Ξεκίνησε καί ἔρχεται! Ἔρχεται νά μᾶς συναντήσει καί νά μᾶς πάρει κοντά Του. Ἀπό τήν ἡμέρα πού ἀναλήφθηκε στούς οὐρανούς ὁ Κύριος, ἡ Ἐκκλησία Τόν περιμένει. Τό εἶπαν οἱ ἄγγελοι στούς μαθητές του· «οὗτος ὁ Ἰησοῦς ὁ ἀναληφθείς ἀφ᾿ ὑμῶν εἰς τόν οὐρανόν, οὕτως ἐλεύσεται, ὅν τρόπον ἐθεάσασθε αὐτόν πορευόμενον εἰς τόν οὐρανόν» (Πρξ 1,11).
 Καί ἦλθε ὁ Κύριος μέ τήν ἐπιφοίτηση τοῦ ἁγίου Πνεύματος, πού εἶναι ὁ ἄλλος ἑαυτός του· μέ τήν ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας, πού κατά τόν ἱερό Αὐγουστίνο εἶναι «ὁ Χριστός παρατεινόμενος εἰς τούς αἰῶνας», ὁ Ἀναστημένος ἀνάμεσά μας «ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ» (Μρ 16,12). Εἶναι μαζί μας ὁ Κύριος, ὅπως μᾶς τό ὑποσχέθηκε· «καί ἰδού ἐγώ μεθ᾿ ὑμῶν εἰμι πάσας τάς ἡμέρας ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος» (Μθ 28,20). Πνευματικά, μυστηριακά τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας βιώνουν τήν πραγμάτωση τῆς θείας ὑποσχέσεως.
  Εἶναι, ὡστόσο, ἀλήθεια, ὅτι στούς χριστιανούς τοῦ σήμερα ἀτόνησε τό βίωμα ἐκεῖνο πού συγκινοῦσε βαθιά τούς πιστούς τῶν πρώτων αἰώνων: ἡ λαχτάρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου. Τόν περίμεναν, κι ἦταν αὐτό ἡ πιό μεγάλη τους χαρά. Τό ἀποδεικνύει ὁ προσφιλέστερος χαιρετισμός τους· «μαράν ἀθᾶ» (Α΄ Κο 16,22), ὁ Κύριος ἔρχεται! Τό ἐπιβεβαιώνει ὁ ὕμνος τῆς πρώτης Ἐκκλησίας: «Ἁγνεύω σοι καί λαμπάδας φαεσφόρους κρατοῦσα, Νυμφίε, ὑπαντάνω σοι».
  Ἡ θεία προσμονή ἔτρεφε τά ὄνειρά τους, ἐνέπνεε τόν πνευματικό τους ἀγώνα καί καλλιεργοῦσε τόν πόθο τῆς συναντήσεως μέ τόν Κύριο. Τούς ἐμψύχωνε, ὥστε νά μή δειλιάζουν μπροστά στά φρικτά βασανιστήρια. Προτιμοῦσαν ἀτρόμητοι τό θάνατο παρά τήν ἐπίγεια δόξα καί τά πλούτη, πού τούς ὑπόσχονταν οἱ διῶκτες τῆς πίστεως. Λαχταροῦσαν νά συναντήσουν τόν Νυμφίο τῆς ψυχῆς τους, ἀκόμη καί μέ τό μαρτύριο!
  Αὐτά γιά τούς πρώτους χριστιανούς, πού ἔγραψαν τή λαμπρή ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας τῶν διωγμῶν καί τῶν μαρτυρίων. Τί γίνεται ὅμως μέ μᾶς, τούς σημερινούς συνεχιστές αὐτῆς τῆς ἱστορίας;
  Μᾶς ἑλκύουν συνήθως καί μᾶς θαμπώνουν ἄλλα πράγματα, ἐνδοκοσμικά, σαφῶς αἰσθητά καί ὑλικά. Πιεσμένοι ἀπό τά καθημερινά προβλήματα καί τίς ὑλικές ἀνάγκες, πού ὅλο καί αὐξάνουν, δέν βρίσκουμε χρόνο -καί μήπως ἔχουμε διάθεση;- γιά τόν πλατυσμό καί τήν ἄνεση τοῦ οὐρανοῦ. Κι ὅμως, ἡ προοπτική τῆς αἰωνιότητος δίνει ἄλλη διάσταση στήν καθημερινότητα. Ἡ προσμονή τῆς Δευτέρας Παρουσίας τοῦ Κυρίου δίνει χρῶμα καί ὑπόσταση στήν πνευματική μας ζωή.

