Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι τό συγκλονιστικώτερο γεγονός τῆς ἀνθρώπινης ἱστορίας. Ὁ Ἰησοῦς συνέτριψε τόν Ἅδη, τόν πιό φοβερό, τόν «ἔσχατον ἐχθρόν» μας (Α΄Κο 15,26), καί τρεῖς ἡμέρες μετά ἀπό τόν θάνατό του ἀναστήθηκε ἀπό τούς νεκρούς. Καί εἶναι βέβαιο ὅτι ἀναστήθηκε. Πολλοί ἀρνοῦνται τήν πίστη στήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ. Τήν ἀρνοῦνται κυρίως διότι θά τούς συνέφερε νά μήν ἀνασταινόταν ὁ Κύριος, νά μήν ἦταν ἀλήθεια ὅλα ὅσα εἶπε. Διότι ἡ ἀνάσταση ἀποδεικνύει αὐτό ἀκριβῶς, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ὁ ἀδιάψευστος Θεός. Ὅμως ὁ Κύριος ἀναστήθηκε. Καί εἶναι βέβαιο αὐτό, διότι ὑπάρχουν πάμπολλες καί ἔγκυρες μαρτυρίες.
 Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς στήν ἀρχή τῶν Πράξεων λέει ὅτι ὁ Κύριος, ἀφοῦ ἀναστήθηκε, ἐμφανιζόταν στούς μαθητές του ἐπί σαράντα ἡμέρες «συναλιζόμενος αὐτοῖς» (Πρξ 1,4). Ὄχι ἁπλῶς τούς ἐμφανιζόταν, ἀλλά ἔφαγε καί ἤπιε μαζί τους. Αὐτό σημαίνει ἡ μετοχή «συναλιζόμενος». Τούς ἐμφανίσθηκε πρωί, μεσημέρι, ἀπόγευμα. Ποτέ δέν ἐμφανίσθηκε βράδυ, γιά νά μή θεωρηθεῖ ὅτι ἐπρόκειτο γιά «πνεῦμα», γιά φάντασμα. Ἐμφανίσθηκε σέ ἕναν, σέ δύο, σέ ἑπτά, σέ δέκα, σέ ἕνδεκα, σέ πεντακόσιους. Γράφει μάλιστα ὁ ἀπόστολος Παῦλος στούς Κορινθίους ὅτι πολλοί ἀπ’ αὐτούς τούς πεντακόσιους πού τόν εἶδαν ἀναστημένο ζοῦν ἀκόμη (βλ. Α΄ Κο 15,6)· εἶναι σάν νά τούς λέει: «Πηγαίνετε νά τούς ρωτήσετε».
 Ἀλλά ἡ μεγαλύτερη ἱστορική ἀπόδειξη τῆς ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου δέν εἶναι τό ὅτι ἐμφανίσθηκε. Ἡ μεγαλύτερη ἀπόδειξη ὅτι ὁ Ἰησοῦς ἀναστήθηκε εἶναι ὅτι αὐτοί πού τόν εἶδαν ἀναστημένο, οἱ μαθητές του, κήρυξαν τήν ἀνάστασή του σ’ ὅλο τόν κόσμο. Καί μάλιστα γι’ αὐτό τό κήρυγμά τους, ὅτι ὁ διδάσκαλός τους ἀναστήθηκε καί εἶναι συνεπῶς ὁ Θεός, ἔδωσαν καί τή ζωή τους καί θυσιάσθηκαν. Ὑπέγραψαν δηλαδή αὐτή τήν μαρτυρία τους μέ τό αἷμα τους.
