Εἶναι τραγική διαπίστωση ὅλων πλέ­ον πώς ἡ σχέση τῶν νέων μέ τίς ὀθόνες εἶναι μιά σχέση ζωῆς, σχεδόν ἀπό τή στι­γμή πού ἀρχίζει ἡ ζωή τους. Οἱ ἔφηβοι περνοῦν περισσότερες ἀπό τέσσερις ὧρες τήν ἡμέρα μπροστά στήν ὀθόνη μόνο γιά τή διασκέδασή τους! Μελέτες στίς ΗΠΑ ἀποκαλύπτουν πώς τό 10% τῶν ἐφήβων ἐμ­φανίζει προβληματική συμπεριφορά λόγῳ ἐθισμοῦ στό διαδίκτυο. 

 Ἄς μήν ἀνησυχοῦμε ὅμως. Τό Πανευρωπαϊκό Δίκτυο Ἐθνικῶν Κέντρων Ἐνημέρωσης καί Ἐπαγρύπνησης ἐνημερώνει καί ἐπαγρυπνᾶ, διαδικτυακά! Κάθε δεύτερη μέρα τῆς δεύτερης ἑβδομάδας τοῦ δεύτερου μήνα τοῦ ἔτους -φέτος στίς 7 Φεβρουαρίου- ἐδῶ καί 14 χρόνια, διοργανώνει τόν ἑορτασμό τῆς ἡμέρας «Ἀσφαλοῦς Διαδικτύου», ὅπου παιδιά καί νέοι ἐν­θαρρύνονται νά πάρουν θέση ὡς ψηφι­ακοί πολίτες τοῦ μέλλοντος συμμετέχοντας ἐνεργά σέ ἀνοιχτές συζητήσεις καί δράσεις.
 Ἄραγε, τά ἠλεκτρονικά διαδικτυακά παιχνίδια, πού κυρίως ἀπορροφοῦν τούς ἐφήβους αὐτές τίς τέσσερις ὧρες ἡμερησίως, ἀνήκουν στά ἀσφαλῆ μονοπάτια γιά τούς ψηφιακούς πολίτες τοῦ μέλλοντος;
 Ἀπό νωρίς τά ψηφιακά παιχνίδια ξεπέρασαν τόν ἀρχικό σκοπό τῆς δημιουργί­ας τους καί ἐξελίχθηκαν σέ ἠλεκτρο­νι­κά... ἀθλήματα (e-sports), ἀκόμα καί σέ ἐπαγγελματικό ἐπίπεδο, μέ διεθνῆ τουρνουά, ἐπίσημα πρωταθλήματα, ἐπαγγελματίες ἀθλητές, ἐντυπωσιακά χρηματικά ἔπαθλα καί μυθώδεις παροχές σέ ὅσους διακρίνονται. Μία e-βιομηχανία ποικιλοτρόπως κερδοφόρα.
