Πετύχαμε τό ἀπίθανο: Πρωταθλήτρια Εὐρώπης ἡ ἐθνική μας ὁμάδα ποδοσφαίρου! Ἔξαρση χαρᾶς καί ἐνθουσιασμοῦ, ἀναβαπτισμός ἐθνικῆς ὑπερηφάνειας. Καί τώρα, κορυφώνεται τό ἐνδιαφέρον ὅλων μας γιά τή διεξαγωγή τῶν ὀλυμπιακῶν ἀγώνων. Ποιά θά εἶναι τά ἀποτελέσματά τους; Θά πάρουμε «χρυσά»; Μᾶς συγκινεῖ καί μᾶς συνεπαίρνει τό «χρυσό καλοκαίρι τῆς Ἑλλάδος», καί ὄχι ἀδικαιολόγητα.
 Ἀλλά θά ἦταν ἀδικία σέ βάρος τοῦ ἑαυτοῦ μας καί σφάλμα μεγάλο νά ἐξαντλήσουμε ὅλο τό ἐνδιαφέρον μας στούς ἀθλητικούς ἀγῶνες. Χωρίς νά ὑποτιμοῦμε τήν ἀξία καί τή σημασία τους, θά θυμίσουμε κάποιους ἄλλους ἀνώτερους καί ἐνδοξότερους ἀγῶνες, τούς πνευματικούς. Διεξάγονται σέ προσωπικό ἐπίπεδο καί προσφέρουν δόξα πολύ μεγαλύτερη ἀπό ἐκείνη τῶν πρωταθλητῶν καί τῶν ὀλυμπιονικῶν. Ὡς ὀρθόδοξοι χριστιανοί γνωρίζουμε ὅτι οἱ νικητές τῶν ἀγώνων τοῦ πνεύματος, οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ, προσφέρουν τήν ἀληθινή δόξα καί τιμή καί τήν πιό μεγάλη εὐεργεσία στήν ἀνθρωπότητα.
 Νέφος πυκνό οἱ ἅγιοι τῆς πίστεώς μας ἀπό τόν οὐρανό παρακολουθοῦν καί συμπαρίστανται στούς δικούς μας ἀγῶνες ἐδῶ στή γῆ. Κι ἀνάμεσά τους πρώτη καί ἐνδοξότερη ἡ Μία μετά τόν Ἕνα, ἡ Παναγία Μητέρα τοῦ Κυρίου. Ἡ σεπτή μορφή της, ὁρόσημο καί κριτήριο ὀρθοδοξίας, ἑλκύει τή σκέψη μας καί ἐμπνέει τή ζωή μας. Ἰδιαίτερα ὁ Αὔγουστος, ὁ μήνας τῆς Παναγιᾶς, μέ τίς καθημερινές παρακλήσεις στή χάρη της, μέ τήν Κοίμησή της καί τήν ἀπόδοση τῆς γιορτῆς, τή φέρνει πολύ κοντά μας καί καθιστᾶ ἐπιβεβλημένο νά στρέψουμε σ᾿ αὐτήν τήν προσοχή μας γιά ν᾿ ἀκούσουμε τό μήνυμά της.
 Ἀθλητής ἀξιότερος καί ὀλυμπιονίκης ἐνδοξότερος ἀπό τήν Παρθένο Μαρία δέν ὑπῆρξε στήν ἱστορία τοῦ κόσμου. Ποιά ἐπίδοση καί ποιό ρεκόρ μπορεῖ νά συγκριθεῖ μέ τό δικό της μέγα ἅλμα, πού ἕνωσε τή γῆ μέ τόν οὐρανό; Εἶναι αὐτή πού ἄνοιξε τό δρόμο γιά νά κατέβει στόν κόσμο ὁ Θεός, νά γίνει δικός της Υἱός ὁ Θεάνθρωπος. Ἐκεῖνος ἀνέβασε τήν Παρθένο Μητέρα του στή δική του δόξα καί τήν κατέστησε τόν πρῶτο θεωμένο ἄνθρωπο, τόν πρῶτο ἀνθρωπόθεο!
 Γιά τούς ἀρχαίους ὀλυμπιονίκες ἦταν ἰσόβια ἡ τιμή στίς πόλεις τους ἀλλά καί οἱ σημερινοί νικητές ἀπολαμβάνουν κάποια ἰδιαίτερα προνόμια στήν πατρίδα τους. Ἡ τιμή ὅμως καί ἡ δόξα τῆς Παναγίας εἶναι παγκόσμια καί αἰώνια. Τή μακαρίζουν «πᾶσαι αἱ γενεαί», ὅπως ἡ ἴδια τό προφήτευσε. Καί κανείς δέν μπορεῖ νά τήν ἐπαινέσει καί νά τήν ἐγκωμιάσει ἐπάξια, διότι ἡ δια ἀποτελεῖ «τό ἐγκώμιο καί τόν ἔπαινο τοῦ ἀνθρωπίνου γένους», ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Βασίλειος Σελευκείας.
 Ἴσως ὑπάρχουν ἄνθρωποι πού τίμησαν κάποιον ἀπό τούς ὀλυμπιονίκες δίνοντας τό ὄνομά του στό παιδί τους. Κι ἄλλοι νιώθουν καμάρι νά στολίσουν τό σπίτι τους μέ τή φωτογραφία ἑνός ἀθλητῆ. Στῆς Παναγίας μας τό μυριάκριβο ὄνομα, μέ τά τόσα ἐπίθετα πού τό χαρακτηρίζουν, ἀκοῦν ὄχι μόνο ἀμέτρητοι ἄνθρωποι ἀλλά καί πολιτεῖες καί χωριά, ναοί καί ξωκλήσια, μοναστήρια καί σύλλογοι. Καί οἱ θαυματουργές εἰκόνες της καθιστοῦν ζωντανή τήν παρουσία της ἀνάμεσά μας.
 Ἀπό τή δόξα τοῦ οὐρανοῦ, ὡς «γυνή περιβεβλημένη τόν ἥλιον» καί στεφανωμένη μέ τό δωδεκάστερο στεφάνι, γνέφει σ᾿ ὅλους μας ἡ Παναγία. Τύπος τῆς Ἐκκλησίας καί τῆς κάθε λυτρωμένης ψυχῆς στέκει πρότυπο καί παράδειγμα ἀλλά καί σύμβουλος καί προπονήτρια γιά ὅλους ὅσους ἐπιθυμοῦν τή μεγάλη νίκη τῆς ζωῆς, αὐτήν πού ἐπιβραβεύεται μέ τήν κατάκτηση τοῦ οὐρανοῦ.

