Ἡ ὥρα περασμένα μεσάνυχτα. Μόλις τε­λεί­ωσα τήν ἐργασία γιά τό αὐριανό ἐργα­στή­ριο καί αἰσθάνομαι κου­ρασμένος καί χωρίς διάθεση. Μπαίνω στό email μου γιά νά τή στείλω ἠλεκτρονικά καί στά εἰσερχόμενα βλέπω ἕνα νέο μήνυμα ἀπό τόν Δ.: «Φω­το­γραφί­ε­ς ἀπό ῞Υδρα-Σπέτσες-Πό­ρο, φοι­τητι­κή 23-26/4/ 14». Τί μοῦ θυμίζεις τώ­­ρα, φίλε!... Εἰκόνες ἀπό τά γραφικά ἱ­στορικά νησιά, τό ἐπιβλητι­κό Παλαμήδι, τήν ἀρ­χαία Ἐπίδαυρο… Τά ἀστεῖα καί τά παι­χνίδια μας μέ τούς ὑπόλοιπους ἐκδρομεῖς, τίς συζητήσεις μας, τά   μαθήματα γιά τήν Ἀνάσταση, τόν       π. Νεκτάριο στήν Κό­ριν­θο... Σκόρπιες ἀναμνήσεις κατακλύζουν πλέον τή σκέψη μου· εἶναι ὅμως τόσο ἀληθινές. Μέ «πιάνω» νά σιγοτραγουδάω: «…χίλια ὄνειρα κομμάτια τ’ ἀνασταίνεις ξανά… Χριστέ, τό φῶς τό ἱλαρόν, μεῖ­νον μεθ’ ἡμῶν».

῞Ενας ἐκδρομεύς