Τά Χριστούγεννα, τή μητρόπολη καί ρίζα τῶν ἑορτῶν, φρόντισαν οἱ ἐπιτήδειοι νά τήν ὑποβαθμίσουν μέ τήν ἐμπορευματοποίηση καί τήν ὑπερκατανάλωση, καί νά τήν ἀπογυμνώσουν ἀπό τό πνευματικό καί ὑψηλό νόημά της. Τώρα οἱ ψυχροί ἐκτελεστές τῆς πολυπολιτισμικότητας τή βομβαρδίζουν ἀνελέητα. Στή σημερινή παγκοσμιοποιημένη κοινωνία σημειώνονται ὅλο καί περισσότερα περιστατικά ἐκδίωξης τῆς Χριστοῦ Γέννας. Καταγράφουμε κάποια ἀπό τά πολλά περιστατικά πού συνέβησαν τά Χριστούγεννα τοῦ 2010, μέ σκοπό τήν ἐκπαραθύρωσή τους ἀπό τίς χριστιανικές κοινωνίες.
 Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἐπιτροπή κυκλοφόρησε τό 2010 πάνω ἀπό τρία ἑκατομμύρια ἡμερολόγια τοῦ 2011 γιά τά σχολεῖα τῆς Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης τῆς Βρετανίας, στά ὁποῖα περιλαμβάνονται οἱ γιορτές τῶν Ἑβραίων, Ἰνδουϊστῶν, Μουσουλμάνων καί τῶν Σίχ. Δέν γίνεται ὅμως καμία ἀναφορά στίς χριστιανικές γιορτές οὔτε φυσικά καί στά Χριστούγεννα. Στήν κενή σελίδα τῆς 25ης Δεκεμβρίου ἀναφέρεται ἕνα ἄσχετο μέ τή γιορτή μήνυμα, ἐνῶ στή χριστουγεννιάτικη κάρτα τῆς ἴδιας Ἐπιτροπῆς σημειώνεται ἁπλῶς «Γιορτινές εὐχές».
 Ἕνα ἄλλο περιστατικό ἔχει σχέση μέ τόν Βρετανικό Ἐρυθρό Σταυρό, ὁ ὁποῖος σέ 430 καταστήματά του ἀπαγόρευσε τίς φάτνες, τά δέντρα καί γενικά τίς χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις, πού θά μποροῦσαν νά προσβάλουν τούς μουσουλμάνους. Ἔδωσε ἐντολή οἱ εὐχετήριες κάρτες νά ἀναγράφουν «Καλές γιορτές» ἤ «τίς καλύτερές μας εὐχές». Τίποτε δέν πρέπει νά παραπέμπει στά Χριστούγεννα. Παρ’ ὅλ’ αὐτά, ἕνας ἀπό τούς ἐξέχοντες μουσουλμάνους πολιτικούς τῆς χώρας δήλωσε: «Εἶναι ἀνόητο νά σκεφτεῖ κανείς ὅτι οἱ μουσουλμάνοι θά προσβληθοῦν ... Στή δουλειά μου, ὅλο τό προσωπικό μου γιορτάζει τά Χριστούγεννα καί ἐγώ γιορτάζω μαζί τους».
 Στήν ἄλλη πλευρά τοῦ Ἀτλαντικοῦ, τό Ἐφετεῖο τῆς Φιλαδέλφειας τῶν προοδευτικῶν Η.Π.Α. ἐνέκρινε τή στάση συνοικιακοῦ σχολείου τό ὁποῖο ἀπαγόρευσε στούς μαθητές του νά τραγουδήσουν τά κάλαντα καί τά γνωστά χριστουγεννιάτικα τραγούδια, ὅπως τό «Silent Night», «Joy to the World», «Oh, Come All Ye Faithful» καί «Hark the Herald Angels Sing», ἐνῶ ἐνέκρινε τό «Rudolph the Red-Nosed Reindeer» («Rudolph» τό ἐλαφάκι) καί τό «Frosty the Snowman» («Frosty» ὁ χιονάνθρωπος)!