Ἀγγελιοφόρος

Ἀπολύτρωσις, Ἰουλ.-Αὐγ. 2017

Πάρε με μαζί Σου
στίς μυστικές ἐνατενίσεις τ᾿ οὐρανοῦ,
ὅπως τότε, πού ἔπαιρνες τούς ἐκλεκτούς Σου.
Πάρε καί μένα, Κύριε,
κι ἀνάδειξέ με δοῦλο Σου ἐκλεκτό.
Κι ἄν εἶναι “ἡ σάρξ μου ἀσθενής”,
τό πνεῦμα πρόθυμο Ἐσέ ποθεῖ νά ἀντικρύσει,
στή θεϊκή Σου δόξα ἐνδεδυμένο,
καί τοῦ Πατέρα τή φωνή,
καθώς θά Σοῦ μιλᾶ, ν᾿ ἀκούσει.
Πάρε με, Κύριε, μαζί Σου
ἐκεῖ στήν κορφή τή θεϊκή.
Θαβώρ θά ᾿ναι γιά τή ζωή μου
ὅποια θελήσεις Σύ κορφή,
ὅποια κορφή δοκιμασίας,
ὅποιο Ὄρος Ἐλαιῶν
κεῖ πού τήν ἰδέαν τοῦ Κυρίου μου
ἀτενίζοντας
μαζί Σου στά ὑπερκόσμια θά βρεθῶ.
Ἐπιποθῶ τά σκηνώματά Σου, Κύριε,
ὄχι δι᾿ ἐσόπτρου
ἀλλά πρόσωπον πρός πρόσωπον
νά Σέ δῶ...  

