Ἡ ἐγκύκλιος τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας γιὰ τὴν ὑλοποίηση στὸ Γυμνάσιο Θεματικῆς Ἑβδομάδας Ἐνημέρωσης καὶ Εὐαισθητοποίησης σὲ ζητήματα Διατροφῆς, Ἐθισμοῦ - Ἐξαρτήσεων καὶ Ἐμφύλων Ταυτοτήτων προκάλεσε πανελλήνιο σάλο γιὰ τὸν τρίτο ἄξονά της, τὸν σχετικὸ μὲ τὶς «Ἔμφυλες Ταυτότητες», ἀφοῦ θεωρήθηκε ἐπιχείρηση ἀποδόμησης τῆς ὀντολογικῆς ὑπόστασης τοῦ ἀνθρώπου. Στὴ συνέχεια ἡ προσπάθεια νὰ γίνουν διευκρινίσεις γιὰ τὸ συγκεκριμένο ζήτημα ἀποκάλυψε τὴν ὑποκρισία, μὲ τὴν ὁποία οἱ ὑπεύθυνοι διαχειρίζονται καὶ προωθοῦν ἐξουσιαστικὰ καὶ καταναγκαστικὰ τὴν ἐπιβολὴ ἀντιλήψεων, ὄχι μόνο ἀντιθέτων προς την πίστη καὶ τὴν παράδοση τοῦ λαοῦ μας, ἀλλά και ἀστήρικτων ἐπιστημονικὰ.
  Παραθέτω ἀπόσπασμα ἀπὸ τὶς διευκρινιστικὲς δηλώσεις τοῦ Ὑπουργοῦ Παιδείας, κ. Κωνσταντίνου Γαβρόγλου: «Τώρα τὸ ζήτημα, τὸ ὁποῖο κατὰ κάποιον τρόπο ἔχει παρεξηγηθεῖ, δὲν ἰσχύει. Στὰ σχολεῖα θέλουμε νὰ συζητηθοῦν οἱ σχέσεις ἀνάμεσα στὰ ἀγόρια καὶ τὰ κορίτσια, στοὺς ἄνδρες καὶ τὶς γυναῖκες, ἡ ἰσότητα τῶν φύλων».
  Μὲ τὴν πρώτη ἀνάγνωση τῶν παραπάνω δηλώσεων ἀναπηδοῦν μέσα μας αὐθόρμητα κάποια ἐρωτήματα: Ποιὸ εἶναι τὸ ζήτημα, τὸ ὁποῖο «ἔχει κάπως παρεξηγηθεῖ»; Τὸ ὅτι ἡ ἐγκύκλιος στὸν τρίτο ἄξονα θεματολογίας ἀναφέρεται ἁπλῶς καὶ μόνον στὶς σχέσεις ἀγοριῶν καὶ κοριτσιῶν, ἀνδρῶν καὶ γυναικῶν καὶ στὴν ἰσότητα τῶν φύλων, ἐνῶ οἱ ἐπικριτές της φαντάζονται καὶ ἀναφορὰ στὴν ἀποδοχὴ τῶν ὁμοφυλοφιλικῶν σχέσεων ὡς φυσιολογικῶν;  Ἀλλὰ τὴν πρόθεση τῶν συντακτῶν τὴν ἀποκαλύπτει ἡ εἰκόνα τοῦ τρίτου ἄξονα τῆς Θεματικῆς Ἑβδομάδας, ὅπως εἶναι καταγεγραμμένη στὴ γνωστὴ ἐγκλυκλιο.
  Καὶ ἐρωτοῦμε: Ὁ γενικὸς τίτλος τοῦ ἄξονα «Ἔμφυλες ταυτότητες» δὲν ἐμπεριέχει τὸ ζήτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας; Οἱ ὑπότιτλοι  στὶς θεματικὲς γιὰ μαθητὲς «Βιολογικὸ καὶ Κοινωνικὸ Φύλο» καὶ «Ἀποδομώντας τὰ ἔμφυλα στερεότυπα» δὲν μαρτυροῦν εὐνοϊκή ἔναντι τῆς ὁμοφυλοφιλίας στάση με στόχο τὴν ἀναγνώρισή της ὡς φυσιολογικῆς κατάστασης;  Ὁ ὑπότιτλος στὶς θεματικὲς γιὰ γονεῖς καὶ ἐκπαιδευτικοὺς «Ὁμοφοβία καὶ Τρανσφοβία στὴν κοινωνία καὶ στὸ σχολεῖο» δὲν παραπέμπουν σαφέστατα στήν ἀντίληψη ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία, ὁ σοδομιτισμὸς, εἶναι φυσιολογική μορφή σχέσης στὴν ἀνθρώπινη κοινωνία; Τόσο ἄσχετοι στὸ νὰ κατανοοῦν ἕνα κείμενο εἶναι ὅλοι ἐκεῖνοι, ποὺ ἔκριναν καὶ κατέκριναν τὰ συγκεκριμένα σημεῖα τῆς ἐγκυκλίου; Ἤ μήπως πρόθεση τῶν συντακτῶν τῆς ἐγκυκλίου ἦταν νὰ δοθῆ ἡ εὐκαιρία στοὺς ἐκπαιδευτικοὺς καὶ στοὺς ἐγκεκριμένους φορεῖς νὰ μιλήσουν γιὰ τὸ καταστροφικὸ πάθος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ τὰ ὀλέθρια ἀποτελέσματά της στὸν ἄνθρωπο καὶ στὴν κοινωνία;
   Ἄν πράγματι τὸ «παρεξηγημένο ζήτημα … δὲν ἰσχύει», κατὰ τὴν δήλωση τοῦ κ. Ὑπουργοῦ, τότε γιατὶ ὁ ἴδιος δὲν προχώρησε νὰ καταδικάση τέτοιου εἴδους ἀντιλήψεις καὶ προσπάθειες; Γιατί, ἐπίσης, δὲν ἀκούστηκε οὔτε ἡ παραμικρὴ ἀντίδραση ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο στὶς δηλώσεις ὁμοφυλοφιλικῶν Συλλόγων, οἱ ὁποῖοι τὸ συγχαίρουν γιὰ τὴν συγκεκριμένη πρωτοβουλία του καὶ προτρέπουν τὰ στελέχη του νὰ μὴν πτοηθοῦν ἀπὸ τὶς διάφορες ἀντιδράσεις, ἀλλὰ νὰ μείνουν σταθεροὶ καὶ ἀταλάντευτοι στὴν πραγματοποίηση τῶν ἀποφάσεών τους;
   Τὰ κείμενα καὶ οἱ λόγοι, ποὺ ἀσκοῦν κριτικὴ στὴν ἐγκύκλιο γιὰ τὸν ἄξονα «Ἔμφυλες Ταυτότητες» περιέχουν σοβαρὰ ἐπιχειρήματα καὶ προκλητικὰ ἐρωτήματα, τόσο γιὰ διαδικαστικὰ, ὅσο καὶ γιὰ οὐσιαστικὰ ζητήματα. Ἔχουν τὴν ἐντύπωση οἱ ἄνθρωποι τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας ὅτι μποροῦν νὰ τὰ προσπεράσουν ὅλα αὐτὰ μὲ τὴν ἰσχὺ τῆς ἐξουσίας, μὲ μία γενικόλογη καὶ ἐκτὸς πραγματικότητας διευκρίνιση ὅτι «τὸ ζήτημα, τὸ ὁποῖο κατὰ κάποιον τρόπο ἔχει παρεξηγηθεῖ, δὲν ἰσχύει» καὶ μὲ ἕνα κολακευτικὸ πυροτέχνημα «ὅτι ἡ Ἱεραρχία ἔχει τὴ σοφία νὰ καταλάβει καὶ τὶς ἐγκυκλίους καὶ τὶς διευκρινίσεις»;
   «Ἄν πρέπει νὰ πιστεύουμε κάπως στὸν Πλάτωνα, γράφει ὁ Μ. Βασίλειος, αὐτὸ εἶναι τὸ τελευταῖο ὅριο τῆς ἀδικίας, τὸ νὰ φαίνεται κανεὶς δίκαιος χωρὶς νὰ εἶναι» (Πρὸς τοὺς νέους, 6· ΕΠΕ 7,334).
   Εἶναι κρῖμα!  Ἄνθρωποι, ποὺ τοὺς ἔχει ἀνατεθῆ ἡ πιὸ ὡραία καὶ πιὸ σημαντικὴ ἀποστολή, ἡ καλλιέργεια τῶν νέων ἀνθρώπων, νὰ πνίγονται μέσα στὴν ὑποκρισία, φιλοδοξώντας νὰ γίνουν ἀποδομηταὶ τῆς πιὸ ἀληθινῆς παιδείας, τῆς Ὀρθόδοξης παιδείας, αὐτῆς ποὺ γαλούχησε  γενεὲς, οἱ ὁποῖες μεγαλούργησαν.
   Εὐτυχῶς ὑπάρχει τὸ καλὸ «προζύμι», οἱ συνειδητοποιμένοι γονεῖς καὶ ἐκπαιδευτικοί. Αὐτοὶ ποὺ μάχονται πνευματικὰ καὶ ἀντιστέκονται μὲ στέρεη τὴν πίστη ὅτι στὸ τέλος θὰ νικήση ἡ Ἀλήθεια.

