Ὑπό τή σκέπη τοῦ «προφήτη Μωάμεθ», πιστοί τηρητές τοῦ Κορανίου οἱ πατεράδες στίς χῶρες τοῦ Ἰσλάμ παντρεύουν τίς θυγατέρες τους ἀπό τά 8 τους χρόνια. Οἱ πιό πολλοί προσυμφωνοῦν τέτοιους γάμους, ὅταν τά κορίτσια τους εἶναι 4 ἐτῶν ἀντί προκαταβολῆς. Τά ἤθη καί τά ἔθιμα ἐπικροτοῦν τό θεσμό πού εἶναι βαθιά ριζωμένος.
 Ὡστόσο τά ἀποτελέσματα τέτοιων γάμων εἶναι συχνά τραγικά. Ἀναφέρουμε μερικά περιστατικά πού ἦρθαν στό φῶς τῆς δημοσιότητας.
 Ἡ 10χρονη Νοτζούντ Ἄλι ἀπό τήν Ὑεμένη, ὅταν ὁ πατέρας της τῆς εἶπε πώς ἔπρεπε νά παντρευτεῖ, ἀρνήθηκε. Ἐκεῖνος, καθώς εἶχε 13 παιδιά ἀπό δυό γυναῖκες καί ἀδυνατοῦσε νά ἀνταποκριθεῖ στίς ἀνάγκες τους, τήν ἔδωσε σύζυγο σέ κάποιον 30χρονο ἔναντι μικροῦ ποσοῦ, ὅπως συνηθίζεται στήν Ὑεμένη. Γιά τρεῖς μῆνες ὑπέμεινε πάμπολλους ξυλοδαρμούς καί ἀνείπωτες σεξουαλικές κακοποιήσεις. Παρά τίς δύσκολες συνθῆκες κατάφερε νά φθάσει μπροστά στόν ἔκπληκτο δικαστή, γιά νά τοῦ πεῖ «θέλω νά πάρω διαζύγιο», τό ὁποῖο μάλιστα ἐκδόθηκε λίγους μῆνες μετά τή γαμήλια τελετή. Τώρα θέλει νά ἐπιστρέψει στό σχολεῖο γιά νά γίνει δικηγόρος καί νά συμπαραστέκεται στά ἄλλα κορίτσια, πού βιώνουν παρόμοιες δραματικές ἐμπειρίες, ἄν καί γιά τήν πατρίδα της θεωρεῖται προδότρια.
 Ἕνα ἄλλο ὅμως παιδί - νύφη στά 8 της χρόνια στή Σαουδική Ἀραβία δέν στάθηκε τόσο τυχερό, ἀφοῦ τό Δικαστήριο ἀπέρριψε τό αἴτημά της γιά διαζύγιο ἀπό τόν 58χρονο σύζυγό της.
 Κοριτσάκι 12 ἐτῶν πέθανε πρόσφατα στήν Ὑεμένη, ἐνῶ ἔφερνε στόν κόσμο τό πρῶτο του παιδί. Ὑπῆρξε μία ἀκόμη ἀπό τίς πολλές «νύφες τοῦ θανάτου», πού ἐξαναγκάζονται νά παντρευτοῦν.
 Δεκατριάχρονο κορίτσι στήν Ὑεμένη πέθανε ἀπό κολπική αἱμορραγία πέντε ἡμέρες μετά τό γάμο πού τό ὑποχρέωσαν νά συνάψει μέ ἕναν 30χρονο.
 Σύμφωνα μέ ἔκθεση τοῦ Ὑπουργείου Κοινωνικῶν Ὑποθέσεων πάνω ἀπό τό ἕνα τέταρτο τῶν γυναικῶν τῆς Ὑεμένης παντρεύονται πρίν ἀπό τά 15 τους χρόνια (βλ. ἐφ. «Καθημερινή» 23/03/10). «Ὁ πρόωρος γάμος θέτει τά κορίτσια σέ αὐξημένο κίνδυνο ἐγκατάλειψης τοῦ σχολείου, ἔκθεσης στή βία, στήν κακοποίηση καί στήν ἐκμετάλλευση, ἤ ἀκόμη καί ἀπώλειας τῆς ζωῆς τους ἀπό τήν ἐγκυμοσύνη, τόν τοκετό καί ἄλλες ἐπιπλοκές», δήλωσε ἡ Unicef (βλ. ἐφ. «Ἐλευθεροτυπία» 17/09/2009).
 Οἱ ἰσλαμιστές ὑποστηρίζουν ὅτι δέν πρέπει νά καθορίζεται κατώτερη ἡλικία γάμου, διότι κάτι τέτοιο δέν προβλέπεται ἀπό τό Ἰσλάμ καί διότι δέν συμφωνεῖ μέ τή ζωή τοῦ Μωάμεθ, ὁ ὁποῖος νυμφεύθηκε μέ τήν 7χρονη (ἤ 6χρονη) Ἀϊσέ. Ὑποστηρίζουν ἐπίσης ὅτι αὐτός εἶναι ὁ πιό ἐνδεδειγμένος τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὁ ἄνδρας μπορεῖ νά διαμορφώσει τό παιδί σέ γυναίκα, ὅπως ὁ ἴδιος θέλει. Οἱ ἀντίθετες φωνές ἰσλαμιστῶν -καί ἰμάμηδων ἀκόμη- συχνά καταπνίγονται καί καταγγέλλονται ὡς κραυγές ἀποστασίας ἀπό τή θρησκεία, τό νόμο, τόν Προφήτη, τό Κοράνιο!
 Παρεμπιπτόντως ἀναφέρουμε ὅτι στό Ἰσλάμ «ἡ γυναίκα... δέν ἔχει κανένα δικαίωμα, καμιά ἀξία, δέν διαφέρει καθόλου ἀπό ἕνα κτῆμα καί εἶναι ἀπόλυτα ἐξαρτημένη ἀπό τόν ἄνδρα της, ὁ ὁποῖος τήν ἐξουσιάζει» (Ἀ. Στεφανίδη, Ἡ γυναίκα στό Ἰσλάμ, σ. 39). Σύμφωνα μέ τόν μεγάλο μουσουλμάνο θεωρητικό Al Gazali, «ὁ γάμος εἶναι ἕνα εἶδος σκλαβιᾶς γιά τή γυναίκα. Καθῆκον της εἶναι ἡ ἀπόλυτη ὑπακοή στόν ἄνδρα σέ κάθε πράγμα, ἐκτός ἐάν αὐτό βρίσκεται σέ ἀντίθεση μέ τούς νόμους τοῦ Ἰσλάμ». Τό Κοράνιο ἐπιτρέπει στούς ἄνδρες νά τιμωροῦν τίς γυναῖκες τους ὅταν αὐτές δείχνουν ἀπείθεια, δέν ἐκτελοῦν τά καθήκοντά τους ἀλλά καί γιά νά βελτιωθεῖ ὁ χαρακτήρας τους.
 Στόν ἄνδρα ἀναγνωρίζεται τό δικαίωμα τῆς πολυγαμίας ἤ εὐστοχότερα τοῦ πολυγυνισμοῦ. Τό Κοράνιο προβλέπει τά ἑξῆς γιά τόν ἀριθμό τῶν συζύγων του: Κι ἄν φοβᾶστε νά ἀδικήσετε τίς ὀρφανές (σέ περίπτωση γάμου) τότε νά παντρεύεστε ἄλλες δύο ἤ τρεῖς ἤ τέσσερις γυναῖκες τῆς ἐκλογῆς σας. Κι ἄν ὅμως φοβᾶστε ἀκόμη μήπως τίς ἀδικήσετε, τότε νά παντρεύεστε μόνο μία ἤ ὅποιες ἔχετε αἰχμάλωτες [Σημ: Ὑπονοεῖ διαρκῆ πόλεμο καί βέβαιη νίκη;] (Στάδιο 4, οἱ Γυναῖκες, ἐδ. 3). Ἐκτός ἀπό τίς νόμιμες συζύγους, τούς δίδει τήν ἄδεια νά διατηροῦν ἀπεριόριστο ἀριθμό παλλακίδων: «Ἀπαγορεύεται νά παντρεύεστε μέ ἔγγαμες γυναῖκες, ἐκτός αὐτές πού τό δεξί σας χέρι ἐξουσιάζει (ὡς αἰχμάλωτες). Καί ἐκτός ἀπό αὐτές σᾶς ἐπιτρέπονται ὅλες οἱ ἄλλες γυναῖκες» (Στάδιο 4, οἱ Γυναῖκες, ἐδ. 24).
 Εἶναι γνωστό ὅτι ὁ Μωάμεθ εἶχε νυμφευθεῖ 15 γυναῖκες -ἄλλοι ὑποστηρίζουν 25-, συμβίωσε μέ 13 καί παρέμεινε μέ 9 ὥς τό θάνατό του. Κοντολογίς στήν οἰκογενειακή του ζωή «ἀποκαλύπτεται ὁ ἔκφυλος φύλαρχος ἀραβικῆς ἰδιοσυγκρασίας, ὁ φανερός ἡδονιστής». Κι ὅμως «τήν τραγωδία τῆς γυναικείας ψυχῆς πού στραγγαλίζεται καί θυσιάζεται στό βωμό τῆς προφητικῆς ἀσελγείας (τοῦ Μωάμεθ) τολμοῦν νά χαρακτηρίσουν εὐτυχία καί μακαριότητα οἱ μουσουλμάνοι συγγραφεῖς!» (Βλ. Ν. Βασιλειάδη, Ὀρθοδοξία-Ἰσλάμ καί Πολιτισμός, σελ. 209).
 Πόση εὐγνωμοσύνη χρωστοῦμε στόν εὐλογημένο Κύριό μας πού ἐξύψωσε τήν ἐξουθενωμένη γυναίκα καθιστώντας την «ὁμότιμον» τοῦ ἄνδρα καί μέ τή γραφίδα τοῦ ἀποστόλου Παύλου ἐδῶ καί 2.000 χρόνια διδάσκει ὅτι «οὐκ ἔνι ἄρσεν καί θῆλυ» (Γα 3,28)! Καί πόσο πρέπει νά εὐχαριστοῦμε τόν Θεό, πού μᾶς ἀξίωσε νά ζοῦμε σέ ὀρθόδοξη -ἀκόμη- χώρα!

