Πλησιάζει ἡ μέρα τῆς μεγάλης γιορτῆς τοῦ ἔθνους καί τῆς χριστιανοσύνης. Ξημερώνει ἡ 25η Μαρτίου, πού χρόνια τώρα γεμίζει μέ χαρά καί ἐνθουσιασμό τήν καρδιά μας. Γιορτάζουμε ὡς χριστιανοί καί ὡς Ἕλληνες τό διπλό θαῦμα τοῦ Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου καί τῆς ἐθνικῆς μας παλιγγενεσίας. Γεγονότα καί τά δύο θαυμαστά, ἀπό αὐτά πού ἅπαξ συμβαίνουν στήν ἱστορία τῆς ἀνθρωπότητας, χαράσσουν βαθιά τή μνήμη καί τήν καρδιά μας καί μέλλουν νά ἐπηρεάζουν ὅλες τίς γενιές πού ἀκολουθοῦν.
   Ἰδιαίτερα ὅμως ἡ 25η Μαρτίου ἔχει πολλά νά πεῖ στά παιδιά τῆς σχολικῆς ἡλικίας, ἀκριβῶς τή στιγμή πού πλάθεται ἡ προσωπικότητά τους καί πού δομεῖται ἡ ὅλη τους πνευματική συγκρότηση. Ἐνῶ, λοιπόν, θά περίμενε κανείς νά εἶναι πυρετώδης ὁ ρυθμός τῆς προετοιμασίας τῆς γιορτῆς, δέν παρατηρεῖται καμία κίνηση, πού νά θυμίζει πώς κάτι συμβαίνει στόν σχολικό χῶρο. Μή τάχα οἱ προεργασίες γίνονται ἀθόρυβα καί μᾶς ἑτοιμάζουν κάποια ἔκπληξη; Θά ᾿ταν, ἀλήθεια, εὐχῆς ἔργο κάτι τέτοιο, μά ἡ ἐμπειρία τῶν τελευταίων χρόνων δέν προϋποθέτει τέτοιες ἀναπάντεχες προσμονές. Ἄλλοι ἥρωες, πού καθιερώθηκαν βίαια καί μετά ἀπό ἐπίπονες προβολές τους στά μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως, διεκδικοῦν τίς καρδιές τῶν παιδιῶν. Μέ τά τραγικά κατορθώματά τους καθηλώνουν τά βλέμματα τῶν ἀθώων παιδιῶν, πού δέν ἔχουν ὡστόσο τή δυνατότητα νά ὑποψιαστοῦν τό ὕπουλο παιχνίδι τῶν μεγάλων, οἱ ὁποῖοι γενναιόδωρα τούς προσφέρουν ἐπικίνδυνα θεάματα.
   Καί καλά οἱ μαθητές. Οἱ δάσκαλοι ὅμως τί κάνουν, ἐν τοιαύτῃ περιπτώσει; Εὔλογο εἶναι νά καταβάλλουν πιό ἐντατικές προσπάθειες, γιά νά ἀποσπάσουν τήν προσοχή τῶν παιδιῶν πρός τίς μορφές ἐκεῖνες πού εἶχαν τάξει στή ζωή τους σκοπό νά ὑπηρετήσουν τήν πίστη καί τήν πατρίδα. Καί ἐδῶ ὅμως ὑπάρχει μιά δικαιολογία λογικοφανής καί πολύ ἐπίκαιρη, πού ἀπαλλάσσει τούς ἐκπαιδευτικούς τῶν ὑποχρεώσεών τους. Ὑπάρχουν τόσα ἄλυτα προβλήματα στόν κλάδο καί εἶναι ἐξ ἴσου πατριωτισμός νά ἐπιδίδεσαι μέ ζῆλο στήν ἐπίλυση τῶν καυτῶν συνδικαλιστικῶν ζητημάτων. Ἐξ ἄλλου, οἱ παρελάσεις, τά πατριωτικά σκέτς, τά ποιήματα κτλ. δέν εἶναι πάντα ἀποδείξεις τιμῆς πρός τούς ἑορταζομένους, ἰσχυρίζονται· καί πίσω ἀπό αὐτά τά ἐπιχειρήματα διακρίνει κανείς ὁλοκάθαρα τήν ἐπιθυμία τους γιά καταστολή τοῦ πατριωτικοῦ ἐνθουσιασμοῦ ἐν ὀνόματι τοῦ διεθνισμοῦ.
   Θά ᾿ταν ὅμως ἀχαριστία νά μιλᾶ κανείς γιά γενικότητες, διότι, δόξα τῷ Θεῷ, ὑπάρχουν οἱ ἐκπαιδευτικοί ἐκεῖνοι πού μοχθοῦν νά μεταδώσουν στίς ψυχές τῶν παιδιῶν τους αὐτό πού οἱ ἴδιοι ζοῦν καί πού ἀσφαλίζουν τή γνησιότητά του στήν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας καί στήν ἱστορία τοῦ ἔθνους. Εἶναι ἀρκετές οἱ ἐλπιδοφόρες περιπτώσεις τῶν δασκάλων πού ζωντανεύουν στίς καρδιές τῶν μαθητῶν τους γεγονότα πού σημάδεψαν τά χρονικά τῆς ἀνθρωπότητας. Αὐτοί συνεχίζουν μέσα σέ δύσκολους καιρούς τόν ἀγώνα τοῦ ’21 γιά ἐθνική ἀνεξαρτησία, ἐξασφαλίζοντας στά ἑλληνόπουλα τήν ἀτομική τους ἀπελευθέρωση ἀπό δεσμά ὕπουλα καί καταλυτικά.

Δ. Τοσουνίδου

   Ἡ ἐπανάσταση τῆς 25ης Μαρτίου 1821 εἶναι ἀπό τά σπουδαιότερα γεγονότα τῆς νεώτερης ἑλληνικῆς Ἱστορίας. Μετά ἀπό 400 χρόνια σκλαβιᾶς ἀνακηρύσσεται «ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων» τό νέο ἑλληνικό Κράτος.
   Κι ἐνῶ ἀπό ὅλους ἀναγνωρίζεται ἡ σημασία καί ἡ ἀξία τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ ’21, ὑπάρχει ὅμως διαφωνία ὡς πρός τούς λόγους γιά τούς ὁποίους πολέμησαν οἱ Ἕλληνες. Ἔτσι, ἀκούστηκε καί γράφτηκε στίς μέρες μας ὅτι το ’21 δέν ξεσηκώθηκαν οἱ Ἕλληνες ἐναντίον τῶν Τούρκων, ἀλλά οἱ φτωχοί ἐναντίον τῶν πλουσίων, οἱ ἀγροτολαϊκές μάζες ἐνάντια τῶν κοτζαμπάσηδων καί τοῦ ἀνωτέρου κλήρου, ἡ ἐπανάσταση τοῦ ’21 ἦταν ἕνας ταξικός ἀγώνας. Τό πόσο, ὅμως, ἀνιστόρητη καί ἄδικη εἶναι αὐτή ἡ ὑπόθεση τό ἀποδεικνύουν τά γεγονότα καί τά κείμενα τῶν πρωταγωνιστῶν τοῦ ἀγώνα.
   Ἕνα μικρό ἀνθολόγιο ἀπό κείμενα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ’21 θά μᾶς δώσει ἀκριβῶς τούς λόγους γιά τούς ὁποίους πολέμησαν, ἀλλά καί τήν αἰτία «τοῦ θαύματος», ὅπως χαρακτηρίστηκε ὁ ἀγώνας του ’21.
«Ὅποιος λοιπόν εἶναι καλός
κι ὀρθόδοξος χριστιανός
μέ τ' ἄρματα στό χέρι,
ἄς δράμη σάν ξεφτέρι
τό Γένος του νά σώση
μέ χαρά, μπρέ παιδιά.
Σταυρός, ἡ πίστις καί ἡ καρδιά
ντουφέκια καί καλά σπαθιά
γκρεμίζουν τυραννίαν
τιμοῦν ἐλευθερίαν
ὁπ’ ἔδωκε ὁ πλάστης
στό ντουνιά, μπρέ παιδιά».
             Ρήγας Φεραῖος

«Ἡ πρώτη βάσις τοῦ ἱεροῦ κινήματός μας εἶναι πίστις καί πατρίς, αὐτά ἐκηρύξαμεν, αὐτά καί τώρα κηρύττομεν».

