Φυλλομετρῶ τά χρόνια πού διαβήκανε...
Πολύτροπη, Θεέ μου, ἡ ἀγάπη Σου·
παράδοξα μακρόθυμη κι ὡραία.
Πολύμορφη φροντίδα ἀγαπητική·
συμμαζεύεις τά κομμάτια τῆς ψυχῆς,
τό «εἶναι» μου ἀνακαινίζεις,
σάν βασιλόπαιδα μέ μεγαλύνεις.

Μετρῶ καί τά ἐρχόμενα...
Τά τῆς ψυχῆς μου τ᾿ ἀναδέματα
καί τά δεινά τοῦ κόσμου
δέν εἶναι μπορετό νά τά δρομολογήσω.
Στά χέρια σου τά πατρικά τά ἀσφαλίζω.

᾿Ενδόμυχος ὁ ψίθυρος
τῆς ἀνεπάρκειάς μου σοῦ κραυγάζει·
Τῆς νέας τῆς χρονιᾶς ἡ ἀρχή καί τό τέλος
νά εἶσαι Σύ, ὁ Θεός μου ὁ ᾿Αγαπημένος.

Γ.Δ.

Μές στῆς ζωῆς μου τό χειμώνα
ὥς τά βαθιά χαράματα θά Σέ προσμένω,
πότε νά ᾿ρθεῖς καί πάλι,
ν᾿ ἀλλάξεις γύρω μου κι ἐντός μου τό τοπίο.
Τότε θά πάρουνε τά χιόνια μιά ἄλλη λάμψη,
θά γίνουν τά γυμνά κλαδιά ποιμενικές φλογέρες
κι ἀντί φοβέρες βουερές ὁ ἀγέρας ν᾿ ἀπειλεῖ,
τῆς παραδείσιας βιοτῆς μηνύματα θά φέρνει.
Στ᾿ ἀγγελικό τροπάρι τῆς εἰρήνης
σά φύλλα θά σκορποῦν κιτρινισμένα οἱ ἔγνοιες
κι ἡ κρύα καρδιά τή θαλπωρή θά νιώσει τῆς ἀγάπης
καί τή δική της γλώσσα θά μιλήσει.
Ὤ, μήν ἀργεῖς, Σέ καρτερῶ μ᾿ ἀδημονία,
μεγάλη Προσδοκία τῶν ἐθνῶν
μά καί δική μου!

Ἰ. Ἀ. Νικολαΐδης

Τό ὄνομά σου δῆλον·
ἐγρήγορση τό κάθε βῆμα σου.
Ὅλη ἡ ζωή μαρτύριο
καί μαρτυρία.
Τρεῖς κύκλοι φωτεινοί
ἡ πορεία σου· ἡ ἄσκηση,
ἡ κατάνυξη, ἡ ἀλήθεια.
Θεολογίας γνώση ὁ λόγος σου
κι ἡ ὑπομονή
ταπείνωση τῆς φύσης·
 μακαριότητα ἄφατη ἡ προσευχή.
 Ὀρθοδοξίας βράχος
στῆς αἵρεσης τή φοβερή ὁρμή
καί στηριγμός
στόν κλύδωνα τῆς Ἐκκλησίας,
τῆς χάρης καύχημα.

Πλημμύρισαν κρουνοί θεολογίας.
Στήν ποίηση
γευθήκαμε εὐφροσύνη,
τ᾿ ἀγώνισμα ζηλέψαμε
τῆς θείας ἡσυχίας
καί τούς καρπούς τῆς σύμπνοιας
μιᾶς ἅγιας φιλίας.

Στά χείλη σου, Γρηγόριε,
ἡ χάρις ἐξεχύθη»,
ὅμοια καί στή ζωή σου!

Παρεπίδημος

Ξετρελαθῆκαν σήμαντρα, καμπάνες
νά διαλαλοῦν στά πέρατα τῆς οἰκουμένης
Χριστός Ἀνέστη!
Ὦ Πάσχα τῶν προγόνων μου τερπνόν
ἑλληνικό ὥς τίς ρίζες πανηγύρι
καί πάντα ὀρθόδοξο
στίς λαμπροφόρες ἐκκλησιές μας τίς βυζαντινές.
Καί γύρω ἄλλος τρισμέγιστος ναός
μέ θόλο τόν βαθύ οὐρανό.
Στή ρεματιά ξεχάστηκε τ’ ἀηδόνι
τή νέα ζωή στίς τρίλιες του νά ψέλνει,
μαγευτικά ἠχοχρώματα δοξαστικά.
Ἡ γῆ στόν καταπληχτικό ἀργαλειό της,
μιά μυροφόρα ἀλλιώτικη κι αὐτή,
ἐργάζεται τό ἐργόχειρό της νύχτα-μέρα
θαμπωτικά κεντίδια, καί σαστίζουνε τά μάτια.
Στοῦ ἥλιου τήν ὥρα μές στό φῶς
κατρακυλᾶνε τά νερά ἀρωματισμένα
καθώς ν’ ἀντισταθοῦνε δέν μποροῦν
στή γοητεία τῆς θάλασσας, πολύβουης καί μεγάλης.
Ὦ Πάσχα, τῶν παιδιῶν χαρά καί τῶν γερόντων,
γλυκό σάν τῆς Ἀγάπης τό φιλί,
μιλᾶς μές στήν καρδιά μου καί τήν ἀνασταίνεις.

