ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΓΙΟΡΤΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

 Ὁ πόνος καί οἱ θλίψεις συνοδεύουν ἀνα­πό­φευκτα τόν ἄνθρωπο ἀπό τίς πρῶτες στι­γμές τῆς ζωῆς του. Θά μποροῦσα μάλιστα νά πῶ χωρίς νά πέφτω ἔξω ὅτι ὁ πόνος εἶναι συν­ηθέστερη κατά­σταση ἀπό τήν χαρά· ὅτι ἡ καθημερινότητά μας εἶναι ζυμωμένη μαζί του.
 Δέν ἦταν πάντοτε ἔτσι. Ὁ Θεός μᾶς δημι­ούρ­γησε γιά τήν εὐτυχία. Μᾶς χάρισε τήν Ἐδέμ γιά νά ζοῦμε μέσα σ’ αὐτή εὐτυχισμένοι καί χαρού­μενοι. Ἐκεῖ δέν ὑπῆρχε πόνος καί θλίψη. Μόνο χαρά, μόνο ἀγαλλίαση. Ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἀρνήθηκε τόν Κύριό του κι ἔτσι ἔ­χασε αὐτό τό δῶρο. Μέ τήν πτώση του τά πρά­γματα ἄλλαξαν. Ὁ Ἀδάμ ἄρχισε νά βιώνει τί θά πεῖ ὀδύνη. Ἡ μεταβολή μάλιστα φάνηκε ἀπό τήν ἀρχή. Τό πρῶτο ἐκδή­λωμα αὐτῆς τῆς καινούργιας κατάστασης ἦταν ὁ φόβος. Ὅταν ὁ Θεός ἐπισκέφθηκε τόν παράδει­σο κατά τό δει­λινό, ὁ Ἀδάμ ἄκουσε τήν φωνή Του πού τόν κα­λοῦσε, καί κρύφτηκε ἐπειδή φοβόταν. Τό δεύτερο σύμπτωμα ἦταν ἡ ρήξη τῆς σχέσης του μέ τόν συν­άνθρωπό του, τήν Εὔα. Ὅταν ὁ Κύριος τόν ρώτησε μήπως ἔφαγε ἀπό τόν ἀ­παγορευμένο καρπό, ἐ­κεῖνος ἀντί νά ἀνα­λά­βει τήν εὐθύνη του εἶπε ὅτι ἡ Εὔα τοῦ ἔ­φταιξε, ἐκείνη τοῦ ἔδωσε νά φάει. Τό τρίτο σύμ­πτωμα ἦταν ἡ ρήξη τῆς σχέσης του μέ τήν φύση. Ὁ Ἀδάμ ἐκδιώχθηκε ἀπό τόν παράδεισο τῆς τρυφῆς κι ἄρχισε νά παλεύει γιά νά ἐπι­ζήσει σ’ ἕνα ἀφιλόξενο περιβάλλον, ὅπου τό σιτάρι φύ­τρωνε μαζί μέ τά ἀγκάθια καί ὅπου ἦταν ἐντελῶς ἀπροστάτευτος. Καί τό τέταρτο καί πιό ἐπώδυνο σύμπτωμα ἦταν ὁ θάνατος, ἡ ἐπι­στροφή τοῦ ἀν­θρώπου στό τίποτε ἀπ’ ὅπου προ­ῆλθε.
 Ἡ πηγή λοιπόν τοῦ πόνου καί τῶν θλί­ψεων εἶναι ἡ ἁμαρτία τῶν προπα­τό­ρων μας. Ἀπό τότε καί μέχρι σήμερα καί σ’ ὅλους τούς αἰῶνες, ἐμεῖς τά παιδιά καί οἱ κληρονόμοι τοῦ Ἀδάμ γευόμαστε καί θά γευόμαστε ἀπ’ αὐτό τό πικρό πο­τήρι. Κι αὐ­τό θά γίνεται μέχρι τήν ἡμέρα πού ὁ Κύ­ριος θά ἐξαλείψει ἀπό τούς δικούς του «κάθε δάκρυ ἀπό τά μάτια τους καί ὁ θά­νατος δέν θά ὑπάρχει πλέ­ον, οὔτε πένθος οὔτε κραυ­γή οὔτε πόνος δέν θά ὑπάρχει πλέον· διότι τά πρῶτα πέ­ρα­σαν» (Ἀπ 21,4).
 Ὁ πόνος ὡστόσο ἔχει καί τήν θετική του πλευρά. Φαίνεται παράξενο, ἀλλά δέν εἶναι. Διότι ὅπως ἔλεγε ἕνας ἅγιος γέροντας τῶν ἡμερῶν μας, «ἐκεῖ πού ὀργώνει ὁ Διάβολος, σπέρνει ὁ Θεός». Αὐτό πού ὁ Σατανᾶς θεώρησε ὡς νίκη του καί ὁ ἄνθρωπος ὡς τραγωδία του ἔγινε στά χέρια τοῦ Θεοῦ μέσο γιά τόν ἁγιασμό μας. Ὅταν ὁ πιστός πονᾶ καί πάσχει εἴτε ἀπό κάποια σοβαρή ἀσθέ­νεια εἴτε ἀπό κάποιο ἄλλο δυστύχημα στήν ζωή του εἴ­τε ἀπό τήν κακία τῶν συνανθρώπων του, πρέπει σ’ ὅλα αὐτά νά βλέπει τό παι­δα­γωγικό χέρι τοῦ Θε­οῦ. Ἀκόμη περισσό­τερο: πρέπει νά βλέ­πει τό χέρι τοῦ πατέρα του, πού τοῦ συμ­- περιφέρεται μέ αὐστηρότητα, ἐπειδή ἀ­κριβῶς τόν ἀνα­γνωρίζει ὡς παιδί του· ποιός πατέρας δέν δια­παιδαγωγεῖ ἔτσι τόν γιό του; Ἄν, λέει ὁ Παῦλος, δέν δο­κιμάζουμε τήν αὐστηρότητα τοῦ Θε­οῦ, τότε εἴμαστε νόθοι καί ὄχι ἀληθινά παιδιά του (βλ. Πρμ 3,12· Ἑβ 12,6-8).
 Καί ποῦ λοιπόν ἀποβλέπουν οἱ θλί­ψεις; Ἄν ὁ Θεός ἐπιτρέπει τέτοιους πει­ρασμούς, τό κάνει ὥστε ὁ πιστός του, ὁ γιός του, νά δοκιμάζεται ὅπως ὁ χρυσός μέσα στό καμίνι. Ὅπως δηλαδή ὁ χρυ­σός μέσα στήν φωτιά γίνεται λαμπρό­τερος καί καθαρός καθώς ἀποβάλ­λει κάθε ξένο στοιχεῖο, ἔτσι συμβαίνει καί μέ τόν Χρι­στιανό. Οἱ θλίψεις συντρίβουν τόν ἐγωι­σμό καί τόν ναρκισσισμό του, τήν ἀρχή καί αἰτία τῆς ἁμαρτίας, καί τόν κάνουν νά παραδίνεται ὁλότελα στά χέρια τοῦ Κυρίου. Αὐτός πού πάσχει ἀντιλαμβάνε­ται ξεκάθαρα ὅτι οἱ δυνά­μεις του δέν τοῦ προσφέρουν αὐτάρ­κεια, ὅτι χωρίς τόν Χριστό εἶναι ἀνίκα­νος γιά ὁτιδήποτε (βλ. Ἰω 15,5).  Συναισθάνεται τήν ἁμαρτωλότητά του, νιώθει τήν ἀνάγκη τῆς μετά­νοιας, τῆς ἐπι­στρο­φῆς στό σπίτι τοῦ πατέ­ρα. Ἀλλά κι ἄν ἀκόμη εἶναι δί­καιος, καταλαβαίνει ὅτι ἡ εὐσέβειά του δέν «ὑ­ποχρεώνει» τόν Θεό ἀπέναντί του καί ὅτι οἱ ὅποιες ἀρετές του χωρίς ταπεί­νωση καί ἐξάρ­τη­ση ἀπ’ Αὐτόν εἶναι «ὡς ῥάκος ἀπο­καθημένης» (Ἠσ 64,6). Θά ἔλε­γα ὅτι ἡ ὀδύνη καί οἱ θλίψεις εἶναι γιά τόν πι­στό σχολεῖο. Τό μεγάλο σχολεῖο αὐτῆς τῆς ζωῆς πού μᾶς διδάσκει πῶς νά εὐ­­α­ρε­στοῦμε στόν Κύριο. Σ’ αὐτό τό σχο­λεῖο φοίτησε ὁ Ἰώβ καί μέ τήν ὑπομονή πού ἐπέδειξε, ἀρίστευσε. Στό ἴδιο σχολεῖο φοί­τησε −αὐτό κι ἄν εἶναι παράδοξο!− ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ κι ἔγινε ἔτσι πρότυπο γιά ὅλους μας. Διότι ἄν Αὐτός, ὁ ἀναμάρτη­τος, ὑπέμεινε τόν πόνο καί τήν ὀδύνη στόν μέγιστο βαθμό κι ἔτσι, ὡς ἄνθρω­πος, «ἔμαθε μέσα ἀπό τά παθήματά του τήν ὑπακοή» στό θέλημα τοῦ Θεοῦ (Ἑβ 5,8), ποιοί εἴμαστε ἐμεῖς πού θά ἀρνη­θοῦ­με αὐτή τήν παιδαγωγία;
 Ἀδελφέ μου καί σύν­­­­τροφέ μου στόν πό­νο, σέ καταλαβαί­νω. Ξέρω ὅτι πολλές φο­ρές ὁ πειρασμός αὐ­τός εἶ­ναι σκληρός· πολ­­­­­λές φο­ρές ὁ ἀνα­στε­ναγμός σέ πνίγει καί θολώνει τόν νοῦ σου. Μήν ἀπο­κάμεις ὅμως. Πρέπει νά συ­ν­ε­χίσουμε τόν ἀγῶνα μέ­χρι τέλους. Ὁ Κύ­ριος εἶναι ἀγάπη· πέ­­θανε γιά μᾶς. Στήν δύ­­σκο­λη πορεία μας μέ­σα ἀπό τά μονοπά­τια τῶν θλί­ψεων θά μᾶς συν­τρο­φεύει ὁ ἴ­διος καί δέν θά ἐ­πι­τρέψει νά δοκι­μασθοῦ­­με πε­ρισ­σό­τερο ἀ­π’ ὅσο ἀν­τέχουμε (βλ. Α΄ Κο 10,13).
 Ἄς προχωροῦμε λοι­­πόν. Βλέπεις; Ἑ­τοι­μάζουν στεφάνια γιά μᾶς. Ἄς μήν πᾶ­νε χαμένα. Λίγο ἀκόμη καί θά τά κερδί­σου­με. Λί­γο ἀκόμη καί θά ἀκού­σουμε ἐκείνη τήν μα­κά­ρια φωνή· «Εὖγε, δοῦ­λε ἀγαθέ καί ἔμ­πιστε!... Μπές στήν χα­ρά τοῦ Κυρίου σου» (Μθ 25,21). Σοῦ τό εὔ­χομαι ὁλό­ψυχα.