23 Μαΐου 1821, Γεώργ. Κατακουζηνός.

«Ἀδελφοί Ἕλληνες, ἔπειτα ἀπό τετρακοσίων χρόνων σκληράν σκλαβιάν, ὁ Θεός εὐσπλαχνισθείς ἀπεφάσισε νά μᾶς δώση τήν ἐλευθερίαν, καθώς τήν ἐχαίροντο μιάν φοράν οἱ προπάτορές μας, πλήν διά νά τήν ἀπολαύσωμεν πρέπει νά ἀποφασίσωμεν ν’ ἀποθάνωμεν μέ τά ὅπλα εἰς τάς χεῖρας. Ἡμεῖς ὡς τόσον θέλομεν ἀπολαύσει τά δύο μεγαλύτερα καλά, τόν παράδεισον καί τήν αἰώνιον μνήμην τῶν μεταγενεστέρων, ἐπειδή διά τόν σταυρόν καί τήν ἐλευθερίαν ἀποθνήσκομεν».

Ἀθανάσιος Διάκος

«Ὅτι τότε οἱ Ἕλληνες ὁρκίστηκαν νά δουλέψουν διά θρησκεία καί πατρίδα καί δέν τούς κόλλαγε μολύβι, οὔτε σπαθί».

Στρατ. Μακρυγιάννης, Ἀπομνημονεύματα

«Εἶναι καιρός νά ἀποτινάξωμεν τόν ἀφόρητον τοῦτον ζυγόν, νά ἐλευθερώσωμεν τήν πατρίδα, νά κρημνίσωμεν ἀπό τά ὕψη τήν ἡμισέληνον, διά νά ὑψώσωμεν τό σημεῖον δι’ οὗ πάντοτε νικῶμεν, λέγω τόν Σταυρόν, καί οὕτω νά ἐκδικήσωμεν τήν Πατρίδα καί τήν ὀρθόδοξον ἡμῶν πίστιν ἀπό τήν ἀσεβῆ τῶν ἀσεβῶν καταφρόνησιν».

Ἀλέξανδρος Ὑψηλάντης

«Πάψε νά γελιέσαι, Ἀλῆ· εἶδα τόν σταυρό στίς σημαῖες τῶν χριστιανῶν· πολεμᾶνε γιά τή θρησκεία τους καί γιά τήν πατρίδα».

Ταχήρ Ἀμπάζ, Τοῦρκος

«Αἱ σημαῖαι ἡμῶν φέρουσιν ἕναν σταυρόν καί ἕναν στέφανον ἐκ δάφνης. Ἐλευθερία! Θρησκεία! Πατρίς! Ἰδού τό ἔμβλημα ἡμῶν. Ἡ εἰρήνη ἔστω μεθ’ ὑμῶν, ἀδελφοί».

28 Ἰουνίου 1821, Μᾶρκος Βότσαρης

«Ὅσοι αὐτόχθονες κάτοικοι τῆς ἐπικρατείας τῆς Ἑλλάδος πιστεύουσιν εἰς Χριστόν, εἰσίν Ἕλληνες καί ἀπολαμβάνουσιν, ἄνευ τινός διαφορᾶς, ὅλων τῶν πολιτικῶν δικαιωμάτων».

Β΄ Ἐθνοσυνέλευσι στό Ἄστρος

«Καί τότε οἱ στρατιῶτες, ἀφοῦ σταυροκοπήθηκαν, ξεκίνησαν… Γαλάζιες οἱ σημαῖες μέ τόν λευκό σταυρό, ἀσπροντυμένοι οἱ στρατιῶτες… Νά βλέπεις αὐτούς τούς κακόμοιρους Ἕλληνες, πολλούς ξυπόλυτους, χωρίς ψωμί ἤ μέ ψωμί πού δέν τρωγόταν, νά σκαρφαλώνουν στίς πλαγιές, νά κατρακυλοῦν στίς κοιλάδες, νά ρίχνονται πάνω στόν τυραννικό εἰσβολέα, πολεμώντας γιά τήν ὑπεράσπιση τῆς πατρίδας τους, ἦταν κάτι πού συγκλόνιζε».

George Jarvis, Ἀμερικανός περιηγητής

«Τά σημειώνω κι ἐγώ ἐδῶ, ἴσως ἐσεῖς οἱ μεταγενέστεροι, σάν ἰδῆτε τήν ἀρετή μας, θά εἶστε εἰλικρινώτεροι διά τήν πατρίδα. Γλυκώτερον πράμα δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν πατρίδα καί θρησκεία. Ὅταν δι’ αὐτά τόν ἄνθρωπο δέν τόν τύπτη ἡ συνείδησί του, ἀλλά τά δουλεύη ὡς τίμιος καί τά προσκυνῆ, εἶναι ὁ πλέον εὐτυχής καί πλέον πλούσιος».

Στρατηγός Μακρυγιάννης

«Τό ἑλληνικόν ἔθνος εἰς τήν ἱεράν του θρησκείαν ὀφείλει τόν χαρακτῆρα του, τά ἤθη του, τά ἔθιμά του, τήν ὡραιοτάτην γλῶσσαν του, τήν προγονικήν του εὔκλειαν καί τό λαμπρόν ὄνομά του. Εἰς τήν ἱεράν του θρησκείαν ὀφείλει τάς σημερινάς ἀριστείας του, τήν ἀνεξαρτησίαν καί πολιτικήν του ὕπαρξιν, διότι μέγας ὁ Θεός τῶν χριστιανῶν, ὅστις ὑπερασπίζεται τά δίκαιά των καί τήν ἁγίαν του Ἐκκλησίαν καί συμμάχεται μετ’ αὐτῶν κατά τῆς ἀνομίας καί ἀσέβειας».

Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης

«Ὁ ἐφημέριος τοῦ ἁγίου Παντελεήμονος ἱερεύς Παπαπαναγιώτης Μπουγάτσας ἐκ Μποχωρίου, ἀπό τῆς ἐνάρξεως τῆς πολιορκίας καί ἅμα ὡς ἤρχισεν ὁ κανονιοβολισμός καί τό τουφέκι, μετέβαινεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν του, ἐλάμβανεν εἰς χεῖρας του τά ἄχραντα μυστήρια καί ἀσκεπής, μέ τόν φανόν του, ὑπό τήν βροχήν τῶν σφαιρῶν περιήρχετο ἀπό προμαχῶνος εἰς προμαχῶνα καί ἐκοινώνει τούς ψυχορραγοῦντας, παρηγορῶν αὐτούς διά λόγων καταλλήλων καί ἐμψυχῶν τούς μαχομένους διά τοῦ παραδείγματός του. Τήν μετ’ ἀληθοῦς αὐταπαρνήσεως ἐκπλήρωσιν τοῦ ἱεροῦ τούτου καθήκοντος, οὐδεμίαν ἡμέραν παρέλειψεν».

Νικόλαος Μακρῆς

Ὅταν ἔτσι ὁμιλοῦν οἱ ἥρωες καί πρωταγωνιστές, ἐμεῖς δέν ἔχουμε νά προσθέσουμε κάτι ἄλλο. Ὅσο κι ἄν θέλουν μερικοί νά παραχαράξουν τό νόημα τοῦ ἀγώνα καί νά τό περιορίσουν στά στενά πλαίσια τοῦ ἱστορικοῦ ὑλισμοῦ, δέν θά τό κατορθώσουν. Οὔτε θά μπορέσουν νά σβήσουν τήν προσφορά τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἀνθρώπων της, τῆς Ἑλληνοσώτειρας Ἐκκλησίας. Πάντα θά ἠχοῦν τά λόγια τοῦ Κολοκοτρώνη: «Ἐμεῖς, ὅταν πιάσαμε τά ἄρματα, εἴπαμε πρῶτα ὑπέρ πίστεως καί μετά ὑπέρ πατρίδος».

Ἰάφεθ
Ἀπολύτρωσις 43 (1988) 47-48.