•  Μᾶς ξυπνάει ἀπό τό λήθαργο τῆς ἀδιαφορίας καί τῆς ἀμέλειας. Ἐφόσον πιστεύουμε ὅτι ὁπωσδήποτε θά ἔλθει ὁ Κύριος, ἀλλά μᾶς εἶναι ἄγνωστο τό πότε, δέν ἔχουμε παρά νά Τόν περιμένουμε ἀπό στιγμή σέ στιγμή!

•  Δημιουργεῖ τή σωτήρια ἀγωνία νά βρεθοῦμε ἕτοιμοι μπροστά στόν δίκαιο Κριτή, κατά τό παράγγελμά του· «Ἔστωσαν ὑμῶν αἱ ὀσφύες περιεζωσμέναι καί οἱ λύχνοι καιόμενοι» (Λκ 12,35).

•  Μᾶς θυμίζει ὅτι ἡ ζωή πάνω στή γῆ εἶναι σύντομη, πρόσκαιρες οἱ ἀπολαύσεις της καί προσωρινές οἱ θλίψεις της· «καινούς δέ οὐρανούς καί γῆν καινήν κατά τό ἐπάγγελμα αὐτοῦ προσδοκῶμεν, ἐν οἷς δικαιοσύνη κατοικεῖ» (Β΄ Πέ 3,13). Ἐγγίζει ἡ ὥρα τῆς ἐπιστροφῆς στήν οὐράνια πατρίδα πού χάσαμε, στή χαρά τοῦ παραδείσου πού νοσταλγοῦμε.

  Πόσο θερμότερη πρός τόν Ἰησοῦ θά ἦταν ἡ ἀγάπη μας, πόσο πιό ζωντανή ἡ ἐλπίδα μας κι ἀμέτρητη ἡ χαρά μας, ἄν δυνατότερα πιστεύαμε ὅτι ὁ Κύριος ξεκίνησε καί ἔρχεται...
  Ἐπέστρεψαν χαρούμενοι οἱ μαθητές ἀπό τή Βηθανία (Λκ 24,52). Εἶδαν τή νεφέλη, τό ἅρμα τοῦ Θεοῦ, νά παραλαμβάνει τόν Διδάσκαλό τους στή θεία δόξα! Προσκύνησαν τόν ἀγαπημένο τους Ἰησοῦ, ὁμολογώντας γιά μιά ἀκόμη φορά ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Κύριός τους καί ὁ Θεός τους, «ὁ τιθείς νέφη τήν ἐπίβασιν αὐτοῦ» (Ψα 103,3). Κι ἔφυγαν μέ τή γλυκειά πεποίθηση ὅτι θά ξαναέλθει μέ τόν διο τρόπο, γιά νά τούς παραλάβει κοντά του!
  Τή χαρά αὐτή διατηρεῖ ἀμείωτη ἡ Ἐκκλησία, παρ᾿ ὅλες τίς θλίψεις καί τούς διωγμούς, πού ὑπομένει σέ κάθε ἐποχή. Στήν πρώτη του Ἐπιστολή πρός τούς Θεσσαλονικεῖς ὁ ἀπόστολος Παῦλος γράφει· «ἁρπαγησόμεθα ἐν νεφέλαις εἰς ἀπάντησιν τοῦ Κυρίου εἰς ἀέρα, καί οὕτω πάντοτε σύν Κυρίῳ ἐσόμεθα» (Α΄ Θε 4,17). Μιά τέτοια προσδοκία πῶς νά μήν κάνει ἀνεκλάλητη τήν εὐτυχία τῶν πιστῶν; «Οὔτε γάρ ὁ πλούσιος μακάριος, οὔτε ὁ πένης ἐλεεινός· ἀλλ᾿ ὅς ἐάν τῆς ἁρπαγῆς ἐκείνης καταξιωθῇ τῆς ἐν νεφέλαις, μακάριος καί τρισμακάριος», διακηρύττει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος.
