Ἕνας βράχος προβάλλει πάνω ἀπ᾿ τή θάλασσα -πού τόσες φωνές τραγούδησαν τό βαθύ της γαλάζιο. Ἀνεβαίνω κι ἡ ἀνάσα μου ὅλο καί πιό γοργή ἀνταμώνεται μέ τό χτύπο τῆς καρδιᾶς μου. Στήν ἄκρη του ὁ φάρος -ἕνας ἄσπρος, ψηλός φάρος σάν αὐτόν τοῦ πιό τρελοῦ μου ὀνείρου. Κι ἐγώ ἐκεῖ μπροστά, πάνω στά βράχια, ν᾿ ἀτενίζω μιά στό βάθος τό ἀρχαῖο πέλαγος καί μιά μπροστά μου -κατάματα- τόν ἥλιο πού σέ λίγο θά δύσει. Τόση ὀμορφιά δέν χωράει ἡ ματιά οὔτε ἡ ψυχή βαστᾶ νά τή ζήσει ἀμίλητη, καί ξεσπάει ἡ καρδιά σέ τραγούδι! Νά ᾿μαι μπροστά σέ πελώριο θέατρο; Κι ἡ παράσταση ἀρχίζει. Ἔχουν τόσα νά μοῦ ποῦν τά χρώματα πού ἁπαλά βάφουν τήν ἀτμόσφαιρα κι ἔχω τόσα νά τούς πῶ. Κι ὅσο πορφυρώνεται τό φῶς, πιότερο ὀμορφαίνουν ὅλα γύρω μου. Κι ὅσο χαμηλώνει ὁ ἥλιος, τόσο καταλαγιάζει τό πανηγύρι μέσα μου κι ἀλλάζει μορφή. Μιά βαρκούλα μοναχά πού σκίζει τό πέλαγος ἀποσπᾶ τήν προσοχή μου. Κι ὕστερα ὅλα ἡσυχάζουν.
 Ἔχω ἀπό ὥρα μπεῖ στό ναό τῆς φύσης Σου κι ἀκούω τή φωνή Σου. Τώρα ἦρθε ἡ σειρά μου νά Σοῦ μιλήσω. Μέ ἕνα λόγο, μέ μιά ματιά, μιάν ἀνάσα, ἕνα σκίρτημα; Δέν ἔχει σημασία. Εἶμαι τόσο ψηλά πού Σέ βλέπω ἀπέναντι -τόσο καθαρά πού δέ μοῦ μένει οὔτε στάλα ἀμφιβολίας. Εἶσαι σέ κάθε σκηνή πού ξετυλίγεται μπροστά μου. Τί θά Σοῦ πῶ; Τί ἄλλο ἀπ᾿ τό τραγούδι τῆς ψυχῆς μου; Ἀφήνω τήν κιθάρα στά βράχια. Θέλω ν᾿ ἀκούγεται μόνο ὁ ἦχος τῆς γαληνεμένης θάλασσας καί ὁ δρόμος τοῦ ἥλιου πού δύει. Τέτοιες στιγμές ἀρκεῖ καί μόνο ἡ σιωπή. Σκύβω μέσα βαθιά μου καί ἀναρωτιέμαι: Εἶναι ἀλήθεια ὅ,τι ζῶ ἤ εἶναι ὄνειρο; Ἡ φωνή μου πνίγεται στό ἀπέραντο γαλάζιο. Μπροστά στήν τόση ὀμορφιά ἡ σκέψη πετᾶ σέ πρόσωπα ἀγαπημένα. Κι ἄξαφνα εἶναι ὅλοι ἐκεῖ γύρω μου. Τούς φέρνω νοερά μπροστά Σου. Κι ἔπειτα πάλι μόνη...
 Μπροστά στό μεγαλεῖο τῆς φύσης στέκομαι τόσο μικρή καί ἀνάξια. Πόσο θά ᾿θελα νά στέκομαι μπροστά Σου μέ παρρησία. Μά εἶναι τόσες οἱ σκιές πού διεκδικοῦν θέση ἀνάμεσά μας. Ἀναπολῶ τόν χαμένο χρόνο, τίς στιγμές πού Σέ πλήγωσα. Τόν τέλειο ἑαυτό πού μέ περιμένει... Ἀνοίγω τά χέρια καί φωνάζω, μ᾿ ὅση δύναμη ἔχω, ν᾿ ἀκουστῶ ὥς τό ἄπειρο: Ἡ ὀμορφιά τῆς φύσης Σου μέ ἐλέγχει γιά τό μικρό μου ἀνταπόδομα στίς μεγάλες εὐεργεσίες. Ὅμως Σέ νιώθω ζωντανό μπροστά μου καί μέσα μου. Σέ νιώθω πατέρα καί μέ τό θάρρος τοῦ μικροῦ παιδιοῦ ζητῶ νά ἀνανεώσω τήν ὑπόσχεση πού τόσες φορές ἀθέτησα. Νά ἀρχίσω πάλι ἀπ᾿ τήν ἀρχή... Τό φῶς ὅλο καί χάνεται πίσω ἀπ᾿ τή γραμμή πού χαράζει τό τέλος τῆς θάλασσας. Ἡ αὐλαία πέφτει καί ὁ χτύπος τῆς καρδιᾶς ἀντηχεῖ σάν βουβό χειροκρότημα. Ὁ φάρος ἀνάβει καί σβήνει σταθερά καί μοῦ δείχνει τό δρόμο. Μιά λέξη χαράζεται τώρα φωτεινή στό δρόμο τοῦ ἥλιου πού ἔδυσε: Μετάνοια. Νά ἔζησα ἄραγε κάτι ἐλάχιστο ἀπ᾿ τή γλυκύτητά της;

