Κατανοῶ τήν δυσπιστία πού ἐνδεχομένως προξενεῖ ὁ τίτλος τοῦ ἄρθρου. ῾Η σοβαρή οἰκονομική κρίση τῶν ἡμερῶν μας, ἡ μείωση τῶν ἐνεργειακῶν πόρων, οἱ ἀθρόες ἀπολύσεις, ἡ συνεχιζόμενη εἰσροή οἰκονομικῶν μεταναστῶν, ἡ αὐξανόμενη ἀνεργία, ἡ διογκούμενη φτώχεια καί τά τόσα συναφῆ προβλήματα, πού μαστίζουν ὄχι μόνο τήν πατρίδα μας ἀλλά καί ὅλες τίς λεγόμενες ἀνεπτυγμένες χῶρες, δέν ἐπιτρέπουν εὐχάριστες προβλέψεις στόν οἰκονομικό τομέα. Κι ὅμως, ὑπάρχουν πράγματα εὐχάριστα καί συμφέροντα πού προγραμμάτισε γιά τόν καθένα ἀπό μᾶς ἡ Οἰκονομία· ὑπογραμμίζω τό κεφαλαῖο στήν ἀρχή τῆς λέξεως. Ναί, δέν πρόκειται γιά τήν οἰκονομία τῆς ζήτησης καί προσφορᾶς ἀγαθῶν, τῶν ἐπενδύσεων καί τοῦ ἐμπορίου. Πρόκειται γιά τήν Οἰκονομία τοῦ Θεοῦ!

᾿Αλλά τί εἶναι ἡ Οἰκονομία τοῦ Θεοῦ; Εἶναι τό σχέδιο πού, πρίν γίνει ὁ κόσμος καί πρίν ὑπάρξει ὁ χρόνος, κατέστρωσε ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Διαχειρίζεται τό σπουδαιότερο κεφάλαιο τῆς ἀνθρωπότητος, τήν σωτηρία μας, τήν λύτρωση τῆς ψυχῆς μας ἀπό τήν ἁμαρτία. ῎Αν τό ἀνώτερο ἀπό ὅλα τά ἐπίγεια ἀγαθά εἶναι ἡ ὑγεία, τό ἀνώτερο ἀπό τά πνευματικά καί αἰώνια ἀγαθά εἶναι ἡ σωτηρία. ᾿Αποτελεῖ τήν ὕψιστη ἀναζήτηση, τήν ὑπέρτατη ἀνάγκη ὅλων. ῞Αγιοι καί ἄγριοι, φιλάνθρωποι καί ἀπάνθρωποι, ληστές καί ἀσκητές, ἀπαθεῖς καί παραδομένοι στά πάθη, οἱ πάντες, εἴτε τό ὁμολογοῦμε εἴτε ὄχι, ποθοῦμε τήν σωτηρία, δηλαδή τήν ἀπαλλαγή ἀπό κάθε τι πού βαραίνει τήν ψυχή μας, τήν ἀπόλυτη καί ἀτέρμονη χαρά καί εὐτυχία. ῎Αν μπορούσαμε νά ἀποκρυπτογραφήσουμε τό καρδιοχτύπι μας, θά ἀκούγαμε τό μήνυμα τῆς καρδιᾶς μας· «Θέλω σωτηρία». Καί ὁ φιλάργυρος, πού σωρεύει πλούτη, τήν σωτηρία ἀναζητᾶ μέσα σ᾿ αὐτά. Καί ὁ φιλήδονος, πού μέ βουλιμία πέφτει στίς ἡδονές, αὐτό θέλει, μία γλυκειά καί ἀτέλειωτη ζωή. Καί ὁ φιλόδοξος, πού μέ ὅλες του τίς δυνάμεις ἀγωνίζεται νά ἀποσπάσει τήν ἀναγνώριση τῶν ἄλλων, τήν δόξα, οὐσιαστικά ἐπιθυμεῖ τήν μέγιστη καί ἀτέλειωτη δόξα, πού μόνο ἡ σωτηρία ἐγγυᾶται.
῾Ωστόσο, ἡ σωτηρία εἶναι ἀγαθό πνευματικό. Δέν περιορίζεται στά ὅρια αὐτοῦ τοῦ κόσμου μήτε ζυγίζεται μέ τά γήινα σταθμά. ῾Απλώνεται στήν ἀτέρμονη αἰωνιότητα καί βαραίνει ὅσο ἡ πολύτιμη καί μοναδική ψυχή τοῦ ἀνθρώπου. Γιά τήν ἐξασφάλισή της ἔγινε ἄνθρωπος ὁ ἄπειρος Θεός. ῾Ο ἄχρονος μπῆκε στήν τροχιά τῆς δικῆς μας ἱστορίας καί σημάδεψε τήν πορεία τοῦ χρόνου μέ τήν ἐνανθρώπησή του. ῾Ο Μονογενής Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ ἔζησε ὡς ταπεινός ἄνθρωπος ἀνάμεσα στούς ἀνθρώπους, τούς δίδαξε μέ τόν λόγο καί τό παράδειγμά του, θεράπευσε πολλούς ἀπό ἀσθένειες καί νοσήματα, «διῆλθεν εὐεργετῶν...» καί τελικά ἔχυσε πάνω στόν σταυρό τό ἄχραντο αἷμα του γιά ὅλους. Μόνο αὐτό ἔχει τήν δύναμη νά καθαρίζει καί νά ἐξαλείφει ἀπό τήν ψυχή τήν ἁμαρτία. Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι ἡ σωτηρία· ἡ λύτρωση ἀπό τήν ἁμαρτία.
῾Η γέννηση τοῦ ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ ἀποτελεῖ τό κέντρο καί τήν μείζονα προσφορά τῆς θείας Οἰκονομίας. Γι᾿ αὐτό φωτίσθηκαν οἱ οὐρανοί καί σκίρτησε ἡ γῆ ἐκεῖνο τό βράδυ ὅταν οἱ στρατιές τῶν ἀγγέλων ἀνήγγειλαν στούς ἔκθαμβους βοσκούς τῆς Βηθλεέμ ὅτι «ἐτέχθη ὑμῖν σήμερον Σωτήρ»! Πῶς τό εἰσπράττει αὐτό τό μήνυμα ὁ σημερινός ἄνθρωπος; Εἶναι ἀλήθεια ὅτι, πνιγμένος στήν καθημερινότητα καί φορτωμένος μέ μύρια ἄλλα θέματα, ἐλάχιστα σκέφτεται τήν ψυχή του καί τήν σωτηρία της. Πανικόβλητος γιά τήν οἰκονομική κρίση, τήν ὁποία ἐπιδεινώνει ἡ διάχυτη ραθυμία συνδυασμένη μέ τήν καταναλωτική μανία, ἐλάχιστα νοιάζεται γιά τήν Οἰκονομία τοῦ Θεοῦ. Καί -τί τραγικό!- ἀποστρέφεται τήν λιτότητα πού τοῦ ἐπιβάλλει ἡ οἰκονομική κρίση, ἀλλά εἶναι πολύ φειδωλός στό νά ἀξιοποιήσει τά δῶρα τῆς Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ. Γι᾿ αὐτό παραμένει φτωχός, ἀνήσυχος καί ἀνειρήνευτος.
Τήν σωτηρία πού οἰκονόμησε γιά μᾶς ὁ Θεός τήν προσλαμβάνουμε μέ τήν δική μας πίστη, πού ἐκδηλώνεται μέ τήν μετάνοια καί τά ἔργα ἀγάπης. Τίς μέρες αὐτές τίς γιορταστικές, πόσοι καί πόσο θά ἑτοιμασθοῦμε γιά νά ὑποδεχθοῦμε τόν ἄναρχο Θεό, ὁ ὁποῖος μπαίνει στό προσκήνιο τῆς ζωῆς μας ὡς «παιδίον νέον»; Δέν ἐννοῶ ἑτοιμασία ὅ,τι σχετίζεται μέ τίς γαστρονομικές μας ἐπιδόσεις, μέ τίς ἐνδυματολογικές ἐπιδείξεις, τόν τουρισμό, τά ρεβεγιόν καί τίς τόσες κοσμικές ἐκδηλώσεις. ᾿Εννοῶ τήν ἑτοιμασία ἐκείνη πού θά μᾶς βοηθήσει νά προσεγγίσουμε καί νά οἰκειοποιηθοῦμε τά δῶρα τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ, τήν χαρά, τήν εἰρήνη, τήν λύτρωση. Διαφωτιστική καί ἐξαιρετικά ἐπίκαιρη γιά τά σημερινά δεδομένα ἀκούγεται ἡ προτροπή τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου· «Νά μή στήσουμε χορούς, ἀδελφοί, οὔτε νά στολίσουμε τίς πλατεῖες... Νά μήν ἐπιδοθοῦμε στίς ἀπολαύσεις τῆς γεύσης οὔτε νά ψάξουμε γιά τά καλύτερα φορέματα, γιά τήν λάμψη τῶν διαμαντιῶν καί τοῦ χρυσοῦ, γιά τά βαψίματα πού ἀλλοιώνουν τό πρόσωπο, τήν θεία εἰκόνα... Νά μήν παραδοθοῦμε στά μεθύσια καί στά ἄσωτα γλέντια πού πᾶνε μαζί μέ τήν ἀσέλγεια... ῞Ολα αὐτά τά κάνουν οἱ εἰδωλολάτρες. Αὐτοί ἔχουν θεούς πού χαίρονται μέ τίς μυρωδιές τῶν κρεάτων καί τούς λατρεύουν μέ τόν ἡδονισμό τῆς κοιλιᾶς... ᾿Αλλά ἡ δική μας τρυφή νά εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ... Νά ταξιδέψουμε μαζί μέ τόν ἀστέρα, νά προσφέρουμε στόν Κύριό μας δῶρα μαζί μέ τούς μάγους. Νά τόν δοξάσουμε καί νά τόν ὑμνήσουμε μαζί μέ τούς βοσκούς καί τούς ἀγγέλους... Νά τόν ἀκολουθήσουμε ὕστερα σέ ὅλα τά στάδια τῆς ζωῆς του... γιά νά συσταυρωθοῦμε καί νά συμβασιλεύσουμε μαζί του» (Εἰς τά Θεοφάνεια, Λόγος 38ος).
Γιά νά χαροῦμε τά πλούτη τῆς θείας Οἰκονομίας, πού ᾿Εκεῖνος μᾶς χαρίζει, ὀφείλουμε νά δείξουμε πλούσια τήν δική μας ἀγάπη. ῾Υπάρχουν πολλοί τρόποι γιά ὅσους θά ἤθελαν νά ἀνταποκριθοῦν. Αὐτοί θά εἶναι οἱ κερδισμένοι, οἱ εὐλογημένοι τοῦ Θεοῦ.
 

