Μάνα, ἐσύ πού δέν ἔχεις δια­κοπές καί σχόλη, πού θυσιάζεσαι δι­αρκῶς μέσα στό σπίτι, χριστιανή μάνα, πού προ­πάντων νοιάζεσαι γιά τή χρι­στιανική ἀνα­τροφή καί προκοπή τῶν παιδιῶν σου, σή­μερα, 2 Φεβρουαρίου -γιορτή τῆς Ὑπα­πα­ντῆς τοῦ Κυρίου-, ἔχεις τήν τιμητική σου. Γιορ­τά­ζεις! Μιά ἀγκαλιά λουλούδια καί μύρια εὐχαριστῶ σοῦ ἀξίζουν.
  Μά ἰδιαίτερα ἀφιερώνω τοῦτες τίς γραμμές σέ σένα, πολύπαθη εὐσεβῆ μάνα, πού πονᾶς καί λυγίζεις γιά τό ξεστράτισμα τοῦ παιδιοῦ σου. Σέ βλέπω σκυθρωπή, πονεμένη. Σέ πληγώνει κατάστηθα ἡ ἀ­διαφορία του γιά τούς δικούς του, γιά τίς σπουδές του. Ἀναρωτιέσαι: Αὐτό τό παι­δί, πού κάποτε νανούριζα καί τό ’παιρνα στήν ἀγκαλιά μου, εἶναι δικό μου; Ποῦ ξενυ­χτάει ἄραγε τά βράδια, ποιά εἶναι ἡ συντροφιά του, πότε καί πῶς θά γυρίσει στό σπίτι;
  Δακρύβρεχτη μάνα, φιλῶ τά κουρα­σμένα σου χέρια καί σέ ἱκετεύω: Μήν πά­ψεις νά τά ὑψώνεις σέ προσευχή γιά τό παιδί σου πού σέ ποτίζει «φαρμάκι»! Μήν ἀποκάμνεις! Κράτα ζε­στή ἐπικοινωνία μέ τή μεγάλη μάνα τοῦ κόσμου, τήν Παναγία μας.  Πόσο θά σέ καταλάβει καί θά σπεύ­σει σέ ταχινή πρε­σβεί­α πρός τόν Υἱό της!
 Πάρε ἀκόμη κουράγιο καί δύναμη ἀ­πό τόσες ἄλλες ἅγιες μάνες πού ἔζησαν πολύ πρίν ἀπό σέ­να   καί σήκωσαν ὑπο­μο­νετικά τόν σταυ­ρό τους. Ὅσο μά­θαι­ναν τίς παρεκτροπές τῶν παιδιῶν τους, ὅσο τά ἔβλεπαν σέ ποιά κατάντια εἶχαν φτά­σει, τόσο ἔλειωναν στήν προ­σευχή. Τί ἐπί­μο­νες ἱκεσίες ἔκαναν, τί δάκρυα καυτά ἔ­χυ­ναν, γιά νά ξεφύγουν τά βλαστάρια τους ἀπό τά δίχτυα τῆς πλα­νεύτρας ἁμαρτίας καί νά τά ἑλκύσει ἡ σταυρική Ἀγάπη! Κι ἦρθε κάποτε ἡ πο­θητή στιγμή πού οἱ ἱερές τους ἐπιθυμίες πῆραν σάρκα καί ὀστᾶ. Ἔφτασε ἡ ὥρα τῆς χάριτος γιά τά παιδιά τῶν δακρύων τους!
  Μάνα, τοῦ 21ου αἰώνα, μιμήσου τέ­τοιες εὐσεβεῖς μητέρες τῆς Ἐκκλησίας μας! Νά ’σαι σίγουρη πώς τά δάκρυα μιᾶς προσευχόμενης μητέρας ποτέ δέν πᾶνε χαμένα. Ἔχουν δύναμη τεράστια, γιά νά μεταστρέψουν καί ν᾽ ἀλλοιώσουν καί τά πιό ἀτίθασα παιδιά.
  Πολλές φορές, βέβαια, σκέφτεσαι πῶς εἶναι δυνατόν νά ἐπιστρέψει τό παιδί σου πού ἔχει πέσει τόσο χαμηλά κι ἡ ἁμαρτία, ἡ πλάνη τό ἔχει νεκρώσει. Καλή μου μη­τέρα, μή χάνεις τήν ἐλπίδα σου στόν ἀ­να­στημένο μας Κύριο. Ἐσύ ἅρπαξε τό μυ­στικό σου ὅπλο, τήν προσευχή, καί ἀ­νά­μενε τούς θαυμαστούς καρπούς της. Ἄ­κουσέ με, τό πιστεύω καί σοῦ τό εὔ­χο­μαι: Θά πεῖ καί σέ σένα κάποια στιγμή ὁ νε­κρε­γέρτης Ἰη­σοῦς: «μὴ κλαῖε» (Λκ 7,13). Κι ὕστερα θά στραφεῖ στό παιδί σου καί θά τό προσ­τάξει: «νεανίσκε, σοὶ λέγω, ἐγέρθητι» (Λκ 7,14). Οἱ καρδιόβγαλτες, οἱ δακρύβρεχτες προσευ­χές σου, μητέρα, θά ᾽χουν κάνει τότε τό θαῦμα τους!

Μαρία Γούδα

Φιλόλογος-Θεολόγος

 Μέ κάθε λαμπρότητα καί μέσα σέ κατανυκτική ἀτμόσφαιρα πραγματο­ποι­ήθηκε ἡ ὑποδοχή στή μεγάλη πόλη. Μέ εὐλαβική προσμονή περίμεναν χι­λιάδες ἄνθρωποι γιά νά ἀσπαστοῦν τήν τίμια κάρα τοῦ ἁγίου Παρθενίου, τοῦ ἀνθρώπου τοῦ Θεοῦ, τοῦ ὁποίου ἡ ζωή ξετυλίχθηκε πάνω στή φλούδα αὐτῆς τῆς γῆς πρίν xίλια ἑπτακόσια χρόνια.

