«ΜΗ ΜΟΥ ΑΠΤΟΥ» (Ἰω 20,17)

     Ἡ Μαρία ἡ Μαγδαληνή, ἡ πιστή τοῦ Κυρίου μαθήτρια, βρίσκεται μπροστά στόν κενό τάφο τοῦ Ἰησοῦ καί κλαίει. Ἐνῶ κλαίει, ρίχνει ἕνα βλέμμα μέσα στόν τάφο καί βλέπει δύο ἀγγέλους νά κάθονται στά δύο ἄκρα τοῦ τάφου. Τήν ρωτοῦν οἱ ἄγγελοι· «Γύναι, τί κλαίεις;» (Ἰω 20,13). Κλαίω, τούς λέγει, διότι «ἦραν τόν Κύριόν μου, καί οὐκ οἶδα ποῦ ἔθηκαν αὐτόν». Λέγοντας αὐτό παρατηρεῖ μία αἰφνίδια ἔκπληξη στά πρόσωπα τῶν ἀγγέλων, ὅπως συμπεραίνει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, καί στρέφει πίσω νά δεῖ τί βλέπουν οἱ ἄγγελοι καί ἐκπλήσσονται. Ἦταν ὁ Ἰησοῦς, τόν ὁποῖο οἱ μέν ἄγγελοι γνώρισαν, διότι τόν εἶδαν μέ τούς ἄυλους ὀφθαλμούς τους στή δόξα του, ἡ δέ Μαρία δέν τόν ἀναγνώρισε -ὅπως καί οἱ πορευόμενοι πρός Ἐμμαούς-, ἀλλά τόν ἐξέλαβε ὡς κηπουρό.

     Τήν ἴδια ἐρώτηση τῆς ὑποβάλλει καί ὁ Κύριος· «Γύναι, τί κλαίεις; Τίνα ζητεῖς;». Ἡ Μαρία νομίζοντας ὅτι αὐτός εἶναι ὁ κηπουρός καί ὅτι ἀσφαλῶς γνωρίζει ποῦ εἶναι ὁ άπαχθείς νεκρός Κύριός της, χωρίς ἄλλη ἐξήγηση τόν παρακαλεῖ· Ἄγνωστέ μου κύριε, ἄν ἐσύ πῆρες τόν Κύριό μου ἀπό τόν τάφο, «εἰπέ μοι ποῦ ἔθηκας αὐτόν, κἀγώ αὐτόν ἀρῶ». Πόση στοργή καί πόση τρυφερότητα κρύβεται στίς ἁπλές αὐτές λέξεις! Καί πόση ἁγία ἁπλότητα! Τότε ὁ Κύριος γιά νά ἐπιβραβεύσει τήν τόσο εὐγνώμονη καρδιά της, διανοίγοντας τούς ὀφθαλμούς της ὥστε νά τόν ἀναγνωρίσει, φωνάζει τό ὄνομά της· «Μαρία!». Ἕνας κεραυνός χαρᾶς τήν συγκλονίζει. Ὁρμᾶ καί πέφτει στά πόδια του νά τά καταφιλήσει ἀναφωνώντας· «Ραββουνί!», «καλέ μου Διδάσκαλε!». Ἀλλά ὁ Κύριος τήν ἀποτρέπει λέγοντας· «Μή μου ἅπτου» (Ἰω 20,17).

     Γιατί ὁ Κύριος τῆς ἀπαγορεύει νά τόν ἀγγίζει; Δόθηκαν πολλές ἐξηγήσεις, ἄλλες σοβαρές καί ἄλλες ὄχι. Ἄλλοι διορθώνουν τό κείμενο, ἄλλοι τό ἑρμηνεύουν ἀλληγορικῶς, ἄλλοι ἱστορικῶς, ἄλλοι ἐξετάζουν τήν φράση «μή μου ἅπτου» μεμονωμένη καί ἄλλοι στήν συνάφεια τοῦ κειμένου, ἡ ὁποία εἶναι· «Μή μου ἅπτου· οὔπω γάρ ἀναβέβηκα πρός τόν Πατέρα μου· πορεύου δέ πρός τούς ἀδελφούς μου (= τούς μαθητές) καί εἰπέ αὐτοῖς· ἀναβαίνω πρός τόν Πατέρα μου καί Πατέρα ὑμῶν, καί Θεόν μου καί Θεόν ὑμῶν». Οἱ προταθεῖσες διορθώσεις εἶναι: «Μοῦ ἅπτου», «Σύ μου ἅπτου», «Μή σύ πτοοῦ», «Μή πτοοῦ». Ἀπό αὐτές οἱ τρεῖς πρῶτες πρέπει νά ἀπορριφθοῦν ὡς ξένες πρός τήν ἐκφορά καί τήν σύνταξη τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, ἡ δέ τετάρτη, ἄν καί συντακτικῶς ὀρθή καί φυσική, δέν εὐσταθεῖ, διότι εἶναι αὐθαίρετη ἐπέμβαση ἐπί τοῦ κειμένου. Ἀλλά καί ἄν γίνει δεκτή, τά συμφραζόμενα καθίστανται τελείως μετέωρα καί ἀκατανόητα. Οἱ προτείνοντες τήν διόρθωση αὐτή ἑρμηνεύουν· «Μή φοβεῖσαι· εἶμαι ἀκόμη μαζί σας καί δέν ἔχω φθάσει στό φοβερό μεγαλεῖο πού θά ἔχω κοντά στόν Πατέρα μου, διότι δέν ἀνέβηκα ἀκόμη πρός αὐτόν». Ἡ ἑρμηνεία δέν εἶναι ὀρθή, διότι: α) Ἐφόσον ὁ Χριστός δέν εἶχε ἀκόμη τό φοβερό μεγαλεῖο, οὔτε ἡ Μαρία εἶδε τέτοιο μεγαλεῖο, δέν ὑπῆρχε λόγος νά φοβηθεῖ. β) Δέν εἶναι ἀληθινό ὅτι ὁ Κύριος δέν εἶχε ὅλο τό θεῖο μεγαλεῖο ἀμέσως μετά τήν ἀνάσταση, οὔτε συμφωνεῖ αὐτό μέ τό ὀρθόδοξο δόγμα. γ) Ἡ παράδοση τοῦ κειμένου τῆς Καινῆς Διαθήκης, δηλαδή ὅλα τά χειρόγραφά της, ἀγνοοῦν τελείως μία τέτοια γραφή. Μένουμε, λοιπόν, πιστοί στήν γενικῶς παραδεδεγμένη γραφή «Μή μου ἅπτου».

     Πρίν προχωρήσουμε στήν ἔκθεση τῶν ὑπολοίπων ἑρμηνειῶν, δεχόμαστε ὁρισμένα δεδομένα. Τό «ἅπτομαι» ἐδῶ σημαίνει ἁπλῶς ἀγγίζω, πιάνω· δέν ἔχει καμία ἀλληγορική σημασία. Ἀπό τήν ἀπαγόρευση τοῦ Κυρίου «μή μου ἅπτου», πού ἐκφέρεται μέ προστακτική ἐνεστῶτος, συνάγεται ὅτι ἡ Μαρία πρόλαβε ἤδη νά περιπτυχθεῖ τά πόδια τοῦ Κυρίου· αὐτό δέχονται ἀπό μέν τούς πατέρες ὁ Χρυσόστομος καί ὅσοι τόν ἀκολουθοῦν, ἀπό δέ τούς συγχρόνους θεολόγους οἱ περισσότεροι καί σπουδαιότεροι. Λίγο μετά ἀπό αὐτήν τήν σκηνή ὁ Κύριος, ἀφοῦ συνάντησε δύο ἄλλες μυροφόρες, τίς ἐπέτρεψε νά περιπτυχθοῦν καί νά φιλήσουν τά πόδια του (Μθ 28,9). Ὁ ἴδιος ἐπίσης παρότρυνε τόν Θωμᾶ νά βάλει τά δάκτυλά του στήν πλευρά καί τίς παλάμες του (Ἰω 20,27), καθώς καί ὅλους τούς μαθητές νά τόν «ψηλαφήσουν», γιά νά πεισθοῦν ὅτι ἔχει σῶμα (Λκ 24,39).