Στέργιος Σάκκος

Ἀπολύτρωσις 64 (2009) 324-326

Πανηγυρικό καί λαμπρό, ἀλλά συνάμα μυσταγωγικό καί κατανυκτικό τό μήνυμα τοῦ Νοεμβρίου. Τή λάμψη καί τή μεγαλοπρέπειά του ἀντλεῖ ἀπό τό μεγάλο γεγονός τοῦ ἑπομένου μήνα, πού εἶναι τό γεγονός τῶν αἰώνων καί τῆς ἀνθρωπότητας, ἡ ἐνανθρώπηση τοῦ Θεοῦ, ἡ Γέννηση τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ. Διότι ὁ μισός Νοέμβριος μαζί μέ τίς 24 ἡμέρες τοῦ Δεκεμβρίου ἀποτελοῦν μία πνευματική ἑνότητα, τήν Τεσσαρακοστή τῶν Χριστουγέννων. Εἶναι ἕνα στάδιο προετοιμασίας γιά τή μεγάλη γιορτή τῆς πίστεώς μας.
  Κατά τό διάστημα αὐτό μᾶς προετοιμάζει καί μᾶς χειραγωγεῖ μέ μύριους τρόπους ἡ ἁγία μας ᾿Εκκλησία, ἡ θεόσταλτη παιδαγωγός μας στό δρόμο τῆς σωτηρίας. Φθάνει νά ᾿χουμε ἀνοιχτά τῆς ψυχῆς μας τά μάτια καί πρόθυμα τ᾿ αὐτιά μας, γιά ν᾿ ἀκούσουμε καί νά ἐνστερνισθοῦμε ὅσα μέ φιλανθρωπία καί ἀγάπη μᾶς προσφέρει. Κι εἶναι τόσο ἐπίκαιρα, τόσο κατάλληλα καί ἀναγκαία γιά τίς μέρες μας, τόσο προετοιμαστικά καί «εἰσαγωγικά» στό μυστήριο τῆς σωτηρίας μας τά πνευματικά μηνύματα τῆς περιόδου αὐτῆς!
 Πρῶτα-πρῶτα τά εὐαγγελικά καί τά ἀποστολικά ἀναγνώσματα τῶν Κυριακῶν. Μέ ἰδιαίτερη ἔμφαση ὅλα τονίζουν τήν ἀγάπη, τήν ἐλεημοσύνη, τή συμπαράσταση στόν ἀδύναμο ἀδελφό. ῎Ετσι μᾶς προετοιμάζουν γιά νά δεχθοῦμε τήν ἀσύλληπτη ἀγάπη καί τή μοναδική ἐλεημοσύνη πού προσέφερε στό ἀνθρώπινο γένος ὁ Θεάνθρωπος Κύριος· Κατέβηκε ὡς ἄνθρωπος στή γῆ ὁ Θεός, γιά νά δώσει στόν ἄνθρωπο τή δυνατότητα τῆς θεώσεως καί τῆς ἀνόδου στόν οὐρανό.
 Ἡ ἁγία νηστεία, τήν ὁποία ὅλοι καλούμαστε νά τηρήσουμε, τό κατά δύναμιν, τί ἀντίδοτο σωστικό στήν εὐδαιμονιστική ἐποχή μας!
 ῎Επειτα, ἡ ὑμνολογική προετοιμασία, πού μᾶς προσφέρεται στίς λατρευτικές μας συνάξεις. Τί χάρμα ἐκεῖνες οἱ εὐλογημένες καταβασίες, πού τίς ἀκοῦμε στόν ῎Ορθρο κάθε Κυριακή μετά τίς 21 Νοεμβρίου! ᾿Αναφέρω μόνο ἕνα παράδειγμα· ῾Η λαχτάρα μας γιά εἰρήνη -ζωηρότερη τόν καιρό αὐτό, πού πόλεμοι καί «ἀκοαί πολέμων» ἀναστατώνουν τόν πλανήτη μας καί προσθέτουν ἄγχος στό ἄγχος καί ἀγωνία στήν ἀγωνία μας- πόσο τέλεια ἐκφράζεται μ᾿ ἐκεῖνο τό ὑπέροχο «Θεός ὤν εἰρήνης, Πατήρ οἰκτιρμῶν, τῆς μεγάλης βουλῆς σου τόν ῎Αγγελον εἰρήνην παρεχόμενον ἀπέστειλας ἡμῖν...»!
 ῾Ο Χριστός, ἡ εἰρήνη τῆς ψυχῆς καί τοῦ κόσμου μας, ἔρχεται. ῾Ετοιμάσου, ἀδελφέ μου, νά τόν δεχθεῖς στή φάτνη τῆς καρδιᾶς σου. ᾿Αξιοποίησε τά μέσα πού ἡ ᾿Εκκλησία μας προσφέρει. ῾Η ἐγγύηση γι᾿ αὐτή τή σωτήρια ἀξιοποίηση εἶναι ἡ προσωπική σου μετάνοια. Μέ συντριβή καί προσευχή, μέ ἐλεημοσύνη καί συγχώρηση, μέ εἰλικρινῆ ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν σου προετοιμάσου, γιά νά δεχθεῖς τόν Χριστό!

Στέργιος Σάκκος

Ἀπολύτρωσις 56 (2001) 219

 Ὁ ἐνανθρωπήσας Υἱός καί Λόγος τοῦ Θεοῦ, σάν πρῶτο μέσο ἀποκαλύψεώς του στούς ἀνθρώπους χρησιμοποίησε τό λόγο, τή διδασκαλία. Μέ τό λόγο μᾶς μετέδωσε τήν ἀλήθεια πού ἐλευθερώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό τά σκοτάδια τῆς ἀγνοίας, τόν ἀπαλάσσει ἀπό τήν τυραννία τῶν παθῶν, τόν καθαρίζει καί τόν ἁγιάζει, προετοιμάζοντάς τον ἔτσι, γιά νά δεχθεῖ τόν ἐνσαρκωμένο Λόγο, τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ.
 Τίς ἐνέργειες καί τήν προσφορά τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ στή ζωή τῶν πιστῶν τή βλέπουμε σέ ὁρισμένες εἰκόνες, μέ τίς ὁποῖες τόν εἰκονίζει τό Πνεῦμα τό ἅγιο στήν Ἁγία Γραφή. Ἀπό αὐτές τίς εἰκόνες παρουσιάζουμε μερικές.
Σπόρος
 «Ὁ σπόρος εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ» (Λκ 8,11), λέει ὁ Κύριος στή γνωστή μας παραβολή τοῦ σπορέως. Ὅπως ὁ σπόρος ἐνῶ εἶναι τόσο μικρός κρύβει μέσα του τή ζωή κι ὅταν πέσει στή γῆ, πού τόν περιμένει δίνει φυτά καί ἄνθη καί καρπούς, ἔτσι καί ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ σάν σπόρος βλαστάνει μέσα στίς καρδιές, πού τόν δέχονται, τούς δίνει νέα ζωή καί τίς γεμίζει μέ τούς γλυκύτατους καρπούς τοῦ ἁγίου Πνεύματος.
Κλαδευτήρι
 Ὁ σύνδεσμος τοῦ χριστιανοῦ μέ τόν Χριστό εἶναι βαθύς, ὀργανικός. Οἱ πιστοί μοιάζουν μέ τά κλήματα. Παίρνουν τούς χυμούς καί τή ζωή ἀπό τόν κορμό τῆς ἀμπέλου, τόν Χριστό, καί ἔτσι ἀποδίδουν καρπό. Κάθε κλῆμα πού δέν ἐπικοινωνεῖ ἄμεσα μέ τήν ἄμπελο κόβεται καί πετιέται στή φωτιά, τό κλῆμα πού ἐπικοινωνεῖ καχεκτικά κλαδεύεται γιά νά ἀναζωογονηθεῖ καί νά φέρει καρπό.
 Τό κλαδευτήρι γιά τό σωτήριο αὐτό κλάδεμα εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. «Ἤδη σεῖς εἶσθε καθαροί χάρις στό λόγο πού σᾶς δίδαξα» (Ἰω 15,3), βεβαιώνει τούς μαθητές του ὁ Χριστός.
Ἄροτρο
 Εἶναι ἄροτρο ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Μ’ αὐτοῦ τή βοήθεια οἱ ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου ἀνοίγουν τίς καρδιές, τίς μαλακώνουν, τίς καλλιεργοῦν. Γι’ αυτό καί καλοῦνται ἀπό τόν Κύριο νά ἀφοσιωθοῦν στή διακονία τους. «Κανείς, πού βάζει τό χέρι στό ἄροτρο καί κοιτάζει πρός τά πίσω δέν εἶναι κατάλληλος γιά τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ» (Λκ 9,62).
Μαχαίρι δίκοπο
 Σείει καί ταράσσει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ. Ἀποκαλύπτει ἀκόμη καί τίς βαθύτερες σκέψεις καί ἐπιθυμίες μας. Κανείς φυσιολογικός ἄνθρωπος δέν μπορεῖ νά μένει ἀδιάφορος καί ἀνεπηρέαστος «γιατί εἶναι ζωντανός ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί δραστικός καί πιό κοφτερός ἀπό κάθε δίκοπο μαχαίρι· φθάνει μέχρι τό χωρισμό ψυχῆς καί πνεύματος, ἀρθρώσεων καί μυελῶν καί ἐλέγχει τίς ἐπιθυμίες καί τίς σκέψεις τῆς καρδιᾶς» (Ἑβ 4,12· πρβλ Ἐφ 6,17).
Φωτιά
 «Ὁ Θεός μας εἶναι φωτιά πού κατακαίει» (Ἑβ 12,29). Ὅ,τι φθαρτό καί σάπιο τό ἐξαφανίζει. Ὅ,τι ὑγιές καί πολύτιμο τό καθαρίζει, τό λαμπρύνει, τό ἀνανεώνει. Αὐτές οἱ ἰδιότητες φαίνονται δυναμικά στήν ἐνέργεια τοῦ λόγου του μέσα στίς ἀνθρώπινες ψυχές.
Γάλα
 Μέ τό βάπτισμα ὁ ἄνθρωπος ἀναγεννᾶται καί ἀρχίζει μία νέα ζωή. Ὅπως τό μικρό παιδί ἔχει ἀνάγκη εὔπεπτης καί θρεπτικῆς τροφῆς, καί σάν τέτοια τοῦ δίνουμε τό γάλα, ἔτσι καί ὁ πιστός ἔχει ἀνάγκη νά τραφεῖ μέ τό σῶμα καί τό αἷμα τοῦ Χριστοῦ καί μέ τό λόγο του. Γι’ αὐτό ὁ ἀπόστολος Πέτρος συμβουλεύει· «σάν νεογέννητα βρέφη ποθῆστε τό ἄδολο πνευματικό γάλα, γιά νά αὐξηθεῖτε μ’ αὐτό γιά τή σωτηρία» (Α’ Πε 2,2).
Ψωμί
 Μά ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δέν τρέφει τόν πιστό μόνο στίς πρῶτες μέρες τῆς ζωῆς του στήν πίστη. Γίνεται γι’ αὐτόν ἡ βασική τροφή, τό ψωμί. Στό 6ο κεφάλαιο τοῦ Κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου, ὁ Κύριος ὀνομάζει τόν ἑαυτό του «ἄρτο πού κατέβηκε ἀπό τόν οὐρανό». Αὐτός ὁ ἄρτος παρέχεται στή ζωή μας μέ δύο μορφές· σάν σῶμα καί αἷμα τοῦ Χριστοῦ στό μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας καί σάν λόγος στή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας.
Νερό
 Εἶναι, ἀκόμη, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ δροσερό νερό, ὅπως ἀποκάλυψε ὁ Κύριος στή Σαμαρείτιδα· «κι ὅποιος πιεῖ ἀπό τό νερό, πού ἐγώ θά τοῦ δώσω, δέν θά διψάσει στόν αἰώνα ἀλλά τό νερό, πού θά τοῦ δώσω, θά γίνει μέσα του πηγή, ἀπ’ τήν ὁποία θ’ ἀναβλύζει τό νερό πού χαρίζει τήν αἰώνια ζωή» (Ἰω 4,14).