 Θά ἰσχυρισθοῦν βέβαια κάποιοι ὅτι ὑπάρχουν πολλοί πού θυσιάζονται γιά τήν ἰδεολογία τους. Καί πράγματι οἱ αἰῶνες ἔχουν νά ἐπιδείξουν πολλούς τέτοιους «μάρτυρες» ἰδεῶν. Ἄλλο ὅμως οἱ ἰδέες καί ἄλλο τά γεγονότα. Ἡ ἰδεολογία ἔχει σχέση μέ τόν νοῦ καί ὁ νοῦς μπορεῖ νά πλανηθεῖ, ἀλλά τά γεγονότα ἔχουν σχέση μέ τίς αἰσθήσεις καί οἱ αἰσθήσεις οὐδέποτε πλανῶνται. Ἄς μήν αὐταπατώμαστε· δέν πεθαίνει ποτέ κανένας γιά ἕνα τέτοιο παραμύθι. Κανείς δέν βάζει τό κεφάλι του κάτω ἀπό τό ξίφος γιά ἕνα τέτοιο παράδοξο μύθευμα. Κι ὅμως, τό ἔκαναν αὐτό πολλοί ἀπό τούς μαθητές τοῦ Κυρίου. Καί ἡ Ἐκκλησία στά τριακόσια πρῶτα χρόνια τῆς ζωῆς της εἶδε τά τέκνα της νά ὁδηγοῦνται στό μαρτύριο, στό αἷμα, στόν θάνατο. Ποιός τούς τό δίδαξε; Ἀσφαλῶς οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου. Αὐτοί ἦταν οἱ πρῶτοι πού ἔδωσαν τό παράδειγμα. Καί ἄν κάποιος δέν πιστεύει σέ καμιά ἄλλη σχετική μαρτυρία, ὅμως ἡ ἱστορία φωνάζει: Οἱ μαθητές τοῦ Χριστοῦ θυσίασαν τήν ζωή τους κηρύττοντας τήν ἀνάσταση, ἄρα ἡ μαρτυρία τους εἶναι ἀληθινή.
 Καί τί σημαίνει ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου γιά μᾶς; Σημαίνει ὅτι ἡ τραγωδία μας πῆρε τέλος. Καί ἡ πιό μεγάλη τραγωδία τοῦ ἀνθρώπου, ἡ πιό φοβερή, εἶναι ὁ θάνατος. Καί ὁ θάνατος μετά τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ συνετρίβη, δέν ἔχει πλέον καμία ἐξουσία καί ἰσχύ. Μπορεῖ γιά ἕνα διάστημα νά βασιλεύει ἀκόμη, μπορεῖ νά πεθάνουμε -καί θά πεθάνουμε ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, «καθόσον ἀπόκειται τοῖς ἀνθρώποις ἅπαξ ἀποθανεῖν» (Ἑβ 9,27) λέει ὁ Παῦλος- ἀλλά δέν θά πεθάνουμε γιά πάντα. Τελείωσε αὐτή ἡ ἱστορία. Δέν μπορεῖ νά μᾶς κρατήσει πλέον ὁ θάνατος στά δεσμά του, ὅπως δέν κράτησε καί τόν Κύριό μας. Ὁ Χριστός εἶναι ἡ κεφαλή μας. Ἀφοῦ λοιπόν ἀνέστη ἡ κεφαλή, θά ἀναστηθεῖ καί τό σῶμα, θά ἀναστηθοῦμε κι ἐμεῖς.
 Λοιπόν, ὅπως θά ἔλεγε ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος, ὅσοι πενθεῖτε, ὅσοι κλαύσατε πρόσφατα δικούς σας -καί ποιός δέν ἔχει κλαύσει στήν ζωή του δικό του ἄνθρωπο;- σκουπίστε τά δάκρυά σας. Ὁ τάφος δέν εἶναι τό τέρμα. Ὁ τάφος εἶναι ἡ ἀρχή μιᾶς καινούργιας ἀτελεύτητης ζωῆς, πού θά ὁλοκληρωθεῖ καί θά φανεῖ καί θά ἀποδειχθεῖ ἔνδοξη κατά τήν Δευτέρα Παρουσία τοῦ Κυρίου.
 Ὅσοι ἀντιμετωπίζετε ἀδιέξοδα, ὅσοι βρίσκεσθε μπροστά σέ δυσκολίες ἀξεπέραστες, θάρρος! Δέν ὑπάρχει τίποτε πιό ἀδιέξοδο ἀπό τό ἀδιέξοδο τοῦ τάφου· ὁ τάφος ὅμως τοῦ Χριστοῦ σήμερα, ὁ φωτεινός, ὁ ὁλόφωτος τάφος, ὅπως φωτίζει καί ὅλους τούς ὑπόλοιπους τάφους, φωτίζει καί τά ἀδιέξοδά μας, ρίχνει φῶς ἄπλετο ἐκεῖ πού μόνο σκοτάδι ὑπάρχει.
