«Να ξέρετε πως αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, η Μακεδονία θα μας σώσει. Θα μας σώσει από την βρώμα όπου κυλιούμαστε, θα μας σώσει από την μετριότητα και από την ψοφιοσύνη, θα μας λυτρώσει από τον αισχρό τον ύπνο, θα μας ελευθερώσει. Αν τρέξουμε να σώσουμε την Μακεδονία, εμείς θα σωθούμε».                           (Ίων Δραγούμης)

  Τον Αύγουστο του 1944 ο Γιόσιπ Μπροζ Τίτο στη  Γιουγκοσλαβία ανακήρυξε την «Ομόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας» ως ένα από τα έξι επιμέρους συστατικά του κράτους της Γιουγκοσλαβίας. Η περιοχή αυτή μέχρι τότε ονομαζόταν Βαρντάσκα (Βαρδαρία στα Ελληνικά).
  Ο Τίτο σχεδίασε και είχε μεταπολεμικά να επιλέξει μια από τρεις πολιτικές: α) της ενσωμάτωσης της Μακεδονίας της Ελλάδος και του Πιρίν της Βουλγαρίας στο ομόσπονδο κράτος των Σκοπίων, β) της δημιουργίας μιας ανεξάρτητης ενιαίας Μακεδονίας που ήταν η επιδίωξη της ΕΜΕΟ από την εποχή του Μακεδονικού αγώνα και  γ) της δημιουργίας μιας Βαλκανικής Σλαβικής Ομοσπονδίας. Η Σοβιετική Ένωση του Στάλιν παρακολουθούσε με ενδιαφέρον τις ακροβασίες του Τίτο, έως ότου ο τελευταίος απογαλακτίστηκε τελείως από την κηδεμονία της. Η προσπάθεια του Τίτο πλέον ήταν να αποβουλ-γαροποιηθούν όσοι Σλαβομακεδόνες ένιωθαν Βούλγαροι και να αποκτήσουν μια νέα «μακεδονική» εθνική συνείδηση. Σε αυτή την κατεύθυνση οι Σκοπιανοί άλλαξαν υποχρεωτικά  τα επώνυμά τους που κατέληγαν σε «ωφ» ώστε να καταλήγουν σε «σκι», επεξεργάστηκαν τη γλώσσα με σερβοκροατικές προσθήκες αφηρημένων εννοιών και προώθησαν στην εκπαίδευση των νέων τον «σλαβομακεδονικό ιστορικό εθνικισμό» (δήθεν απόγονοι των αρχαίων Μακεδόνων, Αιγαιάτες κ.τ.λ.). Η ενσωμάτωση της ελληνικής Μακεδονίας αποτέλεσε τη «Μεγάλη Ιδέα» των Σλάβων κατοίκων του κράτους των Σκοπίων. Μάλιστα το 1964 ίδρυσαν την Αυτοκέφαλη Μακεδονική Εκκλησία παρά την αντίδραση του Σερβικού Πατριαρχείου.  
  Στον ελληνικό εμφύλιο πόλεμο το 1949 ποσοστό 70% του λεγόμενου Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) ήταν σλαβόφωνοι. Τον Ιανουάριο 1949 η 5η ολομέλεια της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ αποφάσισε να στηρίξει τη δημιουργία «Ανεξάρτητης Μακεδονίας του Αιγαίου». Με το τέλος του Εμφυλίου τον Αύγουστο του 1949 όλοι οι σλαβόφωνοι αντάρτες (περίπου 20.000) μαζί με τους Έλληνες του ΔΣΕ μετακινήθηκαν πέραν  των βορείων συνόρων της Ελλάδας.
  Η Ελλάδα αντέδρασε υποτονικά στην μετονομασία της Βαρντάσκα σε «Ομόσπονδη Δημοκρατία της Μακεδονίας», δεδομένου ότι στο πλαίσιο του ψυχρού πολέμου οι ΗΠΑ προσπαθούσαν να προσεταιριστούν τον Τίτο και επέβαλαν στην Ελλάδα να μη δημιουργεί θέματα. Η χώρα μας λόγω του εμφυλίου πολέμου ήταν  απόλυτα εξαρτημένη από την Αμερικανική βοήθεια και κατά τις επιταγές των Αμερικανών «έπρεπε να μη δημιουργεί ζητήματα»! Εξάλλου η παλαιά  Βαρντάσκα και έπειτα «Δημοκρατία της Μακεδονίας» δεν είχε διεθνή εκπροσώπηση, καθότι ήταν μέρος του κράτους της Γιουγκοσλαβίας.
  Τον Μάιο του 1980 πέθανε ο Κροάτης δικτάτωρ της Γιουγκοσλαβίας Τίτο και οι διεθνείς αναλυτές περίμεναν τη διάσπασή της. Το 1991 έως το 1992 διασπάστηκε η Γιουγκοσλαβία σε έξι ανεξάρτητα κράτη. Τότε προέκυψε ως αυτόνομο κράτος η «Δημοκρατία της Μακεδονίας» με πρωτεύουσα τα Σκόπια. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι στην αρχαιότητα η περιοχή του κράτους των Σκοπίων υψηλότερα από εκεί που βρίσκονται τώρα οι πόλεις Μοναστήρι, Με-λένικο και Στρώμνιτσα δεν αποτελούσε τμήμα του Μακεδονικού κράτους του Φιλίππου οι δε κάτοικοι των περιοχών αυτών αποκαλούνταν Δάρδανοι.
  Στις 3 Δεκεμβρίου του 1991 ο πρόεδρος του κράτους των Σκοπίων Κίρο Γκλιγκόροφ ζήτησε διεθνή αναγνώριση της χώρας του ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Την αμέσως επόμενη μέρα στην Αθήνα το Υπουργικό Συμβούλιο υπό τον πρωθυπουργό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη ανακοίνωσε τρεις όρους για την αναγνώριση της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας»:
 α) Να αλλάξει η ονομασία «Μακεδονία»,
 β) Να αναγνωρίσει ότι δεν έχει εδαφικές βλέψεις κατά της Ελλάδας
 γ) Να αναγνωρίσει ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει «μακεδονική μειονότητα».
Στις 13 Απριλίου 1992 συγκλήθηκε το συμβούλιο των πολιτικών αρχη-γών για το ζήτημα της ονομασίας του κράτους των Σκοπίων  υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή. Αποφασίστηκε ότι η Ελλάδα θα αναγνωρίσει το ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων μόνο αν τηρηθούν οι όροι της ΕΟΚ που συμφωνήθηκαν στις 16 Δεκεμβρίου 1991 και αν η ονομασία δεν περιλαμβάνει τη λέξη Μακεδονία ή παράγωγά της.
   Το 1993, τα Σκόπια  έγιναν δεκτά στα Ηνωμένα Έθνη με προσωρινή ονομασία FYROM (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας).
  Το 1995, η Ελλάδα και η FYROM συνομολόγησαν μια «Ενδιάμεση Συμφωνία», η οποία επέβαλε έναν δεσμευτικό «κώδικα συμπεριφοράς» τον οποίο παραβιάζουν συνεχώς οι γείτονές μας. Π.χ., χάρτες, σχολικά εγχειρίδια, βιβλία ιστορίας, κινηματογραφικά έργα, πολιτιστικές εκδηλώσεις, φαραωνικά αγάλματα κλπ.
  Στις 3 Απριλίου 2008 η Ελλάδα επέτυχε αναβολή της ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, κατά την Εαρινή Σύνοδο της Συμμαχίας στο Βουκουρέστι. Ανακοινώθηκε τότε από το ΝΑΤΟ ότι προϋπόθεση για να μπει η FYROM στη συμμαχία είναι  να επιλυθεί η διαφορά ως προς την ονομασία.
  Η διένεξη Ελλάδος - FYROM για το θέμα της ονομασίας του κράτους αυ-τού, της εθνικότητας των κατοίκων του και της ονομασίας της επίσημης γλώσσας του συνεχίστηκε όλα τα μετέπειτα χρόνια. Παρά την λεγόμενη «Ενδιάμεση Συμφωνία» του 1995 η FYROM συνέχισε τον αλυτρωτισμό της και παραβιάζει συστηματικά τη συμφωνία.