Ἀπολύτρωσις (1981) 136-137

Πεινᾶς καί κρυώνεις. Ἐγώ ὅμως ἔχω πολλούς λόγους νά μή θέλω, νά μήν πρέπει, νά μήν μπορῶ νά σέ βοηθήσω.

•  Πρῶτον, εὐθύνεσαι. Θυμᾶσαι τί ἔκανες στή ζωή σου καί τί θά μποροῦσες νά εἶχες κάνει γιά νά μήν εἶσαι σήμερα ἔτσι;
•  Δεύτερον, ἄν σέ βοηθήσω, σέ βοηθάω λάθος. Πῶς λέει ἐκείνη ἡ σοφή παροιμία «ἀντί νά δώσεις στόν πεινασμένο ἕνα ψάρι, μάθε του καλύτερα νά ψαρεύει»;
•  Τρίτον, ἄν σέ ἀφήσω, μπορεῖ νά πάρεις τήν τύχη στά χέρια σου. Ἀλλιῶς κακομαθαίνεις.
•  Τέταρτον, ἄν σέ βοηθήσω ἔτσι, σέ μειώνω. Ζητιάνος εἶσαι, ν’ ἀφήνω σακοῦλες ἔξω ἀπ’ τήν πόρτα σου;
•  Πέμπτον, πές ὅτι σέ βοηθάω σήμερα. Αὔριο τί θά κάνεις; Ἤ πές ὅτι βοηθάω ἐσένα. Οἱ χιλιάδες ἄλλοι σάν καί σένα τί θά κάνουν;
•  Ἕκτον, γι’ αὐτό σοῦ λέω ἡ ἐλεημοσύνη δέν λύνει οὔτε τήν πείνα οὔτε τή φτώχεια. Χρειάζονται κράτη σύγχρονα, κοινωνικά, κράτη δικαίου καί πρόνοιας νά λύσουν τό πρόβλημα γιά ὅλους καί γιά πάντα.
•  Ἕβδομον, ἡ φιλανθρωπία σήμερα εἶναι μόδα καί ἐγώ θέλω νά μείνω ἔξω ἀπ’ αὐτήν τήν αὐτάρεσκη τάση καί στάση.
•  Ὄγδοον, οὔτε πού θυμᾶμαι πόσοι μοῦ ζήτησαν βοήθεια τώρα τελευταῖα ἀπ’ τή γειτονιά μου μέχρι τήν Τανζανία.
•  Ἔνατον, τώρα πού τό πολυσκέφτομαι δέν εἶμαι καί σίγουρος πόση ἀνάγκη ἔχεις. Στό οἰκονομικό ὅλοι κλαίγονται καί εἶναι ἀμέτρητες οἱ περιπτώσεις ἀπάτης.
•  Δέκατον, ἄν τελικά λές ἀλήθεια καί πράγματι πεινᾶς καί κρυώνεις, ἡ σκέψη μου εἶναι μαζί σου. Ὁ Θεός εἶναι μεγάλος, δέν ἀφήνει κανέναν· θά σοῦ βρεῖ καί τροφή καί ροῦχα. Καί ἴσως τά προβλήματα πού ἔχεις ἐσύ νά εἶναι τά μικρότερα, καί τά δικά μου πού δέν φαίνονται τά μεγαλύτερα. Νά πᾶς στό καλό.

.....................................................
 Ὅμως παρά τή δική μας εἰρωνεία, ἀδιαφορία, σκληρότητα ἤ ἁπλῶς ἀναποτελεσματικότητα, ὁ Θεός εἶναι πράγματι μεγάλος καί θυμᾶται ὅλους αὐτούς πού ἐμεῖς ἔχουμε ξεχάσει, καθώς περιμένουμε τό τέλειο κοινωνικό, πολιτικό καί οἰκονομικό σύστημα τό ὁποῖο δέν ὑπῆρξε ποτέ στήν ἱστορία καί τό πιθανότερο εἶναι ὅτι καί δέν θά ὑπάρξει. Τό κρύο ὅμως ὑπάρχει καί δέν περιμένει -ἑκατοντάδες παιδιά πεθαίνουν ἀπ’ αὐτό στό Ἀφγανιστάν, σήμερα, ὄχι αὔριο. Αὐτόν τό χειμώνα.
 Κι ἄν ἐμεῖς ἔχουμε δέκα καί πάνω λόγους νά μή δίνουμε, ὑπάρχουν ἐκεῖνοι πού δίνουν, καί μ᾿ αὐτά πού τοῦ δίνουν δίνει κι ὁ Θεός μέ τή σειρά του σ’ ὅλους αὐτούς πού νύχτα-μέρα τοῦ κράζουν «δός ἡμῖν, Κύριε». Γιατί ἔτσι θέλησε: νά δίνει αὐτά πού τοῦ δίνουν. Καί ποιά εἶναι αὐτά;

•      Πρῶτον, τό δίλεπτο τῆς χήρας καί κάθε ἐνδεοῦς πού μέσα στήν ἔνδειά του συνεχίζει νά ἔχει μιά μεγάλη γενναιοδωρία.
•      Δεύτερον, τό 1/10 τῶν μισθῶν, τῶν εἰσοδημάτων, τῶν περιουσιακῶν στοιχείων ὅλων αὐτῶν τῶν ἁπλῶν χριστιανῶν πού παίρνουν χαρτί καί μολύβι νά ὑπολογίσουν σχολαστικά τί χρωστοῦν κάθε φορά στόν Θεό καί στούς πένητας ἀδελφούς.
•      Τρίτον, ἡ μισή περιουσία αὐτῶν πού ζοῦν στή ζωή τους τή μετάνοια τοῦ Ζακχαίου καί «ἰδού, τά ἡμίση τῶν ὑπαρχόντων» τους τά δίνουν στούς φτωχούς, κι ἄν κάποιον τόν ἀδίκησαν τοῦ ἀποδίδουν τετραπλάσια.
•      Τέταρτον, ὁλόκληρη ἡ περιουσία αὐτῶν πού θέλουν νά εἶναι τέλειοι καί γι’ αὐτό πουλοῦν ὅλα ὅσα ἔχουν, τά μοιράζουν ὅλα στούς φτωχούς καί αὐτοί κρατοῦν γιά τόν ἑαυτό τους μόνο διατροφάς, σκεπάσματα καί τόν Χριστό, Αὐτόν πού ἐνῶ μποροῦσε νά κατεβάσει λεγεῶνες ἀγγέλων γιά νά χορτάσουν μέ μάννα ἀπ’ τόν οὐρανό τούς πεινασμένους τῆς γῆς, συνεχίζει νά περιμένει καί νά παρακαλάει νά τοῦ δώσουμε ἐμεῖς γι’ αὐτούς.