Ἀρχιμ. Αὐγουστῖνος Γ. Μύρου, Δρ Θ.

Αθήνα 2 Φεβρουαρίου

Προς τον Υπουργό Παιδείας, Ἐρευνας καί Θρησκευμάτων

Κύριο

Κωνσταντίνο Γαβρόγλου

Αίτηση ανάκλησης της υπουργικής εγκυκλίου (αρ. πρωτ. Φ20.1/220482/ Δ2, 23-12-2016) με θέμα Υλοποίηση στα γυμνάσια Θεματικής Εβδομάδας με τίτλο ‘Σώμα και ταυτότητα’ ως προς τον άξονα ‘Έμφυλες ταυτότητες’.

   Oι υπογράφοντες καθηγητές Πανεπιστημίων, άνθρωποι των γραμμάτων και γονείς λάβαμε γνώση της εγκυκλίου του Υπουργού Παιδείας που περιλαμβάνει και ‘διαφωτιστικά’ μαθήματα για την σεξουαλικότητα. Έχοντας γνωρίσει τον «Διαφωτισμό» της Δύσης και το σημερινό υπαρξιακό κενό της που παίρνει οποιεσδήποτε κατευθύνσεις γιατί δεν έχει πυξίδα, διαμαρτυρόμαστε για το δήθεν προοδευτικό κείμενο που ουδετεροποιεί την διάκριση των φύλων, με γνωστά αλλ’ εκπληκτικά αίολα ‘συνθήματα’, όπως «βιολογικό και κοινωνικό φύλο» [βλ. της Simone de Beauvoir «η γυναίκα δεν γεννιέται, γίνεται» (κοινωνικά)], «αποδομώντας τα έμφυλα στερεότυπα» (!), «Φύλο, σεξουαλικός προσανατολισμός και ανθρώπινα δικαιώματα», «Ομοφοβία και τρανσφοβία στην κοινωνία και το σχολείο»!

    Επειδή υπάρχει κίνδυνος να προωθηθούν διαστροφικές τάσεις στα νεαρά άτομα, ζητούμε επειγόντως να ανακληθεί η εγκύκλιος και επομένως να αποσυρθεί από την διακίνησή της στα σχολεία.

     Επίσης θεωρούμε πώς ο διαχρονικός συνολικός ελληνικός πολιτισμός αναδεικνύει το απερίγραπτο κάλλος και την μοναδικής σημασίας σχέση ανδρός και γυναικός ως έρως προσώπων και όχι ως βιολογικών σεξιστικών αντικειμένων. Ο άνδρας και η γυναίκα αποτελούν τα δύο ήμισυ της καθόλου ανθρωπίνης φύσεως και μόνον η καθολική, σωματική, ψυχική, πνευματική, ένωση τού ανδρός και της γυναικός καθιστά ολόκληρο τον άνθρωπο και δημιουργεί κοινωνία προσώπων και πολιτών ελευθέρων. Οι ομοφυλικές σχέσεις όσο και αν υποχρεούμεθα να τις σεβαστούμε ως ελεύθερη επιλογή συμπολιτών μας, όμως ως επιστήμονες γνωρίζουμε πώς αδυνατούν να πραγματοποιήσουν την ανθρώπινη φύση στην πληρότητα τής προσωπικής ετερότητας και εγκλωβίζουν κυριολεκτικώς την ανθρώπινη ψυχή στην πραγματική "ομοφοβία", "ρατσισμό", ανδρών η γυναικών πού επιλέγουν νά περιοριστούν στην μισή ανθρώπινη φύση.

   Γι’ αυτό αρνούμεθα τα παιδιά μας νά γίνονται αντικείμενο ομοφυλοφιλικής προπαγάνδας από την νεαρή τους ηλικία αντίθετα με την φυσιολογική τους πνευματική και ψυχοσωματική ανάπτυξη. Κανείς δεν δικαιούται να επεμβαίνει με πρόσφατα ιδεολογήματα στον χώρο της παιδικής ψυχής και ψυχολογίας ερήμην μάλιστα των γονέων.

