Γλυκό χειμωνιάτικο δειλινό κι ὁ ἥλιος κόκκινος σβήνει στόν ὁρίζοντα. Ὅλα τά μάτια βυθισμένα σ’ αὐτή τή φωτιά, σ’ αὐτή τήν ὀμορφιά πού καίει τά σύννεφα. Δυό μάτια μόνο δέν βλέπουν ἐκεῖ -ἥλιοι σβησμένοι, μάτια νεκρά. Ὁ τυφλός νεαρός κάθεται δίπλα μου στό λεωφορεῖο πού ταξιδεύει. Μοῦ θυμίζει ἔρημο στό χειμώνα πουλί. Μολυβένιο σύννεφο ἡ μορφή του. Στήν ἔκφρασή του ἁπλωμένο ἀμείλικτο «γιατί» σέ μαστιγώνει. Ἔνιωσα ἔνοχος. Ἔκλεισα τά μάτια μου νά μή βλέπω τόν κόκκινο ἥλιο. Ἤ θέλω νά βρῶ κάτι πιό ὄμορφο ἀπό κείνη τήν ὀμορφιά πού ὁ νεαρός στεροῦνταν -ἀπάντηση στό «γιατί» πού εἶχε μπεῖ πιά μέσα μου. Ἔκλεισα τά μάτια μου… κι ἄρχισα νά προσεύχομαι.
 «Γιατί;». Σκοτεινό, βαρύ, πιεστικό ὑψώνεται μέσα μας κάθε φορά πού ἀγγίζουμε τόν πόνο. Τῶν ἄλλων ἤ τόν δικό μας. Τόν σωματικό ἤ τόν ψυχικό. Τόν πόνο τόν μεγάλο ἤ τόν μικρό· τήν ἀναπηρία, τήν ἀρρώστια, τό πένθος. Τήν πεῖνα, τή σκλαβιά, τή μοναξιά. Τήν προδοσία, τόν διωγμό. Ἀλλά καί τίς ἀποτυχίες, τήν ἀνικανοποίηση, τή διάψευση. Ὅλα αὐτά πού περιμέναμε καί δέν ἦρθαν. Ὅλα ἐκεῖνα πού δέν θέλαμε κι ἦρθαν στή ζωή μας.
 Κάθε ἄνθρωπος καί μιά ἱστορία. Προσωπική ἱστορία φτιαγμένη ἀπό μᾶς κι ἀπό τόν Θεό. Ἀπ’ τήν εὐθύνη μας κι ἀπ’ τή βούλησή του. Ἀπ’ τίς πράξεις μας κι ἀπ’ τό θέλημά του. Κάθε ἱστορία καί μιά πληγή μεγάλη ἤ μικρή. Εἶναι κάποιες τέτοιες ἱστορίες τόσο πικρές πού σέ κάνουν νά πεῖς «γιατί;». Κι ἄλλες τόσο θολές, μπερδεμένες, πού σέ κάνουν νά τίς βρεῖς παράλογες. Ἄν τότε δεῖς τή ζωή μέ τή λογική, ἀστόχησες. Θά σοῦ φανεῖ σχεδία ταλαντευόμενη στό χάος. Καί μακριά στόν ὁρίζοντα ἕνα τίποτα. Πίστη. Τότε χρειάζεται πίστη. Κι ἡ ἀκυβέρνητη σχεδία τῆς ζωῆς σου θά γίνει σοφό σχέδιο κατευθυνόμενο ἀπ’ τόν Θεό στήν ἑτοίμη σωτηρία. Καί μακριά στόν ὁρίζοντα ἕνας Σταυρός.