Ζωή Γούλα, Φιλόλογος

  Δεκέμβρης τοῦ 1943. Ἕνα χωριουδάκι κοντά στά Πιέρια ἔχει τυλιχτεῖ στίς φλόγες καί τούς καπνούς. Ἀνήμποροι καί γέροι, ὅσοι δέν πρόλαβαν νά βγοῦν ἀπό τά σπίτια τους, κάηκαν ζωντανοί. Κι ἄλλους τούς σκότωσαν οἱ Γερμανοί ἐπί τόπου.
 Αἰτία γι᾿ αὐτή τή συμφορά ἦταν ἡ συμπλοκή πού ἔγινε τήν προηγούμενη ἡμέρα ἀνάμεσα σέ μιά ὁμάδα ἀνταρτῶν καί τή γερμανική περίπολο πού ἀνέβαινε στό χωριό. Οἱ Γερμανοί γιά ἀντίποινα θά κατέστρεφαν τό χωριό, ὅπως συνέβη σέ παρόμοιες περιπτώσεις καί σ᾿ ἄλλες περιοχές. Ἡ μόνη σωτηρία τῶν κατοίκων ἦταν ἡ φυγή. Τά ξημερώματα ὁλόκληρες οἰκογένειες, νέοι, γέροι, μάνες μέ μωρά παιδιά ἅρπαξαν βιαστικά ὅ,τι μπόρεσαν ἀπό τό σπίτι τους καί, σχηματίζοντας μιά ἀνθρώπινη ἁλυσίδα, ἀκολούθησαν τό μονοπάτι πού ὁδηγοῦσε στό βουνό.
 Πρωτοπόρος στή δύσκολη αὐτή πορεία εἶναι ὁ παπα-Γιάννης, ὁ ἱερέας τοῦ χωριοῦ. Στούς ὤμους του κρατᾶ σάν λάβαρο τή γερόντισσα μητέρα του, παράλυτη ἀπό χρόνια.
 Ἡ ἀγωνία μεγάλη, ὁ δρόμος ἀνηφορικός καί δύσβατος. Τό φορτίο στήν πλάτη τοῦ ἱερέα βαρύ. Κοντανασαίνει. Χοντρές σταγόνες ἱδρώτα κυλοῦν στό μέτωπό του. Σκυφτός καθώς εἶναι, ἡ μακριά γενειάδα του ἀκουμπάει στή γῆ. Ἡ μάνα στούς ὤμους του, ψηλότερα ἀπό τούς ἄλλους, φαίνεται σάν ν᾿ ἀκουμπάει στόν οὐρανό.
 Ἀνηφορικός ὁ δρόμος. Καί τό φορτίο ἀπό τήν κόπωση ἀκόμα πιό βαρύ. Ὅμως ὁ παπα-Γιάννης δέν σταματᾶ. Συνεχίζει τήν πορεία, κουβαλώντας ἀγόγγυστα τή μάνα του. Πίσω ἀκολουθεῖ ἡ πρεσβυτέρα μέ τά τέσσερα μικρά παιδιά τους. Πονάει καί γι᾿ αὐτούς. Κοντοστέκεται καί τούς δίνει κουράγιο. Νοιάζεται καί γιά τό ποίμνιό του, πού τό βλέπει ν᾿ ἀνεβαίνει σιωπηλό τόν δικό του Γολγοθᾶ. Σκέφτεται ἰδιαίτερα τούς ἡλικιωμένους, τούς ἀρρώστους, τά μικρά παιδιά πού κρυώνουν, καθώς οἱ νιφάδες τοῦ χιονιοῦ πού τούς ἀκολουθοῦν σ᾿ ὅλη τή διαδρομή γίνονται ὅλο καί πιό πυκνές.
Σέ λίγο θά πέσει καί τό σκοτάδι. Ὁ λειτουργός τοῦ Ὑψίστου προσεύχεται καί προχωρεῖ. Ἔχει πίστη στόν Θεό πώς δέν θά τούς ἐγκαταλείψει. Θά προστατέψει κι αὐτούς, ὅπως προστάτεψε τόν περιούσιο λαό στήν ἔρημο. Ἡ πορεία τους μοιάζει λίγο μέ τήν πορεία τῶν Ἰσραηλιτῶν: Φύγανε τότε οἱ Ἰσραηλίτες ἀπό τήν ΑἼγυπτο, γιά νά γλυτώσουν ἀπό τή δουλεία τοῦ Φαραώ. Φεύγουν τώρα καί οἱ κάτοικοι τῶν Πιερίων ἀπό τό χωριό τους, γιά νά σωθοῦν ἀπό τή μανία τοῦ κατακτητῆ. Ἐκεῖ προπορευόταν ὁ Μωυσῆς, κρατώντας στά χέρια του τίς πλάκες μέ τίς δέκα ἐντολές πού τοῦ εἶχε δώσει ὁ Θεός. Ἐδῶ προπορεύεται ὁ παπα - Γιάννης, κουβαλώντας στούς ὤμους τή μάνα του, πιστός στήν ἐντολή: «Τίμα τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου».
Ἔκανε τόσα θαύματα τότε ὁ Θεός, γιά νά σώσει τόν περιούσιο λαό του: Τούς πέρασε ἀπό τήν Ἐρυθρά θάλασσα, τούς ἔδωσε τό μάννα, ὀρτύκια, νερό στήν ἔρημο. Δέν μπορεῖ! Κάποιο θαῦμα θά κάνει καί γι᾿ αὐτά τά παιδιά Του. Τό πιστεύει καί προχωρεῖ ὁ παπα-Γιάννης.
 Καί νά τό πρῶτο θαῦμα! Λίγα μέτρα πιό πέρα διακρίνουν τήν ἐγκαταλειμμένη καλύβα ἑνός κτηνοτρόφου. Εἶναι μιά ὄαση μετά ἀπό τήν τόσο κοπιαστική πορεία. Πρίν ἀνοίξουν τήν πόρτα, στρέφονται καί κοιτοῦν τό χωριό τους, πού ἁπλώνεται κάτω ἀπό τά πόδια τους. Τό βλέπουν νά φλέγεται. Χέρια ἐχθρικά καταστρέφουν τά σπίτια τους, τό βιός τους, τό μόχθο μιᾶς ὁλόκληρης ζωῆς. Οἱ γυναῖκες κλαῖνε, τά μωρά τσιρίζουν, οἱ ἄντρες ὀργίζονται, βρίζουν καί ἀπειλοῦν.
«Ἀδέρφια μου», ἀκούγεται ἡ φωνή τοῦ παπα-Γιάννη, «μήν ἀπελπίζεστε! Ὁ πόλεμος κάποτε θά τελειώσει. Ὁ Κύριος, πού ἔσωσε τή ζωή μας, θά βοηθήσει νά ξαναγυρίσουμε καί πάλι στό χωριό μας. Θά ξανακτίσουμε τά σπίτια μας, θά ξαναφτιάξουμε τό βιός μας. Τώρα, ἄς τόν εὐχαριστήσουμε ἀπό τά βάθη τῆς καρδιᾶς μας γιά τό θαῦμα πού ἔκανε νά βρεθεῖ τούτη ἡ καλύβα στό δρόμο μας. Θά περάσουμε ἐδῶ τή νύχτα, θά ξεκουραστοῦμε, καί τό πρωί πού θά ἔχουμε ἐπανακτήσει τίς δυνάμεις μας θά συνεχίσουμε τήν πορεία. Καί νά ᾿στε βέβαιοι πώς ὁ πανάγαθος Θεός εἶναι κοντά μας, μαζί μας. Θά ὁδηγήσει κι ἐμᾶς, ὅπως καί τούς Ἰσραηλίτες, σέ κάποια “Γῆ τῆς Ἐπαγγελίας”, γιά νά μείνουμε ἐκεῖ, μέχρι νά περάσει ἡ μπόρα».
Οἱ συγχωριανοί του παίρνουν κουράγιο ἀπό τά λόγια του. Παραμερίζουν νά περάσει πρῶτος ὁ ἱερέας στήν καλύβα. Ἐκεῖνος μέ πολλή προσοχή βάζει τή μάνα του σέ μιά γωνιά νά ξαπλώσει. Δίπλα της κάθεται ἡ πρεσβυτέρα μέ τά παιδιά τους. Βολεύτηκαν καί οἱ ἄλλοι ὅπως μπόρεσαν. ῾Ο παπα-Γιάννης γονατίζει καί προσεύχεται. Μέ τά μάτια ὑψωμένα στόν οὐρανό εὐχαριστεῖ τόν Θεό γιά τή σωτηρία τους, δέεται γιά τίς ψυχές τῶν συνανθρώπων του πού χάθηκαν, παρακαλεῖ τόν Κύριο νά τούς προστατέψει.
 Σηκώνεται γαλήνιος. Κοιτάζει τούς συγχωριανούς του. Στά πρόσωπά τους εἶναι ζωγραφισμένη ἡ ἀγωνία, ὁ πόνος, ὁ τρόμος. Προσπαθεῖ νά τούς ἐνθαρρύνει. Πλησιάζει στήν οἰκογένειά του. Ρίχνει μιά τρυφερή ματιά στήν πρεσβυτέρα. Τά παιδιά του ἔχουν ἀποκοιμηθεῖ στήν ἀγκαλιά τῆς μάνας τους. Ἀθόρυβα πηγαίνει καί κάθεται δίπλα στή δική του μάνα. Στό γεμάτο ἀγωνία βλέμμα της διακρίνει τή μητρική ἀγάπη, τόν πόνο, τήν ἐγκαρτέρηση. Τῆς χαϊδεύει τό λευκόμαλλο κεφάλι. Ἀνασηκώνεται λίγο ἡ μάνα, παίρνει τό χέρι τοῦ παιδιοῦ της, τό χέρι τοῦ ἱερέα, τό ἀσπάζεται μέ σεβασμό κι εὐγνωμοσύνη!
 - Ἄχ, τί σταυρό κουβαλᾶς, παιδάκι μου! ψιθυρίζει μέ βαθύ ἀναστεναγμό.
 Κι ὁ παπα-Γιάννης μέ μιά λάμψη στά μάτια κι ἕνα φωτεινό χαμόγελο τῆς ἀπαντᾶ:
 - Ὁ σταυρός πού κουβαλάω, μάνα, εἶναι ἐλαφρύς· ὁ Γολγοθᾶς μου γλυκύς καί ἡ Ἀνάσταση γιά ὅλους μας δέν θ᾿ ἀργήσει νά ᾿ρθεῖ.