 Ὅσοι ἀγωνίζεσθε, εὐφρανθεῖτε! Ἀναστήθηκε Ἐκεῖνος πού ἑτοιμάζει γιά σᾶς στεφάνι. Μόνο νά ἀγωνίζεσθε μέχρι τέλους, ἔτσι λέει· «Γίνου πιστὸς ἄχρι θανάτου, καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς» (Ἀπ 2,10), τό στεφάνι πού εἶναι καμωμένο ἀπό ζωή καί μᾶς περιμένει. Ἔχει νόημα ὁ ἀγώνας, ἔχει νόημα ἡ προσπάθεια, ἔχει νόημα νά κοπιάζουμε, νά ἀντιστεκόμαστε στήν ἁμαρτία, στόν σατανᾶ· ἔχει νόημα, ἔστω καί ἄν ματώνουμε πάνω στήν προσπάθεια. Ὁ Ἀναστημένος στέκει μπροστά μας καί μᾶς ἀναμένει μέ τό στεφάνι τῆς νίκης.
 Ἀλλά καί ὅσοι εἴμαστε ἁμαρτωλοί, θάρρος! Ἀναστήθηκε Ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἔγινε «ἱλασμὸς περὶ τῶν ἁμαρτιῶν ἡμῶν» (Α΄ Ἰω 2,2) μέ τό αἷμα του. Καί μέ τή ζωή του, μέ τήν ἀνάστασή του μᾶς δικαιώνει, μᾶς ἀνεβάζει στόν οὐρανό καί μᾶς κάνει σύνθρονους τοῦ Θεοῦ, ἀρκεῖ νά προσπαθήσου-με νά φανοῦμε ἀντάξιοι αὐτοῦ τοῦ δώρου, αὐτοῦ τοῦ χαρίσματος.
 Εὐφρανθεῖτε ὅλοι οἱ χριστιανοί! Ὅλοι νά εὐφρανθοῦμε! Τό Πάσχα εἶναι καιρός χαρᾶς, πανηγύρεως, γιορτάζει ὁ οὐρανός, θριαμβεύει ἡ γῆ, τά σύμπαντα!
 Ὁ Χριστός ἀνέστη, ἀδελφοί!

Εὐάγγελος Ἀλ. Δάκας

Δρ Θεολογίας - Φιλόλογος

  Γεγονός ἀναντίρρητο καί θεμελιακό γιά τήν πίστη μας ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀκτινοβολεῖ τήν ἐλπίδα, θεμελιώνει στήν ἀνθρωπότητα τήν πραγματική ἀλλαγή. Εἶναι ἡ συντριβή καί ἐξουθένωση τοῦ πιό φοβεροῦ κινδύνου, τοῦ πιό ἀδυσώπητου ἐχθροῦ ἀπ᾿ ὅσους λυμαίνονται τόν ἄνθρωπο, τοῦ θανάτου. Ἀνασταίνει τούς πόθους καί τίς προσδοκίες κάθε ψυχῆς, ὑπόσχεται καί ἐγγυᾶται τήν «ἄλλη βιοτή», τήν ἀπαλλαγμένη ἀπό τό φόβο τοῦ θανάτου, τή ζυμωμένη μέ τή χαρά καί μυρωμένη μέ τήν ἀγάπη. Καί εἶναι ἀκριβῶς ἡ ἀγάπη τό δῶρο τῆς Ἀνάστασης πού χαρακτηρίζει τήν ποιότητα τοῦ ἀναστημένου ἀνθρώπου. 
  Τήν ἀγάπη τήν πρωτοφανέρωσε στόν κόσμο ὡς «καινή ἐντολή» ὁ Χριστός. Ἐκεῖνος καθόρισε τίς διαστάσεις της μέ τή σταυρική του θυσία καί ἀναστημένος τήν προσέφερε ὡς χάρισμα στή διχασμένη ἀνθρωπότητα, ἡμερώνοντας τήν ἀγριεμένη ἀπό τό μίσος καρδιά τοῦ ἀνθρώπου. Μέσα στήν Ἐκκλησία, στό χῶρο ὅπου ἀποκαλύπτεται ὁ Θεός, χαιρόμαστε τό σπάνιο ἀγαθό τῆς ἀγάπης, διότι «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστίν» (Α΄ Ἰω 4,8). Ἡ ἀγάπη συνιστᾶ τήν διά τήν οὐσία τοῦ Θεοῦ. Εὔλογα, λοιπόν, ἀποτελεῖ μυστήριο γιά τό ἀνθρώπινο μυαλό.