 Εἶν’ ὁ Σταυρός μόνο πού μπορεῖ νά σέ βαστάζει στόν πόνο νά μή ζήσεις τήν ἐγκατάλειψη. Ἄν πονᾶμε σήμερα ἐμεῖς, πόνεσε πρίν ἀπό μᾶς ὁ Θεός. Πονᾶμε γιά νά συντροφέψουμε τόν πόνο του. Πονᾶμε γιατί ὁ Θεός εἶναι ἀγάπη καί μέ τόν πόνο μας εἶναι πιό κοντά μας. Μᾶς ἀγαπάει πολύ. Μᾶς ἀγάπησε πρῶτος καί μᾶς ἀγάπησε «εἰς τέλος». Πόνεσε πρῶτος καί πόνεσε «μέχρι θανάτου, θανάτου δέ σταυροῦ». Ἄν πονᾶμε σήμερα, δέν θά πονᾶμε γιά πάντα. Αὔριο θά Τόν συντροφεύουμε στήν Ἀνάσταση.
 Ἀπ’ τή μιά ἱστορίες πικρές. Κι ἀπ’ τήν ἄλλη θολές, ἀνεξήγητες, σκοτεινές. Γιά τή λογική μας παράλογες. Τότε μᾶς χρειάζεται πίστη γιά νά δοῦμε πώς ὁ Θεός δέν εἶναι παράλογος. Παράδοξος, ναί. Ξεπερνάει τή λογική μας. Ὁ Θεός ἐργάζεται σωτηρία καί γι’ αὐτό μακρόπνοα, μυστικά, αἰνιγματικά κι ἀνεξιχνίαστα. Σοφά. Ποιός φανταζόταν πώς γιά χρόνους ἑφτά δέν ἔβγαζε στάχυα ἡ γῆ γιά τή δόξα τοῦ Ἰωσήφ; Μέσα ἀπ’ τά ἀνερμήνευτα τῆς ζωῆς μας ὁ Θεός ἑτοιμάζει πάντα τό καλύτερο.
 …Πέρα ἀπ’ τόν κόκκινο ἥλιο ὑπάρχει μιά πατρίδα οὐράνια, αἰώνια, ὡραία, ὅπου «οἱ δίκαιοι ἐκλάμψουσιν ὡς ὁ ἥλιος». Ὑπάρχει Αὐτός πού, ὅταν φανέρωσε ποιός εἶναι, «ἔλαμψε τό πρόσωπον αὐτοῦ ὡς ὁ ἥλιος» κι οἱ μαθητές ἔπεσαν μέ τό πρόσωπο στή γῆ, γιατί δέν ἄντεχαν νά βλέπουν. Νά μπορούσαμε γιά τή δική Του ἀγάπη νά ψελλίζουμε μέσα στόν πόνο «δόξα τῷ Θεῷ πάντων ἕνεκεν»! Νά μπορούσαμε γι’ αὐτά πού μᾶς ἑτοίμασε ν’ ἀναφωνοῦμε στά ἀνερμήνευτα τῆς ζωῆς μας: «Ὦ βάθος πλούτου καί σοφίας καί γνώσεως Θεοῦ! Ὡς ἀνεξερεύνητα τά κρίματα αὐτοῦ καί ἀνεξιχνίαστοι αἱ ὁδοί αὐτοῦ».