                       
                                      Μαρκιανή

Ὁρατές μάχες ἑνός ἀόρατου πολέμου

 Ὁ «Ἀόρατος πόλεμος» εἶναι ἕνα ἀπό τά πολλά συγγράμματα τοῦ νεοέλληνα ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ναξίου (1749-1809) καί ἀποτελεῖ βαθειά μελέτη τῆς ἀβύσσου τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Τή μελέτη αὐτή ἐπιχειρεῖ ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ μέ θεολογική ἀρτιότητα, βασισμένος στίς σελίδες τῆς ἁγίας Γραφῆς καί στόν πλοῦτο τῶν πατερικῶν κειμένων.

 Ὁ ἅγιος Νικόδημος στίς πρῶτες σελίδες τοῦ ἐν λόγῳ βιβλίου καθιστᾶ σαφές ὅτι τό «τελειότερο καί μεγαλύτερο κατόρθωμα» πού μπορεῖ νά ἐπιτύχει ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό νά «πλησιάσει τόν Θεό καί νά ἑνωθεῖ μέ Αὐτόν». Ἡ ἕνωση μέ τό θεῖο ὅμως, πού εἶναι ἡ προσωποποίηση τοῦ τελείου, προϋποθέτει τήν ἐπίτευξη τῆς τελειότητας ἀπό τήν πλευρά του ἀνθρώπου-πιστοῦ, πού ἐπιθυμεῖ τήν ἕνωση μαζί Του.

 Ἡ τελειότητα εἶναι καί ἐπιταγή τοῦ Θεοῦ, τόσο στήν Παλαιά Διαθήκη, «τέλειος ἔσῃ ἐναντίον Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου» (Δε 18,13), ὅσο καί στήν Καινή Διαθήκη, «ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν» (Μθ 5,48).

 Σέ τί ὅμως συνίσταται ἡ πνευματική τελειότητα, κατά τόν ἅγιο Νικόδημο; Κάποιοι, σημειώνει ὁ ἅγιος, νομίζουν ὅτι ἡ χριστιανική τελειότητα συνίσταται στίς νηστεῖες, στίς ἀγρυπνίες, στίς μακρές ἀκολουθίες καί προσευχές. Ἄλλοι θεωροῦν ὅτι ἡ τελειότητα συνίσταται στή νοερά προσευχή, στήν ἀναχώρηση, στή σιωπή καί στήν πνευματική ἄσκηση. Ὅλα αὐτά, ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος Νικόδημος, εἶναι «ὄργανα», καί μάλιστα «πολύ ἰσχυρά», γιά τήν ἀπόλαυση τῆς χάριτος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καί ἄλλοτε πάλι εἶναι καρποί τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

 Ἡ τελειότητα, διευκρινίζει ὁ ἱερός πατέρας, συνίσταται περισσότερο στήν ἐπίγνωση «τῆς ἀγαθότητας καί μεγαλειότητας τοῦ Θεοῦ» ἀφ’ ἑνός καί τῆς δικῆς μας «μηδαμινότητας καί κλίσεως σέ κάθε κακό», στήν «ἀποστροφή» τοῦ δικοῦ μας θελήματος καί στήν «τέλεια ὑπακοή» στό θεῖο θέλημα ἀφ’ ἑτέρου.

 Καί πῶς ἐπιτυγχάνεται αὐτή ἡ τελειότητα; Ὁ ἅγιος ἀπαντᾶ: Μέ πόλεμο!

 Κηρύττει πόλεμο ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ καί μᾶς καλεῖ νά συμμετάσχουμε. Πόλεμο; Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, «τοῦ ἄρχοντος τῆς εἰρήνης» (βλ. Ἠσ 9,6), μᾶς καλεῖ σέ πόλεμο; Ναί. Μᾶς καλεῖ σέ ἕναν «παντοτινό καί σκληρότατο πόλεμο» κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας, σέ μιά συνεχῆ «πάλη» κατά τοῦ ἰδίου θελήματος.