  Στις μέρες αυτές (αρχές 2018) σημειώνεται μεγάλη κινητικότητα να μπει η FYROM στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ. Όμως στην τωρινή χρονική συγκυρία το πάνω χέρι το έχει η Ελλάδα. Η FYROM είναι περίκλειστο κράτος και χωρίς την ελληνική βοήθεια δεν μπορεί να επιβιώσει.  Άρα η FYROM πρέπει να κάνει υποχωρήσεις και όχι η Ελλάδα. Αν συμφωνηθεί σύνθετη ονομασία που θα περιλαμβάνει και τη λέξη Μακεδονία, αυτό θα είναι ήττα της Ελλάδας και πηγή μελλοντικών δεινών. Σε μια τέτοια εξέλιξη οι πολιτικοί των Σκοπίων θα συνε-χίσουν αχαλίνωτοι τον «Μακεδονισμό» που  μόνο προβλήματα θα προκαλέ-σει στη χώρα μας. Σε μια μελλοντική διαφορετική γεωπολιτική συγκυρία κανείς δεν γνωρίζει τι μπορεί να προκαλέσουν τα Σκόπια με κάποιες συμμαχίες τους σε βάρος της Ελλάδας.  
   Συμπέρασμα: Προφανώς και σήμερα ο Μακεδονικός Αγώνας του 1904-1908 συνεχίζεται με διαφορετική μορφή και μέσα. Δεν πρέπει η Ελλάδα να δεχτεί να υπάρχει στην οριστική ονομασία της FYROM ο όρος Μακεδονία ή παράγωγό της. Θα είναι μια πολιτική ήττα που θα έχει συμβεί χωρίς αντίσταση και θα προκαλέσει στο μέλλον  ανυπολόγιστες και σοβαρές συνέ-πειες σε βάρος της χώρας μας.

Δημήτριος Θ. Καραμήτσος
Ομ. Καθηγητής ΑΠΘ
Συγγραφέας

Στ. Ν. Σάκκου

Σελίδες 116, ἔκδοση Β΄, τιμή 4 €

Ζητῆστε το στό Βιβλιοπωλεῖο "Ἀπολύτρωσις", τηλ. 2310 274518

ΜΙΚΡΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ

ΤΕΥΧΟΣ Η΄ ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΕΣ

                Δέσποινας Δαμιανίδου

Γνωριμία μέ τούς Νεομάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας ἀπό τήν ἐποχή τῆς Τουρκοκρατίας. Τό τεῦχος περιέχει σύντομο βίο καί ὁλοσέλιδη ἀπεικόνισή τους γιά ἐξάσκηση στή ζωγραφική.

ἔκδοση Α΄, τιμή 3€

Ζητῆστε το στό Βιβλιοπωλεῖο "ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ", τηλ. 2310 274518

Τὰ νέα βιβλία τῶν Θρησκευτικῶν
 ἀπαξιώνουν τὴν ἀλήθεια
καὶ προετοιμάζουν γιὰ τὴν ἀποδοχὴ τῆς πλάνης