   Ὑπάρχει παρεξήγηση γιά τό τί εἶναι ὑπαρξιακά οἱ χριστιανοί. Ἀνέκαθεν διαδίδονται ποικίλες πλάνες καί συκοφαντίες γιά «τό γένος τῶν χριστιανῶν». Συχνά καί οἱ ἴδιοι οἱ χριστιανοί ἀγνοοῦν τήν πραγματική ὀντότητά τους, δέν συνειδητοποιοῦν τήν οἰκοδομούμενη χριστιανική ὑπόστασή τους. Ἡ πλάνη, ἡ συκοφαντία καί ἡ ἄγνοια γιά τήν ὑπαρξιακή δομή τῶν χριστιανῶν, ἀσφαλῶς εἶναι στήν κυριολεξία σατανικά κατορθώματα, πού νωθραίνουν, ἀποπροσανατολίζουν τούς χριστιανούς καί κρατοῦν ἑκατομμύρια ἀνθρώπους μακριά ἀπό τή χριστιανοποίηση. Διότι, δέν μπορεῖ νά ὑπάρχει λογικός ἄνθρωπος πού νά γνωρίζει σωστά τήν οὐσία τῆς χριστιανικότητος καί νά μή λαχταρᾶ, νά μή σπεύδει μέ κάθε θυσία νά γίνει χριστιανός. Γι’ αὐτό, οἱ χριστιανοί πού συνειδητοποιοῦν τή χριστιανική ὕπαρξή τους, σέ ὅλες τίς ἐποχές, αἰσθάνονται ἀνάγκη καί χρέος «νά μαθητεύσουν πάντα τά ἔθνη», νά ἀποκαλύπτουν καί νά προβάλλουν στούς ἀνθρώπους τή γνήσια χριστιανικότητα.
   Ἀπό τήν ἀρχή τονίζουμε μέ ἔμφαση ὅτι οἱ χριστιανοί δέν εἶναι σκέτοι ἄνθρωποι. Διαφέρουν ριζικά ἀπό τούς ἀνθρώπους. Διαφέρουν στήν οὐσία τους, στή φύση τους, στήν ὕπαρξή τους. Ἡ χριστιανικότητα τῶν χριστιανῶν δέν εἶναι ἠθικό γνώρισμα ἤ κοινωνική ἰδιομορφία ἤ θεολογία ἤ θρησκεία κάποιων ἀνθρώπων. Εἶναι «καινή κτίση», εἶναι κυοφορούμενη νέα ὕπαρξη, πού ἔχει δικά της γνωρίσματα, δικές της διαστάσεις, ἀλλιώτικη ἀρχή, ἀπέραντη προοπτική. Ὅπως ἡ ἀνθρωπότητα ἄρχισε ἀπό τόν Ἀδάμ νά ὑπάρχει πάνω στή γῆ ὡς ξεχωριστή ὕπαρξη καί ἁπλώνεται ἔκτοτε μέ τά ἀναρίθμητα ἀνθρώπινα πρόσωπα, ἔτσι καί ἡ χριστιανική ὕπαρξη ἄρχισε μέ τόν Θεάνθρωπο Χριστό νά ὑπάρχει πάνω στή γῆ ὡς «καινή κτίση» καί ἁπλώνεται ἔκτοτε στούς ἀναρίθμητους χριστιανούς ὅλων τῶν ἐποχῶν.
   Μέ δυό λόγια, ἄλλο εἶδος ὕπαρξης εἶναι οἱ ἄνθρωποι καί ἄλλο εἶδος ὕπαρξης εἶναι οἱ χριστιανοί. Προέρχονται, βέβαια, ἀπό τούς ἀνθρώπους οἱ χριστιανοί, ἀλλά διαφέρουν οὐσιαστικά ἀπό αὐτούς. Εἶναι ξεχωριστά ὄντα. Εἶναι θεανθρώπινες ὑποστάσεις, ὅπως ὁ γενάρχης τους Χριστός. Ὅπως συγγενεύουν τά ζῶα μέ τά φυτά, ἀλλά δέν εἶναι φυτά, ὅπως συγγενεύουν οἱ ἄνθρωποι μέ τά ζῶα, ἀλλά δέν εἶναι σκέτα ζῶα, ἔτσι συγγενεύουν οἱ χριστιανοί μέ τούς ἀνθρώπους, ἀλλά δέν εἶναι μόνον ἄνθρωποι. Τά ζῶα μοιάζουν μέ τά φυτά, διότι, ὅπως ἐκεῖνα, εἶναι κτιστά. Ἀλλά διαφέρουν ριζικά ἀπό αὐτά, διότι ἔχουν ὁρμές, αἰσθήματα, ἔνστικτα, πού δέν ἔχουν βέβαια τά φυτά. Τό ἴδιο καί οἱ ἄνθρωποι μοιάζουν μέ τά ζῶα, ἀλλά ἔχουν οὐσιαστική εἰδοποιό διαφορά, τόν νοῦ, τή σκέψη, τήν ἔκφραση, τήν αὐτοσυνειδησία, τήν ἐλευθερία, τίς πνευματικές λαχτάρες, τήν «κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ» δημιουργία τους, πού φυσικά δέν ἔχουν τά ζῶα. Ἔτσι γίνεται καί μέ τούς χριστιανούς. Μοιάζουν μέ τούς ἀνθρώπους, προέρχονται ἀπό αὐτούς. Ἔχουν ἀνθρώπινη μορφή, ἀνθρώπινο σῶμα, ἀνθρώπινη ψυχή, ἀνθρώπινα σωματικά καί πνευματικά χαρακτηριστικά. Εἶναι κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ κτισμένοι. Ἀλλά στούς χριστιανούς, ὅλα αὐτά εἶναι διαφοροποιημένα καί ἀνακαινισμένα στή ρίζα τους. Στούς χριστιανούς, ἡ κατ᾿ εἰκόνα Θεοῦ δημιουργημένη ἀνθρώπινη ὕπαρξη ἑνώνεται μέ τό πρωτότυπο, πού εἶναι ὁ Χριστός, καί αὐτός «οἰκίζει» τόν ἑαυτό του στούς χριστιανούς. Οἱ χριστιανοί δείχνουν σκέτοι ἄνθρωποι, ὅπως σκέτος ἄνθρωπος ἔδειχνε καί ὁ Χριστός. Ἀλλά, ὅπως ὁ Χριστός εἶναι Θεάνθρωπος, ἔτσι καί οἱ χριστιανοί εἶναι ὑπό κατασκευήν χριστοί, κατά χάριν Θεοῦ θεάνθρωποι.
   Ἀκριβῶς, ἐπειδή διαφέρει ὄχι ἁπλῶς ἠθικά, ἀλλά κυρίως ὑπαρξιακά ὁ χριστιανός ἀπό τόν ἄνθρωπο, γι᾿ αὐτό δέν μπορεῖ ἀπό μόνος του ὁ ἄνθρωπος νά γίνει χριστιανός. Χρειάζεται τή δημιουργική ἐνέργεια τοῦ Θεοῦ. Ὅπως τό ἅγιο Πνεῦμα ἐπεσκίασε τήν Παναγία καί τήν κατέστησε «μακαρία ὕπαρξη» μές στήν ὁποία κυοφορήθηκε καί ἐνσαρκώθηκε ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἔγινε τό πρόσωπο τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ, ἔτσι, τό ἴδιο τό ἅγιο Πνεῦμα μέ τό ἅγιο Βάπτισμα φυτεύει στούς ἀνθρώπους τή χριστιανική ὕπαρξη, στό ἅγιο Χρῖσμα τήν προικίζει μέ τήν αὐξητική δύναμη, καί μέ τή θεία Εὐχαριστία τή συντηρεῖ καί τήν ἁπλώνει. Δηλαδή, μέ τά ἅγια μυστήρια, μέ τήν ὅλη ἐκκλησιαστική ζωή, ἐπιτελεῖται στούς θεληματικά προσερχομένους ἀνθρώπους τό μέγα θαῦμα τῆς ὑπαρξιακῆς ἀλλαγῆς καί μεταποιήσεώς τους, πού τούς κάνει ἀπό θνητούς ἀνθρώπους θεανθρώπους, υἱούς Θεοῦ καί ὁμοθέους κατά χάριν. Ὁ Θεός πού, μετά τόν πνευματικό κόσμο ἔκτισε βαθμίδα-βαθμίδα τόν ὑλικό κόσμο, τά φυτά, τά ζῶα, τούς ἀνθρώπους, τώρα, μέ τίς ἐκκλησιαστικές διαδικασίες, κατασκευάζει τούς χριστιανούς. Το ἅγιο Πνεῦμα, πού «ἐπεφέρετο ἐπάνω τοῦ ὕδατος», πού οὐσιώνει τά φυτά, πού ζωοποιεῖ τά ζῶα, πού λογικοποιεῖ τούς ἀνθρώπους, τώρα, στήν ἐκκλησιαστική ζωή, φυτεύει μέσα στούς ἀνθρώπους τή χριστιανικότητα, τήν αὐξάνει, τή συντηρεῖ, τήν ἑτοιμάζει γιά τήν αἰωνιότητα.
   Ὅμως, ἐνῶ ὅλα τά ἄλλα κτίσματα δημιουργήθηκαν καί συντηροῦνται μέ μόνη τή θέληση τοῦ Θεοῦ, οἱ χριστιανοί δημιουργοῦνται καί συντηροῦνται βέβαια ἀπό τόν Θεό, ἀλλά μέ τή δική τους θεληματική συνέργεια. Γι᾿ αὐτό, τά ἄλλα ὄντα δέν ἀρνοῦνται καί δέν ἀλλάζουν τήν ὕπαρξή τους. Πολλοί χριστιανοί, ὅμως, δυστυχῶς δέν προσέχουν, διακόπτουν τήν κοινωνία τους μέ τόν Χριστό στήν ἐκκλησιαστική ζωή καί πισωγυρίζουν στήν ἀνθρώπινη κατάσταση. Καί αὐτό εἶναι ἡ μεγαλύτερη συμφορά πού μπορεῖ νά πάθει ὁ χριστιανός, ἅμα δέν προσέχει καί ἀποκόπτεται ἀπό τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Διότι, ἡ χριστιανοποίηση τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ὁ ὕψιστος προορισμός του καί ἡ μοναδική δικαίωσή του. Μόνο ἅμα ἀπό ἀνθρώπινη θνητή ὕπαρξη γίνει χριστοΰπαρξη ὁ ἄνθρωπος, μόνο τότε ἀσφαλίζεται καί ὁλοκληρώνεται καί δικαιώνεται. Γι᾿ αὐτό, ἠ ἐκκλησιαστική ζωή, πού σπάει τό φράγμα τῆς ἀνθρώπινης θνητότητος καί θεανθρωποποιεῖ τόν ἄνθρωπο, εἶναι ἡ μόνη πραγματική καί στήν κυριολεξία ἐπανάσταση, πού ἐπαν-ἀνασταίνει τόν ἄνθρωπο καί τόν θεώνει.
   Λοιπόν, οἱ χριστιανοί δέν εἶναι ἁπλῶς καλοί ἄνθρωποι. Εἶναι ἄνθρωποι πού μέ τή συμμετοχή τους στήν ἐκκλησιαστική ζωή χριστώνονται καί θεώνονται.
 