 «Ἔκανα ἀπό 48.000 ἕως 62.000 ἐκτρώσεις!!!», ἀκούγεται στό διαδίκτυο ἡ σπαραξικάρδια οἰμωγή τοῦ Στογιάν Ἀδάσεβιτς, γνωστοῦ χειρούργου - γυναικολόγου στή Σερβία, σέ συνέντευξή του στό περιοδικό τῆς Σερβικῆς Ἐκκλησίας «Ὀρθοδοξία». Ἡ συνέντευξη εἶναι ἡ περίληψη τοῦ βιβλίου πού τελευταῖα ἐξέδωσε ὁ γιατρός Ἀδάσεβιτς στά σερβικά, μέ τίτλο «Ἡ ἁγιότης τῆς ζωῆς». Μεταφέρουμε κάποια σημεῖα ἀπό τή συνέντευξή του, ὅπως δημοσιεύεται στό forum «Ἀρχονταρίκι»:
«Εἶμαι γιατρός, γνωρίζω τίς πράξεις μου, καί εἶμαι ἔνοχος γιά ὅλες τίς φρικαλεότητες πού διέπραξα ἐργαζόμενος ὡς γυναικολόγος. Εἶμαι ὅμως ὑποχρεωμένος νά μαρτυρήσω, νά ἀφυπνίσω, νά προειδοποιήσω τόν κόσμο ὅτι ἡ διακοπή τῆς ἐγκυμοσύνης εἶναι στήν πραγματικότητα φόνος ἑνός ἀνυπεράσπιστου παιδιοῦ...
Τότε δέν γνώριζα ὅτι διέπραττα φόνους, τώρα ὅμως ὑποστηρίζω καί γνωρίζω ὅτι ἡ ἁμαρτία μου ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ εἶναι πολύ μεγάλη. Στό Πανεπιστήμιο μᾶς ἔλεγαν ὅτι τό παιδί θεωρεῖται ζωντανό μόλις γεννηθεῖ, μέ τό πρῶτο κλάμα. Πρίν τό πρῶτο κλάμα στήν οὐσία δέν εἶναι τίποτα, ἀλλά εἶναι ὅπως ἕνα ἐσωτερικό ὄργανο τῆς γυναίκας, ὅπως τό νεφρό, ἡ σκωληκοειδής ἀπόφυση ἤ ὅπως ἕνα δόντι. Αὐτά μᾶς δίδασκαν...
Ἔκανα ἀπό 48.000 ἕως 62.000 ἐκτρώσεις!!! Αὐτό εἶναι σάν νά ἔχω ἐξαφανίσει μία ὁλόκληρη πολιτεία... Τό Βελιγράδι ἔχει πολλά Νοσοκομεῖα ἀλλά καί ἰδιωτικές κλινικές, ὅπου γίνονται καθημερινά ἑκατοντάδες ἐκτρώσεις.
Στά τέλη τῆς δεκαετίας τοῦ ᾿80 ἐμφανίστηκε τό ὑπερηχογράφημα καί μέ τή διαγνωστική του δυνατότητα μοῦ δημιούργησε πολλές ἐκπλήξεις. Εἶδα ζωντανό πιά τό ἔμβρυο, ἄκουγα τούς κτύπους τῆς καρδιᾶς του, ἔβλεπα τίς κινήσεις του, τό στόμα του, καθώς τό ἀνοιγόκλεινε...
Στά μεγαλύτερα ἔμβρυα παρατηροῦσα ἀκόμη τό πιπίλισμα τῶν δακτύλων τους, μία συνήθεια πού ἔχουν καί τά παιδιά, ὅταν εἶναι ἤδη γεννημένα. Ἔβλεπα ἀκόμη ὅτι τό ἔμβρυο σκεπτόταν καί καταλάβαινε, μιά καί ἀντιδροῦσε ἐνεργά στούς βαθεῖς καί διαπεραστικούς ἤχους, ἐπιταχύνοντας τίς κινήσεις του... Καί ὕστερα ἀπό 4-5 λεπτά, ὅσο διαρκεῖ ἡ λεγόμενη διακοπή κυήσεως, τό ἔμβρυο αὐτό τό ἔβλεπα τεμαχισμένο, κομματιασμένο στά νυστέρια, ἀνάμεσα στά ἐργαλεῖα, πεταμένο στό τραπέζι...