 Ἀκαταγώνιστος πόλος ἕλξης, στ᾽ ἀ­λήθεια, ἡ ἁγιότητα! Ἐδῶ τά «ξερά κόκκαλα» ἀναδύουν εὐωδιά καί ἐπιτελοῦν θαυμάσια. Ἡ ἁγιαστική χάρη τοῦ Θεοῦ ἐξαγιάζει τήν ὕλη καί μεταποιεῖ τό σῶ­μα τῶν ἁγίων σέ δοχεῖο τῆς ἄκτιστης θείας ἐνέργειας, χριστοφόρο καί πνευματοφόρο. Ἡ τιμή τῶν ἁ­γίων λειψάνων σέ κάθε ἐποχή προει­κο­νίζει τή νέα, τή δοξασμένη κατάστα­ση τοῦ σώματος στήν αἰωνιότητα.
 Τμῆμα τῆς τιμίας κάρας τοῦ ὁσίου Παρθενίου εἶναι θησαυρισμένο στήν ἱε­ρά μονή Μακρυμάλλη τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Χαλκίδος. Καί μεταφέρεται ὅπου ζητηθεῖ, ὡς εὐλογία γιά τόν στηριγμό καί τόν ἁγιασμό τῶν πιστῶν. Στόν θαυματουργό Ἅγιο προσφεύγουν ἰδιαίτερα οἱ πάσχοντες ἀπό τή νόσο τοῦ καρκίνου ὄχι μόνο στίς 7 Φεβρουαρίου πού τιμᾶται ἡ μνήμη του, ἀλλά καί κάθε ἐ­ποχή, σέ κάθε πόνο καί ἀνάγκη.
 Ἀπό τόν πατέρα του, τόν εὐσεβέ­στα­το διάκονο Χριστοφόρο, διδάχθηκε ὁ ὅσιος Παρθένιος τά αἰώνια μαθήματα τῆς πίστης καί τῆς ἀγάπης, πού καρποφόρησαν περίσσια στήν ψυ­χή του. Νεαρός ἀκόμα, γιά τήν ἀγάπη τῶν ἐλαχίστων ἀδελφῶν, ἔγινε ψαράς στήν Ἀ­πολ­λωνιάδα, λίμνη τῆς Βιθυνίας. Κά­θε δίχτυ καί μία προσμονή καί μία προσ­ευχή γιά νά ἔχουν τροφή οἱ πτωχοί ἀ­δελφοί. Ἡ θεία παρουσία ἦταν ἡ ἀν­ταμοιβή στόν μόχθο καί στήν ἀγρύπνια του. Αἰσθανόταν ὅτι ἐργαζόταν σέ ἕνα ἀπό τά πλοιάρια τῶν Ἀποστόλων καί συναναστρεφόταν τόν Ἰησοῦ μαζί μέ τόν Πέτρο καί τόν Ἰωάννη. Ἡ ἀγάπη του ἀφειδώλευτη δέν ζητοῦσε ποτέ τήν ἀνταπόδοση καί ἀπαντοῦσε ἁπλά σέ κάθε εὐχαριστία τῶν εὐεργετημένων: «Γιατί μέ εὐχαριστεῖτε; Δέν ἔχω καμία τέτοια ἀξίωση. Μήπως εἴμαστε ξένοι; Ἐμεῖς εἴμαστε ἀδελφοί. Τί ἁπλούστερο καί φυσικότερο ἀπό τό νά βοηθᾶ ἀδελφός τούς ἀδελφούς;».
 Μέ τήν ἐνάρετη παρουσία του, τή χάρη τῆς ἁπλότητας καί τόν ἱδρώτα τῆς φιλαδελφίας του ἐπιβλήθηκε στή χριστιανική κοινότητα τῆς πατρίδας του.
 Ἀπό ψαρά ἁπλό ὁ ἐπίσκοπος Μελιτοπόλεως Φίλιππος (ἤ Φιλητός) τόν ἔ­κα­νε ἁλιέα στήν κιβωτό τῆς Ἐκκλησίας χειροτονώντας τον πρεσβύτερο. Ἀργότερα, στά χρόνια τῆς βασιλείας τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου, ὁ ἐπίσκοπος Κυζίκου Ἀ­χίλλιος τόν χειροτόνησε ἐπίσκο­πο Λαμ­ψάκου τῆς Μικρᾶς Ἀσίας. Δια­κο­­νία ἀκάματου ζήλου ἡ ποιμαντορία τοῦ Παρθενίου. Ὁ ἄνθρωπος τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ ἀκτινοβολοῦσε εἰρή­νη καί μετέδιδε εὐλογία σέ ὅλους. Μέ τά δίχτυα τῆς ἀγάπης του ἁλίευσε τίς ψυ­χές τῶν εἰδωλολατρῶν συμπατριω­τῶν του πού ἀσπάζονταν μέ ἐνθουσιασμό τήν ἀλήθεια τοῦ εὐαγγελίου. Προι­κι­σμέ­νος μέ τό θεῖο χάρισμα τῆς θαυματουργίας, ἐκ­δίωκε τούς δαίμονες ἀπό τούς ἀν­θρώ­πους καί θεράπευε κά­θε εἴδους ἀ­σθέ­νει­α. Ἡ ἀγαπῶσα καρδιά του ἀνέ­παυε καί παραμυθοῦσε ὅσους τόν πλησίαζαν, χαρίζοντας τήν ἴαση σώματος καί ψυχῆς. Ὁδηγοῦσε στό Βάπτισμα τούς ἀπίστους, χειραγωγοῦσε στήν ἀ­λήθεια τούς πλανεμένους, ἐνθάρρυνε τούς μετανοοῦντες, μέχρι τή δύση τῆς ἐπίγειας ζωῆς του. «Αὐτὸς γὰρ ἀλη­θῶς ἐν γῇ, θαυ­μασίαν διετέλεσε ζωὴν καὶ πολιτείαν».
  Ἀπό τά βάθη τῶν αἰώνων ζωντανός καί σήμερα ὁ θεοφόρος ἱεράρχης τοῦ Χριστοῦ δέχεται τίς δεήσεις μας καί πρεσβεύει στοργικά γιά ὅσους τόν ἐπικαλοῦνται: «Νοσημάτων ποικίλων καὶ χαλεπῶν θλίψεων ὥσπερ ἐλυτρώσω, θε­ό­φρον, τοὺς προσιόντας σοί, οὕτως ἀ­πάλλαξον πάσης ἀνάγκης καὶ λύπης, ἅγιε Παρθένιε, τοὺς σὲ γεραίροντας».