Δῆμος Χρ. Ματσκίδης
Θεολόγος τ.Γυμνασιάρχης

   «Τόν Γολγοθά σου νά μή τόν φοβᾶσαι, ἀκόμα καί ὁ θάνατος εἶναι νεκρός...», λέει ἕνα χριστιανικό τραγούδι. Καί πόσο ἰσχύει, ἰδιαίτερα ὅταν τό νιώθεις, ὅταν ξέρεις ὅτι ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ἀνέχτηκε τό μίσος τοῦ κόσμου, τό ὁποῖο καί ὁδήγησε στόν σταυρό τοῦ πόνου! Ὅταν ξέρεις ὅτι μετά τά σεπτά πάθη Του «ἀνέστη ἐκ νεκρῶν», τότε ξέρεις ὅτι τόν σταυρό πού κουβαλᾶς, τόν Γολγοθά πού ζεῖς, εἴτε μικρό εἴτε μεγάλο, δέν ὑπάρχει λόγος νά τόν φοβᾶσαι. Κι αὐτό καλεῖται ὁ πιστός νά πράξει τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή.
   Τί εἶναι ἡ Μεγάλη Τεσσαρακοστή; Ἕνας ἀγώνας. Μία μάχη κατά τῶν παθῶν. Πάθη ὑπῆρχαν, ὑπάρχουν καί πάντα θά ὑπάρχουν. Καί αὐτά ἀναζωπυρώνουν τήν ἁμαρτία, κάνοντας ὑπόδουλο τόν ἄνθρωπο σέ αὐτήν. Αὐτός εἶναι ὁ ἀγώνας πού καλούμαστε νά δώσουμε ὅλοι μαζί τήν Ἁγία καί Μεγάλη Τεσσαρακοστή. Γιατί ὅλοι μαζί; Ἐπειδή ἐπιζητοῦμε «τήν ἑνότητα τῆς πίστεως καί τήν κοινωνία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». Μέ τήν ἀγάπη καί τόν σεβασμό πρός τόν ἀδελφό μας καί τό ἀντίστροφο μποροῦμε νά κερδίσουμε αὐτόν τόν ἀγώνα καί νά στεφθοῦμε νικητές ἀπό τόν Κύριό μας. Καί τί μᾶς ἑνώνει μέ τούς ἀδελφούς; Ἡ κοινή πίστη, προσευχή καί προσδοκία τῆς δικῆς μας ἀνάστασης, ὅπως ἀναφέρει τό Σύμβολο τῆς Πίστεως.
   Ὁ ἀγώνας αὐτός πού θά κληθοῦμε νά πραγματοποιήσουμε αὐτήν τήν «πένθιμη» περίοδο (γιατί καί ὁ ἀγώνας τοῦ καθενός εἶναι ἕνα διαρκές πένθος) εἶναι μεγάλος. Γιά πολλούς ἀπό ἐμᾶς εἶναι ἕνα πανύψηλο βουνό πού πρέπει νά τό ἀνεβοῦμε, ξέροντας ὅτι θά βροῦμε πολλές δυσκολίες καί ἀγκάθια πού θά μᾶς «γδάρουν». Κανένας δέν γυρνᾶ ἀπό τή μάχη χωρίς νά τραυματιστεῖ. Τά ἀγκάθια εἶναι οἱ πειρασμοί καί θά μπαίνουν ἐμπόδια μπροστά μας. Μόνο μέ πίστη, προσευχή καί μετάνοια μποροῦμε νά τά ξεπεράσουμε. Ἡ ἐνανθρώπηση, ἡ ἑκούσια κένωση καί ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ὑποδεικνύουν ἐμπειρικά τήν ὁδό τῆς ἀγάπης καί τῆς σωτηρίας. Εἶναι ἡ «κρεμαστή» γέφυρα πού θά πρέπει νά διασχίσουμε μέ ἰσορροπία γιά νά περάσουμε στήν ἀπέναντι ὄχθη τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς μας καί τῆς ἀπόλαυσης τῆς δόξας τοῦ Κυρίου μας. Τίποτα δέν φοβίζει αὐτόν πού ἀγωνίζεται, προσεύχεται, μετανοεῖ καί θεωρεῖ τά μέλλοντα παρόντα. Καί αὐτό ἄλλωστε ἀναφέρουν τόσο ὁ ἴδιος ὁ Χριστός ὅσο καί πρίν ἀπό Αὐτόν, ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος: «Μετανοεῖτε, ἤγγικε γάρ ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν» (Μτθ. 4, 17).
   Αὐτή τή μάχη θά δώσουμε αὐτή τήν τόσο γλυκιά ἀλλά καί πένθιμη περίοδο. Θά εἶναι γλυκιά ἐάν ἀφιερώσουμε τούς ἑαυτούς μας στήν προσευχή καί τήν μετάνοια μέ ταπείνωση, κατάνυξη, συντριβή καί ἀληθινή συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν μας. Θά εἶναι ὅμως καί πένθιμη, γιατί, ὅπως προαναφέρθηκε, ὁ ἀγώνας τοῦ ἀνθρώπου στήν ἐπίγεια ζωή του εἶναι ἕνας διαρκές πένθος καί ταυτόχρονα πενθώντας γιά τά Πάθη τοῦ Κυρίου μας πού θά βιώσουμε σέ λίγο καιρό.
   Ὁ ἱερός Χρυσόστομος λέει: «Ἁμάρτησες; Λυπήσου, μετανοώντας εἰλικρινά καί ἀπαλλάσσεσαι ἀπό τήν ἁμαρτία. Δέν εἶναι κοπιῶδες αὐτό. Σάν νά σοῦ λέγει ὁ Θεός, νά κλάψεις γιά τίς ἁμαρτίες σου ζητῶ. Δέν σοῦ ζητῶ νά διασχίσεις πελάγη, νά φθάσεις σέ μακρινά λιμάνια, νά περπατήσεις σέ ἄγνωστα μέρη, νά καταβάλεις χρήματα, νά διαπλεύσεις ἄγρια κύματα. Τί ζητῶ; Νά πενθήσεις γιά τήν ἁμαρτία» (ΕΠΕ 30, 266).
   Ὁ ἀγώνας τώρα ἀρχίζει. Ἄς ὁπλιστοῦμε μέ τό ἔλεος καί τή Χάρη τοῦ Κυρίου μας, μέ πίστη, προσευχή καί εἰλικρινῆ μετάνοια, ὅπως μᾶς ἀναλύει παραπάνω ὁ Ἱερός Χρυσόστομος, καί τότε ὁ Χριστός θά ἔρθει «σάν Κυρηναῖος γιά νά σηκώσει τόν δικό μας τόν Σταυρό». Σέ λίγο καιρό θά βιώσουμε τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, πού εἶναι τό τέλος τῶν παρόντων καί ἀρχή τῶν μελλόντων, καί πού μόνο μέ καθαρή τήν ψυχή μας μπορεῖ νά κατανοηθεῖ. Ὁ ἀγώνας θά εἶναι μεγάλος καί ἐπίπονος, ἀλλά, «τόν Γολγοθά σου νά μή τόν φοβᾶσαι, ἀκόμα καί ὁ θάνατος εἶναι νεκρός», ἀφού «Χριστός ἀνέστη ἐκ νεκρῶν, θανάτῳ θάνατον πατήσας...».
Καλή καί Ἁγία Μεγάλη Τεσσαρακοστή! Καλόν ἀγώνα!