Πρός θλίψη καί δυστυχία μου, τό 1988 ἔκανα μία ἄμβλωση σέ μία προχωρημένη ἐγκυμοσύνη τῶν 4,5 μηνῶν. Κατά τή διάρκεια τῆς ἐπέμβασης, πού ὅταν τή θυμᾶμαι μοῦ φέρνει πάντοτε ταραχή, μέ φρίκη κατάλαβα ὅτι εἶχα ἕναν φονιά μέσα μου. Μία ἐγχείρηση, πού ἦταν πάντοτε γιά μένα πράξη ρουτίνας, μοῦ ἔγινε τελικά ἕνας πραγματικός ἐφιάλτης...
Μέ τήν πρώτη κίνηση τῆς λαβίδας συνθλίψεως ἔβγαλα τό χεράκι καί τό πέταξα ματωμένο πάνω στό τραπέζι τῶν ἐργαλείων... Καί ξαφνικά παρατήρησα ὅτι τό νεῦρο τοῦ χεριοῦ πού κρεμόταν, καθώς ἀκούμπησε στό βαμβάκι μέ τό ἰώδιο πάνω στό τραπέζι, ἐρεθίστηκε ἀπό τήν ὀξύτητα τοῦ ἰωδίου κι ἄρχισε ἔντονα τό μικρούλικο χεράκι νά συσπᾶται... Μέ τήν ἑπόμενη κίνηση ἔβγαλα καί τό ποδαράκι. Συνέβη πάλι τό ἴδιο. Τώρα ἔτρεμε καί ταρακουνιόταν τό πόδι. Τέτοιο πράγμα δέν μοῦ εἶχε ποτέ ξαναγίνει. Ὕστερα μέ τήν ἁρπάγη τῆς λαβίδας ἔπιασα τήν καρδιά τοῦ μωροῦ, ἡ ὁποία κτυποῦσε ἀκόμη. Ἔβλεπα τίς συσπάσεις της, ὁλοένα πιό ἀργά μέχρι πού στό τέλος σταμάτησε... Τότε συνειδητοποίησα ὅτι εἶχα διαπράξει φόνο, ὅτι εἶχα θανατώσει ἕναν ζωντανό ἄνθρωπο!
Ἡ γυναίκα παρουσίασε ἀκατάσχετη αἱμορραγία, κινδύνευε πιά ἡ ζωή της... Προσευχήθηκα στόν Θεό καί τοῦ εἶπα: “Κύριε, βοήθησέ με νά σώσω αὐτή τή γυναίκα καί τιμώρησε ἐμένα!”.
Ἀπό τότε ποτέ μου δέν ξανάκανα ἔκτρωση. Καί ἔτυχε ἡ νέα μου γνώση νά συμπίπτει μέ τή θέση τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι τό ἔμβρυο εἶναι ζωντανό ἀνθρώπινο πλάσμα ἀπό τήν πρώτη στιγμή γονιμοποίησης τοῦ ὠαρίου.
Ἡ ἐνδομήτριος παιδοκτονία εἶναι πολύ μεγαλύτερη καί βαρύτερη ἁμαρτία ἀπό ἕναν ἁπλό φόνο, ἀπέναντι ἑνός ἀδύναμου παιδιοῦ πού δέν μᾶς φταίει σέ τίποτα.
Λέγονται πολλά γιά τά ὑπολείμματα τῶν ἐκτρώσεων, τί τά κάνουν καί ποῦ χρησιμοποιοῦνται. Ὁ κόσμος δέν ξέρει, καί σπανίως διερωτᾶται τί τά κάνουν τά Νοσοκομεῖα. Ἐδῶ στή Σερβία κανείς δέν λέει τίποτε. Ἡ φαρμακευτική ἐμπορική βιομηχανία -πού συνήθως τά χρησιμοποιεῖ γιά γυναικεῖα καλλυντικά προσώπου- δέν ἔχει τήν κατάλληλη ὑποδομή χρήσεως. Ἐμεῖς στά Νοσοκομεῖα ἐδῶ τά βάζουμε σέ μαύρους σάκκους, μαζί μέ τά ἀπόβλητα χειρουργικῶν ἐπεμβάσεων, καί τά πᾶμε γιά ἀποτέφρωση».