   Εἶναι γενικὰ ἀποδεκτὸ ὅτι ἡ παιδεία ἔχει ἄμεση σχέση μὲ τὴν ἀλήθεια, καθόσον εἶναι ταγμένη νὰ ἱκανοποιῆ μία βαθύτατη ἐπιθυμία τοῦ ἀνθρώπου, αὐτὴν τῆς ἀναζήτησης τῆς ἀλήθειας. Αὐτὴ ἡ τόσο κοινότοπη καὶ καθολικὴ ἀλήθεια περιφρονεῖται προκλητικὰ ἀπὸ τοὺς ἐμπνευστές, τοὺς συγγραφεῖς καὶ τοὺς ἔχοντες τὴν πολιτικὴ βούληση γιὰ τὴν ἐπιβολὴ τῆς διδασκαλίας τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν μέσω τῶν νέων βιβλίων.
   Τὸ συμπέρασμα αὐτὸ συνάγεται ἀπὸ ἱκανὰ σημεῖα τοῦ περιεχομένου τοῦ συνόλου τῶν βιβλίων. Ἀρκοῦν κάποιες χαρακτηριστικὲς ἐπισημάνσεις.
   Ἄς λάβουμε ὡς παράδειγμα ἀπὸ τὸ βιβλίο (φάκελο) τῶν Θρησκευτικῶν τῆς Β΄ Γυμνασίου τὴ θεματικὴ ἑνότητα, ποὺ ἀναφέρεται στὴν ταυτότητα τοῦ Προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ μὲ γενικὸ τίτλο, «Ποιὸς εἶναι ὁ Θεὸς τῶν χριστιανῶν; "Τίνα με λέγουσιν οἱ ἄνθρωποι εἶναι;"». Ἀκόμη καὶ αὐτὸς ὁ τίτλος ἀπομακρύνει ἀπὸ τὸν προσανατολισμὸ νὰ ἀναζητηθῆ ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός καὶ παραπέμπει στὴν ἀντίληψη ὅτι ὁ Θεὀς τῶν Χριστιανῶν εἶναι ἕνας ἀπὸ τοὺς πολλοὺς Θεοὺς τῶν διαφόρων Θρησκειῶν.
   Ἡ ταυτότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὅπως αὐτὴ συμπεραίνεται στὴν Ἐκκλησία ἀπὸ τὸ πῶς ὁ ἴδιος αὐτοαποκαλύπτεται μὲ τὶς θεοφάνειες καὶ ἀπὸ τὸ πῶς μαρτυροῦν γι̉ αὐτὸν αὐθεντικοὶ καὶ ἔγκυροι αὐτόπτες μάρτυρες, τὸν ἐμφανίζει ὡς τέλειο Θεό, καὶ μάλιστα τὸν μόνο ἀληθινὸ Θεό, ὁ ὁποῖος ἔγινε καὶ τέλειος ἄνθρωπος, ὅμοιος κατὰ πάντα μὲ ἐμᾶς, ἐκτὸς ἀπὸ τὴν ἁμαρτία.
   Στὴν ἀναφερθεῖσα θεματικὴ ἑνότητα προτάσσεται μία εἰσαγωγὴ μὲ σειρὰ ἐρωτημάτων γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, τὰ ὁποῖα πρόκειται νὰ ἀπαντηθοῦν στὴν ἀνάπτυξη, ποὺ ἀκολουθεῖ. Οἱ συγγραφεῖς ξεκινοῦν τὴν ἀνάπτυξη μὲ τὴν παράθεση τῆς γνώμης διαφόρων προσώπων γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, συνεχίζουν μὲ κείμενα ἀπὸ τὴν Παλαιὰ καὶ τὴν Καινὴ Διαθήκη, ἀπὸ ἀρχαίους ἕλληνες συγγραφεῖς, καὶ ἀπὸ μουσουλμανικὰ βιβλία.
   Ἐπιλέγονται μὲ ἐντελῶς ὑποκειμενικὰ κριτήρια πέντε ἐπώνυμα πρόσωπα τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ καὶ πέντε τῆς δικῆς μας ἐποχῆς.
   Ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Χριστοῦ προβάλλονται οἱ γνῶμες τοῦ Νικοδήμου, κρυφοῦ μαθητοῦ τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Πιλάτου, ρωμαίου πολιτικοῦ διοικητοῦ, ὁ ὁποῖος, παρ̉ ὅλον ὅτι ἀναγνώρισε τὴν ἀθωότητα τοῦ Χριστοῦ, τὸν καταδίκασε σὲ θάνατο, τοῦ λατίνου ἱστορικοῦ Τάκιτου, τοῦ Ἰουδαίου ἱστορικοῦ Ἰώσηπου, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἐντελῶς ἀδιάφοροι γιὰ τὸ ποιὸς πράγματι ὑπῆρξε ὁ Ἰησοῦς, ἀλλὰ ἁπλῶς καταγράφουν τὴν παρουσία του στὴν ἐποχή τους, καὶ τοῦ εἰδωλολάτρη φιλοσόφου Κέλσου, σφοδροῦ πολέμιου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, φθάνοντας στὸ σημεῖο νὰ τὸν χαρακτηρίση ὡς μάγο καὶ ἀπατεώνα.
   Ἀπὸ τοὺς συγχρόνους μάρτυρες, ποὺ προβάλλονται, οἱ δύο εἶναι ἀλλόθρησκοι, ὁ ἰνδουϊστὴς Μαχάτμα Γκάντι, καὶ ὁ ἑβραῖος καὶ ἐπίσημος σιωνιστὴς γιὰ ἕνα διάστημα, Μάρτιν Μπούμπερ, ὁ ἕνας ἑτερόδοξος, ὁ Πασκάλ Μπρυκνέρ, ὑποστηρικτὴς τῶν βομβαρδισμῶν τοῦ ΝΑΤΟ ἐναντίον τῆς Σερβίας τὸ 1999, καὶ δύο βαπτισμένοι Ὀρθόδοξοι, ὁ Τάσος Λειβαδίτης, ποιητὴς μὲ ἔντονη πολιτικὴ δραστηριότητα στὸν χῶρο τῆς Ἀριστερᾶς, καὶ ὁ Νῖκος Καζαντζάκης, ὁ συγγραφέας τοῦ βιβλίου «Ὁ τελευταῖος πειρασμός», μὲ τὸ ὁποῖο βλασφημεῖται ἀκατανόμαστα τὸ ὄνομα καὶ τὸ Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ.