     Ὁ Ἀλεξανδρείας Κύριλλος ἑρμηνεύει τό χωρίο ἀλληγορικῶς. Κατ' αὐτόν πρό τῆς ἀναστάσεως μποροῦσε καθένας νά ἀγγίζει τόν Ἰησοῦ, ἀλλά τώρα εἶναι καιρός τῆς θεοπρεποῦς δόξης. Ἐπιτρέπεται νά «ἅπτονται» αὐτοῦ μόνον ὅσοι ἔλαβαν τό ἅγιο Πνεῦμα, τό ὁποῖο ὁ Κύριος ὑποσχέθηκε ὅτι θά στείλει. Ἀλλά μέχρι τῆς στιγμῆς αὐτῆς τό Πνεῦμα δέν δόθηκε στούς ἀνθρώπους, οὔτε στήν Μαρία βεβαίως. Ἑπομένως ἐμποδίζεται νά «ἅπτεται» τοῦ Ἰησοῦ ὡς ἀπροετοίμαστη. Μετά τήν ἀνάληψή του καί τήν ἐπιφοίτηση τοῦ ἁγίου Πνεύματος μποροῦσαν ὅσοι ἔλαβαν τό Πνεῦμα νά «ἅπτονται» καί τοῦ Κυρίου. Εἶναι φανερό ὅτι ὁ Κύριλλος λέγει τό «ἅπτομαι» μέ τήν ἔννοια τοῦ «κοινωνῶ». Ὁ ἴδιος ἄλλωστε ἐξηγεῖ ὅτι μέ αὐτήν τήν ἀπαγόρευση ὁ Κύριος θέτει ὅρο στήν Ἐκκλησία, κατά τόν ὁποῖο κάθε ἀκάθαρτος ἤ ἐστερημένος τοῦ Πνεύματος δέν πρέπει νά κοινωνεῖ τῆς ἁγίας σαρκός του, νά μεταλαμβάνει τό σῶμα του, ὅπως ἀκριβῶς ὁ Μωυσῆς ἀπαγορεύει νά τρώγουν ἀπό τόν πασχάλιο ἀμνό οἱ ἀκάθαρτοι. Ἡ ἑρμηνεία αὐτή εἶναι διδακτική ἀλλά ὄχι ὀρθή, διότι προσκρούει στά προλεχθέντα δεδομένα καί διότι κάθε χωρίο ἱστορικοῦ βιβλίου τῆς Γραφῆς ἔχει μία τουλάχιστον ἱστορική ἑρμηνεία. Ἡ ἱστορική ἑρμηνεία πλουτίζεται ἀπό ἀλληγορικές, ἀλλά δέν ἀντικαθίσταται.

     Ἀπό τίς ἱστορικές ἑρμηνεῖες ἀναφέρουμε πρῶτα ἐπιτροχάδην τίς ὁλοφάνερα ἐπιπόλαιες. Λέχθηκε ὅτι ὁ ἀναστάς Κύριος ὑπέφερε ἀκόμη ἀπό τίς πληγές του, καί γι’ αὐτό σπεύδει νά προειδοποιήσει «μή μέ ἀγγίζεις». Λέχθηκε ὅτι δέν ἐπέτρεψε στήν Μαρία νά τόν ἀγγίξει, διότι τό σῶμα του ἦταν τόσο λεπτοφυές, ὥστε δέν ἄντεχε στήν ἐλάχιστη ἐνόχληση ἤ ὅτι δέν εἶχε σῶμα, ἀλλά ἐπρόκειτο νά λάβει μετά τήν ἀνάληψη. Λέχθηκε ὅτι σύμφωνα μέ τόν μωσαϊκό νόμο, κατά τόν ὁποῖο ὁ νεκρός εἶναι ἀκάθαρτος καί μολύνει καθέναν πού τόν ἀγγίζει, ἡ Μαρία δέν ἔπρεπε νά ἀγγίξει τόν Κύριο, γιά νά μή μολυνθεῖ! Εἶναι περιττό νά ἀνασκευάσουμε τίς ἑρμηνεῖες αὐτές, οἱ ὁποῖες εἶναι καί ἐσφαλμένες καί κακόδοξες καί γελοῖες.

     Λέχθηκε καί τό ἀντίθετο, ὅτι ὁ Κύριος δέν ἤθελε νά μολυνθεῖ ἀπό τήν Μαρία. Ἀναφέρονται μάλιστα καί ὡς παράλληλα παραδείγματα χωρία ἀπό εἰδωλολάτρες ποιητές, ὅπου ἀναφέρονται τέτοιου εἴδους ἀπαγορεύσεις. Ἀλλά εἶναι τελείως ἄστοχο νά ἑρμηνεύεται ἡ Γραφή διά τῶν θύραθεν ἤ οἱ θύραθεν διά τῆς Γραφῆς. Τό θεῖον δέν μολύνεται ἀπό τίποτε, ὅπως παρατηρεῖ ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας, καθώς καί τό ἡλιακό φῶς δέν μολύνεται ὅταν πέφτει πάνω στό βόρβορο. Οὔτε εἶναι δυνατόν νά συντρέχει αὐτός ὁ λόγος, ἐφόσον ὁ Κύριος ἔκτοτε παρέχει τό αἷμα καί τό σῶμα του σέ ἀνθρώπους λιγώτερο καθαρούς ἀπό τήν Μαρία. Νά μήν ξεχνοῦμε δέ καί τούς ἄλλους οἱ ὁποῖοι ἄγγιξαν τόν Κύριο.

    Ὁ Χρυσόστομος ἀναφέρει ὅτι διαδιδόταν στήν ἐποχή του μία ἑρμηνεία κατά τήν ὁποία ἡ Μαρία πέφτοντας στά πόδια τοῦ Κυρίου ζητοῦσε ἀπό αὐτόν τό ἅγιο Πνεῦμα ἐνθυμουμένη ὅτι πρό τῆς σταυρώσεώς του εἶπε στούς μαθητάς· «Ἐάν πορευθῶ πρός τόν Πατέρα μου, ἐρωτήσω τόν Πατέρα καί ἄλλον Παράκλητον δώσει ὑμῖν» (Ἰω 14,16). Ἀπορρίπτει δέ τήν ἑρμηνεία αὐτή γιά τούς ἑξῆς λόγους: α) Ἡ Μαρία ἀγνοοῦσε τήν ὑπόσχεση αὐτή, διότι δέν ἦταν παροῦσα ὅταν δόθηκε. β) Ἀπέχει πολύ αὐτή ἡ «φαντασία» ἀπό τό νόημα τοῦ χωρίου. γ) Πῶς ἦταν δυνατόν νά ζητήσει τόν Παράκλητο, ἔστω καί ἄν γνώριζε τήν ὑπόσχεση, ἀφοῦ ὁ Κύριος δέν εἶχε ἀκόμη ἀνεβεῖ πρός τόν Πατέρα;