   Συμπερασματικά, ως γονείς, δεν δεχόμαστε την ισοπέδωση των σεξουαλικών επιλογών και επικαλούμεθα την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) που, αναγνωρίζοντας την ελευθερία της εκπαίδευσης, δίνει το δικαίωμα στους γονείς να εξασφαλίζουν την εκπαίδευση και την διδασκαλία των παιδιών τους σύμφωνα με τις πεποιθήσεις τους, δηλαδή με τις βιοθεωρητικές αντιλήψεις τους, που ανήκουν στο πεδίο των φιλοσοφικών πεποιθήσεων (άρθρο 2 του Πρώτου Πρωτοκόλλου της ΕΣΔΑ). Κατά συνέπεια, δηλώνουμε ότι, αν δεν ανακληθεί άμεσα το αναφερθέν τρίτο τμήμα της εγκυκλίου, θα απαιτήσουμε, σύμφωνα με την νομολογία του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου δικαιωμάτων του ανθρώπου (ΕΔΔΑ) (π.χ. υπόθεση Folgero), έγκαιρη απαλλαγή των παιδιών μας από την σχετική διδασκαλία της θεματικής εβδομάδας και ελπίζουμε να μην υπάρξει από τους εκπαιδευτικούς αντίρρηση στο αίτημα απαλλαγής· σε αντίθετη περίπτωση, θα αναγκασθούμε να καταφύγουμε στην δικαιοσύνη, ζητώντας την άμεση αναστολή εφαρμογής του κειμένου, επικαλούμενοι την άμεση εφαρμοστικότητα (self executing) των αποφάσεων του ΕΔΔΑ.

Νικήτας Αλιπράντης

Ομ ό τ ι μ ο ς Κα θ η γ η τ ή ς Πα ν ε π ι σ τ η μ ί ο υ Στρασβούργου

πρ. Καθηγητής Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου Θράκης

Δεξαμενής 12

14563 Κηφισιά

-Καληνύχτα μανούλα, ἀκούστηκε μέ τήν τραγουδιστή φωνή του ὁ Χαραλά­μ­πης.