Ἡλιανή

 Φωτεινό μετέωρο, ἀστέρι ἄδυτο φαντάζει ἡ αὐστηρή μορφή του στόν πολύφωτο οὐρανό τῆς Ἐκκλησίας. Κι ἡ θαρραλέα ὁμολογία του, ἀνέπαφη ἀπό τῶν αἰώνων τό πέρασμα, φθάνει στ᾿ αὐτιά μας ζωηρή, κρυστάλλινη. Γίνεται μήνυμα ἐνθαρρυντικό καί παράγγελμα ἐπιτακτικό• «ζηλῶν ἐζήλωκα τῷ Κυρίῳ παντοκράτορι» (Γ' Βα 19,10).
 Σέ χρόνια δύσκολα ἔζησε ὁ προφήτης Ἠλίας. Σέ ἐποχή θρησκευτικῆς ἀποστασίας, ἠθικῆς ἐξαχρειώσεως καί κοινωνικῆς ἀκαταστασίας. Μέ μελανά χρώματα ἀποτυπώνει τήν ἐποχή τοῦ προφήτου ἡ χρυσῆ γλῶσσα τοῦ ἁγίου Χρυσοστόμου• «Πυκνότατο σύννεφο κάλυπτε τά σύμπαντα, διότι ὅλοι πρόκοβαν στό κακό. Εἶχε ναυαγήσει ἡ οἰκουμένη, ὄχι στά νερά ἀλλά στήν ἀσέλγεια. Ἡ σωφροσύνη εἶχε παραμερισθῆ καί ἡ ἀκολασία ἐπιδεικνυόταν. Ἡ ἀρετή καταδιωκόταν καί ἡ κακία καμάρωνε».
 Βυθισμένοι στό σκοτάδι τῆς εἰδωλολατρίας οἱ ἄνθρωποι, «τόν Κτίστη ἔβλεπαν καί τά κτίσματα προσκυνοῦσαν». Μά ἐκεῖ πού τό κακό ἔπαιρνε τίς πιό τραγικές διαστάσεις του ἦταν στήν ἐξαχρείωσι καί αὐτῶν τῶν λειτουργῶν τοῦ Θεοῦ. Ὑπῆρχε μία νοοτροπία συμβιβασμοῦ τῶν ἀσυμβιβάστων. Μία προσπάθεια νά ἱκανοποιήσουν καί τόν Θεό καί τά εἴδωλα. Ἔτσι κατήντησαν "ἱερεῖς τῆς αἰσχύνης". Μέ τό ὄνομα τοῦ Θεοῦ ὡδηγοῦσαν τούς ἀνθρώπους στήν ἀθεΐα. Ἐπαγγελλόμενοι τήν ἀλήθεια κατηύθυναν στήν πλάνη τίς ψυχές.
 Ἀνάμεσα σ᾿ ὅλους αὐτούς ὁ Ἠλίας «κρατοῦσε τό λυχνάρι τῆς ἀρετῆς, τό φῶς τῆς εὐσεβείας». Ἑβραϊκό τ᾿ ὄνομά του, σημαίνει «ὁ Γιαχβέ εἶνε ὁ Θεός μου». Ἀλλά καί ὅπως ἀκούγεται στή δική μας γλῶσσα, στρέφει τή σκέψη μας στόν ἥλιο πού φωτίζει, ζωογονεῖ, θερμαίνει. Βέβαια, ὅπως ἔδειχναν τά πράγματα, «κανέναν δέν ὠφελοῦσε τό φῶς τοῦ προφήτου, διότι ὅλοι κείτονταν σέ ὕπνο βαθύ, αἰχμάλωτοι τῆς ἁμαρτίας». Αὐτό ὅμως δέν πτόησε τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ. Δέν τόν παρέσυρε ὁ χείμαρρος τῆς ἀσεβείας. Δέν τόν κατέβαλε ἡ ὁρμή τῆς γενικῆς κρίσεως. «Μονώτατος» αὐτός ἀναδείχθηκε νικητής τοῦ κακοῦ.
 Συγκλονιστική μές στήν ἀπολυτότητά της ἡ νοοτροπία του καθηλώνει ἀλλά καί ἐμπνέει• «Ὅσο ὁ Ἰσραήλ ἐγκαταλείπει τό νόμο σου, Κύριε, τόσο ἐγώ θά τόν φυλάγω. Ὅσο ἐκεῖνοι θά φεύγουν μακριά σου, τόσο ἐγώ θά σέ πλησιάζω. Ὅσο θά σέ περιφρονοῦν, τόσο θά σέ λατρεύω. Ὅσο θά ντρέπωνται νά σέ ὁμολογήσουν, τόσο θά διακηρύττω τήν πίστι στ᾿ ὄνομά σου».
 Ὤ  καί νά ἄνοιγαν τ᾿ αὐτιά τῆς ψυχῆς μας, ἀδελφέ μου! Νά ἄγγιζε τίς χορδές της τό μήνυμα τοῦ ζηλωτοῦ προφήτου! Θά γινόταν τότε ἕνα εὐλογημένο ὁρόσημο γιά ᾿μᾶς ἡ μνήμη του, 20ή Ἰουλίου. Θά ξεκινούσαμε τό πιό ὄμορφο καλοκαίρι τῆς ζωῆς μας, -γιατί ὄχι;- τήν ἀνανεωμένη ἐν Χριστῷ ζωή μας. Μιά ζωή ἀσυμβίβαστη μέ τοῦ κακοῦ τήν τυραννία, διαποτισμένη ἀπό τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, πυρωμένη ἀπό τόν ἱερό ζῆλο. Στόν αἰῶνα μας, τόν ψυχρό καί ἀδιάφορο, κάνε μας, Κύριε, ζηλωτάς εὐσεβείας! Ἀμήν.
               