     Ὑποστηρίχθηκε ὅτι ὁ Κύριος μέ τό «μή μου ἅπτου» ἐλέγχει τήν ἀπιστία τῆς Μαρίας, διότι αὐτή θέλησε νά τόν ἀγγίξει γιά νά βεβαιωθεῖ, ὅπως καί ὁ Θωμᾶς, ὅτι ὄντως αὐτός εἶναι ὁ Ἰησοῦς. Αὐτή ἡ γνώμη εἶναι ἐκτός πραγματικότητος. Στήν σχετική περικοπή ὄχι μόνο ἀπιστία τῆς Μαρίας δέν διακρίνεται, ἀλλά ἀντίθετα εἶναι ὁλοφάνερη ἡ αὐθόρμητη χαρά της καθώς βλέπει τόν Διδάσκαλο. Κακῶς δέ λέγεται ὅτι ὁ Θωμᾶς θέλησε νά βεβαιωθεῖ διά τῆς ἁφῆς. Διότι ὁ Θωμᾶς δέν θέλησε, ἐπειδή βεβαιώθηκε καί χωρίς τήν ἁφή, ἀλλά ὁ Κύριος τοῦ ἐπέβαλε νά τόν ἀγγίξει. Τέλος, ἀφοῦ τόν Θωμᾶ, πού δέν θέλησε, τόν παρότρυνε νά τόν ἀγγίξει, πῶς ἦταν δυνατόν νά ἐμποδίσει τήν Μαρία, ἐάν αὐτή μόνη της ἤθελε νά τόν ἀγγίξει ἀπό δυσπιστία;

    Ὁ Ὠριγένης ἐξηγεῖ τό χωρίο ἐν συνδυασμῷ πρός τούς λόγους τοῦ Κυρίου· «Βάπτισμα ἔχω βαπτισθῆναι, καί πῶς συνέχομαι ἕως οὗ τελεσθῇ;» (Λκ 12,50). Ὑπάρχει, λέγει, σειρά διαδοχικῶν βαπτισμάτων τοῦ Κυρίου, καθένα ἀπό τά ὁποῖα εἶναι εἰσαγωγή σέ μία κατάσταση τελειότερη ἀπό τήν προηγούμενη. Βάπτισμα ἀπό τόν Πρόδρομο, βάπτισμα Σταυροῦ, βάπτισμα ἀναστάσεως καί τελευταῖο τό βάπτισμα τῆς ἀναλήψεως, ἡ ἄκρα τελείωση. Ὅταν ἡ Μαρία θέλησε νά τόν ἀγγίξει, ὁ Ἰησοῦς δέν εἶχε λάβει ἀκόμη τό τελευταῖο αὐτό βάπτισμα. Ἤθελε ὅμως ὁ ἁπτόμενος αὐτοῦ νά ἅπτεται τελείου ὄντος, γιά νά ὠφελεῖται σέ τέλειο βαθμό. Καί ἐδῶ στό «ἅπτομαι» δίδεται ἑρμηνεία περισσότερο ἀλληγορική, πλησιάζουσα τήν ἔννοια τοῦ «κοινωνῶ».

    Σύμφωνα μέ ἄλλη ἑρμηνεία, παρόμοια, ὁ Ἰησοῦς ὡς ἀρχιερεύς, πού προσέφερε τήν τελεία ἐξιλαστήρια θυσία, ἔπρεπε πρῶτα νά ἀνεβεῖ στόν Πατέρα, νά εὐλογηθεῖ, καί ἔπειτα νά κατεβεῖ καί νά μεταδώσει μέ σωματική ἐπαφή τήν ἐκ τοῦ Πατρός εὐλογία. Γι' αὐτό ἐμποδίζει τήν Μαρία νά τόν ἀγγίζει ἐπί τοῦ παρόντος.

     Σύμφωνα μέ μία ἀρχαία ἑρμηνεία πού ἀποδίδεται στόν μάρτυρα Ἰουστῖνο, οἱ λόγοι τοῦ Κυρίου ἔχουν τήν ἑξῆς ἔννοια· «Μή μέ ἀκολουθεῖς μέ τήν ἰδέα ὅτι θά εἴμαστε πάντοτε μαζί ὅπως καί πρό τοῦ σταυροῦ». Ἤθελε ὁ Κύριος σιγά-σιγά νά ἀποβάλουν οἱ μαθητές τήν συνήθεια τῆς σωματικῆς του παρουσίας. Γιά τόν λόγο αὐτό μετά τήν ἀνάσταση παρουσιαζόταν μερικές φορές μόνο καί γιά λίγη ὥρα. Τήν ἄποψη αὐτή ἀκολουθοῦν καί μερικοί σύγχρονοι ξένοι θεολόγοι.

     Σύγχρονοι θεολόγοι ἔλαβαν ὡς ἀρχή ὅτι τό «ἅπτομαι» ἐδῶ σημαίνει «λατρεύω», ὅπως καί στόν Ὅμηρο ἡ ἔκφραση «ἅπτομαι τῶν γονάτων» σημαίνει «ἀπονέμω λατρεία». Ἔδωσαν λοιπόν τήν ἀκόλουθη ἑρμηνεία. Ἡ Μαρία πέφτοντας στά πόδια τοῦ Ἰησοῦ ἤθελε μ' αὐτόν τόν τρόπο νά τόν λατρεύσει ὡς Θεό. Ἀλλά ὁ Ἰησοῦς, πού δέν εἶχε ἀκόμη τελειωθεῖ, κατά τήν ἐκδοχήν τους, τήν ἀπέτρεψε λέγοντας· «Μή μέ λατρεύεις, δέν δοξάστηκα ἀκόμη διά τῆς ἀναλήψεως, ἀλλά συνεχίζω νά βρίσκομαι στήν κατάσταση τῆς ταπεινώσεως. Δέν ἔφθασε λοιπόν ἀκόμη ὁ καιρός νά μοῦ ἀποδώσεις λατρεία Θεοῦ». Ἡ ἑρμηνεία αὐτή ἔχει πολλά ἀδύνατα σημεῖα: α) Ἑρμηνεύει τήν Γραφή διά τῶν θύραθεν. Ἡ ὁμηρική φρασεολογία δέν συμπίπτει οὔτε μέ τήν κλασική ἑλληνική, πολύ δέ περισσότερο ξένη εἶναι πρός τήν γλῶσσα τῆς Γραφῆς. β) Καί ἄν ἦταν ἐπιτυχημένη μία τέτοια μέθοδος, στήν προκειμένη περίπτωση ἐπιχειρεῖται πλημμελῶς. Διότι ναί μέν τό «ἅπτομαι τῶν γονάτων» σημαίνει «λατρεύω», ἀλλά τό «ἅπτομαι» μόνο του μέ κανένα τρόπο δέν ἑρμηνεύεται ἔτσι. γ) Εἶναι τελείως ἀπίθανο ἡ τόσο αὐθόρμητη κίνηση τῆς Μαρίας νά προῆλθε ἀπό μία τόσο πολύπλοκη σκέψη, σάν αὐτήν πού ὑποθέτουν αὐτοί οἱ ἑρμηνευτές. Μέχρι τῆς στιγμῆς ἐκείνης ἡ Μαρία οὔτε περί ἀλλαγῆς καταστάσεων γνώριζε τίποτε, οὔτε περί θεώσεως, οὔτε περί ἀπονομῆς λατρείας. Ἀγνοοῦσε προφανῶς ὅτι ὁ Ἰησοῦς εἶναι καί Θεός, ἴσως δέ οὔτε τήν ἀνάσταση νά μή σκέφθηκε. δ) Ὁ Θωμᾶς ἀπέδωσε λατρεία στόν Χριστό πρό τῆς ἀναλήψεως. Ἀλλά καί πρό τῆς σταυρώσεως μποροῦσε νά ἀπονεμηθεῖ, καί πολλές φορές ἀπονεμήθηκε, λατρεία στόν Κύριο.