Σωτήριος Σαρβάνης
Τελειόφοιτος Θεολογικῆς Σχολῆς ΑΠΘ

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Σχετικά με την άρνηση Σχολείων να παραλάβουν

τις Δηλώσεις αντίρρησης των Γονέων

για τον 3ο άξονα της «Θεματικής Εβδομάδας»

  Ο κ. Υπουργός Παιδείας δήλωσε προφορικά ότι δεν μπορεί να γίνει δεκτή η Δήλωση Απαλλαγής που υποβάλλουν οι γονείς στα Γυμνάσια και ότι οι μαθητές είναι υποχρεωμένοι να παρακολουθήσουν τη Θεματική Εβδομάδα .

  Με αφορμή αυτή τη δήλωση του κ. Υπουργού, κάποιοι Διευθυντές Γυμνασίων αρνήθηκαν να παραλάβουν τη δήλωση των γονέων, προσπαθώντας να αποθαρρύνουν του γονείς.

   Αυτό όμως είναι παράνομο και διώκεται πειθαρχικά διότι :

1. Ο κος Υπουργός δεν εξέδωσε μέχρι στιγμής γραπτώς την άρνησή του αυτή. Αλλά και αν το κάνει, γνωρίζει ότι δεν έχει νόμιμη βάση, διότι αντίκειται:

  α) στά άρθρα 10 και 16 του Συντάγματος,

  β) στο άρθρο 2 του Προσθέτου Πρωτοκόλλου της Σύμβασης της Ρώμης και

  γ) την Διεθνή Σύμβαση Ο.Η.Ε. για τα Δικαιώματα του Παιδιού Ν. 2101/1992 άρθρα 5 , 8 , 29 .

2. Κάθε Υπηρεσία (λχ. Σχολείο) οφείλει να παραλαμβάνει τα έγγραφα που απευθύνονται σ΄ αυτήν , να τα καταγράφει στο βιβλίο εισερχομένων και να γνωστοποιεί τον αριθμό πρωτοκόλλου στον πολίτη που κατέθεσε, σύμφωνα με τον Κώδικα Διοικητικής Διαδικασίας (άρθ. 4 Ν. 2690/1999 ΦΕΚ Α’ 45 ). Αν η Υπηρεσία έχει αντίρρηση επί του εγγράφου, οφείλει να το παραλάβει και να κατόπιν απαντήσει εγγράφως.

3. Αν κάποιο σχολείο δεν επιμένει να μην παραλαμβάνει τη Δήλωση, ο γονέας μπορεί να τη στείλει στο Σχολείο με συστημένο ταχυδρομείο ή courier. Στο κάτω μέρος της Δήλωσης, πριν την υπογραφή του, θα σημειώσει χειρόγραφα ότι ζητά να του αποσταλεί ταχυδρομικά από το Σχολείο ο αριθμός πρωτοκόλλου του εγγράφου.

4. Οι υπάλληλοι που αρνούνται παραλαβή εγγράφων διαπράττουν πειθαρχικό αδίκημα που καταγγέλλεται στην κα Γενική Επιθεωρήτρια Δημόσιας Διοίκησης σε έτοιμη φόρμα κειμένου: http://www.gedd.gr .

5. Τέτοιες Δηλώσεις Απαλλαγής υποβάλλουν εδώ και χρόνια γονείς άλλων θρησκευμάτων για την μη παρακολούθηση του μαθήματος των θρησκευτικών και γίνονται αναντίρρητα δεκτές, για τις οποίες επικροτεί ο Συνήγορος του Πολίτη (ΣτΠ, Δελτίο Τύπου 31.07.2008 ).

6. Σε παλαιότερες αποφάσεις ή ανακοινώσεις τους η Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (ΑΠΔΠΧ Απόφαση αριθ. 77Α/25.6.2002 ) ο Συνήγορος του Πολίτη (ΣτΠ – επιστολή σε κο Υπ. ΥΠΕΠΘ 21.11.2008 που αφορούσαν τον αγώνα τους για την κατοχύρωση της απαλλαγής μαθητών από το μάθημα των Θρησκευτικών) , έκριναν ότι μπορούν οι γονείς να ζητούν απαλλαγή από τα σχολεία, όταν το περιεχόμενο που προσφέρεται στα παιδιά τους είναι αντίθετο με τις θρησκευτικές και φιλοσοφικές τους πεποιθήσεις.

   Επομένως είναι υποχρεωμένα τα Γυμνάσια να δεχθούν τη Δήλωση Απαλλαγής και να απαλλάξουν τα παιδιά από την παρακολούθηση του συγκεκριμένου θεματικού άξονα σύμφωνα με την Δήλωση του γονέα.-