 Νομικοί ὑποστήριξαν ὅτι πίσω ἀπό τήν ἀπαγόρευση τοῦ σχολείου σχετικά μέ τίς χριστουγεννιάτικες μελωδίες κρύβεται ἡ πολιτική τῆς κυβέρνησης πού ἀποδοκιμάζει καί ἐχθρεύεται τή θρησκεία, παραβιάζοντας τήν ἱδρυτική ρήτρα τοῦ Συντάγματος τῶν Η.Π.Α. Δήλωσαν μάλιστα τά ἑξῆς: «Τά Χριστούγεννα εἶναι μία ἐθνική ἀργία· γιορτάζουμε τή γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δέν γιορτάζουμε τή γέννηση τοῦ Frosty τοῦ χιονάνθρωπου ἤ τοῦ Ροῦντολφ τοῦ ἐλαφιοῦ!... Ἡ ἀπόφαση αὐτή ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη παράδειγμα γιά τό πῶς τά δικαστήρια ἔχουν διαστρέψει καί μετατρέψει τυραννικά τήν ἱδρυτική ρήτρα σέ ὅπλο κατά τῶν χριστιανῶν στόν πόλεμο κατά τῶν Χριστουγέννων».
 Ἀλλά καί στόν τόπο ὅπου γεννήθηκε ὁ Χριστός, στή Βηθλεέμ, ἐξαιτίας τοῦ φόβου τῶν ἰσλαμιστῶν φονταμενταλιστῶν, τά ἐργαστήρια κλωστοϋφαντουργίας στή Χεβρώνα καί στήν Ἰερουσαλήμ, παρῆγαν καί πουλοῦσαν μπλουζάκια καί ἄλλα προϊόντα πού ἀπεικονίζουν τό ναό τῆς Γεννήσεως χωρίς τό σταυρό, γιά νά μήν ἐνοχλοῦνται οἱ μουσουλμάνοι.
 Πάντως ἐδῶ καί 2.000 χρόνια κανείς ἀλλόθρησκος δέν εἶχε πρόβλημα. Καί ἔχουν τώρα οἱ κοινωνίες ὅπου οἱ χριστιανοί ἀποτελοῦν τή συντριπτική πλειοψηφία τους; Αὐτή εἶναι ἡ περίφημη παγκοσμιοποίηση, μέ τά ἀντιρατσιστικά της κηρύγματα, πού ἐν τέλει καταντοῦν ἀντιχριστιανικές ἀποφάσεις!
 Ὀφείλουμε νά ὁμολογήσουμε ὅτι τά Χριστούγεννα βρίσκονται στό στόχαστρο τῆς Νέας Τάξης, ἡ ὁποία ἀνέλαβε τό ρόλο τοῦ σύγχρονου Ἡρώδη. Καθώς ἀποτελοῦν ἕναν ἀπό τούς πιό συνεκτικούς δεσμούς τῆς κοινωνίας, βάλλονται πανταχόθεν. Ἔτσι, ὁ πόλεμος ἐναντίον τους στίς χριστιανικές κοινωνίες ὁλοένα καί ἐντείνεται. Καί αὐτό, γιατί στή Νέα Τάξη ὑπάρχουν μόνο πολίτες καί ὄχι κοινωνίες. Μέ τήν ὑποβάθμιση ἤ καλύτερα τήν ἐξαφάνιση τῶν Χριστουγέννων εἶναι προφανές τί θέλουν νά πετύχουν: τή μετατροπή τοῦ πολίτη σέ ὑπήκοο-πιόνι, πού δέν θά συναισθάνεται ὅτι εἶναι μέλος τῆς λαϊκῆς κοινότητας, δέν θά ἔχει πνευματικές ρίζες οὔτε πνευματικές ἀνατάσεις καί ἀναφορές. Μόνον ἔτσι ἐξυπηρετοῦνται τά σχέδια τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὅλοι ἐκεῖνοι ὅμως πού ἐπιμένουν νά συνεχίζουν τό ἔργο τοῦ Ἡρώδη ἄς μήν ξεχνοῦν ὅτι τό Βρέφος τῆς Βηθλεέμ «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ», ἀφοῦ «τεθνήκασι οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ παιδίου».