     Μετριοπαθέστερη παραλλαγή αὐτῆς εἶναι ἡ ἑρμηνεία κατά τήν ὁποία ὁ Κύριος ἤθελε νά πεῖ ὅτι μπορεῖ ἡ Μαρία νά ἅπτεται αὐτοῦ μετά τήν ἀνάληψη. Δέν γίνεται λόγος γιά τελείωση καί ἀπονομή λατρείας. Ἡ ἑρμηνεία αὐτή, σημειωτέον, εἶναι ἡ ἐντύπωση πού σχηματίζει ἐκ πρώτης ὄψεως σχεδόν κάθε ἀναγνώστης τοῦ χωρίου. Ἀλλά προσκρούει βεβαίως σέ ἀνυπέρβλητα ἐμπόδια. Γιατί στόν Θωμᾶ ἐπιτρέπει τήν ἁφή; Μήπως μεταξύ τῶν δύο περιστατικῶν ἔγινε ἡ ἀνάληψη; διερωτῶνται πολλοί σύγχρονοι ἑρμηνευτές. Τοῦτο εἶναι ἀδύνατον, τόσο διότι δέν ἀναφέρεται ἀνάληψη μεταξύ τῶν δύο περιστατικῶν, ὅσον καί διότι ἀναφέρεται αὐτή σαφῶς καί πανηγυρικῶς στό τέλος τῶν τεσσαράκοντα ἡμερῶν. Ἐξάλλου λίγη ὥρα μετά τήν συνάντηση μέ τήν Μαγδαληνή Μαρία ὁ Κύριος ἐπέτρεψε, ὅπως λέχθηκε, νά τόν ἀγγίξουν δύο ἄλλες μυροφόρες γυναῖκες.

    Ἄλλη ἑρμηνεία εἶναι· «Μή μέ ἀγγίζεις· ἔχεις καιρόν πρός τοῦτο. Τώρα σπεῦσε νά ἀναγγείλεις στούς μαθητές μου ὅτι...». Ἐδῶ ὅμως ἡ ἀπαγόρευση φαίνεται περιττή.

    Καί ἄλλη· «Μή μέ ἀγγίζεις· βεβαίως δέν ἀνέβηκα ἀκόμη πρός τόν Πατέρα μου, ὥστε νά γίνω ἀπρόσιτος, ἀλλά πρόκειται νά ἀνεβῶ. Αὐτό νά πεῖς στούς μαθητές μου». Καί μόνον διά τῆς ἀναστάσεως δηλαδή οἱ σχέσεις τοῦ Κυρίου πρός τούς μαθητές ἔγιναν πνευματικώτερες καί κατά συνέπειαν οἱ φυσικές ἐπαφές δέν ἦσαν πλέον ἐνδεδειγμένες.

    Ὑπάρχουν μερικές ἑρμηνεῖες οἱ ὁποῖες λίγο διαφέρουν μεταξύ τους καί οἱ ὁποῖες τονίζουν ὅτι ὁ Κύριος προσωρινά μόνον ἐμποδίζει τήν Μαρία, πρόκειται δέ μετά τήν ἀνάληψή του νά τῆς χαρίσει αὐτό πού ποθεῖ, σέ βαθμό ἀσύγκριτα ἀνώτερο ἀπό ὅσο φαντάστηκε αὐτή. Μοιάζουν κάπως μέ τήν ἑρμηνεία τοῦ Ὠριγένους, χωρίς νά εἶναι ἀλληγορικές. Τέτοια ἑρμηνεία ἔδωσε ὁ πάπας Λέων ὁ Μέγας, καί ἀπό τότε γύρω ἀπό αὐτήν στρέφονται οἱ δυτικοί ἑρμηνευτές. Μετά τήν ἀνάβαση ἡ Μαρία θά ἅπτεται καί θά κρατεῖ τόν Κύριο κατά τρόπο οὐσιαστικώτερο. Θά τόν κατέχει διαρκῶς. Θά τόν ἔχει κτῆμα της ἀναφαίρετο. Θά ἀγγίξει τότε ὅ,τι τό θειότερον κρύπτεται μέσα σ’ αὐτόν. Ὁ Κύριος μετά τήν ἀνάβασή του πρός τόν Πατέρα θά ἐγκαινιάσει νέα τάξη καί νέες σχέσεις, στενώτερες, περισσότερο πνευματικές καί μόνιμες. Αὐτές περίπου εἶναι οἱ ἰδέες γύρω ἀπό τίς ὁποῖες στρέφονται οἱ ἐν λόγῳ ἑρμηνεῖες.

    Δέν μένει παρά ἡ ἑρμηνεία πού δίνουν πρῶτος ὁ αὐθεντικώτερος ἑρμηνευτής τῆς Ἐκκλησίας, ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, καί ἐν συνεχείᾳ ὁ Θεόδωρος Μοψουεστίας, ὁ Φώτιος, ὁ Θεοφύλακτος καί ὁ Ζιγαβηνός, υἱοθετεῖ δέ καί ἡ ἐκκλησιαστική συνείδηση τῶν Ὀρθοδόξων. Προφανῶς αὐτήν δέχονται καί ὅσοι ἄλλοι πατέρες ἀσπάζονται τήν ἱστορική ἑρμηνεία. Ἀπό τούς ξένους τήν ἀσπάζονται πολλοί διακεκριμένοι. Αὐτοί οἱ ἑρμηνευτές ἑρμήνευσαν μέ τά δεδομένα πού ἀναφέραμε στήν ἀρχή χωρίς παρεκκλίσεις. Τόνισαν ὅτι ὁ Κύριος ἀποτρέπει τήν Μαρία, ὄχι διότι δέν ἔπρεπε νά τόν ἀγγίξει, ἀλλά διότι ἀποσκοποῦσε νά τῆς διδάξει ὁρισμένα πράγματα.

    Ἡ Μαρία βλέποντας τόν ἀγαπητό διδάσκαλο, νομίζει ὅτι ἀναστήθηκε, ὅπως ἀκριβῶς ἀναστήθηκαν ἀπό αὐτόν τόσοι ἄλλοι νεκροί, καί ὅτι θά ἀρχίσει πάλι τήν παλαιά συναναστροφή του μέ τούς μαθητές καί τίς μαθήτριές του, ὅτι θά κηρύττει, θά ἔχει ἀνάγκη τῆς διακονίας της, πρᾶγμα πού τῆς ἔδινε ἰδιαίτερη χαρά. Νομίζει ὅτι ἡ νίκη του καί ἡ δόξα του δέν ἦταν τίποτε ἄλλο, παρά νά ἀποδείξει στούς κακούς φαρισαίους ὅτι ματαίως τόν δολοφόνησαν. Δέν μπόρεσε νά συλλάβει τόν παγκόσμιο, τόν αἰώνιο, τόν πνευματικό χαρακτήρα τῆς νίκης του κατά τοῦ θανάτου. Δέν γνώριζε ὅτι ἡ κατάσταση τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως τοῦ Κυρίου δέν εἶναι πλέον ἡ κατάσταση τῆς φθορᾶς, τῶν φυσικῶν ἀναγκῶν, τῆς ταπεινώσεως. Δέν τόν εἶδε ἀκόμη νά παρουσιάζεται «κεκλεισμένων τῶν θυρῶν», ἀλλά μόνον νά πλησιάζει ὡς κηπουρός. Χάρηκε, ὅπως ἀκριβῶς χάρηκαν οἱ ἀδελφές τοῦ Λαζάρου ὅταν εἶδαν τόν ἀδελφό τους ἀναστημένο. Τίποτε περισσότερο δέν ἀντιλήφθηκε. Ἔπρεπε ὅμως νά τά μάθει ὅλα.