-Καληνύχτα, παλληκάρι μου.
-Καί μήν ξεχάσεις αὔριο Κυριακή νά μέ ξυπνήσεις, γιατί θά μέ περιμένει ὁ πα­πα-Φώτης στήν ἐκκλησία.
 Χαρισματικό παιδί μά καί χαριτω­μέ­νο. Εἶχε μάθει ἀπό μικρός νά ἑνώνει τά δάκτυλά του καί νά προσεύχεται, νά νιώ­θει τόν Θεό πατέρα, νά ἀγαπᾶ τή θεία λα­τρεία. Τόν εἶχε ἀγκαλιάσει καί ὁ ἱερέας τοῦ χωριοῦ, ὁ παπα-Φώτης, κι ἐκεῖνος ἔ­νιωθε χρέος του ἱερό νά ντύνεται κάθε Κυριακή «παπαδάκι» καί νά βοηθάει στό ἱερό. Πίστευε πώς ἄν ἔλειπε ἐκεῖνος, ἡ θέ­ση του θά ἔμενε κενή. Καί τότε ποιός θά κρατοῦσε τό κερί στή Μικρή καί στή Μεγάλη Εἴσοδο;
Τόν τελευταῖο καιρό ὅμως σταμάτησε νά βγαί­νει γιά παιχνίδι στό χωριό καί μέ κόπο μόλις πού κατά­φερνε νά ἐπιτελεῖ τήν κυριακάτικη διακονία του. Νά θύ­μω­σε μέ κανέναν; Μά αὐτό δέν ἔγι­νε ποτέ! Γι᾽ αὐτό δέν μπο­ροῦ­σαν νά τό ἐ­ξη­γήσουν οἱ συμμα- θητές του. Ἀκούστηκε στό χω­ριό πώς ἀρρώστη­σε. Ἀλλά τί ἀρρώ­στια εἶναι αὐτή πού κρατάει τόσους μῆνες γιά ἕνα 8χρονο παιδί, πού μέχρι τώρα ἔτρεχε ἀ­κούραστα παί­ζοντας μέ τά ἄλλα παιδιά τοῦ χωριοῦ; Στό σχο­λεῖο τόν ἔ­φερνε πιά ὁ πατέρας του μέ τό αὐτο­κί­νη­το, γιατί δέν ἄντεχε νά περ­πα­τήσει τόσο δρόμο…
 Ἕνα πλῆθος ἐξετάσεων χρειάστηκε γιά νά ὁδηγηθοῦν οἱ γιατροί στήν τελική διάγνωση: Μία πολύ σπάνιας μορφῆς μυ­οπάθεια θά συνόδευε τόν Χαραλάμπη ἀ­πό δῶ καί πέρα…
 Αὐτή ἡ αἰφνίδια καί ὁριστική ἀλλαγή στή ζωή τοῦ Χαραλάμπη δέν στάθηκε δυ­νατή νά σβήσει τό χαμόγελο ἀπό τό πανέ­ξυπνο βλέμμα του. Χρειαζόταν νά ἐπι­σκέ- πτεται τό Νοσοκομεῖο τῆς πόλης μιά φορά τόν μήνα γιά ἐξετάσεις καί πολλές φορές ἦταν ἀνάγκη νά μένει γιά νά νοση­λευτεῖ κάποιες μέρες. Χρόνο μέ τόν χρόνο περιο­ριζόταν ἡ κινητική δραστηριότητά του καί ἡ προσβολή τῶν μυῶν τοῦ θώ­ρα­κα καί τῆς καρδιᾶς τόν ὁδηγοῦσε σταδια­κά σέ ἀναπνευστική καί καρδιακή ἀνε­πάρ­κεια. Κι ὅμως, μέ τή βοήθεια τῶν δα­σκά­λων καί καθηγητῶν πού ἔρχονταν στό σπίτι γιά τήν κατ᾽ οἶκον διδασκαλία του, ὁ δεκατριάχρονος Χαραλάμπης συ­νέ­χιζε νά εἶναι ὁ πρῶτος μαθητής τῆς τάξης του!
 Σέ μία ἐφημερία στά τέλη τοῦ Αὐγού­στου ἦρθε στήν Κλινική μέ σοβαρή λοί­μωξη τοῦ ἀναπνευστικοῦ. Δύσκολη ἐκεί­νη ἡ νύχτα... Δύσκολες καί οἱ μέρες πού ἀκολούθησαν… Ὡστόσο, ὁ ἀγαπητός σέ ὅ­λους τούς γιατρούς καί νοσηλευτές Χα­ραλάμπης συνεργαζόταν ἄψογα μέ ὑπο­- ­μο­νή καί μέ εὐγνωμοσύνη σέ αὐτήν τήν πάλη γιά τή ζωή.
-Τί κόσμος εἶναι αὐτός πού πάει ἀπό τό κακό στό χειρότερο… Νά ποῦμε, Χα­ρά­λαμπε, στόν Θεό νά ρίξει φωτιά καί νά μᾶς κάψει; εἶπε ὁ διευθυντής τῆς Κλι­νι­κῆς περνώντας γιά ἐπίσκεψη ἀπό τόν θά­λαμο τοῦ Χαραλάμπη.
-Ὄχι, γιατρέ, νά μήν ποῦμε στόν Θεό νά ρίξει φωτιά γιά νά μᾶς κάψει, ἀλλά νά τόν παρακαλέσουμε νά γίνει ὁ κόσμος μας καλύτερος!
Πέρασαν δύο μῆνες καί ἐνῶ περιμέ­να­με νά σταθεροποιηθεῖ γιά νά μπορέσει νά ἐπιστρέψει στό σπίτι, βρεθήκαμε μπροστά σέ μία τραγική ἔκπληξη: τά ἐργαστηριακά ἀποκαλύπτουν ὀξεία νεφρική ἀνεπάρ­κεια. Οἱ ἰσορροπίες πλέον εἶναι πολύ λε­πτές στήν ἀντιμετώπιση τοῦ παιδιοῦ καί οἱ ἀμυδρές ἐλπίδες γιά βελτίωση ἀρχί­ζουν νά σβήνουν…
Μά τί παιδί εἶναι αὐτό; Πῶς βρίσκει τό κουράγιο νά χαμογελᾶ; Καί τό χαμόγελό του μεταγγίζει μία αὔρα οὐρανοῦ. Δέν εἶ­ναι πώς δέν ἀντιλαμ­βάνε­ται τήν κατάστα­­ση. Εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη του στόν Θεό πατέρα πού ἀποπνέει ἀπό τή μυστική του προσευχή. Προχθές ἦρθε ὁ ἱερέας τοῦ Νο­σοκομείου καί τόν κοινώ­νη­σε Σῶμα καί Αἷμα Χριστοῦ. Νά ποῦ βρί­σκει τή δύναμη τό «παπαδάκι» τοῦ χω­­ριοῦ, πού μέ τήν καρ­τερία του προκα­λεῖ τόν θαυμασμό ὅ­λων. Οἱ γονεῖς συμπα­ρα­στέκονται μέ στορ- γή. Οἱ νοσηλεύτριες μέ ἀγάπη. Οἱ γιατροί μέ ἐπιμονή. Καί ὅλοι ἐνδόμυχα ἤ φανερά παρακαλοῦμε τόν Θεό γιά τό θαῦ­μα.
Ἕνα πρωί μετά ἀπό πολύωρη συζή­τηση ὅλων τῶν γιατρῶν, καλοῦνται οἱ γονεῖς νά ἐνημερωθοῦν καί νά προετοι­μαστοῦν γιά τή σοβαρή πιθανότητα δυσ­μενοῦς ἐξέλιξης τοῦ παιδιοῦ. Ἐπιστρέ­­- φουν δακρύβρεχτοι στόν θάλαμο τοῦ Χα­ρά­λαμπου. Ἐκεῖ ὅμως πού σταματοῦν τά ἀνθρώπινα πεπερασμένα ὅρια, ἀρχίζει δυ­ναμική ἡ ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ. Ὁ Χαρα­λάμπης ἀπρόσμενα ἀρχίζει νά βελτιώνε- ται. Ὅσοι δέν πιστεύουν, ἐκπλήσσονται καί ἀποροῦν. Ὅσοι πιστεύουν, χαίρονται καί δοξάζουν τόν Θεό.
Λίγες μέρες μετά τά Χριστούγεννα ἑτοιμάζεται ἡ Κλινική νά ξεπροβοδίσει τόν πανευτυχῆ Χαραλάμπη καί τούς γο­νεῖς του γιά τό χωριό τους. Μέσα στήν παγωνιά τοῦ χειμώνα ἦταν θαρρεῖς ἡ πιό ζεστή στιγμή γιά ὅλους.
-Τί δῶρο θέλεις νά σοῦ κάνουμε, Χα­ράλαμπε, γιά τά Χριστούγεννα; Ποιά ἐπι­θυμία ἔχεις πρίν φύγεις ἀπό τήν Κλινική;
-Ἄν γίνεται νά πάω νά προσκυνήσω στόν τάφο τοῦ ἁγίου Παϊσίου, γιατρέ...
Ποιός μποροῦσε νά ἀντισταθεῖ σέ μία τέτοια ἅγια ἐπιθυμία μιᾶς εὐσεβοῦς παι­δικῆς ψυχῆς πού ἀγαποῦσε τόν Θεό καί τούς ἁγίους του; Καί βρέθηκε τρόπος νά ἐκπληρωθεῖ ἡ ἐπιθυμία τοῦ παιδιοῦ.
Στό μοναστήρι στή Σουρωτή, τήν ὥρα πού μπαίναμε στόν ναό -νά ἦταν τυχαῖο;- ἁγιογραφοῦ­σαν οἱ μο­ναχές τήν εἰκόνα τοῦ ἁγίου Χα­ρα­λά­μπους. Ἱε­ρουρ­γός τοῦ Ὑψίστου καί μάρ­τυρας ὁ Ἅγιος, ἀγάπησε τόν Θεό καί πρόσ­φερε τό αἷμα του ἀντί­δωρο στήν ἀν­αί­μακτη θυσία τοῦ Χριστοῦ. Μάρ­τυρας καί ὁ μικρός Χαράλαμπος, μέ τή χα­ρούμε­νη ὑπομονή στήν ἀσθένειά του, στάθηκε μέ δέος μπροστά στόν Ἅγιό του. Δέν ξέρω τί τοῦ εἶπε ἐκείνη τήν ὥρα μυ­στικά… Ἕνα εἶναι βέβαιο ὅμως, ὅτι ὁ Ἅγιος θά τόν σκεπάζει μέ τήν πρεσβεία του καί θά τόν περιμένει ὅταν τόν κα­λέ­σει ὁ Κύριος κον­τά του γιά νά τόν στεφα­νώσει καί νά τόν κατατάξει «μετὰ τῶν ἁγίων του, ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος».

Β. Ἀ., Παιδίατρος

 Εἶναι τραγική διαπίστωση ὅλων πλέ­ον πώς ἡ σχέση τῶν νέων μέ τίς ὀθόνες εἶναι μιά σχέση ζωῆς, σχεδόν ἀπό τή στι­γμή πού ἀρχίζει ἡ ζωή τους. Οἱ ἔφηβοι περνοῦν περισσότερες ἀπό τέσσερις ὧρες τήν ἡμέρα μπροστά στήν ὀθόνη μόνο γιά τή διασκέδασή τους! Μελέτες στίς ΗΠΑ ἀποκαλύπτουν πώς τό 10% τῶν ἐφήβων ἐμ­φανίζει προβληματική συμπεριφορά λόγῳ ἐθισμοῦ στό διαδίκτυο. 

