἀνοίγουν συνεχῶς κερκόπορτες ἀπό τούς ᾿Εφιάλτες τῆς ξενολατρίας, τῆς ἥσσονος προσπαθείας καί τοῦ δεβαριεστισμοῦ. ῞Οπως ἀποδεικνύει ἡ ἔρευνα γιά τή χρήση τῶν greeklish, ἡ ἄκρι(α)τη ἐκβαρβάρωση τῆς γλώσσας μας καταντᾶ πραγματικά ὀλέθρια.

Τί νά φταίει ἄραγε; Μήπως «πήραμε τή ζωή μας λάθος» ὡς πρός τόν τρόπο τῆς μετάδοσης καί τῆς διδασκαλίας της;

Καταρχάς δέν συνειδητοποιήσαμε ὅτι ἡ γλώσσα δέν εἶναι ἕνα ἁπλό ἐργαλεῖο ἐπικοινωνίας, ὅπως ἁπλουστευτικά θέλουν νά τήν ἐμφανίζουν· εἶναι παράλληλα φορέας πολιτισμοῦ. Σήμερα, παρά τό μικρό γεωγραφικό διαμέτρημα τῆς χώρας μας, ἡ ἑλληνική γλώσσα κατακτᾶ ἀνά τόν κόσμο συνεχῶς πανεπιστημιακές ἕδρες· ἔτσι ἐξηγοῦμε τό λόγο τοῦ Ψυχάρη «μικρός ὁ τόπος καί γέμισε τή γῆς». ῞Ολο καί πιό πολύ ἀναγνωρίζεται τό κύρος της καί ἡ ἐπίδρασή της. «Βλέπουμε μέ τά μάτια τῶν ῾Ελλήνων καί μιλοῦμε μέ τίς ἐκφράσεις τους», ὁμολογεῖ ὁ ἐλβετός ἱστορικός τοῦ πολιτισμοῦ Jacob Burckhardt. Καί ὁ ἰσπανός ἐγκρατής κλασικός φιλόλογος Adrados ὑποστηρίζει πώς οἱ εὐρωπαϊκές γλῶσσες εἶναι «κρυπτοελληνικές».

᾿Ασφαλῶς τή γλώσσα μᾶς τήν «ἔδωσαν ἑλληνική»· χρέος μας καί καθῆκον μας νά τήν καλλιεργήσουμε καί νά τήν πλουτίσουμε καί ὄχι νά τήν καταντήσουμε ἕνα μετανεωτερικό ράκος, ἄτονη καί ἀπνευμάτιστη, καταργώντας τά στολίδια τοῦ πολυτονικοῦ. Πῶς ὅμως ἐμεῖς τή γλώσσα πού μᾶς ἐμπιστεύθηκαν «τή δίνουμε» στά παιδιά μας καί πῶς ἐκεῖνα τήν προσλαμβάνουν;

Στίς μέρες μας ὑποτιμήθηκε πολύ ἡ διαχρονία της καί ὑπερτονίσθηκε ἡ συγχρονία της. Στερήσαμε ἔτσι ἀπό τά παιδιά μας τή δυνατότητα νά ἀντιληφθοῦν -ἀφοῦ καί οἱ καθ᾿ ὕλην ἁρμόδιοι δέν τό ἀποδέχονται- ὅτι τό γοητευτικότατο ταξίδι στήν ἱστορία τῆς γλώσσας μας μπορεῖ νά μᾶς κάνει πλουσιότερους πνευματικά καί δυνατότερους ψυχικά. ᾿Επιπλέον ἡ ἀναγνώριση τῆς διαχρονικότητάς της καί τῆς ἄρρηκτης σχέσης τῆς ᾿Αρχαίας ῾Ελληνικῆς μέ τή Νεοελληνική ἐγγυᾶται τό ἀδιαμφισβήτητο μέλλον της. ῞Ενα ἀκόμη ὀλίσθημα στή διδασκαλία της ἀποτελεῖ τό προβάδισμα τοῦ προφορικοῦ ἔναντι τοῦ γραπτοῦ λόγου. ᾿Επιβλήθηκε ἔτσι μιά μορφή δικτατορίας τῆς παροντικότητας, ἐνῶ παράλληλα παρατηρήθηκε δυσκολία στήν παραγωγή δόκιμου γραπτοῦ λόγου.

Δάσκαλοι καί γονεῖς, ὡς γλωσσικά πρότυπα γιά τά παιδιά μας, εἴμαστε ὑπεύθυνοι σέ μικρό ἤ μεγάλο βαθμό γιά τό νοηματικό βιασμό τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας. Καιρός νά «ἀνακρούσουμε πρύμνα», νά πάψουν τά ἄλλοθι τῆς πνευματικῆς μας νωθρότητας. ᾿Αρκετά μᾶς ταλάνισε ἡ λεξιπενία· ἄς περάσουμε στήν «λεξιπαιδεία». ῾Υπάρχει ἐπείγουσα ἀνάγκη γιά σωστή γλωσσική ἀγωγή καί μέ σωστά ἀπό ἄποψη γλώσσας σχολικά ἐγχειρίδια. ῎Αν ἀδιαφορήσουμε, αὔριο εἶναι βέβαιο ὅτι ἀπό τά greeklish θά βρεθοῦμε στά «οὔτε γρῦ ἑλληνικά».

Προσπαθώντας νά μᾶς συνεφέρει ἀπό τό ἀνεξέλεγκτο σύνδρομο τῆς νεοελληνικῆς μας ἀφασίας, ὁ νομπελίστας ποιητής μας Γεώργιος Σεφέρης ἔκρουε -δυστυχῶς εἰς ὦτα μή ἀκουόντων- τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιά τόν γλωσσικό μας κατήφορο, λέγοντας· «῾Ο Θεός μᾶς χάρισε μία γλώσσα ζωντανή, εὔρωστη, πεισματάρα καί χαριτωμένη, πού ἀντέχει ἀκόμη, μολονότι ἔχουμε ἐξαπολύσει ὅλα τά θεριά γιά νά τή φᾶνε· ἔφαγαν ὅσο μπόρεσαν, ἀλλά ἀπομένει ἡ μαγιά. ῎Ετσι θά ᾿λεγα, παραφράζοντας τόν Μακρυγιάννη. Δέν ξέρω πόσο θά βαστάξει ἀκόμη αὐτό. ᾿Εκεῖνο πού ξέρω εἶναι ὅτι ἡ μαγιά λιγοστεύει καί δέ μένει πιά καιρός γιά νά μένουμε ἀμέριμνοι. Δέν εἶναι καινούργια τά σημεῖα πού δείχνουν πώς ἄν συνεχίσουμε τόν ἴδιο δρόμο, ἄν ἀφεθοῦμε μοιρολατρικά στή δύναμη τῶν πραγμάτων, θά βρεθοῦμε στό τέλος μπροστά σέ μιά γλώσσα ἐξευτελισμένη, πολύσπερμη καί ἀσπόνδυλη».