  Ἡ μνήμη τοῦ σημειοφόρου Γέροντος Ἰακώβου, τοῦ Ἁγίου τῆς Βίτσας Ζαγορίου, μᾶς ἐνθυμίζει κάθε χρόνο στὶς 15 Φεβρουαρίου τὸ μεγάλο ἀσκητή, γέροντα καὶ ἱεραπόστολο τῆς Ἠπείρου μας. Ἄλλωστε ὁ Γέροντας Ἰάκωβος ἔχει τὴ χάρη νὰ πρεσβεύει στὸν Κύριο γιὰ ἐξεύρεση ἐργασίας στοὺς ἀνέργους μὲ πολλοὺς εὐεργετηθέντες νὰ καταθέτουν τὴ μαρτυρία τους.
  Ὁ Γέροντας Ἰάκωβος, τὸν ὁποῖο πρῶτος ἀνέδειξε ὁ μακαριστὸς π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, ὁ ἀγωνιστὴς ἱδρυτὴς τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου», μὲ τὸ βιβλίο του «Ἕνας σύγχρονος Ἅγιος», εἶναι ὁ πνευματικὸς ἀλείπτης τοῦ Ὁσίου Παϊσίου, ὅταν ἐκεῖνος ἦταν νεαρὸς στὴν Κόνιτσα καὶ ἔχει πολλὰ νὰ μᾶς διδάξει μὲ τὴν ἱεραποστολική του δράση, μὲ τὸ ταπεινό του φρόνημα, μὲ τὴν ἁπλότητα τοῦ χαρακτῆρος του καὶ μὲ τὸ πλῆθος τῶν θαυμασίων του. Στὰ αὐτιά μας ἀντηχοῦν τὰ λόγια τοῦ μακαριστοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Σπυρίδωνος, ὅταν τὸν ἐπισκέφθηκε ὁ Γέροντας Ἰακωβος στὴν Ἀρχιεπισκοπή:
  -Καλῶς τὸν πατέρα Ἰάκωβο ποὺ πάτησε τὴ νάρκη καὶ δὲν ἔπαθε τίποτα.
  Τὸ περιστατικὸ αὐτὸ μὲ τὴ νάρκη παραθέτουμε γιὰ νὰ τονίσουμε τὸ πνευματικὸ ἀνάστημα τοῦ Γέροντος Ἰακώβου Βαλαδήμου, ποὺ κοιμήθηκε τὸ 1960, καὶ ἔχει νὰ μᾶς δείξει ἄπειρα θαυμαστὰ στοιχεῖα ἁγιότητος.
  Μιὰ ἡμέρα κατὰ τὴν περίοδο τοῦ ἐμφυλίου, στὶς 23  Ἰανουαρίου τοῦ 1948, ὁ πατὴρ Ἰάκωβος ἐπέστρεφε στὸ Μοναστήρι του στὴ Βίτσα τοῦ Ζαγορίου τῆς Ἠπείρου ἀπὸ τὸ χωριὸ Σουδενά, ὅπου εἶχε πάει νὰ λειτουργήσει. Ἡ πεζοπορία διαρκοῦσε περίπου δύο ὧρες. Ἐν τῷ μεταξὺ ἄνδρες τοῦ στρατοῦ εἶχαν τοποθετήσει παγιδευμένες χειροβομβίδες στὸ δρόμο καὶ περίμεναν στὰ γύρω ὑψώματα. Ξαφνικά ἐμφανίσθηκε ἀπὸ μακριὰ ὁ πατὴρ Ἰάκωβος νὰ ἔρχεται, προσευχόμενος ὅπως πάντοτε, ἀφοῦ ἐφάρμοζε τὸ «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθαι» (Α΄ Θεσ. ε΄ 17). Γιὰ τὸν Γέροντα χρόνος ποὺ δὲν ἦταν ἀφιερωμένος στὸ Θεό μας ἦταν χαμένος χρόνος ζωῆς, γιὰ τὸν ὁποῖο κάποτε θὰ λογοδοτήσουμε ἐνώπιόν Του, ἀφοῦ ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας εἶναι πολὺ σύντομος καὶ ἡ σπατάλη του βλαβερὴ καὶ ἐπικίνδυνη. Ἄρχισαν νὰ φωνάζουν οἱ στρατιῶτες, μὰ ὁ πατὴρ Ἰάκωβος δὲν τοὺς ἄκουγε εὑρισκόμενος σὲ ὑψηλὲς θεωρίες καὶ ἀπορροφημένος ἀπὸ τὴ γλυκύτητα τῆς διαπροσωπικῆς του συναντήσεως μὲ τὸν Κύριο τῆς δόξης. Ἔτσι προχωρώντας, ἔπεσε ἐπάνω σὲ τέσσερις παγιδευμένες χειροβομβίδες τύπου ‘Μίλς’, οἱ ὁποῖες καὶ ἐξερράγησαν. «Πάει ὁ παπᾶς», εἶπαν ὅλοι καὶ περίμεναν νὰ φύγουν οἱ καπνοὶ καὶ οἱ σκόνες καὶ νὰ δοῦν τὸ ἀνατριχιαστικὸ θέαμα τοῦ διαμελισμοῦ του. Ἔκπληκτοι, ὅμως, ἀντίκρυσαν τὸν Γέροντα Ἰάκωβο κάτασπρο ἀπὸ τὶς σκόνες, νὰ τινάζει τὰ ράσα του, χωρὶς νὰ ἔχει πάθει τὴν παραμικρὴ ἀμυχή. Τὸ θαῦμα ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ γίνει, γιὰ νὰ κερδηθοῦν ψυχές, ἀφοῦ βλέποντας αὐτὸ πολλοὶ στρατιῶτες ζήτησαν νὰ ἐξομολογηθοῦν κοντά του καὶ τὸν πλησίασαν μὲ δέος καὶ θαυμασμὸ λέγοντας:
 -Παπούλη, δὲν ἔπαθες τίποτα;
 -Πῶς νὰ πάθω παιδιά μου, ἀφοῦ ἔλεγα τὴν προσευχή μου καὶ «προωρόμην τὸν Κύριον ἐνώπιόν μου διὰ παντός» (Πράξ. β΄ 25)! Καὶ ἐσᾶς δὲν θὰ σᾶς ἀφήσει ὁ Θεὸς νὰ πάθετε τίποτα, καὶ ὅταν τὸν φωνάζετε, θὰ τὸν βλέπετε νὰ στέκεται ἄγρυπνος πάντοτε δίπλα σας, νὰ σᾶς προστατεύει. Αὐτὸς θὰ σᾶς φυλάξει, ὥστε σῶοι νὰ γυρίσετε στὰ σπιτικά σας. Μονάχα νὰ βαδίζετε στὸ δρόμο Του. Νὰ καθήσω, παιδιά μου, νὰ σᾶς ἐξομολογήσω καὶ νὰ σᾶς λειτουργήσω, γιὰ νὰ μεταλάβετε;
-Ναί, Παπούλη, ἀπάντησαν ὅλοι συνεπαρμένοι ἀπὸ τὸ ἐξαίσιο θαῦμα.
  Τὴ μοναδικὴ αὐτὴ εὐκαιρία δὲν τὴν ἄφησε νὰ πάει χαμένη ὁ ἱεραπόστολος Γέροντας. Ἡ διαρκὴς μέριμνά του ἦταν ἡ σωτηρία τῶν ψυχῶν. Γι’ αὐτὸ καὶ πάντοτε εἶχε μαζί του ἕνα παληὸ πετραχήλι. Τὸ ἔβγαλε ἀπὸ τὸ ντουρβὰ ποὺ εἶχε κρεμασμένο στὸν ὦμο του μαζὶ μὲ τὰ λειτουργικά του βιβλία, κάθησε σὲ μία πέτρα κάτω ἀπὸ ἕνα δένδρο καὶ παρὰ τὸ κρύο τοῦ χειμῶνος ἐξομολογοῦσε ἕνα-ἕνα τοὺς στρατιῶτες.
  Ὁ πονηρὸς, ὅμως, θέλησε νὰ ταράξει τὴν ὄμορφη, κατανυκτική, γεμάτη ἀπὸ εὐλάβεια αὐτὴ στιγμή. Ἕνας λοχίας, ποὺ ἦταν δάσκαλος στὴν πολιτική του ζωή, προσπαθοῦσε νὰ ἐμποδίσει τοὺς στρατιῶτες νὰ ἐξομολογηθοῦν. Ὁ πατὴρ Ἰάκωβος ποὺ τὸν ἄκουσε, τὸν προέτρεψε νὰ ἐξομολογηθεῖ καὶ αὐτός, μὰ ὁ λοχίας ἦταν τελείως ἀρνητικός. Καὶ ὄχι μόνο δὲν δέχθηκε τὴν πρόταση τοῦ Γέροντος, ἀλλὰ καὶ παίρνοντας ἐπιδεικτικὰ μερικοὺς ἄνδρες, πῆγε πιὸ πέρα στὸ δάσος, νὰ μαζέψει ξύλα. Ἐκεῖ, ὅμως, αὐτὸς ποὺ δὲν πίστεψε στὴ σωτηρία τοῦ Γέροντος ἀπὸ τὴ νάρκη πάτησε κατὰ λάθος ἄλλη  νάρκη καὶ ὁ δυστυχὴς σκοτώθηκε. Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ τὸ τραγικὸ συμβὰν δὲν ἔμεινε στρατιώτης ἀνεξομολόγητος. Ὁ Γέροντας, ὅμως, καὶ γι’ αὐτοῦ τὴν ψυχὴ προσευχήθηκε μὲ συντριβὴ καὶ μάλιστα ὁ ἴδιος ἔψαλε καὶ τὴν ἐξόδιο ἀκολουθία του παρακαλώντας τὸν Κύριο τῆς συγχωρητικότητος, ὅπως παλαιότερα ὁ Πρωτομάρτυρας Στέφανος λέγοντας: «Κύριε, μὴ στήσῃς αὐτῷ τὴν ἁμαρτίαν ταύτην» (Πράξ. ζ΄ 60).
   Ὁ τάφος τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος βρίσκεται στὸ ἡμιερειπωμένο Μοναστήρι τοῦ Προφήτη Ἠλία στὴ Βίτσα τοῦ Ζαγορίου καὶ τὰ χαριτόβρυτα λείψανά του στὸν Ναὸ τῆς Παναγία μας στὴ Βίτσα.
   