 Τό πιό διαδεδομένο στόν χῶρο εἶναι τό LoL («League of Legends»). Ἕνα παι­χνί­δι μάχης πολλαπλῶν παικτῶν πού ἔ­χει «LoLάνει» πάνω ἀπό 100 ἑκατομμύρια ἐνεργούς παῖκτες κάθε μήνα! Τό εὐρύτερο κοι­νό τοῦ gaming στή χώρα μας φτάνει τό μισό ἑκατομμύριο (τό 50% τῶν ἀγοριῶν ἀπό 13-18 ἐτῶν).
 Τά μεγαλύτερα γεγονότα-σταθμοί τῆς χρονιᾶς γιά ὅλους τους «LoLόπληκτους» εἶναι τά μεγάλα gaming events, ὅπου οἱ πρωταθλήτριες ὁμάδες διαγωνίζονται σέ μεγάλους ἀνοιχτούς χώρους συνδε­δεμένες στό ἴδιο τοπικό δίκτυο, ἐ­νῶ ταυτόχρονα χιλιάδες νέοι παρακολουθοῦν τόν ἀγώνα ἀπό γι­γαν­­τοοθόνες. Ἕνα τέτοιο event πού διοργανώνεται κάθε χρόνο στή Διεθ­νῆ Ἔκθεση Θεσσαλονίκης προ­σ­­ελκύει σέ ἕνα δεκαήμερο 100.000 νέ­ους! Καί φυσικά ποιό εἶναι τό ὄ­νειρο ζωῆς ὅλων αὐτῶν τῶν ἐ­φή­βων; Νά ἐξασφαλίσουν μιά ὑ­ψηλή θέση στή μαγική κοινότητα τῶν ἐ­παγγελ­ματιῶν gamers χτυπώντας πλῆ­κτρα, ἀτελείωτες ὧ­ρες μπροστά σέ μιά ὀθόνη, δουλι­κά.
 Καί τό... ψυχαγωγικό πε­ρι­­ε­χό­μενο τοῦ συγκεκριμένου παι­­χνιδιοῦ; Μάγοι, ἐπικαλεστές, ξόρ­­κια, φίλτρα, Δάσος τῆς Σύγχυσης, Μαινόμενη Ἄβυσσος κ.τ.ὅ.
 Εὐτυχῶς ὁ μήνας δέν ἔχει ἕξι ἑβδομάδες. Μέσα στό ὅλο πλαίσιο τοῦ δῆθεν ἐν­διαφέροντος γιά τούς νέους, θά ἦταν πολύ ταιριαστό νά ὁριστεῖ ἡ ἡμέρα ἑορτασμοῦ «Ἀσφαλοῦς Διαδικτύου» τήν 6η ἡμέρα τῆς 6ης ἑβδομάδας τοῦ 6ου μήνα (666!!!).
 Ὅσοι ὑποφέρουμε, γιατί βλέ­που­με τά παιδιά μας «κολλημέ­να» μέ τήν ὀθόνη, νά ξέρουμε πώς εἶναι μικρή ἡ συμμετοχή μας στό μαρτύριό τους. Δέν εἶναι ἁ­πλῶς κολλημένα, ἀλλά... καμέ­να.