    Ὥστε ὁ Κύριος ἤθελε νά διδάξει τήν Μαρία τήν Μαγδαληνή ὅτι εἶναι πλέον στήν δόξα του, ὅτι αὐτός εἶναι ὁ Θεός, πού ἀνήκει τόσο σ' αὐτήν ὅσο καί σέ ὅλο τόν κόσμο, ὅτι πρέπει νά πλησιάζει μέ τόν προσήκοντα σεβασμό. Ἐπειδή ὅμως ἦταν ὑπεροπτικό νά τῆς πεῖ κατευθεῖαν ὅλα αὐτά, ἀνάγει τόν νοῦ της ἐμμέσως καί βαθμηδόν ἐπί τά ὑψηλότερα λέγοντας ὅτι «οὔπω ἀναβέβηκε πρός τόν Πατέρα αὐτοῦ». «Ἐμφαίνεται», λέγει ὁ ἅγιος Χρυσόστομος, «ὅτι ἐκεῖ σπεύδει καί ἐπείγεται· τόν δέ ἐκεῖ μέλλοντα ἀπιέναι καί μηκέτι μετά ἀνθρώπων στρέφεσθαι οὐκ ἔδει μετά τῆς αὐτῆς ὁρᾶν διανοίας, ἧς καί πρό τούτου». Γι’ αὐτό, καί τούς μαθητές του κατά καιρούς μόνον πλησιάζει. Οἱ σχέσεις του μέ τούς μαθητές καί τούς πιστούς δέν θά εἶναι στό ἑξῆς ὅπως ἦσαν προηγουμένως. Θά εἶναι τελείως πνευματικές.

    Γιά νά μή λυπηθεῖ ὅμως ἀπό τήν ἀπαγόρευση ἡ Μαρία καί ἀρχίσει νά συλλογίζεται ὅτι περιφρονήθηκε, τήν καθιστᾶ ὁ Κύριος πρώτη εὐαγγελίστρια τῆς ἀναστάσεώς του παραγγέλλοντας νά πεῖ στούς μαθητές ὅ,τι εἶπε αὐτός πρός αὐτήν. Βλέπουμε, λοιπόν, ὅτι τό πρώτιστο ἔργο τοῦ Κυρίου μετά τήν ἀνάστασή του εἶναι νά κηρύξει τήν νέα κατάσταση, νά ἐνημερώσει τό στενό περιβάλλον του γιά τίς νέες μεταβολές καί τά ἀποτελέσματα τῆς νίκης του. Καί ἀρχίζει ἀπό τήν Μαρία διά τοῦ «Μή μου ἅπτου».

Στέργιος Ν. Σάκκος
   

Ὁρατές μάχες ἑνός ἀόρατου πολέμου

 Ὁ «Ἀόρατος πόλεμος» εἶναι ἕνα ἀπό τά πολλά συγγράμματα τοῦ νεοέλληνα ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ναξίου (1749-1809) καί ἀποτελεῖ βαθειά μελέτη τῆς ἀβύσσου τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Τή μελέτη αὐτή ἐπιχειρεῖ ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ μέ θεολογική ἀρτιότητα, βασισμένος στίς σελίδες τῆς ἁγίας Γραφῆς καί στόν πλοῦτο τῶν πατερικῶν κειμένων.

 Ὁ ἅγιος Νικόδημος στίς πρῶτες σελίδες τοῦ ἐν λόγῳ βιβλίου καθιστᾶ σαφές ὅτι τό «τελειότερο καί μεγαλύτερο κατόρθωμα» πού μπορεῖ νά ἐπιτύχει ὁ ἄνθρωπος εἶναι τό νά «πλησιάσει τόν Θεό καί νά ἑνωθεῖ μέ Αὐτόν». Ἡ ἕνωση μέ τό θεῖο ὅμως, πού εἶναι ἡ προσωποποίηση τοῦ τελείου, προϋποθέτει τήν ἐπίτευξη τῆς τελειότητας ἀπό τήν πλευρά του ἀνθρώπου-πιστοῦ, πού ἐπιθυμεῖ τήν ἕνωση μαζί Του.

 Ἡ τελειότητα εἶναι καί ἐπιταγή τοῦ Θεοῦ, τόσο στήν Παλαιά Διαθήκη, «τέλειος ἔσῃ ἐναντίον Κυρίου τοῦ Θεοῦ σου» (Δε 18,13), ὅσο καί στήν Καινή Διαθήκη, «ἔσεσθε οὖν ὑμεῖς τέλειοι, ὥσπερ ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ ἐν τοῖς οὐρανοῖς τέλειός ἐστιν» (Μθ 5,48).

 Σέ τί ὅμως συνίσταται ἡ πνευματική τελειότητα, κατά τόν ἅγιο Νικόδημο; Κάποιοι, σημειώνει ὁ ἅγιος, νομίζουν ὅτι ἡ χριστιανική τελειότητα συνίσταται στίς νηστεῖες, στίς ἀγρυπνίες, στίς μακρές ἀκολουθίες καί προσευχές. Ἄλλοι θεωροῦν ὅτι ἡ τελειότητα συνίσταται στή νοερά προσευχή, στήν ἀναχώρηση, στή σιωπή καί στήν πνευματική ἄσκηση. Ὅλα αὐτά, ἐξηγεῖ ὁ ἅγιος Νικόδημος, εἶναι «ὄργανα», καί μάλιστα «πολύ ἰσχυρά», γιά τήν ἀπόλαυση τῆς χάριτος τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καί ἄλλοτε πάλι εἶναι καρποί τοῦ ἁγίου Πνεύματος.

 Ἡ τελειότητα, διευκρινίζει ὁ ἱερός πατέρας, συνίσταται περισσότερο στήν ἐπίγνωση «τῆς ἀγαθότητας καί μεγαλειότητας τοῦ Θεοῦ» ἀφ’ ἑνός καί τῆς δικῆς μας «μηδαμινότητας καί κλίσεως σέ κάθε κακό», στήν «ἀποστροφή» τοῦ δικοῦ μας θελήματος καί στήν «τέλεια ὑπακοή» στό θεῖο θέλημα ἀφ’ ἑτέρου.

 Καί πῶς ἐπιτυγχάνεται αὐτή ἡ τελειότητα; Ὁ ἅγιος ἀπαντᾶ: Μέ πόλεμο!

 Κηρύττει πόλεμο ὁ ἅγιος τοῦ Θεοῦ καί μᾶς καλεῖ νά συμμετάσχουμε. Πόλεμο; Ὁ ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, «τοῦ ἄρχοντος τῆς εἰρήνης» (βλ. Ἠσ 9,6), μᾶς καλεῖ σέ πόλεμο; Ναί. Μᾶς καλεῖ σέ ἕναν «παντοτινό καί σκληρότατο πόλεμο» κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας, σέ μιά συνεχῆ «πάλη» κατά τοῦ ἰδίου θελήματος.

 Ἐπειδή ὁ πόλεμος αὐτός ἐναντίον τοῦ ἑαυτοῦ μας εἶναι ὁ δυσκολότερος πόλεμος ἀπό κάθε ἄλλον πόλεμο, ἡ νίκη κατά τοῦ ἑαυτοῦ μας εἶναι ἡ ἐνδοξότερη νίκη καί «πλέον εὐπρόσδεκτη» στόν Θεό. Ὁ πόλεμος καί ἡ νίκη τοῦ πιστοῦ κατά τῶν παθῶν εἶναι αὐτό πού κυρίως εὐαρεστεῖ τόν Θεό.

 Προκειμένου νά νικήσει κανείς σ’ αὐτόν τόν ἀόρατο πόλεμο, ἐπιβάλλεται, ὅπως κάθε στρατιώτης, ν’ ἀρματωθεῖ. Τά τέσσερα ὅπλα τά ὁποῖα καλεῖται ὁ πιστός νά ἔχει στήν πνευματική φαρέτρα του εἶναι τά ἑξῆς:

• Νά «μή θαρρεύεται ποτέ στόν ἑαυτό του».

• Νά ἔχει πάντοτε «ὅλο τό θάρρος καί τήν ἐλπίδα του στόν Θεό».

• Νά ἀγωνίζεται πάντοτε

• Νά προσεύχεται.