 Καί κάτι ἀκόμη: Τά Χριστούγεννα δέν κινδυνεύουν τόσο ἀπό τούς ἀλλόθρησκους, ὅσο ἀπό μᾶς τούς λεγόμενους χριστιανούς, πού ἐν ὀνόματι τοῦ προοδευτισμοῦ συμμορφωνόμαστε μέ ὅλα τά ἀντιχριστουγεννιάτικα μηνύματα. Ἐγκαταλείποντας τή φάτνη τῆς Ἐκκλησίας μας ζητοῦμε καταφύγιο στά χιονοδρόμια, στά ρεβεγιόν ἤ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀλλοτριώνουμε τόν ἑορτασμό τῶν Χριστουγέννων καί νά στεροῦμε ἀπό τόν ἑαυτό μας αὐτές τίς μεγάλες πνευματικές εὐκαιρίες. Εὐθύνη καί ὑποχρέωσή μας εἶναι νά γιορτάζουμε τά Χριστούγεννα ὅπως μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας καί ὅπως τά μάθαμε ἀπό τή ζωοδότρα παράδοσή μας. Τό χρωστοῦμε στόν ἑαυτό μας καί ταυτόχρονα στίς γενιές πού μᾶς ἀκολουθοῦν. Ἰδιαίτερα φέτος πού οἱ ψυχές μας κουρασμένες ἀπό τήν παταγώδη κατάρρευση τῶν πάσης φύσεως πύργων τῆς Βαβέλ ἀποζητοῦν λυτρωτικά Χριστούγεννα, Χριστούγεννα μέ Χριστό.

Εὐδοξία Αὐγουστίνου

Φιλόλογος-Θεολόγος

 Ἀνάμεσα στά γεγονότα πού συνδέονται μέ τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ, μελανό σημεῖο στήν ἱστορία εἶναι ἡ σφαγή τῶν νηπίων στή Βηθλέεμ. Ὁ ὑπαίτιος καί ὁ ἀληθινός ἔνοχος αὐτοῦ τοῦ γεγονότος εἶναι ὁ Ἡρώδης ὁ Α’.
   Μορφή σατανική, σκοτεινή, ἐκδηλώνεται σέ παρόμοια περιστατικά, πού κηλιδώνουν ἀνεξίτηλα τόν ἴδιο καί τή βασιλεία του. Φιλόδοξος ὁ Ἡρώδης δέν ὑπελόγιζε κανένα ἐμπόδιο· δέν εἶχε οὔτε ἠθική, οὔτε θρησκευτικότητα, οὔτε ἀνθρωπιά! Ἤθελε πάντοτε νά εἶναι ἕνας ἐπιτυχημένος τύραννος· γι’ αὐτό, πρόθυμα θυσίαζε τά πάντα ἐκτός ἀπό τό θρόνο του.
   Συχνά παρουσιαζόταν γενναιόδωρος καί μεγαλόψυχος στούς φίλους του, τόσο ὅμως ὅσο νά μή βλάπτεται ἡ θέση του καί ἡ περιουσία του. Πιθανόν ἦταν τελείως ἄθρησκος καί εἶχε τή δυνατή λαγνεία καί τό πάθος ἑνός Ἀνατολίτη.
   Χωρίς ὑπερβολή ὁ Ἡρώδης εἶναι ἕνας ἀπό τούς πιό αἱμοχαρεῖς ἀνθρώπους πού γνώρισε ἡ ἱστορία. Αὐτό συμπεραίνεται ἀπό τόν κατάλογο τῶν ἐγκλημάτων του, πού ἀκολουθεῖ.

•   Μόλις ἀνέβηκε στό θρόνο σκότωσε 45 ἀντιπάλους του καί πολλά μέλη τοῦ Συνεδρίου γιά νά ἐμπνεύσει τρόμο καί νά οἰκειοποιηθεῖ τίς περιουσίες τους.
•  Πρῶτο θῦμα ἀπό τό οἰκογενειακό του περιβάλλον ἦταν ὁ Ἀριστόβουλος, ὁ γυναικάδελφός του. Πνίγηκε, ἰσχυρίστηκε ὁ Ἡρώδης, ἐνῶ ἔκαμε τό λουτρό του στήν Ἰεριχώ.
•  Δεύτερο θῦμα ὑπῆρξε ὁ πεθερός του Ἰωάννης Ὑρκανός Β’, ἄνθρωπος τελείως ἀνίκανος.
•  Τρίτο θῦμα του ἦταν ὁ Ἰωσήφ, θεῖος του καί σύζυγος τῆς ἀδελφῆς του Σαλώμης.
•  Τέταρτο θῦμα ἡ σύζυγός του Μαριάμη ἤ Μυριάμ, πού τήν ζήλευε καί τή μισοῦσε.