 Ἐπειδή ὁ πόλεμος αὐτός ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ μας εἶναι ὁ δυσκολότερος πόλεμος ἀπό κάθε ἄλλον πόλεμο, ἡ νίκη κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας εἶναι ἡ ἐνδοξότερη νίκη καί «πλέον εὐπρόσδεκτη» στόν Θεό. Ὁ πόλεμος καί ἡ νίκη τοῦ πιστοῦ κατά τῶν παθῶν εἶναι αὐτό πού κυρίως εὐαρεστεῖ τόν Θεό.

 Προκειμένου νά νικήσει κανείς σ’ αὐτόν τόν ἀόρατο πόλεμο, ἐπιβάλλεται, ὅπως κάθε στρατιώτης, ν’ ἀρματωθεῖ. Τά τέσσερα ὅπλα τά ὁποῖα καλεῖται ὁ πιστός νά ἔχει στήν πνευματική φαρέτρα του εἶναι τά ἑξῆς:

• Νά «μή θαρρεύεται ποτέ στόν ἑαυτό του».

• Νά ἔχει πάντοτε «ὅλο τό θάρρος καί τήν ἐλπίδα του στόν Θεό».

• Νά ἀγωνίζεται πάντοτε

• Νά προσεύχεται.

 Ἑπομένως, προσευχόμενος ὁ πιστός, ἔχοντας τήν ἐλπίδα του στόν Κύριο καί ἀναγνωρίζοντας τή μηδαμινότητά του, εἶναι κατάλληλα ἀρματωμένος γιά νά ἐπιτύχει τήν ἀνώτερη νίκη, τή νίκη κατά τοῦ ἑαυτοῦ του, νά ἀναδειχθεῖ νικητής στόν ἀόρατο αὐτό πόλεμο.