 Ὁ ἥλιος ἀποχαιρετοῦσε τή μικρή μας πόλη· ὥρα Ἑσπερινοῦ! Ὁδηγήσαμε τά βήματά μας ἀπό τίς διάφορες γειτονιές στό μητροπολιτικό ναό. Ψάλαμε τό «Φῶς ἱλαρόν» μέσα στό ἁπαλό φῶς τῶν καντηλιῶν ἀντικρύζοντας τή φωτεινή μορφή Ἐκείνου πού εἶπε: «Ἐγώ εἰμι τό φῶς τοῦ κόσμου». Καί ξεκινήσαμε γιά μιά ἐπίσκεψη στό νοσοκομεῖο καί τό γηροκομεῖο τῆς πόλης μας.
 Στό νοσοκομεῖο ἀφοῦ ψάλαμε μερικούς ὕμνους στό διάδρομο, μπήκαμε στούς θαλάμους νά δώσουμε τό χριστιανικό μας περιοδικό, μία εἰκόνα, ἕνα ἀδελφικό χαμόγελο καί μία θερμή εὐχή: «Περαστικά σας!».
 Ἦταν παραμονές τῆς γιορτῆς τοῦ «ΟΧΙ» καί μοιράζαμε τήν εἰκόνα τῆς Ἁγίας Σκέπης. Συγκινήθηκα, ὅταν μία ἡλικιωμένη κυρία ἀνασηκώθηκε, πῆρε τήν εἰκόνα, τήν ἔσφιξε στήν ἀγκαλιά της καί εἶπε: «Μήπως τήν ἔχετε σέ ξύλο, νά τήν κρατήσω νά μή μοῦ χαλάσει;».
 Αὐτό τό ἀγκάλιασμα τῆς εἰκόνας αὐθόρμητα μοῦ ἔφερε στό νοῦ τίς Ἑλληνίδες τοῦ ᾿40. Ἐκεῖνες πού τήν ἐλπίδα τους τή στήριζαν στήν Σκέπη τῆς Παναγίας· σφιχταγκάλιαζαν τήν εἰκόνα της κι ἔκαναν τήν πιό δυνατή προσευχή γιά τά παιδιά τους στό μέτωπο.
 - Τί ἔχετε; Εἶστε μέρες ἐδῶ; τή ρώτησα.
 -Μέ δάγκωσε ἕνα φίδι καθώς συμμάζευα τόν κῆπο. Μόλις πού μέ πρόλαβαν. Λίγο ἀκόμα ἄν ἀργοῦσα, δέν θά ζοῦσα τώρα. Ἡ χάρη τῆς Παναγιᾶς μέ φύλαξε...
 Στό διάδρομο, στήν πόρτα τοῦ διπλανοῦ θαλάμου μᾶς περίμενε ἕνα ζευγάρι.
 -Ἄν σᾶς χειροκροτήσουμε, θά παρεξηγηθοῦμε; Πρίν δώσουμε ἀπάντηση ἄρχισαν αὐθόρμητα νά χειροκροτοῦν. Ἦταν ἀπό ἄλλη πόλη. Μέρα Κυριακή, μόνοι, ἀνάμεσα σέ ἀγνώστους. Ἡ γυναίκα καθηλωμένη σέ μία ἀναπηρική καρέκλα...
 -Μπορεῖτε νά μᾶς πεῖτε τό «Φῶς ἱλαρόν»;
 Ἀπό τό διάδρομο τοῦ Νοσοκομείου ξεχύθηκε ἡ ψαλμωδία σέ ὅλους τούς θαλάμους. Κι ἄλλες φωνές ἑνώθηκαν μέ τίς δικές μας.
 Πρίν λίγο στό ναό νιώσαμε τό ἱλαρό γλυκό φῶς νά πληρώνει τίς καρδιές μας. Τώρα, στό ναό τοῦ πόνου ἱκετεύσαμε τό φῶς τό ἀληθινό, τόν Κύριό μας, νά θερμάνει τίς πονεμένες καρδιές τῶν ἀσθενῶν καί νά φωτίσει ὅλους μας.
 Συνεχίσαμε τήν πορεία ἀγάπης μέ μία ἐπίσκεψη καί στό γηροκομεῖο, ὅπου φιλοξενοῦνται ὀγδόντα ἄνθρωποι. Σκορπίσαμε τά τραγούδια μας σέ ὅλους τούς ὀρόφους. Ἀνοίξαμε τίς πόρτες καί ἀντικρύσαμε τόν πόνο καί τή μοναξιά ζωγραφισμένη ἔντονα σέ κάποια πρόσωπα· τούς χαρίσαμε ἕνα μικρό δωράκι. Κάποια χαμόγελα ζωγραφίστηκαν, καί στό τέλος τοῦ διαδρόμου πάλι μία ἔκπληξη: Καθώς πλησιάζαμε ἄνοιξε ἡ πόρτα τοῦ τελευταίου δωματίου, καί ἐμφανίστηκε μία γιαγιά πού συνόδευε τήν τυφλή συγκάτοικό της. Ἔβγαλε μία καρέκλα καί τήν ἔβαλε νά καθίσει στό διάδρομο. Ἀρχίσαμε συγκινημένες νά ψέλνουμε γιά μία ἀκόμη φορά τό «Φῶς ἱλαρόν»· μαζί μας καί ἡ τυφλή γιαγιά.
 Τό πρόσωπό της σάν νά φωτίστηκε καί γλύκανε. Μέ τό τέλος τοῦ ὕμνου μᾶς γέμισε εὐχές: «Ὁ Θεός νά σᾶς φυλάει· νά σᾶς δίνει τίς εὐλογίες του· τό φῶς του νά σᾶς δίνει νά πορεύεστε!».
 Κάθε φορά πού ψάλλω τό «Φῶς ἱλαρόν», αὐθόρμητα λέω:. «Κύριε, λοῦσε μας μέσα στό Φῶς σου καί φώτισε τό σκότος τῆς καρδιᾶς μας, γιά νά μποροῦμε νά σέ δοξάζουμε!».