Εὐάγγελος Ἀλ. Δάκας

"Ἀπολύτρωσις", Μάιος 2017
 

 Πολλές φορές εἶναι τόση καί τέτοια ἡ ἀδιαφορία καί ἡ ἄγνοια τῶν ἀνθρώπων γιά τήν ὕπαρξη τῆς πνευματικῆς πραγματικότητας, πού νομίζει κανείς ὅ­τι πάνω σ’ αὐτή τή γῆ συνυπάρχουν καί ἐξελίσσονται παράλληλα δύο ἐντελῶς διαφορετικοί κόσμοι, στεγανά ἀποκλεισμένοι ὁ ἕνας ἀπό τόν ἄλλο. Εἶναι ἀλήθεια ὅτι αὐτοί οἱ κόσμοι ἐκπέμπουν σέ ἄλλη συχνότητα καί ὅλα προσλαμβάνονται μέ διαφορετικά αἰσθητήρια.
 Ὁ φυσικός κόσμος χλευάζει καί ἀπαξιώνει πλήρως τόν πνευματικό, ἐνῶ ὁ πνευματικός πονᾶ γιά τόν ἀπροσπέλαστο ἐγκλωβισμό πού καταδικάζει τόν φυσικό σέ μία νομοτελειακή καταστροφή. Ἡ «πρώτη ὕλη» πού ἐπεξεργάζεται, καί γύ­ρω ἀπό τήν ὁποία καταναλώνεται ὁ φυσικός κόσμος, εἶναι ἁπλά καί μόνο...  ὕ­­λη. Ἐνῶ τό «ἀντικείμενο» τοῦ πνευματικοῦ κόσμου εἶναι θεανθρώπινο. Ἕνα πνευματικό «ὑλικό», πού δέν περιορίζεται ἀπό φυσικούς νόμους καί ἀπό καμιά μορφή ἀεροστεγοῦς ἀποκλεισμοῦ. Κι ἄν ὁ φυσικός κόσμος εἶναι περιορισμένος καί καταδικασμένος νά κινεῖται μόνο μέ­σα στό ὅρια τῶν φυσικῶν νόμων, ὁ πνευματικός διαθέτει μυστικές εἰσόδους ὤσμωσης καί διήθησης μέσα σ’ αὐτόν. Κάτι σάν δολιοφθορά, λυτρωτική, γιά νά μήν ἐπικρατήσει ἡ φθορά καί ὁ θάνατος.
 Ὁ πρόεδρος τῆς πατρινῆς ὁμάδας μπάσκετ «Προμηθέας» διαμαρτυρήθηκε ἔντονα στήν ΕΣΑΚΕ (Ἕνωση Σωματείων Ἀνωνύμων Καλαθοσφαιρικῶν Ἐταιρει­ῶν), ὅταν ἀνακοίνωσε τή διεξαγωγή ἑνός ἀγώνα καθοριστικοῦ γιά τήν πρό­κρι­ση τῆς ὁμάδας του γιά τό βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης. Ἀξίζει νά παραθέσου­με ἀναλυτικά τή δήλωσή του:
 «Ἀπό τήν  ἡμέρα τοῦ ὁρισμοῦ διε­ξα­γω­γῆς τῆς τελευταίας ἀγωνιστικῆς   τή Με­γάλης Πέμπτη ἐκφράσαμε στόν ΕΣΑΚΕ τήν ἀν­τίθεσή μας γιά τήν ὕπαρξη ἀγωνιστικῆς δράσης τή συγκεκριμένη ἡμέρα. Προσωπικά τό θεωρῶ ντροπή. Ἔχουμε χάσει τό μέτρο.
 Δέν εἶναι δυνατόν ὁ Θεάνθρωπος νά εἶναι στό σταυρό καί ἐμεῖς νά παίζουμε μπάσκετ. Εἴμαστε ἕνα ὀρθόδοξο κράτος μέ τό 95% τῶν πολιτῶν νά εἶναι βαπτι­σμέ­νοι χριστιανοί. Τό θεωρῶ πρόκληση νά παίζουμε μπάσκετ τή Μεγάλη Πέμπτη τό ἀπόγευμα καί ὁ κόσμος νά φωνάζει ἤ νά πανηγυρίζει ἤ νά βρίζει τή στιγμή πού ὁ Πατέρας ὅλων μας ἀφήνει τήν τελευταία του πνοή πάνω στό σταυρό. Σέβομαι ἀ­πόλυτα τόν ΕΣΑΚΕ καί τίς δημοκρατικές διαδικασίες ἀλλά ἄν ἦταν στό χέρι μου δέν θά ἄφηνα τήν ὁμάδα μου νά κατέβει στό γήπεδο κι ἄς μηδενιζόταν κι ἄς χάναμε τόν στόχο τῶν play-off*. Ἄλλωστε ὑπάρχουν πολύ πιό σημαντικά πρά­γματα στή ζωή μας ἀπό τά play-off.
 Ἐννοεῖται ὅτι προσωπικά τή Μεγάλη Πέμπτη δέν θά παραβρεθῶ στό γήπεδο. Ἡ θέση μου, καί νομίζω ἡ θέση ὅλων τῶν φιλάθλων ἐκείνη τήν ἡμέρα, δέν εἶναι στά γήπεδα ἀλλά δίπλα τόν Ἐσταυρωμένο ζη­τώντας τό ἔλεός Του».
 Ὅσο οἱ ἄρχοντες καί οἱ φορεῖς αὐτοῦ τό ταλαίπωρου τόπου θά «δουλεύουν» γιά λογαριασμό τοῦ ἄρχοντα τῆς ὕλης καί τοῦ σκότους, τόσο ἡ βάση, ὁ λαός, αὐτός πού σέ ὅλες τίς ἐποχές ὑπῆρξε ὁ θεματοφύλακας τῆς πίστης, θά ἀντιστέκεται. Ὁ καθένας στό μετερίζι του, ἀκόμα  καί μέσα ἀπό μία καλα­θοσφαιρική ἑταιρεία, θά ἀνοίγει λαγούμια διαφυγῆς κάτω ἀπό τό στεγανό τερέν τοῦ σκότους γιά νά ἀναπνέει καθαρό πνευματικό ὀξυγόνο καί νά ἀποπνέει τή συνεχῆ ἀναζήτηση καί ἀνάγκη τοῦ ἐλέους τοῦ Θε­οῦ.
 Αὐτό ζητᾶ καί ὁ Θεός ἀπό τόν ἄν­θρω­πο, τή δυνατή ἐπιθυμία, τήν αἴσθηση αὐτῆς τῆς ἀδήριτης ἀνάγκης διαφυγῆς ἀπό τό φθαρτό, τό πρόσκαιρο, τό καταδικασμένο στόν θά­να­το καί στήν ἀνυπαρξία. Τόν τρόπο καί τά μέ­σα μᾶς τά ἔχει ἐξασφαλίσει ὁ νικητής τοῦ θανάτου ἐδῶ καί 2.000 χρόνια. «Θανάτου ἑ­ορτάζομεν νέκρωσιν, ᾅδου τὴν καθαίρεσιν, ἄλ­λης βι­οτῆς, τῆς αἰωνίου, ἀπαρχήν...».
 Ἀρκεῖ νά ἀνήκουμε σ’ αὐτούς πού μέσα ἀπό αὐτή τήν ἀναζήτηση τῆς ἄλλης βιοτῆς θά προκαλοῦμε συνεχῶς φθορές στόν ἐχθρό τῆς ζωῆς καί κάλεσμα συ­στρά­τευσης σ’ αὐ­τόν τόν ἀγώνα, ὄντως πολύ σημαντικότερο ἀπό τόν ἀγώνα τῶν play-off. Κι αὐτό τό κύ­μα ἀντίστασης μέ­ρα μέ τή μέρα νά φουσκώνει καί νά γίνεται τσουνάμι ζωῆς.

