Τό κείμενο τό εἶχα διαβάσει καί τό εἶ­χα παραδώσει στούς μαθητές μου ἄ­πειρες φορές. Μά τώρα σταμάτησα καί τοποθέτη­σα τό βιβλίο ἀπέναντί μου σάν καθρέφτη! Δέν τόλμησα νά προχωρήσω παρα­κάτω. Προβληματίστηκα μέ τούτη τήν περιγραφή:
«Ο άνθρακας εμφανίζεται στη φύ­ση:
α. σε σχεδόν καθαρή κρυσταλλική μορ­­φή (διαμάντι, γραφίτης)
β. με προσμείξεις στους διάφορους γαιάνθρακες.

Α. Διαμάντι - γραφίτης
 Τα διαμάντια είναι καθαρές μορφές άνθρακα που χρησιμοποιούνται ως πολύτιμοι λίθοι στην κατασκευή κοσμημάτων, στο κόψιμο του γυαλιού και στο τρύπημα σκλη­ρών πετρωμάτων, λόγω της μεγάλης σκλη­ρό­τητάς τους....
 Ο γραφίτης, σε αντίθεση με το δια­μάν­τι, είναι πολύ μαλακός... και καλός α­γωγός του ηλεκτρισμού και της θερμό­τητας. Χρη­σιμοποιείται για την κατασκευή ηλεκτροδίων και μολυβιών...» (από­σπα­σμα από την ΧΗΜΕΙΑ Γ΄ ΓΥΜΝΑΣΙ­ΟΥ, Ενό­τη­τα 4, Ο άνθρακας).
 Διαμάντι καί γραφίτης: δύο ὄψεις τοῦ ἴδιου ὑλικοῦ ἀλλά μέ τόσο διαφορε­τικά χαρακτηριστικά! Προσπάθησα νά σκε­φτῶ μέ ποιό ἀπό τά δύο θά ταιρίαζε τό δικό μου... «ὑλικό». Πόσες φορές φάνη­κα εὐμετάβολη στίς ἀρχές καί στίς ἀπόψεις μου... Ἤμουν στ᾽ ἀλήθεια ἕτοιμη νά ὑποχωρήσω καί στήν πιό μικρή πίε­ση, ὅπως ὁ μαλακός γραφίτης... Καί πό­σες ἄλλες φορές δέν ἄφησα πί­σω μου τά ἴ­χνη μιᾶς γκρίζας μουτζούρας μέ τήν ἀ­πρεπῆ συμπεριφορά μου...
Ξανακοίταξα τό βιβλίο. Δεξιά ἀπό τό κείμενο, δύο εἰκόνες ἀπεικονίζουν τή διαφορετική θέση τῶν ἀτόμων τοῦ ἄν­θρακα, στό ἐσωτερικό τῶν κρυστάλλων, ὥστε νά γίνει ἀντιληπτή ἡ αἰτία τοῦ τόσο περίεργου φαινομένου. Μία μικρή ἀλλα­γή, μία ἐσωτερική μετατόπιση...
 Θεέ μου, μέ τοῦτο τό ὑλικό πού μ᾽ ἔ­φτια­ξες θά μποροῦσα νά μοιάζω μέ πολύτιμο πετράδι! Πόσο στ᾽ ἀλήθεια μπορεῖ νά ἀλλοί­ωσα τή σκέψη καί τό «εἶναι» μου, ὥστε νά με­ταμορφωθῶ τελικά σέ μία σκουρόχρωμη καί φτηνή μάζα;
Συγχώρεσέ με, Θεέ μου, πρῶτα γιατί δέν ἐκτίμησα τήν ἀξία πού μοῦ χάρισες, καθώς μ᾽ ἔπλασες κατ᾽ εἰκόνα Σου. Κι ὕ­στερα, για­τί αὐτή τήν εἰκόνα ἐγώ ἡ ἴδια τήν παραμόρφωσα, σχεδόν τήν κατέ­στρε­ψα. Συγχώρεσέ με καί δῶσε μου τή θέ­ληση καί τή δύναμη νά ξαναβρῶ τόν πα­λιό ἑαυτό μου• νά γίνω πάλι ἀκέραιη στό φρό­νημα, δυνατή καί σταθερή σάν τό διαμάν­τι... νά μπο­ρῶ, ὅπως ἐ­κεῖ­νο χαράζει κάθε ἐπιφάνεια, νά ἀφήνω τό ἴ­χνος τοῦ δικοῦ Σου θελήματος, τῆς δι­κῆς Σου ἀγάπης, στή σκέψη καί στήν καρδιά τῶν ἄλ­λων ἀνθρώπων.
 Χάρισέ μου μετάνοια, Κύριε, ὥστε νά καθαρίσω κάθε πλευρά τοῦ παλιοῦ μου ἑ­αυτοῦ καί νά μπορῶ -σάν διάφανος πολύτιμος κρύσταλλος- ν᾽ ἀντανακλῶ καί νά σκορπίζω γύρω μου τούς ἰριδισμούς ἀπ᾽ τό δικό Σου ζεστό καί γλυκύτατο Φῶς!

Εἰρήνη Μπ.