Δ. Καλογεράκη, Δρ. Θεολογίας

    Τόν βαρύ ζυγό τῆς βουλγαρικῆς κατοχῆς σηκώνει ἡ Δράμα στόν Α΄ Βαλκανικό πόλεμο τοῦ 1912. Μέ πόνο ψυχῆς παρακολουθεῖ τά ὑποχθόνια σχέδια τῶν Βουλγάρων. Ὁραματίζονται νά τῆς ἀλλάξουν ταυτότητα, νά τήν ἐκβουλγαρίσουν. Μέ μιᾶς ἀρχίζουν ν᾿ ἀλλάζουν τά ὀνόματα τῶν δρόμων της, τῶν κατοίκων της, βάζοντας καταλήξεις σέ -εφ καί -ωφ. Μύριες ὑποσχέσεις τάζουν στούς Δραμινούς. Τούς προσφέρουν ροῦχα, τροφές, πλούσια ἀγαθά, μόνο νά γράψουν τά παιδιά τους σέ βουλγαρικό σχολεῖο. Καί τό πιό ἐξωφρενικό: Νά ὑπογράψουν πώς πάντα ἦταν κρυπτοβούλγαροι!
    Ἀλλ᾿ ὁ Ἕλληνας δέν θαμπώνεται ἀπό τό χρυσάφι τοῦ ξένου. Δέν προδίδει ἀξίες πατροπαράδοτες. Ἡρωικά ἀντιστέκεται. Οἱ μητέρες, μέ τήν ἀγωνία ἔκδηλη στό πρόσωπό τους, κρατοῦν τά τρυφερά τους βλαστάρια ἑρμητικά κλεισμένα μέσα στό σπίτι. Μάταια τά προσμένει ὁ βούλγαρος δάσκαλος στό ἔρημο σχολειό του. Κι ὁ κατακτητής ἀνάβει. Ξεσχίζει τό προσωπεῖο του καί φανερώνει τό ἀληθινό του πρόσωπο. Γίνεται φωτιά καί λάβα. Κάθε σημεῖο τῆς πόλεως μαρτυρεῖ ὅτι ἀπό ἐδῶ πέρασε ὁ βάρβαρος, πού ἀχόρταγα ρήμαζε, ἀτίμαζε γυναῖκες, ἔσφαζε ἱερεῖς. Τά νέα ἐκπαιδευτήρια, πού ἄλλοτε ἀποτελοῦσαν στολίδι τῆς περιοχῆς καί κτίστηκαν μέ ἔξοδα τῆς Ναταλίας Μελᾶ, παρουσιάζουν οἰκτρή εἰκόνα. Πόσοι ἐκεῖ δέν γεύτηκαν στό ἔπακρο τή βαναυσότητα τοῦ ἐχθροῦ καί δέν ἄφησαν τήν τελευταία τους πνοή! Πατέρας τοῦ τραγικοῦ αὐτοῦ ποιμνίου εἶναι ὁ ἐπίσκοπος Ἀγαθάγγελος. Στή μητρόπολή του τρέχουν νά σωθοῦν χίλια γυναικόπαιδα. Δύστυχη Δράμα! Ποιόν νά πρωτοκλάψεις; Κάθε σπιτικό σου ντύνεται στά μαῦρα. Μά ὁ Δραμινός ἀλύγιστος, ψυχωμένος. Καρτερεῖ τήν ὥρα τοῦ λυτρωμοῦ του.
    Ὁ μήνας Ἰούνιος σημαδεύεται ἀπό τόν Β΄ Βαλκανικό πόλεμο, ἀπό τίς σφοδρότατες μάχες στή γραμμή Κιλκίς - Λαχανᾶ (19-21 Ἰουνίου 1913) καί στή Δοϊράνη (22-23 Ἰουνίου 1913). Σκληρή ἡ ἀναμέτρηση Ἑλλήνων καί Βουλγάρων. Ἡττημένη βγαίνει ἀπό τόν πόλεμο ἡ Βουλγαρία. Ἐξανεμίστηκαν πλέον τά ὄνειρά της νά κερδίσει τή Θεσσαλονίκη. Συντρίφτηκαν τά πανοῦργα σχέδιά της νά κυριαρχεῖ στή Μακεδονία καί νά φτιάξει μιά μεγάλη Βουλγαρία. Δέν μπορεῖ νά τό χωνέψει πώς ὅλα πιά εἶναι φροῦδες ἐλπίδες. Πῶς νά σηκώσει τέτοιο ἄδοξο τέλος; Ὅλη της τήν ἀγανάκτηση, τήν ἐκδίκηση ξεβράζει πάνω στούς ἄμαχους Ἕλληνες, καθώς ἐγκαταλείπει μέ ντροπιασμένο τό κεφάλι πόλεις καί χωριά τῆς μακεδονικῆς γῆς.
    Ἔνδοξα κατευθύνεται καί πρός τή Δράμα ὁ ἑλληνικός στρατός στίς 30 Ἰουνίου 1913 μέ ἀρχηγό τόν Ἀρκαδικό Μιχαλόπουλο. Τί κρῖμα ὅμως! Τοῦτο τό γιορτάσι τῆς νίκης, τοῦτο τό παραλήρημα χαρᾶς γιά τά ἐλευθέρια τῆς πόλεως πνίγεται γρήγορα μές στό δάκρυ καί στό πένθος. Ὁ Βούλγαρος ὀπισθοχωρεῖ, ἀφήνοντας πίσω του καί πάλι συντρίμμια. Λαμπαδιάζουν σπίτια, καταστήματα, ἀποθῆκες τροφίμων. Παντοῦ ἀποκαΐδια. Φωνές ἀπελπισμένων γερόντων ἀκούγονται, σάν πέφτουν θύματα τῆς βουλγαρικῆς θηριωδίας. Ἀνατριχιαστική ἡ εἰκόνα πεταμένων ἐμβρύων στούς δρόμους... Πῶς νά μήν τήν ἐρημώσει, πῶς νά μήν ἐκτονώσει ὅλο του τό ἄχτι ὁ ἐχθρός σ᾿ αὐτήν τήν πόλη πού βάσταξε, πού ἔμεινε ἀπροσκύνητη, παρ᾿ ὅλο πού πέρασε ἀπό πάνω της ὁ ὁδοστρωτήρας τῆς βάναυσης βουλγαρικῆς κατοχῆς;
    Στ᾿ ἀλήθεια, τή λευτεριά μας, κατά τόν Μακρυγιάννη, δέν τή βρήκαμε στό δρόμο. Τήν κερδίσαμε μέ ποταμούς δακρύων καί αἱμάτων, μέ θυσίες καί ὁλοκαυτώματα. Ὁ ἥλιος τῆς λευτεριᾶς μας εἶναι ἀκριβά ἀγορασμένος. Κι ἐμεῖς οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες, πού ἀνέξοδα λουζόμαστε στό φῶς του, ἄς μήν ἐφησυχάζουμε. Τά ματωμένα χώματα τῶν προγόνων μας ἄς ξυπνοῦν μέσα μας τήν αἴσθηση τοῦ χρέους.