Εὐδοξία Αὐγουστίνου
Φιλόλογος-Θεολόγος

Ἔρευνες ἀποδεικνύουν ὅτι, γιά νά ἐπιζήσει ἕνας πολιτισμός, ὁ δείκτης τοῦ ἀριθμοῦ τῶν γεννήσεων γιά κάθε οἰκογένεια πρέπει νά εἶναι 2,11 παιδιά γιά τουλάχιστον 25 χρόνια. Ὅσο μειώνεται ὁ ἀριθμός τῶν γεννήσεων, πλησιάζει καί τό τέλος τοῦ ἀντίστοιχου πολιτισμοῦ.
 Στήν Εὐρώπη ὁ δείκτης τοῦ ἀριθμοῦ τῶν γεννήσεων διαμορφώνεται ὡς ἑξῆς: Γαλλία 1,8· Μ. Βρετανία 1,6· Ἑλλάδα 1,3· Γερμανία 1,3· Ἰταλία 1,2· Ἰσπανία 1,1. Σέ ὁλόκληρη τήν Ε.Ε. (31 χῶρες) 1,38.
 Παρ’ ὅλα αὐτά ὁ πληθυσμός τῆς γηραιᾶς ἠπείρου δέν μειώνεται, λόγῳ τῆς μετανάστευσης κυρίως μουσουλμάνων. Ἀπό τό 1990 τό 90% τῆς αὔξησης τοῦ πληθυσμοῦ στήν Εὐρώπη ὀφείλεται στή μετανάστευση. Στή Γαλλία π.χ. ὁ ἀριθμός τῶν γεννήσεων ἀνέρχεται στό 1,8, ἐνῶ μεταξύ τοῦ μουσουλμανικοῦ πληθυσμοῦ στό 8,1! Στήν Ἀγγλία ὑπάρχουν ἤδη 1.000 τζαμιά ἀπό τά ὁποῖα πολλά ἦταν παλιές ἐκκλησίες. Στήν Ὀλλανδία καί στό Βέλγιο τό 50% τῶν νεογέννητων προέρχονται ἀπό οἰκογένειες μουσουλμάνων. Στή Γερμανία τό Ὁμοσπονδιακό Γραφεῖο Δημογράφησης ἀνακοίνωσε ὅτι, μέ αὐτούς τούς ρυθμούς, τό 2050 ἡ Γερμανία θά εἶναι ἰσλαμικό κράτος!
 Γενικά σήμερα ὑπάρχουν 52 ἑκατομμύρια μουσουλμάνοι στήν Εὐρώπη. Τά ἑπόμενα 20 χρόνια ὁ ἀριθμός θά φτάσει τά 104 ἑκατομμύρια.
 Ὁ ἡγέτης τῆς Λιβύης Μουαμάρ Καντάφι δήλωσε: «Ὑπάρχουν σημάδια ὅτι ὁ Ἀλλάχ θά χαρίσει τή νίκη στό Ἰσλάμ μέσα στήν Εὐρώπη. Χωρίς τό σπαθί, χωρίς ὅπλα, χωρίς κατακτητικούς πολέμους. Δέν χρειάζονται κομάντος αὐτοκτονίας. Τά πάνω ἀπό 50 ἑκατομμύρια μουσουλμάνων στήν Εὐρώπη θά τή μετατρέψουν σέ μία μουσουλμανική ἤπειρο». Ὁ πρόεδρος τῆς τουρκικῆς Δημοκρατίας Τ. Ὀζάλ ἄλλοτε εἶχε ἀποκαλύψει: «Δέν λησμονοῦμε ὅτι ἡ προέλαση τῶν Τούρκων σταμάτησε μπροστά στή Βιέννη»!
 Ἀλλά καί στίς Η.Π.Α. τό 1990 ὑπῆρχαν 100.000 μουσουλμάνοι. Σήμερα ἀνέρχονται στά 9 ἑκατομμύρια, ἐνῶ ἀνακοινώθηκε ὅτι σέ 30 χρόνια θά ἔχουν γίνει 50 ἑκατομμύρια (βλ. apodimos.com).
 Βεβαίως τό Ἰσλάμ ὑπάρχει ὡς θρησκεία καί ταυτόχρονα ὡς πολιτικο-οἰκονομικό σύστημα ζωῆς. Ἡ συνύπαρξη πάντως στόν ἴδιο γεωγραφικό χῶρο καί ἡ ἀφομοίωση δύο διαφορετικῶν πολιτισμῶν καί προπαντός διαφορετικῶν θρησκευτικῶν πεποιθήσεων, δύσκολα μπορεῖ νά ἐπιτευχθεῖ. Μοντέλα συναφομοίωσης διαφορετικῶν πολιτισμῶν δέν ἀπαντῶνται στήν ἱστορία. Ἄς μή γελιόμαστε.
 Γιά τό λόγο αὐτό οἱ σχεδιαστές τῆς Νέας Ἐποχῆς προωθοῦν τήν παγκοσμιοποίηση· ἐπιβάλλουν στίς χριστιανικές χῶρες τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τίς παραδοσιακές ἀξίες καί τήν υἱοθέτηση τοῦ ἀμερικανικοῦ προτύπου, μέ στόχο τήν ἐνσωμάτωση τοῦ Ἰσλάμ στή Δύση. Καί ἡ Εὐρώπη, καθώς παραδέρνει στόν πολυπολιτισμικό της λήθαργο, δέν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἀποδυναμώνεται καί ἀφοπλίζεται πνευματικά. Τό Ἰσλάμ, ἀπό τήν πλευρά του, ἀντιστέκεται στήν παγκοσμιοποίηση καί δέν ἐξευρωπαΐζεται. Ἕνα δεῖγμα γιά τό πῶς σκέφτονται οἱ δυτικοθρεμμένοι μουσουλμάνοι ἀποτελεῖ καί ἡ ἐπιστολή τοῦ καθηγητῆ Ramadan πρός ὁμόθρησκό του: «Οἱ μουσουλμάνοι τῶν δυτικῶν χωρῶν σήμερα δέν ἐπιτρέπεται, πλέον, νά συμπεριφέρονται ὡς οἱ “παραγιοί” καί νά ἀρκοῦνται στό νά ζοῦν σύμφωνα μέ τίς “κοινές ἀξίες” τῶν δυτικῶν χωρῶν, ἀλλά θά πρέπει νά συμπεριφέρονται ὡσάν νά ζοῦσαν ἤδη σέ μία πλειοψηφικά μουσουλμανική κοινωνία καί νά μήν κάνουν καμιάν ἀπολύτως παραχώρηση ἤ ἔκπτωση τῆς πίστεώς τους ὑπέρ τῶν ἄλλων» (Trifkovic, S., «Intifada in France», Chronicles, 4/11/2005).
 Καί ὁ Ἰρανός Arsbam Mοmeni διακηρύττει: «Ὁ Ἰσλαμισμός δέν ἀστειεύεται οὔτε διαπραγματεύεται ἀλλά καί δέν διανοεῖται νά ὑποχωρήσει. Ὅταν χύνεται τό αἷμα τῶν ἀπίστων ἀπό τούς μουσουλμάνους, οἱ τελευταῖοι πηγαίνουν κατευθείαν στόν Παράδεισο... Χρειάζεται νά χύνεται συνεχῶς αἷμα ἀπίστων» (Ἰσλάμ, Ἱστορία, Ἐπεκτατισμός καί Βία, σελ. 135). Νά, λοιπόν, ποιό εἶναι τό πραγματικό πρόσωπο τοῦ Ἰσλάμ.
 Τό πρόβλημα λαμβάνει ἀνησυχητικές διαστάσεις καί στή χώρα μας, στήν ὁποία αὐτή τήν ὥρα φιλοξενοῦνται πάνω ἀπό 1.500.000 μουσουλμάνοι· ὁ ἀριθμός βαίνει ἀνεξέλεγκτα αὐξανόμενος.
 Σήμερα στήν πατρίδα μας οἱ γεννήσεις ἀνέρχονται στίς 100.000, ἀπό τίς ὁποῖες οἱ 20.000 ἀλλοδαπῶν. Τήν τελευταία πενταετία ὅμως σημειώνεται ἀνεπαίσθητα αὔξηση τῶν γεννήσεων τῶν ἡμεδαπῶν κατά 2,99%, ἐνῶ τῶν ἀλλοδαπῶν κατά 21,48%. Ἐπίσης οἱ θάνατοι ὑπερτεροῦν τῶν γεννήσεων. Σχολεῖα κλείνουν λόγῳ τῆς ὀλιγαριθμίας τῶν μαθητῶν καί σέ πολλές περιοχές μεγάλο ποσοστό τοῦ μαθητικοῦ δυναμικοῦ εἶναι ἀλλοδαποί. Μελαγχολία προκαλεῖ ἡ σκέψη ὅτι κάθε τρία χρόνια χάνουμε ἕνα ἑκατομμύριο παιδιά ἐξαιτίας τῶν ἐκτρώσεων. Στό μεταξύ κύμα ἐγκύων ἀλλοδαπῶν γυναικῶν σπεύδει νά εἰσβάλει στήν Ἑλλάδα, προκειμένου τά παιδιά πού θά φέρουν στόν κόσμο νά προικοδοτηθοῦν μέ τήν ἑλληνική ἰθαγένεια.
 Ἡ Εὐρώπη καλεῖται ἐγκαταλείποντας τίς ἐπικίνδυνες ἀντιφατικότητες καί τίς περίεργες ἀμφιθυμίες της νά ἐπιλύσει τό μέγιστο πρόβλημα. Ὑπάρχουν πλούσια μουσουλμανικά κράτη μόνο 50 χιλιόμετρα μακριά ἀπό τίς χῶρες καταγωγῆς τῶν λαθρομεταναστῶν, πρός τά ὁποῖα μποροῦν νά κατευθύνονται, ἀποφεύγοντας ἔτσι καί τά χιλιάδες χιλιόμετρα τοῦ ἐπικίνδυνου καί ἄνομου δρόμου πρός τήν πενομένη Ἑλλάδα. Ἐξάλλου χῶρες, ὅπως ἡ Σουηδία καί ἡ Δανία, πού δέχονται πολύ μικρότερο ἀριθμό μεταναστῶν ἀπό μᾶς, εἰσπράττουν μέχρι καί ὀκταπλάσια κονδύλια γιά τήν ὑποδοχή τους ἀπ’ ὅσα ἡ χώρα μας!
 Ἐπιπλέον ἔχουμε ἀναλογισθεῖ τίς ἐπιπτώσεις γιά τήν πατρίδα μας ἀπό τήν ἀντισυνταγματική χορήγηση τoῦ δικαιώματος ψήφου σέ περίπου 643.000 ἀλλοδαπούς (= πάνω ἀπό τό 6% τοῦ ἐκλογικοῦ σώματος), οἱ ὁποῖοι στήν πλειοψηφία τους εἶναι μουσουλμάνοι; Ἡ κατάσταση γίνεται ἀκόμη πιό ἀπειλητική, ἄν λάβουμε ὑπ’ ὄψη μας τίς θέσεις τῆς «διανόησης» καί τῆς συμπλέουσας TV, πού ἀρμενίζουν σέ πελάγη πολυπολιτισμικῆς μακαριότητας. Καί ἐπειδή οἱ φορολογούμενοι Ἕλληνες πολίτες ἀσχολοῦνται μέ τό πῶς ὡς ὑποζύγια θά σηκώσουν τά δυσβάστακτα βάρη τους, ἐλλοχεύει ὁ κίνδυνος τοῦ ἀποπροσανατολισμοῦ ἀπό τό σημαντικότατο θέμα, πού μπορεῖ νά ἐξελιχθεῖ σέ ὡρολογιακή βόμβα γιά τό ἀπισχνασμένο κράτος μας. Γι’ αὐτό ἐπιβάλλεται ἐπαγρύπνηση. Φύλακες, γρηγορεῖτε!