  Πότε ἐπιτέλους θά συντονίσουμε τίς λαχτάρες καί τούς πόθους μας μέ τή γλυκειά προσμονή τῆς Ἐκκλησίας μας; Πότε θά ξεκολλήσουμε ἀπό τή λάσπη καί τή σαπίλα αὐτῆς τῆς γῆς, γιά νά ᾿χει ἡ καρδιά μας ἄλλα σκιρτήματα κι ἀλλιώτικες ἀναζητήσεις; Τότε θά μποροῦμε νά ἐπαναλαμβάνουμε, μέ τά λόγια καί τή ζωή μας, τήν προσευχή τῆς προσμονῆς πού κλείνει τό βιβλίο τῆς Ἀποκαλύψεως· «ναί ἔρχου, Κύριε Ἰησοῦ!» (Ἀπ 22,20).

  Τήν Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ ψάλλοντας ἡ Ἐκκλησία μας ἀποτυπώνει στούς ὕμνους της τήν ὑψίστη σημασία αὐτοῦ τοῦ γεγονότος στήν ἱστορία τῆς σωτηρίας μας καί ἐκφράζει μέ τήν μεγαλειώδη σεμνότητά τους τήν εὐφροσύνη καί τή δοξολογία τῶν πιστῶν γι’ αὐτό. Δίπλα στή Γέννηση, στό Πάθος καί στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, ἡ Ἀνάληψη ἀποτελεῖ ἐπίσης ἕναν ἀπό τούς σημαντικούς σταθμούς τῆς ζωῆς τοῦ Χριστοῦ, πού ὁλοκληρώνει τό ἐπί γῆς ἔργο του καί τό μήνυμα τῆς ἀποκαλύψεώς του στόν ἄνθρωπο. Αὐτή τήν ὁλοκλήρωση ἐννοεῖ στό ἑπόμενο τροπάριο καί ὁ ὑμνωδός, ὅταν μέσα ἀπό τό γεγονός τῆς Ἀναλήψεως βλέπει ὅλα τά σπουδαῖα γεγονότα τῆς θείας Οἰκονομίας, καί ἀνάγεται μέχρι αὐτό τό τελικό γεγονός τῆς Κρίσεως.
  «Τήν καταβᾶσαν φύσιν τοῦ Ἀδάμ, εἰς τά κατώτερα μέρη τῆς γῆς, ὁ Θεός, καινοποιήσας σεαυτῷ ὑπεράνω πάσης ἀρχῆς καί ἐξουσίας ἀνήγαγες σήμερον· ὡς ἀγαπήσας γάρ, συνεκάθισας· ὡς συμπαθήσας δέ, ἥνωσας σαυτῷ· ὡς ἑνώσας συνέπαθες· ὡς ἀπαθής, παθών δέ, συνεδόξασας. Ἀλλ’ οὐκ ἄνθρωπος μόνον, Θεός δέ καί ἄνθρωπος, τό συναμφότερον τό φαινόμενον. Ὅθεν ἔξαλλοι Ἄγγελοι ἐν στολαῖς περιιπτάμενοι, τούς Μαθητάς, Ἄνδρες ἐβόων, Γαλιλαῖοι, ὅς ἀφ’ ὑμῶν πεπόρευται, οὗτος Ἰησοῦς ἄνθρωπος Θεός, Θεάνθρωπος πάλιν ἐλεύσεται, κριτής ζώντων καί νεκρῶν· πιστοῖς δέ δωρούμενος ἁμαρτιῶν συγχώρησιν, καί τό μέγα ἔλεος».