Ἰχνηλάτης

Ἀπολύτρωσις 71 (2016) 38-39

 Τά δυό σπίτια, τό ἕνα δίπλα στό ἄλλο, μέ τό ἴδιο σχέδιο καί τήν ἴδια αὐλή, σχεδόν πανόμοια δέν μποροῦσες νά ξεχωρίσεις, ἀπ’ ἔξω τουλάχιστον, ἄν εἶχαν διαφορές. Τώρα πού τά σκέπασε καί τό χιόνι φάνταζαν σάν μιά πανέμορφη κάρτ ποστάλ σέ δυό ἀντί­τυπα.

 Ἀπ’ ἔξω μόνον! Γιατί ἀπό μέσα τά δυό σπίτια δέν εἶχαν σχεδόν τίποτε κοινό. Ἤ μᾶλλον αὐτοί πού τά κατοικοῦσαν δέν εἶχαν τίποτε κοινό. Ἐκτός βέβαια ἀπό τό αἷμα πού κυλοῦσε στίς φλέβες τους, γιατί ὁ Βασίλης καί ὁ Σωτήρης ἦταν ἀδέλφια, παιδιά τῆς ἴδιας μάνας καί τοῦ ἴδιου πατέρα.
 Ἀπέμεινε τοῦ παλιοῦ καλοῦ καιροῦ ἡ μεγάλη κοινή σιδερένια αὐλόπορτα πού ἦ­ταν ἡ εἴσοδος στήν αὐλή καί γιά τά δυό σπί­τια. Πόσο δούλεψαν, πόσο κοπίασαν ὁ Βα­σίλης καί ὁ Σωτήρης γιά νά φτιάξουν αὐτά τά σπίτια!
 «Ἐμεῖς οἱ δυό δέν θά χωρίσουμε ποτέ!», εἶπαν πάνω στόν νεανικό ἐνθουσιασμό τους, καί τά ἔκτισαν!
 - Μπαμπά, ρώτησε πρίν λίγες μέρες τόν πατέρα του ὁ πρωτογιός τοῦ Σωτήρη, γιατί στ’ ἀλήθεια δέν μιλιόμαστε μέ τόν θεῖο;
 - Ρώτα τή μάνα σου, τ’ ἀποκρίθηκε πα­γερά ἐκεῖνος καί ὁ ἔφηβος γιός διέκρινε μιά ταραχή στήν ὄψη τοῦ πατέρα του.
 - Ὄχι, μπαμπά, ἐπέμενε σοβαρός ὁ Νῖ­κος. Ἐσύ θέλω νά μοῦ πεῖς! Εἶναι σωστό οἱ παπποῦδες νά κάνουν Χριστούγεννα σέ μᾶς καί Πρωτοχρονιά στόν θεῖο τόν Βασίλη;
 Ταράχτηκε ἀκόμα πιό πολύ ὁ Σωτήρης. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι τόν τελευταῖο καιρό ἔ­χει κλονιστεῖ μέσα του κατά πόσο ἀξίζει αὐ­τή ἡ ἔχθρα μέ τόν μοναδικό ἀδελφό του καί τώρα τά λόγια τοῦ γιοῦ του τόν ἀναστά­τωναν ἀκόμα πιό πολύ.
 - Πάντως νά ξέρεις, ἐπειδή κάποτε εἶπες πώς δέν ἐπιτρέπεις πάρε δῶσε μέ τά ξαδέλ­φια μου, ὁ Νῖκος κι ἐγώ στό σχολεῖο καθό­μαστε στό ἴδιο θρανίο καί εἴμαστε καί φίλοι.
 Ὁ Νῖκος τά εἶπε ὅλα γρήγορα δίχως ἀνάσα σάν νά φοβόταν μήπως χάσει τό θάρ­ρος του καί δέν ὁλοκληρώσει αὐτό πού εἶχε νά πεῖ.
 - Καί... πῆγε νά συμπληρώσει διστα­κτι­κά ὁ Νῖκος.
 - Καί; Ἔλα τώρα πές, τί ἄλλο ἔχεις νά μοῦ πεῖς;
 - Θέλω νά σοῦ πῶ πώς τά Χριστούγεννα τήν ὥρα πού ἐσεῖς ὅλοι κοιμόσασταν, ἐγώ πῆγα μέ τόν θεῖο Βασίλη καί τήν οἰκογένειά του στήν Ἐκκλησία.
 - Δίχως νά πάρεις τήν ἄδειά μου; ρώ­τη­σε ὁ Σωτήρης, μά παράξενο ὁ Νῖκος δέν δι­έκρινε στή φωνή του οὔτε θυμό οὔτε κάποια αὐστηράδα.
 - Ἄν σέ ρωτοῦσα, θά μέ ἄφηνες; ἀπάν­τησε χαμηλώνοντας τά μάτια ὁ Νῖκος. Μπα­μπά, ζοῦνε τόσο διαφορετικά ἀπό μᾶς! Δέν σοῦ τό κρύβω ὅτι τίς λίγες φορές πού κα­τα­φέρνω νά σᾶς ξεγελάσω καί νά πάω στοῦ θείου Βασίλη, γυρνάω ἄλλος ἄνθρωπος!
 - Φτάνει! τόν ἔκοψε ἀναστατωμένος ὁ Σωτήρης, φτάνει! Κάνε ὅπως νομίζεις καί ἄν θέλεις ἄλλαξε σπίτι καί γονιούς. Πές τους νά σέ υἱοθετήσουν.
 Ἔφυγε ὁ Σωτήρης καί ἀπέμεινε ὁ Νῖκος μέ τό παράπονο στήν καρδιά. Ὁ παππούς ὁ Νικόλας μιά μέρα εἶπε στά δυό μεγάλα ἐγ­γόνια του, στούς Νικολῆδες, ὅπως τούς ἔλε­γε, τόν λόγο γιά τόν ὁποῖο τά δυό παιδιά του καί πατεράδες τους μάλωσαν καί δέν ξανα­φίλιωσαν ἀπό τότε.