Στέργιος Σάκκος

ΑΚΟΥΣΤΕ ΤΟ ΝΕΟ CD "ΜΕΙΝΟΝ ΜΕΘ' ΗΜΩΝ"

ΜΕ 12 ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ (ΚΥΡΙΩΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΤΙΚΟΙ ΥΜΝΟΙ) ΚΑΙ 9 ΟΡΧΗΣΤΡΙΚΑ...

ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΠΕΡΙΕΧΕΙ:

ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

(ΜΕ ΣΤΙΧΟΥΣ ΚΑΙ ΠΑΡΤΙΤΟΥΡΕΣ)

                                                                  1. Μεῖνον μεθ' ἡμῶν

                                                                  2. Στή σκέπη τῆς Πλατυτέρας

                                                                  3. Ἀγγελικό τραγούδι

                                                                  4. Ἐλθέ, Παράκλητε ἀγαθέ!

                                                                  5. Πορεία πίστεως

                                                                  6. Φῶς Χριστοῦ

                                                                  7. Εὐωδία ἀπ' τόν Χριστό

                                                                  8. Καί ἐπί γῆς εἰρήνη

                                                                  9. Θεία καταφυγή

                                                                10. Στραμμένοι στόν Χριστό

                                                                11. Ἁγία Χρυσῆ

                                                                12. Ἐκκλησία

ΟΡΧΗΣΤΡΙΚΑ

                                                                13. Στή σκέπη τῆς Πλατυτέρας

                                                                14. Φῶς Χριστοῦ

                                                                15. Μεῖνον μεθ' ἡμῶν

                                                                16. Καί ἐπί γῆς εἰρήνη

                                                                17. Ἀγγελικό τραγούδι

                                                                18. Ἐλθέ, Παράκλητε ἀγαθέ!

                                                                19. Εὐωδία ἀπ' τόν Χριστό

                                                                20. Θεία καταφυγή

                                                                21. Ἁγία Χρυσῆ

Ἦχος δʹ. Ὁ ὑψωθείς ἐν τῷ σταυρῷ

Ὡς τετοκυῖα τὸν Θεὸν τῶν ἁπάντων, ταῖς μητρικαῖς Σου πρὸς αὐτὸν ἱκεσίαις, Θεογεννῆτορ Κόρη Ἀειπάρθενε, χάριν ἐπουράνιον, φωτισμὸν καὶ εἰρήνην, σύνεσιν καὶ φρόνησιν, καί μετάνοιαν δίδου, τοῖς ἄρχουσι καί τῷ λαῷ ἡμῶν, σὴν γὰρ αἰτοῦμεν, ταχεῖαν ἀντίληψιν.

Ἦχος γʹ. Θείας πίστεως.