 Σήμερα, Θεέ, ἀνέβασες πάνω ἀπό κάθε ἀγγελική ἀρχή καί ἐξουσία τή φύση τοῦ Ἀδάμ, πού κατέβηκε στά κατώτερα μέρη τῆς γῆς, ἀφοῦ τήν ἀνακαίνισες στόν ἑαυτό σου· ἐπειδή τήν ἀγάπησες, τήν συναναστράφηκες· ἐπειδή τήν συμπάθησες, τήν ἕνωσες μέ τόν ἑαυτό σου· ἀφοῦ τήν ἕνωσες, ἔπαθες μαζί της· ἐπειδή εἶσαι ἀπαθής, ἀλλά ἔπαθες, τήν συνδόξασες. Ἐν τούτοις οἱ ἀσώματοι ἄγγελοι ἐπίσημα ντυμένοι πετοῦσαν γύρω-γύρω καί φώναζαν στούς μαθητές· Ἄνδρες Γαλιλαῖοι, αὐτός πού ἀπομακρύνεται ἀπό σᾶς, αὐτός ὁ Ἰησοῦς, ὁ ἄνθρωπος καί Θεός, θά ἔλθει πάλι Θεάνθρωπος, κριτής ζώντων καί νεκρῶν· καί στούς πιστούς δωρίζει συγχώρεση τῶν ἁμαρτιῶν καί τό μεγάλο ἔλεος.
  Στά τελευταῖα λόγια τοῦ Χριστοῦ πρίν τήν Ἀνάληψη, οἱ πιστοί ὅλων τῶν αἰώνων βρίσκουν τήν παρήγορη ὑπόσχεση ὅτι δέν μένουν ὀρφανοί στόν κόσμο, ἀλλά ἔχουν τήν ἐπίσκεψη καί τή συντροφιά τοῦ Τρίτου τῆς Τριάδος, τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
  «Ἀνελθών εἰς οὐρανούς, ὅθεν καί κατῆλθες, μή ἐάσῃς ἡμᾶς ὀρφανούς, Κύριε· ἐλθέτω σου τό Πνεῦμα, φέρον εἰρήνην τῷ κόσμῳ· δεῖξον τοῖς υἱοῖς τῶν ἀνθρώπων, ἔργα δυνάμεώς σου, Κύριε φιλάνθρωπε».
  Ἀνεβαίνοντας στούς οὐρανούς, ἀπ’ ὅπου καί κατέβηκες, μή μᾶς ἀφήσεις ὀρφανούς, Κύριε. Ἄς ἔλθει τό Πνεῦμα σου φέρνοντας εἰρήνη στόν κόσμο. Δεῖξε στούς υἱούς τῶν ἀνθρώπων τά δυνατά σου ἔργα, Κύριε, φιλάνθρωπε.

 Ἄν πεῖς στόν ἄνθρωπο τῆς ἐποχῆς μας ὅτι ἡ Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ ἔχει ἕνα πολύ προσωπικό μήνυμα γι’ αὐτόν, τό λιγότερο, θά σέ κοιτάξει μέ δυσπιστία. Στέκεται τόσο ἀπρόσιτη ἡ Ἀνάληψη πάνω στό θεολογικό της βάθρο, καί πῶς μπορεῖ νά ἀνταποκριθεῖ στίς ἀνησυχίες τῶν καιρῶν μας; Κι ὅμως, πέρα ἀπό τό θεολογικό της νόημα ἤ μᾶλλον μέσα ἀπ’ αὐτό, ἐκπέμπει ἕνα πολύ ἐπίκαιρο κοινωνικό καί ἀνθρώπινο μήνυμα. Μόνο πού γιά νά τό πιάσουμε, δέν θά ξεκινήσουμε ἀπό τήν κορυφή της πρός τήν ἐποχή μας, διότι οἱ περισσότεροι δέν θά μπορέσουν οὔτε τήν ἀφετηρία νά βροῦν οὔτε στήν πορεία νά ἐνταχθοῦν. Θά ξεκινήσουμε ἀπό τήν ἐποχή μας, πού εἶναι εὔκολο νά τήν παρακολουθήσουμε ὅλοι, ἀφοῦ εἶναι ἡ ἴδια ἡ ζωή μας, ὁ ἑαυτός μας, γιά νά φθάσουμε στήν κορυφή. Μ’ αὐτόν τόν τρόπο δέν ὑπάρχει κίνδυνος νά λαθέψουμε, φθάνει νά εἴμαστε τίμιοι καί εἰλικρινεῖς στίς ἀναζητήσεις μας, ἀπροκατάληπτοι στίς ἐκτιμήσεις μας.