Δια-κριτικός

Ἀπολύτρωσις, Φεβρ. 2017

 Ἕνας ἀπό τούς συγγραφεῖς πού τά ἔρ­γα του συμπεριλαμβάνονται στή Φιλο­κα­λική συλλογή εἶναι καί ὁ ἅγιος Μά­ξι­μος ὁ Ὁμολογητής, ἡ «λύρα τοῦ Πνεύ­ματος», ὅπως ψάλλει γι᾽ αὐτόν ἡ Ἐκκλη­σία μας. Ἔζησε τόν 7ο μ.Χ. αἰώνα. Ἐνῶ κατεῖ­χε ἐξέ­χουσα θέση στά ἀνάκτορα, ἄφησε τίς κο­σμι­κές ἐξουσίες γιά νά ἐπιδοθεῖ σέ ἀ­σκητικούς ἀγῶνες. Συνέγραψε μάλιστα «ἀ­σκητικοθεολογικές» πραγματεῖες οἱ ὁ­ποῖ­ες εἶναι πολύ ὠφέλιμες.

 Συγκεκριμένα, στά διακόσια κεφά­λαια «περὶ θεολογίας πρὸς Θαλάσσιον»* ὁ ἅ­γι­ος Μάξιμος, ὁ «δυ­νατός στίς παρα­βολές» ὅ­πως παρατηρεῖ ὁ Μέγας Φώ­τι­ος, ζωγρα­φίζει μπροστά μας μέ ἁγιογραφικές πινε­λιές μιά ὄμορ­φη εἰκόνα: Ὁ Θεός εἶναι «ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης» (Μα 4,2) καί ἡ γῆ μας λούζεται στό φῶς του. Κάθε ψυχή ἀ­δια­κρίτως θωπεύεται ἀπό τίς ἀκτίνες τῆς ἀγαθότητας τοῦ θεί­ου ἐλέους. Ἐξαρτᾶται ὅμως ἀπό τήν προαίρεση κάθε μιᾶς ψυ­χῆς, ἐπιση­μαί­νει ὁ Ἅγιος, τί ἐπίδραση θά ἔχει πάνω της αὐτό τό θεῖο φῶς.
 Ὅταν μιά ψυχή εἶναι «φιλόυλη» καί «φιλόκοσμη», τότε σκληραίνει κάτω ἀπό τό φῶς τῆς νουθεσίας του, ὅπως «κατί­σχυσεν» τότε «ἡ καρδία Φαραὼ» (Ἔξ 7, 13) καί ἔγινε ἀδιαπέραστη ἀπό τό θεῖο θέ­λημα. Ἔτσι ἀκριβῶς, σκληραίνει σάν τόν πηλό καί αὐτοκαταστρέφεται ἡ ψυ­χή πού ἀντιστέκεται στή θεία βούληση.
 Ἀντίθετα, ἡ ψυχή πού ἀγαπᾶ τόν Θεό «μαλακώνει σάν τό κερί» κάτω ἀπό τό φῶς τῆς ἀγάπης του. Γίνεται μά­λιστα εὔ­πλαστη καί ἐπιτρέπει νά τυπω­θεῖ πάνω της ἡ θεία σφραγίδα, καθι­­στώντας τόν ἑαυτό της ἔμψυχο πρόσ­φο­ρο καί «κατοικητήριον Θεοῦ» (Ἐφ 2,22).
 «Μακάριος εἶναι ἐκεῖνος», σημειώνει ὁ Ἅγιος σέ ἕνα ἄλλο κεφάλαιο, «πού κρα­τεῖ ἀβασίλευτο μέσα του, ὅπως ὁ Ἰησοῦς τοῦ Ναυῆ (βλ. Ἰη 10,12-13), τόν ἥλιο τῆς δι­καιοσύνης γιά ὅλη τή διάρκεια τῆς ἡμέ­ρας τῆς παρούσης ζω­ῆς, χωρίς νά πε­ριο­ρίζεται ἀπό τή νύχτα τῆς κακίας καί τῆς ἄγνοι­ας».
 Ἄφθονο τό φῶς τοῦ «ἥλιου τῆς δικαι­οσύνης» διαχέεται στόν κόσμο μας. Πό­σο τραγικοί εἴμαστε ὅταν κλείνουμε τίς γρί­λιες τῆς ψυχῆς μας και προσπαθοῦ­με νά φωτίσουμε τήν ὕπαρξή μας μέ ἐ­φήμερες δάδες! Εἴθε ἡ γῆ μας νά μήν ἀναδειχθεῖ «σκεῦος κεραμέως», μία γι­γάντια πήλινη σκληρόκαρδη σφαίρα, ἀλλά νά φαντάζει σάν μιά τεράστια λα­μπάδα πού θα ἀνα­λί­σκεται ἀντλώντας φῶς ἀπό τόν «ἥλιο», Πλάστη καί Δη­μι­ουργό της.

Δέσποινα Καλογεράκη

Δρ Θεολογίας

* Φιλοκαλία, τ. Β΄, σ. 105,12 & 130,31.

 Tήν πανώρια Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ στολίζει μέ τό ἁγνό κάλλος της ἡ «μεγαλώνυμος» μάρτυς Ἀγά­θη. Ἀποθέτει μέ ἱ­εροπρέπεια στά πόδια τοῦ Χριστοῦ πού ἀγάπησε τόν πολύτιμο κροσσωτό της. Ἀν­τιπροσφέρει μέ εὐγνωμοσύνη στόν Νυμφίο της Χριστό «ἔνδοξο πορφυρίδα» βαμ­μένη μέ τό νεανικό της αἷμα. Παραδίδει τόν πρῶτο πό­θο της στόν Ἰησοῦ «ἀ­γαλλομένη». Ἐπιλέγει πάνω ἀπό ὅλα «τὰ τοῦ κόσμου ἡ­δέα» τοῦ Χριστοῦ τήν τερπνότητα. 