   Οἱ ψυχές πού ἀγάπησαν τόν Χριστό καί γεύθηκαν ὅτι «χρηστός ὁ Κύριος», ποθοῦν καί λαχταροῦν τήν τέλεια ἕνωση μαζί του. Ἀπό τήν κοιλάδα αὐτή τοῦ κλαυθμῶνος συχνά στρέφουν γεμᾶτο νοσταλγία τό βλέμμα πρός τήν οὐράνια χώρα τῆς αἰωνιότητος, ὅπου θά γίνει ἡ ποθητή συνάντηση. Ἡ ἐνατένιση αὐτή τούς δίνει δύναμη καί κουράγιο γιά τούς ἀγῶνες τῆς ζωῆς ἀλλά καί θερμαίνει τήν ἐπιθυμία νά βρεθοῦν γρήγορα στήν αἰωνιότητα. Τά αἰσθήματα αὐτά ἐξομολογεῖται ὁ ἅγιος Αὐγουστῖνος σέ μιά προσευχή του, ἀπόσπασμα τῆς ὁποίας παραθέτουμε σέ ἐλεύθερη ἀπόδοση.

   Ἔλα Σωτήρα μας, ποθητέ σέ ὅλους. Φανέρωσε τό πρόσωπό σου καί θά σωθοῦμε. Ἔλα φῶς μου, λυτρωτή μου. Βγάλε με ἀπό τή φυλακή γιά νά δοξολογήσω τ’ ὄνομά Σου. Μέχρι πότε ὁ δυστυχής θά ρίχνομαι στά κύματα αὐτῆς τῆς θνητῆς ζωῆς; Σοῦ κραυγάζω, Κύριε, δέν θά μ’ ἀκούσεις; Ἄκουσέ με πού σέ κράζω ἀπό τήν μεγάλη αὐτή θάλασσα καί βγάλε με στό λιμάνι τῆς αἰωνίου μακαριότητος.
   Εὐτυχεῖς ἐκεῖνοι πού ἀπαλλάχθηκαν ἀπό τούς κινδύνους αὐτῆς τῆς θάλασσας καί ἀξιώθηκαν νά φθάσουν σέ σένα, τό ἀσφαλέστατο λιμάνι. Ὤ, πράγματι, εἶναι εὐτυχεῖς ὅσοι ἔφθασαν ἀπ’ τό πέλαγος στό γιαλό, ἀπό τήν ξενιτιά στήν πατρίδα, ἀπό τήν φυλακή στά ἀνάκτορα!... Μακάριοι ἐκεῖνοι, πού ἀπό αὐτή τή ζωή, τή γεμάτη ναυάγια, ἀξιώθηκαν νά φθάσουν σέ τέτοια εὐφροσύνη, καί δυστυχισμένοι ἐμεῖς, πού σέρνουμε τό σκάφος μας ἀνάμεσα στά κύματα, στήν καταιγίδα καί τή φουρτούνα αὐτῆς τῆς μεγάλης θάλασσας. Δέν ξέρουμε ἄν μπορέσουμε νά φθάσουμε στό λιμάνι τῆς σωτηρίας. Δυστυχισμένοι, γιατί ἡ ζωή μας περνᾶ στήν ξενιτιά, σέ κίνδυνο κι ἔχει ἀμφίβολο τό τέλος της. Δέν ξέρουμε ποῦ θά καταλήξουμε, γιατί ὅλα τά μελλοντικά εἶναι ἄγνωστα, ἀλλά ἐνῶ ταλαιπωρούμαστε ἀπό τά κύματα μέσα στό πέλαγος, ἀγκαλιάζουμε μέ τή σκέψη μας τό λιμάνι. Ὦ πατρίδα μας, γεμάτη ἀσφάλεια, ἀπό μακριά σέ βλέπουμε, σέ χαιρετοῦμε ἀπό τή θάλασσα αὐτή· ἀπ’ αὐτή τήν κοιλάδα τοῦ κλαυθμῶνος ὑψώνουμε σέ σένα τό πνεῦμα μας καί ἀγωνιζόμαστε μέ δάκρυα, μήπως μπορέσουμε ν’ ἀράξουμε σέ σένα, ἐλπίδα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους.
   Χριστέ, Θεέ μας, δύναμη καί καταφύγιό μας, πού τό φῶς σου στέλνει τίς ἀκτῖνες του στά μάτια μας σάν ἄστρο μέσα στά σκοτεινά σύννεφα τῆς θαλασσοταραχῆς, ὁδήγησέ μας στό λιμάνι, κυβέρνησε τό πλοῖο μας μέ τό δεξί σου χέρι καί μέ τά καρφιά τοῦ σταυροῦ σου, γιά νά μή χαθοῦμε στά κύματα, γιά νά μή μᾶς βυθίσει ἡ ταραχή τοῦ νεροῦ καί νά μή μᾶς καταπιεῖ ὁ βυθός. Ἀλλά μέ τό ἀγκίστρι τοῦ σταυροῦ σου τράβηξέ μας ἀπ’ αὐτό τό πέλαγος. Σέ σένα, τή μόνη μας παρηγοριά, πού σάν ἄστρο τῆς αὐγῆς καί ἥλιος δικαιοσύνης στέκεσαι στό γιαλό τῆς πατρίδας μας καί μᾶς περιμένεις, ὑψώνουμε τά δακρυσμένα μάτια μας.
   Δῶσ' μας, Κύριε, ἔτσι νά περάσουμε ἀνάμεσα ἀπό τή σκύλλα καί τή χάρυβδη, ὥστε ξεφεύγοντας καί τούς δύο κινδύνους, μαζί μέ τό σκάφος καί τήν πραμάτεια του, νά φθάσουμε μέ ἀσφάλεια στό λιμάνι.