Εὐδοξία Αὐγουστίνου
Φιλόλογος-Θεολόγος

Στίς 28 Ἀπριλίου 2010 ἀποφασίστηκε ἀπό τήν κυβέρνηση ἡ ἀνέγερση ἰσλαμικοῦ τεμένους «ὑπό τό συντεταγμένο ἔλεγχο τῆς Πολιτείας, τῆς ἑκάστοτε Κυβέρνησης καί τοῦ ἁρμοδίου Ὑπουργοῦ Παιδείας, «Διά Βίου Μάθησης καί Θρησκευμάτων».
 Τό τέμενος θά ἀνεγερθεῖ στόν Ἐλαιώνα, στήν περιοχή τοῦ Βοτανικοῦ· ἀπέχει μόλις τρία χιλιόμετρα ἀπό τήν Ὁ- μόνοια καί δύο ἀπό τήν Ἀκρόπολη καί τόν Κεραμεικό. Γιά τό σκοπό αὐτό «Ναυτικό Ὀχυρό» ἐκτάσεως 17 στρεμ­μάτων παραχωρήθηκε ἀπό τό Γενικό Ἐπιτελεῖο Ναυτικοῦ. Τρίζουν τά κόκκαλα τοῦ Μιαούλη καί τοῦ Κανάρη!
 Τά ἔξοδα θά καλυφθοῦν ἀπό τό πρόγραμμα δημοσίων ἐπενδύσεων· ἐκτιμώμενο κόστος 106.000.000€. Τήν ἴδια στιγμή σκάφη ἐπιφανείας τοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ λόγῳ οἰκονομικῶν περικοπῶν -δέν ὑπάρχουν οὔτε λιπαντικά- βρίσκονται παροπλισμένα στούς ναυστάθμους Σαλαμίνας καί Κρήτης. Ἡ κατεστραμμένη ἐπίσης περίφραξη τοῦ ἐν λόγῳ χώρου δέν παρέχει ἀσφάλεια γιά ἐγκαταστάσεις μέ φορητά ὅπλα καί ὑπηρεσίες μέ ἀπόρρητα ἔγγραφα.
 Τό σχέδιο γιά τή λειτουργία τοῦ τεμένους προβλέπει τήν τοποθέτηση ἰμά­μη, τά ἔξοδα τοῦ ὁποίου θά καλύ­πτονται ἀπό τό ἑλληνικό Δημόσιο· κάθε μουσουλμανική κοινότητα θά ἔχει τό δικαίωμα νά φέρει τό δικό της θρη­σκευτικό λειτουργό. Τό ὅλο θέμα ἔχει ἄμεση σχέση μέ τή διάδοση τοῦ Βαχα­μπι­τι­σμοῦ, πού ἐπιμένει ὅτι τό Ἰσλάμ πρέπει νά ἐξαπλωθεῖ καί νά κατακυριεύσει ὁλό­κληρη τή γῆ. Βαχαμπίτες ἦταν οἱ Σαουδάραβες πού ἐπιτέθηκαν στούς δίδυμους πύργους τῆς Νέας Ὑόρκης, ὅπως καί ὁ Ὀσάμα Μπίν Λάντεν.
 Γιά νά ἀσκήσουν τά θρησκευτικά τους καθήκοντα οἱ ἑκατοντάδες χιλιάδες μουσουλμάνοι λαθρομετανάστες ἔχουν στή διάθεσή τους 61 -σύμφωνα μέ ἄλλες πληροφορίες 155!- τζαμιά στήν περιοχή τῆς Ἀθήνας, περισσότερα ἀκόμη καί ἀ­πό τίς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες. Καί ἐνῶ ἡ καγκελάριος Μέρκελ ὁμολογεῖ ὅτι τό πολυπολιτισμικό μοντέλο «ἀπέτυχε πλήρως» στή Γερμανία, οἱ δικοί μας ὀσφυοκάμπτες πολιτικοί τό προβάλλουν καί μᾶς τό ἐπιβάλλουν ἀνεγείροντας τεμένη. Γιατί τέτοια σπουδή;
 Καί δέν φτάνει αὐτό. Κατά τήν πρόσφατη ἐπίσκεψή του στήν Ἀθήνα ὁ «σουλ­τάνος» Ἐρντογάν στήν κοινή συνέντευξή του μέ τόν ἕλληνα πρωθυπουρ­γό ἀναφέρθηκε στό «Φετιγιέ Τζαμί» («Φετιχιέ» ὀρθότερα). Ὁ κ. Παπανδρέου ἀπάντησε: «Ἤδη ἐμεῖς ἔχουμε ἀποφασίσει νά γίνει ἡ ἀνακαίνιση καί ἀποκατάσταση τοῦ “Φετιγιέ” καί νομίζω αὐτό εἶναι μία ἔνδειξη τῆς βούλησής μας»!
 Ποιά εἶναι ὅμως ἡ ἱστορία καί ἡ σημειολογία τοῦ “Φετιγιέ”;
 Τό 1456 οἱ Τοῦρκοι, μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ὀμάρ, γιό τοῦ Τουραχάν, κατέλαβαν χωρίς ἀντίσταση τήν πόλη τῆς Ἀθήνας, ἐκτός ἀπό τήν Ἀκρόπολη, πού ἀντιστάθηκε ἡρωικά γιά σχεδόν ἄλλα δύο χρόνια. Τό 1458, εἰσῆλθε θριαμβευτικά στήν πόλη ὁ Μωάμεθ Β΄ ὁ Πορθητής. Πρός τιμήν του ἀνεγέρθηκε τό «Τζαμί Φετιχιέ» (Φατίχ = κατακτητής), δηλαδή «τζαμί τῆς κατάκτησης», τῆς ὑ­ποδούλωσης τῆς Ἀθήνας, καταραμένο! Σύμφωνα μάλιστα μέ ἀρχαιολογικές μαρτυρίες χτίστηκε ἐπάνω σέ τρίκλιτη βασιλική, ἡ ὁποία μέχρι τήν ἅλωση τῆς πόλης ἀπό τούς Τούρκους πιθανόν νά λειτουργοῦσε ὡς ὁ ὀρθόδοξος Μητροπολιτικός Ναός στό Δουκάτο τῶν Ἀθηνῶν (1205-1458)! Ὡς οἰκοδομικό ὑλικό γιά τό «Φετιχιέ Τζαμί» χρησιμοποιήθηκε μία ἀπό τίς στῆλες τοῦ ἀρχαίου ναοῦ τοῦ Ὀλυμπίου Διός.
 Ἀπό τό 1458, ὁπότε καί χτίστηκε, ἄρχισε γιά τήν Ἀθήνα ἡ φοβερή περίοδος τῆς Ὀθωμανοκρατίας, μέ ὅλα τά φρικτά ἐγκλήματα, πού τή σφράγισαν! Τό «Φετιχιέ Τζαμί» εἶναι, λοιπόν, σημεῖο κατατεθέν τῆς σκλαβιᾶς καί τῆς τυραννίας τῆς πόλης, τήν ὁποία μέ τά δάκρυα, τή θυσία, καί τό αἷμα τους καθαγίασαν καί ἀπελευθέρωσαν ἡ ἁγία Φιλοθέη, ὁ ἅγιος Μιχαήλ Πακνανᾶς καί τόσοι ἀ­κόμη νεομάρτυρες καί ἐθνομάρτυρες.
 Ἤδη ξεκίνησαν οἱ ἐπισκευαστικές ἐργασίες μέ ἐθνικούς πόρους. Ἄς εἶναι καλά οἱ ἀγρίως φορολογούμενοι συνέλληνες, νά ἀναμένουν καί νά ἐξοφλοῦν περαιώσεις ἐπί περαιώσεων μέχρι τό πέ­ρας τῶν ἐργασιῶν. Τί κι ἄν ἡ Τουρκία μετέτρεψε τούς δικούς μας ναούς στή Μικρά Ἀσία καί στήν κατεχόμενη Κύ­προ σέ στάβλους, κινηματογράφους, γυμναστήρια! Ἐμᾶς δέν μᾶς ἀπασχολεῖ οὔτε καί μᾶς ἐνδιαφέρει. Τί νά ποῦμε καί τί νά πρωτοθυμίσουμε στούς Νενέκους (Νενέκος: ὁ ὁπλαρχηγός τοῦ Κολοκοτρώνη, πού προσκύνησε τόν Ἰμ­πραήμ) τῶν ἡμερῶν μας; «Μέ φωνή πού καταπείθει, /Προχωρώντας, ὁμιλεῖς: “Σή­μερ’, ἄπιστοι, ἐγεννήθη/Ναί, τοῦ κόσμου ὁ Λυτρωτής.
 Αὐτός λέγει ... Ἀφοκρασθῆτε·/Ἐγώ εἰμ᾽ Ἄλφα, Ὠμέγα ἐγώ·/Πέστε, ποῦ θ᾽ ἀ­ποκρυφθῆτε/Ἐσεῖς ὅλοι, ἄν ὀργι­σθῶ;”», σαλπίζει ἐπίκαιρα ὁ ἐθνικός μας ποιητής Διονύσιος Σολωμός.
 Καί μία ὑποχρέωση πού τήν ἐνταφιάσαμε: Τό 1822, ὁ Γέρος τοῦ Μωριᾶ στά Δερβενάκια, στόν Ἅγιο Σώστη, ὅρ­κισε τά παλληκάρια του, γιά νά δοξάσουν τόν Θεό, νά νηστέψουν καί νά κτίσουν Ναό τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἀρ­γότερα, στίς 25 Ἰουνίου 1829 στό Ἄργος οἱ πρόγονοί μας ἐκφράζοντας τήν εὐ­γνωμοσύνη τους γιά τό θαῦμα τῆς νε­κρα­νάστασης τοῦ Γένους μας κατά τή διάρκεια τῶν ἐργασιῶν τῆς Δ΄ Ἐθνοσυνέλευσης ἀποφασίζουν: «Ὅ­ταν ἡ τοπική περιφέρεια τῆς Ἑλλάδος καί ἡ καθέδρα τῆς Κυβερνήσεώς της κατασταθῶσιν ὁ­ριστικῶς καί οἱ οἰκονομικοί πόροι τοῦ κράτους ἐπιτρέψωσιν, θέλει ἀνεγερθῇ κατά διαταγήν τῆς Κυβερνήσεως εἰς τήν καθέδραν αὐτῆς Ναός ἐπ’ ὀνόματος τοῦ Σωτῆρος τιμώμενος» (Ψήφισμα Η΄). Τό διάταγμα ὑπογράφεται καί ἀπό τόν πρωτομάρτυρα τοῦ Νεοελληνισμοῦ, τόν μοναδικό καί ἀνεπανάληπτο κυβερνήτη Ἰωάννη Καποδίστρια.
 Στά 180 χρόνια πού πέρασαν ἀπό τότε, ἡ πατρίδα μας ἐξασφάλισε τίς ἀ­παιτούμενες προϋποθέσεις. Ὅταν ἡ οἰ­κονομία μας τό ἐπέτρεπε, μπορούσαμε νά ἐκτελέσουμε τό τάμα. Μεθυσμένοι ὅ­μως ἀπό τούς καρπούς τοῦ ἀχαλίνωτου εὐδαιμονισμοῦ καί τοῦ κουλτουριάρικου ψευτοπροοδευτισμοῦ, ἀπολησμονήσαμε τό χρέος μας καί συμπεριφερθήκα­με μέ ἀχαριστία. Καί τώρα ἀντί γιά τά­μα, χτίζουμε τέμενος. Ἄς χαροῦμε, λοιπόν, τήν προκοπή μας!
 Ἀξίζει μάλιστα νά ἀναφέρουμε ὅτι ὅλοι οἱ ὁμόδοξοι λαοί ἐκπλήρωσαν τό τάμα τους. Οἱ Σέρβοι οἰκοδόμησαν στό Βελιγράδι τόν μεγαλύτερο ναό τῶν Βαλκανίων πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Σάββα. Οἱ Ρῶσοι ἐπανοικοδόμησαν στή Μόσχα τό μισογκρεμισμένο ναό τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος, οἱ Πολωνοί στό Μπιαλιστόκ, οἱ Γεωργιανοί στήν Τιφλίδα πρός τιμήν τῆς ἁγίας Τριάδος.
 Ἐπιβάλλεται, πρίν τό νέφος τῶν ἱε­ρομαρτύρων καί τῶν ἐθνομαρτύρων μᾶς ἀναθεματίσει, νά ἀφυπνισθοῦμε καί νά συνειδητοποιήσουμε ποῦ ὁδεύουμε. Ἀπό ’δῶ καί πέρα τό ἐπίσημα ἀνεγειρόμενο τζαμί καί τό ἐπισκευαζόμενο «Φετιχιέ» θά ἀποτελοῦν τό σύμβολο τῆς ἐπέκτα­σης τοῦ μουσουλμανισμοῦ στήν Ἀθήνα. Τό ἰοστεφές ἄστυ, τό κέντρο τοῦ πο­λι­τισμοῦ, ἡ πόλη τοῦ Παρθενώνα, τοῦ Πλάτωνα, τοῦ Αἰσχύλου, τοῦ Δημο­σθέ­νη, τοῦ Βασιλείου Β΄ περιέρχεται στόν ἔλεγχο τοῦ Ἰσλάμ. Ἄς προβλημα­τισθοῦ­με σοβαρά· μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου μήπως ὁδηγηθοῦμε στήν ἀναγνώριση μουσουλμανικῆς μειονότητας στήν Ἑλ­λάδα μέ συνέπεια τή συρρίκνωση τοῦ ἑλληνικοῦ στοιχείου στήν ἴδια τήν πρω­τεύουσα; Ὁ Θεός ἄς βάλει τό χέρι του κι ἄς μήν εἶναι βαρύ!

