Ἡ ὥρα περασμένα μεσάνυχτα. Μόλις τελείωσα τήν ἐργασία γιά τό αὐριανό ἐργαστήριο καί αἰσθάνομαι κουρασμένος καί χωρίς διάθεση. Μπαίνω στό email μου γιά νά τή στείλω ἠλεκτρονικά καί στά εἰσερχόμενα βλέπω ἕνα νέο μήνυμα ἀπό τόν Δ.: «Φωτογραφίες ἀπό ῞Υδρα-Σπέτσες-Πόρο, φοιτητική 23-26/4/ 14». Τί μοῦ θυμίζεις τώρα, φίλε!... Εἰκόνες ἀπό τά γραφικά ἱστορικά νησιά, τό ἐπιβλητικό Παλαμήδι, τήν ἀρχαία Ἐπίδαυρο… Τά ἀστεῖα καί τά παιχνίδια μας μέ τούς ὑπόλοιπους ἐκδρομεῖς, τίς συζητήσεις μας, τά μαθήματα γιά τήν Ἀνάσταση, τόν π. Νεκτάριο στήν Κόρινθο... Σκόρπιες ἀναμνήσεις κατακλύζουν πλέον τή σκέψη μου· εἶναι ὅμως τόσο ἀληθινές. Μέ «πιάνω» νά σιγοτραγουδάω: «…χίλια ὄνειρα κομμάτια τ’ ἀνασταίνεις ξανά… Χριστέ, τό φῶς τό ἱλαρόν, μεῖνον μεθ’ ἡμῶν».
῞Ενας ἐκδρομεύς