 Ἄς μήν ἀνησυχοῦμε ὅμως. Τό Πανευρωπαϊκό Δίκτυο Ἐθνικῶν Κέντρων Ἐνημέρωσης καί Ἐπαγρύπνησης ἐνημερώνει καί ἐπαγρυπνᾶ, διαδικτυακά! Κάθε δεύτερη μέρα τῆς δεύτερης ἑβδομάδας τοῦ δεύτερου μήνα τοῦ ἔτους -φέτος στίς 7 Φεβρουαρίου- ἐδῶ καί 14 χρόνια, διοργανώνει τόν ἑορτασμό τῆς ἡμέρας «Ἀσφαλοῦς Διαδικτύου», ὅπου παιδιά καί νέοι ἐν­θαρρύνονται νά πάρουν θέση ὡς ψηφι­ακοί πολίτες τοῦ μέλλοντος συμμετέχοντας ἐνεργά σέ ἀνοιχτές συζητήσεις καί δράσεις.
 Ἄραγε, τά ἠλεκτρονικά διαδικτυακά παιχνίδια, πού κυρίως ἀπορροφοῦν τούς ἐφήβους αὐτές τίς τέσσερις ὧρες ἡμερησίως, ἀνήκουν στά ἀσφαλῆ μονοπάτια γιά τούς ψηφιακούς πολίτες τοῦ μέλλοντος;
 Ἀπό νωρίς τά ψηφιακά παιχνίδια ξεπέρασαν τόν ἀρχικό σκοπό τῆς δημιουργί­ας τους καί ἐξελίχθηκαν σέ ἠλεκτρο­νι­κά... ἀθλήματα (e-sports), ἀκόμα καί σέ ἐπαγγελματικό ἐπίπεδο, μέ διεθνῆ τουρνουά, ἐπίσημα πρωταθλήματα, ἐπαγγελματίες ἀθλητές, ἐντυπωσιακά χρηματικά ἔπαθλα καί μυθώδεις παροχές σέ ὅσους διακρίνονται. Μία e-βιομηχανία ποικιλοτρόπως κερδοφόρα.
 Τό πιό διαδεδομένο στόν χῶρο εἶναι τό LoL («League of Legends»). Ἕνα παι­χνί­δι μάχης πολλαπλῶν παικτῶν πού ἔ­χει «LoLάνει» πάνω ἀπό 100 ἑκατομμύρια ἐνεργούς παῖκτες κάθε μήνα! Τό εὐρύτερο κοι­νό τοῦ gaming στή χώρα μας φτάνει τό μισό ἑκατομμύριο (τό 50% τῶν ἀγοριῶν ἀπό 13-18 ἐτῶν).
 Τά μεγαλύτερα γεγονότα-σταθμοί τῆς χρονιᾶς γιά ὅλους τους «LoLόπληκτους» εἶναι τά μεγάλα gaming events, ὅπου οἱ πρωταθλήτριες ὁμάδες διαγωνίζονται σέ μεγάλους ἀνοιχτούς χώρους συνδε­δεμένες στό ἴδιο τοπικό δίκτυο, ἐ­νῶ ταυτόχρονα χιλιάδες νέοι παρακολουθοῦν τόν ἀγώνα ἀπό γι­γαν­­τοοθόνες. Ἕνα τέτοιο event πού διοργανώνεται κάθε χρόνο στή Διεθ­νῆ Ἔκθεση Θεσσαλονίκης προ­σ­­ελκύει σέ ἕνα δεκαήμερο 100.000 νέ­ους! Καί φυσικά ποιό εἶναι τό ὄ­νειρο ζωῆς ὅλων αὐτῶν τῶν ἐ­φή­βων; Νά ἐξασφαλίσουν μιά ὑ­ψηλή θέση στή μαγική κοινότητα τῶν ἐ­παγγελ­ματιῶν gamers χτυπώντας πλῆ­κτρα, ἀτελείωτες ὧ­ρες μπροστά σέ μιά ὀθόνη, δουλι­κά.
 Καί τό... ψυχαγωγικό πε­ρι­­ε­χό­μενο τοῦ συγκεκριμένου παι­­χνιδιοῦ; Μάγοι, ἐπικαλεστές, ξόρ­­κια, φίλτρα, Δάσος τῆς Σύγχυσης, Μαινόμενη Ἄβυσσος κ.τ.ὅ.
 Εὐτυχῶς ὁ μήνας δέν ἔχει ἕξι ἑβδομάδες. Μέσα στό ὅλο πλαίσιο τοῦ δῆθεν ἐν­διαφέροντος γιά τούς νέους, θά ἦταν πολύ ταιριαστό νά ὁριστεῖ ἡ ἡμέρα ἑορτασμοῦ «Ἀσφαλοῦς Διαδικτύου» τήν 6η ἡμέρα τῆς 6ης ἑβδομάδας τοῦ 6ου μήνα (666!!!).
 Ὅσοι ὑποφέρουμε, γιατί βλέ­που­με τά παιδιά μας «κολλημέ­να» μέ τήν ὀθόνη, νά ξέρουμε πώς εἶναι μικρή ἡ συμμετοχή μας στό μαρτύριό τους. Δέν εἶναι ἁ­πλῶς κολλημένα, ἀλλά... καμέ­να.

Δια-κριτικός

Ἀπολύτρωσις, Φεβρ. 2017

 Ἕνας ἀπό τούς συγγραφεῖς πού τά ἔρ­γα του συμπεριλαμβάνονται στή Φιλο­κα­λική συλλογή εἶναι καί ὁ ἅγιος Μά­ξι­μος ὁ Ὁμολογητής, ἡ «λύρα τοῦ Πνεύ­ματος», ὅπως ψάλλει γι᾽ αὐτόν ἡ Ἐκκλη­σία μας. Ἔζησε τόν 7ο μ.Χ. αἰώνα. Ἐνῶ κατεῖ­χε ἐξέ­χουσα θέση στά ἀνάκτορα, ἄφησε τίς κο­σμι­κές ἐξουσίες γιά νά ἐπιδοθεῖ σέ ἀ­σκητικούς ἀγῶνες. Συνέγραψε μάλιστα «ἀ­σκητικοθεολογικές» πραγματεῖες οἱ ὁ­ποῖ­ες εἶναι πολύ ὠφέλιμες.