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,
Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΤΟΥ ΣΥΝΤΟΝΙΣΤΙΚΟΥ ΟΡΓΑΝΟΥ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΣΩΜΑΤΕΙΩΝ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΓΙΑ ΤΗ ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΠΟΥ ΘΑ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΣΤΑ ΓΥΜΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ.

Θεσσαλονίκη, 30 Ἰανουαρίου 2017

  Περί τά τέλη τοῦ μηνός Δεκεμβρίου 2016 λάβαμε γνώση τῆς ὑπ΄ ἀριθ. Φ20.1/220482/Δ2 Ἐγκυκλίου τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας μέ ἡμερομηνία 23/12/2016, πού ἀφορᾶ στήν ὑλοποίηση τῆς Θεματικῆς Ἑβδομάδας στά Γυμνάσια  τῆς χώρας  μέ τίτλο «Σῶμα καί Ταυτότητα». Ἡ ὑλοποίηση ἔχει χαρακτῆρα ὑποχρεωτικό, ἡ ἐγκύκλιος χαρακτηρίζεται μέ βαθμό προτεραιότητας «Ἐξαιρετικά Ἐπεῖγον» (γιατί ἆραγε;), ἡ δέ καταληκτική ἡμερομηνία ὑποβολῆς τοῦ Τελικοῦ Σχεδίου Ὑλοποίησης στούς Ὑπευ- θύνους Σχολικῶν Δραστηριοτήτων καί στόν Ἁρμόδιο Σχολικό Σύμβουλο Παιδαγωγικῆς Εὐθύνης εἶναι ἡ 10/2/2017.

  Οἱ θεματικοί ἄξονες εἶναι 1) Διατροφή καί ποιότητα ζωῆς 2) Πρόληψη ἐθισμοῦ καί ἐξαρτήσεων καί 3) Ἔμφυλες Ταυτότητες. Ἐνῶ οἱ δύο πρῶτοι ἄξονες εἶναι ἐξαιρετικά ἐνδιαφέροντες καί μποροῦν νά προσφέρουν  πάρα  πολλά  στούς  μαθητές,  καί  μόνο  ἀπό  τόν τίτλο  τοῦ γενικοῦ θέματος διακρίνεται ἀμέσως ποῦ τό Ὑπουργεῖο ἀποδίδει τή μέγιστη βαρύτητα αὐτῶν τῶν δράσεων γιά τήν ἐνημέρωση τῶν μαθητῶν, καθώς  καί τῶν γονέων τους. Εἶναι σαφές  ὅτι ἡ βαρύτητα πέφτει στόν τρίτο  θεματικό  ἄξονα «Ἔμφυλες Ταυτότητες». Ὁ  ἄξονας  αὐτός  περιλαμβάνει μεταξύ ἄλλων καί τίς ὑποενότητες «Βιολογικό καί κοινωνικό φῦλο», «Ἀποδομώντας τά ἔμφυλα στερεότυπα» καί «Ὁμοφοβία καί τρανφοβία στήν κοινωνία καί στό σχολεῖο».

  Στούς προτεινόμενους ἀπό τό ΙΕΠ φορεῖς, πού θά παράσχουν ὑποστή- ριξη στήν ὑλοποίηση τῆς θεματικῆς ἑβδομάδας, περιλαμβάνεται ἕνας μεγάλος ἀριθμός Μ.Κ.Ο. πού  δραστηριοποιοῦνται σέ διάφορους τομεῖς (π.χ. ἀνθρώπινα δικαιώματα, οἰκολογία, ρατσισμός κ.ἄ). Ἔτσι ὅμως ἀνοίγει διάπλατα ὁ δρόμος γιά τήν εἴσοδο τῶν Μ.Κ.Ο, τῶν ποικίλων ἐπιδιώξεων καί ἀφανῶν σκοπῶν, καί στόν ἰδιαίτερα εὐαίσθητο χῶρο τῆς  ἐκπαίδευσης. Μεταξύ αὐτῶν πού προτείνονται γιά τά σχολεῖα τῆς Περιφ. Κεντρικῆς Μακεδονίας, συμπερι- λαμβάνεται καί  Μ.Κ.Ο πού ἐπαίρεται γιά τή  συνεργασία της  τό 2014 μέ  τήν Ὁμοφυλοφιλική Λεσβιακή Κοινότητα Ἑλλάδας (ΟΛΚΕ) καί τή συμμετοχή της τό 2015 στά «δημοφιλέστατα» ΛΟΑΤ φεστιβάλ Ὑπερηφάνειας τῆς Ἀθήνας καί τῆς Θεσσαλονίκης(ΛΟΑΤ:Λεσβίες-Ὁμοφυλόφιλοι-Ἀμφιφυλόφιλοι-Τρανσέξουαλ), σύμφωνα μέ πληροφόρηση πού ἀντλήθηκε ἀπό τήν ἱστοσελίδα της!

   Λαμβάνοντας  ὑπόψη τά  παραπάνω,  θά  θέλαμε  νά  ἐκφράσουμε τούς ἔντονους προβληματισμούς μας:

• Ἀλήθεια, ποιός ἔγκριτος ἐπιστήμονας μπορεῖ νά μᾶς δώσει τόν ὁρισμό τοῦ «κοινωνικοῦ  φύλου», γιά τό ὁποῖο καλοῦνται  κάποιοι νά μιλήσουν στούς μαθητές αὐτῆς τῆς ἡλικίας; Εἶναι σίγουρα οἱ  καθηγητές τῶν σχολείων ἤ οἱ προτεινόμενες Μ.Κ.Ο. ὡς συνεργαζόμενοι   φορεῖς, ἁρμόδιοι γιά κάτι τέτοιο;

• Τί σημαίνει  «ἀποδομῶ  τά ἔμφυλα στερεότυπα»;  Εἶναι  ἄλλο  πράγμα ἐξετάζω διαχρονικά καί προσπαθῶ νά διευρύνω στή σκέψη τῶν μαθητῶν τό πλαίσιο τῶν ρόλων τῶν δύο φύλων καί ἄλλο πράγμα τό «ἀποδομῶ», δηλαδή κατακερματίζω καί καταστρέφω τήν ἔννοια καί τό περιεχόμενο πού ἔχει δώσει ὁ μαθητής στίς λέξεις «ἀγόρι» καί «κορίτσι» ἤ «ἄνδρας» καί «γυναίκα».
• Εἶναι ἐμφανές ὅτι στό πλαίσιο τῶν ἐπιπλέον θεματικῶν πρός τούς γονεῖς, ὁ τρίτος ἄξονας πού ὁρίζει ἡ ἐγκύκλιος ἔχει στόχο νά διδάξει τήν καταστολή τῶν φαινομένων «ὁμοφοβίας καί τρανφοβίας στήν κοινωνία καί στό σχολεῖο» (αὐτό πάλι σημαίνει πώς δέν πρέπει οἱ μαθητές ἤ οἱ γονεῖς νά ἐκπλήσσονται καί νά προσπαθοῦν νά ἀντιδράσουν, ἄν κάποιο παιδί, συμμαθητής κ.ο.κ., δηλώσει κάτι διαφορετικό ἀπό αὐτό πού δείχνει καί διατρανώσει  τόν ὁμοφυλοφιλικό  σεξουαλικό  του προσανατολισμό). Ἐπιπλέον ὅμως στοχεύει καί στή δημιουργία κλίματος ἐκφοβισμοῦ σέ βάρος  ὅσων δέν ἀποδέχονται  τήν ὁμοφυλοφιλία  ὡς  ὀρθή ἐπιλογή.  Μέ ἁπλούστερα λόγια, ὅποιος ἐκφράσει τήν ἀνησυχία του γιά τή διαφυλική συμπεριφορά τοῦ παιδιοῦ του θά πρέπει νά χαρακτηρισθεῖ «ρατσιστής» καί «ὁμοφοβικός».
• Αἰσθανόμαστε προσβεβλημένοι ὡς γονεῖς καί ὡς ἐπιστήμονες, γιατί μποροῦμε πιά νά διακρίνουμε μιά προσπάθεια μέ στόχο, δυστυχῶς, νά προκληθεῖ ἕνα καίριο πλῆγμα στόν ὀρθό καί ξεκάθαρο τρόπο σκέψης καί συμπεριφορᾶς τῶν νέων μας, πού θά μποροῦσε νά τούς βοηθήσει νά δημιουργήσουν ἀργότερα μιά ὑγιῆ οἰκογένεια.