Καίτη Ἡλιοπούλου

Ἡ περιπέτεια στήν ὁποία εἰσῆλθε ἡ χώρα μας λόγῳ τῆς ἀλόγιστης ἐπί τριακονταετία διαχείρισης τῶν οἰκονομικῶν της, εἶχε ὡς συνέπεια τήν ἔξαρση τοῦ ἀνθελληνισμοῦ σέ πανευρωπαϊκό ἐπίπεδο μέ πρωτεργάτες γερμανούς πολιτικούς, δημοσιογράφους καί μέρος τοῦ λαοῦ. Στήν πρώτη γραμμή τῆς ἀνθελληνικῆς ὑστερίας τό γερμανικό περιοδικό «Focus», τό ὁποῖο σέ ἐξώφυλλο τεύχους του ἔγραψε: «Ἀπατεώνας στήν εὐρωπαϊκή οἰκογένεια», ὑπονοώντας τή χώρα μας!
  Ἡ κατηγορία δέν εἶναι πρόσφατη. Ἱστορική ἀναδίφηση στόν 9ο μ.Χ. αἰώνα μᾶς ὁδηγεῖ στή διαπίστωση ὅτι τήν ἴδια ἄποψη εἶχαν οἱ φράγκοι ἡγεμόνες καί γιά τούς προγόνους μας τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Ρωμανίας, αὐτῆς πού ὁ πλαστογράφος τῆς ἱστορίας Jeronymus Wolf, γερμανός ἱστορικός, ἀποκάλεσε μετά τήν κατάρρευσή της Βυζάντιο, ὄνομα μέ τό ὁποῖο ἐπικράτησε νά ἀποκαλεῖται ὥς σήμερα ἀκόμη καί στήν Ἑλλάδα. Οἱ φράγκοι ἡγεμόνες διεκδικοῦσαν ἀπό τήν αὐτοκρατορία τῆς Ρωμανίας, ἡ ὁποία εἶχε ὡς πρωτεύουσά της τήν Κωνσταντινούπολη Νέα Ρώμη, τή διαδοχή τῆς ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας. Στά πλαίσια τῆς διεκδίκησης (σφετερισμοῦ) τοῦ τίτλου ἐπιδόθηκαν σέ δεινή συκοφαντία κατά τῶν λαῶν τῆς αὐτοκρατορίας, τούς ὁποίους θεωροῦσαν στό σύνολό τους ὡς Ἕλληνες. Ἔτσι ὁ ὅρος «Ἕλλην» («Grec» στά γαλλικά- φραγκικά) κατέστη μέ τήν πάροδο τοῦ χρόνου συνώνυμος τοῦ «ἀπατεώνα». Ἀκόμη καί σέ σύγχρονα λεξικά μπορεῖ νά διαβάσει κάποιος: «Τό νά εἶσαι Ἕλληνας σημαίνει νά εἶσαι πολύ ἱκανός νά ἐξαπατᾶς». Συνώνυμα τά: αἰσχροκερδής, λωποδύτης, πανοῦργος καί χαρτοκλέπτης (ἀπατεώνας στό χαρτοπαίγνιο). Ἀπεναντίας ἡ λέξη Φράγκος (Franc) εἶναι συνώνυμη τοῦ καθαροῦ καί εἰλικρινοῦς στίς δοσοληψίες του. Θά ἀδικούσαμε κατάφωρα τούς λαούς τῆς δυτικῆς Εὐρώπης ἄν ἀφήναμε νά ἐννοηθεῖ ὅτι αὐτή εἶναι ἡ γενική ἀντίληψη πού τρέφουν γιά μᾶς.
 Βέβαια δέν εἶναι λίγοι οἱ συν-Ἕλληνες πού ἔχοντας ζήσει γιά χρόνια σέ χῶρες τῆς Δύσης ἐπανέρχονται στήν πατρίδα μας ἄκρως ἐπιτιμητικοί ἐναντίον μας, μέ πλῆθος παρατηρήσεων ἐπί τῆς καθ᾽ ὅλου ἀνεπάρκειάς μας καί τῶν πλαγίων ὁδῶν, μέσῳ τῶν ὁποίων ἐπιδιώκουμε τήν ἐπίτευξη τοῦ στόχου μας. Δέν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι πού δέν βρίσκουν τίποτε τό καλό στά ἤθη καί ἔθιμά μας καί γι᾽ αὐτό ἀναλαμβάνουν νά μᾶς ὁδηγήσουν βίαια στόν πλήρη ἐκδυτικισμό. Εἶναι αὐτοί πού ὡς νέοι Ἰσαάκιοι Ἄγγελοι ἐπιχειροῦν νά ἀνοίξουν τίς πύλες τῆς βασιλεύουσας στούς «βάρβαρους Φράγκους», οἱ ὁποῖοι προβαίνουν στή συνέχεια στή λεηλασία καί στήν ἐρήμωσή της.
 Ἄν ἐξετάσουμε τή νεοελληνική πολιτική ἱστορία, θά διαπιστώσουμε, πρός μεγάλη μας θλίψη, ὅτι ὁ μόνος κυβερνήτης πιστός στήν παράδοση τοῦ λαοῦ μας ὑπῆρξε ὁ Ἰωάννης Καποδίστριας. Αὐτόν ἔσπευσαν νά δολοφονήσουν οἱ Μαυρομιχαλαῖοι, παρασυρμένοι ἀπό τήν τραγικά ἐσφαλμένη περί ἐλευθέρου κράτους ἀντίληψή τους καί τήν ἀγγλική διπλωματία. Ἄν καί ἀναθρεμμένος μέ τόν δυτικό τρόπο καί παρότι ἔφθασε σέ ζηλευτές θέσεις ἄσκησης ἐξουσίας, τόν Καποδίστρια τόν χαρακτήριζε ἡ θερμή πίστη στόν Θεό, ἡ μεγάλη ἀγάπη πρός τόν πάσχοντα λαό καί ἡ ὀλιγάρκεια (δέν ἔλαβε ποτέ μισθό).
 Ἀπό τούς διαδόχους ἄρχισε ἡ ξενοκρατία στή χώρα μας. Τό πρόβλημα, διαχρονικά, τό δημιουργοῦσαν οἱ δικοί μας φραγκευμένοι πολιτικοί, διανοούμενοι, οἰκονομικοί παράγοντες. Αὐτοί ὥς σήμερα πασχίζουν νά ξερριζώσουν τήν πίστη, τίς παραδόσεις, τά ἤθη καί τά ἔθιμα ἀπό τήν ψυχή τοῦ λαοῦ, γιά νά μεταφυτεύσουν ἄλλα εἰσαγόμενα, ὅπως καί πλῆθος καταναλωτικῶν προϊόντων, ἀπό τή Δύση.
 Ὁ ἑλληνικός λαός στή λαίλαπα τῶν φραγκευμένων προέβαλλε ἀντίσταση ἐπί αἰώνα καί πλέον, γι᾽ αὐτό καί δέν πέτυχαν οἱ «Φράγκοι» νά μποῦν μονομιᾶς στήν «Πόλη», ὅπως τότε ἐπί Ἰσαακίου. Ἔδειξε κατά καιρούς πλῆθος ἀρετῶν, γιά τίς ὁποῖες ἐκθειάζεται ἀπό τόν Μακρυγιάννη. Μόχθησε, ἄν καί οἱ «Φράγκοι» τόν ἔσερναν κατά καιρούς σέ πολέμους, περιφρονοῦσαν βάναυσα τά ἐθνικά του δίκαια, καί τόν ἀφά- νισαν κατά τόν δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Παρ᾽ ὅλα αὐτά κατάφερε νά ξανακτίσει τή χώρα του ἀπό τίς στάχτες πού ἄφησαν οἱ Ναζί καί οἱ σύμμαχοί τους. Δέν κράτησε κακία σέ κανέναν. Συγχώρεσε καί ἔχει ὅλη τή διάθεση νά ἐργαστεῖ γιά τήν εἰρηνική συνύπαρξη τῶν λαῶν καί τήν κοινή πορεία πρός τήν πρόοδο. Ἀλλά οἱ φραγκευμένοι ἡγέτες του τόν ὁδήγησαν σέ μία νέα περιπέτεια, τῆς ὁποίας τίς συνέπειες μόλις ἀμυδρά ἀρχίζει νά ἀντιλαμβάνεται.
  Ὁ λαός μας ἔχει ἀναμφισβήτητα εὐθύνη γιά τήν κρίση πού τόν μαστίζει. Πίστεψε στούς ἡγέτες του, ὅταν αὐτοί διακήρυσσαν ὅτι «ἀνήκομεν εἰς τήν Δύσιν». Υἱοθέτησε τόν καταναλωτικό τρόπο ζωῆς μέ δανεικά καί δέν κατάφερε νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό κάποιες πατροπαράδοτες κακίες του, ὅπως τό «ρουσφέτι». Εἶναι ὅμως ἄδικο νά κατηγορεῖται γιά ἀπατεώνας ἕνας ὁλόκληρος λαός. Ὅλες οἱ ἀθλιότητες τῆς διαπλοκῆς τῶν πολιτικῶν μέ οἰκονομικούς παράγοντες, ξένους καί ἐντόπιους, εἶναι ἀπαράδεκτο νά ἐπιρρίπτονται στήν πλάτη τοῦ λαοῦ, ὁ ὁποῖος καλεῖται νά πληρώσει (καί θά πληρώσει) τή διασπάθιση τοῦ δανεικοῦ χρήματος. Ὁ λαός ἔχει ἤδη πληρώσει μέ τό ἄθλιο παιχνίδι τοῦ χρηματιστηρίου, τή λεηλασία τῶν ταμείων, τή διογκούμενη ἀνεργία, τήν ὑποβαθμιζόμενη περίθαλψη. Καί ὅλα αὐτά ὀφείλονται σέ φραγκευμένους πού σπουδάζοντας στά δυτικά πανεπιστήμια ἐπανακάμπτουν γιά νά κατοχυρώσουν τήν ἀναξιοκρατία, τήν κομματοκρατία, τή διαπλοκή καί τούς μύθους περί τό κρατοῦν πολιτικοκοινωνικό σύστημα. Βέβαια, ὅπως καί στό παρελθόν, πολλοί εἶναι οἱ πρόθυμοι νά ὑπηρετήσουν καί περιφερειακά τό σύστημα ἔναντι ἀμοιβῶν σέ θέσεις καί ἄλλα. Ὁ λαός ἐλέγχεται ἐπειδή ἐνέδωσε στό τραγούδι τῶν ἐκμαυλιστικῶν σειρήνων. Ἦταν ἐργατικός, ἀλλά κατέστη ράθυμος. Ἦταν ὀλιγαρκής, ἀλλά κατέστη σπάταλος καί ἀνικανοποίητος στό ἔπακρον. Ἀγαποῦσε τήν πατρίδα του, ἀλλά τώρα υἱοθετεῖ τή γραμμή τῶν γραικύλων τοῦ διεθνιστικοῦ ὁράματος. Κλέβει τό Κράτος, ἀφοῦ ὅλοι τό κλέβουν καί αὐτό ἔχει καταστεῖ παντελῶς ἀναξιόπιστο. Ἀλλά αὐτά εἶναι ἁπλά πταίσματα, ἀπό τά ὁποῖα ἄλλωστε ζημιώνεται ὁ ἴδιος ὁ λαός.
 Ἐμεῖς δέν διαπράξαμε ποτέ ἐγκλήματα κατά τῆς ἀνθρωπότητας. Δέν ἐξοντώσαμε λαούς, ὅπως τῶν Ἐρυθροδέρμων στήν Ἀμερική. Δέν ἐξανδραποδίσαμε λαούς, ὅπως τῆς Μαύρης Ἀφρικῆς. Δέν λεηλατήσαμε μέ ἀποικιοκρατική πολιτική  πληθώρα χωρῶν τοῦ πλανήτη. Δέν κηρύξαμε πολέμους, γιά ἄθλια οἰκονομικά συμφέροντα, πού στοίχισαν τή ζωή σέ ἑκατομμύρια συνανθρώπων μας. Δέν συνεργοῦμε (ἄσχετα μέ τό τί κάνουν οἱ κυβερνήσεις μας) στή νεοβαρβαρότητα, ὅπως αὐτή ἐκδηλώθηκε στή Σερβία, στό Ἰράκ καί στό Ἀφγανιστάν. Παρ᾽ ὅλες τίς ἀδυναμίες μας παραμένουμε ἀκόμη μέ φιλάνθρωπα αἰσθήματα ἔναντι τῶν πασχόντων συνανθρώπων μας, τά ὁποῖα χάνουμε στό μέτρο πού υἱοθετοῦμε τά ἐκ τῆς Ἑσπερίας ἤθη. Γιά ὅλα αὐτά πρέπει νά συνειδητοποιήσουμε ὅτι μέ τό νά «ἀνήκομεν εἰς τήν Δύσιν» σημαίνει ὅτι δικαιώνουμε αὐτούς πού διαχρονικά, βάρβαροι ὄντες, ἁλώνουν τήν «Πόλη», γινόμαστε ἐν γνώσει μας ὑποχείριά τους «διά μίαν δολεράν καλημέραν» τους, κατά τόν Μακρυγιάννη.