 Ἦταν ἀκόμα νέοι, ἐλεύθεροι καί οἱ δυό, ὅταν ὁ Βασίλης πού ἦταν ὁ μικρότερος ἄρ­χισε νά ἐπισκέπτεται τό Ἅγιον Ὄρος καί νά ἀποκτᾶ στενή σχέση μέ τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία. Ὁ Σωτήρης, πού ἀγαποῦσε πολύ τόν Βασίλη, φοβήθηκε μήπως γίνει μοναχός καί χωρίσουν γιά πάντα. Στήν ἀρχή, λοιπόν, πιό πολύ ἀπό ἀντίδραση, ἄρχισε νά τά βάζει μέ τόν Θεό καί τήν Ἐκκλησία. Ὕστερα, θές ἀπό ἐγωισμό, θές ἀπό συνήθεια, ἄρχισε νά δηλώνει ἄθεος. Οἱ σχέσεις τῶν δυό ἀδελ­φῶν ἄρχισαν νά ψυχραίνουν καί ὁ Σωτήρης ὅλο καί περισσότερο ἐκφραζόταν ἀρνητικά σέ κάθε τι πού εἶχε σχέση μέ τόν Θεό! Ὥσ­που μιά μέρα ἔδωσε τό τελειωτικό πλῆγμα στούς γονεῖς καί τόν ἀδελφό του.
 - Θά παντρευτῶ μέ πολιτικό γάμο, τούς ἀνακοίνωσε, ἀδιαφορώντας γιά τόν πόνο πού τούς προκάλεσε.
 - Ἐγώ σ’ ἕνα τέτοιο γάμο δέν ἔρχομαι! τοῦ εἶπε ἀποφασισμένος ὁ Βασίλης.
 - Ἄν δέν ἔρθεις, ξέγραψέ με ἀπό ἀδελφό σου, πείσμωσε ὁ Σωτήρης.
 Καί ὁ Σωτήρης παντρεύτηκε μέ πολι­τι­κό γάμο καί ὁ Βασίλης δέν πῆγε. Μά οὔτε καί ὁ Σωτήρης πῆγε στόν γάμο τοῦ ἀδελφοῦ του.
 Παραμονή Πρωτοχρονιᾶς καί ὁ Νῖκος ἔβλεπε τόν πατέρα του νά πηγαινοέρχεται ξεφυσώντας. Πρίν λίγο εἶχε δεῖ ὁ Νῖκος τόν παππού καί τή γιαγιά πού μπῆκαν στήν αὐ­λή καί τράβηξαν γιά τό σπίτι τοῦ θείου Βα­σίλη. Εἶ­δε τή γιαγιά πού γύρισε κατά τό δικό τους τό σπίτι, ἔκανε τόν σταυρό της καί τό σταύ­ρωσε. Νά τό εἶδε ἄραγε αὐτό καί ὁ μπα­μπάς; Νά διέκρινε τάχα τήν πληγή τῆς καρδιᾶς της;
 - Ἐγώ, μπαμπά, θά πάω ἀπόψε νά κάνω Πρωτοχρονιά μέ τόν παππού καί τή γιαγιά, εἶπε μέ σταθερή φωνή.
 - Μή λές ἀνοησίες, τόν ἔκοψε ὁ Σω­τή­ρης. Τό ξέρεις πολύ καλά πώς ὁ παππούς καί ἡ γιαγιά εἶναι ἀπόψε δίπλα.
 - Αὐτό ἀκριβῶς! Θά πάω νά γιορτάσω μαζί τους τόν θεῖο Βασίλη, εἶπε ἀφήνοντας ἐμβρόντητο τόν πατέρα του.
 - Καί ἐμᾶς; Ἐμᾶς θά μᾶς ἀφήσεις μό­νους μιά τέτοια νύχτα; εἶπε μέ παράπονο.
 - Τί πιό καλά γιά ὅλους, νά πάρετε καί τά μικρά καί νά πᾶμε ὅλοι μαζί!
  Ὁ Νῖκος οὔτε πού σκέφτηκε ποτέ νά κάνει αὐτή τήν πρόταση στόν πατέρα του καί οὔτε κατάλαβε πῶς τοῦ βγῆκε.
  - Ὄρεξη μᾶς εἶχε ὁ θεῖος σου! εἶπε ἀντί  γιά ἀπάντηση ὁ Σωτήρης, μά τά μάτια του εἶχαν θαρρεῖς μιά παράξενη λάμψη.
  - Κι ὅμως, μπαμπά, πῆρε θάρρος ὁ Νῖκος καί συνέχισε, ὁ θεῖος ὁ Βασίλης τό λα­χταράει ὅσο τίποτε στόν κόσμο.
 Κοίταξε στά μάτια τόν πατέρα του ὁ Νῖκος καί τοῦ ἦρθε νά ξεφωνίσει ἀπό χαρά γιά αὐτό πού ἔβλεπε: Ὁ πατέρας του ἔ­κλαι­γε καί τά δάκρυα τοῦ αὐλάκωναν τά μά­γουλα.
 - Γιά νά πάω στόν Βασίλη, γιέ μου, τόν ἄκουσε νά λέει, πρέπει νά πάω μέ μιά πρόσ­κληση καί δέν ξέρω πῶς θά τό πάρεις ἐσύ πού εἶσαι πιά μεγάλος.
 - Ἐγώ, πατέρα μου, θά σέ βοηθήσω νά τήν ἑτοιμάσεις, τόν ἔβγαλε ἀπό τή δύσκο­λη θέση ὁ Νῖκος. Πές μου ἡμέρα, ὥρα καί ἐκ­κλησία καί ἐγώ θά τή γράψω στόν ὑπο­λο­γιστή.
 Ἀγκάλιασε τόν πατέρα του ὁ Νῖκος καί ὕστερα ἔτρεξε νά ἑτοιμάσει τό προσκλη­τήριο.
 Τό χιόνι πού ἔπεσε πυκνό εἶχε σβήσει τά βήματα τῆς γιαγιᾶς καί τοῦ παπποῦ μά ἐκεῖνα τά ἄλλα, τά πολλά πού ὁδηγοῦσαν στό σπίτι τοῦ θείου Βασίλη δέν κατάφερε νά τά σκεπάσει. Ἔμειναν ἐκεῖ ὥς τό πρωί γιά νά μαρτυροῦν ὅτι ἄνοιξε καί πάλι ὁ δρό­μος καί πώς τά δυό πανόμοια σπίτια μπο­ροῦσαν πιά νά ἐκπληρώνουν τόν σκοπό γιά τόν ὁποῖο κτίστηκαν: Νά εἶναι ὁ Βα­σίλης δίπλα στόν Σωτήρη καί ὁ Σωτήρης δίπλα στό Βασίλη.