 Ἀπό τό 251 μ.Χ. φυλάγει ἡ Ἐκκλησί­α μας τήν πολύτιμη κατάθεση τῆς νεα­ρῆς ἀγαθωνύμου μάρτυρος -κόσμημα ἄ­φθαρ­το, θησαυρό ἀδαπάνητο. Εὐγενής καί εὔ­πορη ἡ οἰ­κογένειά της κληροδότησε στή μονάκριβη θυγατέρα της πλοῦτο, δόξα, σώ­ματος ὡραιότητα, ἀλλά καί καλλονή ψυχῆς. Οἱ γονεῖς της -εἰδωλολάτρες- τήν κατέστησαν ἐκλεκτή καί περίβλεπτη μέ­σα στό Παλέρμο, πού ἦταν ὁ τόπος τῆς καταγωγῆς της. Ἡ μικρή Ἀγάθη ἔμεινε ἀρ­κε­τά νωρίς μόνη, ἴσως γιά νά γνωρί­σει τόν μοναδικό Θεό καί ποθεινότατο Νυμφίο τῆς ζωῆς της.
 «Σκληρός τύραννος» χαρακτηρίστη­κε ὁ αὐτοκράτορας Δέκιος μέ τό διάταγμά του γιά τήν καταστολή τῆς χρι­στιανικῆς πίστης τόν Ἰανουάριο τοῦ 250. Ἡ Ἀγάθη ἁπλά καί ἀβίαστα ὁμολόγησε τήν πίστη της στόν Χριστό. «Τὰς αἰωνιζούσας ἀπο­σκο­ποῦσα ἀμοιβὰς» δέν δείλιασε μπροστά στόν ψυχικό βιασμό πού τῆς ἄσκησε ὁ «δυσμενὴς» ἔπαρχος τῆς Σικελίας Κυντιανός. Ὁπλισμένη μέ τή χά­ρη τοῦ Θεοῦ καταφρόνησε τή δεινή μανία του. «Ματαιόφρων ὑπάρχων ὁ τύραννος», τήν ἔβαλε ν᾽ ἀντιπαλαίψει μέ μία ἄπιστη γυναίκα, τήν Ἀφροδι­σία, καί τίς θυγατέρες της. Ἔστρεψε τελεί­ως τά μάτια τῆς καρδιᾶς της ἡ ἀήττητος μάρτυς στή μακαριότητα τοῦ Παραδείσου. Μέ στερρό τό φρόνημα νίκησε τά δελεάσματα καί τίς ἀ­πειλές.
 «Ἠγλαϊσμένη» ἡ ἀκήρατος νύμφη τοῦ Ζωοδότου πορεύεται τή μαρτυρική πορεία της μέ ἕναν πόθο: νά στολίσει τήν ψυχή της καί νά τήν ἑτοιμάσει γιά νά τήν προσφέρει «καθωραϊσμένη καὶ λελαμπρυσμένη» στόν νυμφίο της Χριστό. Στά ἐ­πώ­δυνα βασανιστήρια πού ἀκολούθησαν ἡ ἔνδοξη μάρτυς ἔμεινε πιστή στήν «ἄνω κλήση». Ἐξουθενωμένη καί καταπληγωμένη τήν ἔριξαν στή φυλακή. Ὁ Κύριός της ὅμως τή δόξασε, θεραπεύ­οντας ὅλες τίς πληγές της. Ἀσυγκίνητος ἔμεινε ὁ ἔ­παρχος ἀπό τό ὁλοφάνερο θαῦ­μα. Ἔδωσε ἐντολή νά τή σύρουν πάνω σέ πυρακτωμένα ὄστρακα. Τότε ἕνας φο­βε­ρός σεισμός