Σκέπη πέφηνας καὶ σωτηρία, καὶ ἀντίληψις καὶ προστασία, τῶν Ὀρθοδόξων Ἑλλήνων Πανύμνητε‧ ὅθεν πρός Σε καί νῦν καταφεύγομεν, τῆς ἐνεστώσης ἀνάγκης ἀπάλλαξον, καί διάσωσον τό Ἔθνος ἡμῶν Παντάνασσα, ἐκ πάσης ἀπειλῆς καί ἀπογνώσεως.

Μεγαλυνάριον

Σκέπη Ὀρθοδόξων χριστιανῶν, ὑπάρχεις Παρθένε, πάντας σκέπουσα τοὺς πιστοὺς· διὸ τῇ σῇ Σκέπῃ, Ἑλλὰς πᾶσα προστρέχει, ἐν μετανοίᾳ κράζει· Δέσποινα πρόφθασον.

Ἦχος πλ. αʹ. Χαίροις ἀσκητικῶν.

Χαίροις Θεογεννῆτορ ἁγνή, τῆς ἀγαθότητος πηγὴ ἡ ἀκένωτος, Ἑλλήνων ἡ θεία σκέπη καὶ προστασία θερμή, καὶ παραμυθία ἐν ταῖς θλίψεσι‧ πρὸς σὲ γὰρ Πανάμωμε, καταφεύγομεν πάντοτε, καὶ σωτηρίαν καὶ εἰρήνην καὶ λύτρωσιν, τῇ σῇ χάριτι, ἀληθῶς κομιζόμεθα‧ ὅθεν τῆς θείας Σκέπης σου, ὑμνοῦμεν τὰ θαύματα, καὶ τῆς προνοίας σου Κόρη, τοὺς οἰκτιρμοὺς μεγαλύνομεν, δι' ὧν ἀεὶ σῴζεις, περιστάσεων ποικίλων, τοὺς πεποιθότας σοι.

Ἦχος αʹ. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

Τὴν Ἀειπάρθενον Κόρην καὶ Θεοτόκον Ἁγνήν, τὴν τῶν πολεμουμένων, συμμαχίαν καὶ σκέπην, ἡμῶν δὲ ἐξαιρέτως καταφυγήν, καὶ ἑτοίμην βοήθειαν, ἀνευφημήσωμεν σύμπασα ἡ Ἑλλάς, μεγαλύνοντες τὴν Σκέπην αὐτῆς.

Ὅμοιον

Ἡ Βασιλεύουσα πόλις Παρθένε πρότερον, ἐρρύετο κινδύνων, καὶ δεινῶν πολεμίων, τῇ Σκέπῃ σου τῇ θείᾳ καὶ θαυμαστῇ, ἡ Ἑλλὰς δὲ νῦν ἅπασα, μετανοοῦσα προστρέχει ὅπως ρυσθῇ, συμφoρῶν καὶ περιστάσεων.