   Ἄν εἶναι δυνατὸν μὲ αὐτὴ τὴ σύνθεση τῶν μαρτύρων νὰ ὁδηγηθῆ κάποιος στὴν ἀλήθεια γιὰ τὴν ταυτότητα τοῦ Προσώπου τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ! Πόσο μᾶλλον ὅταν ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση θέλει τοὺς αὐθεντικοὺς καὶ ἔγκυρους μάρτυρες μὲ κάθαρση, φωτισμὸ καὶ θέωση.
   Τὰ κείμενα τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἀκόμη καὶ αὐτὸ τῆς ὁμολογίας τοῦ ἀποστόλου Πέτρου γιὰ τὸν Ἰησοῦ Χριστό, «Σὺ εἶ ὁ Χριστός, ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος» (Μτθ. 16,16), ποὺ παρατίθενται, ἀπὸ μόνα τους, χωρὶς τὴν ἑρμηνεία τῶν θεοπνεύστων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας, δὲν μποροῦν νὰ ἐκφράσουν ὁλοκληρωμένη τὴν ἀλήθεια γιὰ τὸ Πρόσωπο τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Αὐτὸ ἀποδεικνύεται καὶ ἀπὸ τὸ γεγονὸς ὅτι αὐτὰ τὰ ἴδια κείμενα εἶναι ἀποδεκτὰ ἀπὸ διάφορες προτεσταντογενεῖς αἱρέσεις, ὅπως αὐτὴ τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ, ἡ ὁποία ἀποδεδειγμένα ἔχει πλανεμένη ἀντίληψη γιὰ τὸ Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Ἑπομένως ἡ ἁπλῆ παράθεσή τους δὲν σημαίνει ὅτι μὲ αὐτὰ μαρτυρεῖται ἡ πραγματικὴ ταυτότητα τοῦ Κυρίου, ὅταν μάλιστα παράλληλα παρατίθενται κείμενα τῶν Μωαμεθανῶν, χωρὶς κανένα σχολιασμὸ διακρίσεως.
   Τὰ κείμενα ἀπὸ τὸ Κοράνιο καὶ τὶς Χαντίθ, ὄχι μόνον δὲν διαφωτίζουν τὸ ζήτημα τῆς πραγματικῆς ταυτότητας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ τὸ συσκοτίζουν περισσότερο.
   Εἶναι ἀπαραίτητο ἐπίσης νὰ ἐπισημάνουμε ὅτι σὲ ὅλες τὶς μαρτυρίες τῶν παραπάνω προσώπων δὲν γίνεται καμμία ἀναφορὰ στὸ ἀρχικὸ καὶ οὐσιαστικὸ ἐρώτημα, «Ποιὸς εἶναι ὁ Θεός τῶν χριστιανῶν;», δηλαδή, ποιὰ εἶναι ἡ ταυτότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἐὰν εἶναι ἤ δὲν εἶναι ὁ μόνος ἀληθινὸς Θεός. Ὅλες οἱ ἀναφορὲς εἶναι σχετικὲς μὲ τὴν ἠθικὴ διδασκαλία τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Κι αὐτὴ τὴν διδασκαλία οἱ συγγραφεῖς τοῦ βιβλίου δὲν τὴν προβάλλουν στὸ πνευματικὸ πλαίσιο τοῦ ἤθους, ποὺ δίδαξε καὶ παρέδωκεν ὁ Χριστός, τὸ ὁποῖο ἔχει ἄμεση σχέση μὲ τὶς δογματικὲς ἀλήθειες ποὺ ἀποκάλυψε ὁ ἴδιος. Ἀντίθετα τὴ χρησιμοποιοῦν ἀποσπασματικὰ στὸ πλαίσιο τῆς ἐπικρατούσας κοσμικῆς ἠθικῆς φιλοσοφίας. Στὴν πραγματικότητα ὑποτάσσουν τὴν ἠθικὴ διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ στὴν θεωρούμενη ἀπὸ τὸν κόσμο ἀναντίρρητη ἀρχὴ τῆς λεγομένης «πολιτικῆς ὀρθότητας» (political correctness), δηλαδή τῆς ἀπολυτοποίησης, τῆς θρησκειοποίησης τῆς πολιτικῆς φιλοσοφίας καὶ τῆς σχετικοποίησης τῆς ἀποκεκαλυμμένης  χριστιανικῆς ἀλήθειας.
   Ἡ δουλικὴ ὑποταγὴ τῶν συγγραφέων τῶν νέων βιβλίων τῶν Θρησκευτικῶν στὴν «πολιτικὴ ὀρθότητα» γίνεται κατάδηλη καὶ ἀπὸ δύο ἀκόμη σοβαρὲς λεπτομέρειες, ποὺ ἀνιχνεύονται σὲ διάφορα σημεῖα τῶν βιβλίων. Οἱ ἐν λόγῳ συγγραφεῖς ἀποφεύγουν μὲ ἐπιμέλεια νὰ χρησιμοποιήσουν τὴ λέξη ἁμαρτία, ἐπειδὴ προφανῶς δὲν εἶναι συμβατὴ μὲ τὴν «πολιτικὴ ὀρθότητα». Σὲ κάθε περίπτωση τὴν ἀντικαθιστοῦν μὲ τὴ λέξη «λάθος». Καὶ ὅταν ἐλάχιστες φορὲς ἀναγκάζονται νὰ τὴν παραθέσουν τὴ θέτουν μέσα σὲ εἰσαγωγικά. Ὅμως, ἐκτὸς ἀπὸ τοῦ ὅτι ὑποτιμοῦν τὴ θεόπνευστη γραπτὴ καὶ προφορικὴ Ἱερὴ Παράδοση, ἡ ὁποία ἔχει καθιερώσει τὸν ὅρο ἁμαρτία, ἀλλοιώνουν καὶ τὸ περιεχόμενο τῆς πραγματικῆς της ἔννοιας, ἡ ὁποία παραπέμπει στὴν ἀποξένωση τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν ἀληθινὸ Θεὸ καὶ στὴν τελικὴ ἀστοχία γιὰ τὴ σωτηρία, καὶ ὄχι ἁπλῶς σὲ ἕνα ἀνθρώπινο λάθος, ποὺ ἀφορᾶ προσωρινὰ μόνον τὸν ἴδιο καὶ κάποιους συνανθρώπους του.