 Ἀπόστολος Παπαδημητρίου
    
          

Ἀπό μικρό παιδί εἶχα διαπιστώσει ὅτι μοῦ ἦταν δύσκολο νά βγάζω συμπεράσματα, ὅταν παρακολουθοῦσα τίς συζητήσεις τῶν μεγάλων. Πολλές φορές θυμᾶμαι τίς συζητήσεις αὐτές σάν ἕνα διάχυτο βόμβο ἀπό ἀνθρώπινες φωνές, πού ἠχοῦσε στά παιδικά μου αὐτιά σάν μελίσσι. Ἐπίσης, θυμᾶμαι τούς συνομιλητές νά διακόπτουν βιαστικά ὁ ἕνας τόν ἄλλον, πρίν προλάβει κανείς νά ὁλοκληρώσει τή φράση του.
 Στά ἐφηβικά μου χρόνια ἄρχισα νά διαπιστώνω ὅτι τά ἴδια συνέβαιναν στίς ζωντανές συζητήσεις στό ραδιόφωνο καί τήν τηλεόραση. Ἐκεῖ οἱ προσκεκλημένοι-εἰδικοί ἔφθαναν νά ἀντιπαραθέτουν τίς ἀπόψεις τους σέ κρίσιμα θέματα μέ διαλόγους τύπου «ταύρου σέ ὑαλοπωλεῖο». Ἔτσι ὁ ἀκροατής ἤ ὁ τηλεθεατής φεύγει ὅπως καί οἱ προσκεκλημένοι, δηλαδή σέ ἀπόλυτη σύγχυση, καί τό πρόβλημα τῆς συζήτησης παραμένει ἀκόμη πιό δύσκολο νά ἐπιλυθεῖ. Ἡ διαπίστωσή μου καί ἐδῶ, ὅπως καί στίς συζητήσεις τῶν μεγάλων πού ἄκουγα σάν παιδί, ἦταν ἡ ἴδια: κανείς δέν ἀκούει· ὅλοι εἶναι ἠθελημένα ἤ ἀθέλητα κουφοί.
 Ἀπογοητευμένος πίστεψα ὅτι δέν ὑπάρχουν καλοί ἀκροατές, μέχρι πού διάβασα τό βιβλίο «Σιντάρτα» ἕνα ἰνδικό παραμύθι τοῦ Χέρμαν Ἔσσε καί ἔτσι ξεκαθάρισα ὁριστικά τή στάση μου στό λεπτό αὐτό ζήτημα τῆς ἀκρόασης. Σέ κάποιο σημεῖο τοῦ βιβλίου ὁ Σιντάρτα, ἕνας ἰνδός Σαμάνος πού ἀναζητοῦσε τήν ἀλήθεια στή ζωή, συνάντησε ἕναν βαρκάρη πού ἦταν περαματάρης σέ ποτάμι καί ἄκουσε μέ τέτοια προσοχή τά γεγονότα τῆς ζωῆς του ὅσο κανένας ἄλλος πρίν. Διαβάζω, λοιπόν, στό βιβλίο τοῦ Ἔσσε τό σημεῖο πού μέ βοήθησε νά καθορίσω τίς ἰδιότητες τοῦ καλοῦ ἀκροατῆ: «Αὐτή ἦταν μία ἀπό τίς μεγαλύτερες ἀρετές τοῦ περαματάρη: ἤξερε νά ἀκούει ὅσο λίγοι. Χωρίς νά πεῖ λέξη, καταλάβαινε ὁ ὁμιλητής πώς ἔκλεινε τά λόγια μέσα του ἤρεμα, ἀνοιχτά, ὑπομονετικά· πώς δέν ἔχανε κανένα, δέν περίμενε κανένα μέ ἀνυπομονησία, δέν ἐπαινοῦσε οὔτε ἐπέκρινε, μόνο ἄκουγε».
 Ἡ αἴσθηση τῆς ἀκοῆς δέν ἀρκεῖ, γιά νά ἐπιτευχθεῖ ἡ ἀντίληψη αὐτῶν πού ἀκοῦμε, μιά καί ὁ ἐγκέφαλος, ὅπου καί συντελεῖται πλήρως ἡ αἴσθηση τῆς ἀκοῆς, μπορεῖ νά κωφεύει. Αὐτό συμβαίνει εἴτε γιατί ὑπάρχει προκατάληψη στό μήνυμα εἴτε γιατί ὁ κακότεχνος ἀκροατής ὀργανώνει συνέχεια τίς δικές του σκέψεις, πού προετοιμάζεται νά ἐκφωνήσει, προτοῦ κατανοήσει τό περιεχόμενο τῆς σκέψης τοῦ συνομιλητῆ. Ἔτσι ὁ ἀκροατής, πού εἶναι ἀπόλυτα προσανατολισμένος στό "ἐγώ του", δέν ἐπιτρέπει στό αἰσθητήριο τῆς ἀκοῆς νά λειτουργήσει στήν οὐσία του καί, παράλληλα, τοῦ εἶναι δύσκολο νά ἐπικοινωνήσει μέ τόν συνάνθρωπό του. Οἱ περισσότεροι ἄνθρωποι ὅταν διαλέγονται, δέν ἐπικοινωνοῦν· ἁπλῶς, ἀποκρούουν συνεχῶς τά ἐπιχειρήματα τοῦ ἄλλου καί σέ κάθε φράση τοῦ συνομιλητῆ τους μοιάζουν μέ λιοντάρι πού καραδοκεῖ τή λεία του.
 Στό κατά Ἰωάννην Εὐαγγέλιο ὑπάρχει ἕνα χαρακτηριστικό παράδειγμα τῆς ἐθελούσιας κώφωσης τῶν Φαρισαίων, πού δέν θέλουν νά πιστέψουν στή θαυματουργική ἀποκατάσταση τῆς ὅρασης τοῦ ἐκ γενετῆς τυφλοῦ ἀπό τόν Χριστό. Ἔτσι, ἐνῶ ἔχουν πληροφορηθεῖ τίς λεπτομέρειες τοῦ θαύματος ἀπό τόν ἴδιο τόν τυφλό, τούς γονεῖς του καί τό πλῆθος ἐπανέρχονται συνέχεια μέ χίλιες δικαιολογίες καί ζητοῦν τήν περιγραφή τοῦ θαύματος πάλι ἀπό τόν ἴδιο τόν πρώην τυφλό. Ἐκεῖνος εἶχε διηγηθεῖ πολλές φορές τό θαῦμα, δηλαδή ὅτι ὁ Χριστός, ἀφοῦ ἔπτυσε κάτω στό χῶμα, πῆρε τόν πηλό καί τόν ἀκούμπησε στά μάτια του, κατόπιν τοῦ εἶπε νά ξεπλύνει τά μάτια του στήν κολυμβήθρα τοῦ Σιλωάμ καί τότε πράγματι εἶδε τό φῶς του. Ἀγανακτισμένος ἀπό τίς συνεχεῖς ἐρωτήσεις τῶν Φαρισαίων, πού ἡ προκατάληψη καί ἡ δυσπιστία τους δέν ἐπέτρεπε τήν εἰλικρινῆ ἀκρόαση, εἶπε· «εἶπον ὑμῖν ἤδη, καί οὐκ ἠκούσατε, τί πάλιν θέλετε ἀκούειν;», δηλαδή· «σᾶς τό εἶπα ἤδη καί δέν ἀκούσατε, γιατί θέλετε νά τό ἀκούσετε πάλι;» (Ἰω 9,27).
 Μᾶς λείπουν οἱ ἄνθρωποι πού κατέχουν τήν τέχνη τῆς ἀκρόασης. Αὐτοί πού μποροῦν νά ἀκούσουν σωστά τά προβλήματά μας χωρίς προκατάληψη, χωρίς νά μεσολαβεῖ τό δικό τους "ἐγώ". Αὐτοί πού ἀκοῦνε ταπεινά καί μέ ἀγάπη, εἶναι αὐτοί πού μποροῦν νά βοηθήσουν καί στή λύση τους. Νομίζω ὅτι ὁ ἰδανικός ἀκροατής συγκεντρώνει τίς ἰδιότητες ἑνός πνευματικοῦ, πού τίς διαστάσεις του συνέλαβε μέ τέτοια εὐαισθησία ὁ Χέρμαν Ἔσσε στό ἀριστούργημά του «Σιντάρτα» καί συμπυκνώνει στά παρακάτω λόγια: «Αὐτός ὁ ἀκίνητος ἀκροατής ρουφοῦσε τήν ἐξομολόγησή του ὅπως τό δένδρο τή βροχή· αὐτός ὁ ἀκίνητος ἦταν ὁ ἴδιος ὁ ποταμός, ὁ ἴδιος ὁ Θεός, ἡ αἰωνιότητα ἡ ἴδια».

Ἀθανάσιος Δρίτσας
Ἰατρός Καρδιολόγος

Βρέθηκα πρωτοδιόριστη σ’ ἕνα ἀπό τά ἀκριτικά χωριά τῆς πατρίδας μας. Πέρασε ὁ μήνας τῆς προσαρμογῆς, ὁ Σεπτέμβριος. Μπῆκε ὁ Ὀκτώβριος. Κυριακή του Σπορέως. «Ἐξῆλθεν ὁ σπείρων τοῦ σπεῖραι...», ἀντηχοῦσε μέσα μου ὁ εὐαγγελικός λόγος καί δέν μ’ ἄφηνε νά ἡσυχάσω... «Μία “ἔξοδος” τοῦτος ὁ διορισμός», σκέφτηκα... Ἕνα κάλεσμα τοῦ Θεοῦ.
 - Τί εἶναι τό Κατηχητικό, κυρία;
 Οἱ ἐρωτήσεις ἔπεφταν βροχή σάν ἄκουσαν γιά πρώτη φορά τή λέξη. Ὅμως, δέν ἔβρισκα ἀκριβῆ ἀπάντηση καί τά προσκάλεσα:
 - Τήν Κυριακή μετά τή θεία Λειτουργία θά σᾶς περιμένω στήν αἴθουσα δίπλα στό ναό γιά νά... καταλάβετε τί εἶναι τό Κατηχητικό.
 Τήν ἄλλη μέρα στό σχολεῖο ἡ Μαρία τῆς Δ΄ τάξης μέ ρώτησε:
 - Κυρία, ἐσεῖς πηγαίνετε Κατηχητικό; Ποιά εἶναι ἡ κατηχήτριά σας;
 Πόσο ἐπιθύμησα νά μποροῦσα νά τῆς πῶ γιά τή μέγιστη εὐλογία τοῦ Θεοῦ νά βρεθῶ ἀπό τά πρῶτα μου χρόνια ἀσφαλισμένη στή φωλιά τοῦ Kατηχητικοῦ τῆς ἐνορίας μου... Νά μποροῦσα νά τῆς πῶ γιά τήν κατηχήτριά μου τότε! Νά τῆς ἔλεγα πώς τό Kατηχητικό δέν σταματάει ποτέ, σέ καμιά ἡλικία. Νά μποροῦσα νά τῆς πῶ καί γιά τήν κατηχήτριά μου τώρα. Νά μποροῦσα...
 Τῆς χαμογέλασα εὐτυχισμένη καί προσάρμοσα τήν ἀπάντηση στά δεδομένα τῆς παιδικῆς της ψυχῆς. Τήν εὐχαρίστησα νοερά πού μοῦ θύμισε τίς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ στή δική μου ζωή κι εὐχήθηκα τούτη ἡ ἀπαρχή πού ἔγινε στή δική της ζωή νά ἔχει μία εὐλογημένη συνέχεια.
 Δέν πέρασε Κυριακή τοῦ Σπορέως ἀπό τότε, δέν πέρασε Ὀκτώβριος πού νά μή θυμηθῶ ἐκεῖνο τό χωριό, ἐκεῖνο τό Kατηχητικό, ἐκείνη τήν ἐρώτηση.
 Ἀγρός οἱ παιδικές ψυχές πού ἔχουμε μέσα στίς σχολικές τάξεις. Σπόρος πλούσιος ὁ θεῖος λόγος πού χρό- νια τώρα ἀκοῦμε καί μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ βιώνουμε. Ἄς δώσουμε τά χέρια μας, τά πόδια μας στόν Ἕνα Σπορέα γιά νά μᾶς χρησιμοποιήσει ὅπου βούλεται...