  Κύριε τῶν δυνάμεων, μεθ’ ἡμῶν γενοῦ. Ἄλλον γὰρ ἐκτός σου βοηθὸν ἐν θλίψεσιν οὐκ ἔχομεν,  Κύριε τῶν δυνάμεων, ἐλέησον ἡμᾶς!
   Πανάγαθε Θεέ καί Πατέρα μας, σέ δοξάζουμε καί σέ ὑμνοῦμε, σέ εὐλογοῦμε καί σέ εὐχαριστοῦμε γιά τήν πολλή φιλανθρωπία καί τό ἄπειρο ἔλεός σου, χάρις στό ὁποῖο ἀπολαμβάνουμε τό πλῆθος τῶν εὐλογιῶν σου στήν ζωή μας, παρά τήν τόση ἀναξιότητα καί ἁμαρτωλότητά μας.
  Ἰδιαίτερα σέ εὐχαριστοῦμε, διότι σέ μᾶς χάρισες μία πατρίδα τόσο γενναιόδωρα εὐλογημένη ἀπό τό ἅγιο χέρι σου. Σύ, Κύριε, εὐεργέτησες τήν Ἑλλάδα μας μέ πολλά ἀγαθά, πνευματικά καί ὑλικά. Τήν πλούτισες μέ τόσους ἁγίους, πατέρες, μάρτυρες καί νεομάρτυρες. Ἐκτός ἀπό τήν φυσική ὀμορφιά πού ἔδωσες στούς τόπους της, προίκισες τήν γῆ καί τό ὑπέδαφος καί τίς θάλασσές της μέ πλουτοπαραγωγικές πηγές, ὥστε νά εἶναι μία πλούσια χώρα. Σύ τήν κατέστησες φάρο ὁδηγητικό καί φωτισμένο δάσκαλο τῆς οἰκουμένης μέ τήν ὀρθόδοξη πίστη, μέ τήν ἔνδοξη ἱστορία καί τόν λαμπρό πολιτισμό, πού μέ τήν δική σου εὔνοια ἀνέπτυξε.
  Ἐμεῖς ὅμως, Κύριε, ἔναντι ὅλων αὐτῶν τῶν ἀναρίθμητων εὐεργεσιῶν σου φανήκαμε ἀχάριστοι, ἄρχοντες καί λαός. Ἀλλοτριωθήκαμε καί ἀποξενωθήκαμε ἀπό Ἐσένα τόν εὐεργέτη μας· σέ ἀπομακρύναμε καί σέ ἐξορίσαμε ἀπό τήν ζωή μας· καταπατήσαμε τό Εὐαγγέλιό σου καί θεσπίσαμε νόμους ἀντιευαγγελικούς. Μιμηθήκαμε τήν συμπεριφορά ἐκείνων τῶν ἀγνωμόνων Ἑβραίων, πού προτίμησαν τόν Βαραββᾶ καί καταψήφισαν Ἐσένα, τόν ἀναμάρτητο Ἰησοῦ. Δολοφονήσαμε ἕναν ἄξιο καί ἅγιο κυβερνήτη στήν πόρτα τῆς ἐκκλησιᾶς, τήν ὥρα πού ἐκεῖνος πήγαινε νά λειτουργηθεῖ μέ τήν Σύνοψη στό χέρι, ἕνα πρωϊνό Κυριακῆς. Καί ἐξακολουθοῦμε, μέ τήν ἴδια ἀπερισκεψία καί κακουργία, νά ἐξοντώνουμε ἀνθρώπους ἄρτιους καί ἱκανούς νά ἐργασθοῦν γιά τό καλό τῆς πατρίδος, ἐνῶ ἐπιζητοῦμε καί προβάλλουμε ἄρχοντες «συνεταίρους κλεπτῶν καὶ κακούργων», ὅπως θά ἔλεγε ὁ προφήτης Ἠσαΐας. Ἐμεῖς τούς ἐκλέξαμε ἐκείνους πού μᾶς ὁδήγησαν στά σημερινά ἀδιέξοδα. Ἐμεῖς, σαγηνευμένοι ἀπό τόν εὔκολο πλουτισμό, τούς ἀνεχθήκαμε νά ἐξανεμίζουν ὄχι μόνο τό δημόσιο χρῆμα ἀλλά καί τίς περιουσίες τόσων πολιτῶν, πλουσίων καί φτωχῶν, πού παρασύρθηκαν στήν παγίδα τοῦ χρηματιστηρίου, μέ ἀποτέλεσμα νά χάσουν ὄχι μόνο τίς οἰκονομίες τους ἀλλά πολλοί καί τήν κοινωνική ὑπόληψη καί τήν οἰκογενειακή εἰρήνη καί τήν ὑγεία καί τήν ἴδια τήν ζωή τους· πόσα δράματα δέν εἴδαμε, πόσα θύματα δέν θρηνήσαμε!
  Μετά ἀπό ὅλα αὐτά οἱ δοσίλογοι ἄρχοντές μας, πού ἄδειασαν τά ταμεῖα τοῦ κράτους καί τά ξαναγέμισαν μέ δανεικά, τά ὁποῖα ἐπίσης κατασπατάλησαν, μᾶς ὁδήγησαν στήν οἰκονομική κρίση, μᾶς ἐξευτέλισαν διεθνῶς καί μᾶς ὑποδούλωσαν οἰκονομικῶς στούς τραπεζῖτες καί τούς τοκογλύφους. Καί φθάνουν σήμερα νά συνομιλοῦν κρυφά μέ τούς ἀδίστακτους δανειστές μας καί νά παζαρεύουν ἐδάφη ἑλληνικά, πού τά ἔχουν ποτίσει μέ τό αἷμα τους οἱ προηγούμενες γενιές. Κι ὥσπου νά μᾶς πουλήσουν, χαρατσώνουν μέ φόρους ἀβάσταχτους τόν ταλαίπωρο λαό, πετσοκόβουν τούς μισθούς καί ψαλιδίζουν τίς συντάξεις τῶν φτωχῶν, ἐνῶ μέ ἕναν παράδοξο τρόπο κρατοῦν σχεδόν ἀμείωτες τίς δικές τους παχυλές ἀποδοχές.
  Κύριε, σῶσε τήν Ἑλλάδα μας, διότι χάνεται, παραδίδεται στόν ὄλεθρο, βρίσκεται ἤδη στό χεῖλος τοῦ κρημνοῦ. Μόνον ἐσύ μπορεῖς νά τήν σώσεις, ἁπλώνοντας τό παντοδύναμο καί στοργικό σου χέρι. Καί θά τήν σώσεις, ἄν μετανοήσουμε! Δός μας, Κύριε, μετάνοια ἀληθινή, σάν ἐκείνη τῶν Νινευϊτῶν, πού ἀπέτρεψε τήν καταστροφή τους!...