Δια-κριτικός

* play-off: Μία δεύτερη ἀναμέτρηση ἀνάμεσα στίς τέσσερις πρῶτες ὁμάδες γιά τήν ἀνάδειξη τῆς καλύτερης ὁμάδας τοῦ πρωταθλήματος.

 Γνωστό τηλεοπτικό κανάλι προβάλλει ἕνα ἀκραῖα διαστροφικό, ἀνταγωνιστικό, «ἀθλητικό παιχνίδι», τό Survivor. Εἰκοσιτέσσερις ἄνθρωποι καλοῦνται νά ἐπιβιώσουν σέ ἐγκαταλελειμμένο νησί, γιά ἑβδομάδες, ἔχοντας στίς ἀποσκευές τους τά ἀπαραίτητα ροῦχα τους καί βασική προμήθεια φαγητοῦ. Οἱ διαγωνιζόμενοι συμμετέχουν ὀργανωμένοι σέ δύο ὁμάδες, σέ εἰδικά διαμορφωμένα παιχνίδια, γεμάτα δράση καί δοκιμασίες. Σταδι­α­κά, ὁ ἀνταγωνισμός μεταξύ ὁμάδων καί ἀτόμων ὁδηγεῖ στήν ἀνάδειξη τοῦ νικητῆ, ἀφοῦ ἀπορ­ριφθοῦν οἱ ὑπόλοιποι ἤ καταρρεύσουν ψυχολογικά, σωματικά καί τελικά ἀποκλεισθοῦν. Ὁ νικητής θά λάβει τό μεγάλο ἔπαθλο τῶν 100.000 εὐρώ.