   Ἐντούτοις, αὐτό πού δέν μποροῦν νά προσεγγίσουν οἱ διανοητικές μας δυνάμεις, τό βιώνει ἡ καρδιά μας στήν καθημερινή πράξη. Ἀρκεῖ νά ἀποδεχθεῖ τήν καθοδήγηση τοῦ θείου λόγου. Τό διατυπώνει ἁπλά, πλήν σαφέστατα, ὁ «μαθητής τῆς ἀγάπης» Ἰωάννης· «ἐάν τις εἶπῃ ὅτι ἀγαπῶ τόν Θεόν, καί τόν ἀδελφόν αὐτοῦ μισῇ, ψεύστης ἐστίν· ὁ γάρ μή ἀγαπῶν τόν ἀδελφόν ὅν ἑώρακε, τόν Θεόν ὅν οὐχ ἑώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν;» (Α΄ Ἰω 4,20). Ἔτσι ἡ πρός τόν ἀδελφό ἀγάπη γίνεται ἡ συγκεκριμένη πράξη, γιά νά εὐαρεστήσουμε τόν ἐπουράνιο Θεό· τό σκαλοπάτι, γιά νά ἀνεβοῦμε στόν οὐρανό. Ὁπωσδήποτε πάντως, δέν μποροῦμε νά διαδηλώνουμε αἰσθήματα λατρείας καί ἀφοσίωσης πρός τόν ἀόρατο Θεό, ὅταν ἡ ζωή μας ἀποκαλύπτει αἰσθήματα ἀποστροφῆς γιά τόν ὁρατό ἀδελφό, τόν ὁποιονδήποτε.
  Πολλές οἱ παράμετροι πού κρίνουν καί διακρίνουν τή γνησιότητα τῆς ἀγάπης μας πρός τόν Θεό, ἐνῶ παράλληλα ρυθμίζουν τή σχέση μας μέ τόν ἀδελφό. Δύο ἀπ᾿ αὐτές εἶναι ἡ συγχώρηση ὡς ἐσωτερική κίνηση καί ἡ φιλανθρωπία ὡς ἐξωτερική ἔκφραση. Δέν εἶναι εὔκολα αὐτά τά δυό, οὔτε κατορθώνονται μέ ἀνθρώπινες δυνάμεις. Προϋποθέτουν τήν ὑπέρβαση τοῦ «ἐγώ», δηλαδή τήν ὑπέρβαση τοῦ θανάτου, καί τήν πρόσβαση στό χῶρο τῆς ἀνάστασης, στό χῶρο τοῦ Θεοῦ.
  Τόν ἄρρηκτο σύνδεσμο συγχώρησης, φιλανθρωπίας καί ἀγάπης διαδηλώνει ἔμπρακτα ἡ Ἐκκλησία μας μέ δύο ἀκολουθίες, τόν Ἑσπερινό τῆς συγχωρήσεως καί τόν Ἑσπερινό τῆς ἀγάπης. Ὁ πρῶτος ἀποτελεῖ τήν ἀφετηρία γιά τή συμπόρευση τῶν πιστῶν πρός τό Πάθος καί τήν Ἀνάσταση. Ὁ δεύτερος σηματοδοτεῖ τό ἀποκορύφωμα αὐτῆς τῆς πορείας. Ἡ συγχωρητικότητα ἀποτελεῖ τό κατεξοχήν ἀγώνισμα τῆς ἁγίας καί μεγάλης Τεσσαρακοστῆς· «λῦε πάντα σύνδεσμον ἀδικίας» (Ἠσ 58,6), παραγγέλλει ὁ προφήτης. Ἡ φιλανθρωπία ἐντάσσεται στούς σκοπούς τῆς τεσσαρακονθήμερης νηστείας· «νηστεύσωμεν, ἵνα ἐλεήσωμεν», συνιστᾶ ἡ Ἐκκλησία.