Ἰ. Ἀ. Νικαλαΐδης

Στούς δρόμους σου, πού διάβηκες, διαβαίνω.
Ἀλλάξανε ὅμως τόσα πολλά...
Δέν ἔχουμε ρωμαίους στρατιῶτες,
θηρία, μονομάχους καί φωτιά.

Δέν ἔχουμε ἀγάλματα καί τύμβους,
δρόμωνες στόν Θερμαϊκό.
Δέν χτίζουμε πιά ἄλλο κατακόμβες·
λεύτερα προσκυνοῦμε τόν Θεό.

Κι ὅμως, θαρρῶ, χτές ἦταν πού περνοῦσες
κάπου ἐκεῖ στήν Κόκκινη Ἐκκλησιά.
Περπάταγες κοντά στά μαθητούδια,
σαΐτευες μέ λόγια τήν καρδιά.

Σέ εἶδα νά εὐλογᾶς μέ τά δυό χέρια
κάθε κατηχητόπουλο μικρό.
Νά ἀγρυπνᾶς γιά τή Θεσσαλονίκη,
νά μεσιτεύεις γιά ἕνα λαό.

Ἅγιε Δημήτρη μου, Σαλονικιέ προστάτη,
πότε βιγλάτορα στά τείχη σέ θωρῶ
κι ἄλλοτε νά περνᾶς ἀνάμεσά μας
καβάλα στ᾿ ἄλογο τό φτερωτό.

Ἄγγελο παραστάτη καί προμάχο
στήν πόλη τούτη σ᾿ ἔβαλε ὁ Θεός.
Ἀρίφνητες οἱ χάρες σου, ἅγιέ μου!
Ἀπό τά πλούτη σου ἄς γεύομαι κι ἐγώ.

Δέσποινα Δαμιανίδου

Δασκάλα

Τοῦ Ὄρθρου τά τροπάρια
μηνᾶνε τῆς γέννησής Σου τόν ἐρχομό.
Ξεσήκωμα τοῦ νοῦ
καί τῆς καρδιᾶς μου γλυκειά νοσταλγία
νά ζήσω τό μυστήριο τό ξένον.
Σάν τή λαχτάρα τῶν παιδικῶν χρόνων
νά εἶμαι ἕνα ἀγγελούδι ἀνάμεσα στά ἄλλα,
νά στέκομαι νά Σέ βλέπω ὧρες ἀτέλειωτες
στήν ἀγκαλιά τῆς γλυκειᾶς Μητέρας
κάτω ἀπό τό βλέμμα τοῦ Ἰωσήφ.
Σάν τῆς ἐφηβικῆς ἡλικίας
τά γλυκά σκιρτήματα,
νά φτάσω στό ναό Σου μέ τό χάραμα,
νά προλάβω νά συναντήσω
τῆς γέννησής Σου τό θαῦμα.

Καί τώρα, στή βίωση τοῦ πεσμένου μου ἑαυτοῦ,
φίλημα ζωῆς, μήνυμα οὐράνιο
καί μυστικό ξεσήκωμα τοῦ νοῦ μου
τό «Χριστός γεννᾶται, δοξάσατε»,
μέ βιάζει νά ἑτοιμαστῶ καί νά πορευθῶ.

Γ.Δ.

 Κυκλοφοροῦμε μέ μεταλλικά ὀχήματα
καί προσπερνοῦμε γρήγορα
τούς ἀπέραντους δρόμους μας.
Ποῦ νά βρεῖ χρόνο νά σκαλώσει ἡ ματιά μας
στόν φτωχό, πού μές στό κρύο
ἔχει γιά κρεβάτι ἕνα χαρτόνι
καί τόν ἀέρα γιά κουβέρτα καί σεντόνι!

Παγωνιά! Ὑπό τό μηδέν ἡ ἀγάπη μας, Κύριε,
 κι ἡ ταχύτητα στή δράση μας
ὑπερβαίνει τά ἐπιτρεπόμενα ὅρια.
 Ἡ καρδιά μας συντονισμένη
στούς κραδασμούς τῶν τροχοφόρων
δέν ἔχει πιά μάτια νά ἀναγνωρίσει στόν συνάνθρωπο
τόν Χριστό, πού ἀπόψε γεννιέται.
Φτωχολάζαροι, μικροί Χριστοί, δεξιά κι ἀριστερά,
περιμένουν ν᾿ ἀφουγκραστοῦν κάποιο ἀνθρώπινο βῆμα.
Κι οἱ μέρες μας κυλοῦν τόσο γρήγορα!
Δέν κοντοστέκονται μιά σταλιά,
γιά νά ξεχωρίσουμε τή μιά ἀπό τήν ἄλλη.