Ἑλἐνη Βασιλείου

Ἀπολύτρωσις 71 (2016) 28-29

 Οἱ κοινωνίες τοῦ λεγόμενου Δυτικοῦ Κόσμου χαρακτηρίζονται ἐκτός τῶν ἄλ­λων ἀπό τήν ὑπερβολή σέ πολλές ἐκδηλώσεις τῆς καθημερινότητας. Ὅταν μάλιστα οἱ συνέπει­ες αὐτῶν τῶν ἐκδηλώσεων ἀφοροῦν στό πιό εὐαίσθητο τμῆ­μα τῆς κοινωνίας, πού εἶναι τά παιδιά, τότε οἱ εὐθύνες τῶν ἐνηλίκων εἶναι ἀ­προσμέτρητες. Ἕνα ἀπό τά θέματα-προβλήματα τό ὁποῖο ἀπασχολεῖ τούς εἰδικούς -παιδαγωγούς, ψυχολόγους καί παιδοψυχιάτρους- εἶναι τό εἶ­­δος, ἡ ποιότητα καί ἡ ποσότητα τῶν παι­χνιδιῶν πού ἔχει στή διάθεσή του τό σημερινό παιδί. Οἱ στατιστικές τῶν τριῶν τελευταίων ἐτῶν δίνουν ἀξιόλογες καί διαφωτιστικές πληροφορίες. Στό Ἡνωμένο Βασίλειο (Ἀγ­γλία), μεταξύ Ἰουλίου τοῦ 2013 καί Ἰανουαρίου τοῦ 2014, μόνο τό Ebay στήν κατηγορία παιδικῶν παιχνιδιῶν πουλοῦ­σε ἡ­μερησίως 12.623 (ἤ ἑπτά φιγοῦρες ἀνά δευτερόλεπτο) Pocemon, Χάρυ Πότερ κτλ. Παγκοσμίως ἡ δαπάνη γιά τήν ἀγορά παιδικῶν παιχνιδιῶν τό 2013 ἀν­ῆλθε στά 78,31 δισεκατομμύρια δολάρια. Γιά κάθε παιδί ἡ ἐτήσια δαπάνη σέ δολάρια γιά τό ἴδιο ἔτος ἦταν γιά τήν Αὐστραλία 448, Ἡν. Βασίλειο 438, Η.Π.Α. 371, Γαλλία 358. Γιά τήν πατρίδα μας, παρόλη τήν οἰκονομική της κρί­ση, ἡ ἀγορά τῶν παιδικῶν παιχνιδιῶν κα­τά τό 2014 ἔκλεισε μέ ἄνοδο πωλήσεων 7%.