Ἑλληνίς
Ἀπολύτρωσις 62 (2007) 180-181

Ἡ κατασκηνωτική περίοδος Οἰκογενειῶν εἶναι φέτος 29 Αὐγούστου - 1 Σεπτεμβρίου.

Παρακαλώ πολύ συμπληρώστε ηλεκτρονικά τη δήλωση εδώ

ΔΕΙΤΕ ΚΑΙ ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΥΛΙΚΟ ΓΙΑ ΓΙΟΡΤΗ

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΛΗΣΜΟΝΗΤΕΣ ΠΑΤΡΙΔΕΣ

 Ὁ πόνος καί οἱ θλίψεις συνοδεύουν ἀνα­πό­φευκτα τόν ἄνθρωπο ἀπό τίς πρῶτες στι­γμές τῆς ζωῆς του. Θά μποροῦσα μάλιστα νά πῶ χωρίς νά πέφτω ἔξω ὅτι ὁ πόνος εἶναι συν­ηθέστερη κατά­σταση ἀπό τήν χαρά· ὅτι ἡ καθημερινότητά μας εἶναι ζυμωμένη μαζί του.
 Δέν ἦταν πάντοτε ἔτσι. Ὁ Θεός μᾶς δημι­ούρ­γησε γιά τήν εὐτυχία. Μᾶς χάρισε τήν Ἐδέμ γιά νά ζοῦμε μέσα σ’ αὐτή εὐτυχισμένοι καί χαρού­μενοι. Ἐκεῖ δέν ὑπῆρχε πόνος καί θλίψη. Μόνο χαρά, μόνο ἀγαλλίαση. Ὅμως ὁ ἄνθρωπος ἀρνήθηκε τόν Κύριό του κι ἔτσι ἔ­χασε αὐτό τό δῶρο. Μέ τήν πτώση του τά πρά­γματα ἄλλαξαν. Ὁ Ἀδάμ ἄρχισε νά βιώνει τί θά πεῖ ὀδύνη. Ἡ μεταβολή μάλιστα φάνηκε ἀπό τήν ἀρχή. Τό πρῶτο ἐκδή­λωμα αὐτῆς τῆς καινούργιας κατάστασης ἦταν ὁ φόβος. Ὅταν ὁ Θεός ἐπισκέφθηκε τόν παράδει­σο κατά τό δει­λινό, ὁ Ἀδάμ ἄκουσε τήν φωνή Του πού τόν κα­λοῦσε, καί κρύφτηκε ἐπειδή φοβόταν. Τό δεύτερο σύμπτωμα ἦταν ἡ ρήξη τῆς σχέσης του μέ τόν συν­άνθρωπό του, τήν Εὔα. Ὅταν ὁ Κύριος τόν ρώτησε μήπως ἔφαγε ἀπό τόν ἀ­παγορευμένο καρπό, ἐ­κεῖνος ἀντί νά ἀνα­λά­βει τήν εὐθύνη του εἶπε ὅτι ἡ Εὔα τοῦ ἔ­φταιξε, ἐκείνη τοῦ ἔδωσε νά φάει. Τό τρίτο σύμ­πτωμα ἦταν ἡ ρήξη τῆς σχέσης του μέ τήν φύση. Ὁ Ἀδάμ ἐκδιώχθηκε ἀπό τόν παράδεισο τῆς τρυφῆς κι ἄρχισε νά παλεύει γιά νά ἐπι­ζήσει σ’ ἕνα ἀφιλόξενο περιβάλλον, ὅπου τό σιτάρι φύ­τρωνε μαζί μέ τά ἀγκάθια καί ὅπου ἦταν ἐντελῶς ἀπροστάτευτος. Καί τό τέταρτο καί πιό ἐπώδυνο σύμπτωμα ἦταν ὁ θάνατος, ἡ ἐπι­στροφή τοῦ ἀν­θρώπου στό τίποτε ἀπ’ ὅπου προ­ῆλθε.