   Ἐπίσης ἔχουν οἱ ἴδιοι ἐξαλείψει τελείως στὰ κείμενα τῶν βιβλίων ἕναν ἄλλον ὅρο, ὁ ὁποῖος ἀφειδώλευτα χρησιμοποιεῖται στὴν Ἱερὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ στὴν εὐρύτερη Γραμματεία, τὸν ὅρο αἵρεση. Ἔφθασαν στὸ σημεῖο νὰ χαρακτηρίζουν τὶς γνωστὲς σὲ ὅλους μας αἱρέσεις τῶν Μαρτύρων τοῦ Ἰεχωβᾶ καὶ τῶν Πεντηκοστιανῶν ὡς «θρησκευτικὲς κοινότητες»! Ὁ ὅρος αὐτὸς εἶναι ἀδόκιμος γιὰ τὶς συγκεκριμένες περιπτώσεις, διότι οὔτε τὴν ἱστορία, οὔτε τὴν ταυτότητά τους ἐκφράζει. Οἱ ὁμάδες αὐτὲς οὔτε ἀπὸ κάποια θρησκεία προῆλθαν, οὔτε τὰ δόγματά τους ἔχουν σχέση μὲ τὰ δόγματα κάποιας ἀπὸ τὶς γνωστὲς θρησκεῖες. Προῆλθαν ἀπὸ διαδοχικὲς ἀποσχίσεις ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὰ δόγματά τους εἶναι τὰ δόγματα τῆς Ἐκκλησίας διαστρεβλωμένα. Γι̉ αὐτὸ δὲν ὑπάρχει καλύτερος καὶ ἐκφραστικώτερος ὅρος ἀπὸ τὸν ὅρο αἵρεση, ποὺ σημαίνει ἐπιλογὴ τῆς διεστραμμένης χριστιανικῆς ἀλήθειας.
   Τέλος ἐκεῖνο, ποὺ ὕπουλα καὶ στοχευμένα ἀδικεῖ τὴν ἀλήθεια, εἶναι ἡ παράλληλη παράθεση προσώπων, συμβόλων, βιβλίων, εἰκόνων, προσευχῶν, ἑορτῶν, δογμάτων, ἠθῶν καὶ ἐθίμων τῆς Ὀρθοδοξίας, τῶν αἱρέσεων καὶ τῶν θρησκειῶν, χωρὶς καμία διάκριση ἀνάμεσα στὴν ἀλήθεια καὶ στὴν πλάνη, καὶ χωρὶς καμία ἐνθάρρυνση πρὸς τοὺς μαθητὲς νὰ ἀναζητήσουν τὴν ἀλήθεια. Ἀντίθετα, σύμφωνα μὲ τὸ γενικὸ πνεῦμα τῆς ἀλληλοκατανόησης, οἱ μαθηταὶ προσανατολίζονται νὰ κατανοήσουν καὶ νὰ ἀποδεχθοῦν τὸ «διαφορετικό», ἀνεξάρτητα ἐὰν αὐτὸ εἶναι ἀληθινὸ ἤ ψεύτικο.
   Διερωτᾶται κάποιος, ἐὰν οἱ ὑποστηρικταὶ τῶν ὡς ἄνω βιβλίων θὰ ἀποδέχονταν νὰ διδαχθῆ στὰ δημόσια σχολεῖα μία θεματικὴ ἑνότητα στὴν Κοινωνικὴ καὶ Πολιτικὴ Ἀγωγὴ μὲ θέμα τὰ καθεστῶτα διακυβέρνησης τῶν κοινωνιῶν, στὴν ὁποία θὰ εἶχαν παρατεθῆ δίπλα δίπλα τὰ γνωστὰ καθεστῶτα, Δημοκρατία, Βασιλεία, Ἀπολυταρχία, Δικτατορία, Φασισμός, μὲ θετικὰ μόνον χαρακτηριστικὰ γιὰ τὸ καθένα, χωρὶς καμμία πρόθεση νὰ διακριθῆ ἡ ἀλήθεια, ἀλλὰ μὲ γενικὴ καλλιέργεια τῶν μαθητῶν νὰ συνηθίσουν νὰ κάνουν ἀποδεκτὸ τὸ «διαφορετικό»!
   Αὐτὴ ἡ βασικὴ φιλοσοφία τοῦ συγκρητισμοῦ, ποὺ ἀποτελεῖ τὸ ὑπόβαθρο τῆς συγγραφῆς τῶν νέων βιβλίων (φακέλων) τῶν Θρησκευτικῶν, ὄχι μόνον ἀπαξιώνει τὴν ἀλήθεια, βασικὴ καὶ ἀπαραίτητη παράμετρο τῆς ἀληθινῆς παιδείας, ἀλλὰ συγχρόνως προετοιμάζει τὶς ἀνυποψίαστες παιδικὲς συνειδήσεις νὰ ἀποδεχθοῦν στὴ δεδομένη στιγμὴ τὴν πλάνη, μὲ ὅλες τὶς τραγικὲς της συνέπειες.
   Ἄν εἶναι δυνατὸν αὐτὴ ἡ παιδεία νὰ γίνη ἀποδεκτὴ ἀπὸ ἕνα συνειδητοποιημένο ὀρθόδοξο χριστιανό! Ποιὸς ἀπὸ τοὺς ἁγίους πατέρες τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς παλαιοτέρους καὶ τοὺς νεωτέρους, θὰ τὴν ἀποδεχόταν; Ποιὸς θὰ τὴν ἐπικροτοῦσε; Οὐδείς! Ποιὸς δὲν θὰ τὴν ἀντέκρουε μὲ ὅλη τὴν δύναμη τῆς ψυχῆς του; Ὅλοι θὰ τὴν πολεμοῦσαν ὡς ἀσύμβατη πρὸς τὴν ἐν Χριστῷ φιλοσοφία.
   Ἄς ἀναλογισθοῦμε ὅλοι μας μὲ ὑπευθυνότητα, ποιοὶ εἴμαστε, ποιὲς εἶναι οἱ ρίζες μας, ποιὸς ὁ προορισμός μας, καὶ μὲ αὐτὲς τὶς προϋποθέσεις νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ τὴν παιδεία ποὺ ἁρμόζει σὲ παιδιά βαπτισμένα Ὀρθόδοξα, ἀπογόνους τῶν ἁγίων καὶ τῶν μαρτύρων.

Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Γ. Μύρου, Δρ Θ.

   Ὁ ἀββᾶς Ζωσιμᾶς ἔλεγε: Ὅταν κάποιος σκεφτεῖ τόν ἄνθρωπο πού τόν λύπησε ἤ τόν ζημίωσε ἤ τόν κορόιδεψε ἤ τόν ἐξευτέλισε ἤ τόν διέσυρε ἄδικα ἤ τοῦ ἔκανε ἕνα ὁποιοδήποτε κακό καί πλέκει λογισμούς ἐναντίον του, τότε ἐπιβουλεύεται τήν ἴδια τήν ψυχή του, ὅπως οἱ δαίμονες, διότι ἀρκεῖ αὐτός ὁ ἴδιος γιά τήν καταστροφή του. Καί τί λέω ἄν πλέκει λογισμούς; Ἄν δέν τόν θυμᾶται σἀν εὐεργέτη καί γιατρό, ἀδικεῖ τόν ἑαυτό του πάρα πολύ. Τί λές ὅτι πάσχεις; Αὐτός σέ καθαρίζει καί ὀφείλεις νά τόν θυμᾶσαι σάν γιατρό τόν ὁποῖο σοῦ ἔστειλε ὁ Χριστός. Χρωστᾶς νά πάθεις γιά τό ὄνομά του καί ὀφείλεις νά τόν θεωρεῖς σάν εὐεργέτη.
   Ἀλλά, ἄν ἐσύ δέν ἀπαλλάσσεσαι ἀπό τήν κακία οὔτε θέλεις νά ἀπαλλαγεῖς, δέν φταίει ὁ Κύριος ὁ Θεός. Ἐξάλλου, αὐτό καθ’ αὐτό τό ὅτι πάσχεις εἶναι δεῖγμα ἀρρωστημένης ψυχῆς. Ἄν δέν ἤσουν ἄρρωστος, δέν θά ἔπασχες καί ὀφείλεις εὐγνωμοσύνη στόν ἀδελφό, διότι μέ τή βοήθειά του γνώρισες τήν πορεία τῆς ἀρρώστιας σου. Ἐπίσης, ὀφείλεις νά δέχεσαι ὅσα σοῦ κάνει σάν φάρμακα θεραπευτικά, πού σοῦ τά 'στειλε ὁ Ἰησοῦς. Ἄν ὅμως ὄχι μόνο δέν εὐχαριστεῖς, ἀλλά καί λυπᾶσαι καί τόν διασύρεις καί τόν κατηγορεῖς καί πλέκεις λογισμούς ἐναντίον του, κατά βάθος, ἤ μᾶλλον ξεδιάντροπα, λές στόν Ἰησοῦ: Δέν θέλω νά θεραπευθῶ ἀπό σένα· δέν θέλω νά δεχθῶ τά φάρμακά σου. Θέλω νά σαπίσω μέσα στά τραύματά μου. Θέλω νά γίνω ὑπήκοος τῶν δαιμόνων. Δέν γνωρίζω τόν Κύριο. Καί ποιός εἶναι πού θά ἀκούσω τή φωνή του; Καί τί θά κάνει, λοιπόν, ὁ Κύριος;
   Ὁ Κύριός μας, ἐπειδή εἶναι ἀγαθός, ἔδωσε γιά τίς κακίες μας ἐντολές, πού τίς καθαρίζουν σάν καυτηριασμοί καί καθάρσια. Ὅποιος, λοιπόν, θέλει καί ποθεῖ νά θεραπευθεῖ, εἶναι ἀνάγκη νά ὑπομείνει πονώντας σιωπηλά αὐτά πού τοῦ ἐπιβάλλει ὁ γιατρός. Οὔτε κι ὁ ἄρρωστος εὐχαριστιέται νά τόν κόβουν καί νά τόν καυτηριάζουν ἤ νά παίρνει καθάρσιο. Πείθεται ὅμως ὅτι χωρίς αὐτά εἶναι ἀδύνατο νά ἀπαλλαγεῖ ἀπό τήν ἀρρώστια κι ἔτσι παραδίδει τόν ἑαυτό του στόν γιατρό, γνωρίζοντας ὅτι μέ λίγη ἀηδία ἀπαλλάσσεται ἀπό τήν πολλή ἀδιαθεσία καί τήν πολυχρόνια ἀρρώστια. Καυτηριασμένο ἐργαλεῖο τοῦ Ἰησοῦ εἶναι ἐκεῖνος πού μᾶς προκαλεῖ ζημία.
   Καί ἔλεγε· Ἀπομάκρυνε τούς πειρασμούς καί τούς λογισμούς, καί δέν γίνεται κανείς ἅγιος. Ὅποιος ἀποφεύγει ἐπωφελῆ πειρασμό, ἀποφεύγει τήν αἰώνια ζωή. Διότι, κάποιος ἅγιος εἶπε· Ποιός προξένησε ἐκεῖνα τά στεφάνια στούς ἁγίους μάρτυρες, παρά ἐκεῖνοι πού τούς ἀδίκησαν; Ποιός χάρισε στόν ἅγιο Στέφανο τέτοια δόξα στήν ὁποία ἔφτασε, παρά ἐκεῖνοι πού τόν λιθοβόλησαν; Καί ἀνέφερε συνεχῶς τά λόγια τοῦ ἁγίου· Ἐγώ δέν κατηγορῶ αὐτούς πού μέ κατηγοροῦν, ἀλλά καί τούς ὀνομάζω καί τούς θεωρῶ εὐεργέτες μου καί δέν ἀπωθῶ τόν γιατρό τῶν ψυχῶν, πού προσφέρει φάρμακο ἀτιμίας στήν κενόδοξη ψυχή, ἀλλά φοβᾶμαι μήπως κάποτε πεῖ καί γιά τήν ψυχή· Θεραπεύσαμε τήν Βαβυλώνα καί δέν θεραπεύτηκε (Ἰε 2,9). Καί πάλι· Πόσες φορές θέλησα νά συγκεντρώσω τά τέκνα σου ὅπως ἡ κλῶσσα τά πουλάκια της καί δέν θέλησες; Νά, ἀφήνεται ἔρημο τό σπίτι σας (Λκ 13,34)!