Φωτεινά γεφύρια μέ ὑπέροχα λαμπιόνια
στολίζουν τούς δρόμους μας.
 Ἡ μνήμη σκαλίζει τό χρόνο.
 «Ἄ, ναί! Ἦρθαν Χριστούγεννα».
Μά δέν ἔχουμε μάτια νά δοῦμε
πώς δίπλα μας,
στό πλάι τοῦ δρόμου,
ὁ μικρός Χριστός ἀργοπεθαίνει.

Δέσποινα Δαμιανίδου

Δασκάλα

Ἔφτασα στό ναό μέ χέρια γεμάτα
ἀπό ἐνάρετα ἐπιτεύγματα.
Μέ βαρύγδουπους τίτλους διαλαλῶ
αὐτοδικαίωσης πραμάτειες
σε τιμή ἀξιομισθίας
πρός πώληση στόν Θεό.
Στῆς αὐτάρκειας τή στέρνα βουτηγμένη
μές στ' ἀντάριασμα τοῦ νοῦ,
κωφεύουν οἱ αἰσθήσεις ἀλαζονικά
στήν ἐκ βαθέων κραυγή τοῦ ἀδελφοῦ.
Δίπλα μου λειώνει σάν κερί
σέρνοντας τῆς ἀγωνίας τό χορό
μ' αὐτοκατάκρισης τραγούδι πονεμένο.
Ἐξαγοράζει τή συνδιαλλαγή
γιά συμπάθεια καί λυτρωμό
μέ χέρια γεμάτα ἀνοικτές πληγές,
μέ δάκρυα ποτάμι.

Γιά τό σπίτι τοῦ Πατέρα
ἀρτηρίες ἀνοίγεις ἀδελφέ,
τήν ἔσχατη εὐκαιρία ἐπιστροφῆς
ἀπό τή χώρα τῆς αὐτάρεσκης
ἀποδημικῆς μου διαστροφῆς...

Γ.Δ.

Χριστούγεννα 2013 κι ἡ γῆ μας ἑτοιμάζεται ξανά νά τά γιορτάσει!
Μέ σκοτεινά τά πρόσωπα, μέ κρύες τίς καρδιές!
Μέσα στήν ἀνασφάλεια καί τήν παγκόσμια κρίση,
τάχα τί ρόλο παίζουνε τά φῶτα, τά στολίδια κι ὅλες οἱ μουσικές;
Χριστούγεννα καί ἔγινε ἡ καρδιά μας ὅλη Φῶς!
Ἕνα ἀστέρι πού ἔλαμψε 2000 χρόνια πρίν,
τά φετινά Χριστούγεννα θά ᾿ναι πιό φωτεινό.
Ἕνας Θεός πού ἔγειρε νά κοιμηθεῖ σέ φάτνη, δικός σου εἶναι Θεός!
Ἕνα βρέφος πού τό προσκύνησαν βοσκοί καί βασιλιάδες
σέ καρτερεῖ προσκυνητή νά σοῦ χαρίσει δῶρα:
Εἰρήνη! Πού τήν πόθησε ὅσο ποτέ ἡ ψυχή σου!
Ἀγάπη! Γιά νά ζεσταθεῖ ὅλη ἡ ὕπαρξή σου!
Χαρά! Πού σάν αὐτήν ποτέ δέν πῆρες στή ζωή σου!
Τόν λυτρωμό! Ἀπό ὅσα βάρη ἀσήκωτα, ἄσπλαχνα σέ πλακώνουν!
Τή συντροφιά! Ἀφοῦ ὁ Θεός θά εἶναι πιά μαζί σου!
Ἐλπίδα! Τό τοῦνελ τῆς ἀγάπης Του φτάνει ὥς τόν οὐρανό!
Γεννιέται πάλι ἐδῶ στή γῆ γιά ὅλους μας ὁ Ἰησοῦς μοναδικός Σωτήρας!
Γεννιέται ὁ Ἐμμανουήλ καί θά ᾿ναι πιά μαζί μας ὅλα τά χρόνια τῆς ζωῆς!
Σέ καρτερεῖ!
Μιά τέτοια Ἀγάπη ἡ διψασμένη σου ψυχή δέν πρέπει νά τήν ἀρνηθεῖ!

Πῶς Τόν βαστᾶ στά χέρια της
καί Τοῦ γλυκομιλάει!
Ὅλος ὁ κόσμος γύρω της
ἀνθίζει καί σκιρτάει,
σάν μπαίνει μέσα στό Ναό
παρθένα καί κυρά!

Σήκω, ψυχή μου, νά Τόν δεῖς
στή μητρική ἀγκάλη,
κι ἄν κοίταξες καί θάμαξες
φθαρτά καί μάταια κάλλη,
ἄκου γλυκό δοξαστικό πού ψάλλουν ἅγια χείλη·
«Εἶδα, Πατέρα μου, ό Φῶς!
 Νῦν ἀπολύεις...».
                                                 Εὑ Δάκας