 Εἶναι ἀναγκαῖα τόσα πολλά παιχνίδια γιά τά παιδιά μας; Γιατί πρέπει νά βομβαρδίζονται κυριολεκτικά μέ τόση πληθώρα παιχνιδιῶν; Ὁ ψυχολόγος καί συγγραφέ­ας Oliver Ja­mes δηλώνει: «Τά παιδιά δέν χρειάζονται μία τεράστια συλλογή παιχνιδιῶν. Τά περισσότερα παιδιά χρειάζονται ἕνα ἀρκουδάκι ὡς ἀντικείμενο μετάβασης, πού τό παίρνουν παντοῦ. Κά­θε ἄλλο εἶναι γέννημα κοινωνικοῦ θέλω».
 Ἡ δήλωση αὐτή δέν πρέπει νά ἀ­γνο­ηθεῖ, ὅπως καί τά συμπεράσματα στά ὁ­ποῖα κατέληξαν οἱ Γερμανοί R.Strick καί E. Schubert, ὑπεύθυνοι Δημόσιας Ὑγείας. Ὕ­­στερα ἀπό ἐ­φαρμογή σχετικοῦ προγράμματος γιά διάστημα τριῶν μηνῶν σέ νηπιαγωγεῖο ὅπου ἀπουσίαζαν παντελῶς τά παιχνίδια, διαπιστώθηκε ὅτι τά παιχνίδια δέν εἶναι ἀπαραίτητα γιά νά παίζουν τά παιδιά δημιουργικά καί νά νιώθουν εὐτυχισμένα.
 Στή σύγχρονη ὅ­μως πραγματικότητα καί οἱ δύο γονεῖς ἐργάζονται καί εἶ­ναι ὑποχρεωμένοι νά βρίσκονται πολλές ὧ­ρες μακριά ἀπό τό σπίτι καί τά παιδιά τους. Γι᾽ αὐτό, ἰδίως οἱ μητέρες, προσπαθοῦν νά κατασιγάσουν τίς ἐνοχές τους μέ τό νά ὑπερφορτώνουν τά παιδιά τους μέ πληθώρα παιχνιδιῶν, τά ὁποῖα εἶναι πολλές φορές ἐντελῶς ἀκατάλληλα.  Ἔτσι, τά πολ­λά παιχνίδια προξενοῦν πληθώρα ἀρνητικῶν ἐπιπτώσεων στά παιδιά.
 •Τά ἀποτρέπουν ἀπό τό νά παίζουν μέ ἀντικείμενα καθημερινῆς χρήσης. Εἶ­ναι ἕνας ἀπό τούς καλύτερους τρόπους γιά νά ἀναπτύξουν τό δημιουργικό δυναμικό τους.
 •Πολλά παιχνίδια ἔχουν ἤδη προκαθορισμένα χαρακτηριστικά καί δέν μποροῦν νά ἐπέμβουν τά παιδιά γιά νά τά ἀλλάξουν.
 •Μπορεῖ νά «χαλάσουν» τά παιδιά. Δίνοντάς τους ἀπεριόριστα παιχνίδια, τά ἐθίζουμε «ἐξ ἁπαλῶν ὀνύχων» στήν πλεο­νε­ξία μέ ἀνυπολόγιστες συνέπειες γιά τήν ἐξέλιξη τοῦ χαρακτήρα τους καί τή στάση τους ἀπέναντι στά ὑλικά ἀγαθά καί στίς ἀξίες τῆς ζω­ῆς.
 •Πάρα πολλά παιχνίδια μπορεῖ νά ὁδηγήσουν σέ αἰσθητηριακή ὑπερφόρτωση. Στά μάτια ἑνός βρέφους ἤ μικροῦ παιδιοῦ τά πάντα εἶναι καινούργια. Μία ἐπίσκεψη σ᾽ ἕνα κατάστημα παιχνιδιῶν μπορεῖ νά τό κουράσει, διότι εἶναι μία ἀτέρμονη ροή νέων πραγμάτων. Τό ἴδιο ἰσχύει καί γιά τήν πληθώρα τῶν παιχνιδιῶν στό παιδικό δωμάτιό του.
 •Λιγότερα παιχνίδια ὁδηγοῦν τά ἀ­δέρφια σέ μεγαλύτερη συνεργασία μεταξύ τους. Ἀναγκάζονται νά συνεργα­σθοῦν καί νά μοιρασθοῦν τόν χρόνο χρήσης τοῦ παιχνιδιοῦ, πράγμα πού δέν θά τό ἔκαναν ποτέ ἄν τό καθένα εἶχε τό δικό του παιχνίδι. Ἀναπτύσσουν διαπροσωπικές σχέσεις, δημιουργοῦν φιλίες. Στά παιδιά πού μεγαλώνουν ἔτσι, ὑπάρχει με­γαλύτερη πιθανότητα ἀκαδημαϊκῆς ἐπιτυχίας καί ὁμαλῆς κοινωνικῆς προσαρμογῆς κατά τήν ἐνηλικίωση.
Φυσικά, εἶναι σημαντικό γιά τά παιδιά νά ἔχουν καί τά δικά τους ἰδιαίτερα παιχνίδια. Ἐνθαρρύνουμε ὅμως καί τό μοντέλο τῆς σει­ρᾶς στή χρήση τοῦ παιχνιδιοῦ καί ὄχι τῆς νοοτροπίας «αὐτό εἶναι δικό μου καί αὐτό εἶναι δικό σου».
 •Λιγότερα παιχνίδια συντελοῦν στήν ἄσκηση καλύτερης φροντίδας καί προσο­χῆς γιά μεγαλύτερη διάρκεια τῶν παιχνιδιῶν. Συνήθειες πού θά χαρακτηρίζουν τό παιδί καί στήν ὑπόλοιπη ζωή του.
 •Λιγότερα παιχνίδια σημαίνει ἀναζήτηση τῆς χαρᾶς σέ μή ὑλικά πράγματα ἤ σέ ἐμπειρίες. Προσανατολίζονται ἔτσι τά παιδιά στήν ἀνάγνω­ση βιβλίων, γενικότε­ρα στήν τέχνη: ζωγραφική, μουσική, δημιουργική γραφή.
 Ἐπιβράβευση τῶν παιδιῶν μέ παιχνίδια γιά κάποια ἐπιτυχία τους, γιά σωστή συμπεριφορά ἤ γιά καλές τους πράξεις μπορεῖ νά στείλει τό μήνυμα ὅτι ἡ ἱκανοποίηση βρίσκεται μόνο σέ ὑλικά πράγματα. Οἱ ἀ­μοιβές ἐκ μέρους τῶν γονέων πρός τά παιδιά τους δέν συνεπάγονται ὁπωσδήποτε μία ἐπίσκεψη σ᾽ ἕνα κατάστημα παιδικῶν παιχνιδιῶν. Μία ζε­στή ἀγκαλιά, ἕνας ἁπλός ἔπαινος, ἕνας περίπατος, ἕνα κατάλληλο βιβλίο εἶναι πολύ προτιμότερες ἀμοιβές. Ὅταν δέν τονίζονται τά παιχνίδια ὡς ἡ ἀπόλυτη ἀνταμοιβή, τά παιδιά μποροῦν νά ἀνακαλύψουν τίς ἀξίες της σέ ἄλλα πεδία καί νά τίς ἐνστερνισθοῦν.
 Ὁ Kim John Payne, συγγραφέας καί σύμβουλος ἐκπαίδευσης, τονίζει: «Ὅταν ἔ­χεις λιγότερα παιχνίδια- καί τό ἔχω δεῖ ἐ­πανειλημμένως- τά πράγματα πού ἔ­χεις πρέπει νά μεταμορφώνονται ἀπό κάτι σέ κάτι ἄλλο κι ὕστερα σέ κάτι ἄλ­λο». Καί συν­εχίζει: «Τά παιδιά πρέπει νά εἶναι δημιουργικά, ὅταν παίζουν, καί νά συνεργάζονται δημιουργώντας.  Ἔτσι ἔχεις παιδιά πού παίζουν πολύ καλύτερα μαζί καί δέν χρειάζονται τήν τηλεόραση ὡς babysitter».