 Συγκεκριμένα, στά διακόσια κεφά­λαια «περὶ θεολογίας πρὸς Θαλάσσιον»* ὁ ἅ­γι­ος Μάξιμος, ὁ «δυ­νατός στίς παρα­βολές» ὅ­πως παρατηρεῖ ὁ Μέγας Φώ­τι­ος, ζωγρα­φίζει μπροστά μας μέ ἁγιογραφικές πινε­λιές μιά ὄμορ­φη εἰκόνα: Ὁ Θεός εἶναι «ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης» (Μα 4,2) καί ἡ γῆ μας λούζεται στό φῶς του. Κάθε ψυχή ἀ­δια­κρίτως θωπεύεται ἀπό τίς ἀκτίνες τῆς ἀγαθότητας τοῦ θεί­ου ἐλέους. Ἐξαρτᾶται ὅμως ἀπό τήν προαίρεση κάθε μιᾶς ψυ­χῆς, ἐπιση­μαί­νει ὁ Ἅγιος, τί ἐπίδραση θά ἔχει πάνω της αὐτό τό θεῖο φῶς.
 Ὅταν μιά ψυχή εἶναι «φιλόυλη» καί «φιλόκοσμη», τότε σκληραίνει κάτω ἀπό τό φῶς τῆς νουθεσίας του, ὅπως «κατί­σχυσεν» τότε «ἡ καρδία Φαραὼ» (Ἔξ 7, 13) καί ἔγινε ἀδιαπέραστη ἀπό τό θεῖο θέ­λημα. Ἔτσι ἀκριβῶς, σκληραίνει σάν τόν πηλό καί αὐτοκαταστρέφεται ἡ ψυ­χή πού ἀντιστέκεται στή θεία βούληση.
 Ἀντίθετα, ἡ ψυχή πού ἀγαπᾶ τόν Θεό «μαλακώνει σάν τό κερί» κάτω ἀπό τό φῶς τῆς ἀγάπης του. Γίνεται μά­λιστα εὔ­πλαστη καί ἐπιτρέπει νά τυπω­θεῖ πάνω της ἡ θεία σφραγίδα, καθι­­στώντας τόν ἑαυτό της ἔμψυχο πρόσ­φο­ρο καί «κατοικητήριον Θεοῦ» (Ἐφ 2,22).
 «Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος», σημειώνει ὁ Ἅγιος σέ ἕνα ἄλλο κεφάλαιο, «πού κρα­τεῖ ἀβασίλευτο μέσα του, ὅπως ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ (βλ. Ἰη 10,12-13), τόν ἥλιο τῆς δι­καιοσύνης γιά ὅλη τή διάρκεια τῆς ἡμέ­ρας τῆς παρούσης ζω­ῆς, χωρίς νά πε­ριο­ρίζεται ἀπό τή νύχτα τῆς κακίας καί τῆς ἄγνοι­ας».
 Ἄφθονο τό φῶς τοῦ «ἥλιου τῆς δικαι­οσύνης» διαχέεται στόν κόσμο μας. Πό­σο τραγικοί εἴμαστε ὅταν κλείνουμε τίς γρί­λιες τῆς ψυχῆς μας και προσπαθοῦ­με νά φωτίσουμε τήν ὕπαρξή μας μέ ἐ­φήμερες δάδες! Εἴθε ἡ γῆ μας νά μήν ἀναδειχθεῖ «σκεῦος κεραμέως», μία γι­γάντια πήλινη σκληρόκαρδη σφαίρα, ἀλλά νά φαντάζει σάν μιά τεράστια λα­μπάδα πού θα ἀνα­λί­σκεται ἀντλώντας φῶς ἀπό τόν «ἥλιο», Πλάστη καί Δη­μι­ουργό της.

Δέσποινα Καλογεράκη

Δρ Θεολογίας

* Φιλοκαλία, τ. Β΄, σ. 105,12 & 130,31.

 Tήν πανώρια Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στολίζει μέ τό ἁγνό κάλλος της ἡ «μεγαλώνυμος» μάρτυς Ἀγά­θη. Ἀποθέτει μέ ἱ­εροπρέπεια στά πόδια τοῦ Χριστοῦ πού ἀγάπησε τόν πολύτιμο κροσσωτό της. Ἀν­τιπροσφέρει μέ εὐγνωμοσύνη στόν Νυμφίο της Χριστό «ἔνδοξο πορφυρίδα» βαμ­μένη μέ τό νεανικό της αἷμα. Παραδίδει τόν πρῶτο πό­θο της στόν Ἰησοῦ «ἀ­γαλλομένη». Ἐπιλέγει πάνω ἀπό ὅλα «τὰ τοῦ κόσμου ἡ­δέα» τοῦ Χριστοῦ τήν τερπνότητα. 