Εὐδοξία Αὐγουστίνου
Φιλόλογος-Θεολόγος

 Μετά ἀπό πέντε ἄγονους διαγωνισμούς, τήν ἀνέγερση τοῦ τεμένους ἀνέλαβε ἡ κοινοπραξία τῶν «παραδοσιακά ἐθνικῶν» ἐργολάβων, δηλαδή οἱ «ΑΒΑΞ» (ὅμιλος Ἰωάννου), «ΤΕΡΝΑ» (ὅμιλος Περιστέρη), «ΑΚΤΩΡ» (ὅμιλος Μπόμπολα) καί «ΙΝΤΡΑΚΑΤ» (ὅμιλος Κόκκαλη). Πρώτη φορά μετά τήν ἀπελευθέρωση ἀπό τόν ὀθωμανικό ζυγό καί τήν ἵδρυση τοῦ νέου ἑλληνικοῦ κράτους, οἱ κυβερνῶντες ἀποφάσισαν νά στήσουν ἐπίσημο ἰσλαμικό τέμενος στό ἱερό καί δοξασμένο ἔδαφος τῆς Ἀθήνας.
 Κι ἐνῶ ἡ κρίση μαίνεται, σχολεῖα ἔχουν κλείσει, εἰδικότητες στά ἐπαγγελματικά λύκεια καταργήθηκαν, ἐκπαιδευτικοί καί διοικητικοί ὑπάλληλοι τέθηκαν σέ διαθεσιμότητα, φερέλπιδες νέοι μεταναστεύουν, ἡ μείωση τῶν δημοσίων δαπανῶν γιά τήν παιδεία ἀνῆλθε ἀπό τό 2009 μέχρι σήμερα στό 33%, Ἕλληνες πεινοῦν, φτωχαίνουν, λιμοκτονοῦν, αὐτοκτονοῦν, ἐνῶ, λοιπόν, συμβαίνουν αὐτά, τό Ὑπουργεῖο Παιδείας χρηματοδοτεῖ τήν ἀνέγερση τοῦ τεμένους, κληροδοτώντας πιστώσεις ὕψους 946.000 εὐρώ στό ὑπουργεῖο Ἀνάπτυξης.
 Τό τέμενος θά ἀνεγερθεῖ στό Βοτανικό, σέ ἔκταση τοῦ ἑλληνικοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ. Καί πρέπει νά γνωρίζουμε ὅτι βάσει τοῦ κορανίου ἡ περιοχή τοῦ χώρου λατρείας γιά τούς μουσουλμάνους ἀποτελεῖ καί ἰδιοκτησία τους. Παραχωροῦμε, δηλαδή, ἑλληνικό ἔδαφος σέ ποιούς; Γνωρίζουμε σέ ποιά ἀκριβῶς χέρια θά περιέλθει; Ποῦ εἶσαι, Μιαούλη, κι ἐσύ, Κανάρη, νά μᾶς καμαρώσετε!
 Βεβαίως, βάσει τῆς συνταγματικῆς ἀρχῆς τῆς ἀνεξιθρησκίας, ὁποιαδήποτε θρησκευτική πίστη εἶναι σεβαστή. Γιά τόν λόγο αὐτό ἑκατοντάδες χῶροι σέ ὅλη τήν Ἑλλάδα δίνουν τή δυνατότητα στούς μουσουλμάνους νά τελοῦν τά θρησκευτικά τους καθήκοντα. Ἡ ἀνέγερση ὅμως ἰσλαμικοῦ τεμένους μέ δαπάνες τοῦ κράτους ἀναδεικνύει σέ προνομιακή θέση τή μουσουλμανική θρησκεία. Τί ντροπή καί «ὕβρις»! Τό «Τάμα τοῦ Ἔθνους» ἐκκρεμεῖ, τή στιγμή μάλιστα πού τά ἀπαιτούμενα χρήματα εἶναι ἐξασφαλισμένα ἀπό φιλογενεῖς πατριῶτες καί ὑπολείπεται ἁπλῶς ἡ παραχώρηση οἰκοπέδου.
 Κι ἐμεῖς ἀκάθεκτοι προχωροῦμε στήν ἀνέγερση τζαμιοῦ, παραβλέποντας τό γεγονός ὅτι οἱ Τοῦρκοι μετατρέπουν τίς ἐκκλησίες στήν κατεχόμενη Κύπρο σέ στάβλους καί καζίνο. Ὅπως ἐπίσης μᾶς ἀφήνει ἀδιάφορους ἡ πρόταση τοῦ ἀντιπροέδρου τοῦ νεοοθωμανικοῦ κράτους νά ἐπαναλειτουργήσει ἡ Ἁγία Σοφία ὡς τζαμί. Κι οὔτε μᾶς ἀπασχόλησε ἡ γενοκτονία τῶν χριστιανῶν στή Μέση Ἀνατολή. Κι οὔτε ἀκούστηκε φωνή διαμαρτυρίας γιά ὅσα διαδραματίζονται στή Συρία, ὅπου ἐκκλησίες πυρπολοῦνται, ἰσλαμιστές προβαίνουν σέ ἀπαγωγές ἱερωμένων, μοναζουσῶν, δολοφονίες παιδιῶν τοῦ ἑλληνορθόδοξου σχολείου. Τό αἷμα ὅμως τῶν ἀδικοχαμένων νέων μαρτύρων φθάνει στά ὦτα Κυρίου παντοκράτορος. Τελικά ποιά ἰσορροπία καί ἰσοτιμία διέπει τίς σχέσεις τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας μέ τό Ἰσλάμ; Ποιά μουσουλμανική χώρα ἐπέτρεψε τήν ἵδρυση ὀρθόδοξου ναοῦ;
 Ὅπως κι ἄν ἔχει ἡ κατάσταση, ἀκούσαμε τόν ἁρμόδιο ὑπουργό νά διακηρύττει: «Χαίρομαι πού γίνεται ἐπί ὑπουργίας μου τό τζαμί... Καί εἶμαι ὑπερήφανος... Νιώθω πιό Ἕλληνας». Δικαιολογημένα, λοιπόν, τά ἐρωτήματα: Ποιό μήνυμα ἐκπέμπει ἡ κυβέρνηση γιά τήν ἔννοια τῆς ἑλληνικότητας; Ἡ ὑπερηφάνεια εἶναι ἀπότοκος τῆς ἀνέγερσης ἰσλαμικοῦ τεμένους; Ποιά ἡ σχέση τοῦ δικοῦ μας πολιτισμοῦ μέ αὐτό; Μήπως στόχος της εἶναι τό λιβάνισμα ἀλλόθρησκων ἐπήλυδων;
 Διδακτικό τό παράδειγμα τῆς Ταϊτῆς. Οἱ κάτοικοί της ξεχύθηκαν στούς δρόμους φωνάζοντας μεταξύ ἄλλων: «Τό 90% τῶν ἐγκλημάτων τῆς τρομοκρατίας διαπράττονται ἀπό ἰσλαμιστές... Αὐτό καί μόνο εἶναι ἀρκετό, ὥστε νά μήν αἰσθάνομαι ἀσφαλής»! Ἐξαιτίας τῶν ἀντιδράσεών τους ἡ μικρή χώρα ἀνάγκασε τίς ἀρχές νά κλείσουν τό τζαμί πού μόλις εἶχε ἀνοίξει στήν πρωτεύουσα.
 Πόσο δίκαιο εἶχαν! Τό τέμενος μπορεῖ νά ἐξελιχθεῖ σέ κέντρο ἀνεξέλεγκτης βίας, καθώς σοβοῦν προβλήματα μεταξύ τῶν ἰσλαμιστικῶν σεχτῶν πού ἔχουν μεταξύ τους ἀβυσσαλέο μίσος μέ ἄμεσο ἀντίκτυπο στήν ἀσφάλεια τῶν Ἑλλήνων καί στήν εὔρυθμη λειτουργία τῆς κοινωνίας μας.
 Γιά νά περιορίσουν τίς ἀντιρρήσεις, οἱ ὑποστηρικτές του ἰσχυρίζονται ὅτι τό σχέδιο τοῦ τεμένους δέν προβλέπει τήν ἀνέγερση μιναρέ. Ποιός ὅμως μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι δέν θά ἀνεγείρουν στή συνέχεια μιναρέ ἐντός τοῦ τεμένους; Ποιά πολεοδομική ὑπηρεσία τότε θά ἀναλάβει τήν εὐθύνη τῆς κατεδάφισης; Ποιός μπορεῖ νά εἰσέλθει ἐντός τοῦ ἀσύλου τους; (ὅρα τζαμιά Θράκης). Ἔχουμε ἀναλογιστεῖ τίς συνέπειες ἀπό μία τέτοια ἐπιχείρηση;
 Πέρα ὅμως ἀπό αὐτή τήν πλευρά τοῦ θέματος, ἐντείνονται οἱ ὑπόνοιες ὅτι ὁ θρησκευτικός χαρακτήρας τοῦ κτηρίου ἀποτελεῖ πρόσχημα· ὁ συγκεκριμένος χῶρος θά χρησιμοποιηθεῖ ὡς ἐφαλτήριο γιά τή δημιουργία ἐπίσημων μουσουλμανικῶν κοινοτήτων στήν Ἀττική, προωθώντας ἔτσι μιά κοσοβοποίησή της. Κι ἀκόμη, ἀνοίγει ὁ δρόμος γιά νά χτιστοῦν τεμένη καί στήν ὑπόλοιπη χώρα καί, κατά συνέπεια, γιά τήν ἀναγνώριση μουσουλμανικῶν μειονοτήτων σέ ὅλη τήν ἐπικράτεια.
 Συνεπῶς τό τέμενος τῆς Ἀττικῆς δέν εἶναι μόνον δικό της θέμα· ὑπερβαίνει τά ὅριά της καί γίνεται ἐθνικό. Ὅλους πρέπει νά μᾶς ἀπασχολήσει, πρίν εἶναι ἀργά. Ἄς ξυπνήσουμε, ἐπιτέλους!