Ν. Ἀναπλιώτου
Δασκάλα

 Τά Χριστούγεννα, τή μητρόπολη καί ρίζα τῶν ἑορτῶν, φρόντισαν οἱ ἐπιτήδειοι νά τήν ὑποβαθμίσουν μέ τήν ἐμπορευματοποίηση καί τήν ὑπερκατανάλωση, καί νά τήν ἀπογυμνώσουν ἀπό τό πνευματικό καί ὑψηλό νόημά της. Τώρα οἱ ψυχροί ἐκτελεστές τῆς πολυπολιτισμικότητας τή βομβαρδίζουν ἀνελέητα. Στή σημερινή παγκοσμιοποιημένη κοινωνία σημειώνονται ὅλο καί περισσότερα περιστατικά ἐκδίωξης τῆς Χριστοῦ Γέννας. Καταγράφουμε κάποια ἀπό τά πολλά περιστατικά πού συνέβησαν τά Χριστούγεννα τοῦ 2010, μέ σκοπό τήν ἐκπαραθύρωσή τους ἀπό τίς χριστιανικές κοινωνίες.
 Ἡ Εὐρωπαϊκή Ἐπιτροπή κυκλοφόρησε τό 2010 πάνω ἀπό τρία ἑκατομμύρια ἡμερολόγια τοῦ 2011 γιά τά σχολεῖα τῆς Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης τῆς Βρετανίας, στά ὁποῖα περιλαμβάνονται οἱ γιορτές τῶν Ἑβραίων, Ἰνδουϊστῶν, Μουσουλμάνων καί τῶν Σίχ. Δέν γίνεται ὅμως καμία ἀναφορά στίς χριστιανικές γιορτές οὔτε φυσικά καί στά Χριστούγεννα. Στήν κενή σελίδα τῆς 25ης Δεκεμβρίου ἀναφέρεται ἕνα ἄσχετο μέ τή γιορτή μήνυμα, ἐνῶ στή χριστουγεννιάτικη κάρτα τῆς ἴδιας Ἐπιτροπῆς σημειώνεται ἁπλῶς «Γιορτινές εὐχές».
 Ἕνα ἄλλο περιστατικό ἔχει σχέση μέ τόν Βρετανικό Ἐρυθρό Σταυρό, ὁ ὁποῖος σέ 430 καταστήματά του ἀπαγόρευσε τίς φάτνες, τά δέντρα καί γενικά τίς χριστουγεννιάτικες διακοσμήσεις, πού θά μποροῦσαν νά προσβάλουν τούς μουσουλμάνους. Ἔδωσε ἐντολή οἱ εὐχετήριες κάρτες νά ἀναγράφουν «Καλές γιορτές» ἤ «τίς καλύτερές μας εὐχές». Τίποτε δέν πρέπει νά παραπέμπει στά Χριστούγεννα. Παρ’ ὅλ’ αὐτά, ἕνας ἀπό τούς ἐξέχοντες μουσουλμάνους πολιτικούς τῆς χώρας δήλωσε: «Εἶναι ἀνόητο νά σκεφτεῖ κανείς ὅτι οἱ μουσουλμάνοι θά προσβληθοῦν ... Στή δουλειά μου, ὅλο τό προσωπικό μου γιορτάζει τά Χριστούγεννα καί ἐγώ γιορτάζω μαζί τους».
 Στήν ἄλλη πλευρά τοῦ Ἀτλαντικοῦ, τό Ἐφετεῖο τῆς Φιλαδέλφειας τῶν προοδευτικῶν Η.Π.Α. ἐνέκρινε τή στάση συνοικιακοῦ σχολείου τό ὁποῖο ἀπαγόρευσε στούς μαθητές του νά τραγουδήσουν τά κάλαντα καί τά γνωστά χριστουγεννιάτικα τραγούδια, ὅπως τό «Silent Night», «Joy to the World», «Oh, Come All Ye Faithful» καί «Hark the Herald Angels Sing», ἐνῶ ἐνέκρινε τό «Rudolph the Red-Nosed Reindeer» («Rudolph» τό ἐλαφάκι) καί τό «Frosty the Snowman» («Frosty» ὁ χιονάνθρωπος)!
 Νομικοί ὑποστήριξαν ὅτι πίσω ἀπό τήν ἀπαγόρευση τοῦ σχολείου σχετικά μέ τίς χριστουγεννιάτικες μελωδίες κρύβεται ἡ πολιτική τῆς κυβέρνησης πού ἀποδοκιμάζει καί ἐχθρεύεται τή θρησκεία, παραβιάζοντας τήν ἱδρυτική ρήτρα τοῦ Συντάγματος τῶν Η.Π.Α. Δήλωσαν μάλιστα τά ἑξῆς: «Τά Χριστούγεννα εἶναι μία ἐθνική ἀργία· γιορτάζουμε τή γέννηση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, δέν γιορτάζουμε τή γέννηση τοῦ Frosty τοῦ χιονάνθρωπου ἤ τοῦ Ροῦντολφ τοῦ ἐλαφιοῦ!... Ἡ ἀπόφαση αὐτή ἀποτελεῖ ἕνα ἀκόμη παράδειγμα γιά τό πῶς τά δικαστήρια ἔχουν διαστρέψει καί μετατρέψει τυραννικά τήν ἱδρυτική ρήτρα σέ ὅπλο κατά τῶν χριστιανῶν στόν πόλεμο κατά τῶν Χριστουγέννων».
 Ἀλλά καί στόν τόπο ὅπου γεννήθηκε ὁ Χριστός, στή Βηθλεέμ, ἐξαιτίας τοῦ φόβου τῶν ἰσλαμιστῶν φονταμενταλιστῶν, τά ἐργαστήρια κλωστοϋφαντουργίας στή Χεβρώνα καί στήν Ἰερουσαλήμ, παρῆγαν καί πουλοῦσαν μπλουζάκια καί ἄλλα προϊόντα πού ἀπεικονίζουν τό ναό τῆς Γεννήσεως χωρίς τό σταυρό, γιά νά μήν ἐνοχλοῦνται οἱ μουσουλμάνοι.
 Πάντως ἐδῶ καί 2.000 χρόνια κανείς ἀλλόθρησκος δέν εἶχε πρόβλημα. Καί ἔχουν τώρα οἱ κοινωνίες ὅπου οἱ χριστιανοί ἀποτελοῦν τή συντριπτική πλειοψηφία τους; Αὐτή εἶναι ἡ περίφημη παγκοσμιοποίηση, μέ τά ἀντιρατσιστικά της κηρύγματα, πού ἐν τέλει καταντοῦν ἀντιχριστιανικές ἀποφάσεις!
 Ὀφείλουμε νά ὁμολογήσουμε ὅτι τά Χριστούγεννα βρίσκονται στό στόχαστρο τῆς Νέας Τάξης, ἡ ὁποία ἀνέλαβε τό ρόλο τοῦ σύγχρονου Ἡρώδη. Καθώς ἀποτελοῦν ἕναν ἀπό τούς πιό συνεκτικούς δεσμούς τῆς κοινωνίας, βάλλονται πανταχόθεν. Ἔτσι, ὁ πόλεμος ἐναντίον τους στίς χριστιανικές κοινωνίες ὁλοένα καί ἐντείνεται. Καί αὐτό, γιατί στή Νέα Τάξη ὑπάρχουν μόνο πολίτες καί ὄχι κοινωνίες. Μέ τήν ὑποβάθμιση ἤ καλύτερα τήν ἐξαφάνιση τῶν Χριστουγέννων εἶναι προφανές τί θέλουν νά πετύχουν: τή μετατροπή τοῦ πολίτη σέ ὑπήκοο-πιόνι, πού δέν θά συναισθάνεται ὅτι εἶναι μέλος τῆς λαϊκῆς κοινότητας, δέν θά ἔχει πνευματικές ρίζες οὔτε πνευματικές ἀνατάσεις καί ἀναφορές. Μόνον ἔτσι ἐξυπηρετοῦνται τά σχέδια τῆς Νέας Ἐποχῆς. Ὅλοι ἐκεῖνοι ὅμως πού ἐπιμένουν νά συνεχίζουν τό ἔργο τοῦ Ἡρώδη ἄς μήν ξεχνοῦν ὅτι τό Βρέφος τῆς Βηθλεέμ «ἐξῆλθε νικῶν καί ἵνα νικήσῃ», ἀφοῦ «τεθνήκασι οἱ ζητοῦντες τήν ψυχήν τοῦ παιδίου».
 Καί κάτι ἀκόμη: Τά Χριστούγεννα δέν κινδυνεύουν τόσο ἀπό τούς ἀλλόθρησκους, ὅσο ἀπό μᾶς τούς λεγόμενους χριστιανούς, πού ἐν ὀνόματι τοῦ προοδευτισμοῦ συμμορφωνόμαστε μέ ὅλα τά ἀντιχριστουγεννιάτικα μηνύματα. Ἐγκαταλείποντας τή φάτνη τῆς Ἐκκλησίας μας ζητοῦμε καταφύγιο στά χιονοδρόμια, στά ρεβεγιόν ἤ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά ἀλλοτριώνουμε τόν ἑορτασμό τῶν Χριστουγέννων καί νά στεροῦμε ἀπό τόν ἑαυτό μας αὐτές τίς μεγάλες πνευματικές εὐκαιρίες. Εὐθύνη καί ὑποχρέωσή μας εἶναι νά γιορτάζουμε τά Χριστούγεννα ὅπως μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία μας καί ὅπως τά μάθαμε ἀπό τή ζωοδότρα παράδοσή μας. Τό χρωστοῦμε στόν ἑαυτό μας καί ταυτόχρονα στίς γενιές πού μᾶς ἀκολουθοῦν. Ἰδιαίτερα φέτος πού οἱ ψυχές μας κουρασμένες ἀπό τήν παταγώδη κατάρρευση τῶν πάσης φύσεως πύργων τῆς Βαβέλ ἀποζητοῦν λυτρωτικά Χριστούγεννα, Χριστούγεννα μέ Χριστό.