 Τό κοινό παρακολουθεῖ τίς ἀντιδράσεις καί τίς συμπεριφορές τῶν παιχτῶν καί συμμετέχει μέσω SMS, τά ὁποῖα ἀποφέρουν κέρδη σέ τηλεο­πτι­κές / πολυ­εθνι­κές ἑταιρεῖες. Στήν πραγματικό­τητα, ἐδῶ καί  δύο μῆνες ἡ χώρα μας βαυκα­λί­ζεται, συζητώντας γιά τά καλλίγραμμα πόδια, τά σώματα,  τούς κοιλιακούς τῶν συμμετεχόντων στό Survivor καί παρακολουθώντας τό ἀπόλυτο προϊόν ὑποκουλτούρας, πῶς στόν μα­κρινό  ἅγιο Δο­μί­νικο παίζουν πρα­γματι­κό ξύλο, ἀλληλοπροδίδονται, ἀλληλομισοῦν­ται,  λιμοκτονοῦν, δοκιμάζονται, ἐκ­τίθενται. «Μέ ἄλλα λόγια: ἀτομικισμός, προδοσία, ἀλληλοεξόντωση, ἀπαξίωση τῶν ἄλλων, κατάρρευση τῶν ἡττημένων, ἀποκλεισμός τῶν ἀδύναμων… Δέν εἶναι “ἁπλᾶ ἕνα παιχνίδι” εἶ­ναι ἡ ἐπιβολή τοῦ βάρβαρου, παράλογου, παρηκμασμένου πολιτισμοῦ τοῦ κυρίαρχου συστήματος στά παιδιά μας ἀπ’ αὐ­τούς πού τά ἔχουν στερήσει τό πρα­γματικό παιχνίδι, τό γέ­λιο, τή χαρά καί τήν ἐλπίδα!», ὑπογραμμίζει εὔστοχα στήν ἀ­να­κοίνωσή της ἡ  Γ΄ ΕΛΜΕ Θεσσαλονίκης.
 Στό μεταξύ  ἡ τηλεθέαση σπάει ρεκόρ (60%-78%) καθώς 2.500.000 τηλεθεατές -77,9% ἄνδρες ἡλικίας 25-34, 72,9% γυναῖκες ἡλικίας 15-24 καί 71,3% παιδιά- παρακολουθοῦν κάθε βράδυ τό ἑλληνικό Survivor. Πρόκειται πραγματικά γιά κατάντημα καί παρακμή. Ἀποδεικνύεται ἔτσι γιά ἄλλη μιά φορά ὅτι ἡ κρίση δέν εἶναι οἰκονομική, εἶναι πρωτίστως πολιτισμική καί πνευματική. Θά ἔπρεπε νά μᾶς εἶχε «ἐνηλικιώσει» καί νά μᾶς εἶχε συνετίσει• νά μᾶς εἶχε κάνει πιό ἀπαι­τητικούς ἀκόμη καί ὡς τηλεθεατές. Παραμένουμε φτωχοί, ἀπαίδευτοι καί μοι­­ραῖοι!
 Ἀκόμη καί στά Δημοτικά Σχολεῖα, 10χρονα παιδιά δέν περιορίζονται μόνο σέ συζητήσεις, ἀλλά παίζουν στά διαλείμματα παιχνίδια, μετατρέποντας τό προαύλιο σέ ἀναπαράσταση τοῦ Survivor! Μάλιστα, σύμφωνα μέ καταγγελίες γονέων, πρίν μερικές ἡμέρες μαθητής Δημοτικοῦ Σχολείου τραυματίστηκε στή διάρκεια ἑνός τέτοιου δύσκολου παιχνιδιοῦ, ὅταν συμμαθητές του τοποθέτησαν ἐμπόδια στό σχολεῖο. Ἐπιπλέον τά παιδιά δείχνουν προτίμηση ἀκόμη καί σέ φαγη­τά τά ὁποῖα κερδίζουν ὑπό μορφή «ἐπάθλου» οἱ «ἥρωες» τοῦ Survivor! Εἶ­ναι φυσικό ἐπακόλουθο, καθώς ὅλοι γνω­ρί­ζουμε τή μεγάλη ἐπίδραση καί γοητεία πού ἀσκεῖ ἡ τηλεόραση σέ ὅλους καί ἰδιαίτερα στά παιδιά.
 «Σήμερα τό Survivor μᾶς διδάσκει ὅτι καμία ξεφτίλα, καμιά μικρή προδοσία, κανένα συναισθηματικό ξεγύμνωμα, κανένα κάρφωμα τοῦ διπλανοῦ σου δέν εἶναι ντροπή, προκειμένου νά ἐπιβιώσει κα­νείς. Ἡ πειθαρχία, ἡ τυφλή ὑπακοή στούς ἄνωθεν κανόνες, ἀκόμα καί τούς πιό γελοίους καί παράλογους, εἶναι αὐ­τονόητη καί ἐπιβεβλημένη γιά ὅσους θέλουν νά παραμείνουν στό παιχνίδι», τονίζει ἡ ὡς ἄνω ΕΛΜΕ. Οἱ «ἀξίες», πού ἐπιβάλλονται μέσα ἀπό τήν τηλεοπτική εἰκόνα, εἶναι ἀπόλυτα ἀντίθετες μέ αὐ­τές πού ἐπιχειρεῖ νά μεταδώσει καί νά ἐμπνεύσει μέ κόπο καί θυσία τό σχολεῖο.
 Καταλήγοντας μάλιστα οἱ προαναφερθέντες ἐκπαιδευτικοί ἀπευθύνουν -πρός τιμήν τους- ἔκκληση: «Καλοῦμε τούς συναδέλφους τῆς τάξης νά δώσου­με ἀκόμη μία μάχη ἐνάντια στά τηλεοπτικά σκουπίδια προβάλλοντας τίς ἀξίες τῆς ἀλληλεγγύης, τῆς συλλογικότητας, τοῦ σεβασμοῦ τοῦ ἄλλου, τῆς φιλίας,   τοῦ γνήσιου ἀθλητικοῦ πνεύματος, τοῦ ἀληθινοῦ ἀγώνα γιά μία ἀπελευθερωτική Παιδεία στά πλαίσια μιᾶς δίκαιης κι ἀν­θρώπινης κοινωνίας. Νά γίνουμε ὅλοι μαχητές σέ τοῦτο τόν ἀγώνα!» Τό εὐχόμαστε!

Εὐδοξία Αὐγουστίνου

Φιλόλογος-Θεολόγος

"Ἀπολύτρωσις", Μάιος 2017

ΔΕΛΤΙΟΝ ΤΥΠΟΥ

Σήμερα, Κυριακή 7 Μαΐου 2017 πλήθος λαού της Θεσσαλονίκης, και όχι μόνον, ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, των Ορθοδόξων Χριστιανικών Σωματείων και της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων, σε μια εκδήλωση ενημερώσεως και διαμαρτυρίας για την κατάσταση στο χώρο της Παιδείας, με θέμα: «Ελληνορθόδοξη Παιδεία ή άθεα γράμματα;». Οι προβληματισμοί όλων ενώθηκαν σε κοινή προσπάθεια εξεύρεσης απαντήσεως, και οι ομιλητές που ακούστηκαν με προσοχή και ενδιαφέρον, συνέβαλαν αποφασιστικά στο να ακτινογραφήσουμε τις ιδιομορφίες και δυσχέρειες του θέματος αυτού και να καταλήξουμε σε σημαντικά συμπεράσματα. Η παρουσία του κόσμου ήταν συγκινητική και μπορούμε να ισχυριστούμε, ότι η συγκέντρωση αυτή ήταν μια επάξια συνέχεια της αντίστοιχης περυσινής εκδήλωσης «Μένουμε Έλληνες και Ορθόδοξοι». Κάθε ηλικίας άτομα προσήλθαν, με έκδηλη την αγωνία για την πορεία που προσπαθούν μερικοί εντελώς ανιστόρητα και αθεμελίωτα να οικοδομήσουν, αποδομώντας αρχές και αξίες μέσα στο θεσμό της Παιδείας.

Η έναρξη της Ημερίδος έγινε με την προσλαλιά του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κ. Ανθίμου, με του οποίου την ευλογία και αμέριστη συμπαράσταση διοργανώθηκε η όλη προσπάθεια. Ο Παναγιώτατος κήρυξε την έναρξη των εργασιών και απηύθυνε λόγους πατρικής αγάπης και ευλογίας, με προβληματισμό και ανησυχία για την πορεία των πραγμάτων στο χώρο της Παιδείας. Ταυτόχρονα υπέδειξε τρόπους και λύσεις για μια δημιουργική παραμονή στα όσα μάθαμε και διδαχθήκαμε από την Εκκλησία και τους Πατέρες, για την αξία της αγωγής και τον τρόπο που την υπηρετούμε στο χώρο των σχολείων.

Στη συνέχεια, ακολούθησε η χορωδία του Δημοτικού των Εκπαιδευτηρίων «Ο Απόστολος Παύλος». Τα μικρά παιδιά συγκίνησαν με την παρουσία και τον ενθουσιασμό τους και έδωσαν χαρμόσυνο τόνο στην ατμόσφαιρα. Κατόπιν ξεκίνησαν οι εισηγήσεις.