Ἀββᾶ Ζωσιμᾶ, Διαλογισμοί
PG 78,1684-5

Να μην περάσει η ουσιαστική κατάργηση του εκκλησιασμού και της τιμής στη σημαία

Η κυβέρνηση εφαρμόζοντας σχέδιο αποδόμησης κάθε Ορθόδοξου και ελληνικού στοιχείου στη δημόσια εκπαίδευση και σύμφωνα με την πάγια τακτική του θερινού αιφνιδιασμού, επιφέρει με το Προεδρικό Διάταγμα 79/2017 (ΦΕΚ 109/ 1η Αυγούστου 2017) ριζικές αλλαγές στο σχολείο, ξεκινώντας από το Δημοτικό.

Με το άρθρο 3 του Προεδρικού αυτού Διατάγματος (Π.Δ.) καταργείται ουσιαστικά ο εκκλησιασμός των μαθητών, καταργείται η έπαρση και υποστολή της σημαίας και δέχεται σοβαρό πλήγμα το πνεύμα της αριστείας στο σχολείο με τον ορισμό σημαιοφόρου και παραστατών της σημαίας με κλήρωση.

Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία της Θεσσαλονίκης εκφράζουμε την έντονη ανησυχία μας και τη ριζική αντίθεσή μας στα παραπάνω μέτρα, τα οποία θα έχουν δυσμενέστατες συνέπειες, που θα φανούν με την πάροδο του χρόνου.

                 Ειδικότερα:

                1. Το Δημοτικό Σχολείο αποτελεί δομικό στοιχείο της κοινωνίας και παίζει καθοριστικό ρόλο στην εν γένει ανάπτυξη της προσωπικότητας των πολιτών.

       2. Στις ημέρες μας παρατηρούμε μια απαξίωση όλων των θεσμών, των αξιών και των παραδόσεών μας - συστατικών στοιχείων της ιδιοπροσωπίας του λαού μας - την ώρα που κάθε λαός και κράτος περιφρουρεί τα συστατικά στοιχεία της οντότητάς του.

      3. Στο ζήτημα του σχολικού εκκλησιασμού δεν είναι δυνατόν να αποδεχθούμε μόνον τις ελάχιστες επιλογές που ορίζει το Π.Δ. Η παράγραφος 3 του άρθρου 3 οδηγεί ουσιαστικά στην κατάργηση του σχολικού εκκλησιασμού. Ζητούμε την απόσυρσή της και την επαναφορά των όσων προέβλεπε το Π.Δ. 201/1998.

     4. Η σημαία είναι το κατεξοχήν σύμβολο και ιδιαίτερο γνώρισμα του κάθε κράτους. Εγκολπώνει την έννοια της πατρίδας. Τιμή στη σημαία συνιστά τιμή και σεβασμό στην πατρίδα - προσβολή της σημαίας συνιστά προσβολή της πατρίδας. Ο ορισμός σημαιοφόρου με κλήρωση υποβαθμίζει τον συμβολισμό της σημαίας και απαξιώνει πλήρως την αριστεία. Ο ορισμός ως σημαιοφόρου του αρίστου αποτελεί επιβράβευση της προσπάθειάς του και έναυσμα για ευγενή άμιλλα μεταξύ των συμμαθητών του.

     5. Η εφάπαξ απλή ανάρτηση της σημαίας στο σχολείο, όπως γίνεται στις λοιπές δημόσιες υπηρεσίες, δεν αρκεί. Η έπαρση και η υποστολή της σημαίας με τη συνοδεία του Εθνικού Ύμνου αποτελεί ιδιαίτερη και ιερή στιγμή της λειτουργίας του σχολείου, ενάντια στην καθημερινή πεζότητα και ισοπέδωση των ημερών μας. Η έπαρση και υποστολή της σημαίας συντελεί στην καλλιέργεια χρηστών και υπεύθυνων πολιτών, οι οποίοι μέσα και από αυτή τη διαδικασία μαθαίνουν να σέβονται την πατρίδα και τα σύμβολά της.

     6. Η παρουσία της Εκκλησίας κατά τις εθνικές εορτές τονίζει τη συμπόρευση και τη συμπαράστασή της σε κάθε εκδήλωση ολόκληρου του λαού. Με την παρουσία της η Εκκλησία λαμπρύνει κάθε τέτοια τελετή. Η παρουσία της σημαίας στους ναούς κατά τη διάρκεια της δοξολογίας στις εθνικές επετείους είναι δηλωτική του σεβασμού στις αξίες που αυτή αντιπροσωπεύει και επιβάλλεται από τον ίδιο τον σκοπό του εορτασμού.