τάραξε ὅλη τήν περιοχή. Πολλά σπίτια γκρεμίστηκαν. Τά θύματα ὑπῆρξαν ἀρ­κε­τά, ἀκόμη καί μέσα στό παλάτι. Οἱ κάτοικοι συγκλονισμένοι διαμαρτυρήθηκαν. Ἡ Ἀγάθη «ἄφθορος» ἐ­πέστρεψε στή φυλα­κή. Ἐκεῖ στό δεσμωτήριό της προσευχόμενη τή βρῆκε τό τέ­λος τῶν παλαισμά­των της στή γῆ καί ἔ­φτασε ἡ ὥρα τῆς συνάντησής της μέ τόν οὐράνιο Νυμφίο στίς 5 Φεβρουαρίου τοῦ 251.
 Στή φτώχεια τοῦ σήμερα πλησιάζου­με στόν θησαυρό σου, εὐλογημένη ἁγία τοῦ Θεοῦ, νά μᾶς ντύσεις μέ τά πολυτίμητα ἐνδύματά σου, νά μᾶς στολίσεις μέ τά ὁλόλαμπρα διαδήματά σου: Τήν «προθυμίαν τῆς ἀθλήσεώς» σου συλλέγουμε ἀπό τά ραπίσματα, τούς λογχισμούς ἐπά­νω στήν κρεμάλα καί ἀπό τήν πληγή τοῦ ἀ­ποκομμένου σου μαστοῦ, πού δέχτηκες μέ χαρά. Ἄς ἔρθεις νά μᾶς ἐνθαρρύνεις γιά νά νικήσουμε τή ράθυμη διάθεσή μας γιά κάθε θυσία γιά τόν Θεό. Τήν πνευματική ἀνδρεία σου, πού κατέστησε τό ἁπα­λό σου σῶμα πιό ἰσχυρό κι ἀπό τό σίδερο καί τή φωτιά, παραλαμβάνουμε κληρονομιά ἱερή ἐμεῖς ἡ γενιά τῆς δειλίας, τῆς ἀτολμίας. Τό κλέος τῆς πίστεώς σου ἐπιζητοῦμε μέσα στήν ὀλιγοπιστία μας στίς δυσκολίες. «Γενοῦ προστασία, τῶν δει­νῶν ἐξαιρουμένη καὶ πειρασμῶν, ζάλης τε καὶ θλίψεως…». Τήν παρθενία σου «χαρμονικῶς» τιμοῦμε καί τολμοῦμε νά τήν ἐπιθυμοῦμε στήν ἐποχή πού περιπαίζεται ἡ ἁγνότητα.
 Ἄς γίνεται ἡ πρεσβεία σου στίς ψυχές μας κραταιά προστασία ἀπό τή λάβα τῆς ἁμαρτίας πού μᾶς κυκλώνει, ὅπως τότε, ἕνα χρόνο μετά τήν κοίμησή σου, τό λεί­ψα­νό σου ἔσβησε τή λάβα τοῦ ἡφαιστεί­ου τῆς Αἴτνας. Ἀσπαζόμαστε τοῦ ἐντα­- φιασμοῦ σου τόν τόπο καί ἐμπνεόμαστε ἀπό τή χαραγμένη ἐπιγραφή: «Νοῦς ὅ­σιος, αὐ­τοπροαίρετος, τιμὴ ἐκ Θεοῦ καὶ πατρίδος λύτρωσις». Ἀνεκτίμητο τό στέμ­μα σου στόν οὐρανό. Θαμπώνει τούς ἀπίστους, τιμᾶ τούς πιστούς, καλλύνει τήν Ἐκκλη­σί­α τοῦ Χριστοῦ στό πέρασμα τῶν αἰώ­νων.

