«Ἰδοὺ δὴ τί καλὸν ἢ τί τερπνόν, ἀλλ᾿ ἢ τὸ κατοικεῖν ἀδελφοὺς ἐπὶ τὸ αὐτό;» (Ψαλ.132,1).
Αὐτό τό τερπνόν καί ὠφέλιμον ζήσαμε οἱ παληότεροι μαζί μέ νεώτερους οἰκοτρόφους τό Σάββατο 21η Ὀκτωβρίου, διότι ἀφ᾽ ἑνός παρευρεθήκαμε στό Μνημόσυνο τοῦ προέδρου τῆς Ἀδελφότητος «Ἀπολύτρωσις», μακαριστοῦ Σάββα Ξανθόπουλου, καί ἀφ᾽ ἑτέρου ἐνημερωθήκαμε καί γνωρίσαμε ἐκ τοῦ σύνεγγυς τήν πολυσχιδῆ δραστηριότητα τῶν ἀνθρώπων τῆς Ἀδελφότητας, πού ἔταξαν ὡς σκοπό τῆς ζωῆς των τήν προσφορά πρός τούς ἀναγκεμένους κάθε ἐποχῆς.
Μετά τό Μνημόσυνο στήν Παναγία Λαοδηγήτρια καί τά συλλυπητήρια στούς οἰκείους τοῦ ἐκλιπόντος οἱ οἰκότροφοι τῆς δεκαετίας τοῦ 1960 μαζί μέ νεώτερους κατευθυνθήκαμε στό γνωστό κτήριο Πέλοπος 7, ὅπου στά δύσκολα ἐκεῖνα χρόνια βρήκαμε στέγη, τροφή, φιλικότητα καί γενικά μία ἀνθρώπινη ζεστασιά ἀπό τά στελέχη πού ἀφιλοκερδῶς ὑπηρετοῦσαν στόν χῶρο. Δέν ἦταν μόνον αὐτά πού μᾶς βοήθησαν. Ἦσαν καί ὅλα τά ἄλλα: πρωινή καί βραδινή ὁμαδική προσευχή, τακτικές καί ἔκτακτες ὁμιλίες ἀπό διακεκριμένους ὁμιλητές, μελέτη τῆς ἁγίας Γραφῆς, κατηχητικά, ἱεραποστολικές ἐξορμήσεις κλπ. Ἔτσι μᾶς ἔδειξαν τόν δρόμο τόν σωστό πού πήραμε καί δέν μετανιώσαμε.
Τό ἐσωτερικό τοῦ κτηρίου τίποτε δέν θύμιζε ἀπό τά παληά. Ἡ αἴθουσα πλήρως ἀνακαινισμένη δέν ἔχει νά ζηλέψει κάτι ἀπό παρόμοιους πολυδιαφημισμένους χώρους. Ὁ ἄνω ὄροφος, ὅπου τό οἰκοτροφεῖο μας στό ὁποῖο διαμέναμε, διαμορφώθηκε σέ πολυχῶρο, πού ἐξυπηρετεῖ τά θήλεα μέλη τῆς Ἀδελφότητας κάθε ἡλικίας καί, δόξα τῷ Θεῶ, εἶναι πολλά. Ἡ Ἀδελφότητα στήν ὀγδοντάχρονη περίπου διαδρομή της ἔχει νά ἐπιδείξει μία δυναμική παρουσία καί συνεισφορά στό κοινωνικό γίγνεσθαι.
Ἀπό αὐτό τό οἰκοτροφεῖο πέρασαν νέοι πού διακρίθηκαν στόν στίβο τῆς ζωῆς ὡς ἀρχιερεῖς, ἱερεῖς, ἰατροί, ἐκπαιδευτικοί, νομικοί, κλπ. Σημειωτέον ὅτι τό «παρών» στή συνάντηση, μεταξύ τῶν ἄλλων, ἔδωσαν καί τέσσερις πανεπιστημιακοί ὁμότιμοι καθηγητές (ἕνας τῆς Θεολογικῆς, ὁ κ. Γρηγόριος Ζιάκας καί τρεῖς τῆς Ἰατρικῆς, ὁ κ. Γεώργιος Λαγός, ὁ κ. Ἐλευθέριος Γιαννούλης καί ὁ κ. Δημήτριος Τσαντήλας). Στή συνέχεια ὁ τωρινός πρόεδρος κ. Γεώργιος Μυτιληναῖος μᾶς ὁδήγησε στό ΔΗΜΗΤΡΟΥΛΕΙΟ (Δημητρούλης λεγόταν ὁ δωρητής τοῦ οἰκοπέδου, Πέλοπος 2), ὅπου μᾶς ἐνημέρωσε γιά τίς πολλές καί ποικίλες δραστηριότητες τῆς Ἀδελφότητας. Θυμηθήκαμε τούς ἀπόντες, ζῶντες καί κεκοιμημένους. Μιλήσαμε γιά τά παληά. Συγκινηθήκαμε. Χαρήκαμε. Θαυμάσαμε τό ἀποτέλεσμα τῆς προσφορᾶς, ὑλικῆς, ἠθικῆς καί πνευματικῆς ὅλων ἐκείνων οἱ ὁποῖοι ἐφαρμόζουν τό τοῦ προφήτη Ἠσαΐα: «εἰς συνάντησιν διψῶντι ὕδωρ φέρετε» (Ἠσ 21,14). Τό πενταώροφο σύγχρονο κτήριο ἐξυπηρετεῖ τίς πολλαπλές πνευματικές ἀνάγκες τῶν ἀρρένων κάθε ἡλικίας. Ὁ πέμπτος ὄροφος ἐπιστέφει καί κατά κάποιον τρόπο εὐλογεῖ μέ τό ἐκκλησάκι του τίς προσπάθειες τῶν ἀφιερωμένων προσώπων, τό ἔργο εὐαγγελισμοῦ ψυχῶν.
Ἀξίζουν θερμά συγχαρητήρια σέ ὅλους ὅσοι διαθέτουν τόν προσωπικό χρόνο τους καί ἀντιστέκονται στήν κατάρρευση τῶν ἀξιῶν καί μάλιστα τοῦ τριπτύχου ΠΑΤΡΙΔΑ - ΘΡΗΣΚΕΙΑ - ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ. Ὁλοκαρδίως ἐκφράζομε τήν εὐγνωμοσύνη μας.
Ἀξίζει πραγματικά ἕνας τέτοιος φάρος πίστεως, γνώσεως καί ἀρετῆς νά ἔχει ἀρωγούς καί συμπαραστάτες. Ὁ Κύριος ἄς εὐλογεῖ ὅλους τούς ἐργαζομένους τό ἀγαθόν, ἄς ἀναπαύει δέ τίς ψυχές τῶν κεκοιμημένων «ἐν χώρᾳ ζώντων καὶ μετὰ τῶν δικαίων».
Ἐμμανουήλ Ἠ. Κουτσιαύτης
τ. Σχολικός Σύμβουλος Φιλολόγων