•  Λίγο ἀργότερα φόνευσε τήν πεθερά του, Ἀλεξάνδρα.
•  Σκότωσε τόν γαμβρό του Κοστόβαρο, δεύτερο σύζυγο τῆς Σαλώμης.
•  Μέ διαταγή του σκότωσαν τούς Φαρισαίους Ἰούδα καί Ματθία, πού εἶχαν ρίξει τόν ρωμαϊκό ἀετό ἀπό τό ἀέτωμα τοῦ Ναοῦ.
•  Σκότωσε τούς δύο ἀγαπημένους γιούς του Ἀλέξανδρο καί Ἀριστόβουλο, παιδιά τῆς ἐκλεκτῆς του Μαριάμης. Μετά τό ἔγκλημα αὐτό ὁ Καῖσαρ Αὔγουστος εἶχε πεῖ· «Καλύτερα νά εἶναι κανείς γουρούνι τοῦ Ἡρώδη, παρά παιδί του».
•  Τελευταῖο θῦμα του πέντε μέρες πρίν ἀπό τό θάνατό του ὑπῆρξε ὁ γιός του Ἀντίπατρος.
•  Συνέλαβε ὅλους τούς Ἰουδαίους ἄρχοντες καί τούς ἔκλεισε στόν Ἱππόδρομο τῆς πόλεως· θά τούς σκότωναν σύμφωνα μέ τήν ἐπιθυμία του τήν ἡμέρα τοῦ θανάτου του. Ἔτσι μετά τό θάνατό του θά χύνονταν δάκρυα.
•  Ἡ σφαγή τῶν ἀνυπεράσπιστων καί ἀθώων νηπίων εἶναι ἡ κορύφωση τῶν ἐκδηλώσεών του. Κυριευμένος ἀπό τό φόβο, δοῦλος τῆς ἄμετρης φιλοδοξίας του, δέν δίστασε νά σκοτώσει καί πάλι. Ἔτσι, μόλις ἀντιλήφθηκε ὅτι οἱ μάγοι «ἐξ ἀνατολῶν» τόν εἶχαν ξεγελάσει φεύγοντας κρυφά ἀπό ἄλλο δρόμο, διέταξε τούς στρατιῶτες νά σφάξουν τά ἀρσενικά παιδιά πού βρίσκονταν σέ ἡλικία κάτω τῶν 2 χρόνων.

   Ἡ πονηρή καί ἐγκληματική μορφή τοῦ βασιλιᾶ Ἡρώδη μένει χαραγμένη στήν ἱστορία μέ τά μελανότερα χρώματα. Ἡ «ὕβρις» ὅμως τοῦ Ἡρώδη ἀπέναντι στόν «γεννηθέντα Ἐμμανουήλ» τιμωρήθηκε μέ τόν σκληρό του θάνατο... «Τεθνήκασιν οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ Παιδίου».

Δ. Π.
Ἀπολύτρωσις 37 (1982) 165

 Ὁ Ἰησοῦς Χριστός ἀ­πο­τελεῖ τό πλέον ἀντι­λε­γό­μενο ἱστορικό πρό­σω­πο στήν παγ­κόσμια Ἱστο­ρία. Βρέ­φος ἀ­κό­μη προ­σκυνή­θη­κε τόσο ἀπό τους ἄση­μους βοσκούς, ὅσο καί ἀπό τούς ἐπιφανεῖς μά­­γους τῆς Ἀνα­το­λῆς. Πί­σω τους ὅ­μως καιρο­φυ­λα­κτοῦσε ὁ Ἡρώ­δης ζητώντας τή ζωή του. Βέ­βαια ἐκεῖνος δέν πέ­τυχε τό σκοπό του καί ἦταν τά νήπια της Βη­θλεέμ πού ἐ­ξον­τώ­θη­καν στήν ἄφρο­να ἐκείνη ἐκκα­θά­ριση.