Οὐρανοδρόμος

 Ἡ Ἐκκλησία ἀφιερώνει δύο Σάββατα κάθε ἔτος, τό Σάββατο πρό τῆς Κυριακῆς τῶν ἀπόκρεω καί τό Σάββατο πρό τῆς Πεντηκοστῆς, στούς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας, σ’ αὐτούς πού πορεύθηκαν πρίν ἀπό μᾶς στόν οὐρανό. Γιατί ἄραγε τό κάνει αὐτό; Τί θέλει νά μᾶς διδάξει;

 Ὁ ἅγιος Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο ἀπό ἀγάπη. Μᾶς ἀγάπησε «πρῶτος» (Α΄ Ἰω 4,19), πρίν κἄν ἔρθουμε στήν ὕπαρξη. Καί μάλιστα μᾶς ἀγάπησε τόσο πολύ, ὥστε δημιούργησε κι αὐτόν τόν ὑπέροχο κόσμο νά τόν χαιρόμαστε καί νά τόν ἀπολαμβάνουμε. Καί ὄχι μόνο. Ἀπώτερος σκοπός Του ἦταν νά μᾶς κάνει μετόχους τῆς ζωῆς καί τῆς μακαριότητάς Του.
 Δέν μᾶς δημιούργησε ἀθάνατους. Προήλθαμε ἀπό τό μηδέν καί θά καταλήγαμε στό μηδέν. Αὐτή εἶναι ἡ μοῖρα τῶν κτιστῶν. Ἀκόμη καί ἡ ψυχή μας δέν εἶναι φύσει ἀθάνατη, ἀλλά κατά χάριν καί κατ’ εὐδοκίαν Του. Ὅμως ὁ Κύριος, ὅπως εἶπα, δέν ἤθελε τόν θάνατό μας∙ ἀντίθετα, ἤθελε νά μᾶς χαρίσει τήν ἀθανασία, νά ζήσουμε γιά πάν­τα μαζί Του. Γι’ αὐτό καί μᾶς τοποθέτησε στήν Ἐδέμ. Ἐκεῖ ὁ Ἀδάμ μποροῦσε νά ἐπικοινωνεῖ ἀνεμπόδιστα μαζί Του καί ἔτσι νά προοδεύει σταδιακά γιά νά ἐπιτύχει τό «καθ’ ὁμοίωσιν», νά γίνει ὅμοιος μέ τόν Θεό, ἀθάνατος.
 Ὡστόσο, ὁ Θεός μᾶς δημιούργησε καί ἐλεύθερους. Σ’ αὐτό συνίσταται κυρίως τό «κατ’ εἰκόνα». Ἤθελε τό πλά­σμα του, ὁ ἄνθρωπος, ἡ κορωνίδα τῆς δημιουργίας, νά συνδέεται μαζί του ὄχι ἀναγκαστικά, ἀλλά ἐπειδή θά τό ἐπέλεγε. Αὐτό ἦταν καί τό νόημα τοῦ δέντρου τῆς γνώσης τοῦ καλοῦ καί τοῦ κακοῦ. Δέν ἐπρόκειτο γιά κάποιο «μα­γικό» δέντρο, ἀλλά γιά κοινό, πού μπορεῖ νά ὑπάρχει καί σήμερα. Αὐτό ὅμως τό δέντρο θά ζύγιζε τήν ἐλευθερία τοῦ Ἀδάμ. Ἄν ὁ Ἀδάμ τηροῦσε τήν ἐντολή τοῦ Θεοῦ καί δέν ἔ­τρωγε ἀπό τόν καρπό του, θά ζοῦσε γιά πάντα. Ἄν ἔτρω­γε, τήν ἴδια μέρα θά πέθαινε. Μποροῦσε νά διαλέξει. Καί ὁ ἄνθρωπος, μέ τήν καθοδήγηση τοῦ Σατανᾶ, ὁ ὁποῖος διέστρεψε τήν ἐντολή τοῦ Κυρίου, ἐπέλεξε τό δεύτερο. Πί­στεψε στόν λόγο