  Καθώς καταντήσαμε τήν ζωή μας πολύ πεζή, πολύ στενή, πολύ πληκτική γιά τούς πόθους τῆς ψυχῆς μας, ὀρθώνεται τραγική ἡ ὁρμή καί ἡ λαχτάρα μας νά ξεφύγουμε ἀπό τά ὅρια πού μᾶς συγκλείνουν καί μᾶς συνθλίβουν. Παγκόσμια καί καθολική ἐκδηλώνεται σέ ὅλους τούς καιρούς, καί ἰδιαίτερα στόν δικό μας, μία τάση φυγῆς, θά ἔλεγα. Δέν ἐννοῶ τήν τραγική ἀλλά, δυστυχῶς, ὄχι σπάνια φυγή πού παρέχουν οἱ παραισθησιογόνες οὐσίες· ὑπόσχονται τήν ἐλευθερία τοῦ παραδείσου, ἀλλά παγιδεύουν τούς χρῆστες στά ὀλέθρια δεσμά τῆς κόλασης. Μιλῶ γιά τήν τόσο γνωστή σέ ὅλους μας ἀνάγκη νά βγοῦμε ἔξω ἀπό τό σπίτι μας, τό κατάστημά μας, τήν πόλη μας, πρός τό βουνό, τήν θάλασσα, τόν καθαρό ἀέρα. Ἀπό τότε πού ὁ μῦθος τοῦ Δαιδάλου καί τοῦ Ἰκάρου ἔγινε πραγματικότητα, ὁ ἄνθρωπος ρίχθηκε στό μεθύσι τῶν αἰθέρων, πού τοῦ δίνει τήν ψευδαίσθηση τῆς ἀποδέσμευσης ἀπό ὅ,τι βαρύ τοῦ πλακώνει τό στῆθος. Μέ τό ἀερόστατο, τό ἑλικόπτερο, τό ἀεροπλάνο, τό διαστημόπλοιο, κερδίζει τήν ἐντύπωση ὅτι ξεφεύγει ἀπό τά χαμηλά καί χαμαίζηλα καί πετᾶ ἐλεύθερα στά ψηλά καί οὐράνια. Σήμερα μάλιστα γίνεται ἀκόμη πιό ἔντονη ἡ ψευδαίσθηση τῆς ἐλευθερίας, χάρη στίς δυνατότητες πού ἐξασφαλίζει ὁ ἠλεκτρονικός ὑπολογιστής, μέ τήν περιήγηση στό διαδίκτυο ἤ ἀκόμη μέ τήν «ἐμπειρία» τῆς εἰκονικῆς πραγματικότητος. Πόσο ὅμως ἀπατᾶται ὁ σημερινός ἄνθρωπος!
  Ὄχι ὅτι δέν εἶναι ἀληθινό ἐπίτευγμα νά νικᾶς τούς νόμους τῆς βαρύτητος καί νά ἐξερευνᾶς τούς γαλαξίες. Ὄχι ὅτι δέν εἶναι θαυμαστό καί ὑπέροχο νά σπαθίζεις σάν πουλί τούς οὐρανούς ἤ νά κατακτᾶς τόν κυβερνοχῶρο μέ ἕνα κλίκ στό «ποντίκι» τοῦ ὑπολογιστῆ σου. Σπουδαῖο καί μεγάλο προνόμιο μᾶς χάρισε ἡ ἐπιστήμη καί ἡ τεχνολογία. Ἀλλά τόσο φτωχό καί μικρό μπρός στήν ἐσωτερική ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου νά ξεκολλήσει ἀπό τά γήινα καί νά εἰσδύσει στό ἄπειρο καί στό αἰώνιο ἑνός ἄλλου κόσμου! Ὅσο ψηλά κι ἄν πετάει, στήν οὐσία τίποτε τό ἀλλιώτικο δέν ἀπολαμβάνει, ἐφόσον κουβαλάει μέσα του τόν ἴδιο ἀνικανοποίητο ἑαυτό του. Ἐφόσον ἐδῶ κάτω στήν γῆ δέν ἀποσπᾶται ἀπό τήν φθορά, καί πάνω στήν σελήνη ἀκόμη θά μεταφέρει τόν φόβο καί τόν θάνατο. Ἔτσι, ὁ ἀστροναύτης τῶν ἡμερῶν μας, ἐνῶ διατρέχει τό ἀπέραντο σύμπαν, νιώθει νά ἀσφυκτιᾶ ἐσωτερικά, σάν νά εἶναι κλεισμένος στόν μπαλαοῦρο, στό πιό βαθύ καί ἀποπνικτικό μέρος τοῦ πλοίου. Ἀπό αὐτήν τήν ἄποψη μποροῦμε νά ποῦμε, τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν, ὅτι ἡ ἀνάβαση τοῦ ἀνθρώπου στούς αἰθέρες δέν διαφέρει ἀπό τήν ἀνάβασή του πάνω στήν στέγη μιᾶς καλύβας ἤ στήν κορυφή ἑνός δένδρου ἤ ἀκόμη πάνω στό βουνό.