Εὐδοξία Αὐγουστίνου

Φιλόλογος-Θεολόγος

Στά πλαίσια τῆς ἐπιμήκυνσης τοῦ σχολικοῦ ἔτους τό Ὑπουργεῖο Παιδείας μελετᾶ τόν περιορισμό τῶν διακοπῶν τῶν Χριστουγέννων καί τοῦ Πάσχα, τήν κατάργηση τῆς ἑορτῆς τῶν Τριῶν Ἱεραρχῶν, τοῦ τοπικοῦ πολιούχου, τῆς Καθαρᾶς Δευτέρας καί τῶν ἐθνικῶν ἑορτῶν.
 Κατ’ ἀρχάς ὅσον ἀφορᾶ στίς ἀργίες δέν ὑπερβαίνουμε τίς ἀντίστοιχες τῶν εὐρωπαϊκῶν χωρῶν. Τόσο ἡ διάρκεια τοῦ διδακτικοῦ ἔτους ὅσο καί ἡ διάρκεια τῶν σχολικῶν διακοπῶν συμβαδίζουν κατά μέσο ὅρο μέ αὐτόν τῶν κρατῶν τῆς Εὐρώπης (βλ. http/kemete.sch. gr). Ἀσφαλῶς οἱ λόγοι γιά τήν κατάργηση ἀργιῶν εἶναι βαθύτεροι. Μέ τόν μανδύα τῆς ἐπιμήκυνσης καλύπτεται μᾶλλον μιά ἐκκλησιομαχική καί συνάμα ἀντεθνική πολιτική πού στοχεύει στήν ἀλλοίωση τῆς ἰδιοπροσωπίας τῆς πατρίδας μας καί στήν ἀποκοπή ἀπό τίς ρίζες τῆς ἑλληνορθόδοξης παράδοσής μας.
 Τό θέμα ὅμως τῶν ἑορτῶν εἶναι ὑπαρξιακό, καθώς ὁ ὑγιής ψυχικά ἄνθρωπος αἰσθάνεται τήν ἀνάγκη νά ἑορτάσει. Οἱ ἀρχαῖοι πρόγονοί μας εἶχαν συνειδητοποιήσει ὅτι «βίος ἀνεόρταστος μακρὰ ὁδὸς ἀπανδόχευτος» (Δημόκριτος, παρά Στοβαίῳ 154,38). Κάθε κοινωνία -ἀκόμη καί οἱ ἀθεϊστικές καί οἱ πρωτόγονες- καί κάθε πολιτισμός σφραγίζεται ἀπό τίς δικές του γιορτές, οἱ ὁποῖες ἀποτελοῦν τά στοιχεῖα τῆς ταυτότητάς του καί τόν κοινωνικό του «καθρέπτη». Συνιστοῦν ἀναπόσπαστο κομμάτι στόν ἄξονα ἐργασίας καί ἀνάπαυσης τοῦ ἀνθρώπου καί μορφή ἀντίστασης στόν ἐργασιακό ὁλοκληρωτισμό, πού κατεδαφίζει τά πάντα. Ἡ νέα τάξη πραγμάτων προφανῶς δέν λαμβάνει ὑπ’ ὄψη της ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι «ἑορταστικόν ὂν» καί συνεπῶς δέν μπορεῖ νά ζήσει χωρίς γιορτές καί διακοπές. Ὡστόσο, ὁ ἀντιεορταστικός πόλεμος ἀποδεικνύει ὅτι οἱ γιορτές δύσκολα μποροῦν νά ξερριζωθοῦν καί νά ἐξαφανιστοῦν ἀπό τή ζωή τοῦ ἀνθρώπου. Κοινωνική ζωή χωρίς γιορτές εἶναι ζωή φτωχή, ἐπίπεδη, ἄοσμη, ἄχρωμη καί ἀνούσια.
 Στίς μέρες μας, μέσα στό γενικότερο κλίμα τῆς ἐκκοσμίκευσης καί τῆς ἀπαξίωσης τῆς παράδοσής μας, αὐξάνονται οἱ κοσμικές γιορτές καί προσπαθοῦν νά ἐκτοπίσουν καί νά ἀντικαταστήσουν τίς χριστιανικές. Ἔλεγε χαρακτηριστικά ὁ πατήρ Παΐσιος: «Δυστυχῶς πᾶνε σιγά-σιγά οἱ ἄνθρωποι νά μήν ἀφήσουν οὔτε γιορτές οὔτε τίποτε... Ἔβαλαν τή γιορτή τῆς Μάνας, τοῦ Μάη, τοῦ Ἀπρίλη. Σέ λίγο θά ποῦν: Σήμερα εἶναι ἡ γιορτή τῆς ἀγκινάρας, τήν ἄλλη τοῦ κυπαρισσιοῦ, τήν ἄλλη τά γενέθλια αὐτοῦ πού βρῆκε τήν ἀτομική βόμβα ἤ τό ποδόσφαιρο». Οἱ χριστιανικές ὅμως γιορτές δέν ἔχουν καμία σχέση μέ τίς γιορτές «τοῦ κόσμου τούτου». Ἀποπνέουν τή φυσίζωο χάρη τοῦ ἁγίου Πνεύματος καί ἀποτελοῦν ἀδιάκοπο κάλεσμα σωτηρίας. «Κεφάλαιον ἑορτῆς μνήμη Θεοῦ», ἀποφαίνεται ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος (PG 36,345B).
 Σέ μιά κοινωνία ὅπου ἡ λήθη ἀπειλεῖ νά ξεθωριάσει τίς μνῆμες, οἱ γιορτές ἀποτελοῦν τό πιό δραστικό ἀντίδοτο καί τό ἀσφαλές ἀνάχωμα κατά τῆς καταλυτικῆς δύναμης τοῦ χρόνου. Μέ αὐτές ἐπιπλέον ὁ πιστός νοηματοδοτεῖ τήν ὕπαρξή του καί σηματοδοτεῖ τήν πορεία του. Στίς γιορτές τῆς Ἐκκλησίας μας γιορτάζουμε, ἐπειδή γιορτάζει ὁ Χριστός· «Καὶ γὰρ τὸ πάσχα ἡμῶν ὑπὲρ ἡμῶν ἐτύθη Χριστός» (Α΄Κο 5,7). «Ἡμῖν ὁ Χριστὸς τὰς ἑορτὰς ἐκτετέλεκεν», διδάσκει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός (PG 96,545B). Γι᾽ αὐτό οἱ Πατέρες χαρακτηρίζουν τήν Ἐκκλησία ὡς «ἐκκλησία ἑορταζόντων ἀξίως τοῦ Πνεύματος» (Ἰω. Δαμασκηνοῦ, PG 96,761C).
 Κέντρο βεβαίως ὅλων τῶν ἑορτῶν εἶναι ἡ ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Γύρω ἀπό τήν Ἀνάσταση περιστρέφεται ὅλο τό ἑορτολόγιο, ἡ ἀνάμνηση τῶν ἱερῶν γεγονότων καί τά ἱερά πρόσωπα. Ἔτσι ὁ ὑπέροχος ὀργανικός ἱστός τους ὑφαίνει γιά κάθε ἐποχή τό δικό της μοναδικό βάθος, διακοσμώντας το ἀναλόγως. Χαρακτηριστικό ἀκόμη τῶν ἑορτῶν μας εἶναι οἱ «ἐπὶ τὸ αὐτό» συνάξεις τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινότητας. Ὅλοι μαζί ζοῦμε καί πανηγυρίζουμε ἐντονότερα τόν θρίαμβο τῆς Ἀναστάσεως, γι’ αὐτό καί ψάλλουμε: «Ἀναστάσεως ἡμέρα καὶ λαμπρυνθῶμεν τῇ πανηγύρει καὶ ἀλλήλους περιπτυξώμεθα...». Ὑπάρχει ἔτσι μία κοινωνική δυναμική στίς γιορτές. Ἡ λατρεία ἔχει σαφῆ ἐπικοινωνιακό καί κοινωνικό χαρακτήρα. Ἐξασφαλίζει ἀληθινή κοινωνικότητα καί «πρόσωπον πρὸς πρόσωπον» κοινωνία. Ἡ σύγχρονη μαζοποιημένη κοινωνία μέ τίς ἀνώνυμες καί ἀπρόσωπες σχέσεις της, τήν ἀπελπισία καί τήν ἀγωνία βρίσκει πραγματικό καταφύγιο, παρηγοριά καί διέξοδο, χαρά καί αἰσιοδοξία στίς ἑορταστικές συνάξεις τῆς φιλόστοργης μητέρας Ἐκκλησίας.
 Οἱ γιορτές εἶναι τόπος καί τρόπος πνευματικῆς ἀφύπνισης καί ψυχικῆς ἀνακαίνισης. Γι’ αὐτό ὁ ἅγιος Ἐπιφάνιος προσκαλεῖ πανηγυρικά: «Ἑόρταζε, Χριστοῦ Ἐκκλησία... Χαίρετε ἐν Κυρίῳ, Χριστοῦ νεολαία, χαίρετε» (PG 43,432B -433C). Νά τί εἶναι γιορτή: ὁ Χριστός καί ἡ βασιλεία του στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων, γιατί «ἀνέστη Χριστὸς καὶ ζωὴ πολιτεύεται». Ἐπιπλέον, μέ τήν εὐκαιρία τῶν ἑορτῶν μᾶς δίδεται ἡ δυνατότητα νά μετέχουμε στό ἑορταστικό δεῖπνο τῆς Βασιλείας πού ἡ Ἐκκλησία μας παραθέτει. Γινόμαστε «κοινωνοὶ θείας φύσεως» καί ἔτσι ὄχι μόνον γιορτάζουμε, ἀλλά οἱ ἴδιοι γινόμαστε γιορτή· «Μὴ μόνον τὰ τῆς ἑορτῆς κατοπτεύσωμεν καὶ τιμήσωμεν, ἀλλὰ αὐτοὶ ἑορτὴ γενώμεθα», προτρέπει ὁ ἅγιος Θεοφύλακτος (PG 128,141ABC).
 Εἰς πεῖσμα ὅλων τῶν ἀντιεκκλησιαστικῶν προσπαθειῶν, πού λυσσωδῶς καί ποικιλοτρόπως βάλλουν κατά τῶν ἑορτῶν, ὀφείλουμε νά γιορτάζουμε οὐσιαστικότερα καί πιό ἐνσυνείδητα, ὄχι «κοσμικῶς» ἀλλά «ὑπερκοσμίως». Ἄς μήν αὐταπατώμεθα. Τήν πνευματική πείνα καί δίψα τῶν γκρίζων καιρῶν μας δέν μποροῦν νά τίς ἱκανοποιήσουν τά ἀσωτικά ξυλοκέρατα καί οἱ πομφόλυγες τῶν ἰσχυρῶν. Μέ τή χάρη τοῦ ἀναστάντος Κυρίου μας ἐπαναλαμβάνουμε τόν λόγο τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου: «Ἡμᾶς ἀκορέστως ἔχειν δεῖ πρὸς τὰς ἑορτάς» (PG 50,645).