Εὐδοξία Αὐγουστίνου

Φιλόλογος-Θεολόγος

«Τά ἄθεα γράμματα ὑφαίνουν τό σάβανο τοῦ Γένους», κήρυττε πρίν ἀπό 150 περίπου χρόνια ὁ πρωτομάρτυρας τοῦ Νέου Ἑλληνισμοῦ Χριστοφόρος Παπουλάκος. Ἡ προφητεία αὐτή ἐκπληρώνεται προπαντός σήμερα, καθώς παρατηροῦμε τήν ἐπιταχυνόμενη ἅλωση τῆς πολύπαθης παιδείας μας.
 Εἶναι γνωστό βέβαια ὅτι ἡ Νέα Τάξη πραγμάτων στοχεύει ἰδιαίτερα στήν παιδεία καί ἑστιάζει στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, τοῦ ὁποίου τόν ὀρθόδοξο χαρακτήρα ἐπιχειρεῖ νά ἀλλοιώσει. Ἔτσι τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν δέν προβλέπει τήν πίστη, τήν ἀναφορά στόν Θεό. «Ὁ Ἰησοῦς Χριστός θεωρεῖται πλέον καί προβάλλεται στούς μαθητές, ὄχι ὡς Θεάνθρωπος, Σωτήρας καί Λυτρωτής, ἀλλά ὡς ἕνας ἁπλός δάσκαλος, δίπλα στόν Μωάμεθ, τόν Βούδα καί τόν Κομφούκιο», σημειώνει ὁ καθηγητής κ. Ἡρακλῆς Ρεράκης. Προωθεῖται, δηλαδή, ἕνα «ἕτερον εὐαγγέλιον», εὐαγγέλιο πλάνης, γιά τό ὁποῖο ὀφείλουμε σοβαρά νά ἀνησυχήσουμε.
 Σύμφωνα μέ τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν -προϊόν ἐργασίας δεκαπέντε ἐμπειρογνωμόνων- τό ὁποῖο ἐφαρμόζεται πιλοτικά ἀπό πέρυσι σέ ἀρκετά σχολεῖα τῆς πατρίδας μας, στίς τέσσερις τελευταῖες τάξεις τοῦ Δημοτικοῦ, στίς ὁποῖες διδάσκεται τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν, ἀπό τίς 28 θεματικές ἑνότητες οἱ 17 εἶναι θρησκειολογικῆς κατεύ- θυνσης, ποσοστό περίπου 61%.
 Παραθέτω ἐνδεικτικά παραδείγματα:
 Τά παιδιά στήν Γ΄ Δημοτικοῦ στήν ἑνότητα μέ τίτλο «Κυριακή: Μιά σημαντική ἡμέρα τῆς ἑβδομάδας», μαζί μέ τόν χριστιανικό ναό προσεγγίζουν καί τά ἑξῆς: Σάββατο τῶν Ἑβραίων: Στή συναγωγή (ραββίνος, τορά, κεριά, μενορά, κιπά, τεφιλίν).
 Παρασκευή τῶν Μουσουλμάνων: Στό Τζαμί ἤ Τέμενος (Κοράνιο, μιναρές, μουεζίνης, χατίπης, ἰμάμης, νίψεις προσώπου, χεριῶν καί ποδιῶν, βγάλσιμο παπουτσιῶν, μάσμπαχ, κατεύθυνση προσευχῆς, κήρυγμα).
 Σύμβολα θρησκειῶν τοῦ κόσμου: Ὁ σταυρός, ὁ ἰχθύς, ἡ ἄμπελος, ὁ πέλεκυς, τό ἄστρο τοῦ Δαβίδ, ἡ Μενορά, ἡ ἡμισέληνος, τό ὄνομα τοῦ Ἀλλάχ, ἡ Σβάστικα (Ἰνδουϊσμός -Τζαϊνισμός), τό γίν καί τό γιάνγκ, τό ὤμ, ὁ τροχός τῆς διδασκαλίας τοῦ Βούδα (ντάρμα), ὁ λωτός, τό σύμβολο τῆς μή βίας (ἀχίμζα) (σελ. 31).
 Πουθενά δέν διακρίνεται ὁ ἀναστάσιμος χαρακτήρας τῆς Κυριακῆς οὔτε ὁ ἐκκλησιασμός καί ἡ συμμετοχή τῶν πιστῶν στή θεία Κοινωνία.
 Στήν ἴδια τάξη, στή διδακτική ἑνότητα «Ἡ χαρά τῆς γιορτῆς. Τά Χριστούγεννα», οἱ μαθητές διδάσκονται ἐκτός ἀπό τή βιβλική ἀφήγηση, τή γέννηση τοῦ Χριστοῦ στό Κοράνι, καθώς καί γιορτές θρησκειῶν τοῦ κόσμου, ὅπως Ρός Ἀσανά (ἀρχή τῆς χρονιᾶς) γιά τούς Ἑβραίους, τό τέλος τοῦ Ramadan τῶν Μουσουλμάνων, Holi (τό τέλος τοῦ χειμώνα καί ἡ ἀρχή τῆς ἄνοιξης) γιά τούς ἰνδουϊστές (σελ. 32).
 Στήν Στ΄ τάξη στήν ἑνότητα «Ἅγιοι ἄνθρωποι», οἱ μαθητές προσεγγίζουν τόν προφήτη Ἠλία, τήν ἁγία Βερονίκη -αἱμορροοῦσα (Μθ 9,20-22), τόν ἀββά Πινούφριο, τόν νεομάρτυρα Ἀχμέτ, τήν ἁγία Φιλοθέη, τή Μαρία Σκόπτσοβα. Διαβάζουμε ἐπίσης: «Ἅγιοι ἄνθρωποι στίς θρησκεῖες τοῦ κόσμου: Βούδας, Κομφούκιος, Μωάμεθ, Βισνού (Κρίσνα), Δαλάϊ Λάμα, Γκάντι» κ.ἄ (σελ. 57).
  Ἐνδείκνυται παιδαγωγικά νά δημιουργοῦμε σύγχυση καί νά σπέρνουμε ἀμφισβήτηση στούς μικρούς μας μαθητές; Γίναμε κοινωνία τόσο πολύ πολυθρησκευτική καί πολυπολιτισμική; Ἀπό τή σχολική ζωή προκύπτει ὅτι τά παιδιά τῶν οἰκονομικῶν μεταναστῶν δέν ἔχουν πρόβλημα νά παρακολουθήσουν τό ὀρθόδοξο μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν. Μήπως πίσω ἀπό τή διδασκόμενη καί προωθούμενη πανθρησκεία ἐξυπηρετοῦνται σχέδια ἄλλων ἰσχυρῶν κέντρων;
 Τό ἴδιο συγκρητιστικό συνονθύλευμα ἔχει εἰσβάλει καί στήν ὕλη τοῦ Γυμνασίου. Στήν Α΄ τάξη Γυμνασίου προβλέ- πεται ὡς δραστηριότητα ἕνα “debate” μέ θέμα: «Ἐφόσον ἡ πίστη εἶναι ἐλεύθερη, κανένας δέ χρειάζεται τά δόγματα! Ἐπικαιροποίηση: Ποιά θέματα θά ἀπασχολοῦσαν μία Οἰκουμενική σύνοδο σήμε- ρα;» (σελ. 33).
 Στήν Γ΄ Γυμνασίου προτείνεται στούς μαθητές ἡ δραστηριότητα «νά βροῦν στοιχεῖα γιά τίς ὄψεις τῆς σύγχρονης θεολογίας: Θεολογία τῆς Ἀπελευθέρωσης - Φεμινιστική Θεολογία» (σελ. 57). Εὔλογο τό ἐρώτημα: Οἱ σοφοί κατασκευαστές τῶν ἐν λόγῳ προγραμμάτων γνωρίζουν τίς ἀντιληπτικές ἱκανότητες τῶν παιδιῶν αὐτῆς τῆς ἡλικίας; Δίδαξαν ποτέ σέ σχολική τάξη ἤ ἐντέλλονται ἄνωθεν;
  Ἐπίσης στόν Ὁδηγό Ἐκπαιδευτικοῦ προτείνεται ἕνα παιχνίδι ρόλων στήν Γ΄ Γυμνασίου: Ὁ φοιτητής Ἀλέξης ἔχει σοβαρή σχέση μέ τή μουσουλμάνα φοιτήτρια Ἀϊσέ. Οἱ μαθητές θά πρέπει νά δραματοποιήσουν -σέ δύο διδακτικές ὧρες- τόν τρόπο μέ τόν ὁποῖο ἀντιδροῦν οἱ οἰκογένειές τους, ὅταν πληροφοροῦνται τό γεγονός (σελ. 179).
 Τέτοιου εἴδους μαθήματα ἀποτελοῦν τό «στιβαρό μορφωτικό πλαίσιο γνώσης... καί νοηματοδότησης» στό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν στό λεγόμενο «σχολεῖο τοῦ προσώπου». Ἀξίζει νά σημειωθεῖ ὅτι τό Πρόγραμμα Σπουδῶν ἐνῶ «ἀπευθύνεται ὄχι μόνο στούς Ἕλληνες ἤ στούς ὀρθόδοξους μαθητές, ἀλλά σέ ὅλους, ἀνεξαιρέτως ἐθνικῆς καταγωγῆς ἤ θρησκευτικῆς καί ὁμολογιακῆς ταυτότητας», δέν ἐφαρμόζεται στά μειονοτικά σχολεῖα τῆς Θράκης, ὅπου φοιτοῦν οἱ ἕλληνες μουσουλμάνοι μαθητές (λόγῳ ἄρνησης τοῦ μουφτῆ;). Προφανῶς ἡ ὅποια πίστη τῶν ὀρθόδοξων μαθητῶν πρέπει νά ἁλωθεῖ, νά πολτοποιηθεῖ. Ἐξάλλου τόν ἴδιο στόχο ὑπηρετεῖ καί ἡ δική μας ὀλιγωρία.
 Μελετώντας τό νέο Πρόγραμμα Σπουδῶν αἰσθάνεται κανείς -κατά παράβαση τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος- νά ἀπεμπολεῖται, νά μεταλλάσσεται, νά προδίδεται ὅ,τι πιό ἱερό καί ὑψηλό ἔχουμε: ἡ ὀρθόδοξη πίστη μας. Ἄς ἀναλογισθοῦμε ὅλοι τίς εὐθύνες μας γιά τή θρησκευτική ἀγωγή πού δέχονται καί πού πρόκειται νά δεχθοῦν -ἄν ἐπεκταθεῖ τό Πρόγραμμα Σπουδῶν- τά 900.000 Ἑλληνόπουλα πού φοιτοῦν στά σχολεῖα μας. Ἐπιβάλλεται ἕνας νέος σχεδιασμός καί ἐπαναπροσδιορισμός μέ τή συμμετοχή ὅλων τῶν ἐμπλεκόμενων φορέων (Ἐκκλησία, εἰδικοί καθηγητές Θεολογικῶν Σχολῶν, Ἑνώσεις Θεολόγων, γονεῖς κτλ.), ἄν θέλουμε νά περισώσουμε κάτι ἀπό τήν οὐσία τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν.

Εὐδοξία Αὐγουστίνου
Φιλόλογος-Θεολόγος