  Ἀπογοητευμένος καί τσακισμένος μένει ὁ ἐξερευνητής ἄνθρωπος τοῦ αἰώνα μας, πού δέν βρίσκει διέξοδο στήν ψυχική του ἀνάγκη κι ἐπιθυμία. Ἀναλαμβάνουν ὅμως οἱ ἀπατεῶνες τῆς ἐπιστήμης καί οἱ σαλτιμπάγκοι τῆς κουλτούρας νά ἱκανοποιήσουν τήν μάζα, νά θρέψουν τήν φαντασία της καί νά χορτάσουν τήν ἀνησυχία της μέ σκύβαλα καί νοσηρότητες. Ἔτσι ἐπινόησαν τά U.F.O. καί ζήτησαν νά ἀπομυθοποιήσουν τήν ἱστορία μέ μύθους! Πλούτισαν οἱ ἐπιτήδειοι κατεβάζοντας ἐξωγήινους στήν γῆ, ἐξευτελίζοντας τήν ἀνθρώπινη λογική, ἀλλά καί ἱεροσυλώντας τούς εὐγενεῖς ἀνθρώπινους πόθους.
  Κι ὅμως! Ἀνάμεσα στήν ἐπιστήμη, πού δεσμεύεται ἀπό τήν φυσική διάσταση καί συχνότητα, καί στό γελοῖο παραμύθι τῶν U.F.O., πού στηρίζεται στό ψέμα καί τήν ἀπάτη, ἀνάμεσα στόν θανατηφόρο «παράδεισο» τῶν ναρκωτικῶν καί στήν κατευθυνόμενη πληροφόρηση τῶν ἠλεκτρονικῶν, στέκεται ἕνα γεγονός ἱστορικό, ἀληθινό, γεμάτο νόημα, χάρη καί ζωή· ἡ Ἀνάληψη τοῦ Χριστοῦ! Τό ἀπορρίπτουν οἱ ἄθεοι, τό χλευάζουν οἱ ἄπιστοι, λυσσομανᾶ κυριολεκτικά ἐναντίον του ὁ ἀφηνιασμένος ἀπό τά πάθη κόσμος. Ἐντούτοις, τόσοι αἰῶνες, τόσοι ἐχθροί, τόσες προσβολές οὔτε τό μείωσαν οὔτε τό ἀντικατέστησαν μέ σαχλά ὑποκατάστατα. Μένει λαμπρό καί ζωντανό, τόσο ἀληθινό ὅσο ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ, ὅσο ἡ Σταύρωση καί ἡ Ἀνάσταση, ὅσο ἡ Πεντηκοστή καί ἡ Ἐκκλησία πού ζῆ καί ἀναπνέει μέχρι σήμερα. Εἶναι ἕνα γεγονός πού δέν μπορεῖ νά τό γκρεμίσει ἡ ἄρνηση, διότι τό κτίζει ἡ ἱστορία, τό κατοχυρώνει ἡ προφητεία, τό στηρίζει ἡ ἐμπειρία τῶν πιστῶν. Ὁ Ἰησοῦς Χριστός μέ τό ἀναστημένο του σῶμα, νικώντας τόν θάνατο, τόν χῶρο καί τόν χρόνο, δοξασμένος καί ἔνδοξος ἀναλήφθηκε, εἰσῆλθε στήν διάσταση τοῦ πνεύματος καί θρόνιασε τήν ἀνθρώπινη φύση στά δεξιά τοῦ Πατέρα! Τί περισσότερο νά ζητήσει ἡ καρδιά μας ἡ διψασμένη γιά Θεό;