 Ἑπομένως, προσευχόμενος ὁ πιστός, ἔχοντας τήν ἐλπίδα του στόν Κύριο καί ἀναγνωρίζοντας τή μηδαμινότητά του, εἶναι κατάλληλα ἀρματωμένος γιά νά ἐπιτύχει τήν ἀνώτερη νίκη, τή νίκη κατά τοῦ ἑαυτοῦ του, νά ἀναδειχθεῖ νικητής στόν ἀόρατο αὐτό πόλεμο.

Δ. Καλογεράκη, Δρ. Θεολογίας

Ἡ ἀγωγή τῶν παιδιῶν εἶναι τέχνη, ἴσως ἡ πιό σημαντική ἀπό ὅλες τίς ἀνθρώπινες τέχνες. Ὅπως ὁ γλύπτης μορφοποιεῖ μέ τό ταλέντο του ἕνα ἄμορφο ὑλικό καί μᾶς παραδίδει ἕνα ἀριστουργηματικό ἔργο τέχνης, ἔτσι κι ὁ γονιός καλεῖται νά δώσει σχῆμα καί μορφή σέ μία ἄπλαστη ψυχή, αὐτή τοῦ παιδιοῦ. Ἡ διαδικασία τῆς ρύθμισης τῆς ψυχῆς τοῦ νέου ἀνθρώπου πού ἀνέτειλε στή ζωή καί ἡ διάπλαση τῆς διάνοιάς του εἶναι ἐπίπονη καί μακροχρόνια. Κάθε στιγμή στήν καθημερινότητα ἀνακύπτουν προβλήματα. Ἡ γνώση τῶν προβλημάτων, τῶν δυσκολιῶν καί τῶν τεχνικῶν πού τά ἐπιλύουν μπορεῖ νά βοηθήσει τούς «πελαγωμένους» γονεῖς.

 Οἱ ἀναπτυξιακοί ψυχολόγοι ἔχουν κατατάξει τούς γονεῖς σέ τέσσερις γενικούς τύπους-ὁμάδες: τούς αὐταρχικούς γονεῖς, τούς ἐλαστικούς, τούς ἀδιάφορους καί τούς αὐθεντικούς. Ἡ πλειονότητα τῶν γονιῶν κλείνει πρός ἕνα εἶδος, ἄν καί θά μποροῦσε σέ κάποια δεδομένη στιγμή νά χρησιμοποιηθεῖ κάθε τύπος γονιοῦ στήν ἀγωγή τοῦ παιδιοῦ. Αὐτό ὅμως ἐξαρτᾶται ἀπό τήν προσωπικότητα τοῦ παιδιοῦ ἀλλά καί τοῦ γονιοῦ.

Αὐταρχικοί γονεῖς

 Ἔχουν ὑψηλές προσδοκίες γιά τά παιδιά τους, ἀνεξάρτητα ἀπό τίς ἱκανότητές τους. Σπάνια ἐκδηλώνουν τήν ἀγάπη τους στά παιδιά. Θέτουν πολύ αὐστηρούς κανόνες καί ἀπαιτοῦν ἀπό τά παιδιά τους νά τούς ἀκολουθοῦν, χωρίς οἱ ἴδιοι νά δίνουν καμιά ἐξήγηση. Χρησιμοποιοῦν ὡς μέσο ἐπιβολῆς τήν τιμωρία καί ὄχι τήν πειθώ ἤ τήν πειθαρχία. Ὁ ἔπαινος καί ἡ ἐνθάρρυνση ἀπουσιάζουν σχεδόν παντελῶς ἀπό τήν ἀγωγή τους. Δέν δίνουν τή δυνατότητα ἐπιλογῆς. Οἱ ἀρνητικές ἐπιπτώσεις στά παιδιά εἶναι πολλές. Ἐκδηλώνουν ἐπιθετική συμπεριφορά κυρίως ἐκτός σπιτιοῦ. Ἄλλοτε πάλι εἶναι ὑπερβολικά συνεσταλμένα, ἔχουν χαμηλή αὐτοεκτίμηση, παρουσιάζουν δυσκολίες στήν κοινωνικοποίησή τους· δέν ἐνθαρρύνονται νά ἐξερευνοῦν, νά ἐνεργοῦν ἀνεξάρτητα, νά θέτουν τά δικά τους ὅρια καί πρότυπα, δέν ἔχουν αὐτοπειθαρχία.

Ἐλαστικοί γονεῖς

 Θέλουν τό παιδί τους νά ἔχει τά πάντα. Τοῦ δίνουν πολλή ἀγάπη ἀλλά ὄχι καθοδήγηση. Δέν ἀπαιτοῦν πειθαρχία. Οἱ κανόνες εἶναι λίγοι καί σπάνια ἐφαρμόζονται. Ἔχουν λίγες ἀπαιτήσεις ἀπό τά παιδιά καί δέν θέτουν ὅρια καί περιορισμούς. Συχνά συμπεριφέρονται περισσότερο ὡς φίλοι παρά ὡς γονεῖς καί καταφεύγουν σέ δωροδοκία, παιχνίδια, δῶρα, γλυκά, γιά νά ἐξασφαλίσουν ἀπό τό παιδί τους μία ἐπιθυμητή γι’ αὐτούς συμπεριφορά. Τά παιδιά πού ἀνατρέφονται ἀπό ἐλαστικούς γονεῖς παρουσιάζουν ἔλλειψη αὐτοπειθαρχίας, ἔχουν φτωχές κοινωνικές δεξιότητες καί μπορεῖ νά αἰσθάνονται ἀνασφαλῆ λόγῳ ἔλλειψης ὁρίων καί καθοδήγησης. Ἐκδηλώνουν ἐπίσης παρορμητική καί ἐπαναστατική συμπεριφορά.

Ἀδιάφοροι γονεῖς

 Δέν εἶναι οὔτε πολύ αὐστηροί οὔτε πολύ χαλαροί· ἁπλῶς δέν συμμετέχουν. Εἶναι συναισθηματικά ἀπόμακροι ἀπό τά παιδιά τους. Τά ἐποπτεύουν ἐλάχιστα ἕως καθόλου. Ἐκδηλώνουν ἐλάχιστη στοργή καί ἔχουν λίγες προσδοκίες ἤ ἀπαιτήσεις ἀπό τά παιδιά τους. Μερικές φορές ὁ ἕνας γονιός εἶναι ἀμέτοχος, γιατί πιστεύει ὅτι ὁ ἄλλος ἔχει τή φροντίδα τῶν γονικῶν καθηκόντων καί δέν εἶναι ἀπαραίτητο νά ἀσχοληθεῖ καί ὁ ἴδιος μέ τά παιδιά. Πολύ συχνά τούς ἀπασχολοῦν τά δικά τους προσωπικά καί ἐπαγγελματικά προβλήματα, ὥστε ἀδυνατοῦν νά ἀσχοληθοῦν μέ τά παιδιά τους. Τά παιδιά πού μεγαλώνουν σέ ἕνα τέτοιο περιβάλλον παρουσιάζουν χαμηλή αὐτοεκτίμηση καί αὐτοπεποίθηση, μεγαλύτερη ἐγκληματικότητα κατά τήν ἐφηβεία. Νιώθουν φόβο, ἄγχος ἤ στρές καί ἔχουν χαμηλές ἐπιδόσεις καί αὐξημένο κίνδυνο κατάχρησης οὐσιῶν.