 Ἀπό τό 251 μ.Χ. φυλάγει ἡ Ἐκκλησί­α μας τήν πολύτιμη κατάθεση τῆς νεα­ρῆς ἀγαθωνύμου μάρτυρος -κόσμημα ἄ­φθαρ­το, θησαυρό ἀδαπάνητο. Εὐγενής καί εὔ­πορη ἡ οἰ­κογένειά της κληροδότησε στή μονάκριβη θυγατέρα της πλοῦτο, δόξα, σώ­ματος ὡραιότητα, ἀλλά καί καλλονή ψυχῆς. Οἱ γονεῖς της -εἰδωλολάτρες- τήν κατέστησαν ἐκλεκτή καί περίβλεπτη μέ­σα στό Παλέρμο, πού ἦταν ὁ τόπος τῆς καταγωγῆς της. Ἡ μικρή Ἀγάθη ἔμεινε ἀρ­κε­τά νωρίς μόνη, ἴσως γιά νά γνωρί­σει τόν μοναδικό Θεό καί ποθεινότατο Νυμφίο τῆς ζωῆς της.
 «Σκληρός τύραννος» χαρακτηρίστη­κε ὁ αὐτοκράτορας Δέκιος μέ τό διάταγμά του γιά τήν καταστολή τῆς χρι­στιανικῆς πίστης τόν Ἰανουάριο τοῦ 250. Ἡ Ἀγάθη ἁπλά καί ἀβίαστα ὁμολόγησε τήν πίστη της στόν Χριστό. «Τὰς αἰωνιζούσας ἀπο­σκο­ποῦσα ἀμοιβὰς» δέν δείλιασε μπροστά στόν ψυχικό βιασμό πού τῆς ἄσκησε ὁ «δυσμενὴς» ἔπαρχος τῆς Σικελίας Κυντιανός. Ὁπλισμένη μέ τή χά­ρη τοῦ Θεοῦ καταφρόνησε τή δεινή μανία του. «Ματαιόφρων ὑπάρχων ὁ τύραννος», τήν ἔβαλε ν᾽ ἀντιπαλαίψει μέ μία ἄπιστη γυναίκα, τήν Ἀφροδι­σία, καί τίς θυγατέρες της. Ἔστρεψε τελεί­ως τά μάτια τῆς καρδιᾶς της ἡ ἀήττητος μάρτυς στή μακαριότητα τοῦ Παραδείσου. Μέ στερρό τό φρόνημα νίκησε τά δελεάσματα καί τίς ἀ­πειλές.
 «Ἠγλαϊσμένη» ἡ ἀκήρατος νύμφη τοῦ Ζωοδότου πορεύεται τή μαρτυρική πορεία της μέ ἕναν πόθο: νά στολίσει τήν ψυχή της καί νά τήν ἑτοιμάσει γιά νά τήν προσφέρει «καθωραϊσμένη καὶ λελαμπρυσμένη» στόν νυμφίο της Χριστό. Στά ἐ­πώ­δυνα βασανιστήρια πού ἀκολούθησαν ἡ ἔνδοξη μάρτυς ἔμεινε πιστή στήν «ἄνω κλήση». Ἐξουθενωμένη καί καταπληγωμένη τήν ἔριξαν στή φυλακή. Ὁ Κύριός της ὅμως τή δόξασε, θεραπεύ­οντας ὅλες τίς πληγές της. Ἀσυγκίνητος ἔμεινε ὁ ἔ­παρχος ἀπό τό ὁλοφάνερο θαῦ­μα. Ἔδωσε ἐντολή νά τή σύρουν πάνω σέ πυρακτωμένα ὄστρακα. Τότε ἕνας φο­βε­ρός σεισμός τάραξε ὅλη τήν περιοχή. Πολλά σπίτια γκρεμίστηκαν. Τά θύματα ὑπῆρξαν ἀρ­κε­τά, ἀκόμη καί μέσα στό παλάτι. Οἱ κάτοικοι συγκλονισμένοι διαμαρτυρήθηκαν. Ἡ Ἀγάθη «ἄφθορος» ἐ­πέστρεψε στή φυλα­κή. Ἐκεῖ στό δεσμωτήριό της προσευχόμενη τή βρῆκε τό τέ­λος τῶν παλαισμά­των της στή γῆ καί ἔ­φτασε ἡ ὥρα τῆς συνάντησής της μέ τόν οὐράνιο Νυμφίο στίς 5 Φεβρουαρίου τοῦ 251.
 Στή φτώχεια τοῦ σήμερα πλησιάζου­με στόν θησαυρό σου, εὐλογημένη ἁγία τοῦ Θεοῦ, νά μᾶς ντύσεις μέ τά πολυτίμητα ἐνδύματά σου, νά μᾶς στολίσεις μέ τά ὁλόλαμπρα διαδήματά σου: Τήν «προθυμίαν τῆς ἀθλήσεώς» σου συλλέγουμε ἀπό τά ραπίσματα, τούς λογχισμούς ἐπά­νω στήν κρεμάλα καί ἀπό τήν πληγή τοῦ ἀ­ποκομμένου σου μαστοῦ, πού δέχτηκες μέ χαρά. Ἄς ἔρθεις νά μᾶς ἐνθαρρύνεις γιά νά νικήσουμε τή ράθυμη διάθεσή μας γιά κάθε θυσία γιά τόν Θεό. Τήν πνευματική ἀνδρεία σου, πού κατέστησε τό ἁπα­λό σου σῶμα πιό ἰσχυρό κι ἀπό τό σίδερο καί τή φωτιά, παραλαμβάνουμε κληρονομιά ἱερή ἐμεῖς ἡ γενιά τῆς δειλίας, τῆς ἀτολμίας. Τό κλέος τῆς πίστεώς σου ἐπιζητοῦμε μέσα στήν ὀλιγοπιστία μας στίς δυσκολίες. «Γενοῦ προστασία, τῶν δει­νῶν ἐξαιρουμένη καὶ πειρασμῶν, ζάλης τε καὶ θλίψεως…». Τήν παρθενία σου «χαρμονικῶς» τιμοῦμε καί τολμοῦμε νά τήν ἐπιθυμοῦμε στήν ἐποχή πού περιπαίζεται ἡ ἁγνότητα.
 Ἄς γίνεται ἡ πρεσβεία σου στίς ψυχές μας κραταιά προστασία ἀπό τή λάβα τῆς ἁμαρτίας πού μᾶς κυκλώνει, ὅπως τότε, ἕνα χρόνο μετά τήν κοίμησή σου, τό λεί­ψα­νό σου ἔσβησε τή λάβα τοῦ ἡφαιστεί­ου τῆς Αἴτνας. Ἀσπαζόμαστε τοῦ ἐντα­- φιασμοῦ σου τόν τόπο καί ἐμπνεόμαστε ἀπό τή χαραγμένη ἐπιγραφή: «Νοῦς ὅ­σιος, αὐ­τοπροαίρετος, τιμὴ ἐκ Θεοῦ καὶ πατρίδος λύτρωσις». Ἀνεκτίμητο τό στέμ­μα σου στόν οὐρανό. Θαμπώνει τούς ἀπίστους, τιμᾶ τούς πιστούς, καλλύνει τήν Ἐκκλη­σί­α τοῦ Χριστοῦ στό πέρασμα τῶν αἰώ­νων.

Οὐρανοδρόμος

 Ἡ Ἐκκλησία ἀφιερώνει δύο Σάββατα κάθε ἔτος, τό Σάββατο πρό τῆς Κυριακῆς τῶν ἀπόκρεω καί τό Σάββατο πρό τῆς Πεντηκοστῆς, στούς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας, σ’ αὐτούς πού πορεύθηκαν πρίν ἀπό μᾶς στόν οὐρανό. Γιατί ἄραγε τό κάνει αὐτό; Τί θέλει νά μᾶς διδάξει;