Πρώτος ομιλητής, ο Γενικός Γραμματέας της Πανελληνίου Ενώσεως Θεολόγων, κ. Παναγιώτης Τσαγκάρης, μάχιμος εκπαιδευτικός σε Λύκειο της Μυτιλήνης και βαθύς γνώστης των προβλημάτων που έχουν ανακύψει τα τελευταία χρόνια με τη διδασκαλία του μαθήματος των Θρησκευτικών. Τόνισε εμφαντικά, ότι «τα νέα Προγράμματα για το μάθημα των Θρησκευτικών αλλοιώνουν ριζικά τον Ορθόδοξο χριστιανικό χαρακτήρα του μαθήματος. Μεταβάλλουν ακόμη, τους θεολογικούς και παιδαγωγικούς σκοπούς του μαθήματος, σε στόχους πολιτικούς και κοινωνικούς, με την επιβολή μιας νέας και άγνωστης στην ορθόδοξη πίστη “εκκοσμικευμένης θεολογίας”». Ο ομιλητής επεσήμανε χαρακτηριστικά, ότι η Παιδεία που οφείλει να προσφέρει το Υπουργείο Παιδείας μέσα από το -καλούμενο σήμερα- μάθημα των Θρησκευτικών στην πολυδοκιμαζομένη πατρίδα μας, δεν μπορεί να είναι άλλη από την ελληνορθόδοξη Παιδεία. «Σ΄ αυτή την Παιδεία, η σύνδεση του σχολείου και του μαθητή με την εκκλησιαστική κοινότητα και ζωή, θεωρείται απαραίτητο στοιχείο για την πνευματική υποδομή των ίδιων των μαθητών αλλά και για την ίδια την υπαρξιακή δομή του ελληνικού πολιτισμού, ο οποίος είναι ανάγκη να διατηρηθεί ως βασικό συστατικό στοιχείο της ταυτότητας και της συνείδησης των Ελλήνων».

Ο κ. Τσαγκάρης κατέληξε συμπερασματικά, λέγοντας, ότι παρά τις μεγάλες δυσχέρειες και τους κινδύνους που αντιμετωπίζει η Ελλάδα, «πιστεύουμε ακράδαντα ότι η Εκκλησία και η Ελληνορθόδοξη Παιδεία θα σώσουν και πάλι το Γένος μας, αναδεικνύοντας ήρωες της πίστεως και του έθνους. Διότι, όπως επιγραμματικά αποφαίνεται ο Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης, «μπορεί ο διάβολος να καταστρέφει, αλλά ο καλός Θεός εργάζεται και δεν θα αφήση να εξαφανισθή το Γένος μας…».

Επόμενη εισηγήτρια, ήταν η καθηγήτρια της Φιλοσοφικής Σχολής του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών κα Μαρία Μαντουβάλου, η οποία ξεκίνησε τη δική της παρέμβαση-ομιλία, λέγοντας πως «οι διοργανωτές της Ημερίδας για την Παιδεία εκτοξεύουν προς τον Ελληνικό Λαό και κάθε αρμόδιο το αγωνιώδες διλημματικό ερώτημα: “Ελληνορθόδοξη παιδεία ή άθεα γράμματα;” και αναζητούν απεγνωσμένα καθαρή και αμετάκλητη απάντηση». Και συνέχισε: «Το ερώτημα δεν είναι γέννημα θεωρητικού στοχασμού για ανταλλαγή απόψεων αλλά αδήριτη ανάγκη να διαφυλάξουμε από την καταιγίδα που ξέσπασε τους θησαυρούς μας, που δεν είναι άλλοι από την Ορθοδοξία και την Ελλάδα. Δυστυχώς, όταν οι άλλοι βυσσοδομούσαν τα τελευταία τουλάχιστον τριάντα χρόνια και γρυλίζανε αναμασώντας συνθήματα και πυρπολώντας το σπίτι μας, εμείς κωφεύαμε. Τώρα ήρθε η ώρα να απαντήσουμε στο ερώτημα: Έλληνα Ορθόδοξε «στον αιώνα σου, λέγε, τι βλέπεις;»¹ και η απάντηση, «Βλέπω τους εμπόρους να εισπράττουν σκύβοντας το κέρδος των δικών τους πτωμάτων»². Επεσήμανε την ευθύνη όλων μας λέγοντας: «Για την μέχρι σήμερα αδράνεια δεν υπάρχει δικαιολογία. Ο ευσεβής κυβερνήτης Καποδίστριας είχε διακηρύξει “Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής”, και για τους δασκάλους τόνιζε ότι πρέπει να είναι φιλόθρησκοι. Προηγήθηκε ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, που οι προφητείες του βγαίνουν σήμερα αληθινές. Ολοκλήρωσε δε την εισήγησή της με την πεποίθηση, πως «σήμερα διατρανώνουμε μαζί με τον ποιητή την Πίστη μας, ότι “Μνήμη του λαού μου σε λένε Πίνδο και σε λένε Άθω„³. Και θυμόμαστε τον άξιο ιεράρχη, μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο που ό,τι βλέπουμε σήμερα με αποτροπιασμό να συμβαίνει στην παιδεία, το είχε προεξαγγείλει, ως προφήτης, μια εικοσαετία πριν. «Σήμερα, όμως, που “να έγιναν ξάφνου τα λεμόνια πικρολέμονα„⁴ εδώ, από τη Θεσσαλονίκη διασαλπίζεται το σωτήριο «ο καθείς και τα όπλα του»⁵ και η βεβαιότητα «ό,τι σώσεις μες στην αστραπή καθαρό στον αιώνα θα διαρκέσει»⁶.

Τέλος, ο Μητροπολίτης Σισανίου και Σιατίστης κ. Παύλος στην ομιλία του επεσήμανε: «Είναι σημαντικό να δούμε τη σημερινή παιδεία μέσα από το χθες. Να δούμε αν καλλιεργήθηκε περισσότερο ή υποτιμήθηκε βαναυσότερα. Η Παιδεία στον τόπο μας έχει τελειώσει. Το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα δεν υπηρετεί την παιδεία, υπηρετεί την παραγωγή, διαστρέφει την προσωπικότητα του μαθητή και τον αντιμετωπίζει, όχι ως προσωπικότητα, αλλά σαν ηλεκτρονικό υπολογιστή. Το μοναδικό κριτήριο των εκπαιδευτικών μεταρρυθμίσεων: ο τρόπος της εισόδου στις Ανώτατες Σχολές». «Οι μαθητές απορρίπτουν το σχολείο: Γιατί δεν τούς αγγίζει, δεν ασχολείται με τα προβλήματα τους, δεν καλλιεργεί την προσωπικότητα τους, αλλά τούς οδηγεί στον ανταγωνισμό και υπονομεύει την επικοινωνία και την μεταξύ τους φιλία». «Το φαινόμενο του σχολικού εκφοβισμού πού προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε είναι μια ακόμη ένδειξη της παρακμής της Παιδείας μας και της αποτυχίας του παιδευτικού ρόλου του σημερινού εκπαιδευτικού συστήματος. Επιβεβαιώνει ότι το εκπαιδευτικό σύστημα δεν ασχολείται με τον μαθητή». «Ο λόγος του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου: "Ποιήσατε δικαιοσύνης ὅπλον καί μή θανάτου τήν παίδευσιν…" είναι ο πιο καίριος λόγος πού ακούστηκε για την Παιδεία. Είναι το μέτρο αξιολόγησης της Παιδείας». «Ένας άλλος συγκλονιστικός λόγος: “Πᾶσά τε ἐπιστήμη χωριζομένη δικαιοσύνης καὶ τῆς ἄλλης ἀρετῆς πανουργία, οὐ σοφία φαίνεται„⁷ των αρχαίων προγόνων μας, έρχεται να επιβεβαιώσει τα ανωτέρω, αλλά και να ερμηνεύσει το κατάντημα της πατρίδας μας σήμερα. Η πατρίδα μας σήμερα καταστράφηκε από αυτούς που έχουν τη γνώση, την επιστήμη, αλλά που δεν έχουν ΑΡΕΤΗ. Ο σκοπός μιας αληθινής Παιδείας, μιας Παιδείας που είναι όπλο δικαιοσύνης, είναι: η αποκάλυψη της φύσης των όντων, η φανέρωση του ανθρώπινου προσώπου, η αποκάλυψη του νοήματος της ζωής, ἡ πνευματική καλλιέργεια του ανθρώπου, δηλαδή η καλλιέργεια των αρετών, ἡ πορεία προς την ολοκλήρωση προς τη θέωση. Η Παιδεία, λοιπόν, είναι όπλο δικαιοσύνης ή μήπως όπλο θανάτου; Οδηγεί προς την αλήθεια και τη ζωή; Οι ίδιες οι στατιστικές της Πολιτείας, τα λόγια των ίδιων των παιδιών, το πλήθος των νέων ανθρώπων που καταφεύγουν στις εξαρτήσεις, φανερώνουν ότι η σημερινή Παιδεία είναι «όπλο θανάτου». «Όπλο θανάτου» η Παιδεία! Σκληρός ο λόγος… Δεν είναι όμως άδικος … Είναι αληθινός!». Και ο Σεβασμιώτατος, κατέληξε λέγοντας: «Ονειρεύομαι ένα σχολείο που να έχει κέντρο το πρόσωπο του μαθητή και όχι το μυαλό του, να του αποκαλύπτει την αλήθεια για το Θεό, τον άνθρωπο και τον κόσμο. Να του φανερώνει το μυστήριο του ανθρώπου. Να τον βοηθά να προβληματίζεται. Να προσπαθεί να τον ακούσει. Να έχει την τόλμη και το ρεαλισμό να του εξηγήσει αυτό που ούτε οι άθεοι δεν μπορούν να αρνηθούν, ότι δηλαδή ο άνθρωπος χωρίς Θεό είναι ένα σκουπίδι και σε σκουπίδι καταλήγει. Αλλά μαζί με το Θεό γίνεται κατά χάριν θεός. Ονειρεύομαι μια Παιδεία για τη ζωή, μια παιδεία που να προσφέρει ζωή και όχι θάνατο!».