Ἀθαν. Ἀστ. Γκάτζιος

 Τί κρίμα! Μέσα στόν ἀνεμοστρόβιλο τῶν παγκόσμιων ἐξελίξεων κι ἐνῶ ὁ κόσμος χάνεται κάτω ἀπό τά πόδια μας, ἡ ἑλληνική Βουλή ψήφισε νόμο γιά τήν ἐ­πέ­κταση τοῦ συμφώνου συμβίωσης καί στά ὁμόφυλα ζευγάρια, κατοχυρώνοντας μάλιστα ὅλα τά δικαιώματα πού ἔχουν ὅσοι συν­άπτουν γά­μο (κληρονομικά, φορολογι­κά, δημοσιοϋπαλληλικοῦ δικαίου, προσε­χῶς καί υἱο­θεσία [;]).
 Καταρχάς, ὁ νόμος εἶναι ἀντισυντα­γματικός, ἀφοῦ ἀντιτίθεται στό ἄρ­θρο 21 § 1 τοῦ Συντάγματος, τό ὁποῖο δια­λαμ­βά­νει: «Ἡ οἰκογένεια, ὡς θεμέλιο τῆς συν­τή­ρησης καί προαγω­γῆς τοῦ Ἔθνους, καθώς καί ὁ γάμος, ἡ μητρότητα καί ἡ παιδική ἡ­λικία τελοῦν ὑπό τήν προστασία τοῦ κράτους». Πῶς συνταιριάζονται αὐτές οἱ ἀν­- τινομίες καί πῶς τά παρά φύσιν νομιμοποιοῦνται, εἶναι καί αὐτό σημεῖο τῶν και­ρῶν, γιά τό ὁποῖο ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος μᾶς εἶχε εἰδοποιήσει• «ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί• ἔ­σονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀ­λαζόνες, ...διά­βολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι,... προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλ­λον ἢ φιλόθεοι» (Β΄ Τι 3,1-4).
 Εἶναι γνωστό ὅτι ἡ πανανθρώπινη συν­είδηση ἀνά τούς αἰῶνες γνωρίζει ὡς φυσιολογική σεξουαλική συμπεριφορά τίς σχέσεις ἀνάμεσα στόν ἄνδρα καί τή γυναίκα, στό «ἄρσεν καὶ τὸ θῆ­λυ». Αὐτή εἶ­ναι ἡ ἀν­θρώπινη φυσιολογία καί ὀντο­λο­γία, ἔτσι ὅρισε ὁ Δημι­ουργός μας. Καθετί ἄλλο συν­ιστᾶ ἐκ­τροπή στό «παρά φύ­σιν», θωπεία αἰ­σχρῶν καί ἀτίμων πα­θῶν, παράβαση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ• «βδέλυγμα γάρ ἐστι» (Λε 18,22• 20,13).
 Βεβαίως ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία σέ­βε­ται τήν προσωπική καί ἰδιωτική ζωή κάθε προσώπου. Ἐπιπλέον, πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι ἡ Ἐκκλησία πολε­μᾶ τήν ἁμαρτία, ὄχι ὅμως τόν ἁμαρ­τωλό, ὅπως ὁ γιατρός πολεμᾶ τήν ἀρ­ρώστια, ὄχι ὅμως τόν ἄρρωστο, τόν ὁ­ποῖο φροντίζει καί περιθάλπει. Ἐκεί­νη, πού εἶναι τό ἰατρεῖο τῶν ψυχικῶν καί σωματικῶν παθῶν, ἀποστρέφεται τήν ὁμοφυλοφιλία καί ὄχι τόν ὁμοφυλόφιλο. Τόν θεωρεῖ πλάσμα τοῦ Θεοῦ, πού χρειάζεται βοήθεια καί ψυχική θεραπεία• καί εἶναι ἕτοιμη νά τοῦ τήν προσφέρει.
 Γιά τήν ἀπενοχοποίηση τοῦ πάθους κάποιοι ἰσχυρίζονται ὅτι οἱ ὁ­μοφυλο­φι­λικές τάσεις εἶναι γενετικά προκαθορισμένες. Ἐπιστημονικές ὅ­μως ἔρευνες ἀποδεικνύουν ὅτι «μέχρι σήμερα δέν ἔχει βρεθεῖ τό γονίδιο τῆς ὁμοφυλοφιλίας» (Bertrand Vergely). Ὁ ψυχίατρος καί ψυχαναλυτής J.P. Mensior δηλώνει: «Ἡ θεραπευτική μου ἐμπειρία μέ ἐξουσιοδοτεῖ νά βεβαιώσω ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία ἔχει πάντοτε προέλευση ψυχολογική... καί ὄχι γενετική. Τό ἀποδεικνύει μαζικά ἡ κλινική παρατήρηση». Τίς περιβαλλοντικές, κοινωνικές καί προσωπικές ἐπιρροές, πού εὐθύνονται γιά τόν προ­σ­ανατολισμό αὐτό, ἐκμεταλλεύονται μετ’ ἐπιστήμης οἱ ἐπιτήδειοι καί μέ κάθε τρόπο, ἰδιαιτέρως μάλιστα μέ τίς τό­σες τηλεοπτικές