Στέργιος Σάκκος (2012)

 Συμπληρώθηκαν ἑβδομήντα ἔτη ἀ­πό τή λήξη τοῦ Β΄ παγκοσμίου πολέμου στό εὐρωπαϊκό ἔδαφος (1945-2015). Οἱ λαοί κατα­πλη­γωμένοι ἀπό τίς συρρά­ξεις θρη­νοῦ­σαν πενηνταπέντε περίπου ἑκα­τομ­μύρια νεκρούς καί ἦσαν ὑποχρε­ω­μένοι νά ἀνασυ­γκρο­τη­θοῦν, καθώς σχε­δόν ὅλες οἱ ὑποδομές εἶχαν κατα­στραφεῖ καί τό ζωικό κεφά­λαιο εἶχε ἀ­φα­νιστεῖ.
 Οἱ ἀναλυτές, ὑπό τήν ἐπήρεια τῆς ὑλιστικῆς φιλοσοφίας, ἑρμηνεύουν τίς ἀνθρώπινες ἐνέργειες προβάλλοντας ὡς μόνο κίνητρο τό οἰκονομικό! Μέ αὐ­τόν τόν τρόπο σκέψης ὅμως καί ὁ πό­λε­μος εἶναι λογική ἐνέργεια, ἄν ­κο­­μίζει ὀφέλη σ’ ἐκεῖνον πού τόν κη­ρύσσει! Ὅ­σο καί ἄν φαίνεται ἀστεῖος ὁ συλ­λο­γι­σμός, ἐξέταση σέ βάθος φανε­ρώνει πε­ρίτρανα ὅτι ἡ λογική δικαιώνει ἀκό­μη καί τήν ἀθλιότερη κίνηση τοῦ ἀν­θρώ­που, ἄν ἀπό τήν ἀνάλυση ἀπου­­σιάζει τό ἠθικό κριτήριο τῆς ἐνέργειας. Βέ­βαια, ἀντιμέτωπος ὁ ἄνθρωπος μέ τή συμ­φο­ρά τοῦ πολέμου σπεύδει ἐκ τῶν ὑστέ­ρων νά καταδικάσει τήν ἀγριότητα πού πολλοί ἐπιδεικνύουν κατά τή διε­ξαγω­γή του, πέφτοντας ἀπό ἀντί­φα­ση σέ ἀν­τίφαση.
 Ἄς ἐξετάσουμε τά συμβαίνοντα μέ νηφαλιότητα καί χωρίς προκατάληψη. Ὁ ἄνθρωπος τῆς νεωτερικότητας καυ­χᾶται ὄχι μόνο γιά τή λογική συγκρό­τηση τῆς σκέψης του ἀλλά καί γιά τήν ἀνακάλυψη καί διατύπωση τῶν δικαι­ωμάτων τοῦ ἀτόμου (καθώς ἀγνοεῖ τό πρόσωπο), τῶν στερημένων κατά βά­ναυσο τρόπο κατά τό παρελθόν! Σύμ­φωνα μέ τήν ἀστική ὑλιστική φιλοσο­φία, τήν ὁποία ἐν πολλοῖς ἀντι­γρά­φει καί ἡ μαρξι­στι­κή, τά δικαιώματα εἶναι θεμελιωμένα στό φυσικό δίκαιο! Αὐτή εἶναι ἡ κο­ρύ­φωση τῆς τραγωδίας τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἀποστασίας καί τῆς ἀ­πόρ­ριψης τοῦ θεί­ου δικαίου στό ὄνομα τῆς λογικῆς. Τό φυσικό δίκαιο εἶναι ἀνύ­παρκτο καί τά πάντα γύρω ἀπό αὐτό αἴωλα, ἔπεα πτε­ρόεντα. Τό φυσικό δί­και­ο εἶναι ἡ συ­γκαλυμμένη μορφή τοῦ δι­καίου τοῦ ἰσχυροῦ, τό ὁποῖο, ἄν καί διαχρονικά καταγγέλλεται, εἶναι τό μό­νο σέ ἰσχύ. Ὁ Φιοντόρ Ντοστογιέφσκυ ἔγραψε ὅτι «χωρίς Θεό ὅλα ἐπιτρέπον­ται» (Ἀδελ­φοί Καραμαζώφ). Ἀσφαλῶς θά τόν ἀν­τικρούσουν ἐκεῖνοι πού ὑ­περαμύ­νονται τῆς διακήρυξης τῶν ἀν­θρωπίνων δικαι­ωμάτων καί τῶν κατα­­στατικῶν ἀρχῶν τῶν διεθνῶν ὀρ­γα­νι­σμῶν (ΚΤΕ, ΟΗΕ)! Ὅμως μόνον ἄν­θρω­ποι ἀπό ἄλλον πλα­νήτη, ἀγνοοῦντες τή γήινη ἱστορία τῶν τελευταίων αἰ­ώνων, θά ἐντυπω­σιάζονταν ἀπό τίς ἀρχές αὐ­τές καί τίς δια­κηρύξεις. Ὁ λογικός ἄν­θρω­πος χωρίς ἠθική συγκρότηση ὄχι μό­νο ἀπέτυχε παταγωδῶς νά βελτιώσει τά πράγματα, ἀλλά ἀπεναντίας ἔδωσε τό δικαίωμα σέ κάποιους νεότερους φι­λο­σόφους νά διατυπώσουν τή θεωρία τοῦ παρα­λό­γου. Ἀλλά μ’ αὐτήν δίδεται πρώ­της τά­ξεως συγχωροχάρτι στούς δράστες πληθώρας ἐγκλημάτων κατά τῆς ἀν­θρωπότητας. Ὁ σύγχρονος ἄν­θρωπος δέν εἶναι παράλογος, εἶναι ἐμ­παθής.
 Εὐτυχῶς ὑπάρχουν κάποιοι δια­νο­η­τές οἱ ὁποῖοι ἀποφεύγουν νά ἐκτίθεν­ται ἀνεπανόρθωτα προβάλλοντας ἀπό­ψεις εὐτελεῖς καί φαιδρές. Ἕνας ἀπό αὐτούς εἶναι ὁ διαπρεπής γάλλος ὑλι­στής δια­νοητής καί φιλόσοφος Ἀλμπέρ Καμύ (τιμημένος μέ τό βραβεῖο Nobel λογοτε­χνίας). Ἀποσπάσματα τοῦ ἔργου του «Ὁ ἐπαναστατημένος ἄνθρωπος» παραθέ­τουμε στή συνέχεια:
 «Θά μπορούσαμε ν’ ἀποδείξουμε ἐ­πίσης ὅτι δέν ὑπάρχουν παρά μόνο δυό δυνατοί κόσμοι γιά τό ἀνθρώπινο πνεῦ­μα, ὁ ἱερός (ἤ γιά νά μιλήσουμε μέ χρι­στιανικό λεξιλόγιο ὁ κόσμος τῆς θείας χάρης) κι ὁ κόσμος τῆς ἐξέγερσης. Ἡ ἐξαφάνιση τοῦ ἑνός ἰσοδυναμεῖ μέ τήν ἐμφάνιση τοῦ ἄλλου... Ζοῦμε σέ μία δί­χως ἱερό καί ἀπαραβίαστο ἱστορί­α… Μπο­ροῦμε, μακριά ἀπό τό ἱερό καί τίς ἀ­πόλυτες ἀξίες, νά βροῦμε κανόνες μί­ας συμπεριφορᾶς; Αὐτή εἶναι ἡ ἐρώ­τηση πού θέτει ἡ ἐξέγερση».
 Τήν ἀπάντηση τῶν πλείστων τή δώ­σαμε ἤδη: Εἶναι τό φυσικό δίκαιο τῶν ἀρχῶν καί τῶν διακηρύξεων. Ὅμως ὁ Καμύ δέν ἱκανοποιεῖται μ’ αὐτήν τήν ἀπόκριση καί συνεχίζει μέ τίς ἀκόλου­θες σκέψεις:
«Ἀπό τή στιγμή πού ὁ ἄνθρωπος ὑ­ποβάλλει τόν Θεό σέ ἠθική κρίση, τόν σκοτώνει μέσα του. Ποιό εἶναι τότε τό θεμέλιο τῆς ἠθικῆς; Ἀρνοῦνται τόν Θεό στό ὄνομα τῆς δικαιοσύνης, νοεῖται ὅμως ἡ ἰδέα τῆς δικαιοσύνης χωρίς τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ; Μήπως βρισκόμαστε σέ παραλογισμό;
 Ἄν δέν νοεῖται, καί πράγματι δέν νοεῖται, δικαιοσύνη χωρίς τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, ἀσφαλῶς εἶναι χωρίς θεμε­λί­ωση καί σαθρό ὅσο καί ὁ ἱστός τῆς ἀρά­χνης τό φυσικό δίκαιο. Ἡ ὅποια ἠ­θική τῶν ἀρχῶν καί διακηρύξεων ὑπο­κρύ­πτει, κατά τόν Νίτσε, μεταφυσική πίστη καί πρέπει νά καταπολεμηθεῖ. Αὐ­τό ἐ­πιχείρησαν οἱ ἐγκληματίες Ναζί, χω­ρίς βέβαια νά θεωρεῖται ὁ Νίτσε ξεκά­θα­ρα ἠθικός αὐτουργός τῶν κακουρ­γη­μάτων πού διέπραξαν κατά τῆς ἀνθρω­πότητας.
 Στόν ὀρυμαγδό τῶν γε­γο­νότων μέ τήν ἀποχώρηση τῶν «χρι­στιανῶν» ἀπό τό προσκήνιο τῆς ἱ­στο­ρίας (ἄρνηση τοῦ ἱεροῦ) κάποιοι, ἐλά­χιστοι ἔστω, παρέ­μειναν πιστοί στό χρέ­ος καταθέτοντας τή μαρτυρία τους καί ὁδηγούμενοι στό μαρτύριο. Παρα­θέτω ἐπιστολή πρός τούς γονεῖς του τοῦ μελ­λο­θα­νά­του Ἀ­λεξίου Σμο­ρέλ, ὀρθο­δόξου φοι­τητοῦ καί μέ­λους τῆς ἀντι­ναζι­στι­κῆς ὀργά­νωσης τῆς Γερ­μανίας «Λευ­κό ρό­δο»: «Ἀ­γα­πη­τοί μου πατέ­ρα καί μη­τέρα. Μέ τό θέ­­λη­μα τοῦ Θεοῦ σήμερα ἡ ἐπί­γεια ζωή μου θά κλεί­σει γιά νά πάω σέ μία ἄλλη, ἡ ὁ­ποία δέν θά ἔχει τέλος καί στήν ὁποία θά ξανα­συ­να­ν­τη­θοῦμε. Ἄς εἶναι αὐτή ἡ μελ­λοντική συνά­ν­τη­ση ἡ πα­ρηγοριά καί ἡ ἐλπίδα σας. Δυ­στυ­χῶς αὐτό τό χτύ­­­πη­μα θά εἶ­ναι πολύ βα­ρύτερο γιά σᾶς παρά γιά μέ­να, διότι φεύγω μέ τή βεβαιό­τητα ὅτι μέ βα­θειά πεποίθηση ὑπη­ρέ­τησα τήν ἀλήθεια. Ὅλα αὐ­τά μέ ἀ­φή­νουν μέ ἤρεμη συν­­εί­δη­ση, παρ’ ὅλο πού ἡ ὥρα τοῦ θανά­του μου πλη­σιά­ζει. Σκε­­­φθεῖτε τά ἑκα­­τομ­μύρια τῶν νέων πού ἔ χα­­σαν τή ζω­ή τους ἔξω στά πεδία (τῶν μαχῶν). Ἡ μοί­ρα τους εἶναι ἐξίσου καί δι­κή μου...».
 Ὄχι, ἅγιε πλέον (τῆς ρω­­σικῆς Ἐκ­κλησίας) Ἀλέ­ξι­ε Σμορέλ! Ἡ μοίρα τους δέν ἦταν καί δική σου. Οἱ πλεῖ­στοι ἀπό ἐκείνους ἔπε­σαν χωρίς νόημα, γιατί δέν τούς δίδαξαν τόν Θεό ὡς ἀγάπη. Ἐσύ θυσιάστηκες ἀ­πό ἀγά­πη στό ἀνθρώπινο πρόσω­πο, ὅ­πως σοῦ εἶχε δι­δάξει ἡ εὐ­σεβής μητέρα σου.