Ἀπολύτρωσις 37 (1982) 21

    Τό ἀνθρώπινο σῶμα, γράφει ὁ ἅ­γι­ος Νικόδημος, εἶναι ὅμοιο μέ βασιλικό ἀνά­κτο­ρο, τό βασιλικότερο τῶν ἀνα­κτό­ρων κα­θώς εἶναι κατασκευασμένο «τῇ ὑπερ­τά­τῃ ἀρχιτεκτονικῇ ἀπειροσόφου τινός δημι­ουργοῦ».

   Βασιλιάς τοῦ ἀνακτόρου αὐτοῦ εἶναι ἡ ψυχή ἤ ὁ νοῦς. Γιά νά μήν εἶναι ὅμως ἀπο­κλεισμένος στό σῶμα ὁ νοῦς, ὁ δημιουργός μερίμνησε ὥστε νά ὑπάρχουν «τά πέν­τε αἰ­σθητήρια», οἱ θυρίδες τοῦ σώ­ματος. Κύ­­­ριος λόγος τῆς ὕπαρξης τῶν διόδων αὐ­τῶν πρός τόν ἔξω κόσμο εἶναι ἡ «νοητή τρο­φή» καί «ἡδονή» τοῦ νοός. Δηλαδή, ἐξη­­γεῖ ὁ ἅ­γιος, διά τῶν αἰσθήσεων ὁ νοῦς ἀν­τιλαμβάνεται τά τῆς αἰ­σθη­τῆς κτίσεως, καθώς ἐ­πί­σης καί τίς θεῖες Γραφές, καί ὁδη­γεῖται ἔτσι, μέ τή βοήθεια τῆς λογικῆς, στή σοφία, ἀγα­θότητα, δύναμη, χάρη, ἀ­λή­θεια, γλυκύτητα καί ὅλα τά θαυμάσια τοῦ Θεοῦ πού μπορεῖ κα­νείς νά δεῖ μέσα στήν κτίση ἀλλά καί στήν ἁγία Γραφή.

    Τέλος διά τῆς μελέτης τῶν θαυμασίων τοῦ Θεοῦ ἀνάγεται ὁ νοῦς, ἡ ψυχή, πρός τόν σοφό δημιουργό τῆς κτίσεως καί δοτήρα κά­θε ἀγαθοῦ.