Εὐδοξία Αὐγουστίνου

Φιλόλογος-Θεολόγος

(Ἀφιερωμένο στούς κατηχητές τῆς Ἐκκλησίας μας,
πού ὑπακούοντας στό κάλεσμα τοῦ θείου Σποριᾶ
δουλεύουν μέ ζῆλο κι ἐπιμονή γιά τήν καλλιέργεια τῶν ψυχῶν).

Ἐπέστρεψα περασμένα μεσάνυχτα. Ἔσυρα τά πόδια μου κουρασμένα, Θεέ μου, μπροστά σου. Ἕνας ἀγέρας ἀπογοήτευσης φυσᾶ στήν καρδιά μου. Τόσος κόπος, τόσος ἱδρώτας, τόση ἀγωνία... ὅλα «εἰς μάτην». «Ἐπιάσαμεν οὐδέν».
Μ᾿ ἀκοῦς, Θεέ μου; Στό κάλεσμά σου, «δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων», ἔδωσα τό παρόν. Εἶπα· θά δαπανήσω τό "εἶναι" μου στήν ἱερή διακονία. Καί τώρα;
 Τά κουρασμένα μου πόδια λύγισαν. Ἐκεῖ μπροστά στόν Ἐσταυρωμένο ἔμεινα ὥρα πολλή. Ἔνιωσα μέσα βαθιά μου τό γλυκό του ψίθυρο νά φθάνει σάν παρηγοριά, σάν βάλσαμο, σάν ἀχτίδα φωτός μές στά χαλάσματα. Τόν ἔνιωσα νά φορᾶ τό λέντιο μέ τήν ἴδια στοργική ἀγάπη, πού ἔδειξε στούς μαθητές του τό βραδινό τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καί νά σφουγγίζει τά μέλη μου τά κοπιασμένα. Τούτη ἡ περιποίησή του μ᾿ ἄφησε νά καταλάβω πώς γιά Κεῖνον μέτρησε πάνω ἀπ᾿ ὅλα ὁ κόπος, τό δόσιμο, ἡ προσπάθεια, ἡ ἐπιμονή, ἡ λαχτάρα μου νά μοιραστῶ μαζί του τοῦτο τό σκληρό ἔργο.
 Ἐκεῖ, στοῦ ταμείου μου τή μόνωση, ἔφερα μπροστά του ὅλες τίς ψυχές, πού φάνηκαν ἀπρόθυμες στοῦ λόγου τή σπορά· ὅλες ἐκεῖνες τίς ὑπάρξεις, πού ἔμειναν ἀδιάφορες στῆς ἀγάπης του τήν προσφορά τήν ἀκούραστη· ὅλες ἐκεῖνες τίς καρδιές, πού στάθηκαν ψυχρές στό κάλεσμά του τό λυτρωτικό. Τίς θυμηθήκαμε μαζί. Καί γινόταν τούτη ἡ θύμησή τους ὥρα μέ τήν ὥρα ἐλπιδοφόρο μήνυμα γιά πλούσια καρποφορία. Ἴσως νά ᾿ταν πιό ἐντυπωσιακό, ἄν εἶχα συναντήσει ψυχές πρόθυμες, θερμές καί καρδιές ἀνοιχτές στό κάλεσμα τοῦ Ἰησοῦ... Μά Ἐκεῖνος μοῦ τό ᾿πε πώς ὅσοι σήμερα φωνάζουν «ὡσαννά», ἴσως αὔριο θά ζητοῦν «σταυρωθήτω». Δέν ἀποκλείεται ὅμως ἀργότερα κάποιοι ἀπ᾿ αὐτούς μετανοιωμένοι καί κατανενυγμένοι νά ρωτοῦν· «τί με δεῖ ποιεῖν ἵνα σωθῶ;».
 Ἀργά καί σταθερά καί σίγουρα κατεργάζεται τή σωτηρία τῶν ψυχῶν ὁ Λυτρωτής. «Αὐτομάτῃ γάρ ἡ γῆ καρποφορεῖ». Ἀργά καί σταθερά καί σίγουρα μποροῦμε κι ἐμεῖς νά ὀργώνουμε στόν ἀγρό τοῦ Θεοῦ μέ τήν προσευχή. Κείνη τήν νύχτα μοῦ ᾿μαθε ὁ Ἰησοῦς, ἐκεῖ στοῦ ταμείου μου τή μόνωση, ὅτι τά μεγαλύτερα ἔργα εἶναι ἐκεῖνα τά σιωπηρά καί ἀφανῆ, πού πετυχαίνει ἡ ψυχή στά γόνατα. Εἶναι τό ἱερό μυστικό τῶν ἐργατῶν τοῦ Θεοῦ.

Ὁ Θεός ξημερώνει ἄλλη μία Κυριακή. Κι ἐμεῖς βρισκόμαστε ἀκόμη στήν ἔνδοξη Κωνσταντινούπολη. Σήμερα γιά ἐκκλησιασμό στό πρόγραμμα ὁ ναός τοῦ Ἁγίου Ταξιάρχη στό Μπαλατά. Βρίσκεται στήν περιοχή τοῦ Φαναρίου, ἀπό τή μεριά τοῦ Κεράτιου. Τήν εἴδηση γιά τή θεία Λειτουργία στόν Ταξιάρχη μάθαμε ἀπό τήν «Ἀπογευματινή», τήν τοπική ἐφημερίδα τῆς Ρωμιοσύνης, πού μᾶς προμήθευσαν φιλικά χέρια ὁμογενοῦς.

Μιᾶς καί ἡ λειτουργία ξεκινᾶ κάπως ἀργά, ἔχουμε ὅλη τήν ἄνεση νά καμαρώσουμε τόν Κεράτιο. Παρά τίς βροχές πού προηγήθηκαν, μοιάζει ἤρεμος. Ἀνηφορίζουμε στά στενά δρομάκια τῆς συνοικίας. Σέ μιά ψηλή σιδερένια πόρτα, πού κρύβει μαζί μέ τόν ἀκόμη πιό ψηλό μαντρότοιχο ὅ,τι ὑπάρχει πίσω της, σταματοῦμε. Ἡ δίγλωσση ἐπιγραφή πού ὑπάρχει μᾶς ἐνθαρρύνει, πώς δέν λαθέψαμε. Περνοῦμε στό ἐσωτερικό. Ἕνας ἄλλος κόσμος ξανοίγεται μπρός μας. Κλείνουμε πίσω μας τή βαρειά πόρτα. Ἔξω ἀπ᾽ αὐτήν κανείς δέν ὑποπτεύεται τί συμβαίνει ἐδῶ μέσα.

Νά ὁ ναός! «Ἔτος 1833», διαβάζω. Φῶς ἱλαρό, εἰκόνες ἁγίων, γλυκειά, σιγανή, ἤρεμη ψαλμωδιά, ζεστασιά, ἀνάπαυση ψυχῆς καί σώματος. Νά ὁ ἐπί- σκοπος· λειτουργός μαζί μέ τούς ἱερεῖς τοῦ Ὑψίστου. Μπαίνουμε κάπως δειλά. Ἀνιχνευτικά ψάχνουμε τόν τόπο γιά τά κεράκια. Ὅλα ἀστράφτουν ἀπό καθαριότητα. Λάμπουν. Μά ποῦ εἶναι τό ἐκκλησίασμα; Στά ἀδειανά στασίδια καί στίς ὄμορφες καλογυαλισμένες θέσεις βρίσκεται μόνο μιά κυρία... Προστεθήκαμε κι ἐμεῖς οἱ πέντε καί ὁ ἀριθμός τοῦ ἐκκλησιάσματος αὐξήθηκε θεαματικά! Ἡ Λειτουργία προχωρᾶ. Ὡστόσο κανείς δέν θά ξανανοίξει τήν πόρτα. Οἱ πιστοί θά παραμείνουμε ἕξι ὥς τό τέλος...