τοῦ Διαβόλου ὅτι ἔτσι θά αὐτοθεωνόταν, καί ἔπεσε. Διακόπηκε ἡ σύνδεσή του μέ τήν πηγή τῆς ζω­ῆς, τόν Θεό, καί ἔτσι, τήν ἴδια στιγμή, ὁ θάνατος πα­γι­ώ­θηκε στήν ὕπαρξή του. Αὐ­τό φαίνεται ἀπό τό γεγονός ὅτι ἀμέσως ἄρχισε νά λειτουρ­γεῖ μέσα του τό γενε­τή­σιο ἔνστικτο, ἡ σε­ξουαλικότητα. Οἱ ἄν­θρω­ποι εἶδαν ξα­φνικά ὅτι ἦταν γυμνοί καί «ντράπηκαν» γι’ αὐτό. Ἐπειδή δηλαδή δέν θά μποροῦσαν πλέον νά ξεφύγουν τόν θάνατο, ἡ φιλαν­θρω­πία τοῦ Θεοῦ ἐπινόησε αὐτόν τόν τρό­πο, ὥστε νά γεννιοῦνται νέ­οι ἄνθρωποι καί νά μήν ἐξαφανισθεῖ τό γένος μας.
 Ὁ θάνατος εἶναι ἡ πιό φοβερή ἀπειλή ἐνάντια στήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη. Κανένα ἄλλο κακό δέν μπορεῖ νά συγκριθεῖ μαζί του. Ἤ μᾶλλον ὅ,τι ὁρίζουμε ὡς κακό εἶ­ναι τέτοιο διότι ἄμεσα ἤ ἔμμεσα συνδέεται μέ τόν θάνατο. Εἶναι τό σημαντικότερο πρόβλημά μας, ὁ «ἔσχατος» (Α΄ Κο 15,26), ὁ κορυφαῖος ἐχθρός μας. Παλεύουμε μαζί του σέ κάθε μας στιγμή. Μέ κάθε ἀνάσα μας διαδηλώνουμε τήν ἐπιθυμία μας νά ζήσουμε, νά μήν πεθάνουμε. Καί δέν ὑπο­φέρουμε μόνον ἐμεῖς, ἀλλά καί ἡ κτίση ὁλόκληρη. Διότι ἡ πτώση τοῦ ἀνθρώπου, ὅπως λέει ὁ ἀπόστολος Παῦ λος, ὑπέταξε στήν φθορά καί ὅλη τήν δημιουργία (βλ. Ρω 8,19-22).
 Ποιός, λοιπόν, θά μποροῦσε νά μᾶς σώσει ἀπ’ αὐτήν τήν τραγική κατάσταση; «Ταλαίπωρος ἐγὼ ἄνθρωπος! Τίς με ῥύσεται ἐκ τοῦ σώματος τοῦ θανάτου τού­του;» (Ρω 7,24). Κανείς, παρά μόνον ὁ Θεός, «ὁ μόνος ἔχων ἀθανασίαν, φῶς οἰκῶν ἀπρόσιτον» (Α΄ Τι 6,16). Μόνον αὐτός εἶ­ναι ἀθάνατος φύσει καί μπορεῖ νά μᾶς με­ταδώσει ζωή καί ἀθανασία. Καί τό ἔκανε. Τό δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος, ὁ Υἱός, προσέλαβε τήν θνητή φύση μας καί ἔγινε ἄνθρωπος. Καί ἀφοῦ μέ τήν διδα­σκαλία του καί μέ τά σημεῖα του μᾶς ὁδή­γησε στήν θεογνωσία, πέθανε γιά μᾶς μέ θάνατο σταυρικό. Δέν ἦταν δέσμιος τοῦ θανάτου. Πέθανε ἐπειδή τό θέλησε. Καί θέλησε νά πεθάνει, ὥστε νά νικήσει στόν ἑαυτό του τόν θάνατο καί νά ἀναστηθεῖ, γιά νά χαρίσει