Η Εκδήλωση ολοκληρώθηκε με την έγκριση Ψηφίσματος, τις ευχαριστίες προς τους συμμετέχοντες και τους συντελεστές της και τον Εθνικό Ύμνο, που έψαλλαν όλοι οι παριστάμενοι.

Η ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ

.....................................

1. Οδ. Ελύτη, «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» Τα Πάθη, Ανάγνωσμα έκτο, Προφητικόν.

2. Οδ. Ελύτη, «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ», ο.π.

3. Οδ. Ελύτη, «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» Τα Πάθη, Ανάγνωσμα δεύτερο, Ε΄.

4. Κώστα Μόντη, «Κλειστές Πόρτες»

5. Οδ. Ελύτη, «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» Τα Πάθη, Α΄

6. Οδ. Ελύτη, «ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ» μέρος Β΄

7. Πλάτων, Μενέξενος, 347a

 ΔΕΙΤΕ ΟΛΗ ΤΗΝ ΗΜΕΡΙΔΑ

https://www.youtube.com/watch?v=PIg1Nc3BIaA

ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΒΙΝΤΕΟ

https://www.youtube.com/watch?v=DAGQOMmbzFQ       

   Τήν Κυριακή τῶν Μυροφόρων (30 Ἀπριλίου) τελέσθηκε τό Μνημόσυνο τοῦ μακαριστοῦ διδασκάλου τῆς Ἀδελφότητός μας ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΣΑΚΚΟΥ στόν Ἱερό Ναό τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος, στό ἱεραποστολικό κέντρο τῆς Ἀδελφότητος «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΕΛΠΙΣ», στό Φίλυρο Θεσσαλονίκης.

   Τήν ἴδια μέρα τό ἀπόγευμα καί ὥρα 6:30 πραγματοποιήθηκε ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΜΝΗΜΗΣ στήν αἴθουσα «ΑΠΟΛΥΤΡΩΣΙΣ», Πέλοπος 7, Θεσσαλονίκη.

 ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΕΤΕ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ

 Στό πρόσωπο τοῦ Γρηγορίου Ε΄ ἐξ ἀρ­χῆς τό ἔθνος εἶχε στηρίξει πολλές ἐλ­πίδες. Ἀτένιζε πρός αὐτόν μέ ἐμπιστο­σύνη στήν ἀρετή του, μέ πεποίθηση στήν παιδεία του καί ἐλπίδα στό ἀκέραιο τοῦ χαρακτήρα του, στόν πατριωτισμό του καί στή δραστηριότητα πού εἶχε ἤδη δοκι­μαστεῖ. Γι’ αὐτό τόν κάλεσε στόν πατρι­αρχικό θρόνο τῆς Κωνσταντινουπό­λε­ως, ὅπου θά στηνόταν ὁ σταυρός του. Ὁ θρόνος τοῦ Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου ἄ­νοιγε στόν Γρηγόριο Ε´ τίς ἀγκάλες τῆς τιμῆς καί τῆς δόξας, ἀλλά συνάμα καί τήν ὁδό τοῦ μαρτυρίου.