  Ἀλλά ἡ φιλανθρωπία ἐκφράζεται σέ δύο ἐπίπεδα, στό ὑλικό καί στό πνευματικό. Εἶναι ὁπωσδήποτε ἔκφραση ἀγάπης ἡ μετοχή στίς ὑλικές ἀνάγκες τοῦ ἄλλου. Καί εἶναι τόσο πολλές αὐτές οἱ ἀνάγκες μάλιστα σήμερα, πού ὅλο καί περισσότεροι ἄνθρωποι κατατρύχονται ἀπό τή φτώχεια. Ἀποτελεῖ ὅμως ὕψιστο ἔργο ἀγάπης καί ἡ προσφορά τῶν πνευματικῶν ἀγαθῶν, τό νά μοιρασθεῖς τήν ἀλήθεια τῆς πίστεως μέ τόσες ψυχές πού κυριολεκτικά λιμοκτονοῦν πνευματικά. Αὐτό ἀκριβῶς δηλώνει τό γεγονός ὅτι στόν Ἑσπερινό τῆς ἀγάπης, τήν ἡμέρα τοῦ Πάσχα, διαβάζεται τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα σέ διάφορες γλῶσσες. Εἶναι θέμα ἀγάπης ἡ διάδοση τοῦ εὐαγγελικοῦ μηνύματος στούς λαούς. «Τίποτε ἄλλο δέν ἀποτελεῖ τόσο σπουδαῖο γνώρισμα καί χαρακτηριστικό γιά τόν πιστό πού ἀγαπᾶ τόν Χριστό, ὅσο τό νά φροντίζει γιά τούς ἀδελφούς του καί νά καταβάλλει κάθε προσπάθεια γιά τή σωτηρία τους», ἀποφαίνεται ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, ὁ ὁποῖος μαζί μέ ὅλα τά ἄλλα ἔργα του εἶχε ὀργανώσει καί θαυμάσιες ἱεραποστολές.
 Ἀπό τά χρόνια τοῦ Χριστοῦ ἀκόμη, οἱ ἀπόστολοι καί στή συνέχεια οἱ ἱεραπόστολοι ἀνά τούς αἰῶνες ὑποβάλλονται σέ κόπους καί θυσίες, γιά νά φέρουν τό μήνυμα τοῦ Χριστοῦ, τό ἄγγελμα τῆς Ἀνάστασης καί τό παράγγελμα τῆς μετάνοιας σέ κάθε ψυχή. Καί μετέχουν στό ἔργο αὐτό ὅλοι οἱ πιστοί, ὅσο καί ὅπως ὁ καθένας δύναται· πάντως ὅλοι μέ τήν προσευχή καί τό ἐνδιαφέρον τους γιά τή διάδοση τῆς εὐαγγελικῆς ἀλήθειας.
  Συγχωρητικότητα καί ἀγάπη ἔμπρακτη πρός τόν ἀδελφό ἐγγυῶνται τήν εἰλικρίνεια τῶν πρός τόν Θεό αἰσθημάτων μας. Καί εἶναι αὐτά τά δια πού καλλιεργοῦν, ἀνυψώνουν, πυροδοτοῦν, τρέφουν καί δυναμώνουν τήν ἀγάπη μας στόν Θεό καί ἐγκαθιστοῦν στή γῆ τή βασιλεία του.
  Ὁ σημερινός ἄνθρωπος, ἀποκαμωμένος μέσα στή σκληρή ζωή πού τοῦ ἔμαθε τήν ἀπογοήτευση καί τοῦ δίδαξε τήν ἐπιφυλακτικότητα καί τήν ἐχθρότητα, τίποτε δέν λαχταρᾶ τόσο ὅσο τήν ἀγάπη. Ἀκόμη καί ὅταν παριστάνει τόν «σκληρό» ἤ τόν ἀδιάφορο, καί ὅταν ἐπαναστατεῖ, καί ὅταν καμώνεται τόν ἱκανοποιημένο μέσα στήν ἐγωιστική του ἀπομόνωση, διψᾶ γιά ἀγάπη. Ὅσοι εἴδαμε νά φωτίζει τόν ὁρίζοντα τῆς ζωῆς μας τό «Χριστός ἀνέστη» δέν ἔχουμε δικαίωμα νά θάψουμε αὐτό τό φῶς μές στόν ἐγωισμό καί τή μικροψυχία. Χρέος μας εἶναι νά τό μεταλαμπαδεύσουμε καί σέ ἄλλες ψυχές, ὄχι τόσο ὡς λεκτικό μήνυμα ὅσο ὡς ἔμπρακτη ἀγάπη. Μέ τήν μεγαλόψυχη προσφορά συγγνώμης πρός ἐκείνους πού μᾶς ἔχουν πικράνει καί μέ τή μετοχή στίς ὑλικές καί πνευματικές ἀνάγκες τοῦ ἀδελφοῦ, νά ἀφήσουμε νά ξεχυθεῖ ἀπό τήν καρδιά μας ἡ ἀγάπη, τό μύρο πού ἀναβλύζει ἀπό τόν ἄδειο τάφο τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ. Εἶναι τό σίγουρο θεμέλιο γιά μία πιό θεάρεστη ἀλλά καί πιό ἀνθρώπινη ζωή· ἡ ἀδιαμφισβήτητη μαρτυρία ὅτι «ἀληθῶς ἀνέστη» ὁ Κύριος!