 Ἡ πηγή λοιπόν τοῦ πόνου καί τῶν θλί­ψεων εἶναι ἡ ἁμαρτία τῶν προπα­τό­ρων μας. Ἀπό τότε καί μέχρι σήμερα καί σ’ ὅλους τούς αἰῶνες, ἐμεῖς τά παιδιά καί οἱ κληρονόμοι τοῦ Ἀδάμ γευόμαστε καί θά γευόμαστε ἀπ’ αὐτό τό πικρό πο­τήρι. Κι αὐ­τό θά γίνεται μέχρι τήν ἡμέρα πού ὁ Κύ­ριος θά ἐξαλείψει ἀπό τούς δικούς του «κάθε δάκρυ ἀπό τά μάτια τους καί ὁ θά­νατος δέν θά ὑπάρχει πλέ­ον, οὔτε πένθος οὔτε κραυ­γή οὔτε πόνος δέν θά ὑπάρχει πλέον· διότι τά πρῶτα πέ­ρα­σαν» (Ἀπ 21,4).
 Ὁ πόνος ὡστόσο ἔχει καί τήν θετική του πλευρά. Φαίνεται παράξενο, ἀλλά δέν εἶναι. Διότι ὅπως ἔλεγε ἕνας ἅγιος γέροντας τῶν ἡμερῶν μας, «ἐκεῖ πού ὀργώνει ὁ Διάβολος, σπέρνει ὁ Θεός». Αὐτό πού ὁ Σατανᾶς θεώρησε ὡς νίκη του καί ὁ ἄνθρωπος ὡς τραγωδία του ἔγινε στά χέρια τοῦ Θεοῦ μέσο γιά τόν ἁγιασμό μας. Ὅταν ὁ πιστός πονᾶ καί πάσχει εἴτε ἀπό κάποια σοβαρή ἀσθέ­νεια εἴτε ἀπό κάποιο ἄλλο δυστύχημα στήν ζωή του εἴ­τε ἀπό τήν κακία τῶν συνανθρώπων του, πρέπει σ’ ὅλα αὐτά νά βλέπει τό παι­δα­γωγικό χέρι τοῦ Θε­οῦ. Ἀκόμη περισσό­τερο: πρέπει νά βλέ­πει τό χέρι τοῦ πατέρα του, πού τοῦ συμ­- περιφέρεται μέ αὐστηρότητα, ἐπειδή ἀ­κριβῶς τόν ἀνα­γνωρίζει ὡς παιδί του· ποιός πατέρας δέν δια­παιδαγωγεῖ ἔτσι τόν γιό του; Ἄν, λέει ὁ Παῦλος, δέν δο­κιμάζουμε τήν αὐστηρότητα τοῦ Θε­οῦ, τότε εἴμαστε νόθοι καί ὄχι ἀληθινά παιδιά του (βλ. Πρμ 3,12· Ἑβ 12,6-8).
 Καί ποῦ λοιπόν ἀποβλέπουν οἱ θλί­ψεις; Ἄν ὁ Θεός ἐπιτρέπει τέτοιους πει­ρασμούς, τό κάνει ὥστε ὁ πιστός του, ὁ γιός του, νά δοκιμάζεται ὅπως ὁ χρυσός μέσα στό καμίνι. Ὅπως δηλαδή ὁ χρυ­σός μέσα στήν φωτιά γίνεται λαμπρό­τερος καί καθαρός καθώς ἀποβάλ­λει κάθε ξένο στοιχεῖο, ἔτσι συμβαίνει καί μέ τόν Χρι­στιανό. Οἱ θλίψεις συντρίβουν τόν ἐγωι­σμό καί τόν ναρκισσισμό του, τήν ἀρχή καί αἰτία τῆς ἁμαρτίας, καί τόν κάνουν νά παραδίνεται ὁλότελα στά χέρια τοῦ Κυρίου. Αὐτός πού πάσχει ἀντιλαμβάνε­ται ξεκάθαρα ὅτι οἱ δυνά­μεις του δέν τοῦ προσφέρουν αὐτάρ­κεια, ὅτι χωρίς τόν Χριστό εἶναι ἀνίκα­νος γιά ὁτιδήποτε (βλ. Ἰω 15,5).  