Ἀπόστολος Παπαδημητρίου

Ἀπολυτίκιον

Ἦχος πλ. α´. Τὸν συνάναρχον Λόγον.

Τῆς ἐνθέου ἀγάπης τὸ πῦρ δεξάμενος ὑπερβαλλούσῃ ἀσκήσει ἐδόθης ὅλος Θεῷ, καὶ παράκλησις πολλῶν ἀνθρώπων γέγονας, λόγοις θείοις νουθετῶν, προσευχαῖς θαυματουργῶν, Παΐσιε θεοφόρε· καὶ νῦν πρεσβεύεις ἀπαύστως ὑπὲρ παντὸς τοῦ κόσμου, Ὅσιε.

 ΜΑΝΑ, Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ ΟΥΡΑΝΟΣ

 Ἑλένης Βασιλείου, Θεολόγου

27 διηγήματα στά ὁποῖα πρωταγωνιστεῖ ἡ μορφή τῆς μάνας...

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΕΝΔΟΞΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΓΟΛΙΝΔΟΥΧ-ΜΑΡΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚ ΠΕΡΣΙΑΣ

(ἑορταζομένης 13 Ἰουλίου)

Ποίημα τοῦ ἱερομονάχου Ἀθανασίου Σιμωνοπετρίτου

Προμηθευθεῖτε τήν Ἀκολουθία ἀπό τό Βιβλιοπωλεῖο μας (τηλ. 2310 274518).