  Ὁ Ἡρώδης μέ ἀν­θρώ­­πι­να κριτήρια εἶχε κά­ποιο ἐλα­φρυντικό γιά τήν αἱμο­στα­γῆ ἐκείνη ἐ­νέρ­γειά του. Ἦταν ἀπό­λυ­τος ἄρ­χων καί ἐπλη­ρο­φο­ρεῖ­το ξαφ­νικά ὅτι ἐμφανίστηκε διεκ­δι­κη­τής τοῦ θρό­νου του. Ἄλ­λωστε ἀκόμη καί οἱ νο­μο­διδά­σκα­λοι τοῦ Ἰ­σρα­ήλ ὡς ἐγκόσμιο ἄρ­χον­τα ἀνέ­μεναν τόν μεσ­σία.
  Στό πέρασμα τῶν χρό­­­­νων δέν ἔλειψαν οἱ μέ ποι­­κίλους τρόπους δι­ῶ­κτες τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Πρῶ­­τοι, ὅ­ταν ἀκόμη βίωνε ὡς θνητός, οἱ νομο­δι­δά­σκα­λοι τοῦ Ἰσραήλ πού προαναφέραμε. Αὐ­τοί ἀπό φθόνο Τόν παρέ­δω­σαν στή ρωμαϊκή ἐξ­ου­σία, στήν ὁποία ἄσκησαν πίεση, ὥστε νά ἐπι­τύ­χουν τή θα­να­τική Του κατα­δίκη.
  Κάθε ὀρθολογικά σκεπτόμενος ἄνθρωπος ἔ­πρε­πε νά δέχεται ὅτι μέ τόν σταυρικό θάνατο ἡ «ὑπόθεση Ἰησοῦς» θά εἶχε τεθεῖ στό ἀρχεῖο τῆς Ἱ­στο­ρίας καί τό πρόσωπο θά ἀποτελοῦσε τό πο­λύ πηγή ἐμπνεύσεως γιά κάποιους ρομαντι­κούς λο­γο­­τέ­χνες καί καλλιτέχνες. Ὅμως συνέβη στήν πρα­­­γ­­μα­τι­κότητα μιά πραγματική ἀνατροπή. Ἀ­μέ­­σως ἄρ­χισε ἀπηνής διω­γμός ἐναντίον ἐκείνων πού εἶ­χαν τό θάρρος νά εὐ­αγγελίζονται τήν ἀνά­στα­σή Του καί τή βασι­λεία Του, βα­σιλεία πού, σύμφωνα μέ τό κήρυγμα τοῦ Ἰησοῦ Χρι­στοῦ, δέν εἶναι ἀπό τοῦτο τόν κό­σμο. Θά μποροῦ­σαν οἱ δι­ῶ­κτες, ὀρθολογικά σκε­πτό­με­νοι, νά ἐκλά­βουν τούς μα­θη­τές του ὡς ἀλα­φροή­σκιω­τους ἤ σαλε­μέ­νους ἀπό τόν πόνο τοῦ χωρισμοῦ ἀπό τόν δά­σκα­­λό τους καί νά τούς πα­­ρα­­δώ­σουν στή χλεύ­η τοῦ λα­οῦ. Ὅ­μως, ἀντίθετα, κίνη­σαν διω­γμό, μαρ­­­τυρία τῆς δει­νῆς θέ­σεως στήν ὁ­ποία βρί­σκον­ταν. Βέ­βαια θά μπο­ροῦσε νά ἰσχυ­ριστεῖ κά­ποιος ὅτι ὁ δι­ω­γμός τῶν Ἰουδαίων κι­νήθηκε ὑπό τό ψυχο­λο­γικό βάρος τῆς ἐνοχῆς γιά τό θά­να­το ἑ­νός ἀ­θώ­ου. Ἔχουμε δη­λαδή, ὄχι βέ­βαια ἐλα­φρυ­­ν­τικό, ἀλ­λά κά­ποια ἐξή­γηση.