 Ὁ Γρηγόριος ἦρθε στήν Κωνσταντινούπολη μέ στόχο τήν ἀνάπλαση τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ. Ἦρθε σάν ἔμπειρος γιατρός γιά νά θεραπεύσει τά τραύματα τοῦ ἔθνους. Καί τό ἐπέτυχε.
 Τά πολεμικά γεγονότα τῆς Μολδο­βλα­χίας κυριολεκτικά ἀναστάτωσαν τήν τουρκική ἐξουσία. Κατέπληξαν τόν ἀνύποπτο μοχθηρό σουλτάνο Μαχμούτ, ὁ ὁποῖος ἄρχισε νά ἐνεργεῖ ὑπό τό κράτος τοῦ αἰφνιδιασμοῦ καί τῆς ἀγανακτήσεως μέ σπουδή καί μίσος ἐναντίον ὅλων. Φυσικά καί ἐναντίον τοῦ πατριάρχη. Ἦταν τόσο ἔντονες, πιεστικές καί ἀπειλητικές οἱ ἐπείγουσες σουλτανικές διαταγές, ὥστε ἀναγκάσθηκε ἡ Ἐκκλησία νά προβεῖ στόν ἀφορισμό τῶν ἐπαναστατῶν. Διαφορετικά θά ἀκολουθοῦσε γενική σφαγή τῶν ἀμάχων καί ἐκθεμελίωση τῶν Πατριαρχείων ἀπό τόν μαινό­μενο τουρκικό ὄχλο.
 Ἄδικα κατηγορεῖται ὁ ἱερομάρτυς καί ἐθνομάρτυς πατριάρχης γιά τήν ἔκ­δοση τοῦ ἀφορισμοῦ τῆς ἐπανάστασης στήν Μολδοβλαχία τό 1821. Οἱ ἐπικριτές του λησμονοῦν ὅτι:
1) Ὁ πατριάρχης ἦταν μέν ὁ πνευματικός ἡγέτης τῶν Ὀρθοδόξων, ἀλλά ἦ­ταν καί ἕνας ὑπάλληλος τῆς Πύλης, κατά κάποιον τρόπο ὑπουργός τῶν ἐξωτερι­κῶν τῶν ὑποδούλων, πού λογοδοτοῦσε στόν σουλτάνο. Ὡς ἀντιπρόσωπος τοῦ Χριστοῦ δέν ἔπρεπε νά ὑπογράψει κείμενο στό ὁ­ποῖο δέν πίστευε. Ἀλλά ὡς ἀρχηγός ἑνός ἔθνους πού κινδύνευε ὄ­φειλε νά κάνει πολιτικό ἑλιγμό καί νά στέρξει σέ μέτρο, τό ὁποῖο ἔστω καί προσωρινά ἔσωζε ἀπό τή σφαγή. Τό ἴδιο τό κείμενο κραυγάζει ὅτι εἶναι προϊόν βίας και ἔσχατης ἀνάγ­κης.
2) Ὁ ἀφορισμός δέν ἦταν ἐπινόημα τοῦ πατριάρχη καί τῆς Συνόδου, ἀλλά τῆς Ὑψηλῆς Πύλης. Τό ἐπιμαρτυρεῖ ἕνα ἔγ­γραφο τῆς Ὑψηλῆς Πύλης πρός τόν ρῶσο πρεσβευτή Στρογανώφ τόν Ἰούνιο τοῦ 1821, κατά τό ὁποῖο «ἡ Ὑψηλή Πύλη εἶχε τό δικαίωμα καί τήν δύναμιν νά ἐξ­ολο­θρεύσῃ πᾶν τό ἑλληνικόν ἔθνος, ἀλλ’  ἀν­τί τούτου, μακροθύμως φερομένη, διέτα­ξε τόν πατριάρχην ἵνα καταπνίξῃ τήν ἐ­πα­νάστασιν διά τοῦ ἀφορισμοῦ».
3) Μέ τήν ἔκδοση καί ἀποστολή τοῦ ἀφορισμοῦ ἀποσοβήθηκε ἡ ἀπειλούμενη γενική σφαγή τῶν Ὀρθοδόξων. Τό δί­λημ­μα ἦταν ἀδυσώπητο γιά τόν Γρηγό­ρι­ο: Ἤ θά ἐξέδιδε τόν ἀφορισμό γιά νά ρίξει στά­χτη στά καχύποπτα μάτια τοῦ σουλτάνου ἤ δέν θά ἀφόριζε, ὁπότε ὁ ἑλ­ληνικός κό­σμος θά ἦταν καταδικασμένος στήν ἀπώ­λεια. Κάθε ἄλλη ἀπόφαση θά ἦταν παράλογη, ἄστοχη καί μή ρεαλι­στι­κή.
4) Στήν οὐσία τό μέτρο τοῦ ἀφο­ρι­σμοῦ δέν εἶχε βάση. Ὁ ἀφορισμός εἶναι τό ἰσχυρότερο πνευματικό ὅπλο τῆς Ἐκ­κλη­σίας μέ τό ὁποῖο ἐκβάλλεται ἀπό τή μάν­δρα τοῦ Χριστοῦ ὅποιος καταπατᾶ τήν πίστη καί τήν ἠθική τοῦ Εὐαγγελίου. Ἀλ­λά ἡ Πύλη ἀπαιτοῦσε πολλές φορές τήν ἔκδοση ἀφορισμοῦ γιά πο­λι­τική ἐκ­με­τάλ­λευση. Καί ὁπωσδήποτε ἔ­χει κάτι τό τρα­γελαφικό ὁ ἀφορισμός κατά τῶν ὑ­περ­- μάχων τῆς πίστεως ὥστε νά εὐνο­η­θοῦν οἱ ἐχθροί τῆς πίστεως.
5) Ὁ πατριάρχης πίστευε ὅτι οἱ Ἕλ­ληνες θά κατανοοῦσαν τή θέση του καί θά καταλάβαιναν ὅτι ὁ ἀφορισμός δέν εἶ­ναι ἔκφραση τῆς πατριαρχικῆς βού­λη­σης. Γι’ αὐτό καί ὁ ἀφορισμός δέν εἶχε δυσ­μενῆ ἐπίδραση στήν Πελοπόννησο, ἀπό ὅ­που καί καταγόταν ὁ πατριάρχης. Οἱ ἴ­διοι οἱ ἀ­φοριζόμενοι τόν θεώρησαν ἄ­γραφο χαρ­τί.
6) Ὁ ἴδιος ὁ σουλτάνος ποτέ δέν πί­στεψε ὅτι ὁ ἀφορισμός ἐξέφραζε τίς πε­ποιθήσεις τῶν συντακτῶν του. Θεωροῦσε τόν πατριάρχη συνυπεύθυνο γιά τήν Ἐπανάσταση. Γι’ αὐτό καί στή θα­νατική του καταδίκη (γιαφτά) ἔγραψε ὅτι ὁ πα­τριάρχης συμμετεῖχε κρυφά ὡς ἀρχηγός τῆς Ἐπανάστασης. Γράφει σχε­τι­κά καί ὁ Πουκεβίλ: «Ὁ Γρηγόριος εἶχε ἀναθεμα­τίσει τούς αὐτουργούς τῆς ἐπα­νάστασης, χωρίς νά ἀφοπλίσει καί τήν τυραννία, ἥ­τις ἐθεώρησε τά πατριαρχεῖα ὡς ταμεῖ­ον καί ὁπλοστάσιον, ἐξ ὧν θά ἐξώρμων πρός ἀνατροπήν τῆς Πύλης. Τό ράπισμα κατη­νέχθη, τό δέ πλῆθος ἐδέ­χθη τήν συ­κο­φαν­τίαν ταύτην καί οἱ Γε­νίτσαροι ἐ­πέρ­ριψαν κατά τῆς Ἐκκκλη­σίας τό πῦρ καί τόν σίδηρον». Ἔτσι προ­ετοίμαζε ὁ σουλ­τάνος τό θύμα του γιά τή μεγάλη θυσία.
7) Ὁ πατριωτισμός τοῦ Γρηγορίου Ε΄, ἑνός ἀνθρώπου ὁ ὁποῖος ἀνάλωσε τόν ἑαυτό του στήν ὑπόθεση τῆς ἀνά­στα­σης τοῦ Γένους, πού συμβούλευε τά πρέ­πον­τα ὡς ἔμπειρος καί βαθύς πολιτικός γνώ­στης πραγμάτων καί γεγονότων, καί γνώ­ριζε τά πάντα μέχρι καί τίς λεπτο­μέ­ρειες, εἶναι ἀδιαμφισβήτητος. Σύγχρονοί του (Μ. Οἰκονόμου, Ν. Σπηλιάδης) τόν πα­ρουσιάζουν ὡς προσωπικότητα μέ φι­λο­πατρία, πνεῦμα αὐτοθυσίας καί πολι­­τική εὐθυκρισία.
8) Ὁ ἀφορισμός ἐκδόθηκε ὄχι γιά νά ἀσφαλιστοῦν ἡ ζωή καί τά προνόμια τῶν συντακτῶν του ἀλλά, ὅπως προανα­φέρ­θηκε, γιά ν’ ἀποτραπεῖ ὁ γενικός κίν­δυ­νος σφα­γῆς τῶν Ὀρθοδόξων.
Καί ἡ θυσία δέν ἄργησε νά προσ­φερ­θεῖ. Ἦταν πρωί, ἀνήμερα τῆς Κυριακῆς τοῦ Πάσχα, ὅταν χωρίς ἀπολογία καί μάρτυρες, ἀπήγαγαν τόν Γρηγόριο καί μετά ἀπό ταλαιπωρία καί χλευασμούς τόν ἀπηγχόνησαν στή μεσαία πύλη τοῦ Πατριαρχείου ὡς «πρωτόλειο» σφάγιο τῆς Ἐπανάστασης. Τό σκήνωμά του ρί­χθηκε στή θάλασσα δεμένο μέ δύο ὀγκό­λιθους, μά ἐπίμονα αὐτή ἀρνιόταν νά τό δεχθεῖ στά βάθη της καί ἔτσι ἐπανῆλθε στήν ἐπιφάνεια. Τελικά τό περι­συνέλεξε ὁ πλοίαρχος Νικόλαος Σκλάβος, ὁ ὁποῖος τό μετέφερε στήν Ὀδησσό, ὅπου ἐτάφη μέ βασιλικές τιμές.
 Ὁ Γρηγόριος Ε΄ μπορεῖ νά μήν ἀξι­ώθηκε νά τοῦ κλείσουν τά μάτια οἱ ἔμπι­στοι καί φίλοι. Μπορεῖ νά μή συν­τρόφευσε τό σκῆνος του ὁ κλαυθμός ὅσων ἀληθινά πονοῦσαν. Μπορεῖ ἀντί γιά στρῶμα νά εἶχε τόν τραχύ βρόχο∙ ἀν­τί γιά σάβανο λευκό τίς ἀκαθαρσίες τῶν δρόμων τοῦ Φαναρίου∙ ἀντί γιά κηδεία σεμνή τήν ἀ­χρεία τῶν Ἑβραίων πομπή∙ ἀντί γιά τάφο ἐ­λα­φρό τά κύματα τῆς θάλασσας. Ἀλλά στή συν­είδηση τοῦ λαοῦ ἀνυψώθηκε καί τιμήθηκε ὅσον ὀλίγοι. Τό ἔθνος, πού διαισθάνεται καί δια­κρί­νει ποιοί εἶναι οἱ ἐθνοσωτῆρες καί ποιοί οἱ ὀ­λετῆ­ρες, ποιοί οἱ ἐθνοπατέρες καί ποιοί οἱ ἐ­­­θνο­κτόνοι, τόν ἔκανε φλάμπουρο, τραγούδι καί θούριό του. Τόν ἔκανε σύμ­βολο καί ἱερό σάλπισμα.
 Γι’ αὐτό μέ κατάνυξη μπρός στό τίμιο λεί­ψανό του ὑψώνει τή φωνή μαζί μέ τόν Βα­λα­ω­ρίτη:

Τό λείψανό σου τό φτωχό, τό ποδο­πα­τημένο,
τ’ ἀνάστησε ἡ ἀγάπη μας κι ἐδῶ μαρ­μαρωμένο
θά στέκει ὁλόρθο, ἀκλόνητο κι αἰ­ώ­νιο θέ νά ζήσει
νά ᾽ναι φοβέρα ἀδιάκοπη σ’ Ἀνατολή καί Δύση.

Α. Κάρπου

   Πλησιάζει ἡ μέρα τῆς μεγάλης γιορτῆς τοῦ ἔθνους καί τῆς χριστιανοσύνης. Ξημερώνει ἡ 25η Μαρτίου, πού χρόνια τώρα γεμίζει μέ χαρά καί ἐνθουσιασμό τήν καρδιά μας. Γιορτάζουμε ὡς χριστιανοί καί ὡς Ἕλληνες τό διπλό θαῦμα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καί τῆς ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας. Γεγονότα καί τά δύο θαυμαστά, ἀπό αὐτά πού ἅπαξ συμβαίνουν στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, χαράσσουν βαθιά τή μνήμη καί τήν καρδιά μας καί μέλλουν νά ἐπηρεάζουν ὅλες τίς γενιές πού ἀκολουθοῦν.
   Ἰδιαίτερα ὅμως ἡ 25η Μαρτίου ἔχει πολλά νά πεῖ στά παιδιά τῆς σχολικῆς ἡλικίας, ἀκριβῶς τή στιγμή πού πλάθεται ἡ προσωπικότητά τους καί πού δομεῖται ἡ ὅλη τους πνευματική συγκρότηση. Ἐνῶ, λοιπόν, θά περίμενε κανείς νά εἶναι πυρετώδης ὁ ρυθμός τῆς προετοιμασίας τῆς γιορτῆς, δέν παρατηρεῖται καμία κίνηση, πού νά θυμίζει πώς κάτι συμβαίνει στόν σχολικό χῶρο. Μή τάχα οἱ προεργασίες γίνονται ἀθόρυβα καί μᾶς ἑτοιμάζουν κάποια ἔκπληξη; Θά ᾿ταν, ἀλήθεια, εὐχῆς ἔργο κάτι τέτοιο, μά ἡ ἐμπειρία τῶν τελευταίων χρόνων δέν προϋποθέτει τέτοιες ἀναπάντεχες προσμονές. Ἄλλοι ἥρωες, πού καθιερώθηκαν βίαια καί μετά ἀπό ἐπίπονες προβολές τους στά μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως, διεκδικοῦν τίς καρδιές τῶν παιδιῶν. Μέ τά τραγικά κατορθώματά τους καθηλώνουν τά βλέμματα τῶν ἀθώων παιδιῶν, πού δέν ἔχουν ὡστόσο τή δυνατότητα νά ὑποψιαστοῦν τό ὕπουλο παιχνίδι τῶν μεγάλων, οἱ ὁποῖοι γενναιόδωρα τούς προσφέρουν ἐπικίνδυνα θεάματα.
   Καί καλά οἱ μαθητές. Οἱ δάσκαλοι ὅμως τί κάνουν, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει; Εὔλογο εἶναι νά καταβάλλουν πιό ἐντατικές προσπάθειες, γιά νά ἀποσπάσουν τήν προσοχή τῶν παιδιῶν πρός τίς μορφές ἐκεῖνες πού εἶχαν τάξει στή ζωή τους σκοπό νά ὑπηρετήσουν τήν πίστη καί τήν πατρίδα. Καί ἐδῶ ὅμως ὑπάρχει μιά δικαιολογία λογικοφανής καί πολύ ἐπίκαιρη, πού ἀπαλλάσσει τούς ἐκπαιδευτικούς τῶν ὑποχρεώσεών τους. Ὑπάρχουν τόσα ἄλυτα προβλήματα στόν κλάδο καί εἶναι ἐξ ἴσου πατριωτισμός νά ἐπιδίδεσαι μέ ζῆλο στήν ἐπίλυση τῶν καυτῶν συνδικαλιστικῶν ζητημάτων. Ἐξ ἄλλου, οἱ παρελάσεις, τά πατριωτικά σκέτς, τά ποιήματα κτλ. δέν εἶναι πάντα ἀποδείξεις τιμῆς πρός τούς ἑορταζομένους, ἰσχυρίζονται· καί πίσω ἀπό αὐτά τά ἐπιχειρήματα διακρίνει κανείς ὁλοκάθαρα τήν ἐπιθυμία τους γιά καταστολή τοῦ πατριωτικοῦ ἐνθουσιασμοῦ ἐν ὀνόματι τοῦ διεθνισμοῦ.
   Θά ᾿ταν ὅμως ἀχαριστία νά μιλᾶ κανείς γιά γενικότητες, διότι, δόξα τῷ Θεῷ, ὑπάρχουν οἱ ἐκπαιδευτικοί ἐκεῖνοι πού μοχθοῦν νά μεταδώσουν στίς ψυχές τῶν παιδιῶν τους αὐτό πού οἱ ἴδιοι ζοῦν καί πού ἀσφαλίζουν τή γνησιότητά του στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί στήν ἱστορία τοῦ ἔθνους. Εἶναι ἀρκετές οἱ ἐλπιδοφόρες περιπτώσεις τῶν δασκάλων πού ζωντανεύουν στίς καρδιές τῶν μαθητῶν τους γεγονότα πού σημάδεψαν τά χρονικά τῆς ἀνθρωπότητας. Αὐτοί συνεχίζουν μέσα σέ δύσκολους καιρούς τόν ἀγώνα τοῦ ’21 γιά ἐθνική ἀνεξαρτησία, ἐξασφαλίζοντας στά ἑλληνόπουλα τήν ἀτομική τους ἀπελευθέρωση ἀπό δεσμά ὕπουλα καί καταλυτικά.

Δ. Τοσουνίδου