      7. Για όλους αυτούς τους λόγους ζητούμε την κατάργηση των επίμαχων διατάξεων του παραπάνω Π.Δ. ή την επαναφορά των όσων προέβλεπε το Π.Δ. 201/1998.

Τα Ορθόδοξα Χριστιανικά Σωματεία της Θεσσαλονίκης

1. ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ "Η ΖΩΗ"

2. ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗΣ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ

3. ΓΟΝΕΩΝ ΕΝΩΣΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΓΩΓΗ (Γ.Ε.Χ.Α.)

4. ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ "ΟΙ ΠΑΝΑΓΙΟΦΙΛΟΙ"

5. "ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ" ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΕΛΕΤΗΣ ΚΑΙ ΠΡΟΒΟΛΗΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΑΞΙΩΝ.

6. ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ "ΑΓΙΟΣ ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ"

7. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ "ΑΓΙΑ ΦΟΙΒΗ"

8. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ "ΟΣΙΑ ΞΕΝΗ"

9. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ "ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΛΠΙΣ"

10. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ "ΑΓΑΠΗ ΧΡΙΣΤΟΥ"

11. ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ "ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ"

12. "ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ"

13. ΠΑ.ΣΥ.Β.Α. (ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)

14. ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΓΟΝΕΩΝ ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ

15. ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΠΟΛΙΤΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

16. ΣΥΛΛΟΓΟΣ "Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ"

17. ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΡΑΣΕΩΣ "Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ"

18. ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΠΟΛΥΤΕΚΝΩΝ ΝΟΜΟΥ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ "ΑΓΙΟΙ ΠΑΝΤΕΣ"

19. ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΦΙΛΩΝ Ι.Μ. ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΜΕΛΙΣΣΟΧΩΡΙΟΥ " ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΠΑΛΑΜΑΣ"

20. Σ.Φ.Ε.Β.Α. (ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΒΟΡΕΙΟΗΠΕΙΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ)

21. ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟ ΣΩΜΑΤΕΙΟ ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΩΝ ΠΤΩΧΩΝ

22. ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΓΟΝΕΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

- Τί κάνεις ἐκεῖ, παιδί μου;
- Δέ βλέπεις, γιαγιά; Ἅπλωσα τά χεράκια μου καί ἔγινα σταυρός.
Καί ἔβλεπε στόν μεγάλο καθρέπτη τόν ἑαυτό της.
Φυσικά τό πρόσεξα καί γι᾽ αὐ­τό ρώτησα.
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...
Ἕνα ρίγος μέ διαπέρασε... Ἀμέσως ἦρθε στό νοῦ μου ἡ γλυκειά μας Παν­αγία, ἡ Μητέρα πού εἶδε τόν μοναχογιό της κρεμασμένο στό σταυρό• τό ἀναμάρτητο καί μονάκριβο παιδί της, πού δέχτηκε νά φορέσει σάν ροῦχο τίς ἁμαρτίες μας καί νά τίς σταυρώσει στό ξύλο τοῦ σταυροῦ πονώντας καί ὑποφέροντας ὅσο κανείς. Ἕνας Θεός κρεμασμένος στό σταυρό!
... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...
 Μητέρα Παναγιά, ἤξερες ὅτι θά γίνονταν ὅλα ὅπως ἔγιναν κι ὡσ­τόσο δέχτηκες νά διακονήσεις ἐσύ μόνη στό μέγα Μυστήριο τῆς ἐνανθρωπήσεως τοῦ Κυρίου. Ὅλη ἡ ζωή σου ἦταν κατάμεστη ἀπό στερήσεις, ἀπό κατατρεγμούς, ἀπό διωγμούς. Προστά­τευσες καί γαλούχησες τό θεῖο Βρέφος, τά δέχτηκες ὅλα σάν νά ἦταν χαρούμενα γεγονότα καί ἤξερες ὅτι τό ἀναμάρτητο Βρέφος, ὁ ἀναμάρτητος Θεάνθρωπος θά σταυρωθεῖ. Φρικτή ἀναμονή ἔδειξες. Ὁ νοῦς μας δέν μπο­ρεῖ νά συλλάβει τή μεγάλη προσ­φορά Σου στό ἀνθρώπινο γένος. Ὑ­πέ­φερες, Πάναγνη, τά πάνδεινα, γιά νά ζήσουμε ἐμεῖς εἰρηνικά, γιά νά βροῦμε τή σωτηρία μας.
 Σοῦ ὀφείλουμε πολλά, Μητέρα μας. Θά σέ τιμοῦμε καί θά σέ ὑμνολογοῦμε σέ ὅλη τή ζωή μας. Κι αὐτό θά εἶναι ἐλάχιστο, μηδαμινό γιά ὅ,τι μᾶς πρόσ­­­φερες καί μᾶς προσφέρεις. Δέν μᾶς ἐγκατέλειψες ποτέ. «Ἄβυσσο εὐ­σπλαγχνίας» σέ ἀποκαλεῖ ὁ ἱερός ὑ­μνωδός. Ὅ,τι κι ἄν μᾶς συμβεῖ, σέ σένα τρέχουμε, στήν εὐσπλαγχνία σου. Σέ ἱκετεύουμε καί σύ ἀπαντᾶς τόσο γρήγορα. Αὐτά πού αἰσθάνομαι, Παναγία μου, γιά σένα δέν μπορῶ νά τά ἐξωτερικεύσω μέ λόγια, γιατί χάνομαι στήν ἄβυσσο τῶν χαρισμάτων σου, τῆς προσφορᾶς σου, τοῦ Μεγαλείου σου. Πῶς τόλμησα νά σοῦ γρά­ψω;  Ζητῶ τή συγγνώμη σου.
 Ἐλπίζω στήν καταδεκτικότητά Σου καί στήν εὐσπλαγχνία Σου.

Μαρία Μαυροπούλου- Τζουρᾶ