    Συνεχίζοντας τή μελέτη τῶν φωτι­σμέ­νων λόγων τοῦ ἁγίου, ἀντιλαμβανόμαστε πό­­­σο μεγάλη εἶναι ἡ εὐλογία τῶν πέντε αὐ­τῶν αἰσθητηρίων, ἀλλά καί πόσο μεγάλη ἡ εὐθύνη μας γιά τή φυλακή αὐ­τῶν τῶν θυρίδων τοῦ πολυτιμότερου τῶν ἀνακτόρων. Ὅ­­πως χαρακτηριστικά παρατηρεῖ ὁ ἅγιος, διά μέσου τῶν θυρίδων αὐ­τῶν «εἰσέρχεται εἰς τήν ψυχήν ἡ ζωή καί ὁ θάνατος».

    Ἡ ἄφατος σοφία καί ἀγαθότης τοῦ δη­μιουργοῦ τοῦ σύμπαντος κόσμου, εὐ­δό­κη­σε ὥστε, στό βασιλικότερο τῶν ἀνα­κτόρων, τό σῶμα μας, νά ὑπάρχουν θυρίδες γιά τήν ἐ­­πι­­κοινωνία, εὐχαρίστηση, τροφή τοῦ βασιλέως-νοός. Ἀπό τόν κα­θ­έ­να μας ὅμως, ἤ ἀπό τόν βασιλέα νοῦ μας, ἐ­ξαρ­τᾶται κατά πό­σον καθιστοῦμε τόν ἑαυτό μας κατοικητήριο τῆς Ζωῆς ἤ τοῦ θανάτου.

Νικοδήμου Ἁγιορείτου, Συμβουλευτικόν Ἐγχειρίδιον, Βόλος 1983 σ. 31-34.

Ἀπόδοση Δέσποινα Καλογεράκη

Δρ. Θεολογίας

ΑΠ᾿ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟ...
Πρωί· κι ὑπόσχεση δίνω στόν Θεό μου:
σκοτεινό μήτε νά πράξω τίποτε μήτε νά ἐπαινέσω·
τή μέρα τούτη θυσία εὐάρεστη νά Σοῦ προσφέρω,
ἄσειστος μένοντας, κυρίαρχος στά πάθη.
Ντρέπομαι τ᾿ ἄσπρα μου μαλλιά, κακός σάν εἶμαι,
καί τήν ἁγία Τράπεζα πού ὑπηρετῶ.
Στούς πόθους μου, Χριστέ, ἐσύ τό δρόμο ἄνοιξε!

...ΩΣ ΤΟ ΔΕΙΛΙ
Μπροστά σου ψεύτης βρέθηκα, πού εἶσαι ἡ ἀλήθεια, Λόγε!
Σέ σένα θέλησα ἁγνή τούτη τή μέρα νά χαρίσω,
μά ἡ νύχτα δέν μέ βρῆκε ὁλόφωτο...
Ἐντούτοις προσευχήθηκα καί τό περίμενα νά γίνει·
μά κάπου μπλέχτηκαν τά πόδια μου καί σκόνταψα,
κι ἦρθε σκοτάδι καί μέ τύλιξε τῆς σωτηρίας μου ἐχθρός.
Λάμψε τό φῶς σου μέσα μου, Χριστέ, καί πάλι νά σέ δῶ!

...ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΑΠ᾿ ΤΗΝ ΑΡΧΗ!
Τήν ἔχασα, Χριστέ, τή μέρα μου τή χθεσινή·
ἦρθε ὁ θυμός καί μ᾿ ἅρπαξε ἀπρόοπτα.
Ἄς εἶναι τή σημερινή νά τή δεχτῶ ὁλοφώτεινη!
Πρόσεχε, ψυχή μου! Μήν ξεχνᾶς νά βλέπεις τόν Θεό!
Ὑπόσχεση ἔδωσες· φρόντιζε τή σωτηρία σου!

Γρηγορίου Θεολόγου, Ἔπη εἰς ἑαυτόν ΚΔ΄, ΚΕ΄, ΚΣΤ΄,
Ε.Π.Ε. 10,266-269