  Ὁ διωγμός ὅμως ξέ­­φυγε ἀπό τά πλαίσια τοῦ Ἰου­δαϊ­σμοῦ καί τή σκυ­τά­λη ἀνέλαβε ἡ ρω­μα­ϊ­κή ἐξ­ου­σία, ἡ κο­σμο­κρατορική, ἡ ἄκρως ἀνε­κτι­κή ἔ­ναν­τι τῆς πλη­θώ­ρας τῶν θεο­τήτων, τίς ὁποῖες ἐνέταξε στό λα­τρευ­τικό πάν­θεο παράλληλα μέ τήν ἔν­ταξη στίς τά­ξεις τῶν λε­γε­ώ­νων ὁ­πλιτῶν δια­φό­ρων ἐθνο­τήτων. Καί ἐδῶ προβάλλε­ται κά­ποια ἐξή­γηση: Οἱ «ἀντι­κοι­νωνι­κοί» πρῶτοι πι­στοί τοῦ σταυ­ρω­μένου Ναζω­ραί­ου ἀρνοῦνταν νά δε­χθοῦν τή θε­ό­τητα τοῦ αὐ­το­κράτορα. Ἀλλά αὐ­τό δέν ἦταν πρω­τοφανές. Καί οἱ ἰουδαῖοι ἐπέ­μεναν στήν ὕπαρ­ξη ἑνός μόνον Θεοῦ, ἰδιαιτερό­τητα πού εἶχε γίνει ἐν πολλοῖς σε­βα­στή ἀπό τό πλῆ­θος τῶν κατακτητῶν μέ σπά­νιες ἐξαιρέσεις, ὅπως ἐκεί­νη τοῦ Ἀντιόχου Δ΄, τοῦ ἐπικληθέντος Ἐ­πι­­φα­νοῦς. Ἡ σκληρότητα, ἡ ἀγριότητα τῶν διωγμῶν ἐπί τρεῖς περίπου αἰῶνες οὔτε ἐλα­φρυν­­τικά ἔχει οὔτε σοβαρή ἐξήγηση. Ἡ ρωμαϊκή ἐξου­σία δέν φαινόταν νά διατρέχει κα­νέ­ναν κίνδυνο ἐκ μέ­ρους τῶν πιστῶν τοῦ Ἰησοῦ Χρι­­στοῦ.
  Στό τέλος τῶν αἰώνων τῶν διωγμῶν οἱ πι­στοί στόν Ἰησοῦ Χριστό ἐξανάγκασαν τή ρω­μαϊ­κή ἐξου­σία νά ἀναγνωρίσει τό αὐτονόητο, ἀκό­μη καί γιά τόν ἀρχαῖο κόσμο: τό ἐλεύθερο τῆς λα­τρεί­ας. Πολλοί πα­­νη­­γυρίζουν στό γεγονός αὐτό τό θρίαμβο τῆς πί­στεως καί ὄντως εἶναι. Ἡ ἐντυ­πωσιακή αὔξηση τοῦ ἀριθμοῦ τῶν πιστῶν ἐν μέ­σῳ ἀπηνῶν διωγμῶν· ἡ προσέλευση στό μαρ­τύ­ριο ἀνθρώπων τῆς ἐξουσίας, ταγμένων στή διεκ­πε­ραίωση τῆς ἐξοντώσεως τῶν χριστιανῶν, στρα­­τι­ω­τι­κῶν, δικαστικῶν καί δημίων, δέν ἐπι­δέ­χεται οὐδεμία σο­βα­ρή κοινωνιολογική ἐξήγηση. Ὅμως οἱ Ἡρῶ­δες δέν ἐξαλείφθηκαν. Ἀπεναν­τίας εἰσῆλθαν στήν Ἐκκλη­σία τοῦ Χρι­στοῦ ἔχον­τας πλέον τήν εὐχέρεια νά συνε­χίσουν τό διωγμό ἀπό μέσα.