στήν συνέχεια τήν ἀνά­στα­σή του σ’ ὅποιον ἑνώνεται μαζί του καί γίνεται σῶμα του. Γι’ αὐτό ὑπάρχει ἡ Ἐκ­κλησία. Τί εἶναι ἡ Ἐκκλησία; Εἶναι τό σῶ­μα τοῦ ἀναστημένου Χριστοῦ (Ἐφ 1,23). Ὅποιος γίνεται μέλος της μέ τά μυστήρια τοῦ Βαπτίσματος καί τῆς θείας Εὐχαρι­στί­ας, κοινωνεῖ τήν ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ καί γίνεται μέτοχός της. Αὐτός δέν φοβᾶ­ται πλέον τόν θάνατο, διότι ξέρει ὅτι «κι ἄν πεθάνει, θά ζήσει» (Ἰω 11,26). Θά πεθά­νει, ἀλλά ὄχι γιά πάντα. Κάποια μέρα, πού ὅρισε ὁ Κύριος, θά ἀναστηθεῖ, ὅπως ἀνα­στήθηκε ὁ Χριστός. Καί μέχρι τότε θά προ­γεύεται ὡς ψυχή τά ἄρρητα ἀγαθά τοῦ παραδείσου. «Ὁ θάνατος, λοιπόν, ἀφανί­σθηκε καί νικήθηκε. Ποῦ εἶναι, θάνατε, τό κεντρί σου; Ποῦ εἶναι, ἅδη, ἡ νίκη σου;… Ἄς εὐχαριστοῦμε ὅμως τόν Θεό, πού μᾶς δίνει τήν νίκη διά τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ» (Α΄ Κο 15,55.57).
 Αὐτά, λοιπόν, τά μεγάλα μαθήματα μᾶς διδάσκουν τά δύο ψυχοσάββατα: Ὅτι ὁ Θεός δημιούργησε τόν ἄνθρωπο ἀπό ἀ­γάπη. Ὅτι ὁ ἄνθρωπος παραδόθηκε στόν θάνατο ἐπειδή παράκουσε τήν ἐντολή τοῦ δημιουργοῦ του. Ὅτι ὁ Θεός δέν τόν ἐγκατέλειψε, ἀλλά ἔγινε καί ἄνθρωπος καί πέθανε καί ἀναστήθηκε γιά νά τόν σώσει. Ὅτι, τέλος, οἱ νεκροί μας δέν χά θηκαν, ἀλλ’ ὡς ψυχές προσδοκοῦν τήν κοινή ἀ­νάσταση πού θεμελιώνεται στήν ἀνά­στα­ση τοῦ Χριστοῦ.
Ἐναπόκειται σέ μᾶς νά τά ἀξιοποι­ή­σουμε γιά τόν πνευματικό μας καταρτισμό καί τήν σωτηρία μας.

Εὐ. Ἀλ. Δάκας

Δρ Θεολογίας - Φιλόλογος

Ἡ προθεσμία συλλογῆς τῶν ὑπογραφῶν παρατάθηκε μέχρι 3 Ἀπριλίου 2017

 Κύριος ὁμιλητής ἦταν ὁ κ. Ἰωάννης Κουντουρᾶς, ὁμότιμος καθηγητής τῆς Ἰατρικῆς Σχολῆς τοῦ Α.Π.Θ.

ΟΜΙΛΙΕΣ ΣΤΕΡΓΙΟΥ ΣΑΚΚΟΥ (κασέτες καί CDs)

Α) Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ

Β) ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΣΤΟΧΟΙ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ

Μπορεῖτε νά τά προμηθευθεῖτε ἀπό τό Βιβλιοπωλεῖο "Ἀπολύτρωσις", τηλ. 2310 274518