σειρές, προωθοῦν τή διάδοση «τοῦ χαλεποῦ καὶ ἀνιάτου νοσήματος», τοῦ «λοι­­μοῦ τοῦ πάντων λοιμῶν χαλεπωτέρου», ὅ­πως χαρακτηρίζει τό πά­θος ὁ ἅ­γιος Χρυ­σό­στομος. Γιά νά ἐξοικειωθοῦν μάλιστα ἀκόμη καί τά παιδιά μέ τήν «ἀλ­λόκοτον λύσσαν» καί νά «σαπίσουν» ἐξ ἁ­παλῶν ὀ­νύχων, ἔ­χουν ἐπινοηθεῖ κατευ­θυνόμενα ἐκ­παιδευτικά προ­γράμ­ματα μέ «ὁ­μο­πα­­ρα­μύ­θια» καί πρωταγωνιστές ὁμοφυλόφιλους χαρακτῆρες. Γι’ αὐτό χρειάζεται ἐ­παυ­ξη­μένη ἐπαγρύπνη­ση ἀπό τούς γονεῖς. «Ἡ συνήθεια αὐτοῦ τοῦ ἐλαττώματος ἀπο­κτᾶ­ται εὔκολα, καί, ἐάν ἀποκτηθεῖ, δύσ­κολα θεραπεύ­εται», τονίζει διακεκριμένος ψυχίατρος.
 Ἀδιαμφισβήτητα, μέ τόν ἐν λόγῳ νόμο ἡ οἰκογένεια, πού ἀποτελεῖ τό κύτταρο τῆς κοινωνίας καί δημιουργεῖται μόνο μέ τή συνάφεια ἀν­δρός καί γυναικός δέχεται βόμβα στά θεμέλιά της. Ἀλλά καί γιά τήν πατρίδα μας, ἡ ὁ­ποία ἀφανίζεται ἀπό τή δημογραφική συρρίκνω­ση καί μαστίζεται ἀπό τίς 150.000-200.000 ἐκτρώσεις ἐ­τη­σί­ως, τό λεγόμενο «σύμφωνο συμβίωσης» συνιστᾶ συμφωνία καί ἐρωτοτροπία μέ τόν «κατ’ ἄμφω» θάνατο. Καί καθώς κατρακυλοῦμε «στοῦ Κα­κοῦ τή σκάλα» καί ἀντι­γράφου­με τίς δια­στροφές τῶν ἑταίρων, δέν εἶναι ἀπίθανο νά δοῦμε σέ λίγο τή θεσμοθέτηση τῆς παιδοφιλίας (πρβλ. Ὀλ­λανδία) καί τῆς κτηνοβασίας (πρβλ. Γερμανία) ἀπό φόβο μήπως θεωρηθοῦμε λι­γότερο Εὐρωπαῖοι*.
 Ἄς μή μᾶς διαφεύγει, ὅμως, ὅτι γιά τέτοια παράβαση τιμωρήθηκαν παραδειγματικά οἱ δύο ἁμαρτωλές πόλεις, τά Σόδομα καί ἡ Γόμορρα. Ἔβρεξε θειάφι καί φωτιά ἀπό τόν οὐρανό καί κατέστρεψε τά πάντα (βλ. Γέ 19,24-25• πρβλ. Λκ 17,29). Ἡ Νε­κρά Θάλασ­σα καλύπτει μέχρι καί σήμερα τήν περιοχή ἐκείνη• οὔτε φυτό φυτρώνει στίς ὄχθες της οὔτε ζῶο ζῆ μέσα της οὔτε πουλί πετάει ἐπάνω της. Ζηλώσαμε προφανῶς τή «δόξα» τῶν Σοδόμων καί τῆς Γομόρρας καί νομοθετοῦμε τέτοιους νόμους; Τί παράνοια μᾶς ἔ­πια­σε! «Φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος» (Ἑβ 10,31).
 Κι ἄν αὔριο -κρίμασι οἷς οἶδε Κύριος- ἔχουμε νά ἀντιμετωπίσουμε μία ἀντίθεη καί ἀντίχριστη ἐξουσία, πού θά νομοθετεῖ -ὑπακούοντας στά κε­λεύ­σματα τῆς Νέας Ἐποχῆς-, κατά τοῦ Εὐαγγελίου, καί στήν περίπτωση αὐτή οἱ δικές μας ἐπιλογές ὀ­φείλουν νά εἶ­ναι τέτοιες, ὥστε νά καθιστοῦν ἄ­χρη­στους τούς ἀνίερους καί βδε­λυρούς νόμους, οἱ ὁποῖοι ἐκπορεύονται ἀ­πό σκοτεινά κέντρα καί τορπιλίζουν τήν ὑπόσταση τοῦ ἔθνους μας. Ὅσοι βαπτίσθηκαν στό «ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος», ὅσοι ἐξομολογοῦνται καί κοινωνοῦν Σῶμα καί Αἷ­μα Χριστοῦ, ὅσοι εἶναι μέλη τῆς Ἐκκλη­σίας οὔτε θεσπίζουν ἀνήκουστους νόμους οὔτε ἔχουν βοσκηματώδεις ἐπιλογές, τίς ὁποῖες ἀκόμα κι αὐτά τά ἄλογα ζῶα ἀπε­χθάνονται. Ἄς μήν τρέφουμε αὐταπάτες. Ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ κατηγορηματικά μᾶς προειδοποιεῖ: «Μὴ πλανᾶσθε• οὔ­τε πόρνοι οὔ­τε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρ­παγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κλη­ρο­νο­μή­σου­σι» (Α΄ Κο 6,9).

Εὐδοξία Αὐγουστίνου

Φιλόλογος -Θεολόγος

"Ἀπολύτρωσις¨, Ἰανουάρ. 2016