Αὐθεντικοί γονεῖς

 Θεσπίζουν κανόνες καί κατευθυντήριες γραμμές -τό μοντέλο αὐτό τῆς ἀνατροφῆς εἶναι συμβατό μέ τή χριστιανική τους ἰδιότητα- πού θά ἀκολουθήσουν τά παιδιά τους. Οἱ αὐθεντικοί γονεῖς ἀνταποκρίνονται στίς ἀνάγκες τῶν παιδιῶν τους. «Παρακολουθοῦν ἐκ τοῦ σύνεγγυς τά παιδιά τους καί προβάλλουν σαφῆ πρότυπα συμπεριφορᾶς. Οἱ πειθαρχικές μέθοδοι εἶναι ὑποστηρικτικές καί ὄχι κατασταλτικές. Ἐμπνέουν στά παιδιά τους αὐτοπεποίθηση καί τά καθιστοῦν κοινωνικῶς ὑπεύθυνα, αὐτοελεγχόμενα καί συνεργάσιμα» (Diana Baumrind). Θέτουν ὅρια καί περιορισμούς στά παιδιά τους, ἐπισημαίνουν τίς συνέπειες τῶν ἐνεργειῶν τους, ἐκδηλώνουν αἰσθήματα στοργῆς καί ἀγάπης ἀπέναντί τους καί τούς ἐπιτρέπουν νά ἐκφράζουν ἐλεύθερα τίς ἀπόψεις καί τίς ἐπιλογές τους. Ἐφαρμόζουν στά παιδιά τους δίκαιη καί συνεπῆ πειθαρχία.

 Παιδιά πού ἀνατρέφονται σέ ἕνα τέτοιο περιβάλλον εἶναι πιό ἱκανά καί εὐτυχισμένα καί μέ περισσότερο χαρούμενη διάθεση ἔναντι τῶν παιδιῶν πού ζοῦν σέ ἄλλα περιβάλλοντα. Ἐπιπλέον μποροῦν νά ἐλέγχουν καί νά ρυθμίζουν καλύτερα τόν συναισθηματικό τους κόσμο, ἔχουν αὐτοπεποίθηση καί ἀναπτύσσουν καλές κοινωνικές δεξιότητες. Ἐπειδή οἱ γονεῖς λειτουργοῦν ὡς πρότυπα γιά τά παιδιά, εἶναι πολύ πιθανό αὐτά νά ἐσωτερικεύουν τίς συμπεριφορές τους. Οἱ γονεῖς ἐπιτρέπουν στά παιδιά νά δροῦν ἀνεξάρτητα καί αὐτό τά καθιστᾶ ἱκανά νά διευθετοῦν τίς ὑποθέσεις τους ἀπό μόνα τους, βοηθώντας τα νά ἀποκτήσουν αὐτοεκτίμηση καί ἐμπιστοσύνη στίς ἱκανότητές τους.

 Ἡ προσφορά αὐτοῦ τοῦ τύπου γονιῶν στά παιδιά τους εἶναι ἀνυπολόγιστη. Τή θέση αὐτή ἐνισχύει καί ὁ ἱερός Χρυσόστομος μέ μία πολύ παραστατική εἰκόνα: «Καί οἱ κυβερνῆτες τῶν πλοίων σέ περίπτωση πού πνέει σφοδρός ἄνεμος, ἄν ἀνοίξουν τά πανιά πέρα ἀπό τό κανονικό, ἀνατρέπουν τό σκάφος· ἄν ὅμως τά ἀνοίξουν κανονικά ὅπως πρέπει, τά ὁδηγοῦν μέ μεγάλη ἀσφάλεια» (Εἰς Ὀλυμπιάδα, Ἐπιστ. Γ΄).

Ἀθ. Γκάτζιος

 Ἡ ὥρα περασμένα μεσάνυχτα. Μόλις τε­λεί­ωσα τήν ἐργασία γιά τό αὐριανό ἐργα­στή­ριο καί αἰσθάνομαι κου­ρασμένος καί χωρίς διάθεση. Μπαίνω στό email μου γιά νά τή στείλω ἠλεκτρονικά καί στά εἰσερχόμενα βλέπω ἕνα νέο μήνυμα ἀπό τόν Δ.: «Φω­το­γραφί­ε­ς ἀπό ῞Υδρα-Σπέτσες-Πό­ρο, φοι­τητι­κή 23-26/4/ 14». Τί μοῦ θυμίζεις τώ­­ρα, φίλε!... Εἰκόνες ἀπό τά γραφικά ἱ­στορικά νησιά, τό ἐπιβλητι­κό Παλαμήδι, τήν ἀρ­χαία Ἐπίδαυρο… Τά ἀστεῖα καί τά παι­χνίδια μας μέ τούς ὑπόλοιπους ἐκδρομεῖς, τίς συζητήσεις μας, τά   μαθήματα γιά τήν Ἀνάσταση, τόν       π. Νεκτάριο στήν Κό­ριν­θο... Σκόρπιες ἀναμνήσεις κατακλύζουν πλέον τή σκέψη μου· εἶναι ὅμως τόσο ἀληθινές. Μέ «πιάνω» νά σιγοτραγουδάω: «…χίλια ὄνειρα κομμάτια τ’ ἀνασταίνεις ξανά… Χριστέ, τό φῶς τό ἱλαρόν, μεῖ­νον μεθ’ ἡμῶν».

῞Ενας ἐκδρομεύς

 Οἱ νέοι του «Λύχνου», συνεχίζοντας τήν προσπάθεια νά ἀξιοποιοῦν τά μη­νύ­ματα τῶν διαφόρων ἱστορικῶν ἐπε­τείων, μέ πολύ ζῆλο καί δουλειά πα­ρου­σίασαν σέ τρεῖς παραστάσεις μία συγ­κι­νητική ἐκδήλωση μέ τίτλο: «Ἀλη­σμό­νη­τος πάτριος Πον­τία γῆ». Τά τρα­γού­δια, τά μοι­ρολόγια καί οἱ ἀπαγ­γελίες κειμένων στήν πον­τιακή διά­λε­κτο, τά παραδοσιακά ὄργανα μέ προ­εξάρ­χου­σα τήν λύρα, οἱ λε­­βέν­τι­κοι χο­ροί μᾶς συγκί­νη­σαν καί μᾶς ταξί­δεψαν στήν ἀλησμό­νη­τη γῆ τοῦ Πόντου. Ταυ­τόχρονα, ἡ ἱ­στο­ρία πού παρεμβαλλό­ταν ἐν­διά­μεσα μέ τά ἱστο­ρικά κεί­μενα καί τίς προσ­­ω­πι­κές μαρτυ­ρίες μᾶς συγ­κλό­νισε καί μᾶς δί­δαξε. Ἡ ἐκδή­λω­ση αὐ­τή, ἐκτός ἀ­πό ταξί­δι μνή­μης, ἦταν οὐ­σια­στικά καί ἕνα εὐ­λαβι­κό μνημό­συ­νο γιά τά 353.000 θύ­μα­τα τῆς γενο­κτο­νίας τοῦ ποντιακοῦ ἑλλη­νισμοῦ, πού ἀκόμα πε­ριμένουν δι­καίωση…

 Ἐπίσκεψη ἀγάπης πραγματοποίησαν οἱ κύκλοι μελέτης ἁγίας Γραφῆς στίς Ἀ­γροτικές Φυλακές Κασσάνδρας, τό Σάββατο 10 Μαΐου.

 Στόν ἱερό ναό τῶν φυλακῶν, ἀφιε­ρωμέ­νο στόν Ἅγιο Ἐλευθέριο, ὁ π. Μι­χαήλ Κό­­νιας, πνευματικός τῆς Ἀ­δελ­φότητος, τέλεσε μέ εὐλάβεια τή θεία Λειτουργία καί κή­ρυξε τόν θεῖο λόγο. Στήν πρόσ­- ­κληση «Με­τὰ φόβου Θε­οῦ...», πρῶ­­τοι προσ­έρ­χον­ται οἱ κρατούμενοι μέ ἐμφανῆ στά πρόσω­­πά τους τή συγ­κίνη­ση. Ἕ­νας ἀπό αὐτούς ἐν­τυ­πωσια­­σμένος ἀπό τό κή­ρυγμα πρίν μεταλάβει, ὁμολογεῖ: «Πι­στεύ­ω στήν Ἀ­νάσταση!» Ἄλ­λος ἐκμυ­στηρεύεται: «Νιώ­­θω ἐ­λεύθερος κι ἄς εἶ­μαι στή φυλα­κή»...