 Ὁ ἅγιος Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο ἀπό ἀγάπη. Μᾶς ἀγάπησε «πρῶτος» (Α΄ Ἰω 4,19), πρίν κἄν ἔρθουμε στήν ὕπαρξη. Καί μάλιστα μᾶς ἀγάπησε τόσο πολύ, ὥστε δημιούργησε κι αὐτόν τόν ὑπέροχο κόσμο νά τόν χαιρόμαστε καί νά τόν ἀπολαμβάνουμε. Καί ὄχι μόνο. Ἀπώτερος σκοπός Του ἦταν νά μᾶς κάνει μετόχους τῆς ζωῆς καί τῆς μακαριότητάς Του.
 Δέν μᾶς δημιούργησε ἀθάνατους. Προήλθαμε ἀπό τό μηδέν καί θά καταλήγαμε στό μηδέν. Αὐτή εἶναι ἡ μοῖρα τῶν κτιστῶν. Ἀκόμη καί ἡ ψυχή μας δέν εἶναι φύσει ἀθάνατη, ἀλλά κατά χάριν καί κατ’ εὐδοκίαν Του. Ὅμως ὁ Κύριος, ὅπως εἶπα, δέν ἤθελε τόν θάνατό μας∙ ἀντίθετα, ἤθελε νά μᾶς χαρίσει τήν ἀθανασία, νά ζήσουμε γιά πάν­τα μαζί Του. Γι’ αὐτό καί μᾶς τοποθέτησε στήν Ἐδέμ. Ἐκεῖ ὁ Ἀδάμ μποροῦσε νά ἐπικοινωνεῖ ἀνεμπόδιστα μαζί Του καί ἔτσι νά προοδεύει σταδιακά γιά νά ἐπιτύχει τό «καθ’ ὁμοίωσιν», νά γίνει ὅμοιος μέ τόν Θεό, ἀθάνατος.
 Ὡστόσο, ὁ Θεός μᾶς δημιούργησε καί ἐλεύθερους. Σ’ αὐτό συνίσταται κυρίως τό «κατ’ εἰκόνα». Ἤθελε τό πλά­σμα του, ὁ ἄνθρωπος, ἡ κορωνίδα τῆς δημιουργίας, νά συνδέεται μαζί του ὄχι ἀναγκαστικά, ἀλλά ἐπειδή θά τό ἐπέλεγε. Αὐτό ἦταν καί τό νόημα τοῦ δέντρου τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ. Δέν ἐπρόκειτο γιά κάποιο «μα­γικό» δέντρο, ἀλλά γιά κοινό, πού μπορεῖ νά ὑπάρχει καί σήμερα. Αὐτό ὅμως τό δέντρο θά ζύγιζε τήν ἐλευθερία τοῦ Ἀδάμ. Ἄν ὁ Ἀδάμ τηροῦσε τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί δέν ἔ­τρωγε ἀπό τόν καρπό του, θά ζοῦσε γιά πάντα. Ἄν ἔτρω­γε, τήν ἴδια μέρα θά πέθαινε. Μποροῦσε νά διαλέξει. Καί ὁ ἄνθρωπος, μέ τήν καθοδήγηση τοῦ Σατανᾶ, ὁ ὁποῖος διέστρεψε τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου, ἐπέλεξε τό δεύτερο. Πί­στεψε στόν λόγο τοῦ Διαβόλου ὅτι ἔτσι θά αὐτοθεωνόταν, καί ἔπεσε. Διακόπηκε ἡ σύνδεσή του μέ τήν πηγή τῆς ζω­ῆς, τόν Θεό, καί ἔτσι, τήν ἴδια στιγμή, ὁ θάνατος πα­γι­ώ­θηκε στήν ὕπαρξή του. Αὐ­τό φαίνεται ἀπό τό γεγονός ὅτι ἀμέσως ἄρχισε νά λειτουρ­γεῖ μέσα του τό γενε­τή­σιο ἔνστικτο, ἡ σε­ξουαλικότητα. Οἱ ἄν­θρω­ποι εἶδαν ξα­φνικά ὅτι ἦταν γυμνοί καί «ντράπηκαν» γι’ αὐτό. Ἐπειδή δηλαδή δέν θά μποροῦσαν πλέον νά ξεφύγουν τόν θάνατο, ἡ φιλαν­θρω­πία τοῦ Θεοῦ ἐπινόησε αὐτόν τόν τρό­πο, ὥστε νά γεννιοῦνται νέ­οι ἄνθρωποι καί νά μήν ἐξαφανισθεῖ τό γένος μας.
 Ὁ θάνατος εἶναι ἡ πιό φοβερή ἀπειλή ἐνάντια στήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Κανένα ἄλλο κακό δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ μαζί του. Ἤ μᾶλλον ὅ,τι ὁρίζουμε ὡς κακό εἶ­ναι τέτοιο διότι ἄμεσα ἤ ἔμμεσα συνδέεται μέ τόν θάνατο. Εἶναι τό σημαντικότερο πρόβλημά μας, ὁ «ἔσχατος» (Α΄ Κο 15,26), ὁ κορυφαῖος ἐχθρός μας. Παλεύουμε μαζί του σέ κάθε μας στιγμή. Μέ κάθε ἀνάσα μας διαδηλώνουμε τήν ἐπιθυμία μας νά ζήσουμε, νά μήν πεθάνουμε. Καί δέν ὑπο­φέρουμε μόνον ἐμεῖς, ἀλλά καί ἡ κτίση ὁλόκληρη. Διότι ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦ λος, ὑπέταξε στήν φθορά καί ὅλη τήν δημιουργία (βλ. Ρω 8,19-22).
 Ποιός, λοιπόν, θά μποροῦσε νά μᾶς σώσει ἀπ’ αὐτήν τήν τραγική κατάσταση; «Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! Τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τού­του;» (Ρω 7,24). Κανείς, παρά μόνον ὁ Θεός, «ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον» (Α΄ Τι 6,16). Μόνον αὐτός εἶ­ναι ἀθάνατος φύσει καί μπορεῖ νά μᾶς με­ταδώσει ζωή καί ἀθανασία. Καί τό ἔκανε. Τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Υἱός, προσέλαβε τήν θνητή φύση μας καί ἔγινε ἄνθρωπος. Καί ἀφοῦ μέ τήν διδα­σκαλία του καί μέ τά σημεῖα του μᾶς ὁδή­γησε στήν θεογνωσία, πέθανε γιά μᾶς μέ θάνατο σταυρικό. Δέν ἦταν δέσμιος τοῦ θανάτου. Πέθανε ἐπειδή τό θέλησε. Καί θέλησε νά πεθάνει, ὥστε νά νικήσει στόν ἑαυτό του τόν θάνατο καί νά ἀναστηθεῖ, γιά νά χαρίσει στήν συνέχεια τήν ἀνά­στα­σή του σ’ ὅποιον ἑνώνεται μαζί του καί γίνεται σῶμα του. Γι’ αὐτό ὑπάρχει ἡ Ἐκ­κλησία. Τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία; Εἶναι τό σῶ­μα τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ (Ἐφ 1,23). Ὅποιος γίνεται μέλος της μέ τά μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος καί τῆς θείας Εὐχαρι­στί­ας, κοινωνεῖ τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί γίνεται μέτοχός της. Αὐτός δέν φοβᾶ­ται πλέον τόν θάνατο, διότι ξέρει ὅτι «κι ἄν πεθάνει, θά ζήσει» (Ἰω 11,26). Θά πεθά­νει, ἀλλά ὄχι γιά πάντα. Κάποια μέρα, πού ὅρισε ὁ Κύριος, θά ἀναστηθεῖ, ὅπως ἀνα­στήθηκε ὁ Χριστός. Καί μέχρι τότε θά προ­γεύεται ὡς ψυχή τά ἄρρητα ἀγαθά τοῦ παραδείσου. «Ὁ θάνατος, λοιπόν, ἀφανί­σθηκε καί νικήθηκε. Ποῦ εἶναι, θάνατε, τό κεντρί σου; Ποῦ εἶναι, ἅδη, ἡ νίκη σου;… Ἄς εὐχαριστοῦμε ὅμως τόν Θεό, πού μᾶς δίνει τήν νίκη διά τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α΄ Κο 15,55.57).
 Αὐτά, λοιπόν, τά μεγάλα μαθήματα μᾶς διδάσκουν τά δύο ψυχοσάββατα: Ὅτι ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο ἀπό ἀ­γάπη. Ὅτι ὁ ἄνθρωπος παραδόθηκε στόν θάνατο ἐπειδή παράκουσε τήν ἐντολή τοῦ δημιουργοῦ του. Ὅτι ὁ Θεός δέν τόν ἐγκατέλειψε, ἀλλά ἔγινε καί ἄνθρωπος καί πέθανε καί ἀναστήθηκε γιά νά τόν σώσει. Ὅτι, τέλος, οἱ νεκροί μας δέν χά θηκαν, ἀλλ’ ὡς ψυχές προσδοκοῦν τήν κοινή ἀ­νάσταση πού θεμελιώνεται στήν ἀνά­στα­ση τοῦ Χριστοῦ.
Ἐναπόκειται σέ μᾶς νά τά ἀξιοποι­ή­σουμε γιά τόν πνευματικό μας καταρτισμό καί τήν σωτηρία μας.

Εὐ. Ἀλ. Δάκας

Δρ Θεολογίας - Φιλόλογος

Ἡ προθεσμία συλλογῆς τῶν ὑπογραφῶν παρατάθηκε μέχρι 3 Ἀπριλίου 2017