Αἰσθάνομαι ἕνα μούδιασμα στήν καρδιά. Ὅπως μάθαμε στό τέλος ἀπό τήν κυρία Κυριακή, τήν συνεκκλησιαζόμενή μας, ὁ ναός εἶναι σχεδόν ἔρημος ἀπό ἐνορίτες. Ὅμως ἡ τάξη, ἡ ἁρμονία, ἡ καθαριότητα, ἡ ἀνακαίνιση παντοῦ σέ ξεγελοῦν, σάν τίποτε νά μήν ἔχει ἀλλάξει ἀπό τόν παλιό καλό καιρό. Γιατί ὅπως μαρτυρεῖ τό ὅλο κτηριακό συγκρότημα, κόσμος πολύς μπαινόβγαινε στήν αὐλή τοῦ Ταξιάρχη, κι ἠχοῦσε σάν κελάηδημα ἡ χαρακτηριστική πολίτικη λαλιά. Διαβάζω γύρω μου: «Ρωμαϊκό σχολεῖο τῆς κοινότητας», «Φιλόπτωχος ἀδελφότης», «Ἁγίασμα ἁγ. Νικολάου» καί πιό κεῖ τό παρεκκλήσι τοῦ Ταξιάρχη μέ τή θρυλική Ζουλόπετρα. Ὅλα μέ κέντρο τό ναό. Ὑπάρχει μάλιστα συνήθεια νά περνᾶ κάθε προσκυνητής τρεῖς φορές ἀπό τό στενό ἄνοιγμα τῆς Ζουλόπετρας, πού ἀγγίζει τό ἔδαφος, γιά εὐλογία. Σπεύδει καί ἡ δική μας συντροφιά νά συμμορφωθεῖ μέ τίς ἀπαιτήσεις αὐτῆς τῆς παράδοσης.

Καθώς περιμένω νά περάσουν κι οἱ ἄλλοι, σκέφτομαι πόσο βαθιά χαράχτηκε μέσα μου ἡ σημερινή Κυριακή. Νιώθω πώς ἡ μοναξιά καί ἡ ἐρήμωση τοῦ ναοῦ μᾶς ἔφερε κοντύτερα στόν Θεό. Ἄ, ὄχι! Δέν μετανιώνω στιγμή γιά τήν ἐπιλογή μας...

Χτές πού ἐπισκεφθήκαμε τόν πατριαρχικό Ναό τοῦ Ἁγ. Γεωργίου, ἄλλες σκηνές ξετυλίχθηκαν μπρός στά μάτια μας. Πρωταγωνιστές οἱ τουρίστες συμπατριῶτες μας ἀπό τήν Ἑλλάδα, χωρίς καθόλου ἐκκλησιαστική παιδεία, χωρίς θρησκευτική ἀγωγή, μήπως καί χωρίς φόβο Θεοῦ; Δέν μπορῶ νά ξέρω. Ἴσως ἀρκετοί ἀπ᾽ αὐτούς δέν γνωρίζουν οὔτε τήν ἐκκλησία τῆς ἐνορίας τους. Αἰσθάνεσαι σάν νά μπῆκαν οἱ βάρβαροι ἐντός τῶν πυλῶν. Τά φλάς ἀστράφτουν. Κουβέντες μεγαλοφώνως. Ὁ ἕνας φωνάζει τόν φίλο ἤ τόν συγγενῆ του. Ὁ ἄλλος ποζάρει χαμογελαστά γιά μιά ἀναμνηστική φωτο­γραφία. Μά γίνεται θεία Λειτουργία! ἐκπλήσσεσαι. Ἀδιάφορο. Κάποιοι ἦρθαν γιά νά δοῦν τόν πατριάρχη, ὡς ἕνα ἐπιπλέον ἀξιοθέατο αὐτῆς τῆς Πόλης, κι ἀφοῦ συντελέστηκε κι αὐτό τό «καθῆκον», θεωροῦν τήν παρουσία τους περιττή πιά μέσα στό ναό. Βγαίνουν ἔξω φωνασκώντας. Νά πάρουν καί λίγο ἀέρα, βρέ ἀδερφέ! Μέσα σέ δέκα λεπτά τῆς ὥρας ὅλοι εἴχαμε γίνει ἄνω κάτω.

Χρειάζεται ὡστόσο νά μάθουμε ὡς ἐπισκέπτες ν᾽ ἀφουγκραζόμαστε τήν καρδιά τῆς ὀρθόδοξης Ρωμιοσύνης στά ἅγια αὐτά μέρη. Νά μάθουμε νά μπαίνουμε μέ σεβασμό καί εὐλάβεια στόν πατριαρχικό ναό τοῦ Ἁγίου Γεωργίου ἤ στόν ὅποιον ἄλλο ξεχασμένο ἤ ἔρημο, ἀλλά ὄχι καί ἐρημωμένο ναό τῆς ὅποιας γειτονιᾶς τῆς Πόλης... Νά νιώσουμε τί πάει νά πεῖ νά δίνεις χαρά μέ μόνη τήν παρουσία σου στούς λιγοστούς ἐνορίτες, στούς ἱερεῖς καί ἐπισκόπους πού λειτουργοῦν ἐκεῖ, στούς ψάλτες -ἄν ὑπάρχουν, γιατί εἶναι τό πλέον δυσεύρετο εἶδος στόν τόπο-, ἀλλά καί στόν ἴδιο τόν ἅγιο χῶρο τῶν ναῶν, μέ τίς γλυκειές μορφές τῶν ἁγίων. Φέρνοντας ἴσως δύο κόμπους θυμίαμα ἤ λαμπάδες γιά τήν ἁγία Τράπεζα ἀπό καθαρό κερί ἤ ἔστω ἕνα πρόσφορο. Ἴσως καί τά λίγα κέρματα, πού θά ἠχήσουν κούφια στό παγκάρι, γιά τή συντήρηση καί τήν ἀνακαίνιση τῶν ναῶν. Γιά νά μήν πάψουν νά λειτουργοῦν...

Αὔριο ἐπιστρέφουμε. Νιώθω ἕνα σφίξιμο στήν καρδιά. «Τήν ἄγγιξε καί πάλι ἡ ἀνατολή»1, σκέφτομαι. Φεύγουμε ἀφήνοντας κάτι ἀπό τό εἶναι μας πίσω καί «παίρνοντας κάτι ἀπό τό ἄρωμα τῆς Πόλης μαζί μας»2. «Κι οἱ πληγές πού ἀνοίχτηκαν θά πάρουν καιρό γιά νά γιάνουν»3, διάβασα κάπου. Ἄν γιάνουν καί ποτέ, συμπληρώνω. Γιατί «πεθαίνεις καί ξαναγεννιέσαι»4 σέ τούτη τήν Πόλη, ὑψώνεσαι καί καταβαραθρώνεσαι, σταυρώνεσαι κι ἀνασταίνεσαι, γιά νά τήν κουβαλᾶς γιά πάντα στήν καρδιά σου τήν αἰώνια πολυαγαπημένη Κωνσταντινούπολη.

Μικρός Ταξιδευτής

Ἀπολύτρωσις 65 (2010) 203-204

 ...................................

1-4. Κ. Σταματοπούλου, Βήματα στά Πάτρια Κωνσταντινουπόλεως.

Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἡ ἁγία οἰκογένεια τοῦ Θεοῦ. Τά μέλη της ἀπολαμβάνουν τήν ἀγάπη καί φροντίδα τοῦ Θεοῦ πατέρα, κληρονομοῦν τήν ἀτίμητη περιουσία του, χαίρονται τήν κοινωνία καί τόν σύνδεσμο μέ τούς ἀδελφούς, μέ πρωτότοκο ἀδελφό τόν θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό. Εἶναι ἐπίσης ἡ ἱερή στρατεία· ὅλοι οἱ πιστοί πειθαρχημένοι στόν νόμο καί τά παραγγέλματα τοῦ ἀρχηγοῦ καί τελειωτοῦ τῆς πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀγωνίζονται γενναῖα καί πορεύονται σταθερά πρός τήν νίκη. Ἀλλά γιά νά οἰκειοποιηθοῦν οἱ πιστοί τόν πλοῦτο τῆς οἰκογένειας τοῦ Θεοῦ, γιά νά ἀξιοποιοῦν τά ὅπλα πού τούς χαρίζει ὡς ἱερή στρατεία καί νά ἀγωνίζονται φιλότιμα καί θεάρεστα τόν καλόν ἀγώνα, πρέπει πρωτίστως νά γνωρίζουν καί νά βιώνουν τήν Ἐκκλησία ὡς σχολεῖο τοῦ Χριστοῦ.
  Ὡς διδάσκαλος περπάτησε πάνω στήν γῆ μας ὁ Ἰησοῦς Χριστός· εἶναι ὁ αἰώνιος καί μοναδικός διδάσκαλος (Μθ 23,8). Οἱ δάσκαλοι τοῦ κόσμου διδάσκουν τίς ἐπιστημονικές ἀλήθειες. Οἱ ἐπιστῆμες, ὅταν ἀσκοῦνται μέ ἀγάπη (βλ. Α΄ Κο 13), καί -ὅπως ἔλεγε ὁ ἀρχαῖος σοφός- δέν ἐξοβελίζουν τήν ἀρετή, βελτιώνουν τήν ζωή· συντελοῦν στήν ἐπαγγελματική ἀποκατάσταση καί καταξιώνουν τήν ἐπίγεια σταδιοδρομία. Οἱ αἰώνιες ἀλήθειες, τίς ὁποῖες ἀποκαλύπτει καί μεταγγίζει ὁ διδάσκαλος Χριστός, ὁδηγοῦν στήν πνευματική ἀποκατάσταση, ἐξασφαλίζουν τήν αἰώνια σταδιοδρομία, διότι ἐλευθερώνουν καί ἁγιάζουν, χαρίζουν τήν αἰώνια λύτρωση καί δόξα. Ἀλλά ὁ Ἰησοῦς Χριστός δέν εἶναι μόνο ὁ διδάσκαλος τῆς ἀλήθειας. Εἶναι ἐπίσης καί ὁ μοναδικός «καθηγητής», δηλαδή ὁ καθοδηγητής πού προπορεύεται καί δείχνει στούς ἀνθρώπους τόν δρόμο γιά τήν βίωση τῆς ἀλήθειας στήν καθημερινή ζωή.
  Βιβλίο στό σχολεῖο τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ Βίβλος, ἡ ἁγία Γραφή, Παλαιά καί Καινή Διαθήκη. Ὡς βοηθήματα πού διευκολύνουν καί καθοδηγοῦν στήν κατανόησή της χρησιμοποιοῦνται τά συγγράμματα τῶν ἁγίων καί θεοφόρων πατέρων καί διδασκάλων. Αὐτοί μελέτησαν, βίωσαν καί ἑρμήνευσαν τόν λόγο τοῦ Θεοῦ. Ἀναδείχθηκαν ἄξιοι μαθητές-μιμητές τοῦ Κυρίου καί θεοφώτιστοι ὁδηγοί τῶν χριστιανῶν. Ἡ σοφία τοῦ πνεύματος καί ἡ ἁγιότητα τοῦ βίου τούς κατέστησε ἀσφαλές φρούριο, ὅπου συντρίβονται οἱ αἱρετικές κακοδοξίες καί πλάνες.
 «Μαθητές» ὀνόμασε ὁ Κύριος τούς πρώτους ἀκολούθους του καί γνωρίζουμε ὅτι ἐκτός ἀπό τόν κύκλο τῶν δώδεκα μαθητῶν εἶχε ἐπίσης τόν εὐρύτερο κύκλο τῶν ἑβδομήκοντα καί τόν ἀκόμη εὐρύτερο. Φεύγοντας μάλιστα ἀπό τόν κόσμο αὐτό, ἀνέθεσε στούς δικούς του τήν ἀποστολή νά καταστήσουν μαθητές ὅλα τά ἔθνη· «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τά ἔθνη...» (Μθ 28,19). Ἔτσι ἕνα ἀπό τά ὀνόματα τῶν χριστιανῶν, πολύχρηστο στίς Πράξεις τῶν ἀποστόλων, εἶναι «μαθηταί».
 Ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὀνομάζει τήν χριστιανική πίστη, δηλαδή τήν Ἐκκλησία, «χάριν» (Ρω 5,2· Ττ 2,11) καί τήν θεωρεῖ σχολεῖο, ἐκπαιδευτήριο τοῦ Θεοῦ. Γράφει στόν μαθητή του Τίτο· «Ἐπεφάνη γάρ ἡ χάρις (=ἡ χριστιανική πίστη, ἡ Ἐκκλησία) τοῦ Θεοῦ ἡ σωτήριος πᾶσιν ἀνθρώποις, παιδεύουσα ἡμᾶς ἵνα ἀρνησάμενοι τήν ἀσέβειαν καί τάς κοσμικάς ἐπιθυμίας σωφρόνως καί δικαίως καί εὐσεβῶς ζήσωμεν» (Ττ 2,11-12). Ἔργο τῆς Ἐκκλησίας, κατά τόν ἀπόστολο, εἶναι νά ἐκπαιδεύει τά τέκνα της στά ἑξῆς μεγάλα μαθήματα: Νά μένουν μακριά ἀπό κάθε δογματική πλάνη (ἀσέβειαν) καί ἀπό κάθε ἠθική διαφθορά (κοσμικάς ἐπιθυμίας). Παράλληλα, νά ζοῦν σέ ἁρμονική σχέση μέ τόν ἑαυτό τους (σωφρόνως), μέ τόν συνάνθρωπο (δικαίως) καί μέ τόν Θεό (εὐσεβῶς).
  Γιά νά γνωρίσει καί νά ἐφαρμόσει αὐτά τά μαθήματα ὁ πιστός, «ἀπό βρέφους» (Β΄ Τι 3,14) καί μέχρι τέλους, θά μελετᾶ τά ἱερά γράμματα καί θά ἀγωνίζεται νά τά καθιστᾶ ὁδηγό τῆς ζωῆς του. Εἶναι γνώρισμά του ἰσόβιο ἡ μαθητεία. Μ᾿ αὐτό τό φρόνημα ὁ ἅγιος Ἰγνάτιος σέ μεγάλη ἡλικία, πορευόμενος ἤδη πρός τό μαρτύριο, ἔγραφε «νῦν ἄρχομαι μαθητής (Χριστοῦ) εἶναι» (Πρός Ρωμαίους 5).
 Πράγματι, δέν ἐπαρκεῖ ἡ ζωή μας ὅλη γιά νά μελετήσουμε καί νά κατανοήσουμε τίς θεόσδοτες ἀλήθειες τῆς θείας ἀποκαλύψεως. Ἡ γνώση μας θά ὁλοκληρωθεῖ καί θά τελειοποιηθεῖ στήν θριαμβεύουσα Ἐκκλησία. Ἐκεῖ τό Πνεῦμα τό ἅγιο θά μᾶς ἀποκαλύψει ὅλη τήν ἀλήθεια. Ἐκεῖ θά ἀξιωθοῦμε νά βλέπουμε τόν Κύριο πρόσωπο πρός πρόσωπο καί θά ἔχουμε τήν ἐμπειρική γνώση του, ἀφοῦ θά μᾶς καταστήσει «κοινωνούς θείας φύσεως» (Β΄ Πέ 1, 4), μετόχους στήν δόξα του. Μέχρι τότε ὅμως ὀφείλουμε μέ ἐνδιαφέρον καί ἐπιμέλεια νά ἐντρυφοῦμε στά ἱερά λόγια τοῦ Θεοῦ, νά μαθητεύουμε στό ἅγιο θέλημά του. Αὐτή ἡ μαθητεία ἀνοίγει τόν δρόμο γιά τήν Θεογνωσία καί τήν ἀνθρωπογνωσία, ἀφοῦ προηγουμένως ὁδηγεῖ στήν αὐτογνωσία. Γίνεται ὁ ἀσφαλής χειραγωγός στήν ἀξιοποίηση τοῦ μοναδικοῦ προνομίου πού μᾶς χαρίζει ὁ Κύριος νά εμαστε «διδακτοί Θεοῦ» (Ἠσ 54,13). Αὐτή ἡ μαθητεία ἐμπνέει τόν προφήτη Ἀββακούμ, ὥστε στημένος πάνω στό φυλάκιό του νά ἐντείνει ὅλες τίς αἰσθήσεις του πασχίζοντας νά ἀκούσει «τί λαλήσει ἐν ἐμοί» ὁ Κύριος (Ἀβ 2,1).
 Μέσα μας, μέσα σέ κάθε θεοφιλῆ ψυχή, λαλεῖ ὁ Θεός. Εἶναι πολύ συγκεκριμένη ἡ φωνή του μετά τήν ἐνανθρώπησή του. Αὐτός ὁ ἴδιος ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὄχι μόνο ὁ «διδάσκαλος καί καθηγητής», ἀλλά καί τό μάθημα τῶν χριστιανῶν, γράφει ὁ ἀπόστολος Παῦλος (Ἐφ 4,20). Κι αὐτό τό μάθημα, διδάσκει ἡ σχολική πράξη τῆς Ἐκκλησίας, προσφέρεται ὡς λόγος ἄσαρκος στό βιβλίο τῆς ἁγίας Γραφῆς ἀλλά καί ἔνσαρκος στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας. Τό πρῶτο προετοιμάζει τόν πιστό, τό δεύτερο τόν ἁγιάζει. Ἡ ἁγία Γραφή τόν καλλιεργεῖ, τό ἱερό μυστήριο τόν τελειοποιεῖ.
 Χωρίς τά ἱερά μυστήρια ὁ Χριστιανισμός χάνει τήν λυτρωτική του δύναμη, διότι παραθεωρεῖ τόν θάνατο καί τήν ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Καταντᾶ θεωρία, φιλοσοφία, πού ἐλάχιστα σχετίζεται μέ τήν ζωή τοῦ πιστοῦ. Ἀλλά καί χωρίς τήν μελέτη καί κατανόηση τοῦ θείου λόγου, ὁ χριστιανός βυθίζεται στό σκοτάδι τῆς ἀμάθειας καί ὑποβιβάζει τά ἱερά μυστήρια σέ τυπικές τελετουργικές πράξεις.
 Ὁ εὐαγγελιστής Λουκᾶς σκιαγραφεῖ τέσσερις διαβαθμίσεις τῆς μαθητείας στόν Ἰησοῦ Χριστό, πού τίς μελετοῦμε ἀντίστοιχα:

•     Σέ μία ἁπλή γυναίκα τοῦ ὄχλου, ἡ ὁποία ἀκούει τόν Κύριο νά διδάσκει, τόν θαυμάζει καί ἐνθουσιάζεται (Λκ 11,27).
•     Στήν ἀδελφή τοῦ Λαζάρου Μαρία· «παρακαθήσασα παρά τούς πόδας τοῦ Ἰησοῦ» (Λκ 10,39) δέν χορταίνει νά ἀκούει τόν λόγο του. Ἔχει ζῆλο.
•     Στήν μεγαλύτερη ἀδελφή της Μάρθα· θυσιάζει τήν προσωπική της εὐχαρίστηση γιά νά διακονήσει τόν διδάσκαλο καί τήν συνοδία του (Λκ 10, 40). Αὐτή ἔχει θυσία.
•     Στήν Παναγία μητέρα τοῦ Κυρίου, τήν πιό ἐκλεκτή μαθήτριά του, τήν πρώτη μετά τόν Ἕνα. Ἡ Παρθένος δέν ἀρκέσθηκε στόν θαυμασμό, οὔτε μόνο στήν μαθητεία. Δέν περιορίσθηκε σέ μία ὁποιαδήποτε θυσία, ἀλλά πρόσφερε ὁλοκληρωτικά καί ἀπόλυτα τόν ἑαυτό της (Λκ 1,38) σκεῦος ἐκλεκτό, μέσα στό ὁποῖο «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καί ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν» (Ἰω 1,14).

 Σ᾿ αὐτές τίς διαβαθμίσεις μπορεῖ ὁ κάθε χριστιανός νά καθρεφτίσει καί νά ζυγίσει τόν ἑαυτό του. Εἶναι δέ φανερό ὅτι, ἄν θέλουμε νά πάει μπροστά ἡ Ἐκκλησία, νά ἀνταποκριθεῖ στήν ὁδηγητική καί σωτήρια ἀποστολή της μέσα στόν κόσμο, ὀφείλει νά λειτουργήσει καί ὡς σχολεῖο. Κι ὅλα τά μέλη της νά ἀνταποκρινόμαστε στίς ὑποχρεώσεις μας ὡς μαθητές της.

Στέργιος Ν. Σάκκος 

Ἀπολύτρωσις 63 (2008) 228-230