 Στή συνέχεια, στήν αἴθουσα ἐκ­δηλώσεων, μετά ἀπό τό θερμό «καλωσόρισμα» τοῦ διευθυντοῦ τῶν φυλακῶν κ. Ἐμ. Παπαλεξί­ου, οἱ ἐπισκέπτες μέ ὕμνους καί τρα­γούδια θέ­λησαν νά μοιραστοῦν τήν ἀναστάσιμη χαρά μέ τούς κρατούμενους ἀ­δελ­φούς. Τή χα­ρούμενη ἀτμόσφαι­ρα ἐνίσχυσαν οἱ νέοι του «Λύχνου», μέ τό ψυ­χα­γω­γι­κό πρό­γραμμα πού παρουσίασαν. Ὁ ἀντιπρόεδρος τῆς Ἀδελφότητος κ. Γεώργιος Μυ­τι­λη­ναῖ­ος χαιρέτισε καί ἐξήγησε τόν λόγο τῆς ἐπισκέψεώς μας, ἐνῶ ὁ ἱεροκήρυκας κ. Εὐ­άγ­γελος Δάκας μέ θέρμη παρουσίασε τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, ὁ ὁ­ποῖος ἦρθε νά μᾶς ἐλευ­θε­ρώ­σει ἀπό τά δεσμά τῆς ἁμαρτίας καί τοῦ θανάτου. Μᾶς προβλημάτισε ὅλους τό ἐ­ρώ­τημα: «Πό­σο κοστίζει σέ μᾶς τούς ἁ­μαρ­τω­λούς ἡ θυσία τοῦ ἀναμαρτήτου Κυρί­ου;».

 Ἡ ἐκδήλωση ἔκλεισε μέ κεράσματα καί προσωπικά δέματα γιά τόν κάθε κρα­τού­μενο, ἐνῶ κατατέθηκαν καί δύο τόνοι τροφίμων. Ἔκδηλη ἦταν ἡ χαρά καί εὐχαρι­στία τόσο τῶν διοικητικῶν ὑπαλλήλων ὅσο καί τῶν κρατουμένων, μέ τούς ὁποίους ἐπικοινω­νή­σα­με.

 Κυριακή Μυροφόρων, 4 Μαΐου. Τήν ἡμέ­ρα αὐτή πού τιμοῦμε τίς μυροφό­ρες, οἱ ὁποῖες πρῶτες μετέφεραν τό χαρμόσυνο ἄγ­γελμα τῆς ἀ­­ναστάσεως στούς μα­θητές, τελέ­σθηκε καί τό διετές μνημόσυνο ἑνός σύγ­χρονου κήρυκα τῆς Ἀναστά­σε­ως, τοῦ μακαριστοῦ διδασκάλου τῆς Ἀδελφότητός μας Στεργίου Σάκκου. Στόν ἱερό ναό τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Σωτῆρος τῆς Ἀδελφότητος «Χριστιανική Ἐλπί­ς», προέστη τῆς θεί­ας Λει­τουρ­γίας ὁ σε­βα­σμιώ­τα­τος μητρο­πολίτης Νεαπόλεως καί Σταυρουπόλεως κ. Βαρνάβας. Ὁ ἐπίσκοπος στό κήρυ­γμά του τόνισε τήν ἀξία τῆς προσ­φο­ρᾶς ὅλων αὐτῶν πού συνεχίζουν τό δύ­σκο­λο ἀλλά σπου­δαῖο ἔργο τῶν μυροφόρων καί ἀναφέρθηκε μέ ἰδιαίτερο σεβασμό στόν μακαριστό διδάσκαλο, τοῦ ὁ­ποί­ου τέλεσε τό Μνημόσυνο καί ἐν συνεχείᾳ τό Τρι­σάγιο στό μνῆμα του.

 Τό ἀπόγευμα τῆς ἴδιας ἡμέρας, στήν κατάμεστη αἴθουσα τῆς «Ἀπολυτρώ­σε­ως», πραγματοποιήθηκε σχετι­κή ἐκδήλωση μνήμης, ἡ ὁποία πλαι­σιώθηκε ἀπό τίς νεανικές χορωδίες τοῦ «Λύχνου» καί τῆς «Χριστιανικῆς Ἐλπίδος», ἐνῶ μέσα ἀπό τίς εἰσηγήσεις καί τίς προσωπικές καταθέσεις τῶν ὁμιλητῶν -πανοσιολογιωτάτου ἀρχιμανδρίτου π. Αὐγουστίνου Μύ­ρου, ὁμοτίμου καθηγητοῦ Ἰα­τρικῆς κ. Ἰωάννη Κουντουρᾶ, κ. Θωμᾶ Καρύπογλου καί κ. Ἀπόστολου Κεκελίδη- ἀ­να­δεί­χθηκε ἡ διακονία τοῦ διδασκάλου Στεργίου Σάκ­κου ὡς μάρτυρα τῆς Ἀναστά­σε­ως. Εἴ­θε τό γεγονός τῆς Ἀ­ναστάσεως, πού μέ τόση δύναμη κήρυξε, νά συνεχίζει νά αὐ­ξά­νει τήν πί­στη καί νά θερμαίνει τόν ζῆλο τοῦ πλήθους τῶν μαθητῶν του.

 Στό ἡμερολόγιο τοῦ γραφείου μου εἶναι κυ­κλω­μέ­νες δύο ἡμερομηνίες, πού τίς περίμενα μέ ἀνυπο­μο­νησία: 5 και 6 Ἀπρι­λίου. Θά ἀναρωτηθεῖτε βέ­- βαια γιατί... Ὁ λό­γος εἶναι ὅτι τότε πραγματοποι­ή­θηκε ἡ διήμερη καθιερω­μένη ἐκδρομή τῶν μαθη­τικῶν ὁμάδων τοῦ «Λύχνου»! Μάλιστα φέτος προο­- ρισμός μας ἦταν ἡ ἀρχοντική πόλη τῆς Καστοριᾶς. Θά ἀναφέρω μερικά μέρη πού ἐπισκε­φθήκαμε, γιά νά ἔχετε μιά γεύση ἀπό τό πλού­σιο πρό­γραμμά μας: Πτολεμαΐδα, Νυμφαῖο, Μελᾶς, Ἄργος Ὀ­ρεστικό, Κα­στοριά... Μέρη πανέμορφα καί κατάφορτα μέ ἱ­- στο­ρικές μνῆμες, πού μίλησαν μές στήν ἐφηβική ψυ­χή μας. Σημει­ώνω ἰδιαίτερα τό τρισάγιο πού ψάλαμε μέ ξεχωριστή συγκίνηση στόν τάφο τοῦ κ. Παυ­­σανία στό Ἄργος. Περιττό νά σᾶς περι­γράψω τή χαρά ἀλλά καί τήν ὠφέλεια που ἀποκομί­σαμε ἀπό τή συναναστροφή μέ τά ἀδέλφια μας καί μέ τούς ὑπευθύ­νους τῶν ὁμάδων μας. Αἰσθανόμασταν ἀληθινά ὅτι εἴμα­στε μιά οἰκογένεια, ἡ οἰκογένεια τοῦ «Λύχνου», ἡ οἰκογένεια τοῦ Χρι­στοῦ μας.

 Ἡ ἑπόμενη διήμερη ἐκδρομή θά ἀργήσει βέβαια, ἀλλά ἔχω ἀρχίσει ἤδη νά μετράω ἀντίστροφα τίς μέ­ρες γιά τήν κατασκή­νωσή μας στήν Καστανοῦ­σα...

Λυχνίτης