  Οἱ διωγμοί πού ἀκολούθησαν εἶχαν δυό μορ­­­φές: Ἡ πρώτη ἦταν οἱ αἱρέσεις, μέσῳ τῶν ὁ­ποίων σχί­στηκε ὁ ἄρραφος χιτώνας τῆς Ἐκκλη­σίας, κάτι πού εἶ­χαν ἀποφύγει νά πράξουν οἱ στρατιῶτες γιά τό χι­τώνα τοῦ Χριστοῦ κάτω ἀπό τό σταυρό. Ἄν­θρωποι φέροντες τό πνεῦμα τῆς φιλοσοφίας τοῦ ἀρ­χαίου κό­­σμου καί ἀδυνατών­τας νά κατανοήσουν τό μή­νυμα τῆς φάτνης ἐπι­δόθηκαν σέ ἄκαρπο ἀ­γώ­να φιλοσο­φικῆς ἐπέν­δυ­σης τῆς νέας πίστεως ἀρ­νού­­με­νοι τήν Ἀπο­κά­λυ­ψη. Ἡ δεύτερη ἦταν ἡ ἐκκο­σμί­κευ­ση. Μέσῳ αὐ­τῆς ἐπιδιώχθηκε ἡ ταύτιση τῆς βασι­λεί­ας τοῦ Θε­οῦ μέ τά βασίλεια τοῦ κόσμου τού­του. Κε­νο­δοξία, ἀπληστία, πάθος κυριαρχίας, κατα­δυνάστευση, ἐκμε­τάλ­λευση τοῦ ἀδυνάτου, διωγμοί κατά ἀντι­φρο­νούν­των σπίλωσαν τό σῶμα τῆς Ἐκ­κλησίας. Ὁ πρῶτος διωγμός ὁδήγησε στήν πολυ­διά­σπα­ση τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ. Ὁ δεύτερος ὁδή­γη­σε στήν ἀντίδραση πρός τήν Ἐκκλησία του. Καί ὅταν ἦρθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ὁ Χρι­στός κάθισε ἐκ νέου στό ἑδώλιο τοῦ νέου Πι­λά­του προ­κειμένου νά ἀπολογηθεῖ, ὄχι βέβαια γιά δικά του ἐγκλήματα, ἀλλά γιά ἐγκλήματα ἐκείνων πού ἔφεραν τό ὄνομα χριστιανός. Καί οἱ νέοι κριτές δέν εἶναι σάν τόν Πιλάτο πού ἀναζητοῦσε τρόπο νά ἀθωώσει τόν Χριστό, ὥσπου ἀπόκαμε κάτω ἀπό τίς πιέσεις καί τίς ἀπειλές τῶν ἐμπα­θῶν διωκτῶν του. Αὐτοί ἔχουν προαποφασι­σμέ­νη τήν κα­ταδίκη του, ὅ­πως τότε ὁ Ἡ­ρώδης. Δέν πα­ρου­σιά­ζουν στό δικα­στή­ριο τό τί ἐδίδαξε καί ἔπραξε ὁ κα­τη­γορούμενος. Τίς ἀδυνα­μίες τῶν βαπτισμένων στό ὄνομά του προ­βάλλουν μέ ἰδι­αίτερη χαιρεκακία ὡς ἀπόδειξη τῆς ἀποτυχίας τοῦ Χριστοῦ. Καί δέν στα­μα­τοῦν ἐδῶ οἱ κατή­γο­ροι. Περι­φρο­νώντας τήν Ἱστορία προβάλλουν στόν Χριστό καθετί πού διαστροφικοί νόες συνέ­λαβαν καί ἐξα­κολουθοῦν νά συλλαμ­βά­νουν προ­κειμένου νά πλή­ξουν τό κατεξοχήν πρό­σωπο τῆς Ἱστορίας. Καί μεῖς, οἱ φέροντες τό ὄνομα χρι­στιανός, καθηλωμένοι στά πάθη μας ἐπιχειροῦμε κατά καιρούς νά ἐλαφρύ­νου­με τή θέση του ὄχι μέ τά πνευματικά ὅπλα πού μᾶς προσέφερε ἀφει­δῶς, ἀλλά μέ τά ἄλλα πού δια­χρο­νι­κά κατέχει ἡ κοσμική ἐξου­σία. Θεωροῦμε ὅτι τά θέ­μα­τα πί­στε­ως διεκ­πε­ραι­ώνονται διά τῆς κο­σμικῆς ἰ­σχύ­ος, ὅπως ὁ Πέτρος στόν κῆπο τῆς Γεσ­θη­μανῆ!
  Ἴσως πρέπει νά λαλήσει καί γιά μᾶς ὁ πε­τεινός, ὥστε νά κλάψουμε καί μετανιωμένοι νά πάρουμε τό δρόμο τοῦ πρωτομάρτυρα Στε­φά­νου, ὁ ὁποῖος λι­θοβολούμενος ζήτησε ἀπό τόν οὐράνιο Πατέρα νά μή λογαριάσει τήν ἁμαρτία τῶν διωκτῶν του. Ἡ κα­λή μαρτυρία καί τό μαρ­τύριο εἶναι τά μόνα μέσα ὄχι γιά τόν ἀφανισμό τῶν Ἡρωδῶν ἀλλά γιά τό μετα­σχη­ματισμό τους σέ μάρτυρες τοῦ Χριστοῦ.

Ἀπόστολος Παπαδημητρίου