 Ἔχει ξεκινήσει ἤδη ἡ νέα σχολική χρονιά. Παρουσιάζονται ὅμως ἀρκετές ἐλλείψεις καθηγητῶν. Ἔτσι ἄλλα τμήματα κάνουν μάθημα κι ἄλλοι μαθητές ἀπολαμβάνουν τό «κενό» τους παίζοντας στό προαύλιο.

 Μέσα στό γραφεῖο τῶν καθηγητῶν κάποιοι συνάδελφοι συζητοῦν. Τήν ἡσυχία τους διαταράσσει ἕνας καθηγητής πού διαμαρτύρεται γιά τό ὡρολόγιο πρόγραμμά του. Τόν μιμοῦνται καί πολλοί ἄλλοι. Διαμαρτύρονται στόν προγραμματιστή, γιατί τούς ἔχει πολλά κενά μές στήν ἑβδομάδα, γιατί τούς ἔχει βάλει νά τελειώνουν μέ ἑφτάωρα, γιατί... Κι ὁ χορός καλά κρατεῖ... Ὁ προγραμματιστής τούς καθησυχάζει μέ τό ἐπιχείρημα: «Τό πρόγραμμα εἶναι πρόχειρο. Θά ἀλλάξει τήν ἄλλη ἑβδομάδα». Λίγο πρίν χτυπήσει τό κουδούνι γιά μάθημα, ἔρχεται ὁ διευθυντής πρός τό μέρος μου λέγοντας:

 - Μαρία, παίρνοντας ὑπ’ ὄψη αὐτά τά στοιχεῖα, κάνε ἕνα Πρακτικό Παρουσίασης μιᾶς συναδέλφου, πού τήν ἀπέσπασαν προσωρινά στό σχολεῖο μας. Ἔγραψα βιαστικά τό Πρακτικό. Τό ἄφησα στό τραπέζι, γιά νά τό ὑπογράψει ἡ καινούργια συνάδελφος, πού δέν τήν εἶχα γνω- ρίσει ἀκόμη, κι ἔτρεξα γιά τό μάθημα τῆς ἑπόμενης ὥρας. Στό διάλειμμα διαπιστώνω πώς ἡ ἐνδιαφερόμενη καθηγήτρια δέν ἔχει ὑπογράψει ἀκόμη τό Πρακτικό. Παραξενεύομαι. Ποῦ βρίσκεται; Μέ τί ἀπασχολεῖται; Ξαναεμφανίζεται σέ λίγο ὁ διευθυντής:

 - Πάρε, σέ παρακαλῶ τό Πρακτικό καί πήγαινε ἔξω στό σαλόνι τοῦ διαδρόμου, γιά νά τό ὑπογράψει ἡ συνάδελφος. Σήμερα, πρώτη μέρα πού ἦρθε, ἄς μήν τήν κουράσουμε περισσότερο.

 Ἀμέσως σκέφτηκα: «Τόσο δύσκολο εἶναι νά ’ρθεῖ μέσα στό γραφεῖο μας νά τό ὑπογράψει;». Ὅταν ὅμως πῆγα νά τή συναντήσω, πῆρα τήν ἀπάντηση στόν προβληματισμό μου. Τή βρῆκα καθισμένη στό σαλόνι κι εἶχε δίπλα της ἕνα «πί». Τή χαιρέτησα. Μοῦ χαμογέλασε καί ὑπέγραψε. Καθώς ἄφηνα τό Πρακτικό στό γραφεῖο τοῦ διευθυντῆ, μοῦ ἐξήγησε: «Ὑποφέρει τελευταῖα άπό μία σκληρή ἀρρώστια. Ἔχει σκλήρυνση κατά πλάκας. Ἔχει ἀρκετή δυσκολία στό περπάτημα».

 Ἔμεινα ἐμβόντητη. Σκεφτόμουν τό προηγούμενο σκηνικό μέσα στό γραφεῖο τῶν καθηγητῶν καί ἔνιωσα ντροπή γιά τή μιζέρια μας, γιά τίς μικρότητες καί μικροψυχίες μας. «Ἄς σοβαρευτοῦμε», εἶπα στούς συναδέλφους μου, «κι ἄς μήν “τρωγόμαστε” μεταξύ μας δίχως λόγο. Δόξα τῷ Θεῷ, ἔχουμε τήν ὑγεία μας. Ἄς δουλέψουμε, λοιπόν, μέ ὄρεξη καί χαρά, γιά νά βοηθήσουμε τά παιδιά μας. Ὑπάρχουν συνάνθρωποί μας πού ἔχουν πολλά καί δυσεπίλυτα προβλήματα. Κι ὅμως σηκώνουν μέ ὑπομονή τόν σταυρό τους. Τέτοιοι ἄνθρωποι, ὅπως κι ἡ νέα συνάδελφος, μᾶς διδάσκουν, μᾶς ἐλέγχουν καί μᾶς ἐπαναφέρουν στήν τάξη».

 «Δυστυχῶς», συμφώνησε ἕνας καθηγητής, «ἐμεῖς προηγουμένως “κλαίγαμε ἄδαρτοι”».

Γ. Μ.