Συναισθάνεται τήν ἁμαρτωλότητά του, νιώθει τήν ἀνάγκη τῆς μετά­νοιας, τῆς ἐπι­στρο­φῆς στό σπίτι τοῦ πατέ­ρα. Ἀλλά κι ἄν ἀκόμη εἶναι δί­καιος, καταλαβαίνει ὅτι ἡ εὐσέβειά του δέν «ὑ­ποχρεώνει» τόν Θεό ἀπέναντί του καί ὅτι οἱ ὅποιες ἀρετές του χωρίς ταπεί­νωση καί ἐξάρ­τη­ση ἀπ’ Αὐτόν εἶναι «ὡς ῥάκος ἀπο­καθημένης» (Ἠσ 64,6). Θά ἔλε­γα ὅτι ἡ ὀδύνη καί οἱ θλίψεις εἶναι γιά τόν πι­στό σχολεῖο. Τό μεγάλο σχολεῖο αὐτῆς τῆς ζωῆς πού μᾶς διδάσκει πῶς νά εὐ­­α­ρε­στοῦμε στόν Κύριο. Σ’ αὐτό τό σχο­λεῖο φοίτησε ὁ Ἰώβ καί μέ τήν ὑπομονή πού ἐπέδειξε, ἀρίστευσε. Στό ἴδιο σχολεῖο φοί­τησε −αὐτό κι ἄν εἶναι παράδοξο!− ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ κι ἔγινε ἔτσι πρότυπο γιά ὅλους μας. Διότι ἄν Αὐτός, ὁ ἀναμάρτη­τος, ὑπέμεινε τόν πόνο καί τήν ὀδύνη στόν μέγιστο βαθμό κι ἔτσι, ὡς ἄνθρω­πος, «ἔμαθε μέσα ἀπό τά παθήματά του τήν ὑπακοή» στό θέλημα τοῦ Θεοῦ (Ἑβ 5,8), ποιοί εἴμαστε ἐμεῖς πού θά ἀρνη­θοῦ­με αὐτή τήν παιδαγωγία;
 Ἀδελφέ μου καί σύν­­­­τροφέ μου στόν πό­νο, σέ καταλαβαί­νω. Ξέρω ὅτι πολλές φο­ρές ὁ πειρασμός αὐ­τός εἶ­ναι σκληρός· πολ­­­­­λές φο­ρές ὁ ἀνα­στε­ναγμός σέ πνίγει καί θολώνει τόν νοῦ σου. Μήν ἀπο­κάμεις ὅμως. Πρέπει νά συ­ν­ε­χίσουμε τόν ἀγῶνα μέ­χρι τέλους. Ὁ Κύ­ριος εἶναι ἀγάπη· πέ­­θανε γιά μᾶς. Στήν δύ­­σκο­λη πορεία μας μέ­σα ἀπό τά μονοπά­τια τῶν θλί­ψεων θά μᾶς συν­τρο­φεύει ὁ ἴ­διος καί δέν θά ἐ­πι­τρέψει νά δοκι­μασθοῦ­­με πε­ρισ­σό­τερο ἀ­π’ ὅσο ἀν­τέχουμε (βλ. Α΄ Κο 10,13).
 Ἄς προχωροῦμε λοι­­πόν. Βλέπεις; Ἑ­τοι­μάζουν στεφάνια γιά μᾶς. Ἄς μήν πᾶ­νε χαμένα. Λίγο ἀκόμη καί θά τά κερδί­σου­με. Λί­γο ἀκόμη καί θά ἀκού­σουμε ἐκείνη τήν μα­κά­ρια φωνή· «Εὖγε, δοῦ­λε ἀγαθέ καί ἔμ­πιστε!... Μπές στήν χα­ρά τοῦ Κυρίου σου» (Μθ 25,21). Σοῦ τό εὔ­χομαι ὁλό­ψυχα.

Εὐάγγελος Ἀλ. Δάκας

"Ἀπολύτρωσις", Μάιος 2017