   Γιά ὅλους τούς παραπάνω λόγους, ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ τήν ἄμεση ἀπόσυρση τοῦ 3ου  θεματικοῦ ἄξονα μέ τίτλο «Ἔμφυλες Ταυτότητες» ἤ  τουλάχιστον  τῶν  ὑποενοτήτων  «Βιολογικό  καί  κοινωνικό  φῦλο», «Ἀποδομώντας τά ἔμφυλα στερεότυπα» καί «Ὁμοφοβία καί τρανφοβία στήν κοινωνία καί στό σχολεῖο» ἀπό τό περιεχόμενο τῆς Θεματικῆς Ἑβδομάδας στά Γυμνάσια.

   Ἐπιπλέον καλοῦμε τούς ἐκπαιδευτικούς ὅλων τῶν Γυμνασίων τῆς χώρας νά ἀκυρώσουν στήν πράξη τήν ὑλοποίηση ὁποιασδήποτε δράσης πού θά σχετίζεται μέ τίς  τρεῖς πιό πάνω ὑποενότητες. Νά ὑπερασπι- σθοῦν μέ κάθε τρόπο τήν ψυχοσωματική τους ἀκεραιότητα. Κανείς ἄς μή φανεῖ συνεργός στά ὕπουλα αὐτά παγκόσμια μηχανεύματα, πού στόχο τους ἔχουν τόν βιολογικό καί πνευματικό ἐκφυλισμό τοῦ ἀνθρώπινου εἴδους, ὥστε νά εἶναι εὔκολα χειραγωγήσιμο.

    Ὅλοι μας μέ σωφροσύνη καί σύνεση ἄς ἀντισταθοῦμε. Δέν εἴμαστε οὔτε ρατσιστές, οὔτε φοβικοί. Λογικοί εἴμαστε. Ἄνθρωποι πού ἀκόμα δέν ἀπωλέσαμε τάς φρένας μας καί πού φοβόμαστε τόν Θεό. Γι’ αὐτό καί ὑπερασπιζόμαστε τήν εἰκόνα Του, πού λέγεται ἄνθρωπος.

   Ὡς   Συντονιστικό ὄργανο τῶν Ὀρθοδόξων Σωματείων τῆς ἁγιοτόκου πόλεως Θεσσαλονίκης καλοῦμε:

• τή  διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας νά ἀντιδράσει συστηματικά, διαφωτίζοντας τούς πιστούς καί ἀναδεικνύοντας τόν δόλιο σκοπό πού ἐπιχειρεῖται μέσα ἀπό τή θεματική ἑβδομάδα.
• τά κόμματα νά τοποθετηθοῦν ξεκάθαρα στό ζήτημα αὐτό
• τούς  ἐκπαιδευτικούς νά ἀκυρώσουν στήν πράξη τό ἐπιχειρούμενο ἀτόπημα
• τούς γονεῖς νά  διαμαρτυρηθοῦν (γιά τό γεγονός πώς δέν ζητεῖται ἡ ἔγκρισή τους γιά τή συμμετοχή τῶν παιδιῶν τους στό πρόγραμμα) καί νά ἐνεργήσουν ἔγκαιρα καί ἀποφασιστικά.

ΠΡΟΤΕΙΝΟΜΕΝΕΣ ΕΙΔΙΚΟΤΕΡΕΣ ΕΝΕΡΓΕΙΕΣ

Α. ΩΣ ΓΟΝΕΙΣ

1. Ἐκφράζουμε ἄμεσα –  γιατί  τά  χρονικά  περιθώρια  εἶναι  πολύ στενά- τόν προβληματισμό μας γιά τόν τρίτο θεματικό ἄξονα τῆς ἐγκυκλίου στόν διευθυντή τοῦ σχολείου καί σέ ἕναν τουλάχιστον ἀκόμη καθηγητή τοῦ παιδιοῦ μας, ἀπό τόν ὁποῖο ἔχουμε τήν ἄνεση νά ζητοῦμε ἐνημέρωση .

2. Ζητοῦμε νά μήν περιληφθοῦν οἱ ἐπίμαχες ὑποενότητες («Βιολογικό καί κοινωνικό φῦλο», «Ἀποδομώντας τά ἔμφυλα στερεότυπα» καί «Ὁμοφοβία καί τρανφοβία στήν κοινωνία καί στό σχολεῖο») στόν προγραμματισμό τῶν δράσεων τῆς θεματικῆς ἑβδομάδας.
3. Τονίζουμε εὐγενικά ὅτι δέν ἔχουμε στόχο νά παρέμβουμε στήν ἐκπαιδευτική διαδικασία, ἀλλά νά προστατέψουμε, ὅπως δικαιού- μαστε,  τή  σωματική  καί  ψυχική  ὑγεία  τῶν  παιδιῶν  μας  καί ζητοῦμε σ’ αὐτό ἀρωγούς τούς καθηγητές τοῦ σχολείου.

4. Παραδίδουμε τή σχετική ὑπεύθυνη δήλωση ἀπαλλαγῆς, ζητώντας νά ἔχουμε ἐνημέρωση τόσο γιά τόν προγραμματισμό καί τό τελικό  σχέδιο  ὑλοποίησης  ὅσο  καί  γιά  τή  γενικότερη ἐξέλιξη τοῦ θέματος (ἀπό τόν Διευθυντή ἤ τόν ὑπεύθυνο καθηγητή τοῦ τμήματος τοῦ παιδιοῦ).
5. Κινητοποιοῦμε τόν Σύλλογο Γονέων καί Κηδεμόνων τοῦ Σχολείου μας, ὥστε νά κατανοήσουν τό μέγεθος τοῦ ἀτοπήματος πού ἐπιχειρεῖται. Προκαλοῦμε συζήτηση καί ἐκθέτουμε εὐθαρσῶς τίς ἀπόψεις μας

Β. ΩΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΙ

1. Ζητοῦμε νά  συμμετέχουμε στή συντονιστική ὁμάδα -ἄν δέν ἔχει  ἤδη  συγκροτηθεῖ-ὥστε  νά  ἔχουμε  λόγο  στόν  προγραμματισμό.

2. Ἐνημερώνουμε  τούς   συναδέλφους   μας   ἐκτενέστερα   γιά   τίς ἀπόψεις μας καί ζητοῦμε ὅσο τό  δυνατόν περισσότερες ὧρες ἀπό τή θεματική ἑβδομάδα νά μᾶς διατεθοῦν ἀτομικά, ὥστε νά δώσουμε ἐμεῖς τίς προεκτάσεις πού θέλουμε στά τμήματά μας. Τό δικαίωμα αὐτό μᾶς παρέχεται ἀπό τήν ἐγκύκλιο. (Ἀνατρέχουμε στό Φάκελο Ἐκπαιδευτικοῦ Ὑλικοῦ στή σελίδα τοῦ ΙΕΠ)
3. Προτείνουμε δράσεις καί ὁμιλητές πού θά σχετίζονται μέ τούς ἄξονες «Διατροφή» καί «Πρόληψη ἐθισμοῦ καί ἐξαρτήσεων» καί οἱ ὁποῖες θά καλύψουν ὅσο τό δυνατόν περισσότερες ὧρες.
4. Ὅταν κρίνουμε ὅτι κάποιοι συνάδελφοι ἐπιμένουν σέ λανθασμέ- νη πρόταση, ὑποβάλλουμε ἄμεσα ἄλλη πρόταση καί ζητοῦμε ψηφοφορία ἀπό τόν σύλλογο. Τό πρόγραμμα δέν ὑλοποιεῖται, ἄν δέν ἐγκριθεῖ ἀπό τόν σύλλογο διδασκόντων!

Γιά νά κατεβάσετε τήν Δήλωση ἀπαλλαγῆς ἀπό τήν θεματική ἑβδομάδα πατῆστε ἐδῶ.